PUBLIC RELATIONS
Public relations (PR) – stosunki publiczne, planowane przez firmę wysiłki by ulepszyć wizerunek firmy. Ciągłe komunikowanie – dialog, komunikacja dwustronna, kontakty z otoczeniem.
Cele PR:
Tworzenie pozytywnego wizerunku firmy,
Odbudowywanie straconego zaufania,
Niwelowanie różnic pomiędzy stanem fatycznym a preferowanym,
Budowanie przywiązania pracownika do firmy,
Funkcje PR:
Kontaktowa,
Ekspansywna,
Informacyjna,
Prewencyjna,
Strategia wizerunkowa polegająca na dopasowaniu,
Funkcja ekspansywna:
Efekt diabelski – szokowanie,
Efekt aureoli,
Badanie skojarzeniowe – nazwa firmy,
Metoda zróżnicowania sematycznego – skalowanie wielowymiarowe,
Wykład 10.10.2011 r.
Pojęcie komunikowania, modele komunikowana
Nauki o komunikowaniu – nowa dyscyplina,
Komunikowanie – proces porozumiewania się,
Poziomy komunikowania:
Komunikowanie intrapersonalne - proces biologiczny i psychiczny, jest to odbieranie i reakcja centralnego układu nerwowego na bodźce płynące z organizmu.
Komunikowanie interpersonalne - najniższy poziom komunikowania społecznego. Zazwyczaj odbywa się „twarzą w twarz".
Komunikowanie grupowe - komunikowanie w małych grupach takich jak rodzina, grupa pracownicza, grupa towarzyszka przyjaciół.
Komunikowanie międzygrupowe - komunikowanie dużych liczebnie grup, w których nie wszyscy członkowie mają osobiste, bezpośrednie styczności. Najczęściej są to wspólnoty lokalne, stowarzyszenia czy związki.
Komunikowanie organizacyjne/instytucjonalne - komunikowanie jest sformalizowane, władza i kontrola jasno zdefiniowane, role nadawcy i odbiorcy jednoznacznie określone.
Komunikowanie masowe - najszerszy proces komunikowania, odnosi się do komunikowania za pośrednictwem mediów szeroko rozumianych. w transmisji i wymianie informacji uczestniczy największa liczba ludzi. Zabiera także najwięcej czasu.
Komunikowanie się pionowe „w dół"
Komunikowanie w dół hierarchii organizacyjnej ma miejsce wówczas, gdy informacje są przekazywane od przełożonych do podwładnych, Ukazano je na rysunku 4, zaznaczając liniami przerywanymi (- - - -), między stanowiskami: 1 i 3; 1 i 9; 2 i 6; 10 i 39; 11 i 30. Cele tego typu porozumiewania się kierownik — pracownik są różne i obejmują:
• informowanie o celach i zasadach organizacji,
• powiadamianie o praktyce i procedurach organizacyjnych,
• przekazywanie szczegółowych dyrektyw zadaniowych,
• wyrażanie oczekiwań wobec członków organizacji,
• informowanie pracowników o ich wydajności,
• ocenianie,
• dostarczanie motywacji,
• doradzanie, pouczanie,
• zachęcanie pracowników do wyrażania zdania, opinii itp.
Komunikowanie się pionowe „w górę"
Komunikowanie się skierowane „w górę" pojawia się wówczas, gdy informacje są przekazywane od podwładnych do przełożonych. Przebieg tego procesu zaprezentowano na rysunku 4, używając linii składających się z kropek (.....), np. między stanowiskami: 3 i 1; 12 i 4; 16 i 7; 22 i 12.
Cele komunikowania się „w górę" pracownik —kierownik są następujące: informowanie o problemach związanych z wykonywaniem pracy, lukach technicznych czy organizacyjnych itp. Komunikowanie się „w górę" dostarcza informacji zwrotnych z różnych obszarów współpracy ludzi ze sobą. Co komunikować, kiedy i jak przedstawiono w tab. 3.
Skuteczne komunikowanie się „w górę" istotnie warunkują następujące czynniki: ryzyko postrzegane przez pracowników, zniekształcenia, zróżnicowanie statusów. Ryzyko postrzegane przez pracowników dotyczy tego, jakie są ich oczekiwania wobec przełożonego w wyniku otwarcia się i jak są one spełniane przez menedżera. Przykładowo, wyrażenie przez pracownika dezaprobaty z oceny jego pracy może przyczynić się, że otrzyma premię bądź zostanie zwolniony. Dlatego też kierownik powinien pytać podwładnych o ich pracę, o organizację i o faktyczne wykorzystywanie pozyskanych wiadomości. Trzeba zauważyć, że w procesie komunikowania się „w górę", pracownicy unikają przekazywania negatywnych informacji, obawiając się, że szef będzie je wiązał z przekazującą osobą i wobec niej przejawi różne formy niezadowolenia. Przypomnijmy, że w starożytnej Grecji posłańcy przynoszący złe wiadomości byli zabijani. Czyżby to ciągle „pokutowało"? Kolejny czynnik, którym są zniekształcenia, też jest wywołany przez menedżera, zwłaszcza wówczas, gdy złe nowiny powodują uznanie pracownika za winnego. Następny — zróżnicowanie statusów między kierownikiem i podwładnym objawia się niekiedy w tym, że menedżerowie przejawiają następujący wzorzec zachowania:, ja mówię, ty słuchasz". Tacy menedżerowie na ogół uważają, że właściwym i zasadnym jest słuchanie sprawozdań składanych przez podwładnych, natomiast pomysły i opinie powinny „płynąć" jedynie z góry na dół.
Kierunek poziomy (komunikowanie horyzontalne) – są to procesy komunikowania członków organizacji, którzy
zajmują równe pozycje w strukturze. Jednym z głównych celów tego rodzaju komunikowania się jest wymiana wiadomości
pomiędzy członkami organizacji, a tym samym uzupełnianie zasobów posiadanych już informacji. Innym ważnym celem jest
rozwój zarówno współpracy pomiędzy działami i sekcjami danej instytucji, jak również umiejętności rozwiązywania
powstających konfliktów.
Warto zauważyć, że na tym poziomie komunikacyjnym kontakty miedzy nadawcami a odbiorcami są bardziej nieformalne, niż w
sytuacji komunikowania przebiegającego pionowo. Są przez to czynnikami tworzącymi i wzmacniającymi osobowe więzi miedzy
członkami danej organizacji.
Modele komunikacji:
1. Model komunikacyjny perswazyjny (liniowy) Lasswella - 1948 rok.
Kto? → Co? → Do kogo? → Medium → Efekt
Kto? - to pytanie o nadawcę.
Co? - pytanie o treść, o intencję nadawcy.
Do kogo? - odbiorca.
Medium - środek przekazu
Efekt - skutek. Jest on dla Lassewlla najważniejszy.
Brakiem tego modelu jest pominięcie sprzężenia zwrotnego - feed back. Lasswell nie brał pod uwagę zainteresowania odbiorcy. Taki model nadal często funkcjonuje w szkole,
w edukacji tradycyjnej.