Postmodernizm:
Powstał w USA, jego początki datuje się na lata 60. Do Europy doszedł w latach 80.
Główne założenia:
Relatywizacja norm
Indywidualizacja sumienia
Niechęć do osiągnięć nauki
Dominuje wolność i tolerancja.
Głównym problemem było to, że postmodernizm negował istnienie absolutnych zasad moralnych, twierdził że nawet jeśli te normy istnieją to i tak nie bylibyśmy w stanie ich poznać. Neguje pojęcie, dobra, prawdy, odpowiedzialności.
Odrzucił etykę normatywną.
Skoro więc żadne wartości nie istnieją to nie można ich egzekwować od dziennikarzy, istnieje też ryzyko, że zaniknie w ogóle komunikacja międzyludzka.
27. Relatywizacja norm:
Postmodernizm traktuje etykę skrajnie subiektywnie, tzn. wszystko jest względne, relatywne.
Relatywizuje się rozumienie prawdy, odpowiedzialności, dobra, przez co panuje chaos i zagubienie, wątpliwości, tworzy się więc doraźne rozwiązanie, człowiek zostaje sam na sam z ryzykiem podejmowania decyzji.
Indywidualizacja sumienia:
Kierowanie się własną etyką.
Zanika relacja sumienia z prawdą.
Ludzie mają przywilej samodzielnego tworzenia norm.
Wolność oddzielona jest od prawdy.
Skrajnym przejawiem jest to, że sumienie samo tworzy własną prawdę.
Osąd moralny staje się prawdziwy tylko dlatego, że pochodzi z sumienia i z wolności.
Dwutorowa etyka:
Konsekwencją tego, że w postmodernizmie wszystko ulega subiektywizacji jest to, że powstają dwa, przeciwstawne sektory moralności.
Sektor indywidualno-prywatny.
Sektor publiczno- społeczny.
Prowadzi to do powstania dwóch etyk:
Etyka prywatna- jest wyrazem własnych, osobistych emocji człowieka, jego przekonań i zamierzeń.
Etyka publiczna- jest wyrazem przeżywanego poczucia solidarności z ludźmi z którymi czujemy się jakoś związani np. dziennikarz odbiorca.
Jest to fałsz antropologiczny, ponieważ człowieka jest jednością psychofizyczną i jego decyzje moralne powinny być spójne.