Dominika Nynek

W-7 Ochrona Środowiska

Nr albumu: 186490

MIKROBIOLOGIA

SPRAWOZDANIE z ćw. nr 6 i 7.

Metody posiewu i hodowli drobnoustrojów

1. Cel ćwiczenia.

Zapoznanie się z różnymi typami posiewu, w tym z podstawowymi metodami hodowli w warunkach beztlenowych, hodowli statycznej i ciągłej, techniką wyizolowywania czystego szczepu, sposobem wykonywania ciągu rozcieńczeń. Poznanie wymogów pokarmowych mikroorganizmów hetero- i autotroficznych, celu wykonywania konkretnych typów posiewów, kryteriów podziału pożywek, charakterystyki i różnic pomiędzy mikroorganizmami, pod względem ich wymagań temperaturowych, odczynu, natlenienia oraz ciśnienia osmotycznego. Zapoznanie się z pojęciami takimi jak: posiew, inokulum, szczep, izolacja szczepu, czystość w sensie mikrobiologicznym, kolonia, inkubacja, autotrofy, heterotrofy, prototrofy, auksotrofy, mikroorganizmy psychrofilne, mezofile, termofilne, tlenowce, beztlenowce, względne beztlenowce, mikroaerofile, czas generacji, wzrost logarytmiczny, chemostat, jednostka tworząca kolonię.

1. Cześć doświadczalna

   1. Posiew izolacyjny na podłoże stałe (agar odżywczy) - zadanie 1

Ćwiczenie polegało na wyizolowaniu czystego szczepu drobnoustrojów w postaci kolonii. W tym celu wyżarzoną i schłodzoną ezą pobrano zawiesinę bakterii po czym rozprowadzono nią zygzakiem na powierzchni agaru użyte bakterie. Dzięki temu zmniejsza się początkowa ilość mikroorganizmów, aż pozostają pojedyncze komórki które po podziale tworzą kolonię – czysty szczep. Następnie posiane hodowle inkubuję się w temperaturze pokojowej przez okres siedmiu dni.

1. Wyniki rysunek kolonii Serratia marcescens

2. Wnioski

Na pożywce uzyskano czyste szczepy posiewanej bakterii w liczbie około 20 kolonii. Serratia marcescens wytwarza czerwony barwnik – wtórny metabolit –prodigiozyna – naturalny barwnik aminowy, który chroni ją przed promieniowaniem UV, zazwyczaj przy braku promieniowania nie obserwuje się czerwonego zabarwienia. W tym wypadku obserwowano czerwone zabarwienie. Kolonie były okrągłe, wypukłe, o powierzchni gładkiej, brzegu falistym

1. Posiew ezą na skos agarowy – zadanie 2

W tym ćwiczeniu wykorzystano skos agarowy użyty do przechowywania szczepu, nałożonego wyjałowioną i ostudzoną ezą, z pobraną zawiesiną bakterii, którą rozprowadzano zygzakiem od dołu do góry. Przygotowany posiew pozostawiono do siedmiodniowej inkubacji w temperaturze pokojowej. Następnie wyniki efektu posiewu opisano po niżej.

1. Wyniki

Uzyskano żółte, połyskliwe, nieliczne kolonie wraz z czarnymi koloniami o podobnej charakterystyce, różniące się jedynie kolorem. Owe zbiorowiska komórek różnych bakterii były okrągłe, lekko wzniesione o powierzchni gładkiej.

1. Wnioski

Nanoszono zawiesinę bakterii Sarcina lutea, jednak posiew się nie powiódł, a wyrosłe bakterie prawdopodobnie nie są tymi użytymi do badań, tylko zanieczyszczeniami. Jest to efekt nie zachowania mikrobiologicznej czystości, zatem nie zastosowania zasady sterylności przy posiewie. Pewna doza nieuwagi doprowadziła do złych wyników.

1. Posiew na podłoże płynne (bulion odżywczy) – zadanie 3

Do posiewu wykorzystano podłoże płynne – bulion odżywczy, do którego wprowadzono bakterie z zawiesiny, za pomocą wyżarzonej i ostudzonej ezy. Ta metoda pozwala na określenie stosunku danej bakterii do tlenu, zatem służy sprawdzeniu czy mikroorganizm jest tlenowcem czy beztlenowcem ze względu na głębokość bytowania kolonii w bulionie.

