ZNAK NADZIEI

Gdzie jesteś;

Ojczyzno moja - Polsko ukochana?

- Ileż dziś dzieci Twoich

Ciebie opuszczając

po świecie się tułają?

Bezradnie ręce opuszczasz

w rozpaczy swojej,

i…oczy zamykasz

- jakbyś widzieć nie chciała,

że…nie jesteś już Tą samą,

za którą przez pokolenia

krew była przelewana.

Ziemia Twa - Polsko

czerwona od krwi.

- Nie byłoby Cię już dziś - gdyby nie Ci,

którzy bardziej niż życie swe

- Ciebie ukochali.

A…konali, by następne pokolenia

w wolności żyły;

i…dumne były, że są Polakami;

Twoimi Córkami, Twoimi Synami.

- Ciemna szata Ciebie spowiła,

bo…nie jesteśmy już tacy sami

jakimi byli nasi Przodkowie,

którzy ginęli, abyśmy w wolności żyli

i odwiecznych naszych wartości

dla następnych pokoleń - bronili.

- Niewidzialne sępy

rozszarpują dziś dobra Twoje,

a my sami, którzy zwiemy się - Polakami…

Bóg, Honor, Ojczyzna - nie są już „na topie”…

gwałt, przemoc, milionowe afery,

wynaturzenia i zbrodnie

- oto nasi obecni bogowie!

Ojczyzno ma, Polsko!...

- Czarnym kirem zasłoń oczy swoje,

abyś nie widziała

- czym się staliśmy…

i… czym Ciebie uczyniliśmy!

…Ale oto - nadchodzi znak nadziei!

I…pochyla się nad Tobą;

to - POLSKI ANIOŁ,

który nieba jest ozdobą!

On pomoże Ci powstać,

ożywi Twe - na wpół martwe ciało,

a nam przywróci godność

- b y c i a P o l a k a m i.

Dopomóż nam w tym

MATKO POLSKI

KRÓLOWO ANIOŁÓW!

Zofia Sobieraj

Warszawa,2006r.

---