1. Od polis do społeczeństwa obywatelskiego

Platon

(ok 427-347 p.n.e.) autor Państwa, Polityka i Praw

• stosował swą idealistyczną metodę do analizy życia społecznego, praw jego rozwoju oraz praw i warunków jego stabilności (jak Comte, Mill, Spencer);

• zajmował się wspólnotą, nie jednostką (jak sofiści);

• państwo to trwała organizacja mająca jako całość określone potrzeby i budowę wewnętrzną – doskonałe państwo to te, które jest najpodobniejsze do jednego człowieka (jedna z pierwszych metafor społeczeństwa jako organizmu) i jest to utopia, którą „przykładał” do polis;

• majątkowe zróżnicowanie społeczeństwa – w nierównościach widział jedno ze źródeł rozkładu państwa (porównywał państwo do szachownicy – wiele jest państw w państwie) Według Platon w każdym państwie siedzą co najmniej dwa; państwo ubogich i bogaty, wynika to z nierówności społecznych. Chciał on zlikwidować taki podział poprzez likwidacje własności prywatnej i rodziny.

• ujednostkowienie społeczeństwa – indywidualizm jest zagrożeniem ładu, przewidywał liczne środki uniformizacji obywateli (zachowań, myśli, uczuć), przewidywał wprowadzenie kontroli nad wszystkimi sferami życia obywateli, pozbawiając ich prawa do jakiejkolwiek ekstrawagancji; należy wystrzegać się przełomów i nowości w muzyce, ponieważ zmiana taka przewraca do góry nogami całe życie prywatne i społeczne. Bardziej interesowała go wspólnota niż jednostka ludzka, której zadaniem było dzielenie się tym co wytworzy dla wspólnego dobra.

• podział pracy – wyodrębniał pewne stany, czy kasty (przynależność do nich nie miała być dziedziczna): mędrców, wojowników i ludu, przeciwstawienie się demokracji, nikt nie jest bowiem samowystarczalny w związku z czym współżycie zakłada specjalizację i wymianę usług;

• Według Platona łączenie poszczególnych zawodów, prowadzi do zguby dla państwa, szkodnictwa i niesprawiedliwości, i na odwrót jeżeli każdy robi swoje, państwo staje się sprawiedliwe.

• rozmiar państwa – nie może być ani za małe, ani za duże, optymalna liczba ludności to 5040, niebezpieczny szczególnie jest nadmierny rozrost państwa;

• geograficzne położenie państwa – wywiera silny wpływ na jego stan i moralność (np. morze deprawuje, bo stwarza możliwości wielkiego handlu, który powoduje chytrość, chciwość, brak zaufania.).

• Największy wpływ na ukształtowanie się jego poglądów filozoficznych miał Sokrates, którego był uczniem. Przyjął od niego zarówno poglądy etyczne, jak również kulturę logiczną.

• Platon był twórcą oryginalnej koncepcji państwa, które przypomina organizm z wyraźnym podziałem ról pomiędzy różne jego części. Państwo tworzy się dlatego, że żadna jednostka nie jest samowystarczalna a że każdy potrzebuje wielu rzeczy, więc ludzie jednoczą się w jednym miejscu, aby wspólnie żyć i pomagać sobie nawzajem. W tym organizmie każdy ma robić to do czego się urodził, czynić to czego wymaga od niego dobro państwa. Przekonanie to doprowadziło Platona do wyróżnienia trzech stanów do których należą ściśle określone funkcje.

Filozofowie, ludzie predysponowani do sprawowania rządów. dopóki nie będą mieli władzy królewskiej, albo królowie nie staną się filozofami rzeczy w państwie nie będą szły dobrze.

Wojownicy, których funkcją jest pilnowanie granic państwa oraz porządku wewnętrznego.

Rzemieślnicy, rolnicy wytwarzają oni dobra materialne, służące zaspokajaniu potrzeb wszystkich obywateli państwa

• W idealnym państwie Platona ludzie podlegają prawu, które harmonizują obywateli namową i przymusem, skłania ich do tego żeby się z sobą dzielili tym pożytkiem. Jednostkom posłusznym prawom przyznawane są zaszczyty, nieposłusznym wymierzane kary.

• Platon wrogi był demokracji, uważał że nastaje wtedy kiedy ubodzy pozabijają lub wygnają bogaczy z kraju, a pozostałych dopuszczą na równych prawach do rządzenia. W ustroju tym stanowiskach decyduj losowanie, każdy może robić co mu się podoba. Platon był wielkim orędownikiem swojej utopii państwa doskonałego, w którym każdy ma swoje miejsce. Organizacja społeczeństwa ma określoną strukturę, potrzeby i prawa.

• obywatele to tylko ci którzy pochodzą z danego państwa przyjezdni (metojkowie) nie

Arystoteles

(384-322 p.n.e.) autor m.in. Polityki, Ustroju politycznego Aten, Etyki nikomachejskiej

• bliski swemu mistrzowi Platonowi w stanowisku antyindywidualistycznym i polemicznym w stosunku do sofistów, w centrum uwagi stawiał społeczną całość;

• „najlepszym ustrojem jest z konieczności taki, w którego ramach każdy bez wyjątku najlepiej się czuje i szczęśliwie żyje”;

• człowiek jest „zwierzęciem politycznym”, czyli „stworzonym do życia w państwie” (politikon – nie ma odpowiednika we współczesnym języku: polityczny, społeczny, państwowy, grecy nie rozróżniali społeczeństwa i państwa), człowiek dąży do ustanowienia państwa i jego udoskonalenia, nie jest bowiem zdolny żyć w pojedynkę, najpierw powstaje rodzina, z kilku rodzin powstaje „gmina wiejska” (dziś powiedzielibyśmy „społeczność lokalna”), z kilku gmin państwo;

• aspekty państwa (społeczeństwa) to:

• samowystarczalność – nie jako zdolność zaspokajania bez pomocy z zewnątrz materialnych potrzeb mieszkańców (autarkia gospodarcza), bardziej moralną;

• wspólnota moralna – zbiorowość łączy wspólne dążenie do cnoty (nie sam interes materialny);

• różnorodność i komplementarność części – jedność państwa nie może być posunięta za daleko bo państwo przestałoby być państwem, części współpracując ze sobą wytwarzają harmonię całości.

• obraz struktury społecznej:

• jest wielowymiarowy, jest to konglomerat rodzin, system klas ekonomicznych (bogaci – biedni – ”stan średni”), układ grup statusowych (lud – „ludzie znaczni”), lub zespół swego rodzaju „stanów”;

• dzielił społeczeństwo ze względu na funkcje wykonywane przez grupy: rolnicy, rękodzielnicy, kupcy, wyrobnicy, żołnierze, kapłani, zamożni, wysocy urzędnicy, rządzący, sędziowie;

• podział społeczeństwa na grupy różniące się stopniem zamożności – dwuczłonowy podział klasowy, jest to układ najostrzejszy (nie można być i bogatym i biednym) i ma on największy wpływ na stabilność państwa i jego ustrój, pomiędzy dwiema ekstremami wydzielał „stan średni”.

• wyróżnił trzy właściwe ustroje: królestwo, arystokrację i politeję i trzy ich zwyrodnienia: tyranię, oligarchię i demokrację, przyczyną mnogości ustrojów jest fakt, że każde państwo obejmuje większą liczbę części składowych, które występują w różnych kombinacjach i proporcjach, tworząc zależnie od tego różne ustroje.

Polis

• było to nie państwo, ale zorganizowane politycznie społeczeństwo, jest wspólnotą ludzi, którzy sami sobie rządzą, nie tworząc struktur państwowych odrębnych od obywatelskiego grona;

• obywatele znali się przynajmniej z widzenia, polis tworzył nie ogół społeczeństwa, ale ta część, która pochodziła z rodzin obywatelskich, wyłączeni z nich niewolnicy, metojkowie (ludzie przybyli spoza polis);

• była to także wspólnota moralna i religijna;

• dla Greka teoria polis to etyka, ekonomia, socjologia, polityka.

Po co hms: decyduje o tożsamości socjologii, ułatwia komunikowanie, pozwala wyrażać się w treściwy sposób, pozwala poznawać modele społeczeństwa, służy do budowania nowych teorii, badacz poznaje inne punkty widzenia każdej teorii, badanie rozwoju nauk społecznych.

Autor należy do socjologii: ze względu na chęć poznani społeczeństw, badanie procesów socjologicznych, skoncentrowanie na rozwoju naukowej met. badawczej.

Teoria: całość, elementy, charakterystyka powiązań, przyczynowe wyjaśnianie powiązań.

Nazwa- odniesienie do konkretnego egzemplarza

Pojęcie- cechy wspólne pewnej grupy podobnych elem.

Stoicyzm

• stworzenie uniwersalistycznej antropologii – człowiek jest członkiem rodzaju ludzkiego, ma „popęd społeczny”, ale nie jest „zwierzęciem politycznym”

• pojawiło się pojęcie „społeczności powszechniej” (kosmopolis) – w której uczestniczą wszyscy ludzie, niezależnie od pochodzenia, aktualnej pozycji w strukturach władzy i bogactwa, nie ma panów i niewolników, wszyscy są równi;

• wszyscy podlegają prawu naturalnemu (stojącemu niejednokrotnie w opozycji do prawa stanowionego);

• Stoicyzm- prawa naturalne i państwowe- jednostka ludzka jest fragmentem dwóch różnych porządków: moralnego (i rozumnego) oraz politycznego (nie zawsze rozumne)

Marek Tulliusz Cyceron(106-43 p.n.e.)

• idea prawa „rzetelnego rozumu” (naturalnego) – niezmiennego i powszechnego;

• państwo (res publica) jest tworem prawa, aby powstało niezbędne są prawo i władza, państwo jest rzeczą ludu uznającego prawa.

1. Krótka charakterystyka osoby Marcusa Tulliusa Cicero

   • Najwybitniejszy mówca rzymski, popularyzator filozofii greckiej, polityk i mąż stanu.

   • Należał do młodszej szkoły stoickiej.

   • Twórca pojęcia humanizmu

   • Podejmował problematykę prawa pozytywnego - nazwany prawnikiem.

   • Dokonał syntezy koncepcji różnych greckich myślicieli, tworząc nową całość dostosowaną do mentalności Rzymian i panującej społeczno-politycznej sytuacji.

   • Wygłosił „Filipiki”, w których wzywał konsulów do przeciwstawienia się Antoniuszowi i obrony republiki Został zamordowany na polecenie Marka Antoniusza

1. Poglądy Cycerona

   • Zajął się podejmowanym przez Arystotelesa problemem genezy państwa.

   • Przypisywał człowiekowi „wrodzony pęd do życia zbiorowego

   • Aby można było mówić o państwie potrzebne są władza i prawo. „Państwo (res publika)(...) jest to rzecz ludu(res populi) Lud to (...)nie każde zbiorowisko ludzi skupione dowolnym sposobem, lecz wielka ich gromada zespolona przez uznanie tego samego prawa i przez pożytek wynikający z jego bytowania”.

   • Wymienia 3 rodzaje systemów politycznych:

1. Monarchia – władza najwyższa w ręku jednostki

2. Optimatium – władza należy do zespołu ludzi wybranych, najlepszych obywateli

3. Państwo ludowe - władza w ręku ludu, wszystko zależy od jego woli

O tym która z form jest najlepsza decyduje okoliczność. Wady systemów:

1. Monarchia – ogół obywateli jest pozbawiony udziału we władzy i decydowaniu o sprawach państwowych, wszystko zależy od woli jednego człowieka

- istna niewola ludu, nie istnieje równość

1. Optimatium – lud odsunięty od współuczestnictwa w kierowaniu państwem i sprawowaniu władzy, prawie nie korzysta z wolności

-przywileje dla wybranych osób

- udział w radzie państwowej zarezerwowany dla os. pochodzących z wybranych rodów, odpowiednio bogatych i o uprzywilejowanej pozycji

-pozorna władza ludu

1. Państwo ludowe – równość jest niesprawiedliwa, ponieważ nie rozróżnia stopni godności

- wszechwładztwo ludu szalone zapędy ludu + zgubnej swawoli tłumu

• Po pewnym czasie wszystkie ustroje zmieniają się w swoje przeciwieństwa. „po królu następuje tyran, po optymalnych klika, a po ludzie motłoch i zamieszanie”

• „Najłatwiej osiąga się zgodę w państwie, gdzie wszyscy pojmują swój pożytek jednakowo”. Niezgoda ma swoje źródło w indywidualistycznym pojmowaniu pożytku

• Jeśli niemożliwością jest wyrównanie majątków, ponieważ nie wszyscy mają jednakowe zdolności to „obywatele tego samego państwa powinni mieć przynajmniej równe prawa.

• Uważał, że najlepszy jest ustrój mieszany

*nie ma w nim miejsca na przyczyny przewrotów, ponieważ opierał się na poczuciu równości.

*Odznaczał się trwałością.

*Zakładał, że w państwie powinny istnieć

a)„czynnik zwierzchni w postaci władzy królewskiej

b) władza ludzi wybranych

c)o niektórych sprawach powinien decydować lud (...)

• państwo jest wspólnotą najwyższego rzędu, rozwija się stopniowo z podstawowej formy zrzeszenia - rodziny. Jego wzrost jest długotrwałym, organicznym procesem.

  • centralne miejsce- idea prawa naturalnego „prawa rzetelnego rozumu”

*nie może być ani odmienione przez inne, ani uchylone w jakiejś swej części, ani zniesione całkowicie”

*uniwersalne.

*Jest prawem wiecznego rozumu, który człowiek odkrywa w swojej duszy wbrew zastanym konwencją, obyczajom, ustawom, którym podlega z racji należenia do określonej wspólnoty.

*„zgodne z naturą, zasiane do umysłów wszystkich ludzi, niezmienne i wieczne”.

*oddziałuje tylko na dobrych ludzi.

*Bóg je stworzył.

• Seneka(ok 4 p.n.e. - 65 n.e.)

• państwo to co najwyżej zło konieczne, wspólnota ludzka to raczej więzy moralne i religijne;

• prawo naturalne to raczej tylko pouczenia;

• naturalną koniecznością jest współdziałanie ludzi, a nie państwo.

• Filozof rzymski działający w okresie między republiką i cesarstwem

• Odnowił idee pierwotnego stanu określanego jako „złoty wiek”, po którym nastąpił upadek, degradacja ludzkości. Zapobiegnięciu temu złu miały służyć: państwo, władza, własność prywatna. Ludzkość w „złotym wieku” żyła bez opartej na przymusie władzy, nie znała różnic kastowych, majątkowych. Powstanie własności i towarzysząca jej żądza posiadania zburzyły ten stan, przesądzając o powstaniu władzy i innych instytucji, które miały hamować niegodziwości wynikające ze skażenia złem ludzkiej natury.

• Utopia regresywna przedstawiona przez Senekę przejęta przez myślicieli chrześcijańskich i była w pierwszych wiekach naszej ery jednym ze źródeł społecznej doktryny Ojców Kościoła.

• Pisma Seneki i innych stoików głoszące idee wspólnoty rodzaju ludzkiego i powszechnego braterstwa stały się podstawą do opracowania prawnonaturalnych doktryn XVII I XVIII w

Chrześcijaństwo

• myśl wczesnochrześcijańska nawiązywała do stoicyzmu i żydowskich źródeł, była ideologią rozwijającego się szybko ruchu masowego, stanowiącego swoistą kontrkulturę, społeczności konstytuowały się wyłącznie na podstawie wspólnoty wyznawanych wartości;

• fakt przynależności do społeczności nie był zdeterminowany przez urodzenie, pozycję społeczną, bogactwo, władzę itd., stał się sprawą świadomego wyboru celu i sposobu życia;

• ideał zakładał niekiedy wyrzeczenie się dóbr materialnych;

• chrześcijanin należał do dwóch jakby porządków – niebieskiego i ziemskiego;

św Augustyn(354-430)

• każde społeczeństwo jest w istocie wspólnotą wartości;

• wyróżnia dwa państwa: ziemskie i niebieskie, społeczeństwa ciała i ducha, rozdział między nimi ma charakter wyłącznie moralny, nie fizyczny, o przynależności do wspólnoty decyduje to, w co człowiek wierzy, nie zaś warunki w jakich się znalazł;

• funkcją państwa ziemskiego jest konflikt, jest ono niedoskonałe (jak morze, w którym ryba pożera rybę), jest niezbędne aż do końca naszych dni;

• państwo Boże – prawdziwy pokój, nie ma zazdrości, podłożem jego jest konsens.

• Jego rodzice mieli zupełnie odmienne od siebie poglądy religijne. Ojciec był rzymskim urzędnikiem i poganinem, matka zaś, gorliwą chrześcijanką. Augustyn był wychowywany przez nią w wierze chrześcijańskiej, ale początkowo nie był wiernym synem Kościoła. W młodości wyznawał manicheizm, potem zwrócił sie ku akademickiemu sceptycyzmowi. Augustyn studiował w Kartaginie, gdzie również rozpoczął swą pracę nauczycielską. Po lekturze dzieł neoplatońskich m.in. Plotyna oraz dzięki wpływom kazań biskupa Ambrożego i namowom matki nawrócił sie na wiarę chrześcijańską. Mając 33 lata wrogiem wszelkiej herezji, również tych których sam za młodu był wyznawcą. W wieku 41 lat został biskupem Hippony założył tam pierwszy w Afryce klasztor.. Przeciw akademikom, o Trójcy, Wyznania, o Państwie Bożym.

• Z powodu swoich przekonań religijnych negował wartości Starożytnego Rzymu i jego bogów jako sprawców potęgi imperium. kwestii wielkości państwa: dwóch ludzi. Jeden - bogacz, dręczy go chciwość, a jego zamożność przysparza mu ciągłych trosk o ochronę swego majątku, drugi – średniozamożny – nie ma tylu trosk, dobrze żyje z bliźnimi, jego majątek nie powoduje zawiści ani zazdrości u rodziny czy sąsiadów. Zdrowe stosunki z ludźmi skłaniają go do życia pobożnego i sprawiedliwego, jest oszczędny i ma czyste sumienie. WNIOSEK :w średnim państwie ludzie są szczęśliwsi i bardziej prawi.

• Władzę w państwie powinni sprawować ludzie dobrzy bo ich dobroć i sumienie są darami Boga, a przez władćow mają spływać na lud.

• Rządy złych ludzi to nie kara dla ludu, bo oni karzą samych siebie. Rządy niegodziwców to próba dla cnotliwych. Źli są niewolnikami własnych rządz i wad.

• wyróżniał dwa współistniejące ze sobą państwa.

Państwo świeckie czyli ziemskie – ludzie w nim chcą panować nad narodami, królowie chcą władzy, ludzie dążą do dóbr doczesnych i rywalizują o nie. Ludzie oddają cześć przedmiotom nie Bogu. Chęć władzy i dominacji powoduje spory, wojny i rozlew krwi, władza taka nie jest trwała a państwo na tym oparte rozpadnie się. Państwo ziemskie nie jest wieczne.

Państwo Boże oparte na waartościach chrześcijańskich. Sprawiedliwość najważniejsza. państwo to Kościół, a więc obywatelami tego państwa są jedynie wierni, bez względu na pochodzenie – nawrócić się mogą wszyscy. To państwo idealne – panuje w nim miłość, pokój, ludźmi powoduje miłość do Boga i pobożność.Państwo Ziemskie i Boże współistnieją ze sobą , ale ich obywateli różni sposób postępowania.

• Sprawiedliwość w państwie jest niezbędna, a gdy jej nie ma to „jest to obszar rządzony przez rozbójników“.Państwo takie to tylko duży teren, na którym panoszy się bezprawie mieniące się władzą, nawet królewską – największy wódz, największego państwa to tylko rozbójnik, gdy nie ma tam sprawiedliwości(przykład Augustyna to Aleksander Wielki)

• Prawo w Państwie Bożym to inaczej porządek powinien być inspirowany 10 przykazaniami. Władza państwowa pochodzi od Boga, władca to boski pomazaniec.

• Augustyn tylko częściowo czerpał z filozofii Platona – odrzucił pramaterię, tworzywo i chaos lecz wyniósł idee jako doskonałe modele rzeczy. Idee jednak nie były samodzielnymi bytami, ale myślami Boga. Każda rzecz była początkowo pomysłem w Jego umyśle. Był to początek teorii kreacjonizmu, do dziś uznawanej przez wielu ludzi.

• Twierdził on, że Bóg kieruje i całkowicie kontroluje świat, a wszystko zależy od Jego woli czyli Opatrzności Bożej, będącej kwintesencją prawa, sprawiedliwości i dobroci Bożej, ponieważ świat jako dzieło Stwórcy podlega Jego opiece – Bóg czuwa nad nami.

• zło jest produktem wolnej woli ludzkiej bo nie należy do świata i nie zostało stworzone przez Boga. Zło jest jedynie brakiem dobra jednakże zło nie psuje harmonii w świecie, ale jest dla niej potrzebne ponieważ bez zła nie wiedzielibyśmy co jest dobre.

• Filozofia św. Augustyna była aż do póżnego średniowiecza podwaliną Kościoła i religii chrześcijańskiej. Z jego osiągnięć czerpała reformacja czyli Kalwin i Luter, a potem również Kartezjusz, Pascal a nawet współcześni filozofowie.

• Augustyn zginął śmiercią bohatera – broniąc do ostatniej chwili Hippony - stał na murach obronnych zachęcając do walki mieszkańców podczas najazdu Wandalów w 430r.

Św. Gelazy

• Urodzony w Rzymie choć pochodził z Afryki, Zmarł w Rzymie 21 XI 496 r.

• Sekretarz dwóch papieży – Świętego Symplicjusza i Świętego Feliksa II

• Był Papieżem od 492 r. do 496 r.

• Przeprowadził wiele reform kościoła

• Zwalczał Manichejczyków, popadł w konflikt z Patriarchą Konstantynopola o władze nad światem chrześcijańskim

Poglądy:

• W 494 r. napisał list do Cesarza Wschodniego Imperium Rzymskiego Anastazego I w którym przedstawił doktrynę dwuwładztwa, która była podstawą myśli politycznej Europy zachodniej przez blisko tysiąclecie.

• Światem rządzą dwie władze : - władza duchowna i świecka

• Władza Cesarza jest dana z góry od Boga

• Posiada władze nad świeckimi ludźmi jednak nie pełni funkcji kościelnych i musi być posłuszny Papieżowi

• Obie władze są w równym stopniu odpowiedzialne za społeczeństwo

• Władza królewska i władza kościoła działają oddzielnie od siebie i się wzajemnie uzupełniają – w sprawach świeckich ma wyższość Cesarz a w sprawach duchowych kościół

• Obie władze powinny współpracować ze sobą w harmonii

• Argumentował, że księża posiadają większy autorytet od władców świeckich, ponieważ kościół zajmuje się poważniejszymi sprawami niż cesarz – uzasadniał to że na sądzie ostatecznym są odpowiedzialni nawet za królów.

Doktryna Dwuwładztwa w historii:

• Była podstawą ciągłego konfliktu między Papiestwem a cesarstwem

• Machiavelii w swojej „Monarchii” poruszał jej tematykę

Tomasz z Akwinu(ok. 1225-12740), autor m.in. O władzy, Summa teologiczna

• istotą średniowiecznego ładu była hierarchia, w ramach której każdy człowiek dawał i otrzymywał to, czego wymagało od niego funkcjonalne miejsce w społeczeństwie, całość porządku społecznego była pojmowana jako rodzaj wspólnoty wspólnot i obowiązkiem członka takiej wspólnoty było jej służyć, społeczeństwo to łańcuch istnień – od najprostszego organizmu do Boga;

• następuje złagodzenie opozycji między państwem Boskim a ludzkim – społeczeństwo okazuje się być bytem fizycznym: teologia zaczyna się mieszać z polityką;

• doktryna tomistyczna trzech rodzajów prawa – na szczycie prawo wieczyste istniejące per se, niżej prawo naturalne (odzwierciedlenie prawa wieczystego w świecie i rozumie ludzkim), najniżej prawo ludzkie (pozytywne);

• ponieważ różne rodzaje stworzeń są mniej lub bardziej oddalone od Boga struktura świata musi być hierarchiczna – części są nie tylko od siebie zależne, ale „niższe” muszą być podporządkowane „wyższym”, służba Bogu nie jest ucieczką od świata, ale jego akceptacją.

• hierarchiczna struktura świata, społeczeństwo to organizm (jednostki nie są równe), człowiek jest istotą społeczną z natury samowystarczalną.

Odrodzenie

• na początku termin odnosił się do krytyki średniowiecza;

• jest to czas rozkładu porządku średniowiecznego, nie zaś nowe struktury;

• w gospodarce – ograniczenie produkcji naturalnej na rzecz towarowej i handlu (pęd bogacenia), w dziedzinie organizacji społecznej – podważenie sztywnego ładu społecznego, w którym każdy miał miejsce od urodzenia, w dziedzinie politycznej – władza uniezależnia się od zadań religijnych (rodzi się pojęcie racji stanu), w psychologicznej – indywidualizm.

Odrodzenie na tle średniowiecza miało kojarzyć się z powrotem do życia, przebudzeniem i zasadniczą zmianą postawy wobec świata. Humanizm nierozłącznie związany z odrodzeniem miał stanowić o przeniesieniu zainteresowań ze spraw boskich na ludzkie. Mimo wielkiego znaczenia Odrodzenie szczególnie w XX wieku zaczęto kwestionować, w tym jego przełomowy charakter i twierdzić, że pewne aspekty zaczęły się już pojawiać w późnymśredniowieczu. Nie oznacza to faktu, że wiek XV i XVI to okres zmian kultury i społeczeństwa. Nadchodzi zmierzch cywilizacji feudalnej, kościelnej i tworzenie się cywilizacji miejskiej oraz laickiej w dużym stopniu narodowej, pojawia się kapitalizm. Zaczyna się okres kolonializmu. Zatem renesans można traktować jako pogłębiający się kryzys średniowiecza i pojawianie nowych tendencji, które nie wszędzie w jednakowy sposób występowały. W renesansie należy zauważyć zapowiedź zmian według schematów antyku, który ułatwiał porządkowanie nowych doświadczeń.

W kwestiach społecznych można zauważyć brak stabilizacji i rozpad więzi międzyludzkich, zmienianie się wszystkiego prócz ludzkich namiętności. Ludzie chcą się bogacić i to jest ich główny cel. Duży wpływ na to wszystko miały odkrycia geograficzne i budowa nowego ładu na świecie. Następują zmiany w hierarchiach społecznych i coraz większe możliwości ruchu w górę lub w dół po szczeblach hierarchii. Zaczynają dominować osobiste talenty i brak skrupułów w dążeniu do celów, indywidualizm i wyzwolenie spod wpływów grupy a wszystko to kosztem moralności. W dziedzinie władzy widać odejście od Kościła (pojawia się racja stanu) i sekularyzację samego Kościoła.

Te wszystkie zmiany dotyczył w nierównym stopniu społeczeństwa i pewne grupy na tym straciły co doprowadzi potem do znaczniejszego kontestowania rzeczywistości a mianowicie do reformacji.

Niccolo Machiavelli(1469-1527)

• często pytał co robić by osiągnąć cel, nie co jest dobre;

• działania ludzkie muszą być dostosowane do okoliczności;

• zachowania ludzkie są przewidywalne, jeśli mamy tylko o nich wiedzę (są powtarzalne), głównie jest nią historia;

• wizja społeczeństwa ujednostkowionego, jedyną więzią łączącą ludzi jest podleganie tej samej władzy, państwo zaś nie jest czymś naturalnym, ale jest „dziełem sztuki” władcy, jest to socjologia absolutystyczna.

„makiawelizm” oznacza postawę człowieka przewrotnego i bezwzględnego, kierującego się w swoim życiu pojęciem „cel uświęca środki”. Taki obraz Machiavelliego stanowi o tym, że zaprzeczał on postawom średniowiecza. Jego twórczość można rozpatrywać w dwóch aspektach: jako „amoralną” opartą na dyrektywach socjotechnicznych oraz jako krytykę współczesności w imię starożytnej cnoty. Machiavelli miał swój ideał moralny, który miał zapewnić człowiekowi przetrwanie w rzeczywistym świecie rządzącym się jakże różnymi zasadami, często sprzecznymi ze sobą. Taki człowiek musiał znać pewne zasady rządzące światem i ludźmi. Są one powtarzalne, z tego powodu źródłem wiedzy dla autora „Księcia” była historia i przez to nazywano go indukcjonistą.

Interesował się głównie politycznymi i psychologicznymi aspektami, a więc jego odkrycia nie miały charakteru socjologicznego, na dodatek Machiavelli nie uznawał istnienia społeczeństwa nawet w ograniczonym sensie definicji tego słowa. ujednostkowienie człowieka i podleganiu tylko władcy. A ten władca kierował się nie ładem politycznym, ale swoimi doraźnymi celami. Państwo u Machiavelliego nie było tworem naturalnym, ale dziełem władcy, który był w stanie je stworzyć. Zatem można powiedzieć, że był on wyznawcą socjologii absolutystycznej, która mówi o tym, że państwo utrzymuje się tylko dzieki stałej woli z zewnątrz. Poza władzą interesowało Machiavelliego tylko to w ludziach o ile mogli być pomocni lub przeszkadzać władcy.

