TRANSMISJA KULTUROWA

Podstawy ideologii transmisji kulturowej osadzone są w klasycznej, akademickiej tradycji zachodniego wychowania. Tradycyjni pedagodzy wierzą, że ich zasadniczym zadaniem jest przekazywanie teraźniejszej generacji zasobów wiedzy, norm i wartości zebranych w przeszłości: wierzą oni, że praca wychowawcy to bezpośrednie nauczanie takich wiadomości i reguł. Ważny nacisk jednakże spoczywa nie na kulcie przeszłości, ale na poglądzie, że wychowanie składa się z przekazywania wiedzy, umiejętności, norm społecznych i moralnych danej kultury. Wiedza i normy kulturowe mogą się gwałtownie zmieniać lub też mogą być statyczne. W każdym z tych przypadków jednakże przyjmuje się, że wychowanie jest transmisją zdobyczy kulturowych.

Bardziej nowoczesne lub innowacyjne odmiany poglądów transmisji kulturowej są prezentowane przez technologię wychowawczą i modyfikacje behawioralne'. Tak jak i wychowanie tradycyjne, podejścia te zakładają, że wiedza i wartości — najpierw ulokowane w kulturze — są następnie internalizowane przez dzieci poprzez imitację modeli zachowań dorosłych, lub poprzez bezpośrednie kształcenie z zastosowaniem nagród i kar. Wobec tego technologie wychowania oceniają sukces osobnika zgodnie z jego zdolnością przyswajania reakcji, których został wyuczony i odpowiadania zgodnie z żądaniami systemu. Chociaż zwolennik technologizmu pedagogicznego podkreśla, że dziecko uczy się indywidualnie, swą własną drogą, przyjmuje on, podobnie jak tradycjonalista, że to, co jest wyuczone i co jest wartościowane w wychowaniu, jest kulturowo danym zasobem wiedzy i norm.

Istnieje, oczywiście, wiele kontrastów pomiędzy tradycyjnym akademizmem i technologią wychowawczą w odmianach ideologii transmisji kulturowej. Tradycyjna szkoła akademicka była humanistyczna w tym sensie, że podkreślała przekazywanie wiedzy mającej centralne znaczenie dla kultury człowieka Zachodu. Szkoła technologii kształcenia, przeciwnie, podkreślała transmisję umiejętności i nawyków, uznawanych za niezbędne dla dopasowania się do społeczeństwa technologicznego. Pod względem wczesnego wychowania jednak, obie odmiany szkoły transmisji kulturowej zbliżyły się do siebie poprzez podkreślanie takich celów, jak umiejętności czytania, pisania i rachowania. Tradycjonalista widzi umiejętność czytania i pisania jako główną drogę prowadzącą do kultury człowieka Zachodu, technologista widzi ją jako środek adaptacji zawodowej do społeczeństwa zależnego od nieosobowych kodów informacyjnych. Oba podejścia kładą jednak nacisk na definiowanie celów wychowawczych w terminach ustalonej wiedzy lub umiejętności wyznaczonych przez standardy poprawności kulturowej. Oba podkreślają również internalizację podstawowych reguł moralnych kultury. Najwyraźniejsze i najbardziej oryginalne opracowanie tego poglądu w odniesieniu do wychowania przedszkolnego można znaleźć w pracy Bereitera i Engelmanna (1966). W przeciwieństwie do skoncentrowanej na dziecku szkoły romantycznej, szkoła transmisji kulturowej jest skoncentrowana na społeczeństwie. Określa ona cele wychowawcze, jako internalizację wartości i wiedzy składających się na kultury. Szkoła transmisji kulturowej skupia się na konieczności uczenia się przez dyscyplinę wobec porządku społecznego, podczas gdy romantyzm podkreśla wolność dziecka. Transmisja kulturowa podkreśla to, co wspólne i ustalone, pogląd romantyczny podkreśla to, co jednostkowe, nowe i osobiste.