Socjalizacja jest to proces, a także rezultatem tego procesu nabywanych przez jednostkę pewnym norm, systemów wartości, wzorców zachowań, rozumienia kultury jaka obowiązuje w danej zbiorowości, czyni ją zdolną do utrzymania się w społeczeństwie i wykonywania określonych ról społecznych. Wpaja ona także aspiracje, czyli dążenia do tego, aby osiągnąć pewne rzeczy czy cechy pożądane, naśladować bohaterów, osiągnąć zamożność, dążyć do uznania. Prowadzi ona do konformizmu, aby zachowanie jednostki było zgodne z tym, czego grupa od niej oczekuje. Stopień konformizmu może być różny i socjalizacja nie może zapobiec rozwijaniu się osobowości buntowniczych, odrzucających takie czy inne elementy danej kultury, obyczajów czy organizacji społeczeństwa. Proces socjalizacji trwa przez całe życie jednostki, lecz w największym nasileniu występuje, gdy dziecko zaczyna stawać się istotą społeczną. Największą rolę na tym etapie odgrywają jego rodzice, później także wychowawcy i rówieśnicy oraz instytucje (takie jak szkoła czy kościół) również mass media.
Procesy socjalizacji możemy podzielić na pierwotne i wtórne.
Socjalizacja pierwotna - człowiek oddziałuje na nią w dzieciństwie i dzięki niej staje się członkiem społeczeństwa. Pod wpływem interakcji ze swoimi opiekunami - rodzicami uczy się języka, gestów, wzorów zachowań, wartościowania, oceniania itp. Socjalizacja ta przebiega w atmosferze nasyconej uczuciami. Socjalizacja pierwotna kończy się w momencie pojawienia się uogólnionego innego. W tym momencie rozpoczyna się etap socjalizacji wtórnej.
Socjalizacja wtórna - socjalizacji obejmująca proces profesjonalizacji lub etatyzacji, kiedy w toku wzrastania jednostki do życia społecznego wchodzi ona do kolejnych wtórnych grup społecznych (instytucje religijne, zakłady pracy, partie polityczne itd.). Socjalizacja wtórna rozpoczyna się od momentu pojawienia się w socjalizacji uogólnionego innego
Bernstein dzięki kodom językowym zwrócił uwagę na problem nierówności społecznej. Badacz zauważył, że dzieci o różnym pochodzeniu społecznym w pierwszych latach życia poznają różne kody językowe, czyli odmiany mowy, które mają wpływ na ich naukę w szkole. Wyróżnił dwa typu kodów językowych - kod ograniczony charakterystyczny dla klasy niższej oraz kod rozwinięty dla klasy średniej oraz reprezentowany przez szkoły. Mowa dzieci robotniczych opiera się na kodzie ograniczonym czyli posługiwaniu się językiem, w którym mówiący ukrywa wiele założeń, sądząc że inni je znają. Związany jest to z określonym środowiskiem kulturowym. Kultura klas niskich najczęściej opiera się na bliskich więziach i stosunkach sąsiedzkich, w których wszyscy uznają te same wartości i normy bez potrzeby ich wypowiadania. Socjalizacja dzieci przebiega w sposób bezpośredni; rodzice wpływają na zachowania swoich dzieci, nagradzając je bądź karcąc. Kod ograniczony lepiej nadaje się do wymiany praktycznych informacji niż do dyskusji na tematy abstrakcyjne. Mowa utrwala normy grupowe w taki sposób, że nikt nie potrafi od razu wytłumaczyć, dlaczego zachowuje się w określony sposób. Natomiast mowa dzieci z klasy średniej opiera się na kodzie rozwiniętym czyli na posługiwaniu się językiem w taki sposób, że znaczenia poszczególnych słów zostają wyodrębnione i dopasowane do wymagań określonej sytuacji. Język, jakiego uczą się dzieci z klasy średniej, jest bardziej związany z określonymi kontekstami; łatwiej jest dziecku uogólniać i używać pojęć abstrakcyjnych. Bernstein twierdził, że dzieci, które posługują się rozwiniętym kodem językowym, lepiej radzą sobie z formalnymi wymaganiami szkolnymi niż dzieci posługujące się kodem ograniczonym. Nie znaczy to, że dzieci robotnicze mówią jakimś „gorszym” - „niepełnym” językiem. Oznacza to jedynie, że ich sposób mówienia kłóci się z kulturą szkoły. Dzieci, które opanowały kody rozwinięte, lepiej odnajdują się w środowisku szkolnym, gdyż sama szkoła posługuje się kodem rozwiniętym dyskryminując tym samym dzieci posługujących się kodem ograniczonym. Co w konsekwencji powoduje, że podział na znajomość kodów językowych ma wpływ na uzyskane wyniki w szkole.
Stereotyp jest to pewien obraz rzeczywistości, przyjęty przez jednostkę w wyniku własnych obserwacji, poglądów innych osób czy wzorców przekazywanych przez społeczeństwo.
Stereotypy mogą być negatywne, neutralne lub pozytywne, chociaż najczęściej spotykamy się z wyobrażeniami negatywnymi. Tworzenie stereotypów jest naturalną ludzką skłonnością i takiemu upraszczaniu przekazu podlegają wszelkie ludzkie wyobrażenia o otaczających ich świecie, zarówno przyrody, jak i społeczeństwa. Ma to związek między innymi z takimi sposobami porządkowania rzeczywistości, jak kategoryzacja czy generalizacja.
Stereotypy często oparte są na niepełnej lub fałszywej wiedzy o świecie, utrwalonej przed tradycję i ciężko podlegającej zmianom. Stereotypy mogą prowadzić do narastania uprzedzeń wobec danej grupy. Uprzedzenia mogą być negatywne lub pozytywne, lecz w europejskiej szkole badaczy przedmiotu przyjęło się traktować uprzedzenia jako zjawiska negatywne. W związku z tym mamy do czynienia z negatywną postawą, niechęcią lub dyskryminowaniem W przypadkach ekstremalnych może ono prowadzić do ludobójstwa. Liczni badacze doszukiwali się jednak "ziarna prawdy" w stereotypach, powstało nawet określenie "trafność stereotypu". W przypadku pojawienia się faktów obalających stereotyp ludzie mają skłonność do traktowania go jako wyjątku - "wyjątek potwierdza regułę" lub do tworzenia subkategorii bez naruszenia kategorii podstawowej.