1. Wyniki

Do bulionu wprowadzono tlenowe bakterie Bacillus subtilis, które w wyniku sedymentacji osiadły na dnie.

1. Wnioski

Otrzymano taki wynik, gdyż licznie obumierające fragmenty komórek opadły na dnie. Jednak badane bakterie z całą pewnością są tlenowcami gdyż widoczna była zawiesina bakterii nie tylko na dnie jako martwe szczątki, ale także zawiesina utrzymywała się na powierzchni probówki.

1. Posiew na podłoże płynne fermentacyjne – zadanie 4

Za pomocą tego badania można ustalić zdolność konkretnego szczepu do fermentacji danego cukru. Ćwiczenie należy rozpocząć od pobrania ezą zawiesiny wybranego szczepu. Następnie przenosi się określony szczep do probówki z pożywką i inkubuje w temperaturze korzystnej do fermentacji dla bakterii.

1. Wyniki

Nie zaobserwowano żadnej zmiany zabarwienia pożywki, ani nie zauważono wytworzenia się gazu.

1. Wnioski

Do określenia czy bakteria z rodzaju Bacillus ma zdolność do fermentacji cukru użyto podłoże płynne, fermentacyjne z rurką Durharma w probówce. Potwierdzeniem możliwości przeprowadzenia takiego procesu oddychania beztlenowego, miała być zmiana barwy pożywki z oryginalnej – fioletowej na inny, a także pojawienie się gazu zbieranego w rurce Durharma. Jednak żadnego z tych zjawisk nie stwierdzono, zatem Bakterie Bacillus nie mają zdolności do fermentacji wykorzystanego w badaniach cukru.

1. Posiew metodą kłutą na słupek agarowy z TTC – zadanie 5

Metoda kłuta polega na użyciu do nanoszenia zawiesiny bakterii igły mikrobiologicznej zamiast zwykłej ezy z oczkiem. Zatem w tym ćwiczeniu w słupek agarowy wbito igłę do końca probówki namoczoną w zawiesinie mikroorganizmów w celu określenia mobilności badanych bakterii. Co obserwuję się jako zmianę koloru pożywki w miejscu ich wcześniejszej bytności.

1. Wyniki rysunek probówki z kolonią bakterii Escherichia coli

2. Wnioski

Zaobserwowano na całej górnej powierzchni i wzdłuż kłucia czerwone zabarwienie pożywki. Ten ślad potwierdza, że badane bakterie są zdolne do ruchu, a także pozwala stwierdzić, iż są one areobami. Gdyż rozprzestrzeniały się jedynie w strefie występowania tlenu. Zaś zmiana zabarwienia pożywki, jako ślad bytności w tym miejscu bakterii, na czerwone jest spowodowane przekształceniem enzymatycznym (pod wpływem dehydrogenazy –enzymu aktywnego w procesach energetycznych) zawartego w pożywce TTC – bezbarwnego związku w czerwony TF. Właśnie dehydrogenaza jest enzymem, który tą reakcję katalizuje.

1. Posiew metodą kłutą na słupek żelatynowy – zadanie 6

Ćwiczenie wykonano podobnie jak piąte z tą różnicą, że wkuwano zawiesinę bakterii na pożywkę, zestaloną żelatyną, zamiast agarem. Korzysta się z tego rodzaju pożywki, w celu stwierdzenia możliwości danego szczepu do hydrolizy białka, jakim jest żelatyna – białko kostne, zatem sprawdza się czy badane bakterie są zdolne do proteolizy, obserwowane jako efekt upłynnienia żelatyny po tygodniowej inkubacji.

1. Wyniki

Posiano bakterie Serratia marcescens, które upłynniły żelatynę w grórnej powierzchni probówki barwiąc powstały płyn na czerwono.

