Notatki z wykładu monograficznego z językoznawstwa ogólnego z dr. Jerzym Obarą (1 semestr)
Wykład 1
Język
Język jest systemem 2-klasowym, otwartym i twórczym. Umożliwia tworzenie nieskończenie wielu konstrukcji językowych z ograniczonej liczby jednostek języka.
JĘZYK = SŁOWNIK (zasób leksykalny) + GRAMATYKA (prawidła gramatyczne)
Gwara - mowa ludu (słownictwo, bez osobnej gramatyki)
Kreacyjność języka
Za pomocą ograniczonej liczby jednostek językowych można tworzyć nieograniczoną liczbę konstrukcji językowych.
Najmniej jednostek na poziomie fonetycznym (kilkadziesiąt), następnie na poziomie morfologicznym - więcej (np. w języku polski w rzeczowniku końcówek fleksyjnych jest zazwyczaj 14, a rzeczownik ręka ma ich 16); najwięcej - jeśli chodzi o poziom morfologiczny - istnieje na poziomie słowotwórczym - ponad 100 formantów. W ogóle najwięcej jest tych elementów na poziomie leksykalnym - ok. 100 000 wyrazów w języku ogólnym, a liczba zdań jest już nieograniczona.
Językoznawstwo jako nauka
Językoznawstwo naukowe - od XIX w.
językoznawstwo historyczne - diachroniczne
próby zrekonstruowania języka w dawnych czasach
porównywanie języków
zajmowanie się językami współczesnymi nie było aż do de Saussure'a uznawane jako nauka
od Saussure'a - językoznawstwo synchroniczne
Podział językoznawstwa
ze względu na cele badań
ogólne (teoretyczne) - dział nauki zajmujący się językiem w ogóle
stosowane
ze względu na aspekt badań
diachroniczne (historyczne) - badania języka w rozwoju
synchroniczne (opisowe)
ze względu na przedmiot badań
wewnętrzne - bada jeden język narodowy
fonologia
morfologia, przy niektórych językach:
fleksja
słowotwórstwo
składnia
leksyka
zewnętrzne - bada związki między językami i jego użytkownikami; zajmuje się sposobami mówienia, różnymi uwarunkowaniami mowy, np.:
dialektologia - bada gwary
sojolingwistyka - bada, jak językiem posługują się członkowie danej grupy zawodowej
geolingwistyka (geografia lingwistyczna) - bada regionalizmy
etnolingwistyka
glottodydaktyka - o nauczaniu i uczeniu się języków obcych
kultura języka
stylistyka
psycholingwistyka
teoria przekładu
leksykologia
leksykografia
ze względu na zasięg badań
językoznawstwo badające jeden język
językoznawstwo ogólne
językoznawstwo porównawcze
konfrontatywne - skoncentrowane na podobieństwach między językami
kontrastywne - badanie różnic między językami
ze względu na przyjęte metody opisu i badań
statystyczne
strukturalne
generatywne
kognitywne
Wykład 2
Formantoid - element przypominający formant.
HISTORIA BADAŃ ZNACZEŃ WYRAZÓW
Początki badań związane z badaniami diachronicznymi nad zmianą znaczeń wyrazów - prace, które były rejestrem grup wyrazów zmieniających swoje znaczenia.
Pionier - Riesig - twórca semantyki w XIX w.
wyraził wątpliwości co do istniejących regularności i diachronicznych praw semantycznych (zmiana treści wyrazów nie dokonuje się wg określonych schematów)
Lata 20. XX w. - Stern, Trier, Wund
Wund uważał, że regularność zmian znaczeniowych - zjawisko - jest zależna od pewnych powtarzalnych i koniecznych warunków obiektywnych
łac. pecunia - pierw. `bydło' - bydłem handlowano znaczenie `pieniądze'
Lata 30. XX w. - Meillet
stwierdził (w przeciwieństwie do Wunda), że liczba czynników, które mogą determinować kierunek poszczególnych zmian znaczeniowych, jest w praktyce niczym nieograniczona
Lata 60. XX w. - Barder, Tucker, Łozowski
Prawa oraz mniej lub bardziej generalne tendencje dotyczące rozwoju znaczeniowego wyrazów formowali Stern, Spender, Williams, różnie rozumiejąc zmiany znaczeniowe.
