Amerykańska szkoła kultury i osobowości

Prekursor psychokulturalizmu- E. Sapir

Pierwsi badacze – R.F. Benedict, M. Mead, uczennice F. Boasa

Kierunek kultury i osobowości był zróżnicowany zarówno pod względem szczegółowych poglądów w ramach poszczególnych odmian, jak i pod względem samej koncepcji kultury i celów badawczych.

Kultura jest realnie istniejącym zjawiskiem, zintegrowaną całością i może być utożsamiana z jednostkowymi zachowaniami. Ma swoiste prawa, całkowicie odrębne od praw kierujących zachowaniem jednostek. Jednostki w procesie uczenia przyswajają sobie wzory, normy i wartości, które determinują jej działania. (ujęcie realistyczne)

Kultura oznacza konstrukcję myślową, abstrakcję stworzoną na podstawie zachowania ludzkiego, które były jedyną realną rzeczywistością społeczną. Dlatego też analiza kultury powinna koncentrować się na jednostkach. (ujęcie nominalistów)

Punkty styczne – opis, psychologiczna charakterystyka konfiguracji kulturowych i zarys typów osobowości z nimi związanych oraz wyjaśnienie typów osobowości jako produktów ukształtowanych kulturowo, zwłaszcza w okresie dzieciństwa.

Podstawową metodą badawczą były międzykulturowe badania porównawcze. Bark uniwersalnego modelu kultury w praktyce uniemożliwił antropologom porównywanie kultur, dlatego też zrezygnowano z całościowego ujmowania kultury na rzecz innych kategorii takich jak wzór, norma, zwyczaje.

Psychokulturalizm Edwarda Sapira:

Obszar zainteresowań antropologicznych doskonale wyrażają trzy słowa: kultura, język, osobowość.

Kultura – to ogół wzorów zachowań jednostkowych, a antropologia kulturowa jest nauką, która ma interpretować znaczenie zachowań ludzkich.

Dla E. Sapira kulturę cały czas się odkrywa, przyswaja stopniowo, nigdy w całości. Odwoływał się do widzenia dziecka. Ścisłą relacja między kulturą i osobowością sprawia, że cechy osobowości mogą prowadzić, przez kumulację, do nadawania specyficznych właściwości psychicznych całym kulturom.

Badania nad językiem(symbolicznym przewodnikiem po kulturze). Charakterystyka języka: jest atrybutem człowieka jako jednostki oraz zjawiskiem kulturowym, o czym świadczą funkcje języka ( funkcja komunikacyjna, czynnik konsolidujący grupy ludzkie, czynnik socjalizacji, wiąże człowieka z jego kulturą, czynnik rozwoju indywidualności, determinant postrzegania rzeczywistości.

Teoria względności językowej – zakłada iż reguły gramatyczne języka nakazują ludziom sposób postrzegania świata, który ich otacza.

Konfiguracjonizm jako klasyczna wersja orientacji kultury i osobowości

R. F. Benedict ujmowała kulturę jako systematyczną zintegrowana konfigurację wzorów zachowania i myślenia o jednolitym charakterze. Konfiguracja jest swoistą całością zorganizowaną wokół wzoru dominującego i określa ona zasadnicze cechy osobowości jednostek uczestniczących w danej kulturze. Wzór zachowania, który przesądza o charakterze danej kultury nadaje jej swoisty styl, a przez to odgrywa zasadniczą rolę w kształtowaniu charakterystycznego dla członków danego społeczeństwa typu osobowości, określała jako wzór dominujący albo podstawowy.

Cel: zrozumienie osobowości, zachowań człowieka, jego wyborów, których dokonuje mając wiele możliwości

Wizja kultury implikuje poglądy Benedict na kwestie związku jednostki ludzkiej z systemem kulturowym. Pełna socjalizacja jednostki jest rezultatem wychowania, gdzie system kar i nagród wspomaga internalizację tradycyjnych motywów kultury.

Wzorce kulturowe klasyfikuje według Nietzsche’ańskiego podziału na kultury apollińskie i dionizyjskie.

Podobne poglądy reprezentowała Margaret Mead

Kultura – całość będąca konfiguracją wzorów zachowania, którą wyznaczają wzory internalizowane przez uczestników kultury, decydujące znaczenie odgrywa wzór dominujący.

Uważała, że jednostka jest zdeterminowana przez kulturę, a osobowość to wynik socjalizacji w danym czasie i miejscu, dostrzegała istnienie cech indywidualnych, które mogą sprzyjać lub przeszkadzać człowiekowi w przyjmowaniu określonych wzorów.

Zdaniem M. Mead kultura warunkuje różne typy stosunków między pokoleniami.

System społeczno kulturowy zawiera elementy, do których należą:

1. Jednostki z ich odziedziczoną psychofizyczną naturą oraz zinternalizowaną kulturą

2. Relacje między jednostkami, które zależą od indywidualnych predyspozycji i struktury społecznej

3. Przedmioty materialne, jako rezultat ludzkich działań

4. Relacje ludzi do podmiotów materialnych

Trzy typy kultur:

1. Postfiguratywne

2. Kofiguratywne

3. Prefiguratywne

Kultura kofiguratywna charakteryzuje się dominacją starszych, ale pokolenia oddziela odmienność wzorów.

Orientacja freudowska

Abram Kardiner

Koncepcja kultury ma charakter indywidualistyczny i oznacza zwyczajowe regularności reakcji pomiędzy jednostkami i zorganizowane sposoby postępowania wobec świata zewnętrznego. Nie pojawia się u niego wizja całościowej kultury, ponieważ dla niego ważne są tylko jednostki i ich działanie.

Podstawowe założenie mówiło o istnieniu „osobowości podstawowej” lub „podstawowej struktury osobowości”. Osobowość podstawowa jest idealną konstrukcją, układem cech lub dyspozycji psychicznych będących wynikiem wspólnych doświadczeń z dzieciństwa. Osobowość podstawowa jest matrycą, według której rozwijają się cechy charakteru.

Pojęcie instytucji – ma indywidualistyczny charakter, jest to sposób, w jaki jednostka czyni, myśli, wierzy lub czuje, który tkwi w ludzkiej osobowości. Instytucje pierwotne determinują zasadnicze cechy psychiczne jednostek poddanych ich działaniom. Są to działania w sferze gospodarki, opieki nad dzieckiem, sposobie życia w rodzinie, odżywiania i płci. Instytucje wtórne – system tabu, religie, rytuały, legendy i sposoby myślenia. Pojęcie instytucji pierwotnych odnosi się do odziaływania środowiska społecznego na jednostkę, wtórnych zaś do oddziaływania osobowości podstawowej na środowisko społeczne, a w efekcie ich działań powstaje kultura symboliczna. Badanie osobowości stanowi zatem wyjaśnienie charakteru kultury symbolicznej.