Szwedzki system gimnastyczny
Twórcą systemu szwedzkiego jest Piotr Henryk Ling. Podzielił gimnastykę na: wychowawczą, wojskową, leczniczą i estetyczną. Założeniem systemu gimnastycznego P. Linga było zapewnienie prawidłowego, ogólnego rozwoju fizycznego jako podstawy do przyswajania określonych nawyków. Opracował on metodę stosowania ćwiczeń jako określonego oddziaływania na poszczególne odcinki ciała lub grupy mięśniowej. Przyrządy używane przez Linga to: tram, kładki, most szczeblowy, ławki, drabinki, linii, koń, kozioł itp.
Kontynuatorem idei był jego syn - Hialmar Ling, który zajmował się głównie gimnastyką wychowawczą (szkolną). W ćwiczeniach swoich główną uwagę zwracał na ćwiczenia postawy, korygowanie jej poprzez odpowiedni dobór ćwiczeń gimnastycznych. Opracował osnowy lekcyjne w szkole, w których ćwiczenia ustawiał kolejno, w zależności od ich oddziaływania. Był twórcą koncepcji sali gimnastycznej i jej wyposażenia w ławeczki, skrzynie, drabinki przyścienne, kraty, tramy.
Zasługą Lingów było oparcie ćwiczeń gimnastycznych na zasadach zgodnych z wiedzą w dziedzinie anatomii i fizjologii, a także na wprowadzaniu do lekcji gimnastyki zasady przez ćwiczenia wszystkich grup mięśniowych oraz utrzymania w lekcji krzywej natężenia wysiłku.
W gimnastyce szwedzkiej panowała zasada, że prawidłowe wykonanie ruchu zależy od właściwej postawy wyjściowej i końcowej. W każdej osnowie lekcji gimnastycznej przeważały elementy statyczne i dlatego też gimnastykę szwedzką określa się jako gimnastykę postaw.
Niemiecki system gimnastyczny
Niemiecki system gimnastyczny miał na celu hartowanie organizmu, kształtowanie wytrzymałości i siły. Jego twórcą był Friedrich Ludwig Jahn, w którego systemie główne miejsce zajmują ćwiczenia na przyrządach, będące bardzo istotnym elementem w przygotowaniu militarnym społeczeństwa. Uwzględniał również wspólne wycieczki, gry ruchowe, ćwiczenia porządkowe w formie musztry. W swojej książce podał definicje i systematykę ćwiczeń gimnastycznych na przyrządach, wprowadził nazwy: koń, kładka równoważna, poręcze, drążek. Gimnastyka Jahna ze względu na specyfikę ćwiczeń nie mogła znaleźć zastosowana w szkołach. Jego gimnastykę przystosował do wymagań szkoły Adolf Spiess, który rozbudował ćwiczenia w zwisie i podporze, przez co stał się współtwórcą niemieckiego systemu gimnastycznego, zwanego systemem Jahna-Spiessa. Spiess dokonał podziału ćwiczeń na: porządkowe, wolne z przyborami, ćwiczenia chodu, biegu i skoku, ćwiczenia w zwisie i podporze, równoważne, rzędowe, korowody.