1. Wnioski

2. Użyte mikroorganizmy - Serratia marcescens są zdolne do proteolizy, czyli hydrolizy białka kostnego, efektem tego jest upłynnienie żelatyny. Nie tylko zaobserwowano powstały płyn z przetworzenia żelatyna, ale także czerwone zabarwienie tego płynu co jest dotykowym dowodem na zdolność tego szczepu do hydrolizy białka kostnego, gdyż te drobnoustroje wytwarzają czerwony barwnik w wyniku swego metabolizmu.

1. Posiew metodą wgłębną na płytki Petriego – zadanie 7

Na początku należało wykonać kolejne rozcieńczenia zawiesiny bakterii roztworem fizjologicznym otrzymując rozcieńczenia stu krotne, 10³x, 10⁴x , 10⁵x i 10⁶x. Po czym należało pobrać po 1cm³ z próby i wlać do czystej płytki Petriego i zalać płynnym agarem a następnie delikatnie zamieszać i zostawić do ostygnięcia. Tak postąpiono z wszystkimi przygotowanymi rozcieńczeniami. Ta metoda posiewu służy do analizy ilościowej, czyli określenia liczby komórek w badanym materiale.

1. Posiew metodą powierzchniową głaszczką na podłoże stałe – zadanie 8

W celu wykonania ćwiczenia skorzystano z rozcieńczeń przygotowanych w ćwiczeniu siódmym, następnie zalano po 0,1 cm³ każdego rozcieńczenia

powierzchnię agaru i rozsmarowano wyjałowioną głaszczką po całej przestrzeni. Podobnie jak zadanie siódme, to także służy do badania ilościowego, jednak pozwala na uniknięcie sytuacji, w której mikroorganizmy doznają szoku termicznego, przez rozlanie gorącego agaru i pozwala na hodowle drobnoustrojów tlenowych.

1. Wyniki dla zadania 7 i 8

Rozcieńczenie	10^-2	10^-3	10^-4	10^-5	10^-6	10^-7
Liczebność kolonii	Zadanie 7	19900	1224	70	9	8
	Zadanie 8	180	29	3	4	1

- Określenie liczby komórek w 1 cm³ próby wyjściowej

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{liczebnosc\ kolonii\ \bullet rozcienczenie}{objetosc\ proby\ wody}$$

1. Zadanie 7

1. Rozcieńczenie 10^-2

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{19900 \bullet \ 10^{- 2}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 19,9\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-3

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{1224 \bullet \ 10^{- 3}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 0,1224\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-4

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{70 \bullet \ 10^{- 4}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 7 \bullet \ 10^{- 4}\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-5

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{9 \bullet \ 10^{- 5}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 0,09 \bullet \ 10^{- 5}\text{\ \ }\frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-6

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{8 \bullet \ 10^{- 6}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 0,8 \bullet \ 10^{- 6}\text{\ \ }\frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-7

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{20 \bullet \ 10^{- 7}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 2 \bullet \ 10^{- 7}\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Zadanie 8

1. Rozcieńczenie 10^-2

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{180 \bullet \ 10^{- 2}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 0,18\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-3

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{29 \bullet \ 10^{- 3}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 2,9 \bullet \ 10^{- 3}\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-4

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{3 \bullet \ 10^{- 4}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 0,3 \bullet \ 10^{- 4}\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-5

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{4 \bullet \ 10^{- 5}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 0,4 \bullet \ 10^{- 5}\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-6

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{1 \bullet \ 10^{- 6}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 0,1 \bullet \ 10^{- 6}\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Rozcieńczenie 10^-7

$$liczba\ komorek\ w\ 1\text{cm}^{3}\ proby\ wyjsciowej = \ \frac{4 \bullet \ 10^{- 7}}{10\ \text{cm}^{3}\ } = 0,4 \bullet \ 10^{- 7}\ \frac{\text{jtk}}{\text{cm}^{3}}$$

1. Wnioski dla zadania 7 i 8

Patrząc już na tabelę z zwartą liczebnością kolonii widać, że wraz ze wzrostem rozcieńczenia maleje liczba bakterii choć pewne wyjątki się pojawiły, które niezupełnie są zgodne z podaną teza. Jednak obliczenia liczby komórek w jednostkach tworzących kolonie na cm3 potwierdzają, iż gdy rośnie rozcieńczenie maleje liczba bakterii. Porównując wyniki pomiędzy metodą posiewu wgłębną użytą w zadaniu 7, a metodą powierzchniową z zadania 8, można zauważyć podwyższony rozwój, zatem większą liczebność Sarcina lutea posianych metodą wgłębną. Z tego wynika, że mikroorganizmy te dobrze zniosły szok termiczny i lepiej sobie radziły przy niskiej zawartości tlenu. W tym wypadku przewagę miał posiew wgłębny.

