Rozdział 5: Wpływ autyzmu na rodziców
Rodzice często zaczynają sobie zdawać sprawę z nieprawidłowości w rozwoju swojego dziecka już w okresie przedwerbalnym. Z czasem są coraz bardziej zdesperowani.
Lekarz musi wiedzieć jak dziecko się rozwija w rodzinie i poznać specyficzne problemy jeśli chce, aby współpraca układała się dobrze. Ważne jest poznanie uczuć towarzyszących rodzicom w momencie usłyszenia diagnozy oraz emocjonalnych i praktycznych problemów związanych z opieką nad dzieckiem.
W przypadku dziecka z autyzmem emocje i dramat w obliczu diagnozy są silniejsze.
Często rodzice bagatelizują problem, uspokajanie przynosi im ulgę.
Od 6 ms życia niepokojące symptomy są zauważalne dziecko nie wyciąga rączek z prośbą by je przytulić lub pocieszyć, jest wybredne w wyborze zabawek, później pojawia się obsesyjne zainteresowanie przedmiotami poszczególnymi, dziecko fascynują wirujące przedmioty, kręcenie rękami i obserwowanie ich
Ważny jest niepokój związany z rozwojem mowy. Dziecko jeśli zaczyna mówić, ma problemy z intonacją i modulacją głosu.
Pojawiają się zachowania stereotypowe i powtarzające się.
Informacje pochodzące od rodziców są bardzo istotne w procesie diagnozy i powinny być traktowane z taką samą uwaga, jak informacje z wszelkich innych źródeł.
Niepokojące są zwłaszcza częste napady frustracji i agresji. Rodzice modlą się, by nikt nie zauważył, ze ich dziecko odbiega od innych.
Rodzice dzieci autystycznych wg badań:
- częściej wykazują cechy schizofreniczne ( brak empatii, niezbyt dobra reaktywność emocjonalna, słaby kontakt z ankieterem, skłonność do samotności),
- mają specyficzne nieprawidłowości w użyciu języka w kontaktach społecznych (mówią z przesadną pedanterią i nie interesują ich rozmowy o błahostkach, brak zahamowań, nadmierna lub zbyt mała komunikatywność),
- wykazują anormalne zachowania pragmatyczne w płynności obustronnej wymiany zdań,
- deficyty społeczne podobne jak w zespole Aspergera, choć o mniejszym natężeniu