Pozytywne postawy opiekuńcze
Akceptacja każdego podopiecznego takiego, jakim on jest, określająca generalnie pozytywny stosunek do niego niezależnie od jego ewentualnych wad, braków, odchyleń od szeroko pojętej normy i wykluczająca wszelkie totalne dezaprobowanie, nielubienie, odrzucanie; oznacza ona również przyjmowanie z góry założenia, że „wszystko co dziecinne może się dziecku przydarzyć” oraz gotowość do właściwej, zrównoważonej, taktownej, adekwatnej reakcji na takie zdarzenia.
Życzliwość wobec niego i jego spraw wyzwalająca jednoznacznie pozytywne zachowania wobec niego – zainteresowanie jego osobą, troskę o jego dobro, chęć pomocy, tolerancję, wyrozumiałość a równocześnie poważne i zobowiązujące traktowanie, bez pobłażania dla jego negatywnych cech i zachowań.
Respektowanie osobowości i indywidualności podopiecznego – dostosowywanie wymagań do jego możliwości, uwzględnianie jego stanów psychicznych, racji i przekonań, nie naginanie go wbrew jego ludzkim potrzebom i możliwościom do sztywnego modelu wychowawczego, a równocześnie stwarzanie niezbędnych warunków dla urzeczywistnienia się jego zdolności i możliwości.
Aktywne nastawienie do zaspokojenia potrzeb podopiecznego – czynne i konstruktywne reagowanie na wszelkie sytuacje wymagające interwencji opiekuńczej, wykazywanie tendencji do ich postrzegania, wczuwania się w nie, udzielanie pomocy i oparcia potrzebującym oraz dążenie do zachowania równowagi, dobrego samopoczucia i zadowolenia swych podopiecznych.
Zachowanie pryncypialności i rozsądku w sprawowaniu opieki – kierowanie się rzeczywisty interesem podopiecznych, przestrzeganie uzasadnionych granic i norm w zaspokajaniu ich potrzeb, odróżnienie potrzeb rzeczywistych od zachcianek i kaprysów oraz potrzeb negatywnych, patologicznych, kierowanie się prawdziwie humanistycznym modelem potrzeb i ich hierarchią nawet wbrew niesprzyjający nastawieniom podopiecznego, jak również konstruktywne łączenie świadczeń opiekuńczych z wymaganiami.
Te pozytywne postawy opiekuńcze występują w praktyce w różnym zakresie i stopniu: od pojedynczych elementów do względnie pełnych wymiarów i od poziomu nieco powyżej obojętności i ambiwalencji do dość znacznego natężenia. Można powiedzieć, że najogólniej pojęta pozytywna postawa opiekuńcza to względnie stała tendencja wyrażająca optymalny stosunek podmiotu postawy do jej przedmiotu i zaspokojenia jego potrzeb. Natomiast postawa opiekuńcza aktualizująca się w interpersonalnym stosunku opiekuńczym jest stałą tendencją wyrażającą optymalny stosunek opiekuna do podopiecznego i zaspokajania jego potrzeb. Istotne w tej definicji jest wskazanie na najbardziej racjonalną i korzystną tendencję, tak ze względu na dobro podopiecznego, jak i realne możliwości opiekuna i warunków życia oraz interes społeczny. Można ją zatem przyjąć jako uogólnienie nie tylko wyróżnionych pięciu pozytywnych postaw, ale również pominiętych tu innych, dodatnich ustosunkowań opiekuńczych.