1. Część doświadczalna – ćw. Nr 7

   1. Posiew na podłoże agarowe ze skrobią – zadanie 1

W celu wykonania doświadczenia należało wprowadzić pipetą określoną ilość zawiesiny bakterii Bacillus sp. na powierzchnię pożywki, rozprowadzić wysterylizowaną głaszczką i inkubować w temperaturze pokojowej. Następnie po inkubacji zalano hodowlę płynem Lugola.

1. Wyniki

Zaobserwowano kolonie o jasno beżowym kolorze w tym jedną beżową, wszystkie kolonie były okrągłe, wypukłe, o powierzchni gładkiej. Po zabarwieniu płynem Lugola zauważono zabarwienie ciemnofioletowe.

1. Wnioski

Zamierzeniem tego badania było określenie czy użyty szczep Bacillus sp. jest zdolny do amyloizy – hydrolizy skrobi. Umożliwić miał to użyte specjalnie do tego podłoże agarowe ze skrobią. Umiejętność tą potwierdzać ma wykorzystany płyn Lugola dający ciemnofioletowe zabarwienie w połączeniu ze skrobią. Zatem tylko jedna kolonia wśród obecnych na pożywce hydrolizowała skrobie, gdyż nie zmieniło się wokół niej zabarwienie – obszar pozostał bezbarwny.

1. Posiew na bulion z tryptofanem – zadanie 2

W tym ćwiczeniu wyżarzoną i wystudzoną ezą pobrano zawiesinę bakterii Escherichia coli. Następnie zaszczepiono pożywkę z tryptofanem i pozostawiono do inkubacji w temperaturze 37°C. Po czym w celu sprawdzenia obecności indolu dodano odczynnika Kovacsa.

1. Wyniki

Zaobserwowano po dodaniu do pożywki odczynnika Kovacsa Na górze probówki warstewkę intensywnie czerwonego zabarwienia.

1. Wnioski

Powstałe czerwone zabarwienia świadczy o powstaniu indolu, zatem badany szczep Escherichia coli jest zdolny do jego wytworzenia go z tryptofanu. Zbadanie tego zjawiska umożliwia właśnie użyta pożywka, a umiejętność do produkcji indolu jest istotną cechą biochemiczną, umożlwiającą identyfikacje bakterii z grupy coli.

1. Hodowla bakterii nitryfikacyjnych – zadanie 3

W celu wyhodowania bakterii nitryfikacyjnych należało pozostawić bakterie na dłuższy czas inkubacji tj. 14 dni. Przedtem jednak powinno się przygotować probówkę z pożywką mineralną Winogradskiego zawierająco kationy amonowe potrzebne w pierwszej fazie nitryfikacji oraz drugą probówkę z taką samą pożywką mineralną z tą różnicą, że ta ma zawierać azotyny dla drugiej fazy. Następnie zaszczepia się obie probówki grudką ziemi. Przeprowadzono badania, aby sprawdzić obecność produktów nitryfikacji oraz zanik substratów, dzięki czemu można ocenić efektywność procesu, a co za tym idzie intensywność rozwoju mikroorganizmów.

1. Wyniki

W pierwszej fazie badano zawartość azotynów przez dodanie do hodowli, umieszczonej na szkiełku zegarkowym, odczynnika Griessa – uzyskano lekko różowe zabarwienie. W tej fazie wykrywano również amoniak przez dodanie, do nałożonego na szkiełku zegarkowym odczynnika Nesslera, kilku kropel hodowli - pojawiło się ciemnopomarańczowe, nieco brunatne zabarwienie.

