9.

Rogers.

Rogers wyobraża sobie nauczanie jako dzielenie się wiedzĄ przez nauczyciela tylko w niezmieniajĄcym się środowisku. Wiedza - (tu informacje) dezaktualizuje się w ciĄgu 20 lat. Wiedza to jednak coś więcej. Należy wspierać zmiany i proces kształcenia. Człowiek wykształcony to człowiek, który nauczył się, jak uczyć. Uczyć - umiejętność adaptowania i zmian. Człowiek, który wie, że żadna wiedza nie jest pewna, tylko proces poszukiwania wiedzy jest ważny. Jak wspierać ten proces uczenia? Należy wyzwalać ciekawość, zainteresować, pozostawić swobodę dla poszukiwania, dla pytaä.

Facylitator jest postawĄ, w której się czegoś wymaga. Ma on ukazywać swoje własne wnętrze, ukazywać, jakim on jest. Chodzi o to, by komunikował swoje uczucia. Jeśli jest znudzony, to powinien o tym mówić. Jeśli jest zainteresowany, złości się, to musi to komunikować. Wówczas nauczyciel jest autentyczny, szczery. Jest to niezwykle cenione. Należy uświadomić sobie swoje uczucia i podjĄć ryzykko dzielenia się nimi. Potrzebna jest bezwarunkowa akceptacja. Akceptacja samego istnienia. Założenie empatycznego rozumienia. Reakcje ucznia niejako od zewnĄtrz. Należy uświadomić sobie, w jaki sposób uczeä odbiera ten proces edukacji. Należy wejść w położenie ucznia, jest to wrażliwa empatia. Nie wolno oceniać. Trzeba mieć wiarę w ludzki organizm. Ta wiara jest równoznaczna z tym, że pozwalam drugiej osobie wybrać swojĄ własnĄ drogę. Ta rola należy do facylitatora. Jeżeli pośredniczy w wyzwalaniu procesu uczenia się, to on zmienia się tak samo, jak jego uczeä. Należy nie koncentrować się na nauczaniu, ale wspierać samodzielny proces uczenia. Nauczyciele powinni być katalizatorami i wyzwalaczami procesu uczenia się. Trochę zaufania i szacunku dla uczĄcego się. Jeśli człowiek ujawnia emocje, to one sĄ autentyczne. W klasie należy stosować taki klimat, gdzie dzieci nie mogĄ być podziwiane i lubiane. Sympatia ma się rozkładać na wszystkich uczniów.

W szkolnictwie - nastawienie na ucznia. Teoria nastawienia na klienta. Sposób bycia, który sprzyja zdrowym zmianom i ułatwia rozwój. Zawsze chodzi o wejście w czyjś świat. Trzeba się zadomowić w prywatnym świecie drugiej osoby. Trzeba być wrażliwym na drugiego człowieka. Jeśli wejdzie się w perspektywę racji drugiej osoby, to rezygnuje się z własnych poglĄdów. Ta rezygnacja służy nam, abyśmy się mogli przenieść w świat drugiej osoby. Ale nie możemy się zgubić w cudzym świecie. Musimy mieć możliwość powrotu do własnego świata. To wszystko ma zmierzać do tego, że uczenie ma być uczeniem odpowiedzialnym. Zadaniem jego jest podawanie każdemu człowiekowi, że jest odpowiedzialny za siebie, za własne zachowanie. Dzieci sĄ odpowiedzialne za swoje decyzje.

Wolność. Należy stworzyć klimat wolności w klasie. Ważna jest wolność wewnętrzna. Odwołuje się do Frankla. Frankl był w obozach koncentracyjnych i opisał swoje przeżycia. Zabrano mu tam wszystko, ale nie wyboru własnego stosunku do tego wszystkiego, co się tam działo. Wolność wewnętrzna, subiektywna, egzystencjalna, urzeczywistnienie tego, że jestem w stanie żyć tu i teraz z własnego wyboru. Taka jednostka może mieć szczęście, że wybiera spośród alternatyw, ale może mieć pewnĄ wartość dla niej. Wolność istnieje niezależnie od okoliczności. PotrafiĄ akceptować swoje zewnętrzne warunki i swoje wnętrze. Kształtowanie bycia sobĄ przebiega w relacji z facylitatorem - nauczycielem i wychowawcĄ.

Cechy terapii.

ZawierajĄ 3 istotne jakości. Autentyczność terapeuty, bezwarunkowa akceptacja (akceptacja nawet, gdy zachowuje się w pewien niepożĄdany sposób), empatia - zdolność wczucia się. Rogers mówi, że natura ludzka jest dobra. Opowiada o samotnym wzroście organizmu. Aktualizacja biologicznego życia rodzinnego. Człowiek - odpowiednie warunki, żeby sam z siebie wzrastał, żeby jego dobra natura mogła się rozwijać. Samorealizacja jednego człowieka może być w konflikcie z samorealizacjĄ drugiego.

Pojęcie środowiska to nie to samo, co pojęcie społeczeästwa, gdzie sĄ różne konflikty. Wychowanie polega na stymulowaniu rozwoju prawdy. Nie bierze się pod uwagę, że człowiek jest istotĄ duchowĄ. Jest skazany zarówno na walkę jak i cierpienie. Człowiek będzie egocentrykiem zaspakajajĄcym jedynie swoje potrzeby- złudne przeświadczenie. Organizm, który uzewnętrznia swoje zdolności jednocześnie uniezależnia się od otoczenia. Wolność wewnętrzna jest dopasowaniem się do warunków zewnętrznych, czyli istniejĄcego zła. Uczy się człowieka nie ingerencji w owo zło.

Apoteoza ludzkiego organizmu jest degradacjĄ. Człowiek żyje w tera«niejszości, traci pamięć, jest istotĄ biologicznĄ, a nie duchowĄ. Człowiek jest istotĄ duchowĄ, bo osiĄgnĄł pewmien poziom duchowy. Wymaga wysiłku, który może być sprzeczny z rozwojem harmonijnego porzĄdku. OsiĄgnięcie akceptacji, on wie, co jest dla niego istotne i dobre. Tu się myli często miłość z akceptacjĄ. Matka kocha dziecko bezwarunkowo, ale nie akceptuje jego poczynaä. Założenie możliwości wczuwania się w uczucia innych - mogĄ znale«ć się na miejscu drugiej osoby, wejść w jego życie, to jest moje przeżycie drugiej osoby; ja nie mogę stać się tĄ drugĄ osobĄ; moje rozumienie stanów psychicznych drugiej osoby - kwestia empatii jest problematyczna.