Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF)
Podstawy
ICF jest jedną z międzynarodowych klasyfikacji zdrowotnych WHO i uzupełnia ICD-10 (International Statistical Classification of Disease and Related Health Problems), która jest dziesiątą rewizją ICD (International Classification of Diseases), najstarszej klasyfikacji zdrowotnej WHO.
ICF to ujednolicona i standardowa struktura opisująca stany zdrowotne i związane ze zdrowiem. Klasyfikacja łączy różne aspekty dotyczące osób w danych stanach zdrowotnych, np. określa, jakie czynności osoba z daną chorobą może wykonywać a jakich nie. ICF opisuje te elementy pod względem budowy ciała i realizowania ról społecznych.
ICF jest międzynarodowym standardem opisu i oceny zdrowia i niepełnosprawności należącym do międzynarodowych klasyfikacji WHO. Została ona przyjęta w 2001 r. przez Światowe Zgromadzenie Zdrowia (rezolucja WHA54.21) i stanowi rewizję poprzedniego systemu ICIDH (International Classification of Impairments, Disabilities and Handicaps) z 1980 r. W nowej klasyfikacji, główna uwaga została przeniesiona z idei `konsekwencji choroby' na `komponenty zdrowia'.
ICF stawia na równi wszelkie choroby i stany zdrowotne niezależnie od przyczyn, a także charakteru fizycznego lub psychicznego (np. depresji).
Cele
dostarczenie naukowej podstawy do zrozumienia i analizy zdrowia i związanych ze zdrowiem stanów, wyników i czynników determinujących
ustalenie wspólnego słownictwa co do opisu zdrowia i związanych ze zdrowiem stanów
umożliwienie porównań danych
ustalenie systemowego wzoru kodów dla zdrowotnych systemów informacyjnych
Zastosowania
statystyczne
badawcze
kliniczne
społeczne
edukacyjne
Właściwości ICF:
szerokie zrozumienie zdrowia: tzn. zakres zdrowotny i związany ze zdrowiem, nie dotyczy problemów dziedzin ekonomicznych, społecznych
jest strukturą, która pozwala zorganizować dane i informacje o praktycznym funkcjonowaniu człowieka i ewentualnych ograniczeniach tych funkcji
podzielone na dwie części, które z kolei składają się z dwóch komponentów:
Część 1: Funkcjonowanie i Niepełnosprawność
- Struktura ciała: funkcje i struktury
- Czynności i partycypacja
Cześć 2: Komponenty czynników wynikających z kontekstu
- Czynniki środowiskowe
- Czynniki osobiste
Kodowanie
ICF jest przeznaczone do kodowania różnych stanów zdrowotnych i powiązanych ze zdrowiem.
Komponenty: funkcje ciała b
struktury ciała s
działalności i partycypacja d
czynniki środowiskowe e
Komponenty składają się z rozdziałów i dziedzin np. w klasyfikacji funkcji ciała, rozdział 1 stanowią funkcje umysłowe.
W każdym rozdziale są kategorie drugiego, trzeciego i czwartego poziomu.
Do litery b, s, d i e dodane są kody numeryczne: numer rozdziału (jedna cyfra), drugi poziom (dwie cyfry) i trzeci i czwarty poziom (po jednej cyfrze każdy).
Przykład:
b2 Funkcje czucia i bólu (pierwszy poziom)
b210 Funkcje wzroku (drugi poziom)
b2102 Jakość wizji (trzeci poziom)
b21022 Wrażliwość na kontrast (czwarty poziom)
Kody uzupełniane są kwalifikatorem, który oznacza poziom zdrowia (tzn. wagę problemu). Kwalifikatory są kodowane jako jedna, dwie lub więcej cyfr po przecinku. Bez kwalifikatorów, kody nie są ważne.
Wszystkie trzy komponenty są klasyfikowane według tej samej skali.
xxx.0 BEZ problemu 0-4%
xxx.1 ŁAGODNY problem 5-24%
xxx.2 UMIARKOWANY problem 25-49%
xxx.3 POWAŻNY problem 50-59%
xxx.4 CAŁKOWITY problem 96-100%
xxx.8 nie wymienione
xxx.9 nie stosowane