W drugiej fazie sprawdzano obecność azotanów, po uprzednim usunięciu związków przeszkadzających w oznaczaniu (azotynów), przez dodanie dwufenyloalaminy – uzyskano jasno niebieskie zabarwienie.

Przed badaniem zawartości azotanów wykrywano azotyny podobnie jak to robiono w fazie pierwszej. Jednak tym razem pojawiło się wyraźniejsze i znacznie ciemniejsze zabarwienie – czerwonobrunatne.

1. Wyniki

Bakterie nitryfikacyjne są autotrofami – źródłem węgla jest dla nich CO₂, a energii utlenianie związków azotu. Bakterie pierwszej fazy – Nitrobakterie utleniają kationy amoniaku do azotynów. Natomiast bakterie uczestniczące w drugiej fazie – Nitrozobakterie utleniają azotyny do azotanów. Zatem związki organiczne mikroorganizmy te wytwarzają asymilując CO₂. Dlatego hodowle bakterii autotroficznych w tym wypadku nitryfikacyjnych prowadzi się zasadniczo na pożywkach mineralnych zawierających jedynie związki nieorganiczne. Jednak czasami dodaje się niezbędne witaminy. Skoro drobnoustroje te same muszą sobie wytworzyć związki organiczne w przeciwieństwie do heterotroficznych – korzystających z gotowych produktów, muszą wolniej rosnąć od tych drugich. Stąd czternastodniowa inkubacja.

Z kolei w kwestii wykrywania substratów i produktów nitryfikacji, można stwierdzić, że w pierwszej fazie wytworzyło się niewiele azotynów – zasadniczo czerwone zabarwienie świadczy o obecności azotynów. Jednak tu pojawił się ledwie widoczne – jasno różowe. Przy wykrywaniu kationów amonowych stwierdzono dużą ich zawartość, gdyż pojawiło się silne zabarwienie czerwonobrunatne. Zatem zaszło w niewielkim stopniu utlenienie co świadczy o niewielkiej liczbie bakterii – ich czas generacji jest długi, dlatego wolno się namnażają, a w posiewanej próbce gleby mogła być również niewielka ich liczba. Zaś w drugiej fazie podobnie bardzo mało związków azotu przeszło utlenienie. Wykryto niewielką zawartość produktów (azotanów) – jasno niebieski odcień, a skala zabarwienia dla azotanów to od niebieskiego do granatowego. Natomiast wykryto dużą ilość substratów (azotynów) – uzyskano czerwono – amarantowe zabarwienie przechodzącego bardziej w stronę brunatnego.

1. Hodowla bakterii chemosyntezy żelazistej – zadanie 4

Ćwiczenie polegało na hodowli bakterii chemosyntezy żelazistej. Aby je wykonać potrzebna była probówka z pożywką wg Lieske, zawierające jony żelaza Fe²⁺. Następnie do pożywki wprowadzono osad czynny i inkubowano w temperaturze pokojowej.

1. Wyniki

Zaobserwowano na dnie probówki wytrącony, nierozpuszczalny, brązowawy osad.

1. Wnioski

Bakterie chemosyntezy żelazistej czerpią energie z utleniania, w obecności tlenu, łatwo rozpuszczalnego żelaza dwuwartościowego do nierozpuszczalnego trójwartościowego, czego rezultatem jest odkładanie żelaza w ich organizmie, po czym wraz z martwymi komórkami wytrącanie się żelaza jako rdzawo brązowego osadu. Właśnie ten efekt był obserwowany w badanej próbie.

1. Hodowla w warunkach beztlenowych bakterii denitryfikacyjnych – zadanie 7

Ćwiczenie służyło do wyhodowania bakterii denitryfikacyjnych. Żeby je wykonać należało wpierw probówki z bulionem KNO₃ zaszczepić osadem dennym i zakorkować uszczelniając folią. Po czym inkubować w temperaturze pokojowej.

1. Wyniki

Wydzielił się gaz co obserwowano jak o pęcherzyki gazu w rurce Durharma.

