Pedagog resocjalizacyjny.

Wychowanie resocjalizujące – działanie wychowawcze, które stosuje się w sytuacji zaburzonej socjalizacji(objawia się zachowaniami aspołecznymi i antyspołecznymi). Odnosi się ono do dzieci i młodzieży, a polega ono na oddziaływaniu na psychiczne procesy regulacji w taki sposób, by wywołać zmiany w czynnościach jednostki. Zmiany te polegają na likwidowaniu reakcji negatywnych na określone naciski społeczne.

Pedagog resocjalizacyjny - zajmujące się wychowaniem osób z zaburzeniami procesu socjalizacji, tj. osobami, które wykazują objawy niedostosowania, a w szczególności są wykolejone społecznie, przejawiają zachowania para przestępczej (np. nadmierne picie alkoholu, narkomania → mogą prowokować do przestępstw) i zachowania przestępczego.

Cechy wyróżniające pedagoga resocjalizacji:

Kompetencja, zdecydowanie, otwartość na współpracę z wychowankiem, indywidualizacja i podmiotowe traktowanie podopiecznych, jest rękojmią skuteczności całego procesu resocjalizacyjnego. Pedagog resocjalizacyjny powinien także dokonywać wnikliwej diagnozy osoby wychowanka i jego środowiska, gdyż staje się on przewodnikiem po nieznanej mu rzeczywistości, jaką może być zakład karny lub poprawczy. Pedagog powinien być człowiekiem dialogu, w ten sposób wzmacnia swój autorytet, pokazując im, iż chce zdobyć ich szacunek i zaufanie, rozmawiając z nimi o problemach, nie unikając tematów trudnych i pozwalając, by to oni sami podejmowali jako pierwsi inicjatywę trudnych rozmów.

Cechy pedagoga resocjalizacyjnego:

- powodzenie pedagoga zależy głównie od jego postawy moralnej, jego wartości powinny być zgodne z tym, co czyni;

- należy unikać relatywizmu moralnego – konsekwencja w postępowaniu, zgoda pomiędzy słowami a czynami, brak konsekwencji powoduje brak skuteczności wychowawczej;

- wiarygodność, która występuje razem z uczciwością, prawdomównością i szczerością. Człowiek, który kłamie, traci wiarygodność. Nie powinien zmieniać swoich wartości pod wpływem sytuacji;

- odpowiedzialność za wychowanków – cecha ta wiąże się z punktualnością, systematycznością, itp. Odpowiedzialność za drugiego człowieka i za to co będzie się z nim działo w przyszłości. Wiąże się to także z troską osobistą o wychowanka, dostrzeganie podmiotowe wychowanków (jego indywidualności), jego odmiennych niż inne doświadczeń życiowych;

- zdolność empatii – zdolność do wczuwania się w rolę i zrozumienie wychowanka. Nie należy jednak okazywać litości i współczucia;

- umiejętność słuchania – pozwolić wychowankowi mówić, wtedy on się otwiera, co ułatwia lepsze zdiagnozowanie wychowanka. Jeśli wychowanek chce mówić o swoich problemach to znaczy, że ufa wychowawcy. Daje to poczucie zrozumienia i wysłuchania wychowankowi.

- wrażliwy i powinien okazywać zainteresowanie a zarazem stanowczy.

To trudna praca i bardzo wyczerpująca. Jeśli komuś zależy na losie młodych ludzi, którzy zagubili się we współczesnym świecie gdzie jest dostęp do tylu używek, gdzie panuje więcej przemocy i agresji niż wrażliwości a posiada większość tych cech ,które wymieniłam, to może być dobrym pedagogiem a praca z trudną młodzieżą może mu przynieść dużo satysfakcji. Bo to prawdziwe wyzwanie.