Znamiona skutecznego władcy

Na pewno nie powinien się kierować miłością z racji tego, że ludzie jak się im czyni dobrze to są przyjaciółmi, ale w potrzebie zawsze się odwracają od władcy. Ludzie mniej boją się krzywdzić tego, który budzi strach. Mimo to strach nie powinien być powiązany z nienawiścią, zatem nie należy nastawać na mienie ludzi.

w stosunku do żołnierzy srogim, bo wtedy armia jest lepsza i większy z niej dla władcy pożytek.

przebiegły i chytry w sztuce kontaktów z ludźmi. Uznaje on dwa sposoby walki: prawem i siłą. Należy często korzystać z tego drugiego bo pierwszy nie zawsze wystarcza. porównywanie dobrego władcy przez Machiavellego do lisa i lwa. Lis umie unikać sideł a lew budzi postrach, ważne żeby korzystać ze zdolności obu tych zwierząt. Władca powienien umieć upiększać wiarołomstwo i być dobrym kłamcą i obłudnikiem. Te wszystkie cechy nie są niezbędne, aby je mieć, ale trzeba stwarzać pozory, że się je ma. Trzeba tworzyć dobry wizerunek siebie w oczach innych.

Charakterystyka zachowania tłumu oraz możliwości jego kontroli przez wybitną jednostkę

• Tłum musi mieć kogoś kto nim pokieruje, przed kim czuje respekt, autorytet.

• Ludzie w tłumie czują się pewniejsi, ale samemu nie stanowią już takiego niebezpieczeństwa. Tylko kara ze strony władcy jest w stanie zmusić tłum do byci posłusznym. trzeba umieć panować nad tłumem i kontrolować nastoroje. Przy wystąpieniach ludu trzeba zawsze pozbywać się ich wodza, wtedy łatwiej poskromić takie wystąpienie.

Jak rządzić miastami i księstwami, które przed podbojem miały własne prawa

• 3 sposoby rządzenia: można je zniszczyć, założyć swoją siedzibę ,zostawić im ich własne prawa przez stworzenie własnego rządu oligarchicznego, mającego utrzymać je w przyjaźni. najlepszym i najpewniejszym sposobem jest zniszczenie tych księstw. Bo miasto przyzwyczajone do wolności nie da się ujarzmić i same może pogrążyć księcia, który chciałby je opanować.

• Łatwiej jest poza tym zdobyć księstwa, w których rządził książę, a gorzej republikami mającymi pamięć wolności.

• sprawa okrucieństwa. Raz użyte okrucieństwa mogą nazywać się dobrze użytymi i jeśli się nie powtarzają to mogą wyjść na korzyść poddanych i samego wladcy. Źle używane okrucieństwa to takie, które zaczynają się mnożyć zamiast rzednąć.

O władzy książęcej obywatela wtedy, gdy obywatel nim zostaje

Machiavelli wyróżnia dwa sposoby dojścia obywatela do władzy:

1. za wstawiennictwem możnych trudniej jest się utrzymać przy tej władzy niż przy władzy zdobytej za pomocą ludu. Możni są wtedy równi władcy co utrudnia rozkazywanie podług swojej woli.

2. za wstawiennictwem ludu. wtedy jest się samemu i nie ma nikogo kto by się mógł rozkazom sprzeciwiać.

władcy łatwiej się zabezpieczyć przed niebezpieczeństwami ze strony możnych bo jest ich mniej, niż ze strony ludu, którego jest dużo więcej.

najgorszym co może spotkać władcę ze strony wrogiego ludu jest to, że go opuści, a możni mogą poza opuszczeniem wystąpić przeciw władcy. Książę musi żyć zawsze z tym samym ludem, ale obejdzie się bez tych samych możnych. Zyskując władzę od ludu trzeba umieć ją utrzymać a nie jest to trudne, gdyż taki lud nie chce być uciskany. Zdobywając władzę od możnych trzeba zawsze szybko pozyskać lud, co też nie jest trudne jeśli weźmie się go pod swoją opiekę. Przezorny władca musi również umieć wzbudzić u ludzi potrzebę jego rządów bo wtedy będą mu stale wierni.

Podstawą dobrego państwa są prawo i wojsko. Tam, gdzie jest dobre wojsko muszą być z pewnością dobre prawa.

rodzaje wojska: *własne lub najemne,

• *posiłkowe lub mieszane. jest bezużyteczne i niebezpieczne, ponieważ opierają się tylko na żołdzie i nie ma łączności między nimi a księciem.

Jean Bodin(1530-1598)

• historia jako najlepsza nauczycielka to nie tylko zbiór faktów, ale również proces, który sam przez się zasługuje na badanie i wyjaśnienie;

• wprowadził definicję suwerenności – o państwie nie można mówić tak długo jak długo nie istnieje nieustająca i absolutna władza zwierzchnia, mogąca stanowić prawa i karania;

• poświęcił dużo uwagi rodzinie jako naturalnej wspólnocie będącej podstawą państwa.

• społeczeństwo pod władzą absolutną nie jest pozbawione struktury, schemat arystotelesa (rodzina, gmina, państwo). Pojęcie państwa narodowego. Więzi poziome.

Utopie

• Thomas More (1478-1535, Utopia), Francis Bacon (1561-1626, Nowa Atlantyda), Tommas Campanella (1568-1639, Państwo Słońca);

Thomas More (1478 – 1535)

• Jeden z najwybitniejszych filozofów społecznych epoki odrodzenia

• Jego myśl społeczna była najwyższym osiągnięciem humanizmu angielskiego

• Autor „Utopii” – jednego z największych, najoryginalniejszych i chyba najbardziej kontrowersyjnych dzieł epoki renesansu, w którym skrytykował stosunki społeczne panujące w Anglii w XVII wieku. Był to okres kształtowania się kapitalizmu, co pociągało za sobą zubożenie chłopów

• Morus gorliwie zwalczał ideę reformacji, pełnił wiele ważnych funkcji w państwie, a zwieńczeniem jego kariery prawnika i polityka był urząd Lorda Kanclerza na dworze króla Henryka VIII

• Po wydaniu aktu supremacji (1534) przez Henryka VIII, który oddawał zwierzchnictwo kościoła anglikańskiego królowi, More sprzeciwiając się tym działaniom został skazany i ścięty w 1535 roku

• Termin „utopia” z greckiego oznacza miejsce, które nie istnieje lub dobre miejsce.

Jest to synonim idealistycznych poszukiwań doskonałego ustroju, a także wizja idealnego porządku społecznego

• Dzieło More’a to pierwszy realistyczny obraz życia społeczno-gospodarczego Anglii

tego okresu

• Utopie powstawały w okresach kryzysu, były tym samym dowodem bezradności

wobec nędzy, biedy, krzywdy i niesprawiedliwości

• Cechy charakterystyczne utopii, to: krytyka wobec obecnego stanu rzeczy; własność

prywatna często bywa wykreślana z utopijnych projektów, bo jest źródłem nierówności społecznych; w utopii panuje umiar, oszczędność, skromność, gdyż bogactwo demoralizuje; jednostka nie działa spontanicznie, wszechobecne jest planowanie, sterowanie, kontrola; utopie to społeczności zamknięte, kontakt utopian z rzeczywistością ogranicza się do minimum, dlatego krainy te są często położone na wyspach

• More uważał, że pieniądz jest główną przyczyną wszelkiego zła na świecie

• Jego utopia często jest odbierana jako pierwszy projekt państwa socjalistycznego

Mimo, iż za ojca utopii uważa się Platona („Państwo”), to Thomas More wprowadził ten termin do historii

More przenosi punkt ciężkości myśli społecznej z polityki i prawa na organizację społeczno-ekonomiczną, postuluje zniesienie własności prywatnej, wiedzę o ludzkiej naturze zdobywamy przez odkrycie co jest jej trwałą substancją, co natomiast stanowi wytwór złego ustroju społecznego

FRANCIS BACON

• Franciszek Bacon żył w XVI wieku.

• Był członkiem parlamentu, doradcą prawnym królewskim oraz naczelnym prokuratorem państwa.

• Za dowiedzione mu przekupstwo, stracił wszystkie urzędy i skazany został na więzienie. Zwolniony z więzienia, resztę życia spędził w odosobnieniu.

• Zmarł przeziębiwszy się przy robieniu eksperymentów na śniegu.

• Jest uważany, obok Kartezjusza, za pierwszego nowożytnego filozofa.

• Nie stworzył żadnego systemu filozoficznego, ale w sposób jasny wyłożył idee poprzedników.

• Jest typowym reprezentantem swej epoki – jej pragnienia i dążenia stają się jego własnymi.

• W rozwoju nauki widział najskuteczniejszy środek opanowania przyrody, jednak jego orientacja naukowa była bardzo słaba. Nie chciał uznać teorii Kopernika.

• Niektórzy historycy literaccy twierdzą, że to właśnie Bacon jest autorem dzieł Szekspira.

• Najważniejsze dzieło to utopia „Nowa Atlantyda”.

• Utopia (w czasach Bacona) była to ostra krytyka ówczesnej Anglii połączona z marzeniem o takim porządku społecznym, w którym wszystkie problemy życia zbiorowego zostają szczęśliwie rozwiązane.

• „Nowa Atlantyda” to obraz utopijnego społeczeństwa żyjącego gdzieś na antypodach – jest to utopia miejsca.

• Utopiści ukrywają swe istnienie przed resztą świata i zobowiązują przypadkowych przybyszy do zachowania bezwzględnej tajemnicy.

• Utopią jest wyspa.

• Lud mieszkający na wyspie jest samowystarczalny.

• Utopiści wszystko zawdzięczają dawnemu królowi- Solamonowi.

• Solamon ograniczył wstęp dla cudzoziemców oraz zakazał podróży samym Utopistom.

• Najważniejszym dokonaniem króla był Dom Salomona. Celem tej instytucji jest zgłębienie wiedzy o naturze.

• Utopiści dzielą się swymi ważniejszymi odkryciami z innymi ludami, szczególnie jeśli chodzi o tajemnice natury takie jak zapowiadanie choroby zakaźnej.

Grocjusz(1583-1645)

• Wybitny holenderski uczony uważany za twórcę prawa międzynarodowego. Poglądy kształtowały się w warunkach i pod wpływem walki mieszczaństwa holenderskiego o niezawisłość gospodarcza i polityczna

• Wychodząc z założenia ze prawdziwe i słuszne jest tylko to co rozum ludzki może poznać własnymi naturalnymi środkami, powrócił do wywodzącej się od stoików koncepcji prawa naturalnego. uwolnił te koncepcję od średniowiecznej podstawy teologicznej.

• prawo natury składa się z zasad prostych i oczywistych które można poznać dedykując je z natury ludzkiej. Zaliczał do nich m.in. obowiązek dotrzymywania umów, zwrot rzeczy cudzych, naprawianie szkody zawinionej.

• Rozwinięciem i zastosowaniem prawa natury do warunków życia poszczególnych narodów jest prawo pozytywne, historycznie zmienne, zależne od woli tych którzy je stanowią przy czym wola ludzka tworzy prawo ludzkie, boska boskie. Za zgodne z prawem natury uważał wszelkie formy państwa.

• Prawo narodów określał jako prawo o szerszym zakresie niż wewnętrzne prawa każdego państwa. Państwo to odwołuje się również do prawa natury a powstaje w drodze utrwalania się zwyczajów i praktyk wspólnych wielu narodom, a zatem z domniemanej ich umowy. Wychodząc z założenia że pomiędzy państwami występuje wzajemna współzależność która wymaga wspólnych działań chroniących społeczność międzynarodową uważał iż dopuszczalne są tylko wojny mające na celu obronę lub urzeczywistnienie słusznego prawa.

• Rozważał teorie dot. Ponadnaturalnych źródeł społecznych instytucji oraz umowy społecznej, która daje początek państwu

Michel Eyquema de Montaigne(1533-1592), autor Prób

• jest sceptykiem i ojcem nowoczesnego relatywizmu;

• rozum jest wielki ale bezsilny, są tysiące różnych instytucji i nie potrafimy powiedzieć która jest słuszna, wynikają one z potęgi zwyczaju;

• niezrozumiałe jest uznawanie tego, co własne za najbardziej naturalne czy rozumne (odkrycia geograficzne) i godne polecenia wszystkim;

• zauważał etnocentryzm i krytykował go.

• żaden styl życia nie może być bezwzględnie dobry, ojciec nowoczesnego relatywizmu, niczego nie można być pewnym, pluralizm- to co dobre dla nas nie musi być dobre dla innych. Instytucje istnieją dlatego że ludzi przyzwyczaili się do nich, duża potęga zwyczaju.

reformacja

Marcin Luter (1483-1546) i Jan Kalwin (1509-1564);

• Kościół jest wspólnotą wiernych nie potrzebującą urzędów i hierarchii;

• Luter mówił, że społeczeństwo może zachować swą tożsamość bez podlegania władzy jakiejkolwiek widomej „głowy” nim kierującej, a nawet musi jej nie mieć, aby zachować doskonałość;

• społeczeństwo może rozkwitać nie opierając się na zasadach hierarchii;

• odnosił to do sfery wiary, nie był radykałem politycznym;

• kalwinizm (predestynacja) sprzyjał takiej ascezie, która kazała pracować, oszczędzać, dorabianie się to znak łaski.

Luter: społeczeństwo nie wymaga do doskonałości żadnego kierownictwa, może rozkwitać nie opierając się na zasadach hierarchii.

Związek reformacji i rew. Francuskiej: krytyka hierarchii, rozdzielenie teologii od polityki, hasło- wolność równość braterstwo, niezadowolenie z sytuacji polit., wzięcie sprawy w swoje ręce, osłabienie władzy.

Prawo naturalne a społeczeństwo ludzkie (XVII wiek)

• doktryna prawa naturalnego rozwinięta u: Althusiusa (1557-1638), Hugona Grotiusa (1583-1645), Thomasa Hobbesa (1588-1679), Barucha Spinozy (1632-1677), Samuela Pufendorfa (1632-1694), Johna Locke’a (1632-1704);

• nowożytna doktryna prawnonaturalna – wewnętrznie skomplikowana, istnieje porządek niezależny od ludzi obejmujący świat przyrody i życie moralne, można go odkryć za pomocą rozumu, jego znajomość pozwoli lepiej zorganizować stosunki międzyludzkie;

• pojęcie prawa naturalnego ulegało stopniowej sekularyzacji i przestawało być łączne z prawem Boskim;

• doktryna ta była w odróżnieniu od średniowiecznej nominalistyczna (indywidualistyczna) – zasady odnosiły się do jednostek nie do społeczeństwa jako całości;

• koncepcja człowieka – znika pojęcie grzechu pierworodnego i nadprzyrodzonego powołania człowieka, naturę ludzką należy badać metodami przyrodoznawstwa;

• przyjęcie metod z matematyki i fizyki w opisie doktryny;

• miała dość wyraźny charakter klasowy – usprawiedliwiając aspiracje szybko rozwijającego się mieszczaństwa (np. posiadanie jako jeden z najważniejszych uprawnień natury ludzkiej).

• stan naturalny – był w oczach teoretyków stale obecną możliwością, wg Hobbesa każde ograniczenie władzy państwowej oznacza krok ku naturze, Locke widział ochronę przed powrotem do natury w społeczeństwie obywatelskim;

• Hobbes – stan naturalny to stan bez jakichkolwiek więzi między jednostkami, człowiek jest z natury aspołeczny, powstaje między ludźmi rywalizacja i walka o przetrwanie, stan naturalny jest więc stanem wojny wszystkich ze wszystkimi, której kres może położyć silna władza zwierzchnia, którą ludzie wybierają tylko raz (usprawiedliwienie absolutyzmu);

• Locke – nie wykluczał istnienia dość rozwiniętych stosunków społecznych, granicą jest powstanie politycznych gwarancji tych stosunków, człowiek jest istotą społeczną a interesy ludzi są w jakiejś mierze zbieżne, ludzie mogą nawiązać współpracę, o przetrwanie walczy człowiek z przyrodą, stan naturalny może być więc stanem pokoju, dobrej woli, ale był to jednocześnie stan bezprawia, konieczne staje się stworzenie civil society, władza zostaje powołana do określonych celów, jeśli jest niefunkcjonalna należy powołać nowy rząd;

• umowa społeczna – dzięki niej możliwe jest przejście ze stanu naturalnego do stanu społecznego, umowa między przyszłymi członkami społeczeństwa co do zasad jego organizacji, Hobbes – akt zawiązania społeczeństwa przez izolowane do tej pory jednostki, Locke – zjednoczenie jednostek i układ między nimi jako ogółem obywateli i rządem, którego prerogatywy zostają w ten sposób ograniczone.

THOMAS HOBBES

• żył w Anglii w latach 1588-1679

• najważniejsze dzieła: „Lewiatan”, „The Elements of Low.Natural and Politic.”

POGLĄDY

• doktryna jako reakcja na Wielką Rewolucję w Anglii

• odrzucił koncepcję państwa jako tworu natury i człowieka jako istoty z natury swej skłonnej do życia społecznego

• ludzie początkowo żyli bez państwa, co oznaczało wojnę wszystkich przeciwko wszystkim (każdy mógł robić co chciał, np. zbijać, rabować)

• państwo to twór sztuczny, stworzony przez ludzi i dla ich pożytku

• społeczeństwo i państwo powstają równocześnie, w wyniku umowy społecznej (ludzie swą wolność naturalną oddają władzy państwowej w darze)

• suweren jest władcą absolutnym, zapewniającym bezpieczeństwo i ład

• państwo Lewiatan:

1. totalitarne, potężne i bezwzględne

2. obejmuje całość życia ludzkiego, rządzi tak ciałami, jak i umysłami ludzkimi

3. dąży do szczęścia swych obywateli

• najistotniejszą cechą każdego systemu jest to, jak skuteczny on jest w negocjowaniu konfliktów wartości

• Jego doktryna miała duży wpływ na różne późniejsze koncepcje polityczne (pierwowzór państwa faszystowskiego i komunistycznego)

Giambattista Vico(1668-1744), autor Nauki Nowej

• antyracjonalizm, krytyka modnego wówczas stosowania metod wykształconych przy rozważaniu abstrakcyjnych kwestii geometrycznych do opisu problemów świata ludzkiego;

• koncentruje się na historii – jako źródle poznania;

• człowiek jest istotą społeczną i historyczną, natura ludzka rozwija się w kategoriach stosunków społecznych pod okiem Opatrzności, mówi o fazach rozwoju natury ludzkiej, oraz kultury;

• historia każdego narodu ma cechy swoiste i poszczególne narody dążą w jednym kierunku w niejednakowym tempie i niejednakowymi drogami.

• Natura ludzka może być w pełni zrozumiała wyłącznie w kategoriach stosunku ludzi ze światem zewnętrznym i innymi ludźmi. Wtedy dochodzi do przemiany ludzkiej ze stanu częściowo zwierzęcego do w pełni ludzkiego.

• Odrzucał utrwalone w europejskiej myśli społecznej wyobrażenia o naturze ludzkiej jako trwałej strukturze funkcji charakteryzujących poszczególne jednostki. Ludzkie społeczeństwo, instytucje społeczne i stosunki społeczne mają charakter procesu i są efektem ludzkich działań.

• Społeczeństwo to organiczna całość, tak jak ludzka natura – ciągle się rozwija.

• Wszystkie ludy zmuszone są przechodzić przez te same epoki, które po sobie następują:

epokę bogów - w których dominuje religia, prawa są surowe, a język jest obrazowy (hieroglify);

epokę bohaterów (herosów) - panują surowe obyczaje, w języku dominuje poezja;

epokę ludzi - człowiek osiąga pełną samowiedzę, ufa własnym zdolnościom, pojawia się język prozaiczny oraz historiografia.

• W dalszym rozwoju następuje powrót do dawnego stanu rzeczy (ricorso) i proces dziejowy zaczyna się od początku.

• Historia wg Vico to aktywny i twórczy proces – dzieło określonych społeczeństw.

• Największa popularność Giambattisty Vico to XVIII i XIX wiek. Humanistyczny historyzm Vico był ważny dla Hegla i Marksa.

wyodrębnił 3 rodzaje natury:

poetycka albo twórcza, a nawet boska – dzikość i okrucieństwo, lęk do bogów (których sami sobie stworzyli). Religia to jedyny środek walki z dzikością narodu i należy ją szanować (religię),

bohaterska: ma boskie pochodzenie – bohaterowie uważali się za synów Jowisza, gdyż byli uważani za najlepszych przedstawicieli ludzi,

ludzka: inteligentna, wstrzemięźliwa, dobroduszna i rozsądna. Prawo to sumienie, rozum i obowiązek.

Trzy rodzaje obyczajów

religijne , pobożne – Deukalion i Pyrra, żyjący zaraz po potopie

gwałtowne i popędliwe – cechy Achillesa

uprzejmość zrodzona – właściwe pojmowanie obowiązków obywatelskich.

Trzy rodzaje rządów

boskie – teokratyczne – epoka wyroczni, wszystkim kierują bogowie

bohaterskie – arystokratyczne – najlepsi i najsilniejsi. Prawa przysługiwały tylko rządzącym stanom, plebs jako potomkowie zwierząt – prawo do wolności naturalnej

ludzkie – równość pod względem inteligencji i praw, jednakowa wolność

Istniały także trzy rodzaje języków:

boski – rozumowy – akty religijne i boskie rytuały. Religie mają być otaczane czcią, a nie roztrząsane.

Język czasów pierwotnych, kiedy nie wykształcona była mowa artykułowana

posługiwanie się emblematami bohaterskimi – język oręża, a później dyscypliny wojskowej

posługiwanie się słowami język artykułowany, obecnie posługują się nim wszystkie narody

2. Filozofia społeczna Oświecenia

• „Oświecenie nazywamy wyjście człowieka z niepełnoletności, w którą popadł z własnej winy” (Kant), „Sapere aude!” Miej odwagę (posługiwać się rozumem);

• negowanie tradycyjnych systemów religijnych (kwestionowanie wartości poznawczej świętych pism, wiary bezrefleksyjnej, instytucji kościelnych itp.) – koncepcja religii naturalnej;

• uderzanie we wszystkie autorytety odmawiające człowiekowi i prawa do samodzielnego sprawdzania prawdziwości wszelkich poglądów (kwestionowanie tradycji);

• godziła w filozoficzną spekulację, metafizykę (poddanie w wątpliwość dedukcji i matematyki);

• krytykowanie ówczesnych instytucji politycznych i społecznych (despotyzm, samowolę władców) – desakralizacja owych instytucji.

Oświecenie francuskie

• François Marie Arouet vel. Voltaire (1694-1778):

• brak w jego historiografii nowoczesnego pojęcia procesu historycznego: dzieje jawią się jako gra losu i przypadku, a najważniejsze w nich jest to co niezmienne – natura ludzka;

• człowiek żyje zawsze w społeczeństwie (ośmieszał wyobrażenia stanu natury)’

• dowodził że trzeba „umieć wątpić” (rozwijał krytykę źródeł i kryteria ich prawdziwości);

• przesunął uwagę z czynów wielkich ludzi na „wielkie epoki” rozwoju cywilizacji;

• zajął się krajami pozaeuropejskimi (np. Rosją);

• uczynił dużo dla sekularyzacji wyjaśnienia historycznego;

• największe znaczenie w życiu narodów przypisywał ludzkim instynktom, klimatowi, ustrojowi i stanowi opinii.

Louis de Secondat barona de la Brède et de Montesquieu (1689-1755) autor m.in. O duchu praw, Listów perskich;

• jeżeli obyczaje i stanowione przez ludzi prawa są niezgodne z nakazami natury, nie znaczy to wcale, że nie mają swego wewnętrznego porządku, a w ich rozwoju nie ma żadnych prawidłowości – świat społeczny nie jest domeną przypadkowości i chaosu, pomiędzy faktami społecznymi można wykryć stałe związki, stanowione przez ludzi prawa zaczynają być rozpatrywane z punktu widzenia nie tego jakie powinny być z uwagi na prawo naturalne, lecz tego jakie są i mogą być w danych warunkach;

• dużo uwagi poświęcił wpływowi środowiska geograficznego choć uważał że maleje on w miarę rozwoju cywilizacji (na korzyść wielkości kraju, sposobu zdobywania środków do życia, religii, obyczajów itd.;

• oznaczało to faktyczną rezygnację z poszukiwania uniwersalnego ładu społecznego i uznanie, że społeczeństwa nie są przez ludzi tworzone, lecz co najwyżej poprawiane po zbadaniu konkretnych warunków;

• jego typologia ustrojów (odwoływał się do Arystotelesa) mówiła przede wszystkim o tym, w jakich warunkach społecznych pojawiają się różne typy władzy.

  • przeciwnik absolutyzmu;

  • wyodrębnił trzy władze-sądowniczą, ustawodawczą i wykonawczą, które nie mogą być skupione w jednej osobie;

  • charakter ducha i namiętności narodów zależny jest od klimatu;

  • prawo winno być dostosowane do charakteru narodu;

  • sądził, iż nie ma uniwersalnych praw;

  • nie ma najlepszego ustroju, religii, kodeksu moralnego- wszystko powinno być relatywne, dostosowane do ducha narodu;

  • był zwolennikiem różnorodności politycznej i społecznej;

  • prawo jest wytworem historii, nie jest tworzone dobrowolnie, jest określone duchem prawa;

  • prawo to przejaw życia narodowego i może się zmieniać pod wpływem ludzkich działań;

  • prawem naturalnym jest stowarzyszanie się, a wojna jest wytworem społeczeństwa ( poglądy sprzeczne z Hobbesem);

Znaczenie Monteskiusza dla rozwoju myśli społecznej

• postawił tezę, że społeczeństwo tak, jak świat przyrody podlega pewnym, stałym prawom;

• pierwszy zauważył korelacje między czynnikami geograficznymi i demograficznymi a typem społeczeństwa;

Jean Jacques Rousseau (1712-1778) autor m.in. Umowy społecznej, Rozprawy o pochodzeniu i podstawach nierówności między ludźmi; twórca: „Rozprawa o naukach i sztukach”, „O początku i zasadach nierówności między ludźmi”, „Nowa Heloiza”, „Emil czyli o wychowaniu”

• kluczowe znaczenie miało przeciwstawienie „człowiek natury” a „człowiek człowieka”, „człowiek natury” jest wolny, dobry, niezależny, szczęśliwy; „człowiek człowieka” utracił to na rzecz pozorów cywilizacji;

• człowiek żyje w społecznym świecie ale nie jest jego cząstką, trzeba w człowieku oddzielić naturę i kulturę, to czym jest sam w sobie od tego czym się staje na skutek „kolektywnego istnienia”;

• sięga do pojęcia stanu natury i zajmuje się opisem procesu denaturalizacji (formułuje hipotezy o przyczynach trwania społeczeństwa);

• społeczeństwo nie powstaje w celu zaspokojenia już istniejących potrzeb ale samo przez się wytwarza coraz to nowe potrzeby, które tylko w nim mogą zostać zaspokojone (potrzeby materialne, psychologiczne), niemożliwe jest powrócić do stanu naturalnego;

• stawia także w opozycji społeczeństwo oparte na prawie i na samowoli, należy odtworzyć w społeczeństwie naturalną niezależność i równość jednostek (dzięki Prawu wytworzonemu z woli powszechnej), w następstwie umowy społecznej powstaje Lewiatan, społeczeństwo-organizm, w którym części są nieodłączne od całości, wole poszczególnych jednostek roztapiają się w woli powszechnej.

