Inni badacze uważają, że decydujący wpływ na poziom i zakres umiejętności czy wiedzy językowej dziecka ma charakter i jakość oddziaływań środowiskowych. Rolę środowiska w przyswajaniu przez dziecko języka podkreślał zwłaszcza Basil Bernstein, który uważał, że stopień opanowania mowy zależy od określonych praktyk wychowawczych. Według Bernsteina umiejętności językowe dziecka najpełniej rozwijają się w rodzinie nastawionej na rozwój osobowości, w przeciwieństwie do rodzin, w których dominuje nastawienie na pozycję poszczególnych członków. Rozwój języka dziecka w rodzinie, w której każdy ma ściśle określone funkcje, realizowane dla wspólnego dobra, a pozycja dziecka jest bardzo niska, będzie niepełny.
Bernstein wprowadził pojęcie kodu językowego i podzielił go na dwa rodzaje: kod ograniczony, którego cechą jest mała liczba znaczeń i alternatyw syntaktycznych oraz kod rozbudowany, w którym zakres znaczeń jest praktycznie nie ograniczony, a sposoby ich realizacji różnorodne . Oznacza to, że w kodzie ograniczonym użyte znaczenia zależą od kontekstu i wypowiedzi, a poza tym kontekstem mogą być niezrozumiałe (np. chodź tu, weź to). Kod ten skierowany jest na pozycję, a nie na człowieka, przynosi efekty, gdy informacja musi być przekazana szybko i jest ilościowo ograniczona. Gdy konieczne jest przekazywanie dużej ilości nowych informacji bardziej efektywny jest kod rozbudowany, który kierowany jest na osobę, motywowany uczuciem.
Bernstein interesował się sprawą kodów językowych oraz ich przyswajaniem i wykorzystywaniem przez dzieci w nauce szkolnej. Okazuje się, że większe efekty przynosi kod rozbudowany. Jak wykazały badania, dziecko, u którego kod rozbudowany nie został wykształcony przed pójściem do szkoły, spotyka się najczęściej z trudnościami w nauce, co z kolei powoduje niepowodzenia szkolne. Aby dziecko było przystosowane do szkoły, w procesie jego socjalizacji w rodzinie musi wystąpić równowaga w przyswajaniu obu kodów.
Według Bernsteina język ujawnia przynależność społeczną, klasową i wykształcenie każdego człowieka.
Dzieci z klas niższych, gdzie przeważa kod ograniczony, mówią językiem środowiskowym, „językiem gorszym”. Cechami tego języka są krótkie i proste zdania, monotonne słownictwo, uboga składnia, akcentowana strona czynna, powtarzanie się spójników, częste stosowanie rozkazów i pytań, rzadkie używanie zaimków osobowych. Jest to język ukrytego znaczenia, w którym poglądy nadawcy nie są znane, a uczucia wyrażane są symbolicznie, krótko i dosadnie.
Dzieci z klasy średniej oraz ludzie wykształceni, posługują się językiem formalnym, który charakteryzuje się rozbudowaną gramatyką. W języku tym przeważają zdania złożone podrzędnie i nadrzędnie, występują zaimki względne, przyimki wskazujące na relacje między przedmiotami, zaimki bezosobowe, stosowana jest strona bierna. Postawa nadawcy jest rozszerzona, jasna i wyrazista, podana pełnym tekstem. Uczucia wyrażane są w sposób ekspresyjny, szeroko i wyraziście. Dzieci w rodzinach posługujących się takim językiem, uczone są mówienia o rzeczach z różnych punktów widzenia, potrafią wyrazić swoje uczucia w sposób bardzo ekspresyjny. R. Gloton i C. Clero twierdzą, że posługiwanie się ekspresją językową oddziałuje nie tylko na uczucia i wolę odbiorcy treści, pomagając mu pełniej odebrać i trwalej zachować zdobyte informacje, lecz jednocześnie wzbogaca przeżycia emocjonalne i estetyczne ich nadawcy, umożliwiając mu pełniejsze wyrażenie całej gamy emocji: od sympatii, zachwytu czy zdumienia do złości, niechęci czy wstrętu.