METODA KEPHARTA
Celem metody jest stymulacja rozwoju percepcyjno - motorycznego w nawiązaniu do trzech głównych dziedzin rozwoju, wiedzy sensoryczno - motorycznej.
Metoda doskonali sprawności podstawowe (czytanie, pisanie, liczenie) ale nie ćwiczy umiejętności, przeznaczona szczególnie dla dzieci do lat 10. Metoda ta zakłada konieczność wykorzystywania bardzo kosztownych pomocy, dlatego jej stosowanie jest ograniczone. Metoda Kephart jest terapią i stymulacją pozwalającą na ocenę pewnych zdolności i nazwana została programem percepcyjno – motorycznym.
Podstawowe złożenia.
Wszelkie trudności w nauce dziecka (czytanie, pisanie, liczenie) wynikają z niesprawnej motoryki, dlatego trzeba dać takie narzędzia, które:
udoskonalą motorykę
pozwolą określić jakość motoryki
pozwolą przedstawić takie propozycje zajęć, których atrakcyjność spowoduje samodzielną ich kontynuację.
N. Kephart uważa, że sprawność ruchowa dzieci w dużej mierze zależy od tego jak dziecko potrafi kontrolować swoje ruchy. Od tego jak wzrok kontroluje ruchy zależy percepcja, od sprawności percepcji zależy praca wzroku. Schemat sprzężenia zwrotnego w procesie percepcji.
SCHEMAT
W metodzie tej istotne jest uświadomienie dzieciom, że:
percepcja wzrokowa pozwala poznać zasady ruchu ( pobudzenie związków między percepcją wzrokową a ruchem)
pełne powiązanie działalności wzrokowej z percepcją wzrokową, tak aby można było ją wykorzystać w sytuacjach zupełnie nowych
dzieci muszą rozwijać sprawność ruchową przez rozmaite manipulacje
powinny w manipulacje włączyć stopniowo percepcję wzrokową
percepcja wzrokowa ma dać kontrolę nad tym co dzieci wykonują
dziecko odkrywa zakres swoich możliwości.
Zanim dziecko rozpocznie edukację szkolną należy dostarczyć mu takich działań percepcyjno – motorycznych, które pozwolą na lepszą orientację we własnych możliwościach a jednocześnie ćwiczyć to co sprawia trudności.
Przykładowe ćwiczenia, w których kontrola wzroku dotyczy przestrzeni:
Ćwiczenia na równoważni – przesuwanie się do przodu, do tyłu, bokiem, zawracanie, odbijanie przejścia szybkie (rozwijanie równowagi dynamicznej, trening lateralizacji, trening orientacji kierunkowej.
Skakanie – obunóż, na prawej nodze, na lewej, przeskakiwanie z nogi na nogę, przeskakiwanie przez przeszkody nie wyższe nią do kolan).
Naśladowanie ruchów ramion (jednostronnych, obustronnych, krzyżujących się).
Ćwiczenia z przeszkodami – przejścia nad przeszkodą o wysokości do kolan, przejście pod przeszkodą, przesunie się przez wąski otwór.
Przykładowe ćwiczenia, w których kontrola wzroku dotyczy płaszczyzny:
„Chodzenie po kamieniach” – chodzenie po ułożonych 10 czerwonych i 10 czarnych kwadratach, lewa noga po czarnym, prawa noga po czerwonym.
Ćwiczenia na tablicy – początkowo w pionie i stopniowe przechodzenie do poziomu (rysowanie koła, linii poprzecznych, linii pionowych, podwójnych kół, rysowanie kół oburącz ruchem do środka).
Wodzenie oczami – obuocznie: poziome, pionowe, po przekątnych, koliste, - ćwiczenia jednego oka. Ćwiczenia te doskonalą koordynację wzrokowo – ruchową, poprawiają płynność ruchów, koncentrują uwagę.
Ćwiczenia wzrokowej znajomości kształtu – przerysowywanie prostych figur geometrycznych, łamigłówki (ćwiczenia percepcji kształtu), zbawa zegarowa (jednoczesne zorientowanie obu części ciała na określony kierunek ruchu, obie części ciała orientują się niezależnie od siebie i jednocześnie wykonują ruch kierunkowy.
Leniwa ósemka – Kephart - ósemka przewrócona na prawo natomiast – Dennison – ósemka symetryczna. Na płaszczyźnie pionowej i poziomej wodzenie po ósemce – z lewej do prawej i odwrotnie zaczynając od ręki dominującej, chodzenie po ósemce.
Literatura: N. Kephart - „Dziecko opóźnione w nauce szkolnej”.