• nie odebrał żadnego systematycznego wykształcenia

• teoretyk demokracji totalitarnej

• Poglądy Rousseau:

• koncepcja państwa i społeczeństwa oparta na umowie społecznej (inaczej niż Hobbes i Lock)

• ludzie przed powstaniem państwa żyli dobrze, szczęśliwie i w zgodzie

• rozwój gospodarczy spowodował wali i konflikty – wymagały organizacji im zapobiegającej czyli państwa

• państwo powstało jedynie dla obrony interesów bogatych

• w społeczeństwie musi być bezwzględna równość wszystkich obywateli

• lud nie może przekazać władzy nad sobą, ale powinien ją sprawować sam

• przeciwnik podziału władzy i ustroju angielskiego

• wzór państwa to starożytne Ateny

• cała władza dla ludu, a do stanowienia prawa lud powinien powoływać urzędników o jak najwęższych kompetencjach i ściśle przez lud kontrolowanych

• zwolennik demokracji bezpośredniej

• lud jest z natury dobry i mądry, dlatego podejmowane przez niego decyzje są słuszne i dobre

• wola powszechna to działanie niezgodne z prawdziwym interesem ludu (powstaje na skutek ,np. intryg)

• negatywnie odnosił się do monarchii i demokracji

• najbliższa mu forma państwa to arystokracja, rozumiana jako rządy najlepszych i najmądrzejszych, wybranych przez lud

• idealne państwo ma prawo regulować życie prywatne i gospodarcze obywateli

• wielki przeciwnik własności – państwo ma prawo ograniczać rozmiary własności

• wychowanie to sprawa najważniejszej wagi państwowej. Wychowanie miało polegać na ścisłej kontroli szkół i stawianie sobie za główny cel wychowanie patriotyczne

• „człowiek natury” jest dobry, wolny, niezależny, równy innym, szczęśliwy, „człowiek człowieka” te przymioty utracił

materialiści

• Claude Adrien Helvétius (1715-1771), Paul Henrie Thiry d’Holbach (1723-1789), Étienne Bonnot de Condillac (1715-1780);

• społeczeństwo jest całością utworzoną przez połączenie większej liczby rodzin I jednostek, zjednoczonych w celu łatwiejszego zaspokojenia potrzeb, zapewnienia sobie korzyści i wzajemnej pomocy – człowiek to biologiczny organizm wyposażony w potrzeby, społeczeństwo ma znaczenie tylko instrumentalne;

• człowiek jest mechanizmem w pełni poznawalnym, szczęście człowiek zależy od właściwego doboru narzędzi do rozwiązywania zadań wynikających z porządku natury, człowiek jest bezwolnym kółkiem w mechanizmie przyrody i wytworem ukształtowanych wbrew naturze warunków życia społecznego, ale zarazem tylko od jego rozumu i doświadczenia zależy to, czy pogodzi się ze swą kondycją, czy też zasadniczo ją zmieni;

• w praktyce reprezentowali naiwną wiarę w moc prawodawstwa i wychowania (tabula rasa), jedynym motywem działania są namiętności i interesy.

• teoria postępu

• Jean Antonie Nicolas de Condorcet (1743-1794) i Anne Robert Jacques Turgot (1727-1781);

• postęp jest właściwy wszystkim dziedzinom życia, które wzajemnie na siebie wpływają, uważali, że mobilność społeczeństwa jest zawsze czymś pożądanym przynosi bowiem nowe doświadczenia, dzieje są więc walką nowatorstwa z rutyną, składnikiem natury ludzkiej jest swoisty popęd innowacyjny;

• historią rządzi właśnie prawo postępu określające ogólny kierunek zmian i przesądzające o ich kolejności, źródłem postępu jest niezmienna ludzka natura, kumulacja wiedzy następuje także w obrębie gatunku nie tylko jednostki;

• Condorcet wysunął myśl o możliwości stworzenia matematyki społecznej polegającej na stosowaniu w analizie procesów społecznych rachunku prawdopodobieństwa.

Wiek XVIII

IDEA POSTĘPU > krytyka przeszłości > zmiana teraźniejszości

Cechy wspólne

1. L’Epoque des Philosophes. Intelektualiści świeccy zgłaszają prawo do przewodzenia ludzkości. Wypowiadają wojnę kościołowi jako dotychczasowemu rządcy dusz. Intelektualiści wchodzą zatem w rolę przywództwa religijnego (por. P. Johnson: Intelektualiści, Warszawa 1988).

2. Racjonalizm (po-kartezjański). Kult rozum jako czynnika zbawczego (oświata). I. Kant: Was ist Aufklarung? „Oświeceniem nazywamy wyjście człowieka z niepełnoletności, w którą popadł z własnej winy. Niepełnoletność to niezdolność człowieka do posługiwania się swym własnym rozumem, bez obcego kierownictwa. Zawinioną jest ta niepełnoletność wtedy, kiedy przyczyną jest nie brak rozumu, lecz decyzji i odwagi posługiwania się nim bez obcego kierownictwa. Sapere aude! Miej odwagę posługiwać się swym własnym rozumem – tak oto brzmi hasło Oświecenia”.

3. Absolutyzm oświecony.

4. Krytyka: przeszłości, autorytetów, filozofii przed-oświeceniowej, istniejących wówczas instytucji (zwłaszcza kościelnych).

5. Rekonstrukcja świata: rewolucja (Francja) lub ewolucja (Polska)

6. Zainteresowanie ładem fizyczno-moralnym (naturalnym)

7. Antropologia sensualistyczna.

8. Indywidualizm (por. protestantyzm.

9. Idea postępu (nowa utopia).

10. Rynek idei – bezosobowa opinia publiczna.

I. OŚWIECENIE FRANCUSKIE

l’Epoque des lumieres, l’epoque de philosophes (filozofia > wiedza > oświata > rozwój, lepsze życie), kult rozumu, rewolucja (ordo jako dzieło sztuki), sensualizm (antropologia), materializm, deizm, ideologia postępu (vs dzikus), początek inteligencji (świeckich intelektualistów)

• Voltaire - Francois Marie Arouete (1694-1778). Dziennikarz filozoficzny. Zwolennik absolutyzmu oświeconego głosił wolność z zamku króla pruskiego, wysławiając Carycę Katarzynę. Postulat przejścia od historiografii do cywilizacji. Zwolennik wyjaśniania zdarzeń historycznych przy pomocy tzw. małych przyczyn.

• Charles Luis de Secondat baron de la Brede et de Montesquieu (1689-1755), prekursor socjologii. Trójpodział władzy. Poszukiwał wzoru omijania przepisów prawnych. Zwolennik fizyki społecznej.

• Jean Jaques Rousseau (1712-1778). Ojciec totalitaryzmu („Przez osobliwy łańcuch haniebnej logiki moralnej nikczemność Rousseau jako rodzica połączyła się z jego ideologicznym wytworem – przyszłym państwem totalitarnym”. Kult ludzkości. Człowiek natury i człowiek człowieka (por. rewolucja 68, ucieczka od cywilizacji i powrót do natury). Umowa społeczna i stan natury.

• Calude Adrian Helvetius (1715-1771). Paul Henrie Tiry d’Holbach (1723-1789). Moralność prywatna i publiczna. Kauzualizm (potrzeby: namiętności, interes) > materializm.

• Etienne Bonnot de Condillac (1715-1780). Sensualizm.

• Jean Antoine Nocolas de Condorcet (1743-1794). Anne Robert Jacques Turgot (1727-1781). Idea postępu.

II. OŚWIECENIE SZKOCKIE:

• Francis Hutcheson (1694-1746)

• Dawid Hume (1711-1776)

• Adam Smith (1723-1790): O bogactwie narodów.

• Thomas Reid (1710-1796)

• Dugald Stewart (1753-1828)

• Henry Home, lord Kames (1696-1782)

• James Burnett, lord Monboddo (1714-11799)

• Adam Ferguson (1723-1816), prekursor socjologii, idea społeczeństwa obywatelskiego

• John Millar (1735-1801)

• Wiliam Robertson (1721-1793)

• Bernard Mandeville (1670-1733): Bajka o pszczołach. Prywatne występki mogą się okazywać publicznymi cnotami. I na odwrót. Człowiek z natury egoistą i szkaradą. Naganna motywacja prowadzić może do dobrych społecznie skutków.

• Jeremy Bentham (1748-1832). Twórca utylitaryzmu (Szacki:

• Eksperymentalna nauka o naturze ludzkiej (wg wzoru teorii fizyka klasycznej Newtona).

• Moralność: nauka poucza nas o tym, jacy jesteśmy i w jakim świecie działamy, nie orzeka natomiast, jacy powiniśmy być. Badając naturę ludzką, zajmujemy się faktami, a nie powinnościami (Szacki, HMS, s. 104).

• Najważniejsze uczucie, rozum w roli eksperta. Rozum nie decyduje. Rozum nie może wyprzedzać uczucia i woli, a wiedza doświadczenia.

• Hume: ludzie poddają się społecznym reguło z racji na interes (mechanizm: oddźwięk uczuciowy)

• A. Smith: Rozwój moralności możliwy, ponieważ ludzie są dla siebie zwierciadłami, dzięki czemu zachowania nieegoistyczne stale wzmacniane. Ponadto podmiot konstytuuje się dzięki temu zwierciadłu.

• Ład społeczny wytwarza się samorzutnie.

• Rozwój od barbarzyństwa do cywilizacji.

III. OŚWIECENIE NIEMIECKIE

• Immanuel Kant (1724-1804). Humanizacja nauki (aktywność podmiotu poznającego) i humanizacja etyki (wolność przeciw roszczeniom determinizmu).

• Joann Gotfried von Herder (1744-1803). Problem narodu i narodowych kultur. Kultura i język

IV. OŚWIECENIE POLSKIE

• Stanisław Leszczyński (1677–1766), Głos wolny wolność ubezpieczający (1749).

• Ks. Stanisław Konarski (1700-1773) i familia Czartoryskich

• Ks. Stanisław Staszic (1755-1826).

• Ks. Hugon Kołłątaj (1750-1812).

• Komisja Edukacji Narodowej. Ewolucja i zmiana konstruktywna przeciw rewolucji.

• Konstytucja 3 Maja

Oświecenie brytyjskie (szkockie)

• rozwój uniwersytetów w Glasgow i Edynburgu – przedstawiciele tzw. filozofii moralnej takich jak Francis Hutcheson (1694-1746), David Hume (1711-1776), Adam Smith (1723-1790), Thomas Reid (1710-1796) i Dugald Stewart (1753-1828);

• wzywali do stosowania w badaniach natury ludzkiej „metody eksperymentalnej” (początek psychologii);

• przesunięcie uwagi z racjonalnych aspektów natury ludzkiej na jej aspekty emocjonalne – rola rozumu polega na wspomaganiu już podjętych decyzji, nie na decydowaniu;

• fakt zrzeszenia nie może być żadną miarą wyprowadzony z ludzkiej zdolności rozumowania, lecz musi mieć swe oparcie w bardziej pierwotnych własnościach natury ludzkiej, do których z czasem dołącza się świadomość korzyści życia zbiorowego (zakwestionowanie teorii umowy społecznej);

• pierwszą i pierwotną zasadą ludzkiej społeczności okazuje się popęd seksualny;

• dużą rolę przypisywał Hume przyzwyczajeniom i nawykom;

Adam Smith (1723-1790)

• Szkocki myśliciel i ekonomista; twórca ekonomii politycznej i liberalizmu ekonomicznego oraz nauczyciel moralności dla swoich współczesnych.

• Autor „Badań nad naturą i przyczynami bogactwa narodów” uznanych za biblię wszystkich zwolenników liberalizmu gospodarczego, a także autor „ Teorii uczuć moralnych”.

• Odrzucał poglądy fizjokratów, uznających ziemię za podstawowe źródło wartości, a także podważył teorię merkantylistów, którzy uznawali, iż źródłem bogactwa państw jest gromadzenie zasobów złota

Smith - ekonomista

• Wykazał, że handel międzynarodowy jest „grą o sumie niezerowej”, co oznacza, że każde państwo uzyskuje z niego korzyści.

• Autor metafory „niewidzialna ręka rynku” oznaczającej, że działania poszczególnych jednostek wynikają z ich egoistycznych chęci zaspokojenia własnych potrzeb, co przyczynia się do realizowania potrzeb społeczeństwa.

• Uważał, że człowiek prawie zawsze potrzebuje pomocy innych ludzi, ale żeby ją uzyskać nie powinien zwracać się do ich humanitarności, lecz do egoizmu, nie mówimy o naszych własnych potrzebach, lecz o ich korzyściach. Opiera się to na zasadzie: „daj mi to czego ja chcę, a otrzymasz to czego ty chcesz”.

• Poprzez „niewidzialną rękę rynku” starał się wykazać, że mechanizm rynkowy jest zdolny do samodzielnej regulacji procesu zaspokojenia potrzeb społecznych, prowadzących do produkcji dóbr i usług w takiej ilości jakiej społeczeństwo chce i potrzebuje. Tym samym odrzucał konieczność interwencji i protekcjonizmu państwa.

• Wg Smitha podstawowe znaczenie ma praca, proces jej podziału prowadzi do wzrostu produkcji, a w konsekwencji do ogólnego bogactwa. Uważał, że podział pracy jest następstwem skłonności ludzkiej natury do wymiany, handlu i zamiany jednej rzeczy na drugą.

Smith – filozof społeczny

• Przeprowadził on analizę natury ludzkiej w której podstawowe znaczenie nabierało pojęcie „sympatii”.

• Sympatia to po prostu współodczuwanie z wszelkim doznaniem emocjonalnym. W pewnych przypadkach powstaje już, np. na widok wzruszenia jakiejś osoby. Jednak powstaje nie tylko gdy obserwujemy ekspresję uczuć drugiego człowieka, lecz również wtedy, gdy poznajemy sytuacje, która je wywołuje.

• Uważał, że nasza sympatia ze smutkiem jest uczuciem żywszym niż sympatia z radością. Spowodowane jest to tym, że słowo sympatia, znaczyło wcześniej tyle, co współodczuwanie z cierpieniami.

• Stworzył teorię „oddźwięku uczuciowego”, która mówi, że rozwój moralności jest możliwy dlatego, że ludzie są dla siebie „zwierciadłami” dzięki czemu zachowania nieegoistyczne są stale pozytywnie wzmacniane. Uważał, że to właśnie pod wpływem tego zwierciadła, jednostki kształtują swoje zachowania dążąc do uzyskania aprobaty.

• Autor koncepcji „Bezstronnego Obserwatora”, która mówi, że człowiek dorastający w oddaleniu od innych nie może mieć wyobrażenia o słuszności bądź niesłuszności swego postępowania, tak samo jak bez zwierciadła nie może obejrzeć swojej twarzy.

• Wg Smitha moralna zasada wymiany przybiera postać ekonomicznej zasady wymiany: jednostka potrzebuje innych ludzi nie tylko po to by odróżnić dobro od zła, ale i po to by wiedzieć, co ma robić w celu zaspokojenia swych potrzeb materialnych.

tteoria oddźwięku uczuciowego (sympatii) – rozwój moralności jest możliwy, ponieważ ludzie są dla siebie „zwierciadłami”, dzięki czemu zachowania nieegoistyczne są stale pozytywnie wzmacniane;

• koncepcja Bezstronnego Obserwatora – człowiek dorastający w oddaleniu od innych nie może mieć wyobrażenia o słuszności bądź niesłuszności swego postępowania, tak samo jak bez zwierciadła nie może obejrzeć swojej twarzy;

• moralna zasada wzajemności przybiera postać ekonomicznej zasady wymiany: jednostka potrzebuje innych ludzi nie tylko by odróżnić dobro od zła, ale i po to by wiedzieć, co ma robić w celu zaspokojenia swych potrzeb materialnych (poucza o tym rynek, dzięki któremu jako Bezstronnemu Obserwatorowi sprawdza jakość swojej pracy).

• ład społeczny wytwarza się samorzutnie w następstwie zabiegów jednostek, których postępowaniem kierują emocje i egoistyczne interesy;

Bernard Mandeville (1670-1733):

• prywatne występki mogą w praktyce okazywać się publicznymi cnotami i na odwrót.

• uprawiali historię hipotetyczną – uchwycenie ogólnych tendencji i prawidłowości procesu historycznego;

• rozwój zainteresowania życiem społecznym zwierząt oraz społeczeństwami pierwotnymi;

• najbardziej popularną teorią rozwoju społecznego była teoria wyznaczająca główną rolę przemianom sposobów zdobywania środków utrzymania;

- znany ze swojej interpretacji filozoficznych zasad utylitaryzmu – starał się pogodzić doktrynę służenia interesom ogółu z prawem do egoizmu, a nawet z pożytkiem egoizmu dla rozwoju ogółu.

- wychował się w Holandii, gdzie uzyskał stopień doktora z medycyny, ale resztę swojego życia spędził w Anglii, gdzie się ożenił i doczekał potomstwa, tam też napisał najważniejsze swoje prace, m.in. najbardziej znaną „The Fable Of The Bees: or, Private Vices, Publick Benefits”) (tł. „Bajka O Pszczołach: Prywatne występki – Publiczne Korzyści”), w której zawarł najważniejsze swoje tezy dotyczące wpływu ludzkiego egoizmu na funkcjonowanie społeczeństwa.

- na przestrzeni lat spędzonych w Anglii napisał wiele prac dotyczących medycyny, problematyki religijnej, społeczno-politycznej, a także poezję.

- kontrowersyjność jego poglądów przysparzała mu wielu przeciwników - Mandeville był krytykowany m.in. w pracach Berkeleya, który uważał jego twierdzenia za cyniczne, fałszywe i uwłaczające godności ludzkiej.

Poglądy:

1) W swoich rozważaniach na temat cnoty moralnej przypuszczał, że społeczeństwa zrodziły się poprzez wykreowanie przez mądrzejszych i bardziej przebiegłych ludzi podziału na to co jest ‘sławą’ i ‘niesławą’, co godne i niegodne człowieka – stworzyli 2 klasy człowieka – ludzie lepsi to ci którzy umieją pohamować pęd ku prostej, instynktownej przyjemności.

2) Mandeville uważał, że pycha jest nieodłączną częścią natury ludzkiej, że cechuje te jednostki, które są silne.

- Pycha pomogła ludziom stosować się do upomnień i wyrzeczeń, a tym samym budować stopniowo społeczeństwa, bo nawet gdy wyrzekają się prostego zaspokajania potrzeb, wówczas mają dobre mniemanie o sobie, zadowoleni że opanowali zwierzęce instynkty tkwiące w człowieku.

3) Główne Tezy dotyczące występków:

- Moralne występki jednostek przyczyną społecznej pomyślności

a) złodzieje są szkodliwi, i państwo powinno robić wszystko, aby ich tępić i unieszkodliwiać, ale bezwzględna uczciwość, sprawiłaby że Np. połowa ślusarzy nie miałaby co robić, nie było by też sensu prowadzić resortów siłowych/wynajmować ludzi do ochrony mienia – miliony ludzi straciłoby pracę, gdyby nie było milionów innych, którzy popełniają przestępstwa.

b) Mandeville zaznacza przy tym, że nie należy sądzić o ludziach wedle następstw, jakie mogą mieć ich czyny, ale wg. Faktów i pobudek, które skłoniły ich do dobrego czy złego czynu – w ten sposób utrzymana będzie równowaga w społeczeństwie.

c) Przykład – Złodziej, który ukradł skąpcowi pieniądze zostawia je w barze, przynosząc zysk sprzedawcy, przy następnej kradzieży zostaje złapany przez biednego wieśniaka, który dostaje od władz nagrodę pieniężną; nagroda pomaga mu wydostać się z kłopotów finansowych spowodowanych przeciwnościami losu (Np. rolnik - klęska żywiołowa).

- Sprzeczne dążenia różnych odłamów społeczeństwa utrwalają społeczną równowagę

Przykłady Mandeville’a –

1. głupota rzymskich księży przyczyniła się do rozwoju Reformacji – a Reformacja zbudziła ich z letargu, co się wzajemnie zrównoważyło;

2. cnotliwe niewiasty przynoszące korzyść prostytutkom i odwrotnie – prawdopodobne jest, że zepsuty młodzieniec widząc, że uczciwe kobiety są uparte i nieprzystępne, pospieszy do prostytutki, a więc stanie się klientem. Z kolei prostytutki zapewniają ‘bezpieczeństwo’ porządnym kobietom, gdy Np. do portu przybywa kilka tysięcy marynarzy z wielomiesięcznego rejsu – udają się do domu publicznego zamiast w wyniku niepohamowanych żądz dokonywać gwałtów.;

3. Skąpstwo i chciwość równoważą się wzajemnie – skąpiec swoimi zgromadzonymi pieniędzmi równoważy to, co rozrzutnik przepuści.

- O Naturze społeczności – ogólne wnioski Mandeville’a

- bez pomocy tego, co nazywamy złem, zarówno naturalnym jak i moralnym byłoby wręcz niemożliwe stworzyć ze zbiorowiska ludzkiego bogaty i kwitnący naród, ani utrzymać je w tym stanie.

• Ferguson wyróżnił okresy dzikości (polowanie i zbieractwo), barbarzyństwa (pasterstwo i rolnictwo) i cywilizacji (handel);

• w podziale pracy widział Ferguson czynnik głębokiego zróżnicowania społeczeństwa (podział społeczeństwa na klasy).

• Jeremy Bentaham (1748-1832):

• utylitaryzm – pogląd uzależniający ocenę moralną nie od intencji jednostek (egoistycznych) lecz od faktycznych następstw ich czynów;

• rozwój oświaty doprowadzi do swego rodzaju rewolucji w moralności.

Oświecenie niemieckie

• Immanuel Kant

(1724-1804)

• humanizacja nauki – podmiot gra w procesie poznania aktywną rolę, bez czego proces ten byłby w ogóle nie możliwy, obserwator powinien „zadawać pytania naturze”, rozum dzięki apriorycznym kategoriom wprowadza ład do chaosu wrażeń zmysłowych (korzystali z tego Marks, Hegel, Simmel i inni);

• humanizacja etyki – rewindykacja wolności jako zasadniczego atrybutu człowieczeństwa; człowiek jest częścią przyrody, jest też wolny i ponosi odpowiedzialność moralną za swe czyny;

• człowiek zostaje rozszczepiony na homo phaenomenon (część przyrody poddana prawu przyczynowości) i homo noumenon (jest jakby ponad przyrodą) – w zalążku myśl o odróżnieniu nauk przyrodniczych od humanistycznych;

• etyka woluntarystycznego działania – aby postępować moralnie jednostka nie potrzebuje społecznego zaplecza, rozum potrafi odróżnić dobro od zła;

• polityka ma urzeczywistniać ideał okiełznania władzy zmysłów nad postępowaniem ludzkim i stworzenie warunków (społeczeństwo obywatelskie), w których wolność jednostki będzie zagwarantowana, jeżeli tylko nie zagraża wolności innych jednostek;

• każdy człowiek ma skłonność „aspołecznej towarzyskości”, czyli zdobycia pozycji wśród bliźnich, której nie możemy znieść, ale bez której nie możemy się obyć.

• Johann Gottfried von Herder

(1744-1803), autor Myśli o filozofii dziejów

• zakwestionował związaną z Newtonowskim modelem nauki wizję świata jako mechanizmu i wprowadził wizję witalistyczną (organicystyczną), istotą natury jest więc różnorodność przejawów życia;

• poddał rewizji idee postępu ludzkości;

• uwydatniał związki rozumu z innymi władzami człowieka, którego pojmował jako podmiot czujący i myślący;

• świat jest jak gdyby wielkim organizmem, w której wszystkie części są powiązane na skutek działania irracjonalnej siły witalnej przenikającej każdą cząstkę przyrody;

• społeczeństwo jest dla jednostki „stanem naturalnym”;

• najważniejszą wspólnotą ludzką jest naród (Volk) – zakorzeniona w historii przedpolityczna wspólnota jedynej w swoim rodzaju kultury wyrażającej się nade wszystko w języku;

• rozwinął koncepcję państwa narodowego;

• jest wielkim poprzednikiem nauk o kulturze – odróżnienie natury i tego co zostało stworzone przez człowieka oraz historycznego i przestrzennego zróżnicowania owego sztucznego środowiska.

Oświecenie polskie

• Stanisław Staszic (1755-1826), Hugon Kołłątaj (1750-1812);

• próby godzenia filozofii ponadczasowych praw naturalnych z rozwiniętą koncepcją historycznej zmienności wszystkich społeczeństw;

• Staszic wprowadza typologię ustrojów (oligarchię, despotyzm, rzeczpospolita) i uważa że z rozwijającej się przyrody rodzi się człowiek nie jako twór gotowy, ale jako istota bez właściwości, która uzyskuje określone cechy pod wpływem bodźców środowiska;

• motorem postępu jest nie tyle rozwój wiedzy ile rozwój stosunków społecznych, gospodarczych i politycznych;

• przemiany tych stosunków są zależne od konfliktów i walk między grupami;

• kategoria stanu naturalnego zatraca wszelkie znamiona idealizacji, starając się po prostu określeniem najwcześniejszej fazy dziejów ludzkości.

3. Porewolucyjne ideologie jako teorie społeczne

Konserwatyzm

• Edmund Burke (1729-1797) autor Rozważań o rewolucji we Francji…, Joseph de Maistre (1753-1821), Louis de Bonald (1754-1840), Adam Müller (1779-1829), Friedrich Carl von Savigny (1779-1861), Karl Ludwig von Haller (1768-1854), Aleksiej Chomiakow (1804-1860), Iwan Kiriejewski (1806-1856);

• krytycznie odnosili się do rewolucji;

• na naturę ludzką składają się czynniki racjonalne i nade wszystką irracjonalne, których nie można przewidzieć, okiełznać, opisać, postępowaniem ludzkim rządzą nie tylko kalkulacja refleksja ale sentyment, nawyk, obyczaj, wiara itp.;

• dużą rolę pełnią przesądy, na których opiera się całe życie społeczne, moralność itp.;

• irracjonalną naturę potraktowali jako zjawisko zależne od miejsca czasu, inne w każdym kraju i epoce;

• korzystali z pojęcia duch narodu (Volksgeist) – ma irracjonalny charakter, trzeba się przed nim ukorzyć, człowiek jest niezdolny do tworzenie rzeczywistości społecznej, ta bowiem wytwarza się spontaniczne jak roślina lub jest kierowana przez Opatrzność, człowiek jest jedynie zdolny zniszczyć tą rzeczywistość;

• dążyli do przezwyciężenie indywidualizmu („atomizmu” jak pisano), sprzeciwiali się koncepcjom społeczeństwa, które pełni wartość instrumentalną w stosunku do jednostek, społeczeństwo to byt pierwotny i nadrzędny;

• kładli nacisk na krytykę stosunków sformalizowanych i świadomi zawiązywanych w celu osiągnięcia jakichś określonych celów, społeczeństwem powinny rządzić zwyczaje ukształtowane historycznie, w nich wyraża się duch narodu;

Liberalizm

• Benjamin Constant (1767-1830), Wilhelm von Humboldt (1767-1835), Alexis de Tocqueville (1805-1859), John Stuart Mill (1806-1837);

• również krytykowali rewolucję ale obca była im idealizacja dawnego ustroju, trwali w wierze w postęp i potrzebę zasadniczej reformy;

• zagrożeniem dla wolności był nie tylko despotyzm królów ale i despotyzm ludu;

• w centrum uwagi jednostka ludzka – ma ona pewne naturalne uprawnienia, które organizacja społeczna ma optymalizować;

• podstawą ładu społecznego są stosunki kształtujące się spontanicznie na podobieństwo stosunków rynkowych, istnieje on samorzutnie, niezależnie w swej genezie i funkcjonowaniu od aktów władzy politycznej;

• zasadnicze uprawnienia jednostki są niezależne od zmiennych historycznych, kulturowych, rasowych, narodowych itd.;

• państwo (we wczesnym liberalizmie) jest czymś zewnętrznym w stosunku do społeczeństwa, które ma swoją własną dynamikę;

• paradygmat indywidualizmu metodologicznego – wyjaśnienie zjawisk społecznych wymaga koniecznie odnalezienia będącego zawsze u ich źródła działania jednostek;

• paradygmat kapitalizmu – społeczeństwo podobne jest rynkowi (aktorzy działają tak by zmaksymalizować zyski, zminimalizować straty zapewniając zarazem wzrost pomyślności ogólnej);

Utopijny socjalizm i komunizm

• Claude Henri de Saint-Simon (1760-1825), Robert Owen (1771-1858), Charles Fourier (1772-1837) Pierre Joseph Proudhon (1809-1865);

• nie poddawali w wątpliwość systemu wartości organizatorów Rewolucji lecz poprzestawali na kwestionowaniu osiągniętego przez nich rezultatu: rewolucja nie rozwiązała problemów, które miała i powinna;

• krytykowali porewolucyjne społeczeństwo, istniejące zło to z jednej strony przemoc rządzących i posiadających w stosunku do rządzonych i nieposiadających, z drugiej zaś – stan wojny wszystkich przeciw wszystkim, konkurencja zamiast współpracy;

• nieustannie powstawały utopie, wszechobecna była w socjalizmie jedynie idea zrzeszenia jako takiej organizacji społecznej, która wyeliminuje z niego przemoc i konkurencję – każdy byłby wynagradzany i ceniony odpowiednio do swoich zasług w pracy dla dobra wspólnego;

• w komunizmie w centrum uwagi była idea wspólnoty – pokrewna idei zrzeszenia, ale zakładająca konieczność zniesienia własności prywatnej i pełniejsze zrównanie wszystkich członków społeczeństwa;

• co najmniej przez pierwsze trzy dziesiątki lat dominuje przekonanie, że utopia zostanie osiągnięta środkami pokojowymi (perswazja, propaganda, przykład), dopiero w latach czterdziestych XIX wieku na pierwszy plan zacznie się wysuwać idea społecznej rewolucji;

Teoria społeczna Saint-Simona1760-1825

Francuski historyk i filozof, utopista. Jego poglądy zainspirowały A.Comte (który był jego sekretarzem) a w późniejszych czasach także Marksa i innych przedstawicieli socjalizmu. Napisał m.in. ”Wprowadzenie do prac naukowych 19 wieku”, „Katechizm industrialistów”.

Najważniejsze fakty:

• Dzielił czasy na epoki teologiczna i metafizyczną - w ramach feudalizmu i epokę pozytywną – powstającą w czasach industrializmu .

