Relacja z programu „Czarno to widzę”.

Szanowni Państwo! W kolejnym odcinku programu „Czarno to widzę” wyruszymy w  podróż, by „oczyma” Tomasza Bagińskiego - polskiego rysownika zobaczyć naszą ojczyznę - bohaterkę prezydencji 2011.

Drodzy widzowie, nasza peregrynacja rozpoczynająca animację ukazuje fioletowe, mocno pomalowane powieki, a po chwili widzimy już postać kobiety, samotnie siedzącą na ławce - być może w centrum miasta (tego nie wiemy). Muzyka, którą słyszymy, jest melancholijna. Przeważają odcienie szarości. Obserwujemy, jak świat odbija się w szklanych budynkach. Widzimy perspektywę z góry, liście kołysane przez wiatr zdają się wirować w rytm podłożonej muzyki. Drodzy widzowie… oto zza pleców kobiety, spowity mgłą wyłania się mężczyzna. On… on podchodzi pomału do kobiety, która jeszcze nie wie, proszę państwa, ona jeszcze nie wie, że ktoś zmierza w  jej kierunku. Mężczyzna zaczyna za jej plecami tańczyć, jak udało mi się dowiedzieć, Bagiński współpracował z choreografem Agustinem Egurolą, może to on układał ten taniec? Prawa, a może lewa noga (to nie jest teraz istotne) mężczyzny zatacza półkole. Co się dzieje? Czy Państwo też to widzą? Ten sam facet musnął jej szyję, a swój godowy taniec demonstruje już przed oczyma niewiasty. W tym momencie nie mamy wątpliwości, to nic innego jak zaproszenie do wspólnego tańca! Autor „Katedry” buduje napięcie, które rodzi się pomiędzy dwojgiem ludzi. A naszym oczom ukazują się twarze bohaterów, dystans skrócony…on tak blisko…pocałuje ją? Zbliżenie na ich oczy i.. mężczyzna odchodzi, nieznacznie tylko oddala się, nadal tańczy. Boże drogi, jak on ją kusi! Musnął jej ramię, wyciągnął do niej rękę, taak tak moi drodzy, ona podała mu swoją dłoń!

Rozpoczyna się wspólny taniec. Okalające ich budynki zdają się wirować, rozpadają się. Unoszą się w kawałeczkach niemal, jak nasi bohaterowie. Beton usuwa się spod nóg tych dwojga, przypomina to trochę układankę tetris. Para wykonuje taniec na skrawku chodnika. Nasi bohaterowie pogrążeni w tańcu, jakby trzy metry nad ziemią. Wszystko wiruje: chmury, budynki, chodniki ale dla nich świat zdaje się nie mieć większego znaczenia. Podłoże jest niebezpiecznie małe, ale Szanowni Państwo, z każdym ich krokiem chodnik przesuwa się, przypomina to trochę domino czy może klawisze fortepianu.. aż chce się powiedzieć: świat im sprzyja! Akcja znów zwalnia, mężczyzna oddala się od kobiety i nagle szare barwy ocieplają się. Para tańczy teraz z grupą ludzi, którzy dosłownie przed momentem pojawili się znikąd. Szybka akcja, ludzie wtórują im…Tańczą WSZYSCY! Kobiety ubrane tak samo! Co za synchronizacja! A mężczyźni w kolorowych koszulach, istne szaleństwo! Pojawia się znów perspektywa z góry, muzyka zwalnia.

Nie widzimy ludzi. Jakaś kobieta w zielonej sukience spada dosłownie z nieba. Nie, moi drodzy, ta sukienka jest jednak zielona. A teraz słyszymy dźwięk jakby cichnącego odkurzacza. Świat, szanowni państwo, wraca na swoje miejsce (z początku animacji). Kobieta, którą mogliśmy oglądać od początku tego hm..spektaklu ah…ona wraca na swoje miejsce na ławce. Kolorów jest jakby więcej. A może ta cała sytuacja to tylko wyobraźnia? Zza pleców kobiety symbol polskiej prezydencji. Takich emocji i  historii nie doświadczycie w domu. Życząc podobnych wrażeń na co dzień, żegna się z państwem lektorka dzisiejszego programu - Aleksandra Owodzin.