1. Wnioski

Mikroorganizmy oddychające za pomocą NO₃⁻ w warunkach beztlenowych to bakterie denitryfikacyjne, które są heterotrofami, zatem rozwijają się gdy dostępne są organiczne źródła węgla. Powstanie gazu, czyli N₂ potwierdza, że doszło do denitryfikacji, wobec tego w pobranym osadzie dennym znajdowały się bakterie denitryfikacyjne. W zasadzie w probówce nie doszło do denitryfikacji częściowej, a całkowitej z wytworzeniem azotu atmosferycznego, gdyż w próbie nie wykryto azotynów – brak zabarwienia. Natomiast można stwierdzić, że próba zawiera mikroorganizmy, które jednocześnie są w stanie przeprowadzić denitryfikację całkowitą jak i wiązania azotu cząsteczkowego oraz przekształcania go do postaci przyswajalnej biologicznie, zatem są zdolne również do diazotrofii. Ponieważ powstał amoniak, gdyż zaobserwowano pojawienie się żółtopomarańczowego zabarwienia, po dodaniu do odczynnika Nesslera hodowli.

1. Hodowla w warunkach beztlenowych bakterii desulfurykacyjnych – zadanie 8

Zadanie polegało na wyhodowaniu bakterii desulfurykacyjnych. Żeby je przygotować należało wpierw słupki agarowe z octanem ołowiu zaszczepić osadem dennym za pomocą metody kłutej. Po czym inkubować w temperaturze pokojowej.

1. Wyniki

Wzdłuż i wokół linii wkłucia pożywka ściemniała.

1. Wnioski

Drobnoustroje oddychające za pomocą SO₄²⁻, rozwijające się w warunkach beztlenowych, gdyż są bezwzględnym beztlenowcami to bakterie desulfurykacyjne, które są heterotrofami, zatem potrzebują organicznych źródeł węgla. Zaobserwowano ściemnienie pożywki wzdłuż i wokół linii wkłucia, gdyż powstały podczas procesu oddychania tych mikroorganizmów zredukowany siarczek, reagując z kationami metali, w tym przypadku jest to Pb²⁺ tworzy ciemne siarczki metali, czyli jest to związek PbS. Proces oddychania tych bakterii polega na redukcji S⁶⁺ z SO₄²⁻ do S^2-. Za pomocą tego ćwiczenia udowodniono, także bytność bakterii desulfurykacyjnych w osadzie dennym.

1. Hodowla w warunkach beztlenowych bakterii fermentacji masłowej – zadanie 9

Zadanie służyło do sprawdzenia czy bakterie z pobranej gleby są zdolne do fermentacji mlekowej. Ażeby je zrealizować powinno się najpierw probówki z roztworem sacharozy zaszczepić grudką ziemi, po czym zawartość ogrzać w trakcie 10 minut w łaźni wodnej, w celu usunięcia tlenu i zabicia bakterii, które nie wytwarzają form przetrwalnych. Na końcu probówkę należy schłodzić, zakorkować uszczelniając folią i inkubować w temperaturze pokojowej.

1. Wyniki

Przy sprawdzeniu za pomocą zmysłu zapachu nie stwierdzono, aby wydzielał się charakterystyczny zapach zjełczałego masła, w ten sposób nie potwierdzono wytworzenia się kwasu masłowego.

1. Wnioski

Oddychanie beztlenowe np. z sacharozą jako substratem oddechowym, utlenianym za pomocą innego związku organicznego to właśnie fermentacja. Klostridia to główna grupa mikroorganizmów przeprowadzająca fermentacje masłową, czyli beztlenowe laseczki z rodzaju Clostridium, np. bakterie glebowe Clostridium pasteurianum. Produktami powstającymi w wyniku fermentacji masłowej są: kwas masłowy, dwutlenek węgla i wodór. Jednak nie wykryto obecności kwasu masłowego. Przyczyną takiego stanu rzeczy prawdopodobnie jest niskie stężenie bakterii w pobranej próbce gleby, co za tym idzie niewielka ilość namnożonych bakterii w pożywce. Przez co człowiek nie jest w stanie wykryć ich metabolizmu, czyli produktów ich oddychania, gdyż jest zbyt małe zagęszczenie kwasu masłowego.