• W ramach krytyki feudalizmu wskazywał na : stan głębokiego kryzysu społeczeństwa ,w którym brak współdziałania i organizacji .

• W czasach industrializmu postulował wprowadzenie jednolitego , spójnego systemu naukowego w formie nowej „Encyklopedii”( za podstawowe prawo uznał prawo ciążenia Newtona ; konieczne także wprowadzenie nauk społecznych – analogia do organizmu- chcemy go poznać , to musimy znać kierujące nim prawa- tak samo ze społeczeństwem)

Stworzył pojęcie : SPOŁECZENSTWO INDUSTRIALNE – powstające w epoce pozytywizmu charakteryzuje wg. S.Simona użyteczność , umiejętność współdziałania, wykorzystania własnej pracy i własności dla innych ludzi. Na czele społeczeństwa stawiał uczonych, którzy mieliby dobrze zorganizować proces wytwórczy. Społeczeństwo to nie było jednak całkowitym ideałem S.Simona , który wierny historycznemu punktowi widzenia przyjmował dynamiczny charakter ideału społeczeństwa – traktował je więc jako punkt wyjścia do dalszego rozwoju

• po raz pierwszy użył określenia społeczeństwo przemysłowe;

• uważał, że Europa znalazła się w stanie głębokiego kryzysu (przejście z systemu feudalno-teologicznego do industrialno-naukowego);

• stan krytyczny (społeczeństwo jako nagromadzenie odosobnionych i zwalczających się jednostek) następuje zawsze po wcześniejszym stanie organicznym i poprzedza późniejszy stan organiczny, potrzebna jest zasadnicza reorganizacja społeczna, która musi się zacząć od reformy świadomości;

• zaczął propagować idee nowej Encyklopedii;

• uzależniał stan społeczeństwa od tego, jakie idee w nim panują: różnym systemom wierzeń odpowiadają różne systemy społeczne – po epoce teologicznej i metafizycznej przyszła epoka pozytywna – będą w niej panować idee naukowe (nauka musi być zbiorem praw, którego ośrodkiem będzie prawo podstawowe – prawo ciążenia Newtona);

• wysunął postulat nauki o społeczeństwie – fizyki czy fizjologii społecznej;

• ujmował społeczeństwo jako organizm, którego budową i rozwojem rządzą niezmienne prawa (poznawalne i użyteczne);

• główną jego troską było utorowanie drogi dla pełnego rozwoju industrii, czyli wytwórczości, na której opiera się całe społeczeństwo, klasa industrialistów jest najważniejsza ze wszystkich, niedoskonałość obecnego stanu społeczeństwa polega na tym, że wytwórczość nie może się rozwijać, a wytwórcy są podporządkowani klasom nieprodukcyjnym, nie własność jako taka stanowi wyróżnik pozycji klasowej, lecz to, jak własność się wykorzystuje i jak wielkie usługi oddaje się społeczeństwu;

• sprawą podstawową było usuniecie pozostałości feudalizmu;

• „naprawdę istnieją i istnieć mogą dwa tylko systemy organizacji społeczeństwa naprawdę odrębne, system feudalny, czyli militarny i system industrialny, a w dziedzinie duchowej system wierzeń i system dowodów naukowych”;

• system militarny utrzymuje się wskutek przymusu, podczas gdy podstawą systemu industrialnego jest jego dobrowolne zorganizowane współdziałanie;

• społeczeństwo industrialne nie jest stanem, który raz osiągnięty miał zapewnić szczęście ludzkości – miał być punktem wyjścia dalszego rozwoju (dynamiczny charakter ideału społecznego);

• koncepcja zrzeszenia była u niego koncepcją na skalę państwową nie jak u większości mu współczesnych, którzy myśleli o niewielkich zrzeszeniach w ramach istniejącego państwa, władza powinna być oddana w ręce technokratów (termin dzisiejszy);

• mocno podkreślał, że chodzi o zarządzanie scentralizowane i umożliwiające kontrolę nad całością procesów wytwórczych oraz ich planowanie.

Nacjonalizm

• ludzkość dzieli się przede wszystkim na narody, z których każdy ma swą własną historię i swoje własne obecne potrzeby, które można zaspokoić tylko za pomocą środków dostosowanych do jego swoistego „charakteru”;

• naród nie jest jedną z wielu zbiorowości, do których jednostka należy, lecz wspólnotą bezwzględnie najważniejszą; w przypadku konfliktu interesów trzeba wybrać zawsze solidarność z narodem, albowiem poza rodziną jest to wspólnota najbardziej „naturalna” i taka, bez której człowiek nie może się obejść;

• naród jest wspólnotą przyrodzoną, do której wchodzi się przez sam fakt swego przyjścia na świat; obowiązki jednostki niego nie są i nie powinny być przedmiotem jego wolnego wyboru: są pochodne od samego faktu przynależności i nie mogą zostać przez nikogo uchylone;

• naród jest wspólnotą „organiczną”, „jedną i niepodzielną”, a pojawiające się niekiedy podziały wewnątrz niej są naturalne i niepożądane, jeżeli się pojawiają, świadczy to o słabnięciu „ducha narodowego” pod wpływem intruzji obcych i zabójczych dla wspólnoty wpływów;

• naród jest jedyną w swoi rodzaju indywidualnością i tę cechę powinien pielęgnować we wszystkich sferach życia, wystrzegając się w miarę możliwości przyjmowania obcych wzorów;

• pojęty w ten sposób naród stanowi jedyne źródło prawowitej władzy politycznej, której głównym zadaniem jest obrona jego interesów i integralności;

4. Historiografia jako badanie „stanu społecznego”

Francuscy historycy okresu restauracji

• François Guizot (1787-1874), Augustin Thierry (1795-1856), François Auguste Mignet (1796-1884), Adolphe Thiers (1797-1877);

• widzieli tylko konflikt między pozostałościami feudalizmu i nowymi stosunkami powstałymi po Rewolucji, mieli mało zrozumienia dla wewnętrznych problemów nowego ładu, restauracja wydawała się im zagrożeniem dla trzeciego stanu;

• nie przestając być nauką o działaniach jednostek ludzkich, historiografia miała być nade wszystko nauką o rozwoju cywilizacji, ma budować wielką syntezę faktów;

• historyk cywilizacji stara się dotrzeć do czegoś, co nie jest dane w bezpośredniej obserwacji faktów, cywilizacja to taki fakt ogólny, w którym scalają się wszystkie inne fakty;

• nowa historia powinna być historią ludu;

• dostrzegając w przeszłości walkę klas tłumaczyli ich pochodzenie za pomocą hipotezy podboju, gdzie zdobywcy stali się klasą uprzywilejowaną (szlachtą);

• dzieje tworzą ciąg zdarzeń poddanych wewnętrznej konieczności.

„Historia kultury” Lelewela

(1786-1861)

• właściwym przedmiotem badań historycznych jest kultura (wszystkie aspekty życia narodu rozpatrywane w ich związkach wzajemnych).

Socjologia historyczna de Tocqueville'a

(1805-1859), autor O demokracji w Ameryce i Dawnego ustroju i rewolucji;

• nie głosił bezsilności człowieka; dowodził, że jest on ograniczony przez warunki i starał się je badać,odróżniał warunki społeczne od politycznych;

• społeczeństwo tworzy zintegrowaną wewnętrznie całość (niekiedy przyrównywane do organizmu) i jako takie musi być badane;

• kładł nacisk na badanie konkretnych społeczeństw, ale były to także studia typu społecznego;

• społeczeństwo demokratyczne to dla niego społeczeństwo egalitarne, w którym nie dziedziczy się swojej pozycji społecznej;

• społeczeństwo wytwarza swoisty ethos – indywidualizm, znika zaufanie do autorytetów, nie ma powag uświęconych przez tradycję, układem odniesienia dla jednostki jest ludzkość nie klasa, wiara w postęp ludzkości;

• industrializm stwarza nieuchronnie nowe nierówności;

• wprowadzenie równości nie daje żadnej gwarancji wolności, lecz jest brzemienne w niebezpieczeństwo nowego despotyzmu;

• indywidualizm – z jednej strony oznacza wyzwolenie spod dawnych przymusów i zobowiązań, z drugiej zaś zostawia sam na sam z państwem, gdzie szuka się oparcia, jednostki „zatomizowane” łatwo poddają się władzy centralnej;

• „nowemu despotyzmowi” można zaradzić przez stworzenie w społeczeństwie sieci instytucji stawiających tamy arbitralności władzy;

„Socjologia” historyków konserwatywnych

• Friedrich Carl von Savigny (1779-1861), Karl Friedrich von Eichhorn (1781-1854), Georg Friedrich Puchta (1789-1846);

• prawo rozwija się wraz z narodem, z nim się doskonali, obumiera z utratą przez naród odrębnej osobowośc

Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770- 1831), autor Fenomenologii ducha, Nauki logiki, Wykładów z filozofii dziejów

• niemiecki filozof, twórca klasycznego systemu idealistycznego. Umarł w czasie epidemii cholery, która wybuchła w Berlinie w 1831 r.

• Źródłem intelektualnym filozofii Hegla była filozofia neoplatońska, kantyzm, fichteanizm, ale także elementy gnostyckie szwabskiego pietyzmu

• Hegel uważał społeczeństwo jako środek rozwijania i wyzwalania ludzkiej woli i osobowości.

• Państwo jest najwyższym i najdoskonalszym stopniem rozwoju społeczeństwa – syntezą woli powszechnej i indywidualnej, wolności obiektywnej i subiektywnej.

• Państwo było dla Hegla filozoficzną realizacją doskonałej rozumności i wolności, ziemskim ucieleśnieniem Absolutnej Idei

• Idea państwa – stanowi rzeczywistość powstania ducha obiektywnego. Państwo jest urzeczywistnieniem wolności – absolutnego celu ostatecznego.

• Najwyższym przejawem tej Idei w dziejach jest naród niemiecki

• Najważniejsza wartość to państwo – fundamentem jego jest rodzina. Państwo to wartość nadrzędna.

• Hegel wyróżnił 3 stany społeczne: rolnicy, robotnicy, przemysłowcy

• Hegel odrzucał demokracje i Monteskiuszowski 3 podział władzy uważał że władza należy do elit.

• Hegel był pierwowzorem dla wielu doktryn Marksa

• dużo w nim cech bliskich konserwatystom, ale bardzo wiele go różniło.

• oryginalność polegała na przeniesieniu uwagi z antagonizmu świata nowego i starego ustroju na teoretyczny problem konstytuowania się więzi społecznych w świecie nowoczesnym;

• twierdził, że nie ma powrotu do tradycyjnej wspólnoty, w której jednostka nie posiadała jeszcze indywidualności;

• mimo że w społeczeństwo jest tak czy inaczej „zatomizowane” nie oznacza to zaniku więzi społecznych – wytwarza właściwą sobie sieć takich stosunków (nazwana społeczeństwem obywatelskim);

• państwo ma przezwyciężać ową „atomizację”;

• zniósł wcześniejsze zrównanie społeczeństwa obywatelskiego z państwem (a nawet je sobie przeciwstawił), było ono dla niego sferą stosunków społecznych, która kształtuje się bez żadnego planu i kierownictwa w rezultacie spontanicznego dążenia jednostek i grup do zaspokajania własnych potrzeb;

• motorem jest egoistyczny interes, lecz interesy jednej grupy nie mogą być jednak zaspokojone bez zaspokojenia interesów innych grup w ramach wzajemności, egzystencja każdej jednostki zależy od tego, czy wszystkie inne jednostki, z którymi może mieć do czynienia, zechcą respektować jej uprawnienia w zamian za respektowanie takich samych uprawnień własnych;

• zadawał pytanie czy i w jakich warunkach możliwe jest wyjście poza właściwe społeczeństwu obywatelskiemu partykularyzmy (widział w nim domenę konieczności a nie wolności) i ustanowienie „etycznej totalności” odpowiadającej wymaganiom Rozumu – stąd koncepcja państwa jako wspólnoty, dzięki której dochodzi do przezwyciężenia ograniczeń społeczeństwa obywatelskiego;

• państwo nie jest tylko systemem instytucji umożliwiających rządzenie zbiorowością, ile wspólnotą ludzi, których łączy coś więcej niż fakt podlegania temu samemu rządowi, uczestnictwo w państwie to nade wszystko uczestnictwo we wspólnocie wartości;

• nie wprowadza alternatywy społeczeństwo obywatelskie-państwo, lecz tworzy ostatecznie koncepcję państwa, które byłoby „własnym państwem społeczeństwa obywatelskiego” tj. Państwem, w którym zostałaby uznana nieodwracalność ujednostkowienia ale znalazła by się przeciwwaga dla egoizmu;

• powstanie i istnienie klas wiązał z podziałem pracy, wyróżniał trzy klasy podstawowe: klasę rolniczą, przemysłową, „myślącą” (koordynacja całości), konflikty między nimi są nieuchronne;

• historia nie jest dziełem przypadku, lecz stanowi proces jak najbardziej prawidłowy, którego kierunek i sens dają się precyzyjnie opisać;

• obserwując działania ludzkie przekonujemy się, że historia jest nade wszytko historią wolności;

• twierdził, że ludzkim postępowaniem rządzą najczęściej niskie pobudki.

6. Materializm historyczny Marksa (1818-1883) i Engelsa (1820-1895)

• czerpał z heglizmu, ale szybko zaczął go krytykować;

• zmiana społeczna nie zaczyna się od zmiany świadomości;

• anatomią społeczną nazwał ekonomię polityczną;

• kapitalizm jest nieludzki, albowiem oddala ludzi od ich powołania, które polega na swobodnej i świadomej działalności twórczej;

• człowiek jest częścią przyrody, ale sama przyroda jest wytworem przemysłu i stanu społeczeństwa;

• pojęcie formacji społeczno-ekonomicznej – społeczeństwo jest powiązaną wewnętrznie całością, a jej składnikami są różne sfery działalności ludzkiej (wytwórczość, polityka, świadomość społeczna itp.), wyróżniał typy społeczeństw różnych epok, wszystkie części dostosowują się do „bazy”, czyli określonego sposobu produkcji;

• wyróżniał formacje: azjatycką, antyczną, feudalną i burżuazyjną, a także pierwotną oraz komunistyczną;

• stosunki produkcji to stosunki między klasami, czyli zbiorami ludzi, z których jedni mają środki produkcji, inni nie;

• „historia wszystkich dotychczasowych społeczeństw jest historią walk klasowych” (pierwsze słowa Manifestu Partii Komunistycznej);

• klasami nazywał „wielkie grupy ludzi, różniących się między sobą miejscem zajmowanym w historycznie określonym systemie produkcji społecznej, stosunkiem (przeważnie usankcjonowanym i ustalonym przez prawo) do środków produkcji, rolą w społecznej organizacji pracy i sposobem otrzymywania i rozmiarami tej części bogactwa społecznego, którą rozporządzają” (Lenin);

• pojęcie to odwoływało się również do świadomości członków klasy;

• miał skłonność do dychotomizowania struktury klasowej – układ klasy posiadającej i nieposiadającej;

• klasowe były wszystkie społeczeństwa oprócz wspólnoty pierwotnej;

• z jednej strony mówi o państwie jako o osobnym organizmie wyodrębnionym ze społeczeństwa w wyniku podziału pracy, z drugiej jako o zorganizowanej przemocy jednej klasy w celu uciskania drugiej;

• niezależność aparatu państwowego jest względna lub pozorna;

• rewolucja proletariacka jawiła się jako akt zniesienia klasowego panowania burżuazji i biurokracji zarazem, w wyniku czego powstanie dyktatura proletariatu, której zadaniem będzie stworzenie społeczeństwa bez klas;

• twierdził, że nie świadomość określa życie, tylko życie określa świadomość;

• idee są ekspresjami określonych sytuacji historycznych, w jakich ludzie układają swe stosunki wzajemne;

• zmiana pewnych część społeczeństwa musi pociągać zmianę pozostałych;

• działalność ludzka jest zamknięta w pewnych granicach: nie można wprowadzić pożądanych zmian instytucji, jeżeli nie odpowiadają one całokształtowi istniejących warunków i społeczeństwo do nich nie dojrzało;

• tezy Marska nie dotyczyły tego co się stać musi, ale ogólnych tendencji;

• przekonanie o określonym kierunku procesu historycznego nie pociągało za sobą przekonania, że jednostki czy klasy będą zachowywały się w taki, czy inny sposób;

• stosunki między ludźmi zależą w ogromnym stopniu od opanowania przez nich sił przyrody, którego syntetycznym niejako wyrazem jest osiągnięty w danym momencie poziom techniki;

• człowiek to całokształt stosunków społecznych, odrzucał więc możliwość wyjaśniania czegokolwiek przez osobliwości natury ludzkiej (niezależne od warunków miejsca i czasu);

• wszelkie zjawiska społeczne są częściami większych całości;

• podmiot poznający jest zakorzeniony w sytuacji społecznej.

MARKS, ENGELS

- Obaj nawiązywali do Hegla (narzędzie krytyki społecznej). Jednak szybko dzięki filozofii

Fenberbach`a zrezygnowali z Hegla i sformułowali własną filozofię– tezę o ograniczoności

rewolucji politycznej. „Rozkłada życie obywatelskie na części składowe” ale ich nie

rewolucjonizuje, nie poddaje ich krytyce.

- Państwa nie można rozpatrywać jako siły samoistnej i niezależnej od jego naturalnej bazy.

- Religia stanowi wytwór określonych warunków społecznych, a więc nie może być zniesiona

inaczej niż przez zniesienie tych warunków.

- Zmiana społeczna nie zaczyna się od zmiany świadomości.

- Autonomię społeczeństwa obywatelskiego stanowi ekonomia polityczna.

- Książka „Rękopisy ekonomiczno- filozoficzne” poświęcona analizie procesu alienacji

pracy w warunkach prywatnej własności środków produkcji.

- Ważne było tu pojęcie „istoty gatunkowej” człowieka

- Kapitalizm- jest nieludzki, oddala ludzi od powołania, które polega na swobodnej i

świadomej działalności, na rozwoju fizycznym i duchowym w ramach wspólnoty.

- „Ideologia niemiecka”- Marks i Engels zwracają się tu przeciwko filozoficznym

abstrakcjom państwa, człowieka, historii filozofii jako takiej.

- Ideologia- wszystkie krytykowane koncepcje, całe dotychczasowe pojmowanie dziejów;

termin niejednoznaczny, bezdefinicyjny; „świadomość fałszywa”, szczególna deformacja

myślenia o rzeczywistości.

- Deformacja polegała na:

→ Samodzielności myśli w stosunku do innych form aktywności ludzkiej

→ Przyswojeniu świadomości roli sprawczej w życiu społecznym i utożsamianiu zmiany

społecznej ze zmianą sposobu myślenia

→ Absolutyzowanie własnych poglądów, które wyrażają określoną epokę i środowisko

społeczne

- Alienacja czyni człowieka w pełni sobą

- Istota człowieka to nie abstrakcja tkwiąca w poszczególnej jednostce. Jest ona całokształtem

stosunków społecznych.

- Jego przyrodniczy materializm zmienia się w materializm historyczny- człowiek to wytwór

przyrody, ale ta jest wytworem przemysłu i stanu społeczeństwa.

Teoria formacji społeczno- ekonomicznych

- Formacja społeczno- ekonomiczna- bardzo ważne pojęcie materializmu historycznego

Stwarza ogólne ramy dla analizy struktury społecznej

i rozwoju społ.

Społeczeństwo- wewnętrznie powiązana całość (ale nie społeczeństwo organizm)

Składnikami tej całości są różne sfery działalności ludzkiej (wytwórczość,

wymiana, konsumpcja, polityka, świadomość społeczna itp.)

wprowadził pojęcie formacji- jest wiele różnych społeczeństw.

Wymaga się tworzenia typów, rodzajów społeczeństw.

- Społeczeństwo jest całością bo:

→ Między jego częściami występuje konsens.

→ Części składowe dostosowują się do bazy, czyli sposobu produkcji.

- Twórcom materializmu historycznego chodziło o skupienie uwagi na takich faktach

społecznych, które poddają się najbardziej ścisłej obserwacji- bo mogą być uznane

za zmienną niezależną przy opisie procesu historycznego.

- To stało się punktem wyjścia do dwóch teorii socjologicznych:

Teorii przyczynowego uwarunkowania wszelkich zjawisk społecznych przez

„bazę ekonomiczną”

Strukturalnego związku pomiędzy bazą i wszystkimi innymi elementami społ. całości

- Marks wyróżnił formację:

→ Azjatycką

→ Antyczną

→ Feudalną

→ Burżuazyjną

→ Pierwotną

→ Komunistyczną

- Kapitalizm- jego poznanie daje możliwość najlepszego poznania innych formacji,

bo społeczeństwo burżuazyjne jest najbardziej zróżnicowaną

i rozwiniętą historyczną organizacją produkcji.

- „Kapitał. Krytyka ekonomii politycznej”- tu Marks objaśnił budowę formacji społecznej

za pomocą stosunków społecznych, ale badał jeszcze odpowiadającą im nadbudowę.

- Teoria formacji społeczno- ekonomicznej może być interpretowana jako:

→ Uniwersalny schemat rozwoju historycznego.

→ Ogólna hipoteza oparta na faktach wziętych z jednego kręgu kulturowego.

Klasy społeczne i struktura klasowa

Stosunki produkcji- ważne w teorii formacji społeczno-ekonomicznej,

czyli ramy historyczno- materialistycznej analizy społ. i rozwoju.

To stosunki między klasami, czyli zbiorami ludzi z których jedni

posiadają środki produkcji, funkcje kierownicze i otrzymują większą

część produktu społecznego, a inni nie.

- Klasy- stosunki społeczeństwa obywatelskiego. Zbiorowość ludzi znajdująca się

w podobnym położeniu ekonomicznym i mająca zbieżne interesy.

Czasem Marks mówił, że klasa musi mieć świadomość klasową, więź psychiczną.

- W „Nędzy filozofii” wyróżnił:

→ Klasy w sobie

→ Klasy dla siebie

- Antagonizm klasowy:

→ Uważał, że w każdej formacji społeczno- ekonomicznej można wyróżnić dwie klasy:

Klasę posiadającą

Klasę nieposiadającą

→ Stosunek siły między tymi klasami podstawowymi decyduje ostatecznie o pozycji

wszystkich innych klas

→ Struktura klasowa będzie się upraszczać przez nieunikniony proces zagłady średnich

klas mieszczańskich i stanu chłopskiego

- Marks genezę podziału klasowego łączył z rozwojem podziału pracy.

- Wg Lenina klasy- to wszelkie grupy ludzi różniące się między sobą miejscem zajmowanym

w historycznie określonym systemie produkcji społecznej, stosunkiem

do środków produkcji, rolą w społecznej organizacji pracy, sposobem

otrzymywania i rozmiarem części bogactwa społecznego.

Socjologiczna teoria państwa

- Powstanie państwa zdaniem Marksa było bezpośrednim następstwem podziału

społeczeństwa na klasy, których przyszły zanik doprowadzi z kolei do jego obumarcia.

- Teoria powstania państwa składała się z:

Teorii biurokracji- państwo jako odrębny organizm wyodrębniony ze społeczeństwa

w wyniku podziału pracy

Teorii panowania klasowego- państwo jako zorganizowana przemoc jednej klasy

w celu uciskania drugiej. (tylko ta teoria jest uważana

za oryginalny dorobek Marksa)

- Marks zwracał uwagę, że w świecie nowoczesnym ustrój państwowy rozwiną się obok

życia narodu.

- Analizował też proces usamodzielniania się państwa w stosunku do społeczeństwa,

posługując się przy tym analogią do alienacji religijnej opisywanej przez Fruerbacha.

- Marks uważał, że fenomen wyobcowania się państwa od społeczeństwa (jak też zjawisko

alienacji religijnej) tłumaczymy w odwołaniu się do stosunków społeczno- ekonomicznych.

- Władza państwowa ma charakter klasowy, to stanowiło przesłankę do:

Tezy o konieczności zniszczenia państwa burżuazyjnego przez rewolucję proletariacką

Tezy, że w następstwie zniesienia klas państwo jako takie niechybnie umrze.

- Marks zajmował się:

→ Charakterem

→ Funkcjonowaniem państwa burżuazyjnego

→ Przemianami

- Engels zajmował się problemem państwa w ogólności. Chciał ukazać związek między

faktem istnienia takiej instytucji i podziałem społeczeństwa na klasy.

- Państwo wg Engelsa powstało z potrzeby utrzymania w karbach przeciwieństw klasowych,

a jednocześnie samo powstało wśród konfliktów tych klas- z reguły jest ono

państwem klasy najsilniejszej, ekonomicznie i politycznie panującej.

- Historyczno- materialistyczna teoria państwa- jej przedmiotem jest organ panowania

klasowego, uzyskujący w pewnych

sytuacjach historycznych względną

niezależność od poszczególnych organów,

klasy ekonomicznie panującej, a także

wykazujący tendencje do samodzielnego

wzrostu kosztem społeczeństwa jako całości.

- Marksizm znalazł się w podwójnej opozycji:

Był przeciwko wszelkim koncepcjom socjalistycznym uniezależniającym wyzwolenie

proletariatu od przejęcia przez niego władzy politycznej

Był przeciwko anarchizmowi- wyzwolenie= zniszczenie władzy politycznej jako takiej

- Rewolucja proletariacka- akt zniesienia klasowego panowania burżuazji i biurokracji

zarazem, w wyniku czego powstanie dyktatura proletariatu,

której zadaniem będzie stworzenie społeczeństwa bez klas.

- W materializmie społecznym państwo miało dwa znaczenia historyczne:

→ Formacja społeczno- ekonomiczna, społeczeństwo dzieli się na klasy

→ Różnorodność form

Świadomość społeczna

- Marks i Engels szukali tych zjawisk społecznych, które oprócz nonsensów politycznych

czy religijnych spajają ze sobą ludzi. Na tym bazował ich materialistyczny charakter teorii.

- Ich zdaniem ani moralność, religia, metafizyka, wszelkie ideologie oraz odpowiadające

im formy świadomości tracą pozory samodzielności.

- To ludzie rozwijając swą produkcję materialną i swe materialne stosunki wzajemne,

zmieniają wraz z rzeczywistością swoje myślenie. „Nie świadomość określa życie,

tylko życie określa świadomość”.

- Świadomość- średnia zależna; odbicie bytu społecznego; jest wytworem społecznym

i pozostaje nim tak długo, jak długo w ogóle istnieją ludzie.

- Chcieli pokazać jak w określonych warunkach społecznych kształtują się określone formy

świadomości stanowiące na ogół zdeformowane przedstawienie rzeczywistego świata

(fenomen świadomości fałszywej)

- Świadomość proletariatu- to czym w rzeczywistości jest proletariat;

to co zgodnie ze swoim bytem będzie musiał zdziałać w historii.

Rozwój społeczny

- Materializm historyczny miał odkryć prawa rozwoju społecznego.

- Rewolucja proletariatu jest konieczna, bo nie widział innej możliwości rozładowania

wewnętrznych sprzeczności wynikających z działania mechanizmów gospodarczych.

- Społeczność to całość, zmiana pewnych jej części pociąga za sobą odpowiednie zmiany

części pozostałych.

- Nie można wprowadzić zmian instytucji jeżeli nie odpowiadają one całokształtowi

istniejących warunków i społeczeństwo do nich nie dojrzało.

- Ujęcie konieczności historycznej:

Nie uprawnia do przewidywań szczegółowych

Przekonanie o określonym kierunku procesu historycznego nie pociąga za sobą

przekonania, że jednostki czy klasy muszą zachowywać się w określony sposób.

- Głównym czynnikiem sprawczym rozwoju społecznego była działalność ludzka,

której przebieg i rezultaty nie odpowiadają temu co było pomyślane i zaplanowane.

- Na życie społeczne ma wpływ postęp techniczny i rozwój sił wytwórczych

- Sposób produkcji- zjawisko bardzo złożone, bo składa się na nie określony poziom sił

wytwórczych, stosunki społeczne w jakie ludzie wchodzą by te siły

wykorzystać (stosunki produkcji)

Ekonomizm lub determinizm ekonomiczny- gdy nie ma proporcji między poziomem sił

wytwórczych a organizacją sposobów produkcji

dochodzi do przewrotu, który odbije się we

wszystkich dziedzinach życia społecznego.

- Rewolucja- to przewrót w 3 sferach (politycznej, wojskowej, ideologicznej)

zależnej w każdej z nich od czynników pozaekonomicznych.

Metoda Marksistowska

- Metoda Marksa była przeciwstawna pozytywizmowi.

- Osobliwość metodologii Marksa

Historycyzm

Ujmował człowieka jako całość stosunków społecznych, dorzucał osobliwości natury

ludzkiej czy też właściwości ludzi, które są niezależne od warunków, miejsca i czasu.

Postulował rozpatrywanie wszelkich zjawisk społecznych jako części większych

całości.

Odrzucał oświeceniową koncepcję ponadczasowego Rozumu, ujmując działalność

poznawczą jako działalność historyczną. Postęp poznania zależał od intelektualnej

sprawności uczonego oraz od jego pozycji społecznej.

