Zmysły człowieka

1. Zmysły człowieka:

a. wzrok - narządem tego zmysłu jest oko

b. słuch – narządem jest ucho

c. węch – narządem jest nos

d. dotyk – narządem jest skóra

e. smak – narządem jest język

Aparat ochronny oka

Oko umieszczone jest w oczodole – kostnym zagłębieniu czaszki. Chroni go to przed urazami mechanicznymi. Oczodół wyścielony jest tkanką tłuszczową, która niweluje tarcie w czasie ruchu gałki ocznej.

Kolejną barierę ochronną stanowią powieki z rzęsami. Powieki osłaniają oczy przed działaniem czynników chemicznych np. dymu oraz rozprowadzają płyn łzowy mający działanie bakteriobójcze. Łzy wydzielane są przez narządy łzowe umieszczone w kącikach oczu od strony nosa.

Brwi podobnie jak rzęsy maja za zadanie wychwytywać pył, kurz i pot.

Gałka oczna ma kształt kulisty. Zaopatrzona jest w mięśnie poruszające gałka oczną.

Funkcje części oka

a. Twardówka, rogówka i spojówka są to zewnętrzne błony otaczające oko pełniące funkcje ochronne. Twardówka ma barwę biała, rogówka jest przezroczysta.

b. Naczyniówka jest błoną środkową, która w przedniej części oka przechodzi w tęczówkę. Naczyniówka jest silnie ukrwiona; dostarcza tlen i substancje odżywcze. Tęczówka może mieć różne zabarwienie.

c. Źrenica jest to otwór w tęczówce zmieniający swoją wielkość w zależności od natężenia światła.

d. Soczewka załamuje promienie świetlne wpadające do oka kierując je na siatkówkę.

e. Ciało szkliste jest to przezroczysta, galaretowata substancja wypełniająca gałkę oczną przez którą przenikają promienie.

f. Siatkówka jest wewnętrzną błoną światłoczułą pokrytą receptorami odbierającymi bodźce świetlne.

Mechanizm widzenia

Promienie świetlne przechodząc przez soczewkę ulęgają załamaniu i podrażniają receptory rozmieszczone na siatkówce. Znajdują się tu dwa rodzaje komórek światłoczułych:

- pręciki - są to komórki wrażliwe na zmianę natężenia światła (odbierają obraz czarno – biały)

- czopki - komórki odpowiedzialne za widzenie barw. Czopki zawierają trzy rodzaje barwników wrażliwych na różne barwy światła: czerwone, zielone i niebieskie.

Największe skupisko czopków leży w osi optycznej oka – jest to tzw. plamka żółta, miejsce najlepszego widzenia. Z kolei w miejscu gdzie od siatkówki odchodzi nerw wzrokowy nie ma receptorów i miejsce to jest niewrażliwe na bodźce świetlne – plamka ślepa.

Obraz powstający na siatkówce oka człowieka jest pomniejszony, odwrócony i rzeczywisty. Obraz z jednego oka jest dwuwymiarowy i płaski. Widzenie dwuoczne pozwala nam na otrzymanie obrazu przestrzennego (trójwymiarowego).

Obraz z siatkówki jest następnie przekazywany nerwem wzrokowym do ośrodka wzrokowego w płacie potylicznym mózgu. To nasz mózg tak naprawdę odpowiada za to co widzimy. Mózg dziecka w ciągu pierwszych tygodni życia „uczy się” prawidłowo widzieć obrazy.

Akomodacja i adaptacja oka

a. Adaptacja oka – jest to zdolność widzenia w różnych warunkach oświetlenia. Zjawisko to jest możliwe dzięki rozszerzaniu się i zwężaniu źrenicy. Przy słabym oświetleniu źrenica oka ma średnicę 7 – 8 mm, a w jasnym świetle zwęża się do 2 -3 mm.

b. Akomodacja oka – jest to zdolność widzenia przedmiotów z bliska i z daleka. Odbywa się to poprzez zmianę wypukłości soczewki.

Wady wzroku

a. Krótkowzroczność – obraz powstaje przed płaszczyzną siatkówki. Przedmioty dalekie widziane są niewyraźnie. W celu korygowania tej wady należy używać okularów z soczewką wklęsłą.

b. Dalekowzroczność – obraz powstaje za płaszczyzną siatkówki. Nieostro widziane są przedmioty z bliska. Wadę tę koryguje się soczewkami wypukłymi.

c. Astygmatyzm – polega na zniekształceniu widzianego obrazu. Przyczyną jest nieprawidłowa krzywizna soczewki lub rogówki. Do korekcji tej wady stosuje się szkła cylindryczne.

d. Zez – jest to odchylenie gałek ocznych od równoległego położenia. Wadę tę leczy się poprzez odpowiednie szkła i ćwiczenia.

e. Daltonizm – polega na zaburzeniu prawidłowego rozpoznawania kolorów. Jest to choroba genetyczna, częściej występująca u mężczyzn. Dotyczy najczęściej nierozpoznawania koloru czerwonego i zielonego. Do diagnozy wykorzystuje się karty z kolorowymi cyframi.

f. Zaćma (katarakta) – jest to choroba polegająca na zmętnieniu soczewki, co powoduje upośledzenie wzroku. Zaćmę można leczyć poprzez wszczepienie sztucznej soczewki.

g. Ślepota – całkowity lub częściowy brak widzenia może być wywołany wieloma czynnikami np. urazem, odwarstwieniem siatkówki czy wadą genetyczną. Ludzie niewidomi posługują się tekstami pisanymi specjalnym wypukłym alfabetem Braille`a.

