Schorzenia nerek oraz dróg moczowych:
Ppowstają najczęściej wskutek zakażenia pałeczką okrężnicy, paciorkowcem oraz prątkami gruźlicy
Na skutek zakażeń bakteryjnych najczęściej rozwijają się: zapalenie nerek, pęcherza moczowego oraz cewki moczowej.
Wrotami zakażenia mogą być:
układ moczowy (początkowe stadia zakażenia dotyczą cewki moczowej i rozszerzają się na pęcherz moczowy, moczowody oraz miedniczki nerkowe i nerki),
układ krwionośny (w tym przypadku bakterie dostają się do krwioobiegu np. z zainfekowanych migdałów, zębów w których powstały zmiany próchnicze, zainfekowanych zatok),
układ limfatyczny (patogenne mikroorganizmy mogą pochodzić np. z jelita grubego).
ZAPALENIE PĘCHERZA MOCZOWEGO.
Zakażenie bakteryjne, do typowych objawów należą bóle brzucha oraz częste, bolesne połączone z pieczeniem oddawanie moczu. Przy zapaleniu pęcherza może pojawić się gorączka. W moczu może pojawić się białko, zwiększona ilość leukocytów, a czasami również erytrocytów. Niewyleczone zapalenie pęcherza moczowego może doprowadzić do przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek.
NOWOTWORY NEREK.
Nowotwory o charakterze złośliwym stanowią od 1,5 do 2 % generalnej ilości zachorowań. Znacznie częściej występują u dzieci. Nowotwory układu wydalniczego stanowią około 16% ogólnej liczby guzów złośliwych.
Symptomy nowotworów nerek nie zawsze są nasilone i łatwe do rozpoznania. Zazwyczaj do postawienia właściwej diagnozy dochodzi wtedy, kiedy lekarz zaczyna szukać długotrwałego osłabienia organizmu, występowania stanów podgorączkowych, niedokrwistości, bądź dopiero wówczas, gdy występują przerzuty do innych narządów. Zmiany nowotworowe w nerkach zazwyczaj wymagają interwencji chirurgicznej, polegającej na usunięciu zaatakowanej nerki razem ze znajdującą się dookoła niej tkanką tłuszczową, torebką włóknistą oraz zawartością wnęki nerkowej. Zazwyczaj jednak leczenie jest o wiele bardziej skomplikowane. Częstą próbą zahamowania rozwoju komórek nowotworowych jest radio- i chemoterapia. Niestety w przypadku nowotworów nerek szanse wyleczenia nie są duże. Jeżeli nie dojdzie do przerzutów terapia daje szansę przedłużenia życia o ponad pięć lat u połowy pacjentów. W przypadku zdiagnozowania nowotworu w późnym stadium rozwojowym, czyli wtedy, gdy obserwuje się przerzuty do innych narządów, szanse na wyleczenie ma jedynie co czwarty pacjent.
TORBIELOWATOŚĆ NEREK.
Cechą charakterystyczną tej choroby jest pojawienie się w obu nerkach licznych, wypełnionych płynem cyst (torbieli). Cysty te niszczą utkanie nerek i powodują znaczne powiększenie się wymiarów obu nerek. Przypuszcza się, że jest to schorzenie wrodzone. Jest niewątpliwie groźne dla życia, prowadzi bowiem do zupełnego zniszczenia utkania nerek i ich całkowitej niewydolności. Jedynie w 7% przypadków cysty pojawiają się tylko w jednej z nerek, natomiast struktura i funkcjonowanie drugiej nie zostają zmienione.
KAMICA MOCZOWA.
Występuje kilka postaci kamicy moczowej. Zalicza się do nich: kamicę miedniczek nerkowych, moczowodów, pęcherza moczowego oraz cewki moczowej. Objawem patologicznym charakterystycznym dla tej jednostki chorobowej jest pojawianie się kamieni:
moczanowych - u osób, których dieta obfituje w mięso, co prowadzi do oddawania moczu o odczynie kwaśnym. Tego typu kamienie są gładkie, twarde i mają żółtą barwę,
szczawianowych - twardych i kolczastych,
fosforanowych - kruchych i miękkich.
GRUŹLICA NEREK.
Choroba ta jest wywoływana przez prątki gruźlicy, umiejscawiających się w cewkach zbiorczych, uchodzących do kielichów mniejszych. W miejscach tych powstają guzełki gruźlicze, rozprzestrzeniające się w miarę upływu czasu w głąb miąższu. Guzełki te serowacieją, a po wydaleniu mas serowych poza organizm w miąższu nerki pozostają jamy. Zazwyczaj choroba rozwija się w jednej z nerek.
NERKA OPADNIĘTA.
Na skutek nagłej i drastycznej utraty masy ciała, zanika warstwa tłuszczu, którą otoczone są nerki. W rezultacie narząd przemieszcza się do jamy brzusznej. W takim przypadku należy nosić pasy takie jak przy przepuklinie.
OSTRE ZAPALENIE KŁĘBKÓW NERKOWYCH.
Jest wywoływane przez paciorkowce. Źródłem zakażenia są zajęte chorobowo migdały, zatoki przynosowe i przewód ucha środkowego. Paciorkowce powodują obrzęk śródbłonka włośniczek, obrzęk i rozpulchnienie błony podstawnej naczyń włosowatych i nabłonków wyściełających torebkę Bowmana. Zmienione chorobowo kłębki rozrastają się, co prowadzi do ich niedokrwienia i skąpomoczu. W późniejszej fazie choroby niedokrwione nerki wydzielają reninę, co prowadzi do wystąpienia nadciśnienia tętniczego.