Metoda logiczna uzupełniała metodę historyczną

- Historycyzm Marksa był racjonalistyczny i antyfenomenalistyczny.

- Zwracał się przeciwko traktowaniu poznania społecznego jako procesu intuicyjnego

oraz przeciwko sprowadzaniu go do porządkowania bezpośrednich danych doświadczenia.

- Strategia badawcza Marksa:

Badanie takich faz rozwoju społecznego i takich społeczeństw, w których interesujące

nas procesy występują w postaci najczystszej.

Metoda abstrakcji to metoda idealizacji i stopniowej konkretyzacji. To eksperyment

myślowy polegający na tworzeniu siłą abstrakcji pewnych warunków idealnych jakie

w rzeczywistości historycznej nie występują. Po to by w dalszej części ten abstrakcyjny

model zbliżyć do empirycznej rzeczywistości.

Wczesny pozytywizm i początki socjologii

• pojęcie pozytywizmu

• jest to pewna szkoła naukowa ale i typ filozofii;

• to co pozytywne przeciwstawione zostało temu co negatywne, urojone, jałowe, chwiejne, mgliste;

• dążył do uzyskania wiedzy użytecznej w organizowaniu społeczeństwa;

• krytykowali „metafizykę” poszukującej jakieś domniemanej istoty rzeczy;

• wszelka zasługująca na zaufanie wiedza stanowi rezultat wolnej od metafizycznych uprzedzeń obserwacji zjawisk (fenomenalizm);

• metody stosowane w naukach społecznych nie różnią się i nie powinny się zasadniczo różnić od metod nauk przyrodniczych (naturalizm);

• zakładali ostry przedział między podmiotem i przedmiotem poznania społecznego (obiektywizm), badacz życia społecznego powinien być obserwatorem nie uczestnikiem, do zadań uczonego nie należy wartościowanie badanych zjawisk;

• nauka miała za zadanie przewidzieć zjawisk i kontrolę procesów społecznych;

Socjologia Comte'a

(1798-1857), autor Kursów filozofii pozytywnej, rozprawy o duchu filozofii pozytywnej;

• autor obszernego systemu pomyślanego jako synteza całej dostępnej wiedzy;

• oceniał bardzo optymistycznie stan nauki i perspektywy jej rozwoju;

• w wyniku rozpadu dawnego „teologicznego” systemu wierzeń i odpowiadającego mu „militarnego” lub „feudalnego” ustroju społecznego, społeczeństwo pozostało bez „dyscypliny moralnej”, uległo dezintegracji, rozpadło się na egoistyczne „atomy”;

• jedynym wyjściem z kryzysu jest przeto stworzenie nowego systemu wierzeń, jego źródłem może być tylko nauką;

• nauki tworzą określoną hierarchię (wobec porządków historycznego i logicznego), socjologia jest nauką najbardziej konkretną, złożoną i związaną z praktyką;

• jego socjologia była oparta na założeniu, że porządek i postęp to dwa aspekty każdego społeczeństwa;

• organizm społeczny to pewna całość, a każdy stan społeczny jest nierozerwalnie związany z interesowały go bardziej zmiany w systemie, a nie zmiany systemu;

• przedmiotem jego badań nie było jakieś określone społeczeństwo, ale społeczeństwo jako takie, Ludzkość.

8. Socjologia ewolucjonistyczna

• Herbert Spencer (1820-1903), Edward Burrnett Tylor (1832-1917), Lewis Henry Morgan (1818-1881), John Jakob Bachofen (1815-1887), Adolf Bastian (1826-1905), John Ferguson McLennan (1827-1881), John Lubbock (1834-1913), William Robertson Smith (1846-1894), James George Frazer (1854-1941), Edvard Alexander Wastermarck (1862-1939);

• ewolucjoniści byli pozytywistami – jedność świata i wiedzy o nim, metoda pozytywna;

• ludzki świat podlega przyrodniczym prawom, nie zaś przypadkom;

• szczególną wagę przykładali do wykrywania zależności genetycznych, mniemając, że wyjaśnić zjawisko to przede wszystkim wskazać jego genezę;

• mimo nieustannych zmian w świecie są pewne cechy trwałe – niezmienna w pewnych granicach ludzka natura;

• tym co wymaga wyjaśnienie nie jest sam fakt ewolucji, ile to, że w dziejach zdarzają się sporadyczne okresy bezruchu i zastoju, zmiana jest wszechobecna;

• zmiana w jakiejkolwiek dziedzinie społecznej pociąga za sobą zmiany we wszystkich innych stając się zmianą globalną;

• zmiana jest zmianą ukierunkowaną i tożsamą z postępem, nie wykluczali możliwości czasowych regresów;

• wszystkie społeczeństwa podlegają tym samych prawom ewolucji i rozwijają się w tym samym kierunku, ale tempo nie jest równomierne;

• zmiana społeczna nie ma w normalnych warunkach charakteru gwałtowanego i wyższe szczeble ewolucji oddziela zwykle od niższych wiele szczebli pośrednich;

• zmiana zachodzi głównie na skutek wewnętrznych potrzeb danego społeczeństwa;

• metoda porównawcza – obserwacja pewnych zjawisk współczesnych pozwala formułować wnioski odnośnie do zjawisk, które zaszły gdzie indziej dawno temu.

System socjologiczny Spencera

autor m.in. Wstępu do socjologii, A System of Synthetic Philosophy;

• wyróżnił trzy rodzaje ewolucji: nieorganiczną, organiczną i ponadorganiczną (społeczną);

• człowiek powoli stawał się zwierzęciem społecznym, był to jednak proces przyrodniczy, przez nikogo nie zaplanowany;

• głównym czynnikiem powstania społeczeństw był przyrost ludności;

• instytucje społeczne są tym, dzięki czemu dokonuje się przystosowanie niespołecznego z natury człowieka do – równie naturalnego – współdziałania z innymi ludźmi, które staje się niezbędne w miarę tego, jak ziemia się zaludnia;

• żadnej z nich nie można traktować jako czegoś co zostało wymyślone i świadomie wprowadzone w życie, zrozumienie i wyjaśnienie ich działania jest niemożliwe bez uwzględnienia ich genezy i przemian jakim uległy, wszystkie są ze sobą powiązane, tworząc jeden system, którego funkcjonowanie zależy od funkcjonowanie wszystkich podsystemów, każda z nich pełni określone i sobie właściwe funkcje;

• podobieństwa między organizmami biologicznymi a społecznymi:

• cechuje je wzrost masy;

• w czasie dokonuje się różnicowanie części i kompilowanie budowy wewnętrznej;

• w jednych i drugich ma miejsce zróżnicowanie funkcji;

• poszczególne części są od siebie zależne.

• różnice:

• organizmy społeczne nie mają określonego kształtu, określonej formy zewnętrznej;

• są całościami nieciągłymi, rozproszonymi przestrzennie;

• różnicowanie funkcji jest ograniczone, gdyż nie wykształca się w nich i nie może wykształcić żaden organ, w którym skupiałaby się świadomość.

• dzielił społeczeństwa na militarne i industrialne.

Ewolucjonistyczna antropologia społeczna

• Edward Tylor, autor Cywilizacji pierwotnej;

• pierwszym krokiem badacza kultury powinno być rozłożenie jej na części i zakwalifikowanie tych elementów do odpowiednich grup;

• badał ewolucję poszczególnych elementów kultury;

• Lewis Morgan, autor Społeczeństwa pierwotnego;

• wprowadził do teorii ewolucji społecznej problematykę rozwoju techniki i gospodarki jako jednej ze zmiennych podstawowych;powiązał sprawę genezy organizacji politycznej ze sprawą rozwoju własności prywatnej;

• podjął próbę ustalenia korelacji między przemianami różnych rodzajów instytucji;

• podzielił rozwój cywilizacji na:

• dzikość (podokres pierwszy – zbieranie owoców i orzechów, drugi – łapanie ryb i ogień, trzeci – łuk i strzała)

• barbarzyństwo (podokres pierwszy – wyroby z gliny, drugi – oswojenie zwierząt, budownictwo z kamienia, trzeci – narzędzia żelazne)

• cywilizacja (alfabet fonetyczny i pismo).

9. Psychologizm i psychosocjologia

• taka orientacja w socjologii która za punkt wyjścia bierze psychiczne cechy jednostki, czyni z nich zmienne, po czym stara się zinterpretować zjawiska społeczne jako ich przejawy lub zjawiska pochodne;

• Lester Frank Ward (1841-1913), Benjamin Kidd (1858-1916), Alfred Fouilée (1838-1912), Piotr Ławrow (1823-1900), Nikołaj Michajłowski (1842-1904), Zygmunt Balicki (1858-1916), Edward Abramowski (1868-1918);

• wyjaśnienie procesów społecznych jest możliwe tylko wtedy gdy poznamy trwałą naturę jednostek – ich skłonności, motywy, reakcje, instynkty;

• sprowadzanie faktów humanistycznych do faktów psychicznych nie oznaczało uznania ich za jakościowo odmienne od faktów badanych przez nauki przyrodnicze;

• nie był koniecznie antyewolucjonizmem;

• trzymał się zasad nominalizmu, indywidualizmu metodologicznego;

• zakładał istnienie cech psychicznych wcześniejszych od wszelkiej interakcji społecznej.

Psychologia ludów

• Mortiz Lazarus (1824-1903) i Heymann Steinthal (1823-1899);

• ich celem było ustanowienie psychologii społeczeństwa ludzkiego;

• z jednej strony wszyscy należymy do tego samego gatunku, ale każdy ma swój lud (Volk) i jako taki ma cechy swoiste tylko dla tej jednej części ludzkości;

• poznanie kultury było drogą do poznania ludzkiej psychiki.

Psychologia tłumów i publiczności

• wynaleziona przez Scipiego Sighelego (1868-1913) spopularyzowana przez Gustave'a Le Bona (1841-1931) w książce Psychologia tłumu;

• zachowanie jednostki ulega zasadniczej mianie wtedy, gdy staje się ona anonimową cząsteczką masy i ulega jej przemożnemu wpływowi, wymykając się spod kontroli norm moralnych, których kiedy indziej przestrzega;

• była to także ogólna teoria życia społecznego, polityki, władzy, zmiany społecznej, rewolucji itd.;

• Gabriel Tarde (1843-1904), autor Opinii i tłumu:

• psychologia publiczności – rozproszenie przestrzenne połączone z bliskością duchową powstającą dzięki udoskonalonym środkom wymiany opinii i informacji.

Teoria naśladownictwa Tarde'a

• teoria naśladownictwa, w którym widział manifestację ogólniejszego zjawiska powtarzalności;

• u podłoża zjawisk naśladownictwa znajdują się wierzenia i pragnienia, które są mierzalne tak samo jak siły fizyczne, ale mają inną naturę;

• wykluczył wszystko co nie daje się zredukować do indywidualnych zjawisk psychicznych;

• czyny ludzkie są w większości kopiami, których powtarzanie zmienia to, co jednostkowe, w to, co społeczne;

• wprowadził rozróżnienie dwóch typów naśladownictwa – obyczaju i mody;

• jedynym źródłem zmiany może być wynalazek dokonany przez jednostkę, który dzięki naśladownictwu zostaje przyjęty przez wiele jednostek.

Instynktywizm McDougalla

William McDougall (1871-1938), autor m.in. Psychologii grupy;

• w psychice człowieka tkwią pewne wrodzone albo odziedziczone tendencje, które są zasadniczymi źródłami albo pobudkami wszelkiej myśli i wszelkiego działania indywidualnego i zbiorowego i stanowią podstawę, z której rozwija się stopniowo pod kierunkiem władz intelektualnych wola i charakter ludzi i narodów;

• instynkt to odziedziczona dyspozycja psychofizjologiczna, która sprawia, że obdarzony nią osobnik spostrzega specjalne przedmioty pewnego określonego rodzaju i zwraca na nie uwagę, doznaje przy spostrzeganiu tych przedmiotów pewnych swoistych wzruszeń i jest wewnętrznie popychany do pewnych czynności względem nich;

• zakładał możliwość redukcji faktów społecznych do faktów psychicznych, tych zaś do instynktów (np. religia wynika z instynktu religijności, kapitalizm – instynktu kolekcjonerskiego).

Psychoanaliza Freuda a socjologia

Sigmund Freud (1856-1939), autor taki pism społecznych jak Totem i tabu, Psychologia zbiorowości i analiza „ja”, Przyszłość pewnego złudzenia;

• procesy duchowe są w swej istocie nieświadome, procesy świadome stanowią tylko poszczególne akty i części całego życia psychicznego (świadomość nie ma siły sprawczej, motorem działań są więc irracjonalne żywioły zawarte w gatunkowej naturze człowieka);

• wyróżniał w człowieku id (całokształt popędów), ego (rozjemca między id a rzeczywistością) oraz superego (wymogi środowiska społecznego, z którymi jednostka musi się liczyć);

• człowiek jest z natury antyspołeczny, społeczeństwo musi go oswoić, musi mu pozwolić w pewnym stopniu na bezpośrednie zaspokojenie biologicznych – nie dających się wykorzenić –
  popędów;

• natura ludzka jest zła, toteż kiedy warunki sprzyjają agresji wówczas przejawia się ona spontanicznie, demaskuje człowieka;

• instynkty są niezmienne, toteż możliwa jest nie zasadnicza zmiana człowieka, lecz co najwyżej jakaś zmiana form przejawiania się jego trwałej natury (kultura hamuje niszczycielskie potencjał natury).

Psychologistyczna socjologia Vilfredo Federico Damaso Pareto (1848-1923)

• działania pozalogiczne – wielka rola w życiu społecznym (ich opis to cel socjologii), działania, które mają początek najczęściej określonych stanach psychicznych: uczuciach, podświadomości itp. (decyduje więc geneza a nie nielogiczność);

• rezydura – (u Tatarkiewicza to „osady psychiczne”), czasem tłumaczy się to jako „ekstrawagancki synonim instynktów”, to coś niezmiennego co leży u podłoża działań pozalogicznych;

• derywacje – elementy zmienne działań pozalogicznych, stałą częścią działań ludzkich jest wytwarzanie ich uzasadnień i usprawiedliwień;

• społeczeństwo to „agregat molekuł”;

• świat społeczny jest zmienny, ale w jego rozumieniu nie istnieje postęp czy rozwój, zmiana ma w nim charakter falowy i polega w istocie na „oscylacjach” wokół stałego punktu X, który można określić jako punkt równowagi systemu społecznego;

• równowaga nie polega na istnieniu wewnętrznej harmonii dążeń, opinii, ścieranie się sprzecznych interesów przyczynia się do ustalania się równowagi społecznej, która jest rezultatem ciągłych akcji i reakcji, społeczeństwa są nieuchronnie heterogeniczne.

10. Socjologizm: socjologia jako podstawowa nauka społeczna.

• teoria socjologiczna, zawierającą pouczenia jak badać i wyjaśniać zjawiska społeczne;

• był także doktryną filozoficzną roszczącą sobie prawo do wypowiadania się w sprawach, których nie można zaliczyć do socjologii;

• cechy:

• socjologiczny naturalizm – prawa społeczne nie różnią się od praw przyrody;

• swoistość rzeczywistości społecznej – silna jest granica między zjawiskami życia jednostkowego i zbiorowego i z wiedzy o pierwszych nie da się wydedukować żadnej wiedzy o drugich;

• autonomia i samowystarczalność socjologii – socjologia korzysta wprawdzie z metodologicznego przykładu innych nauk, ale nie próbuje rozwiązywać swych problemów za pomocą zapożyczonych z nich twierdzeń;

• socjologia to podstawowa nauka społeczna – badane przez różne nauki fakty społeczne są ze sobą ściśle powiązane, socjologia ma dostarczać klucza do zrozumienia wszelkich zjawisk społecznych;

• przezwyciężenie ewolucjonizmu – skupiała się bardziej na związkach między faktami, nie na studiowaniu praw społecznej ewolucji.

Socjologia Ludwika Gumplowicza

(1838-1909), autor m.in. Soziologie und Politik, Filozofia Społeczna, System socjologii

• szukał w socjologii formuły stosowalnej do wszystkich faktów historycznych;

• nazywał swe stanowisko monistycznym i twierdził, że zadaniem socjologii jest wykrywanie przyrodniczych praw życia społecznego;

• wiedza o jednostkach ludzkich jest w socjologii bezużyteczna;

• socjologia ma badać grupy społeczne, a nie jednostki (nie społeczeństwo!);

• hipoteza wieloplemienności – ludzkość nie wywodzi się z jednego pnia i na skutek tego stanowi nie jedną całość, lecz konglomerat heterogenicznych grup mających odrębną genezę i charakter;

• posługiwał się terminem rasa – nie miał nic wspólnego z ideologią rasistowską, walka między rasami była porządkiem przyrody, nie historii, jedność krwi jest wtórna w stosunku do jedności kultury, żadna rasa nie może być rasą w sensie fizycznym (ciągle dochodzi do mieszania się), trwały jest podział na rasy, nie konkretna rasa;

• solidarności w obrębie jednej grupy, towarzyszy niechęć do grup przeciwstawnych;

• wojna jest prawem natury, zmianie ulegają co najwyżej jej formy;

• powstanie państwa to przełom w dziejach – zamiast zabijać wrogów, zmieniano ich w jeńców lub niewolników, jest narzędziem panowania silnych nad słabymi;

Socjologia Émile Durkheima

(1858-1917), autor m.in. O podziale pracy społecznej, Zasady metody socjologicznej, Elementarne formy życia religijnego

• należy traktować fakty społeczne jak rzeczy, o których nie wiemy jeszcze niczego pewnego, należy wyzbyć się w badaniach uprzedzeń i wyobrażeń zdroworozsądkowych (postulat metodologicznej niewiedzy);

• człowiek odznacza się dwoistością, rozdartą między dusze a ciało, zmysły i rozum, instynkt i świadomość, istnieje między nimi trwały antagonizm;

• dzięki religii w ludzkim doświadczeniu pojawia się coś przekraczającego granice zmysłowego doświadczenia: konstytuuje się strefa sacrum, wobec której odczuwamy szacunek i lęk;

• społeczeństwo istnieje ponad jednostką jako system działających sił, ponieważ:

• skoro życia nie da się wyjaśnić przez powoływanie się na właściwości komórek, nie można mówić, że wiedza o jednostkach tłumaczy tajemnice życia społecznego;

• jednostki zgromadzone razem zachowują się inaczej niż w odosobnieniu (psychologia tłumów);

• rzeczywistość społeczna jest dla jednostki rzeczywistością zastaną (człowiek nie tworzy języka, nie wymyśla metod pracy, nie wynajduje religii);

• świadomość jednostek jest niemal zawsze świadomością fałszywą (nie znamy nawet najprostszych pobudek naszych czynów), tym bardziej musi istnieć rozbieżność między zamierzeniami jednostek a skutkami ich działalności, społeczeństwo rozwija się według własnych praw, w których obliczu jednostki są bezsilne.

• społeczeństwo więc nie jest „sumą” jednostek, jest siłą czyniącą jednostkę człowiekiem w pełnym tego słowa znaczeniu;

• kultura jest regulatorem postępowania należących do społeczeństwa jednostek;

• więź społeczna (jego językiem „solidarność”) przybiera różnorodne i zmienne formy – wskaźnikiem pozwalającym na jej „mierzenie” jest prawo – odróżniał prawo karne, przewidujące kary dla kogokolwiek kto je narusza i kooperacyjne zobowiązujące do naprawienia szkody jaką wyrządził innym członkom społeczeństwa;

• społeczeństwa o przewadze prawa karnego kontrolują nieomal całe życie jednostki, jednostki nie mają jeszcze osobowości (są replikami wzoru ogólnospołecznego), zakres świadomości jednostkowej jest tożsamy z zakresem świadomości grupowej, w społeczeństwie występuje solidarność mechaniczna, społeczeństwo cechuje wspólnota dóbr, dominacja religii, tradycjonalizm, brak podziału pracy;

• społeczeństwo o przewadze prawa kooperacyjnego posiada solidarność opartą na podziale pracy, ludzi wiąże nie podobieństwo, ale różnica i to, że są sobie potrzebni, dzięki specjalizacji kształtuje się osobowość, występuje solidarność organiczna;

• we wszystkich społecznościach występują oba rodzaje solidarności, ma zawsze podwójne źródło;

• morfologia społeczna – poszukiwanie i badanie podłoża świadomości zbiorowej oraz jego związków z wyobrażeniami i zachowaniami społecznymi;

• socjologia to nauka o instytucjach, ma badać głównie świadomość zbiorową;

• wzorcową instytucją jest przede wszystkim religia:

• przez obrzędy religijne dokonuje się inicjacja jednostki do życia zbiorowego;

• służą zespalaniu zbiorowości, będąc środkami, za których pomocą dokonuje ona okresowo swej reafirmacji;

• ich funkcją jest kultywowanie tradycji grupowych, które stanowią w jakiejś mierze o odrębnej „fizjonomii moralnej zbiorowości”, odnawia najistotniejsze składniki świadomości zbiorowej;

• służą podtrzymywaniu jednostek w chwilach załamań i kryzysów;

• doniosłość i „wieczność” religii bierze się stąd, że jednostka pozbawiona moralnego oparcia w grupie zatraca zdolność do normalnego życia, a społeczeństwo niezdolne do sprawowania nad jednostką kontroli i opieki staje u progu rozkładu (ten stan to anomia);

• istnieje ścisły związek między wszelkimi elementami systemu społecznego (jeśli jest w „normalnym” stanie);

• organizm społeczny ma swe swoiste potrzeby, które są różne od potrzeb poszczególnych jego części i muszą być zaspokajane.

Szkoła durkheimowska

• powstanie jej było możliwe dzięki:

• socjologia Durkheima była systemem otwartych pytań, problemów i propozycji;

• Francja znajdowała się ówcześnie w kryzysie, młodzi szukali dróg reformy;

• jego uczniowie uzyskali możliwość kariery w szkolnictwie wyższym i ważny ośrodek informacji jakim był „L'année sociologique”.

• Antoine Meillet (1866-1936), Célestin Bouglé (1870-1940), Henri Hubert (1872-1827), Marcel Mauss (1872-1950), François Simiand (1873-1935), Paul Fauconnet (1874-1938), Maurice Halbwachs (1877-1945), Robert Hertz (1881-1915), Georges Davy (1883-1976), Marcel Granet (1884-1940), Stefan Czarnowski (1879-1937);

• Działalność Halbwachsa

• szeroko wykorzystywał dane statystyczne, silna orientacja empiryczna;

• pamięć zbiorowa – pamięć nie jest mechaniczną zdolnością rejestrowania zaobserwowanych zjawisk, lecz polega raczej na nieustannym rekonstruowaniu przeszłości przez pamiętający podmiot, grupa społeczna dostarcza „ram” do zapamiętywania faktów, zmiana przynależności grupowej pociąga za sobą „rekonstrukcję” wspomnień”;

• klasy społeczne – kryzys społeczny nie polega tylko na zbyt daleko posuniętym ujednostkowieniu ale i na wyobcowaniu się ze społeczeństwa wielkich grup, klas upośledzonych, a przede wszystkim klasy robotniczej, w każdym społeczeństwie istnieje pewien zespół ogólnie uznanych wartości, ale dostęp do nich nie jest dla wszystkich jednakowo otwarty i bywają wielkie grupy ludzkie zmuszone „okresowo opuszczać społeczeństwo”, problem zróżnicowania społecznego nie leży w sferze stosunków produkcji, ale potrzeb i ich zaspokojenia, czyli w sferze konsumpcji;

• Zmodyfikowany durkheimizm Maussa

• postulat badania całościowych (ogólnych) faktów społecznych;

• należy docierać do społecznego konkretu – skierowanie uwagi na takie zjawiska społeczne, w których wyrażają się równocześnie wszelkie instytucje, badać powinno się nie poszczególne zachowania ludzkie, ale systemy;

• trzeba zwracać uwagę na społeczną fizjologiczną i emocjonalną stronę człowieka.

11. Historycyzm i formalizm: przesłanki antypozytywistycznego zwrotu w socjologii.

Pojęcie historycyzmu

• używano tego pojęcia w celu oznaczenia każdej opcji na rzecz uwzględnienia w rozważaniach o człowieku i życiu społecznym kontekstu historycznego;

• był to też światopogląd oraz metoda badania zjawisk społecznych (filozoficzny i metodologiczny);

• absolutny historycyzm (J. Topolski):

• żadnego faktu ludzkiego świata nie da się wytłumaczyć tak długo, jak długo będzie się go traktować jak coś niezmiennego i danego raz na zawsze;

• życie historyczne to całość – pytanie o miejsce badanego faktu w czasie i przestrzeni całości;

• badanie rzeczywistości historycznej, które pozwala na poznanie jedynego w swoim rodzaju oblicza indywiduum (wyczucie i badanie indywidualizmu);

• zatarcie granicy między podmiotem a przedmiotem badania (humanistyka) – pojęcia światopoglądu, rozumu historycznego;

• poznanie świata człowieka wymaga swoistych procedur (Verstehen);

• relatywizm historyczny – sensowne wypowiadanie się o czymkolwiek wymaga brania pod uwagę kontekstu.

Filozofia rozumu historycznego Wilhelma Diltheya (1833-1911)

• punktem wyjścia jego filozofii było podchodzenie do faktów bez jakichkolwiek metafizycznych założeń na ich temat;

• najcięższym grzechem czerpiącej z pozytywizmu humanistyki jest przystępowanie do badania faktów z przyjętymi z góry założeniami;

• humanistyka musi być inna niż przyrodoznawstwo, fakty społeczne nie nadają się do poznawania w sposób przyrodniczy;

• wyodrębnił dwie grupy nauk: nauki o przyrodzie i „nauki o duchu” (Geistewissenschaften, obejmowały one historię, ekonomię, prawo, politykę, religioznawstwo, sztukę, filozofię i psychologię, socjologię zaliczył do historiografii);

• nauki humanistyczne powinny się zwrócić w stronę życia, które wiąże się z pojęciem przeżycia, jednostki są psychologicznymi całościami, najważniejsza nauką jest więc psychologia;

• życie ulega obiektywizacji wytwarzając względnie trwałe struktury wzajemnego oddziaływania między ludźmi w postaci systemów kulturowych (religia, sztuka, filozofia, nauka, prawo itd.) oraz zewnętrznych organizacji społecznych (rodzina, państwo, Kościół itd.).

Od historii do nauki o kulturze: Heinrich Rickert (1863-1936)

• jego nauczycielem był Wilhelm Windelband (1848-1915), który rozróżnił nauki na nomotetyczne (generalizują) i idiograficzne (indywidualizują rzeczywistość);

• rzeczywistość jest jedna, choć wieloaspektowa: metod jej badania może być wiele (dwoma biegunami mogą być przyrodoznawstwo i historia);

• wprowadził pojęcie odniesienia do wartości (Wertbeziehung) – ma pomagać odróżnieniu metody nauk historycznych i metody przyrodoznawstwa i służyć wyróżnianiu zasługujących na uwagę indywidualności z nieprzebranej masy faktów jednostkowych;

• nauki o kulturze – określenie nauk historycznych, kultura to sfera wartości.

12. Niemieckie projekty socjologii humanistycznej.

Pojecie socjologii humanistycznej

• poza Polską nurt ten opisywany jest głównie jako socjologia rozumiejąca;

• antynaturalizm – odrzuca pogląd, że rzeczywistość społeczna jest po prostu częścią przyrody, nie może być badana tak jak przyroda;

• jest interakcjonistyczna – społeczeństwo nie jest ani zewnętrzną względem jednostek całościom, ani sumą cech jednostkowych, społeczeństwa stają się w toku interakcji społecznej;

• interesuje się wyłącznie takimi wzajemnymi oddziaływaniami jednostek, którym towarzyszy przynajmniej zalążkowa świadomość, interakcja zachodzi jedynie wtedy gdy jednostka uwzględnia w swoim działaniu możliwe reakcje innych ludzi i stara się na nie wpłynąć;

• metody socjologii muszą zapewniać dotarcie do tego, czym ludzie kierują się w swoich działaniach, socjolog musi te działania rozumieć i umieć je interpretować.

