Opisowe i taksonomiczne ujęcielów kształcenia

Opisowe i taksonomiczne ujęcie celów kształcenia

Trzy sposoby ujęcia celów kształcenia:

Taksonomia celów kształcenia – hierarchiczna klasyfikacja wybranej dziedziny celów kształcenia. Można wyróżnić cztery takie dziedziny:

DZIEDZINY WG NIEMIERKO:

DZIEDZINA EMOCJONALNA (MOTYWACYJNA)

DZIEDZINA POZNAWCZA

DZIEDZINA ŚWIATOPOGLĄDOWA

To konsekwentne dążenie do wykorzystania danego rodzaju informacji w celu zaspokojenia ważnych potrzeb i spełnienia uznanych powinności. Każda okazja do poszerzenia i zastosowania wiedzy na obecny temat jest przez ucznia dobrze wykorzystywana, i w tym okresie daje przykład innym członkom grupy.

Stanowi działanie zharmonizowane z osobowością posiadacza danego rodzaju informacji w sposób pełny i niezawodny. Uczeń staje się działaczem, „kapłanem danej wiary”, organizatorem na rzecz jej upowszechniania.

DZIEDZINA PRAKTYCZNA (PSYCHOMOTORYCZNA)

Jest to planowe spostrzeganie przedmiotów i wzorowych działań związanych z tymi przedmiotami oraz etapowe wykonywanie własnych działań z systematyczną kontrolą.

Wykonywanie działania praktycznego w całości bez konieczności jednoczesnego obserwowania wzoru, ale z niewielką jeszcze skutecznością i płynnością. Uczeń koryguje działanie na podstawie własnych doświadczeń i jest w stanie ćwiczyć je samodzielnie.

Dokładne wykonywanie wyuczonego działania praktycznego i osiąganie zamierzonego wyniku, jeżeli istotne okoliczności tego działania się nie zmieniają. Ewentualna zmiana sytuacji, a zwłaszcza potrzeba koordynacji tego działania z innymi czynnościami, zakłóca jednak jego płynności, a dostosowanie do zmiany pochłania wiele energii.

Automatyzacja działania pozwalająca na uzyskanie najwyższej skuteczności przy bardzo niewielkim nakładzie energii i czasu. Struktura działania jest elastyczna, a jego powiązanie z innymi działaniami jest harmonijne.

Operacyjność – możliwość porównania opisu z rzeczywistymi osiągnięciami uczniów.

Cele:

OGÓLNE – wskazują kierunki dążenia ucznia.

Zalety:

Wady:

OPERACYJNE – stanowią opis wyników, jakie mają być uzyskane. Opis ten powinien być na tyle dokładny, aby umożliwić rozpoznanie czy cel został osiągnięty, a przynajmniej określenie sposobu sprawdzenia wyniku.

Zalety:

Wady:

Błędy operacjonalizacji:

Operacjonalizacja celów kształcenia – przykład:

Cele składowe nieoperacyjne:

Cele szczegółowe:

Operacjonalizowanie celów szczegółowych:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Taksonomia celów kształcenia, pedagogika
Taksonomia celów kształcenia
Operacjonalizacja taksonomia celów kształcenia
Taksonomia celów kształcenia
4 Taksonomia celów kształcenia
Taksonomia celów kształcenia, pedagogika
Taksonomia celow ksztalcenia
TAKSONOMIA?LÓW KSZTAŁCENIA
Taksonomia kształcenia, Dydaktyka
Ujęcie tabelaryczne etapów nauki czytania i pisania, Semestr III, Kształtowanie kompetencji językowy
Taksonomia?lów kształcenia
CELE KSZTAŁCENIA i ich TAKSONOMIA, pedagogika
cele kształcenia ogólnego i zawodowego oraz źródła, taksonomia i treści strezszcenie
Formułowanie celów kształcenia z uwzględnieniem operacjonalizacji i taksonomii

więcej podobnych podstron