frithof - stniem. `miejsce ogrodzone, strzeżone' współcz. Friedhof `cmentarz' (`miejsce spoczynku') etymologia ludowa
Przykłady etymologii ludowej (błędne wyjaśnianie pochodzenia wyrazów)
Częstochowa `miasto, które się chowa'
cognac pol. koniak `wódka silna jak koń'
Dawne znaczenia:
okręt `coś, co jest napędzane parą'
podróż `przemieszczenie się z miejsca na miejsce dyliżansem'
pióro `gęsie'
Kretschner całkowicie zanegował istnienie zmian znaczeniowych.
Bardzo rozbieżne opinie na temat przyczyn zmian znaczeniowych.
Zasadnicze podłoże zmian - konieczność nazwania ograniczeń zasobem nazw praktycznie nieograniczonej sfery realiów.
W niektórych koncepcjach podkreśla się rolę stosunku użytkowników języka do znaków słownych jako podstawę czynnika sprawczego zmian znaczeniowych.
lakiernik `człowiek, który chce upiększyć rzeczywistość'
nasiadówa `narada' `rada pedagogiczna'
elipsa, zabarwienie - przy zmianie znaczeń
W najnowszych koncepcjach kładzie się nacisk szczególnie na rolę czynników wewnątrzjęzykowych jako bodźców i przyczyn zmian semantycznych.
Buttler, Kleparski - polscy językoznawcy zajmujący się semantyką.
Przesunięcia znaczeniowe bywają traktowane jako zjawiska, które warunkują całokształt relacji między składnikami systemu semantycznego.
Buttler: gdy pewne wyrazy przestają być używane, luki są wypełnione.
PODZIAŁ KONCEPCJI TEORETYCZNYCH
DOTYCZĄCYCH ZMIAN ZNACZENIOWYCH
koncepcje logiczno-retoryczne (miały najdłuższą tradycję, najdłużej miały zwolenników)
koncepcje aksjologiczne
koncepcje przyczynowe
koncepcje celowościowe (teleologiczne)
koncepcje funkcjonalne
koncepcje empiryczne
Badacze stosujący koncepcje logiczno-retoryczne przejęli cały aparat terminologiczny, pojęciowy klasycznej retoryki i operowali nim w analizie zmian semantycznych.
np. metonimia, synekdocha, hiperbola
Typologia Heerdegena (XIX/XX w.) oparta była na przeciwstawieniu dwóch zasadniczych kategorii procesu semantycznego, tj. przeniesień (metafor) znaczenia, czyli zmian jednorazowych (podobieństwo do pierwotnego desygnatu tej nazwy) i przesunięć (przeobrażeń powolnych i stopniowych polegających na wewnętrznej ewolucji pojęć).
dicere `mówić' - znaczenie wtórne, przedtem `pokazywać'
orare - czasownik dicere wyparł ten wyraz, a orare `błagać, prosić'
Wykład 3
bartek `ktoś o dużych barach
celinka `granat C15'
stefan `żołnierz, który skrupulatnie wykonuje polecenia zwierzchników'
Mejoracja - proces odwrotny do pejoracji.
Semantyka
w językoznawstwie tradycyjnym - nauka o znaczeniach i zmianach znaczeniowych
w językoznawstwie współczesnym - punkt ciężkości badań przesuwa się z wyrazów na zdanie
Nazwy własne i pospolite
Nazwy własne - odnoszą się do jednego obiektu (denotatu), oznaczają jeden obiekt.
Nazwy pospolite - znaczą, wskazują pewną klasę.
Przykład: żuraw.