„Eklektyczna synteza” Ferdinanda Tönniesa

(1855-1936), autor Wspólnoty i stowarzyszenia, Tomasz Hobbes i jego życie;

• są trzy możliwe poglądy na życie społeczne: biologiczny, psychologiczny i socjologiczny (biologia społeczna, czyli antropologia, psychologia społeczna i socjologia);

• dla socjologii charakterystyczne miało być skupienie się na faktach, które nazwał faktami wzajemnego uznania (strony stosunku społecznego są świadome, afirmują swój związek), bada społeczne fakty, ich motywy;

• posługiwał się pojęciem wymiany (Tausch) jako prostego stosunku społecznego, każde współżycie jest wymianą świadczeń i zachęt między jednostkami, żadnych zjawisk nie można opisywać bez odwoływania się do woli (postaw jednostek);

• jego psychologia sprowadzała się do przekonania, że to co społeczne emanuje z ludzkiego chcenia, z intencji związania się z innymi, z woli pospólnej – psychologiczne wyjaśnienie miało być więc poszukiwaniem aktów woli u podłoża faktów społecznych;

• rzeczywistość społeczna istnieje tylko o tyle o ile jest postrzegana i odczuwana – oznacza to, że tylko od „wewnątrz” możemy rozumieć życie społeczne ludzi (zerwanie z wszelkimi formami organicyzmu);

• człowiek nie jest istotą ani wyłącznie racjonalną, ani też nie zdolną do racjonalnego myślenia i działania, natura człowieka jest więc dwoista, istnieją dwa rodzaje woli: organiczna (Wesenwille), płynąca ostatecznie z nietkniętej przez refleksję głębi ludzkiej psychiki, oraz arbitralna (Kürwille), którą poprzedza namysł i kalkulacja (nazywana także wolą racjonalną), oba rodzaje woli są powodem nawiązywania i podtrzymywania stosunków społecznych, ale są to różne stosunki;

• przeciwstawił wspólnotę (Gemeinschaft), łączącą ludzi na zasadzie naturalnej i spontanicznej bliskości emocjonalnej (np. więzy rodzinne, łączy osoby), w której głównym czynnikiem kontroli społecznej są zwyczaj i tradycja i stowarzyszenie (Gesselschaft), które charakteryzuje się wyrachowaniem, umową, wymianą wymiernych korzyści (łączy role społeczne), czynnikiem kontroli jest opinia publiczna i sformalizowane prawo.

„Socjologiczny impresjonizm” Georga Simmla

(1858-1918), autor m.in. Socjologia, Podstawowe zagadnienia socjologii. Jednostka a społeczeństwo, Filozofia pieniądza

• nie uważał socjologii za lepsze i jedyne możliwe podejście do rzeczywistości;

• był radykalny w sprawie ograniczenia przedmiotu socjologii – nie musi i nie może zajmować się społeczeństwem (w znaczeniu: zespół uspołecznionych jednostek, materiał ludzki ukształtowany przez całość rzeczywistości historycznej) jako Gesselschaft, ale Vergesellschaftung, czyli nieustający proces wzajemnego oddziaływania pomiędzy jednostkami (centralnym pojęciem stała się więc interakcja);

• przedmiotem zainteresowań nie fakty społeczne i nie nawet fakty interakcji, ale tylko pewna ich strona (forma) – socjolog nie pyta o motywy działania jednostek i pozastawia na boku konteksty historyczne badanego zjawiska;

• uważał jednak, że zjawiska psychiczne są koniecznym, ale niewystarczającym warunkiem zachodzenia zjawisk społecznych;

• interakcji niezbędna jest wzajemność – większość stosunków między ludźmi jest więc wymianą, wszystkie inne zjawiska społeczne (język, normy itd.) są wobec interakcji wtórne.

Socjologia rozumiejąca Maxa Webera

(1864-1920), autor m.in. Etyka protestancka a duch kapitalizmu, Gospodarka a społeczeństwo, Dzieła zebrane z socjologii religii i wiele innych

• świat społeczny jako chaos – historia nie ma immanentnego sensu: jest terenem starć między ludźmi i grupami w celu osiągnięcia swoich partykularnych celów, nie znikną podziały i antagonizmy, są nie do przezwyciężenia;

• nauka uznająca ideał obiektywności wiedzy jest jedyną wyspą na oceanie namiętności ludzkich;

• nauka musi się wystrzegać sądów wartościujących, ale musi odnosić się do wartości (za Rickertem), na poziomie wyboru tematu i formułowania problemu badawczego postulat obiektywności nauk społecznych nie znajduje zastosowania;

• typ idealny – nie ma charakteru wartościującego, idealny to tylko to co nierealne, a nie co doskonałe, nie odkrywa się go w empirycznej realności, tworzy się go żeby ją badać i rozumieć, nie będzie on nigdy rzeczywistością;

• działania jednostek – działanie znaczące, społeczne, był programowym i metodologicznym indywidualistą, nie potrzebował więc w zasadzie pojecie społeczeństwa (dla niego wszelkie zbiorowości mówiły o faktycznym społecznym działaniu jednostek;

• są dwa rodzaje rozumienia działań społecznych:

• rozumienie bezpośrednie – chodzi o sytuacje, w których jesteśmy w stanie pojąć znaczenie działań innych ludzi na mocy swego rodzaju oczywistości, po prostu obserwując czyjeś działanie, wiemy, co ono znaczy, bez podejmowania skomplikowanych operacji intelektualnych (np. mimika ludzka, operacje matematyczne itp.);

• rozumienie wyjaśniające – wyższy szczebel poznania, odpowiadającym nie tylko na pytanie co?, ale także dlaczego?, poznanie przyczyn, motywów.

• wyróżnił cztery rodzaje działań społecznych:

• tradycjonalne – podejmowane pod wpływem utrwalonych nawyków, z zalążkową przynajmniej świadomością, że jest to pożądane;

• afektywne – podstawą są uczucia nakazujące działać bez względu na skutki;

• celoworacjonalne – świadomy wybór celów i środków;

• wartościoworacjonalne – świadomy dobór środków do osiągnięcia celu, który nie podlega deliberacji i nie zmienia się nawet w trudnych okolicznościach.

• ogólny schemat zmiany społecznej był bezkierunkowy, może pojawić się charyzmatyczny przywódca, który wytrąci społeczeństwo z ustalonych kolein, charyzma ulega z czasem rutynizacji i oparte na niej panowanie zmienia się w panowanie tradycjonalne lub racjonalne;

• biurokracja – nie ma zabarwienia negatywnego, jest to racjonalna organizacja działalności ludzkiej, zastępująca rządy osób rządami bezosobowych zasad;

• pojęcie klasy odnosi się do sytuacji ekonomicznej jednostki, ale chodzi tu bardziej o jej szanse na rynku, nie stan posiadania, odrzuca marksistowską teorię obiektywnego interesu klasowego, podział na klasy nie jest też najważniejszym podziałem;

• stan – odnosi się do zróżnicowania ludzi pod względem konsumpcji, stylu życia, prestiżu;

• partia – odnosi się do zróżnicowania pod względem udziału we władzy politycznej i wpływu na polityczne działania innych obywateli.

Socjologia fenomenologiczna

• Edmund Husserl (1859-1938) – twórca filozofii fenomenologicznej, Alfred Vierkandt (1867-1953), Max Scheller (1874-1928), Theodor Litt (1880-1962);

• rzeczywistość społeczna ma charakter duchowy, świadomość konstytuuje społeczeństwo;

• Alfred Schütz (1899-1959):

• przesunął ośrodek zainteresowania z kwestii metodologicznej, na kwestię ontologiczną, badacz ma do czynienia nie z rzeczami ile ze znaczeniami;

• należy badać tylko i wyłącznie świadomość, interesował go świat przed- i pozanaukowo przeżywany;

• postulat adekwatności – terminy jakimi posługuje się badacz powinny być jak najbliżej terminów używanych przez uczestników świata badanego.

13. Materializm historyczny po Marksie a socjologia

Przyczyny izolacji marksizmu i socjologii

• oba kierunki zwalczały woluntaryzm w myśleniu o zjawiskach społecznych, miały być narzędziem rekonstrukcji społecznej na wielką skalę i tworzyły swoistą kontrkulturę, miały też wspólnych protoplastów;

• współczesna Marksowi socjologia była zdecydowanie „burżuazyjna” (domagali się reformy a nie zniesienia kapitalizmu);

• socjologia zmierzała do ukonstytuowania się w niezależną naukę „pozytywną” maksymalnie wyspecjalizowaną, marksiści dążyli do przebudowy całokształtu wiedzy społecznej;

• marksizm był doktryną aktywności i uczestnictwa, „partyjną”, socjologia była zorientowana na zewnętrzną i obiektywną obserwację procesów społecznych.

Tak zwany marksizm II międzynarodówki (1889-1914)

• Eduard Berenstein (1850-1932), Karl Kautsky (1854-1938), Gieorgij W. Plechanow (1856-1918), Heinrich Cunow (1862-1936), Max Adler (1873-1937), Rudolf Hilferding (1877-1941), Otto Bauer (1881-1938);

• uważali, że historia ludzkości stanowi tylko szczególny przypadek historii istot żywych, rządzący się własnymi prawami, które jednak związane są z ogólnymi prawami żywej przyrody (rodzaj pozytywizmu);

Pozytywny przykład socjologii marksistowskiej: Ludwik Krzywicki (1859-1941)

• uważał, że rozwój przybiera rozmaite drogi i kształty;

• był rzecznikiem Marksa, choć unikał dyletanctwa;

• jego oryginalna koncepcja społeczeństw terytorialnych, jakie w rozwoju dziejowym następują po społeczeństwach rodowych – społeczeństwa rodowe opierają się na bezpośrednich stosunkach człowieka z człowiekiem, podczas gdy społeczeństwa terytorialne to „ustrój spoideł przedmiotowych”, społeczeństwo terytorialne obejmuje wszystkie społeczeństwa klasowe (takie w których istnieje własność prywatna);

• koncepcja podłoża historycznego – każda faza rozwoju społecznego pozostawia po sobie spuściznę, która zlewa się ze spuścizną okresów wcześniejszych, w rezultacie „istniejący porządek rzeczy tylko w pewnej mierze odpowiada panującym siłom wytwórczym”.

Marksizm rewolucyjny pierwszej ćwierci XX wieku

• György Lukács (1885-1971), Karl Korsch (1886-1961), Antonio Gramsci (1891-1937);

• kluczowego znaczenia nabierały u nich zagadnienia społecznej świadomości i organizacji;

• Lenin (1870-1924) a socjologia:

• położył nacisk na rozpatrywanie społeczeństwa jako żywego organizmu w jego funkcjonowaniu i rozwoju, na badanie faktów społecznych w ich powiązaniu wzajemnym;

• bronił dialektyki przeciwstawiając ją metafizyce;

• był zainteresowany historycznymi konkretami;

• ośrodkiem koncepcji społeczeństwa uczynił klasy i walkę klas (uznał za możliwe połączenie naukowego opisu procesów społecznych z formułowaniem „hasła walki”);

• opowiadał się za tym aby traktować marksizm jako „oręż” konkretnej partii politycznej, występującej jako uosobienie klasy robotniczej;

• Lukácsowska krytyka socjologii:

• autor Historia i świadomość klasowa. Studia o marksistowskiej dialektyce;

• wystąpił przeciw przekonaniu, że możliwe jest istnienie obiektywnej socjologii marksistowskiej, w której sfera faktów zostałaby oddzielona od sfery wartości;

• w warunkach gospodarki kapitalistycznej, której mechanizmy pozostają ukryte przed działającymi jednostkami, powstaje szczególny sposób myślenia czyniący z wszelkich ludzkich wytworów niezależne od człowieka „rzeczy”, izolowane od siebie i niezmienne, świat ulega uprzedmiotowieniu;

• tym co odróżnia marksizm od nauki mieszczańskiej jest punkt widzenia całości, która ma być głównym przedmiotem wiedzy społecznej, musi być rekonstruowana drogą długiej i skomplikowanej pracy myślowej (nie obserwacji);

• prawdziwa analiza historyczna zaczyna się dopiero wtedy gdy zaczynamy operować pojęciem całości – gdy próbujemy zinterpretować zaobserwowane zjawiska w kontekście określonej formacji społeczno-ekonomicznej.

• Gramsciego krytyka socjologii:

• radykalny krytyk pozytywizmu (zwłaszcza jego odmiany określanej jako „marksizm II Międzynarodówki”);

• zwrócił się przeciwko filozoficznemu materializmowi, jako relikcie myślenia religijnego;

• wypowiadał się przeciw determinizmowi;

• socjologia była uosobieniem wszystkich grzechów krytykowanego przezeń światopoglądu.

O tak zwanym zachodnim marksizmie

• byli to przede wszystkim intelektualiści, których radykalizm przejawiał się raczej w słowach nie w czynach;

• odrzucenie milenarystycznej wiary w proletariat i jego misję dziejową;

• to jedynie pewna liczba dość ogólnych przeświadczeń;

• teoria krytyczna szkoły frankfurckiej:

• Max Horkheimer (1895-1973), Theodor Wiesengrund Adorno (1903-1969), Karl Grünberg (1861-1940), Erich Fromm (1900-1980);

• porzuceni koncepcji walki klas;

• krytyka polegała na zdecydowanie negatywnej ocenie status quo i obsesyjnym wykazywaniu jego niezgodności z ludzkimi potrzebami, chodziło o gruntowną zmianę świadomości teoretycznej, rozumianą przy tym jako początek wielkiej zmiany społecznej, której kierunek wyrażało powtarzane nieustannie hasło emancypacji;

• byli szeroko wykształceni i mieli wszechstronne zainteresowania;

• krytykowali m.in. pozytywizm, współczesność;

• byli zafascynowani psychoanalizą – pokazywali mechanizmy kształtowania się względnie trwałego i opornego na zmianę charakteru społecznego, szczególną rolę rodziny jako medium pomiędzy strukturą społeczną a osobowością jednostki, rozziew miedzy deklaracjami badanych jednostek a głębszymi cechami ich osobowości oraz zależności między stosunkami zniewolenia a cechami psychicznymi podlegających mu jednostek, które nie tylko poddają się zewnętrznemu przymusowi, ale i zaspokajają w ten sposób swoje utajone potrzeby psychologiczne wykształcone przez socjalizację w zorganizowanej w sposób autorytarny rodzinie.

Socjologia Karla Mannheima (1893-1947)

• zajmował się kryzysem kultury – jego zdanie wstrząsy i rewolucje XX wieku są symptomami nie przejściowego niepokoju, ale radykalnych zmian strukturalnych we wszystkich dziedzinach życia, u źródeł kryzysu znajduje się dezintegracja społeczna;

• idea polityki naukowej – powołanie nauk społecznych wykracza poza bramy uniwersytetów;

• koncepcja wiedzy społecznej – wiedza ścisła, ale odmiennej od przyrodoznawstwa, cechą tej socjologii był holizm;

• próbował wyjaśniać także naturę myślenia – przezwyciężał „nominalizm” sprowadzający rozwój myśli do izolowanych aktów myślenia pojedynczych jednostek i „realizm” traktujący jego rozwój jako absolutnie niezależny od historycznego czasu i społecznej przestrzeni;

• prowadził także dialog z marksizmem – nie godził się, że kluczowe znaczenie mają podziały i konflikty klasowe, uprzywilejowanie proletariatu.

14. Pragmatyzm społeczny

• do spopularyzowania nowej nauki i przystosowania jej do tradycji lokalnej silnie zabarwionej indywidualizmem i woluntaryzmem przyczynili się m.in. William Graham Sumner (1840-1910), Albion Woodbury Small (1854-1926);

pragmatyzm a myśl społeczna

• William James (1842-1910) – idea otwartego świata, w którym została naturalizowana niepewność, wybór, hipoteza, nowość i możliwość – destrukcja spenceryzmu, stworzył koncepcję człowieka jako podmiotu działającego, nie zaś tylko przedmiotu podlegającego prawom natury i co najwyżej obserwującego niezależnie od niego procesy;

• człowiek staje się tym, czym jest, w procesie interakcji ze środowiskiem, którego częścią są inne żywe organizmy;

• pragmatyzm był indywidualizmem (jego rzecznicy odrzucali możliwość pojmowania społeczeństwa inaczej niż jako zbioru oddziałujących na siebie jednostek).

Psychologia Jamesa

• jego rola jako inicjatora oryginalnego kierunku myśli socjologicznej polega na tym, że uczynił on problemem jednostkę ludzką uczestniczącą w procesie społecznej interakcji;

• badanie procesów społecznych musi być zarazem badaniem procesu stawania się jednostki ludzkiej, która dopiero w procesie interakcji zdobywa swe zasadnicze własności;

• dostarczył kategorii kluczowych do takich badań – przede wszystkim pojęcia jaźni społecznej (social self) – nieprzerwany proces tworzenia się poczucia jednostkowej tożsamości poprzez interakcje z innymi, człowiek jest zarówno podmiotem poznającym („ja podmiotowe”, I) i przedmiotem poznawczym („ja empiryczne”, me);

• uważał, że instynkty zanikają w miarę kształtowania się nawyków.

John Dewey (1859-1952) jako twórca pragmatyzmu społecznego

• wespół z Angellem, Moore'em, Meadem stworzyli tzw. funkcjonalizm psychologiczny:

• rozpatrywanie działalności organizmu jako całościowego procesu, którego rozbiór na pojedyncze elementy prowadzi nieuchronnie do deformacji opisu zachowania ludzkiego;

• procesy psychiczne nie mogą być zadowalająco wyjaśnione dopóki ujmuje się je niezależnie od funkcjonowania organizmu jako całości, a także wzajemnego oddziaływania organizmu i środowiska;

• rozpatrywanie ludzkiego doświadczenia i zachowania z punktu widzenia funkcji, jakie poszczególne reakcje organizmu pełnią w procesie przystosowania się do środowiska i sprawowania kontroli nad nim.

• środowisko – zarówno przyrodnicze (nie jest ludziom po prostu dane, lecz stanowi rezultat ich własnej działalności, która ma charakter społeczny) i społeczne;

• nawyk – siła konserwatywna, umożliwia istnienie społeczeństwa przez utrzymywaniu się wszystkiego na swoim miejscu, jest wyuczony, ale zmienny i plastyczny (lepszym pojęciem byłoby „postawa”);

• zachowanie jednostki kształtuje się w toku wzajemnego oddziaływania między nią a innymi jednostkami będącymi częściami składowymi kolejnych sytuacji, nie można zapomnieć o pojęciu komunikowania się ludzi.

Filozofia społeczna Charlesa Hortona Cooleya (1864-1929)

• idea organiczności życia społecznego – wszystko jest „aspektem”, „fazą” szerszej całości, zwrócona była przeciwko wszelkiemu „partykularyzmowi”;

• odosobniona jednostka to abstrakcja nieznana doświadczeniu, tak samo jak społeczeństwo rozpatrywane w oderwaniu od jednostek;

• postawił pytanie jak wygląda owo oddziaływanie społeczeństwa i jednostki („interpenetracja”), jedyną drogą uczenia się jest komunikowanie się z innym ludźmi;

• również rozwój osobowości odbywa się przez komunikowanie (środki są różnorodne, ale najważniejszy jest język);

• mechanizm kształtowanej ludzkiej jaźni nie jest jednolity – jego podstawowym elementem jest fenomen jaźni odzwierciedlonej (looking-glass-self) – człowiek nabywa przekonania o swoi ja, wyobrażając sobie, jak widzą go inni;

• różnice psychiczne między jednostkami są wytłumaczalne nie przez biologiczną dziedziczność, lecz przez różnice między systemami komunikowania się w jakich żyły i żyją;

• koncepcja grup pierwotnych – rodzina, grupa rówieśnicza, sąsiedztwo, społeczność lokalna, stosunki osobiste, współpraca, mają zasadniczy wpływ na kształtowanie się społecznej natury oraz ideałów jednostki;

• głównym rysem obserwowalnej przez niego ewolucji jest depersonalizacja stosunków między ludzkich przy ich jednoczesnym rozszerzaniu się i zwielokrotnianiu;

• w życiu społecznym doniosłe znaczenie mają zjawiska bezosobowe – np. język, mit, tradycja, opinia publiczna;

• organizacja społeczna – wszelka obiektywizacja (interpersonalizacja) ludzkich wyobrażeń, ideałów i dążności, prowadząca do ich utrwalenia poza granicami życia osobniczego i powiązania w „bezosobowy” system zdolny do dalszej ewolucji bez udziału swoich bezpośrednich twórców;

• podstawowe kategorie służące do analizy tego kompleksu zjawisk to opinia publiczna („kooperatywna działalność wielu umysłów”), instytucja („określona i utrwalona faza” opinii), klasa (grupa o swoistej funkcji w społeczeństwie) i komunikowanie się;

• państwo to organ opinii publicznej i arbiter w sporach między klasami;

• skoro proces społeczny jest organiczną jednią, nie wolno – nawet w celach badawczych – dzielić go na części, musimy dążyć przede wszystkim do rozumienia osób (tylko przez wyobraźnię i introspekcję empatyczną.

Socjologia Williama Isaaca Thomasa (1863-1947)

• zachowania społeczne należy tłumaczyć historycznie i społecznie, nie biologicznie;

• kontrola – wszystko cokolwiek umożliwia lub ułatwia człowiekowi panowanie nad środowiskiem przyrodniczym i społecznych (pozwala eliminować zjawiska przeszkadzające w adaptacji);

• kryzys – jakiekolwiek zakłócenie ustalonych nawyków, każde wydarzenie lub szereg wydarzeń wytrącających człowieka z bezrefleksyjnej rutyny i zmuszający do szukania nowych rozwiązań które z czasem też ulegną rutynizacji, stając się nowymi nawykam trwającymi aż do pojawienia się nowego kryzysu;

• zagadnieniem najważniejszym jest zmiana społeczna, odbywająca się przez kryzysy zakłócające działanie nawyków i zmuszające do szukania nowych form adaptacji, jej wyjaśnienie wymaga jednoczesnego uwzględnienia obiektywnych warunków i świadomej działalności ludzkiej, społecznej i jednostkowej strony procesu czy też wartości, postaw, kultury i osobowości;

• Chłop polski w Europie i Ameryce ze Znanieckim:

• nauka społeczna powinna opierać się na metodycznie prowadzonych badaniach;

• kierować się określona koncepcją procesu społecznego jako całości;

• rozpatrywać wszelkie fakty w ich powiązaniu z innymi faktami, z kulturą jako całością;

• przyjąć założenie, że wpływ warunków na jednostki i odwrotnie, wymaga dopiero zbadania, można bowiem być jedynie pewnym, że nie mamy do czynienia z prostą zależnością, ale skomplikowanych procesem wzajemnego oddziaływania.

• wartości – obiektywne kulturowe elementy życia społecznego;

• postawy – subiektywne cech charakterystyczne członków grupy społecznej;

• osobowość ludzka to czynnik rozwoju społecznego, jest także jego rezultatem;

• socjologia ma być nauką o wartościach społecznych (wyłączanie te aspekty rzeczywistości społecznej, które w danym momencie w danej grupie uzyskują znaczenie dzięki odnoszącym się do nich postawom ludzkim);

• dezorientacja społeczna – zmniejszenie wpływu istniejących norm postępowania na poszczególnych członków grupy;

• reorganizacja społeczna – stworzenie nowych schematów zachowania, które zastąpią lub zmodyfikują dawne i lepiej będą odpowiadały zmienionym postawom.

Psychologia społeczna George’a Herberta Meada

(1863-1931), autor m.in. Umysł, osobowość i społeczeństwo

• „behawioryzm społeczny” - odrzucał możliwość przypisywania jednostkom ludzkim jako takim jakichkolwiek jakości psychicznych (poza komunikowaniem się psychika w ogóle nie istnieje), wypowiadał się przeciwko wszelkiemu dualizmowi zakładającemu istnienie świadomości jako zjawiska należącego do jakiegoś innego porządku niż fakty fizyczne, oponował przeciwko mechanistycznemu modelowi interakcji między jednostkami, nauka ma zawsze do czynienia z procesami, nigdy zaś ze stanami;

• gest – najprostszy i pierwsza droga wzajemnego oddziaływania organizmów i wzajemnego dostosowania swych czynności, każdy ruch organizmu wywołujący reakcję przystosowawczą ze strony innego organizmu (instynktowa);

• przejście od gestu do symbolu (np. język) – pojawienie się interakcji symbolicznej to powstanie stosunków społecznych, cztery zasadnicze wymiary:

• kształtowanie się języka;

• powstawanie myślenia abstrakcyjnego, umysłu;

• stawanie się działającego podmiotu przedmiotem dla samego siebie, powstawanie jaźni;

• kształtowanie się instytucji społecznych.

• trzy rodzaje kontroli:

• jednostki nad sobą;

• społeczeństwa nad własnym rozwojem;

• społeczeństwa nad swoim środowiskiem przyrodniczym.15. Amerykańska socjologia opisowa

• podstawowa rola socjologii polegała nie na budowie nowych systemów teoretycznych, miała być ona „eksperymentalna”, miała charakter ateoretyczny.

15. Amerykańska socjologia opisowa

• podjęli temat społeczności lokalnej (community) – ma terytorium, interakcje społeczne, trwałe więzi między członkami, wzorem było kształtujące ducha publicznego i ducha kultury amerykańskiej, miasteczko;

• społeczność lokalna jest jakby mikrokosmosem, a występujące w niej zjawiska i procesy mają charakter mniej lub bardziej uniwersalny – metodologiczny wzór monografii antropologicznej;

• orientacja typologiczna – ujmowanie badanych społeczności jako reprezentacji szerszych kategorii stosunków czy też grup ludzkich, połączone zwykle z umieszczaniem ich w określonych punktach skali (wieś-miasto, grupa pierwotna-wtórna, lokalizm-kosmopolityzm itp.);

• orientacja ekologiczna – uprzywilejowanie badań społeczności lokalnej z punktu widzenia wpływu, jaki na jej strukturę i rozwój wywiera środowisko przyrodnicze;

• orientacja funkcjonalnostrukturalna – szczególny nacisk na ujęcie społeczności lokalnej jako powiązanego wewnętrznie systemu.

Szkoła chicagowska: badania miasta i urbanizmu

• grupa badaczy skupionych wokół Roberta Ezry Parka (1864-1944);

• głównym przedmiotem badań było miasto (szczególnie Chicago) – socjologia urbanistyczna;

• najlepszą metodą była dla nich metoda monograficzna (case study).

Koncepcje teoretyczne Parka

• celem jego pracy nie było stworzenie jeszcze jednego systemu wiedzy społecznej, ale podsumowanie tego, co o życiu społecznym wiadomo i co może być najbardziej przydatne przy wzbogacaniu dostępnego zasobu wiedzy;

• społeczeństwa mają dwa aspekty: community i society;

• community – zbiorowość terytorialna, society – społeczeństwo, istnieje tam, gdzie mamy consensus, działanie zbiorowe wymaga komunikowania się jednostek i kontroli społecznej;

• konkurencja – proces najbardziej fundamentalny i powszechny jest formą interakcji bez kontaktu społecznego, właściwy zbiorowościom terytorialnym, obejmuje walkę o byt oraz konkurencję ekonomiczną, konflikt – najbardziej powszechny proces interakcji społecznej (związany jest z nim proces akomodacji, czyli przystosowania);

• przejście od zbiorowości ekologicznej do społeczeństwa oznacza m.in. przekształcenie jednostki w osobę;

• reakcja cyrkularna – taki typ interakcji, w którym odpowiedź jednostki odtwarza symulację pochodzącą od innej jednostki i kierując ją z powrotem do niej wzmacnia jej symulację.

Świat społeczny małego miasta: Robert Staughton Lynd (1892-1970) i Middletown

• zdecydował się rozpatrywać religijność w kontekście całokształtu życia społeczności lokalnej;

• wybrane zostało miasto Munice:

• spełniało założone przez Lynda wymogi reprezentatywności;

• było dostatecznie nieduże i homogeniczne.

• mówił o konieczności reformy nauk społecznych.

Yankee City i funkcjonalizm Williama Lloyda Warnera (1898-1970)

• interesowało go nade wszystko to, co zespala społeczność – są to wartości, systemy symboli.

socjografia a rozwój myśli socjologicznej

• amerykańska socjologia opisowa zakwestionowała dwa dominujące do tej pory modele socjologii: jak dyscypliny na poły filozoficznej i reformatorskiej, uprawianej bez większej refleksji teoretycznej i metodologicznej;

• miała odpowiadać standardom nauki akademickiej, nie zatracając wrażliwości na dramaty współczesnego społeczeństwa;

16. Horyzonty antropologii społecznej

dyfuzjonizm

• nazwa jest nadawana wielu różnym koncepcjom:

• dyfuzjonizm jako orientacja badawcza – Friedrich Ratzel (1844-1904) – uwydatnienie różnicującego wpływu środowiska geograficznego na kulturę;

• jego kontynuatorem był Leo Frobenius (1873-1938) – podjął problem nie tylko oddzielnych elementów kultury, ale całych ich zespołów;

• najbardziej reprezentatywnymi rzecznikami dyfuzjonistycznej metodologii byli Fritz Graebner (1877-1934) i Bernhard Ankermann (1859-1943) – pojęcie kręgów kulturowych (ograniczonej liczby „kultur zasadniczych”, których oddziaływania wzajemne pozwalają wyjaśnić rozwój kultury ludzkiej;

• pomysły Graebnera rozwinięte zostały w tzw. szkole wiedeńskiej o. Wilhelma Schmidta (1868-1954) – rozwinął teorię kręgów kulturowych i nadał jej rangę teorii, której przedmiotem była kultura na całej powierzchni globu, traktowana w swoich konkretnych przejawach jako rezultat rozszerzania się i krzyżowania ograniczonej liczby kręgów zasadniczych;

• w Anglii skrajny wyraz miały koncepcje Graftona Elliota Smitha (1871-1937) i Williama Jamesa Perry’ego (1887-1949) – wyprowadzili całą kulturę ze starożytnego Egiptu.