Narząd słuchu

a. małżowina uszna

b. przewód słuchowy zewnętrzny

c. trąbka słuchowa

d. błona bębenkowa

e. kosteczki słuchowe

f. ślimak

Ucho zbudowane jest z trzech części:

a. ucho zewnętrzne:

- małżowina uszna – zbudowana jest z tkanki chrzęstnej. Kieruje ona fale dźwiękowe do przewodu słuchowego.

- zewnętrzny przewód słuchowy – wysłany jest włoskami zatrzymującymi zanieczyszczenia. Znajdują się tu też gruczoły łojowe produkujące woskowinę. Jej nadmiar może zatkać przewód słuchowy powodując osłabienie słuchu.

b. Ucho środkowe:

- błona bębenkowa – zbudowana z tkanki łącznej. Pod wpływem fali dźwiękowej jest ona wprawiana w drgania, które przekazuje kosteczkom słuchowym.

- trąbka słuchowa (trąbka Eustachiusza) – łączy ucho środkowe (jamę bębenkową) z gardłem. Umożliwia ona wyrównywanie ciśnienia po obu stronach błony bębenkowej. Przełykanie śliny bądź ziewanie otwiera wejście do trąbki słuchowej pomagając w wyrównywaniu ciśnienia np. w górach czy podczas startu samolotu.

- kosteczki słuchowe – zbudowana jest z tkanki chrzęstnej. Kieruje ona fale dźwiękowe do przewodu słuchowego.

- zewnętrzny przewód słuchowy- młoteczek, strzemiączko, kowadełko przenoszą drgania z błony bębenkowej do ucha wewnętrznego. Strzemiączko jest najmniejszą kością w ludzkim organizmie – około 3 mm.

c. ucho wewnętrzne:

- błona bębenkowa – zbudowana z tkanki łącznej. Pod wpływem fali dźwiękowej jest ona wprawiana w drgania, które przekazuje kosteczkom słuchowym.

- błędnik kostny z umieszczonym wewnątrz błędnikiem błoniastym. Główną jego część stanowi ślimak wypełniony limfą. Znajdują się tu receptory odbierające bodźce dźwiękowe.

Mechanizm słyszenia

W procesie słyszenia fala dźwiękowa trzykrotnie zmienia swoja formę:

- drgania cząsteczek powietrza zamieniają się w drgania błony bębenkowej i kosteczek słuchowych

- drgania kosteczki słuchowej przechodzą w drgania płynu wypełniającego ślimak

- receptory dźwięku w ślimaku zamieniają drgania limfy na impulsy elektryczne, które są przekazywane do ośrodka słuchu w płacie skroniowym mózgu

Narząd równowagi

Narząd równowagi składa się z 3 półkolistych kanałów wypełnionych limfą. Są one ułożone w różnych płaszczyznach. Wewnątrz znajdują się kamyki słuchowe. Ruch limfy i kamyków podrażnia komórki czuciowe wyściełające kanały. W ten sposób do mózgu dociera informacja o aktualnym położeniu ciała.

Alkohol zaburza działanie zmysłu równowagi.

Higiena słuchu

Dźwięki które słyszymy maja różną głośność. Zbyt głośne dźwięki, które dłuższy czas oddziaływają na nas mogą spowodować uszkodzenie słuchu.

Próg wytrzymałości słuchu wynosi 130 dB (decybeli). Dźwięki o wyższym natężeniu powodują ból i uszkodzenie słuchu.

Przykłady dźwięków o różnym natężeniu:

- rozmowa – 60 dB

- głośna muzyka z walkmana – 70 dB

- przerwa w szkole, ruch wielkomiejski – 80 dB

- młot pneumatyczny – 100 dB

- muzyka dyskotekowa, piła elektryczna – 110 dB

- wybuch petardy – 120 dB

- startujący odrzutowiec – 130 dB

Aby zachować sprawność narządu słuchu należy unikać hałasu.

Narząd smaku

Smak odbierany jest za pomocą receptorów zwanych kubkami smakowymi. Są one umiejscowione u podstawy widocznych gołym okiem brodawek smakowych rozmieszczonych na języku, podniebieniu miękkim i tylnej ścianie gardła.

Smak jest zmysłem chemicznym reagującym na substancje zawarte w pokarmach. Kubki smakowe przekazują impulsy do ośrodka smaku w płacie ciemieniowym mózgu. Zmysł smaku współpracuje z węchem.

Człowiek rozróżnia 4 podstawowe smaki:

- słodki

- słony

- gorzki

- kwaśny

Są one rozmieszczone w różnych częściach naszego języka.

Narząd powonienia

Węch podobnie jak smak jest zmysłem chemicznym. Receptory węchu znajdują się w błonie śluzowej nosa. Bodziec przekazywany jest nerwami węchowymi do ośrodka węchowego w korze mózgowej.

Człowiek odróżnia około 3000 zapachów. Receptory węchowe szybko przyzwyczajają się do nowego bodźca, dlatego po około 30 sekundach nie rozróżniamy już zapachu. Katar przytępia zmysł węchu. Jednocześnie słabiej odczuwamy smaki.

Zmysł czucia

receptor czucia w skórze

Receptory odbierające bodźce czuciowe rozmieszczone są w skórze. Najwięcej znajduje się ich na palcach, stopach, wargach i języku.

Narządy czucia można podzielić na dwie grupy:

- narządy czucia powierzchniowego odbierające wrażenia dotyku, ciepła, zimna bólu, ucisku, swędzenia

- narządy czucia głębokiego rozmieszczone w mięśniach, stawach odbierające wrażenia bólu z głębszych partii ciała

Bodźce odbierane przez receptory czucia są przesyłane nerwami czuciowymi do ośrodków w płacie ciemieniowym mózgu.