• ogólne założenia dyfuzjonizmu:

• wynalazki to coś wyjątkowego, rozwój kultury bowiem odbywa się przez powielanie z rzadka tworzonych wzorów, o dynamice kultury decyduje intensywność kontaktów (kultury izolowane skazane są na stagnację);

• badacz miał przede wszystkim badać wędrujące elementy kultury;

• kultura była więc zbiorem elementów nie „organiczną” całością, powiązanym wewnętrznie systemem;

• kultura interesowała ich jako własność zbiorowości określonych w czasie o przestrzeni, które właśnie kultura od siebie różni (problemem nie było to, że każde społeczeństwo ma kulturę, ale to, że każde ma inną).

Historycyzm: Franz Boas (1858-1942) i jego szkoła

• pisał o słabościach metody porównawczej, uważał, że badacz ma obowiązek badań terenowych, musi znać język badanej kultury;

• był najbardziej konsekwentnym krytykiem ewolucjonizmu;

• zaproponował „metodę historyczną” – badać należy fakty kulturowe nie jako ogniwa hipotetycznego ciągu ewolucyjnego, ale jako elementy konkretnej kultury określonego ludu, zajmującego określony obszar i pozostającego w stosunkach oddziaływania wzajemnego z innymi ludami;

• antropologia jest nauką historyczną w tym sensie, że zajmuje się tylko indywidualnościami, czy kulturami;

• relatywizm historyczny – przekonanie o złożoności i różnorodności świata kultury (przeciw nietolerancji i etnocentryzmowi);

• występował przeciw determinizmom (zwłaszcza rasowym, geograficznym i ekonomicznym);

• za ważny problem badawczy uważał wewnętrzną integrację kultury oraz jak obcy materiał jest przez nią „przyswajany i przekształcany”;

• był inicjatorem culture and personalisty approach;

• jego „szkoła” obejmowała m.in.: Clark Wissler (1870-1947), Alfred Louis Kroeber (1876-1960), Alexander A. Goldenweiser (1880-1940), Robert Harry Lowie (1883-1957), Edward Sapir (1884-1939), Ruth Fulton Benedict (1887-1948), Melville Jean Herskovits (1895-1963);

• ich wspólne cechy

• byli antropologami kulturowymi, nie społecznymi;

• byli najwyższej klasy badaczami terenowymi (szczególnie Indian północnoamerykańskich);

• odrzucili założenia antropologii ewolucjonistycznej;

• cechował ich skrajny relatywizm kulturowy;

• przekonanie o społecznym powołaniu antropologii (miała kształtować postawy zwykłych ludzi, upowszechniając zrozumienie i tolerancję);

• antropologia powinna być nauką historyczną, a nie ustalać coś co miałoby powszechne zastosowanie;

• każda kultura tworzy określoną konfigurację (ma swoisty wzór, czy styl).

• Kroeber rozwinął pogląd na kulturę, który zawierał odmowę zajmowania się indywiduum oraz propozycję wyjaśniania zjawisk kulturowych za pomocą innych zjawisk kulturowych;

• Sapir zarysował natomiast ideę antropologii kulturowej jako nauki w istocie psychologicznej, kultura jest fikcją jeśli rozpatruje się ją w oderwaniu od uczestniczącej w niej jednostki.

Funkcjonalizm

• funkcjonalistyczna antropologia społeczna powstała w Anglii za sprawą Alfreda R. Radcliffe-Browna (1881-1955) i Bronisława Malinowskiego (1884-1942);

• termin ten oznacza:

• teorię społeczeństwa i kultury preferującą pewien sposób wyjaśnień;

• schemat pojęciowy umożliwiający spójny opis rzeczywistości;

• metodę badawczą, która bywała stosowana bez jasno sformułowanej teorii i przy użyciu tradycyjnego języka.

• uczeni nazywali się antropologami społecznymi, w celu uwydatnienia, że reprezentują wyodrębnioną dyscyplinę, w której problemy socjologii ogólnej są pojmowane w badaniach nad społeczeństwami prymitywnymi;

• funkcjonalizm jako „socjologizm”: Radcliffe-Brown:

• reprezentował odmianę „strukturalistyczną”;

• trzy zasadnicze aspekty każdego systemu społecznego to struktura społeczna (najważniejszy), ogół społecznych praktyk, szczególne sposoby myślenia i odczuwania;

• w późniejszych okresach działalności strukturę określał jako relacje między osobami, grającymi role społeczne, utrzymywanie jedności, harmonii i zwartości między nimi;

• organizacja – pojęcie odnosiło się do układu czynności – układ dwóch lub więcej osób – czynności, które są przystosowane do połączonej, złożonej działalności;

• instytucja – ustalony, społecznie uznany system norm i wzorów postępowania odnoszących się do jakiegoś aspektu życia społecznego.

• funkcjonalizm jako „psychologizm”: Malinowski:

• walory jego monografii to: niezwykła wszechstronność, nastawienie na odkrycie logiki w działaniu dzikich, krytycyzm wobec źródeł informacji;

• punktem wyjścia jego teorii był organizm biologiczny posiadający zespół trwałych potrzeb (wrodzonych predyspozycji) – metabolizm, reprodukcja, odpowiednie warunki fizyczne, bezpieczeństwo, ruchliwość, rozwój i zdrowie;

• kultura jest ogromnym aparatem dla zaspokojenia tych potrzeb;

• proces zaspokajania potrzeb biologicznych wytwarza nową kategorię potrzeb (instrumentalne) – kulturowy zestaw narzędzi i dóbr musi być wyprodukowany, wykorzystywany, utrzymywany i zastąpiony nowymi wytworami, zachowanie ludzkie pod względem jego technicznych, zwyczajowych, prawnych, czy morulach nakazów musi być skodyfikowane, uregulowane w działaniu i zaopatrzone w sankcje, materiał ludzki, dzięki któremu każda instytucja utrzymuje się musi być odnawiany, kształtowany i ćwiczony, w ramach każdej instytucji władza musi być określona i musi dysponować środkami zapewniający mu pełne wykonywanie jej poleceń – zaspokajaniu tych potrzeb służą gospodarka, kontrola społeczna, wykształcenie, organizacja polityczna;

• są jeszcze potrzeby „pochodne”, potrzeby integratywne – nauka, magia, mit, religia i sztuka;

• instytucje – grupa ludzi połączonych ze sobą w celu zrealizowani prostego lub złożonego działania, posiada wyposażenie materialne i techniczne, podstawę jej działalności stanowi dokładnie określony status prawny lub zwyczajowy, przedstawiony w formie językowej w mitach, legendach, regułach, maksymach.

• poza funkcjonalistyczną ortodoksją: Edward Evan Evans-Pritchard (1902-1973):

• podjął problem abstrakcji – dla niego oznacza albo uczynienie przedmiotem badań jedynie szczególnej i ograniczonej części życia społecznego oraz uwzględnienie reszty tylko o tyle, o ile wiąże się ona ściśle z wybranym przedmiotem, albo analizę strukturalną kombinowania abstrakcji wyprowadzonych z życia społecznego;

• krytykował skłonność Malinowskiego do budowania generalizacji na temat życia społecznego na podstawie faktów wziętych z jednego izolowanego społeczeństwa;

• zorientował swój funkcjonalizm na problematykę tzw. kultury subiektywnej – zjawiskowe cechy kultury i społeczeństwa są dla niego manifestacjami czynników subiektywnych (interesował a go więc także świadomość).

Psychokulturalizm

• pierwszą wybitną pracą antropologiczną, w której podjęta został próba psychologicznej charakterystyki kultury była książka Ruth Benedict Wzory kultury;

• Freuda, który byłby do zaakceptowania przez antropologów kultury tworzyli twórcy tzw. neopsychoanalizy: Karen Horney (1885-1952), Harry Stack Sullivan (1892-1949) i Erich Fromm (1900-1980);

• szczególne znaczenie miały także prace Abrama Kardniera (1891-1981), który dokonał radykalnej rewizji freudyzmu: odrzucił instynktywizm, uniwersalizm i ewolucjonizm oraz koncepcję kultury jako czynnika represji:

• położył nacisk na „adaptacyjny” aspekt teorii Freuda: podstawowe cechy psychiki ludzkiej wytwarzają się w procesie przystosowania się jednostki do warunków i wymogów środowiska społecznego;

• w każdym społeczeństwie istnieje tzw. osobowość podstawowa wspólna wszystkim lub przynajmniej większości członków i zharmonizowanej z jego instytucjami;

• instytucje pierwotne – obejmują nade wszystko praktyki socjalizacji młodego pokolenia, determinują zasadnicze cechy psychiczne poddanych ich działaniu jednostek;

• instytucje wtórne – wytwarzane są przez osobowość podstawową na drodze „projekcji” i „racjonalizacji”, odnosi się do działania jednostek na środowisko społeczne;

• Ralph Linton (1893-1953):

• żadna jednostka nie zna i nie może znać całości kultury, w jakiej uczestniczy;

• każde społeczeństwo dzieli swych członków na różne kategorie – inne są związane z nimi oczekiwania, inne podejmują działania (uczestnictwo w kulturze jest więc uwarunkowane statusem jednostki), interesowała go więc osobowość statusowa;

• osobowość modalna – kategoria statystyczna, jej badania wymagało skupienie uwagi na częstotliwości występowania pewnych cech psychicznych w danej populacji, nie wykluczał istnienia w granicach kultury wielu typów osobowości.

neoewolucjonizm

• koncepcję jako własność gatunku ludzkiego najwcześniej zaproponował Leslie Alvin White (1900-1975):

• na rzeczywistość składają się trzy kategorie zjawisk: fizyczne, biologiczne i kulturowe (związane z homo sapiens);

• posługiwanie się symbolami sprawia, że ludzie mogą się ze sobą komunikować i przekazywać doświadczenie – kultura wyposaża ludzi w niespotykaną gdzie indziej zdolność adaptacji do środowiska, jest narzędziem panowania nad światem zewnętrznym;

• ewolucja jest stopniowym zwiększaniem się ilości energii zagospodarowywanej przez człowieka – od kultur zbierackich i myśliwskich opartych na wykorzystaniu energii ludzkich organizmów aż do rewolucji przemysłowej i wykorzystywaniu energii pozaorganicznej;

• wraz ze wzrostem ilości zagospodarowanej energii zachodzą zmiany w całych systemie kulturowym (wykształcenie podziału pracy, własności, władzy itp.);

• wyróżnia cztery podstawowe składniki kultury: techniczny (najważniejszy), społeczny, ideologiczny i psychologiczny;

• głosił skrajny antywoluntaryzm i antyidnywidualizm (to kultura kształtuje człowieka).

• Julian Haynes Steward (1902-1972):

• kultura to zespół środków przystosowania się do wymogów środowiska naturalnego;

• wyróżnił rozmaite poziomy kultury, szeregując instytucje według tego, czy są one „ośrodkowe” (core) czy też „peryferyjne” (peripheral) – są systemy techniczno-ekonomiczny, społeczno-polityczny, ideologiczny;

• im bardziej „peryferyjna” jest instytucja tym więcej odmian, tym mniej konieczna jest taka a nie inna jej postać (mało systemów ekonomicznych, nieskończenie wiele ideologii).

strukturalizm

• koncepcja stworzona przez Claude’a Lévi-Straussa (ur. 1908);

• piętnował kryzys w naukach społecznych (zwłaszcza antropologii) – językoznawstwo uważał za jedyną naukę społeczną zasługującą na miano nauki i wzór do naśladowania;

• ludzkie kultury – podobnie jak języki – podlegają pewnym uniwersalnym prawom i właśnie ich odkrycie jest głównym zadaniem antropologii;

• należy przejść od opisu niezliczonych faktów składających się na życie ludzkości do rządzących nim prawa;

• kultura jest systemem komunikacji między ludźmi;

• nieskończoną wielość obserwowalnych zjawiska sprowadzić należy do możliwie niewielu struktur elementarnych;

• należy badać to czego ludzie nie są świadomi, a co kieruje ich życiem;

• na poziomie tego co ogólne i konieczne, nie liczą się różnice indywidualne: ważne są społeczne reguły, którym wszyscy są poddani;

• ponadindywidualne reguły tworzą system, którego wszystkie elementy są współzależne.

17. Teorie cywilizacji

pojęcie cywilizacji

• pojawiło się w drugiej połowie XVIII wieku i od tej pory jest stale obecne w naukach społecznych i myśleniu potocznym;

• na początku wiązało się z ideą postępu (Morgan, Ferguson), za cywilizowane uważane przede wszystkim społeczeństwa zachodniej Europy;

• w niemieckim Oświeceniu nacisk położono na moralny i umysłowy stopień doskonalenia się ludzkości, cywilizacja jak i kultura była stopniowalna – poszczególne społeczeństwa były mniej, lub bardziej cywilizowane.

morfologia kultury Oswalda Spenglera (1880-1936)

• autor m.in. Zmierzchu Zachodu;

• ludzkość to bogactwo form, kultur, które do swego rozwoju nie potrzebuje żadnych innych;

• wg niego cywilizacja to tylko schyłkowa faza w rozwoju każdej kultury;

• w historii wyróżnił zaledwie osiem kultur: babilońska, egipska, hinduska, meksykańska, chińska, antyczna, zachodnioeuropejska, i rosyjska;

• kultury są organizmami – są całościami wewnętrznie zintegrowanymi, przechodzą przez analogiczny do innych organizmów cykl życiowy;

• los człowieka może być rozumiany jedynie gdy rozpatrzy się wszystkie obszary jego działania, porównawczo;

• dzieje każdej kultury są nie kończącą się walką pomiędzy narodami, klasami jednostkami;

• przeciwstawienie kultury i cywilizacji – cywilizacja to kultura, która utraciła „duszę”, podłożem tej zmiany jest przejście ze wsi do miasta.

Alfred Weber (1868-1958): kultura vs cywilizacja

• cywilizacja to sprawa poznawania porządku rzeczy wcześniejszego i niezależnego od ludzkiej działalności – kultura jest domeną tworzenia czegoś nowego, pozbawiona odniesienia do wspólnej dla wszystkich rzeczywistości, nie ma, jak cywilizacja, charakteru uniwersalnego;

• można mówić o jednym procesie cywilizacyjnym, ale nie o jednej cywilizacji, proces nie odznacza się doskonałą ciągłością, urzeczywistnia się przez różne „organizmy historyczne”;

• proces cywilizacyjny polega na postępie rozumu (racjonalizacji świata).

Arnold Joseph Toynbee (1889-1975): studium historii cywilizacji

• autor monumentalnego Studium historii;

• cywilizacja – najmniejsza jednostka badań historycznych, każdy kraj okazuje się częścią większej całości, jest dynamiczna, zmienna;

• w historii wyróżniał około 20 cywilizacji, świat współczesny to cywilizacje: zachodnia, prawosławna, muzułmańska, hinduska i dalekowschodnia;

• cywilizacje nie są samotnymi wyspami, dochodzi do „spotkań cywilizacji”;

• podstawowym czynnikiem rozwoju jest działalność ludzi odpowiadających na kolejne wyzwania ze strony środowiska, cywilizacja-społeczność trwa tak długo jak długo ludzie znajdują adekwatne rozwiązania na wyzwania;

• cywilizacja wymaga koniecznie przywództwa – elity wskazującej drogę, przede wszystkim ma być duchowe;

• postęp nie byłby możliwy gdyby nie był jednocześnie procesem uduchowienia, nie ma cywilizacja bez zbliżania się do Boga;

• cywilizacje rozwijają się także tak długo jak długo panuje harmonia w stosunkach pomiędzy masą a elitą.

Integralistyczna socjologia Pitirima A. Sorokina (1889-1968)

• wierzył w kumulację wiedzy socjologicznej, stworzył jeden z nielicznych w XX wieku systemów socjologicznych;

• integralizm – uznanie wielowymiarowości świata ludzkiego, który wymaga badania na różne sposoby: empiryczny, logiczno-racjonalny, intuicyjny;

• rzeczywistość społecznokulturowa zasadniczo różni się od przyrodniczej (nie można korzystać z metod badawczych przyrodoznawstwa);

• różnica między faktami społecznymi a przyrodniczymi to różnica znaczeń i wartości;

• rzeczywistość ta jest organiczna – poszczególne części każdej trwałej społecznokulturowej całości (systemu) są od siebie wielorako zależne, każda społeczność ma swą zasadę naczelną;

• o charakterze i dynamice społeczności decydują przede wszystkim czynniki duchowe, aspekt wewnętrzny;

• interakcjonizm – chodzi o znaczącą, nadawanie bodźcom sensu;

• podmiot działania społecznego (osobowość) jest niewyobrażalny w oderwaniu od społeczeństwa i kultury, interakcja nie da się opisać bez społecznych i kulturowych ram;

• nierozdzielna trójca:

• osobowość jako podmiot interakcji;

• społeczeństwo jako ogół oddziałujących na siebie osobowości;

• kultura jako ogół znaczeń, norm i wartości posiadanych przez oddziałujące na siebie osobowości wraz za całokształtem środków obiektywizowania, uspołeczniani i przekazywania tych znaczeń.

• grupa społeczna jest tym bardziej spójna im bardziej charakterystyczne dla niej normy-prawa są spójne i zdolne motywować ogół należących do niej jednostek;

• koncepcja stratyfikacji społecznej obejmowała: bogactwo, rodzaj wykonywanej pracy, status politycznoprawny i przybierała trzy formy; kastową, stanową i klasową, odmienne nade wszystko ze względu na możliwość mobilności społecznej;

• supersystemy społecznokulturowe – wyróżnił trzy: sensatywny, ideacyjny i idealistyczny;

• sensatywny – rzeczywistość jest postrzegana jako z istoty swej materialna i poznawalna bez reszty za pomocą zmysłów i rozumu, w ideacyjnym uchodzi za duchową z natury i poznawalną jedynie drogą ponadzmysłową i ponadrozumową, idealistyczny jest eklektyczny – zakłada częściowo materialny, częściowo duchowy charakter;

• kultura zachodnia zbliżyła się do typu sensatywnego i stąd jej głęboki kryzys;

• wszelka zmiana ma charakter immanentny, zaczyna się wewnątrz systemu, a od czynników zewnętrznych zależą jej tempo, głębia i przebieg.

Historia a nauki społeczne: szkoła „Annales”

• Lucien Febvre (1878-1956), Marc Bloch (1886-1944), Fernand Braudel (1902-1985);

• nie można uprawiać jakiejkolwiek nauki bez teorii ogólnej (zwalczali fikcję nagich faktów);

• rozumieli, że zachodzą związki pomiędzy wszystkimi badanymi przez nauki społeczne zjawiska;

• nieuprawnione jest przypisywanie jakiejkolwiek jednej kategorii zjawisk roli zmiennej niezależnej;

• „człowiek w czasie”, którego sposoby myślenia i zachowania są ściśle związane z całokształtem zmieniających się warunków;

• pod powierzchnią wydarzeń historycznych kryć się muszą w miarę trwałe „struktury”, bez których poznania dzieje będą się jawić jako chaos;

• rozszerzali zakres historii – łączyli jej pracę z ekonomią, socjologią, antropologią, geografią etc.;

• cywilizacja – zobiektywizowany dorobek większej lub mniejszej części ludzkości, którego istnienie przesądza o tym, że wzory myślenia i działanie należących do tej części jednostek są w znacznym stopniu jednolite;

• historia mentalności – ludzie cywilizacji oddalonych od siebie w czasie i/lub przestrzeni różnią się od siebie nie tylko sposobem życia lecz również wrażliwością, poczuciem czasu, reakcjami na bodźce zewnętrzne, uczuciami i sposobami ich okazywania itd.;

„Figuracyjna” socjologia Norberta Eliasa (1897-1990)

• odrzucił ideę prawidłowości historycznej w rozwoju cywilizacji oraz założenie, że historia jest samym li tylko chaosem;

• proces cywilizacji – na poziomach jednostek, społeczności i ludzkości jako całości:

• oddala człowieka od poziomu zwierzęcej egzystencji, powodując powstanie jego „drugiej natury”, którą określał mianem habitus;

• cywilizacja nie jest stanem osiąganym przez ludzkość po długim okresie dzikości i barbarzyństwa (nie ma punktu zerowego);

• wszystkie aspekty tego procesu (psychologiczny, społeczny itd.) są jednakowo ważne.

• koncepcja człowieka – zakwestionowanie opozycji jednostki i społeczeństwa, negował wizję człowieka jako jednostki egocentrycznej i całkowicie autonomicznej, jednostka nigdy nie jest sama i w całym swym zachowaniu się pozostaje zależna od innych ludzi;

• społeczny kontekst – odrzucił dwa kluczowe pojęcia „system” oraz „interakcja”, woli on mówić o współzależności – nie jest to bowiem spotkanie jednostek-monad, nie sprowadza na poziom mikrospołeczny, jesteśmy wielorako zależni od innych ludzi i to nie tylko tych jedynie, z którymi wchodzimy w kontakt bezpośredni, widział w stosunkach między ludźmi stosunki władzy;

• często używał terminu „figuracja” dla określenia owych zmiennych układów stosunków między ludźmi.

18. Polska odmiana socjologii humanistycznej: Znaniecki

• Florian Znaniecki (1882-1958) – założyciel Instytutu Socjologicznego (1921) i „Przeglądu Socjologicznego (1930, pierwsze w Polsce pismo tego typu);

• jego system socjologiczny uważany jest zwykle za jedno z najpełniejszych sformułowań tzw. teorii czynności:

• działania społeczne ludzi wynikają z ich świadomości samych siebie (jako podmiotów) oraz ich świadomości innych ludzi i sytuacji zewnętrznych (jako przedmiotów);

• jako podmioty ludzie działają, aby urzeczywistnić swe (subiektywne) intencje, cele, zamiary;

• używają oni odpowiednich środków, technik, procedur;

• przebieg ich działalności jest ograniczony przez nie podlegające modyfikacji warunki czy okoliczności;

• korzystając ze swej woli, czy rozumu, dokonują oni wyboru, szacunku i oceny tego, co zrobią, robią i robili;

• podejmując decyzje, odwołują się do wzorców, norm i zasad moralnych;

• wszelkie badanie stosunków społecznych wymaga zastosowania subiektywnych technik badawczych.

• Przez dziesięć pierwszych lat swej pracy naukowej zajmował się filozofią (Zagadnienie wartości w filozofii, Humanizm i poznanie, Rzeczywistość kulturowa, Upadek cywilizacji zachodniej);

• wartość – bywa oceniana dodatnio lub ujemnie względem czego podmiot zajmuje stanowisko, przyjmuje lub odrzuca, przyroda dana jest człowiekowi nie inaczej jak pod postacią wartości;

• człowiek jest istotą historyczną – wartości, z którymi ma do czynienia ulegają nieustannej zmianie;

• kultura – sfera, w której znaczenia ulegają swego rodzaju obiektywizacji;

• przedmiot uzyskuje pełną realność dopiero poprzez swe powiązanie z innymi przedmiotami, musi zostać włączony do takiego lub innego ograniczonego systemu (inaczej nie jest możliwe jego badanie), systemy kulturowe pozostają w ścisłych związkach ze środowiskiem, także powiększają się o nowe elementy;

• jego prace socjologiczne to: Wstęp do socjologii, Metoda socjologiczna, Nauki o kulturze, Prawa socjologii społecznej, Socjologia wychowania, Ludzie teraźniejsi a cywilizacja przyszłości, Społeczna rola uczonego, Współczesne narody, Miasto w świadomości jego obywateli, Chłop polski...;

• zalecał on ujmowanie rzeczywistości społecznej ze współczynnikiem humanistycznym (reinterpretacja zjawisk socjologii naturalistycznej);

• uważał, że nie można stworzyć jednej nauki o kulturze, rzeczywistość kulturowa nie jest bowiem całością jednolitą;

• socjologia to nauka o kulturze, która zajmuje się ściśle i wyłącznie wartościami i czynnościami społecznymi w swoistym znaczeniu tego słowa, wartością społeczną jest człowiek lub zrzeszeniem rozpatrywany jako przedmiot działania ludzkiego; czynnościami społecznymi są czynności dążące do wywarcia wpływu na ludzi lub zrzeszenia, jest to także nauka o interacji (nie jest nauką o społeczeństwie), działy socjologii:

• teoria czynności;

• teoria stosunków społecznych;

• teoria osobników społecznych;

• teoria grup społecznych.

• rola społeczna jest systemem normatywnych stosunków między jednostką a częścią jej środowiska społecznego;

• osobowość społeczna jest dynamiczną, historyczną syntezą jej wszystkich ról społecznych;

• grupa społeczna istnieje głównie przez to, że jej członkowie uważają ją za oddzielną od reszty świata, jednostka uczestniczy w wielu grupach na raz, wyróżnił pierwotne, terytorialne, genetyczne, religijne, jednorodne (oparte na podobieństwie potrzeb) i kulturowe;

• w pracach późniejszych zaproponował przedefiniowanie „społeczeństwa” tak aby to pojęcie obejmowało rozmaite zbiorowości z krzyżującym się częściowo członkostwem, wyróżnił więc: przedpiśmienne społeczeństwo plemienne, społeczeństwo polityczne (państwo), społeczeństwo kościelne, społeczeństwo o kulturze narodowej, typem piątym może być kiedyś społeczeństwo światowe;

• uważał socjologię za naukę nomotetyczną i podkreślał jej metodologiczne podobieństwo do przyrodoznawstwa, zalecał szczególną procedurę badania systemów społecznych, którą nazwał indukcją analityczną;

• ma szerokie zasługi dla wprowadzenia do socjologii tzw metody dokumentów osobistych (np. pamiętników);

• wyróżnia on pięć źródeł materiału socjologicznego:

• osobiste doświadczenie socjologa;

• obserwacja prowadzona przez socjologa, bezpośrednia lub pośrednia;

• osobiste doświadczenie innych ludzi;

• obserwacja prowadzona przez innych ludzi;

• uogólnienia zrobione przez innych ludzi w celach naukowych lub innych.

19. Neopozytywizm w socjologii

• pozytywizm Comte’a był przede wszystkim próbą powiększania zbioru zagadnień będących przedmiotem systematycznej refleksji naukowej;

• neopozytywizm to raczej apel o obniżenie ambicji: wyjaśnić mniej, ale lepiej;

• wyszli od abstrakcyjnego ideału nauki, przykład nauk przyrodniczych dowodził jałowości socjologii, jaką uprawiano;

• odżegnali się od całego dorobku socjologii, dla nich zaczęła się ona w XX wieku wraz z przyjściem Naukowej Metody;

• domagali się precyzji języka, krytykowali metafizykę i poszukiwanie istoty rzeczy zamiast badania obserwowalnych zjawisk w celu odkrycia rządzących nimi praw, uznawali przyrodoznawstwo za naukę wzorcową, fakty są obserwowalnymi z zewnątrz rzeczami, socjologia miała być nauką aksjologicznie neutralną i znajdować techniczne w istocie zastosowania.

„empiryczna socjologia” Otto Neuratha (1882-1945)

• był pierwszym propagatorem neopozytywizmu w socjologii;

• droga rozwoju myśli ludzkiej prowadzi od magii, teologii, metafizyki do triumfu empirycznej Jednolitej Nauki;

• jedyną prawdziwą wiedzą (zasób powiązanych ze sobą i logicznie zgodnych praw) jest fizyka, toteż podstawą nowej Jednolitej Nauki może być tylko fizykalizm – przyjęcie właściwej fizyce strategii poznawania świata (odrzucenie wszelkiej metafizyki);

• opowiadał się w swoim programie za behawioryzmem twierdząc, że nauka zna tylko takie zachowania się człowieka, które mogą być obserwowane i fotografowane naukowo (odrzucał pojęcia duszy, ego, świadomości, osobowości itp.);

• krytykował socjologię humanistyczną (Webera, Sombarta, Rickerta itp.) – pozytywnymi bohaterami byli Marks i Engels;

• teoria ekstrapolacji i teoria koherencji – ośrodkowym pojęciem całości jest pojęcie zwyczaju (nawyku), badaniem ich powstawania, rozpowszechniania, zmiany i ginięcia zajmuje się teoria ekstrapolacji, ponieważ z reguły wszystkie zwyczaje są ze sobą powiązane te zależności bada teoria koherencji zajmująca się relacjami pomiędzy jednostkami (i grupami) oraz relacjami pomiędzy jednostkami (i grupami) a ich środowiskiem przyrodniczym.

początki neopozytywizmu w USA: George Andrew Lundberg (1895-1966)

• krytykował socjologię, że nie jest nauką w pełnym tego słowa znaczeniu – przyczynę widział w braku teorii, która mogłaby służyć jako oparcie dla badań empirycznych, język jest nieprecyzyjny;

• w naukowej socjologii wszystko daje się mierzyć, w przeciwnym bowiem razie stanowi byt pozorny, którym nie warto się zajmować;

• poznanie jest środkiem adaptacji człowieka do środowiska.

dalsze losy neopozytywizmu w socjologii

• jedynym liczącym się myślicielem, który z zapamiętaniem głosił filozofię przyrodniczych nauk społecznych był psycholog-behawiorysta Burrhus Frederic Skinner (1904-1990);

• przedstawicielem nowego etapu w dziejach socjologicznego neopozytywizmu był Paul Felix Lazarsfeld (1901-1976):

• był powściągliwy, opowiadał się przeciwko dogmatyzmowi, mówił nie o człowieku w społeczeństwie, ile o socjologu przy pracy, mówił o sobie, że jest metodologiem;

• zawęził jednak pole badań – jego metodologia sprawiała, że socjologowie gotowi są zajmować się byle czym, jeżeli tylko są w stanie robić to dobrze z czysto technicznego punktu widzenia.

20. Funkcjonalizm i jego krytycy

• najważniejsze (mimo, że jest on bardzo skomplikowany) założenia są takie:

• holizm – przekonanie o wzajemnym związku wszystkich instytucji ludzkich, centralnym pojęciem był „system”;

• socjologizm metody funkcjonalnej – przedmiotem analizy nie są osoby, jednostki, ale to co się powtarza np. role społeczne, normy, struktura etc;

• wyjaśnianie funkcjonalne – każde zjawisko pełni w systemie określoną funkcję, wskazanie tej funkcji jest tożsame z wyjaśnieniem danego zjawiska;

• wymogi funkcjonalne – każde społeczeństwo ma swoje imperatywy funkcjonalne, niezbędne jest wypełnianie pewnych funkcji (mogą je pełnić różne elementy), funkcjonalna teoria uwarstwienia – społeczeństwo jako mechanizm funkcjonujący musi w pewien sposób przydzielić swym członkom pozycje społeczne i skłonić ich do wykonywania związanych z tymi pozycjami obowiązków;

• ład społeczny – społeczeństwa, choć nigdy doskonale nie zintegrowane, są zwykle w stanie dynamicznej równowagi (minimalizacja zmian wewnątrz systemu), dominuje tendencja stabilności i bezwładu;

• ahistorycyzm – budowane przez funkcjonalistów schematy miały mieć z założenia zastosowanie uniwersalne.

• za najważniejszych przedstawicieli uważa się m.in. Talcotta Parsonsa (1902-1979) i Roberta Kinga Merona (1910-2003).

teorie socjologiczne Parsonsa

• podjął niemal bezprecedensową w XX wieku próbę zbudowania wszechobejmującego systemu teoretycznego:

• jest to system nie socjologii tylko nauk społecznych w ogólności;

• znajduje się na bardzo wysokim szczeblu abstrakcji;

• był zorientowany na syntezę wszystkiego cokolwiek wartościowego stworzono w naukach społecznych, zwłaszcza w socjologii.

• teoria działania społecznego – działanie społeczne jest celowe, ma subiektywne znaczenie, mniej lub bardziej wyraźnie przedstawia motywację, ten kto podejmuje działanie musi mieć wiedzę o warunkach w jakich będzie działał oraz o przedmiotach z jakimi będzie miał do czynienia, musi odczuwać potrzebę osiągania celu i reagować nań emocjonalnie, musi mieć kryteria oceny samego celu i środków do jego osiągnięcia;

• mówił o trzech rodzajach orientacji motywacyjnej: poznawczej, katektycznej, oceniającej;

• mówił też o trzech sposobach orientacji na wartości: poznawczej, szacującej i moralnej;

• składową częścią sytuacji (czyli całokształtu istotnych z punktu widzenia aktora składników środowiska) są przedmioty społeczne (inne podmioty indywidualne bądź zbiorowe, zmierzające do określonych celów);

• akcja każdego aktora staje się nieuchronnie interakcją, działanie ludzi jest istotnym składnikiem warunków, w jakich człowiek realizuje swoje cele;

• struktura społeczna – system opartych na pewnych wzorach stosunków między aktorami, występującymi we wzajemnie zależnych rolach, rola stanowi ogniwo łączące aktora ze strukturą;

• system – zróżnicowanie ról i pozycji społecznych, akceptacja wynikających z tego zróżnicowania praw i obowiązków oraz istnienie wspólnych norm i wartości;

• aby system działania społecznego mógł trwać, musi być zdolnych do adaptacji, osiągania celów, integracji i utrzymywania wzorów działania (popularny skrót AGIL – adaptation, goal attainment, integration, latent pattern maintenance);

• problem interpenetracji – najlepszym przykładem tego problemu jest internalizacja przedmiotów społecznych i norm kulturowych, czy też instytucjonalizacja;

• koncepcja zmiennych strukturalnych – służy analizie wyborów jakich dokonuje każda działająca jednostka, zmienne muszą być stosowalne do wszystkich społeczeństw, muszą odnosić się do działania, powinny dać klasyfikację oczekiwań kierowanych pod adresem jednostek pełniących określone role, stosowane natomiast do systemów kulturowych powinny dotyczyć typologii normatywnych wzorów;

• dylematy zawarte w każdym działaniu:

• czy działania ma być nastawione na uzyskanie w nim samym uczuciowego zaspokojenia, czy też użycie go jako środka do celu poza nim samym;

• czy działanie ma być zorientowane na drugiego człowieka jako wykonawcę określonej roli, czy też człowieka jako osobę;

• czy działanie ma być skierowane ku przedmiotowi ze względu na takie jego cechy które mogą przysługiwać innym przedmiotom, czy też ze względu na takie, które przysługują jemu i tylko jemu;

• czy traktować drugiego człowieka wedle tego kim jest, niezależnie od swoich czynów, czy też jaki są jego osobiste zasługi.

• ewolucja polega na podnoszeniu się zdolności adaptacyjnej społeczeństwa poprzez dyferencjację (wyodrębnianie się w społeczeństwie coraz to nowych funkcji i odpowiadających im grup i ról) i integrację (wytwarzanie adekwatnych środków kontroli);

• wyróżniał trzy fazy ewolucji: społeczeństwa pierwotne (koniec wraz z pojawieniem się pisma), przejściowe i nowoczesne.

Teoria konfliktu

• do zainteresowania się problemem konfliktu społecznego w obrębie socjologii amerykańskiej najbardziej przyczynił się Lewis Alfred Coser (1913-2003):

• zauważył, że konflikty mogą przyczyniać się do wzrostu integracji społecznej;

• od struktury zależy jedynie sposób przejawiania się i rozwiązywania konfliktów, podłoża należy szukać gdzie indziej;

• Ralph Dahrendorf (ur. 1929):

• pojmował konflikt jako walkę pomiędzy grupami społecznymi;

• w stosunkach społecznych wszechobecne są stosunki zależności, wszelka organizacja społeczna opiera się na rozróżnieniu pozycji wyższych i niższych;

• interesy tych którzy mają władzę są sprzeczne z interesami tych którzy jej podlegają;

• początkowo te interesy są utajnione – kiedy zostają uświadomione, tzn. przekształcą się w jawne, wybucha konflikt.

• radykalną wersję przedstawił Charles Wright Mills (1916-1962):

• widział potężne elity – kumulujące bogactwo, władzę i prestiż – oraz masy „szarych ludzi” pozbawionych wpływu na jakiekolwiek sprawy publiczne, całkowicie zależne;

• akceptował Marksowski pogląd na zadania nauk społecznych (ułatwienie zwykłym ludziom orientacji w świecie);

• dokonał pewnej rehabilitacji socjologii historycznej;

• interesowali go konkretni ludzie w określonym miejscu i czasie (ucieczka od abstrakcjonizmu), kwestionował możliwość odkrycia ogólnych praw socjologicznych.

• inną koncepcję przedstawił amerykański socjolog Randall Collins (ur. 1941):

• od Marska wziął nieuchronność konfliktów i przekonania o ich doniosłej roli, a także pogląd, że zdobywanie środków do życia ma decydujący wpływ na inne sfery życia;

• struktura ma wymiarowy charakter, a najważniejszy podział to podział na rozkazodawców i tych, którzy ich słuchają;

• o przynależności klasowej decyduje udział we władzy (odwrotnie niż u Marksa);

• połączył makrosocjologiczną analizę „stratyfikacji i organizacji” z analizą mikrosocjologiczną, analizy struktury społecznej z analizą interakcji.

Teoria wymiany

• George Caspar Romans (1910-1989), Peter Michael Blau (1918-2002);

• cechą wyróżniającą teorię wymiany było to, że nie interesuje ją tylko to, jak dana działalność przyczynia się do utrwalenia systemu, ale przede wszystkim to, dzięki czemu jest ona podejmowana, ponawiana i utrwalana;

• Homans uważał, że zachowanie społeczne jest wymianą dóbr materialnych i niematerialnych, takich jak symbole aprobaty i prestiżu, osoby dające wiele innym starają się otrzymać wiele od nich, osoby zaś otrzymujące zmuszone są dawać;

• Blau mówił, że stowarzyszenia jednostek wykazują tendencję do organizowania się w złożone struktury społeczne i niejednokrotnie ulegają instytucjonalizacji, dzięki czemu przybierają formę organizacji działających dłużej niż życie jednostek.

Socjologia życia codziennego

• jest to jedynie kierunek (i to z największymi zastrzeżeniami) w grę wchodzi bowiem niewiele wspólnych założeń, a najważniejszym spoiwem jest niechęć do socjologii „konwencjonalnej” oraz chęć uczynienia głównym przedmiotem socjologii nie faktów społecznych rozpatrywanych jako coś gotowego, ale samego procesy ich tworzenia w toku interakcji;

• była oznaką wysunięcia na pierwszy plan roli podmiotowości ludzkiej i rosnącej nieufności do takich wizji życia społecznego w których jednostka okazuje się po prostu wytworem bezosobowych struktur.

Erving Goffman (1922-1982): nowa socjologia?

• autor m.in. Człowiek w teatrze życia codziennego;

• zwrócił się zdecydowanie w stronę mikrosocjologii, ale obserwował głównie to co ludzie robią w swej codzienności;

• przyjął perspektywę dramaturgiczną – założenie, że obecność innych ludzi nieuchronnie przekształca zachowanie się ludzkie w występ, mający przede wszystkim wywrzeć na nich odpowiednie waranie;

• rola nie jest zdeterminowana przez pozycję jednostki w społeczeństwie, lecz zależy w znacznej mierze od okoliczności, w jakich jest wykonywana;

• interakcja podlega społecznym regułom i odbywa się określonych ramach społecznych, a podstawowe znaczenie ma rytuał, czyli mechanizm, dzięki któremu ci, którzy są usytuowani niżej, uznają wyższość pozycji tych, którzy są ponad nimi, stopień rytualizmu w społeczeństwie odzwierciedla prawomocność jego struktury społecznej.

Neofunkcjonalizm

• twórcą nazwy kierunku i jego rzecznikiem jest Jeffrey C. Alexander (ur. 1952);

• opiera się głównie na spuściźnie Parsonsa;

• społeczeństwo jest systemem, którego istotne właściwości są niewyprowadzalne z właściwości jego części składowych;

• ciągle się tworzy, jest bardziej projektem teorii.

21. Współczesna myśl socjologiczna

• socjologia współczesna przeżywa kryzys – jednym z najgłośniejszych pozycji tego dotyczących była książka Alvina Warda Gouldnera (1920-1980) The Coming Crisis of Western Sociology:

• kryzys w socjologii;

• zależność jej „twierdzeń naukowych” od założeń przed- czy też pozanaukowych i całego światopoglądu uczonego;

• stosunek między wiedzą „naukową” socjologa a potoczną wiedzą „zwykłych” członków społeczeństwa;

• źle w panujących teoriach socjologicznych zdefiniowana natura rzeczywistości społecznej i problematyczność tej natury.

• Thomas Samuel Kuhn (1922-1996) autor Struktury rewolucji naukowych:

• paradygmat – służy do określenia co badać, jakie pytania stawiać, jak to robić oraz jak interpretować, pozwala odróżnić jedną wspólnotę naukową od drugiej;

• każdy paradygmat pozostaje żywotny tak długo jak długo nie pojawią się „anomalie” czyli zjawiska niewytłumaczalne bez jego porzucenia i zastąpienia przez inny.

• Peter Winch (1926-1997) autor Idei nauki o społeczeństwie:

• podważył samą rację bytu socjologii wykazując, że cała jej problematyka ma charakter filozoficzny – rozumienie społeczeństwa nie może mieć charakteru obserwacyjnego i doświadczalnego w obiegowym znaczeniu tych słów, bowiem stosunki społeczne są wyrazem poglądów dotyczących rzeczywistości i powinny być badane apriorycznie.

• etnometodologia – jej głównym przedmiotem bada stała się cała wiedza potoczna, odpowiedzią więc na pytanie „jak możliwy jest porządek społeczny byłaby praktyka samych członków społeczeństwa:

• za jej początek uznaje się praca Harolda Garfinkla (ur. 1917);

• porządek społeczny jest sprawą najzwyklejszej ludzkiej aktywności, w której jest tworzony i odtwarzany.

Anthony Giddens (ur.1938): agency and structure

• chce się uporać z opozycją agency-structure (podmiotowe sprawstwo-społeczny przymus itp);

• przedefiniował pojęcie społeczeństwa – w nowoczesnym świecie to państwa-narodowe, połączone w jeden system, podkreślał rolę administracji, państwa, wojny etc., ważne są działania podmiotowe, ale nie można też unieważnić pojęcia systemu społecznego;

• koncepcja podmiotowości – ludzie na ogół wiedzą co i dlaczego robią, kierują się refleksją i określonym zasobem wiedzy;

• zwykł mówić o podwójnej hermeneutyce w kontekście relacji między wiedzą naukową a wiedzą jaką w praktyce kierują się członkowie społeczeństwa;

• teoria strukturacji – struktura świata społecznego istnieje nie inaczej jak tylko w działaniach jego uczestników, którzy muszą podporządkowywać się pewny niezależnym od nich regułom, ale zarazem to od nich zależy, że te reguły są nadal stosowane i ulegają stopniowym przekształceniom, zastępuje opozycję podmiotu i przedmiotu formułą „dualność struktury”, oznaczającą, że struktura powinna być traktowana jednocześnie jako to, co je ogranicza i to co je umożliwia – rezultat ludzkich działań i środek, dzięki któremu dochodzą one do skutku;

• w nowoczesności widzi rezultat czterech wielkich procesów: rozwoju kapitalizmu, uprzemysłowienia, poszerzenia zakresu administracyjnego nadzoru nad ludźmi i kształtowania się państwa narodowego.

Pierre Bourdieu (1930-2002): konstruktywizm strukturalistyczny

• bronił socjologii jako nauki, przeciwstawiał się łączeniu wiedzy potocznej i naukowej;

• podmiot w jego socjologii to homo sociologicus, którego zasadnicze cechy są pochodne od faktu uczestnictwa w konkretnych zbiorowościach i podlegania jak najbardziej realnym wpływom i przymusom;

• mamy u niego z przeciwstawianiem nie podmiotu-jednostki przedmiotowi-społeczeństwu, ale dwóch form istnienia tego co społeczne: w jednostce i poza nią (habitus i pole);

• habitus – łączny rezultat oddziaływań socjalizacyjnych, jakim podlega w ciągu życia jednostka, rezultat interioryzowania przez nią społecznych norm i utrwalonych dyspozycji do postrzegania, oceniania, reagowania na świat zgodnie z ustalonymi w danym środowisku schematami, jest zjawiskiem wielowymiarowym;

• środowisko społeczne jest nade wszystko klasowe – zależało to od nierównego dostępu do dóbr symbolicznych (wykształcenie, reputacja itd.), klasa to zbiór ludzi posiadających wspólny habitus;

• pole – względnie autonomiczny „mikrokosmos” wewnątrz świata społecznego, rządzący się swoją logiką i wytwarzający swój rodzaj praktyk i układ stosunków między uczestnikami np. polityka, oświata, nauka, religia, sztuka itd., takim polem jest też socjologia, a szczególną rolę przyznawał polu władzy, każde pole jt terenem walki o zajęcie jak najlepszych pozycji, przewagi nad innym;

• socjologia socjologii – w jaki sposób socjologia jest polem w świecie współczesnym, rządzą nim takie same prawa jak innym częściami, trzeba znać ograniczenia własnego punktu widzenia i neutralizować jego skutki.

Michel Foucault (1926-1984): dyskurs i władza

• dyskurs – pierwotnie służyło na określenie jednostki językowej większej niż jedno zdanie, w jakiś stopniu uporządkowanej, oraz takiej, której zrozumienie wymaga uwzględnienia tego kto, gdzie i kiedy mówi, dla niego obejmowało coś więcej niż zbiory znaków (pewien sposób widzenia świata, odpowiadającą mu praktykę, badanie dyskursu miało ujawniać strukturę danego systemu wiedzy, ukryte w nim założenia i przeświadczenia, granice, których nie jest w stanie przekroczyć;

• uczony ma do czynienia nie z jednym Rozumem ale wielością niesprowadzalnych do siebie formacji dyskursywnych

• archeologia wiedzy miała badać owe dyskursy, interesowałyby ją tylko bezosobowe :praktyki dyskursywne”, którym jednostki są podporządkowane;

• dzieje są chaosem, rozproszeniem, nieciągłością;

• każdy dyskurs jest zarazem systemem władzy, oznacza narzucenie pewnej liczbie osób jakiejś definicji prawdy i fałszu;

• każde społeczeństwo ma swoją prawdę, która potrzebuje wsparcia ze strony władzy;

• władza jest podstawowym i uniwersalnym zjawiskiem społecznym, nie ma społeczeństwa bez przymusu, które nie narzucałoby swym członkom określonych zobowiązań i ograniczeń;

• w społeczeństwach nie ma wyodrębnionego ośrodka władzy, nie ma grupy, która panuje nad wszystkimi innymi, władza jest w istocie wszędzie i wszyscy jej jakoś podlegają;

• problem ekskluzji to problem wykluczenia, społeczeństwo wyklucza szaleńców i przestępców.

Jürgen Habermas (ur. 1929): teoria działania komunikacyjnego

• podzielił nauki na empiryczno-analityczne, historyczno-hermeneutyczne i krytyczne;

• trzy różne wymiary rzeczywistości społecznej to: praca, interakcja i władza;

• praca to ogół działań instrumentalnych czy też celoworacjonalnych, dzięki którym ludzie zwiększają swe panowanie nad przyrodą i osiągają zaspokojenie potrzeb materialnych;

• interakcja to ogół działań komunikacyjnych, przebiegających, w odróżnieniu od działań instrumentalnych, zgodnie nie z technicznymi regułami, lecz ze społecznymi normami zobiektywizowanymi w języku i nastawionych na osiągnięcie nie tyle sukcesu, ile porozumienia;

Niklas Luhmann (1927-1998): teoria systemów autopojetycznych

• system – jest systemem komunikacji, nie ma systemu bez szczególnego kodu umożliwiającego obieg informacji, system jest zamknięty;

• autopojetyczność systemu polega na tym, że on sam wytwarza swe elementy składowe, sam wytwarza swe elementy składowe, sam wyznacza swoje granice i określa swoją strukturę, jest samoreferencyjny, bodźce ze środowiska docierają do systemu jedynie w tej mierze, w jakiej zostaną „przetłumaczone” na jego wewnętrzny kod;

• społeczeństwa nowoczesne składają się z funkcjonalnych podsystemów (takich jak gospodarka, nauka, polityka etc.), które mają swój własny indywidualny kod

Papież Leon XIII

Leon XIII potępił masonerię, socjalizm, komunizm i nihilizm. W kilku encyklikach zmodernizował tradycyjne nauczanie Kościoła na temat państwa, władzy, relacji państwo-Kościół, wolności obywatelskich, roli katolików świeckich w życiu społecznym. Pisał o niesprawiedliwości społecznej. Wypowiedzi Leona XIII w encyklice "Rerum novarum" z 15 maja 1891 r. na temat sprawiedliwości społecznej zyskały mu tytuł "papieża robotników". Papież poświęcił jedenaście encyklik Najświętszej Maryi Pannie, dwie odkupicielskiej roli Chrystusa Eucharystii.
W encyklikach "Praeclara gratulationis" i "Satis cognitum" po raz pierwszy w podzielonym Kościele papież Leon XIII powiedział o braciach odłączonych i zabiegał o zjednoczenie całego Kościoła. W 1892 r. Leon XIII mianował pierwszego delegata apostolskiego na Stany Zjednoczone.
Papież Leon XIII w encyklice "Caritatis" z 19 marca 1894 r. jako jedynym dokumencie papieskim w 123-letniej niewoli Polski pod zaborami, mówił o jednym narodzie polskim choć różniącym się mową i obrządkiem kościelnym.
Podjął on wiele istotnych reform mających na celu unowocześnienie organizacji Kościoła oraz ukształtowanie jego doktryny w sposób odpowiadający nowej sytuacji przełomu XIX i XX wieku.

W swoich encyklikach „społecznych” m.in. pochodzenia nierówności społecznych, poddał krytyce dynamicznie rozwijający się i stanowiący realne zagrożenie dla Kościoła ruch socjalistyczny, zawarł ideę tworzenia katolickiego ruchu chrześcijańsko- demokratycznego, a także zainicjował proces odnowienia filozofii św. Tomasza z Akwinu oraz uznanie jej za obowiązujące stanowisko filozofii katolickiej.

Leon XIII napisał encyklikę Rerum Novarum w 1891 roku. Ujął w niej nienaruszalność prawa własności oraz nierówności i hierarchię między ludźmi, a więc też w konsekwencji zaakceptowania nierówności społecznych. Zawarł w niej także program przeciwdziałania sprzecznościom klasowym.

Kościół a kwestia robotnicza

Kościół stan robotników polepsza przez założenie niejednej pożytecznej instytucji; chce i gorąco pragnie, aby wszystkie warstwy zespoiły swe chęci i siły dla załatwienia sprawy robotniczej w sposób, ile można najstosowniejszy.

Ogół prawd religijnych, których tłumaczem i stróżem jest Kościół; przydają się one do pogodzenia i zjednoczenia bogatych z ubogimi, mianowicie przez nawoływanie obu stanów do wypełniania obowiązków wzajemnych, tych szczególnie, które wywodzą się ze sprawiedliwości.

Obowiązki ciążące na ubogich to:

- w całości i wiernie dostarczyć pracy, do jakiej się zobowiązano przez dobrowolny i słuszny wkład;

- nie krzywdzić pracodawcy ani w majątku, ani w osobie;

- unikać ludzi przewrotnych

Bogaci pracodawcy i panowie mają obowiązki:

- nie wolno obchodzić się z robotnikiem jak z niewolnikiem,

- trzeba w nim uszanować godność ludzką,

- mieć wzgląd na potrzeby robotników i dobro ich duszy,

- nie traktować ludzi jak rzeczy i nie oceniać ich tylko według wartości,

- nie wolno obarczać podwładnych pracą nadmierną lub nieodpowiednią ich płci lub wiekowi,

- oddanie każdemu, co się mu sprawiedliwie należy.

Do dobrobytu państwa przyczyniają się przede wszystkim:

- czystość obyczajów

- porządek i prawidłowość w stosunkach rodzinnych

- poszanowanie religii i sprawiedliwości

- nakładanie umiarkowane i słuszny rozdział ciężarów i podatków

- wzrost przemysłu i handlu

- rozkwit gospodarstwa rolnego

Im większy będzie postęp, tym lepszy i szczęśliwy żywot mieć będą obywatele. Ubodzy, jak i bogaci, z prawa natury są obywatelami i oni powinni przyczyniać się do dobra powszechnego. Praca jest płodna i dzielna, jest ona jedynym źródłem, z którego wypływa bogactwo państwa. Słuszność nakazuje państwu zająć się robotnikiem, bo dostarcza on dobrobyt społeczeństwu.

Ważną dla państwa jest rzeczą, aby nie byli w nędzy i nieszczęściu ci właśnie, którzy dobra wytwarzają.

Dobro powszechne i jednostek zależy od.:

- porządku i pokoju

- życia podporządkowanego przykazaniom Bożym i zasadom prawa przyrodzonego

- szanowanie religii i wykonywanie jej przepisów

- rozwijaniu obyczajów w życiu publicznym i prywatnym

- przestrzeganiu sprawiedliwości

- wzroście zdrowych pokoleń ku podporze ojczyzny i obrony jej

Prawa robotników nadane przez Kościół:

- wstrzymanie się od zajęć i pracy w dni Pańskie

- dzień roboczy nie może obejmować więcej godzin, niż w siły pozwalają

- godny wypoczynek, aby móc odzyskać siły

- płaca ma wystarczać na koszty utrzymania

Pracować tzn. uzyskać środki służące do zaspokojenia potrzeb, a mianowicie do zachowania życia.

Własność prywatna jest prawowita i nietykalna.

Natura dała człowiekowi prawo własności osobistej, władza publiczna nie może go zatem usunąć, lecz tylko może używanie jego ograniczać i godzić z wymaganiami dobra powszechnego.

Instytucje, które niosą pomoc ubogim i zbliżają do siebie pracodawców z robotnikami to:

- towarzystwa wzajemnej pomocy

- spółki

- stowarzyszenia

Kościół uważa, że robotnicy powinni dochodzić swoich praw sposobem godziwym.

Encyklika Graves de comumuni ( o demokracji)

Socjalna demokracja, cechy:

- dba o doczesne i zewnętrzne dobra

- znieść różnice stanu

- zrównać wszystkich obywateli

- wprowadzić równość dóbr

- znieść prawo własności

Chrześcijańska demokracja, cechy:

- bronić nierówności stanów

- urządzenie wspólnego ludzkiego pożycia, jakiej uczył jej Bóg

Nie ma żadnej wspólności pomiędzy socjalną demokracją a chrześcijańską demokracją.

„Demokracja”- ozn. zwierzchnictwo ludu, dobroczynna akcja chrześcijańska dla ludu. Jest ona dla wszystkich, nie dzieli ludzi na stany.

EDMUND BURKE(1729-1797)

• angielski filozof i mąż stanu

• uważany za twórcę nowoczesnego konserwatyzmu

• jego główne dzieło- „ Rozważania o rewolucji we Francji i o debatach pewnych towarzystw londyńskich związanych z tym wydarzeniem, wyrażone w liście, który miał zostać wysłany do pewnego gentelmana w Paryżu”-przedstawia on w niej swoją niechęć do rewolucji, związanej z nią ideologii i zarysowuje główne zasady konserwatywnej filozofii społecznej

• odrzucenie wszelkich zasad w polityce, uważanych za powszechne np. Deklaracja praw człowieka i obywatela- w polityce nie można uznawać czegoś, co miałoby powszechne zastosowanie

• natura ludzka= czynniki racjonalne( myślenie, kalkulowanie) i przede wszystkim czynniki irracjonalne, których nie da się przewidzieć, opisać

• częściej człowiek działa wg tych drugich czynników- wiara, obyczaje, nawyki, PRZESĄDY

• konserwatywny model człowieka to głownie istota czująca

• irracjonalną naturę człowieka kształtuje czas i miejsce, czyli epoka i kraj

• natura to cechy ludzkie zbadane empirycznie, które nie muszą charakteryzować wszystkich

• pojęcie „ducha narodu”(Volksgeist)- stworzone dla podkreślenia niepowtarzalności każdego narodu; poznać go można droga intuicyjną i trzeba się przed nim bezwzględnej ukorzyć

• „duch narodu” zastępuje bezsilność człowieka w tworzeniu rzeczywistości społecznej

• rzeczywistość społeczna tworzy się spontanicznie lub jest kierowana przez Opatrzność

• ujęcie społeczeństwa jako całości i bezwzględna przeciwstawianie się indywidualizmowi( atomizmowi)

• człowiek zawsze żyje w spoleczenstwie, dzięki niemu i dla niego

• ludzie są ludźmi dzięki społeczeństwu- nie mogli wiec go stworzyć; wykreowane zostało ono przez siłę boską lub historię, nie da się ustalić jego początku

• społeczeństwo jest bytem pierwotnym i nadrzędnym w stosunku do jednostek

• społeczeństwo to zbiorowość mniejszych zbiorowości ułożonych w hierarchicznym porządku- to wyklucza atomizacje i równość społeczną, ponieważ ludziom przypisane są odpowiednie funkcje w zbiorowościach

• dwa rodzaje więzi: 1) opiera się na bezpośrednich kontaktach, uczuciu, tradycji 2)kształtuje się w wyniku kontraktów, sformalizowanych umów i ma realizować określone cele jednostek; drugi typ więzi był przez konserwatystów nieakceptowany

• społeczeństwo nie pełni konkretnych funkcji, bo nie zostało stworzone do spełniania określonych zadań

• bezpodstawne jest tworzenie prawa spisanego, ponieważ nie da się stosunków społecznych określić, ponieważ nie jest znana ich natura- konserwatyści opowiadali się wiec za prawem zwyczajowym, w którym ważniejszy jest precedens niż przepis

• społeczeństwem powinny rzadzić ukształtowane historycznie zwyczaje, bo w nich drzemie „duch narodu”

• ważną role w integracjo społeczeństwa pełniła religia, ponieważ przenikała ona wszystkie sfery życia i była najbliżej przesądu