Chód prawidłowy(1), Fizjoterapia, kinezyterapia


CHÓD PRAWIDŁOWY

TERMINY ZWIĄZANE Z CHODEM:

  1. faza podporu - zaczyna się w momencie zetknięcia pięty z podłożem, a kończy w chwili

oderwania palucha od podłoża tej samej kończyny.

Dzieli się na składowe:

- kontakt pięty z podłożem

- stopa płasko

- pełne obciążenie

- propulsja, czyli przetaczanie

2 - faza przenoszenia - zaczyna się w momencie oderwania palucha od podłoża, a kończy

w chwili zetknięcia pięty z podłożem, tej samej kończyny.

Składa się z podfaz:

- przyspieszenia

- przenoszenia właściwego

- hamowania

3 - faza podwójnego podporu lub faza lotu podczas biegu

Podczas normalnego chodu (ok. 90 kroków/min.) sytuacja wygląda następująco:

- faza podporu zajmuje 60% czasu

- faza przenoszenia zajmuje 40% czasu całego cyklu chodu

WYZNACZNIKI CHODU PRAWIDŁOWEGO:

I wyznacznik - skręt miednicy w płaszczyźnie poziomej - w chwili wysunięcia się nogi wykrocznej do przodu miednica podąża za tym ruchem i wysuwa swą wykroczną stronę nieco do przodu i ok. 4 do tyłu czyli razem 8. Ruch odbywa się w obu biodrach. Wskutek ruchu miednicy udo nogi wykrocznej ustawia się w rotacji na zewnątrz względem miednicy, udo nogi podpierającej w rotacji do wewnątrz. Skręcanie się miednicy wydłuża krok.

II wyznacznik - pochylenie miednicy w płaszczyźnie czołowej równocześnie z uniesieniem nogi. W chwili rozpoczęcia wykroku miednica po stronie wykrocznej nieco się obniża, na skutek czego po stronie podporu powstaje względne przywiedzenie, a po stronie wykroku względnego odwiedzenie rąk. Opadanie miednicy po stronie wykrocznej zmusza kolano do zgięcia aby uchronić stopę przed zaczepieniem palcami o podłogę. Dzięki pochyleniu miednicy unoszenie się środka ciężkości zostaje zredukowane o połowę.

III wyznacznik - zgięcie w kolanie w fazie podporu. W fazie podporu, gdy stopa spotyka się z podłożem, kolano jest wyprostowane. Zaraz potem zgina się ono do kąta 15°, aż stopa przyłoży się podeszwą do podłogi, po czym zaraz po okresie pełnego obciążenia stopy następuje znów jego całkowity wyprost. Zgięcie kolana, w chwili gdy masa ciała przenosi się do przodu ponad nogą podpierającą, redukuje wysokość unoszenia środka ciężkości ciała. Wygładza to linię przebiegu środka ciężkości.

IV wyznacznik - ruchy stopy i stawu skokowo - goleniowego. Gdy pięta nogi wykrocznej styka się z podłogą, stopa jest uniesiona grzbietowo, zaraz potem zgina się podeszwowo, przykłada do podłogi i ustala. Goleń wraz z kostkami zakreśla łuk ponad piętą. Następuje moment pełnego obciążenia stopy, pod koniec którego zaczyna się unosić pięta. Ruch odbywa się wokół osi obrotu, mieszczącej się na przodostopiu.

V wyznacznik - ruch kolana. Kolano zgina się zaraz po styku pięty z podłogą, gdy kostki unoszą się, zataczając łuk ponad stępem i po raz drugi gdy pięta zaczyna unosić się do odbicia.

Inaczej mówiąc, kolano zgina się zawsze wtedy, gdy funkcjonalna długość kończyny zwiększa się wskutek unoszenia kostek. Ruchy kolana i kostek są sprzężone. Zgięcie kolana amortyzuje funkcjonalne wydłużenie, które spowodowałoby niekorzystne zwiększenie amplitudy ruchu środka ciężkości w górę i w dół. Środek ciężkości porusza się po sinusoidzie, zarówno na boki jak i w przód i w tył.

VI wyznacznik - ruchy boczne miednicy. Naprzemienne przekładanie masy ciała z jednej nogi na drugą powoduje naprzemienne przesuwanie się miednicy na boki w płaszczyźnie poziomej. Ten boczny ruch miednicy łączy się z poprzednimi ruchami.

VII wyznacznik - izometryczny - równa długość kroku obu kończyn; odmianą jest chód izometryczny, polega na tym że pacjent chód do przodu wykonuje tylko nogą zdrową, następuje skracanie długości chodu.

CHROMANIE - skrócenie czasu podparcia kończyną chorą, wydłużenie czasu przenoszenia kończyną chorą, a kończyną zdrową odwrotnie - wydłużenie czasu podparcia, skrócenie czasu przenoszenia zdrowej kończyny.

VIII wyznacznik - izochroniczny - jednakowy czas obciążenia w fazie podporu

IX wyznacznik - izotoniczny - współpraca kończyn dolnych z ruchami tułowia i ruchami kończyn górnych; wysunięcie prawej kończyny dolnej w przód powoduje wysunięcie lewej kończyny górnej w przód i odwrotnie z lewa kończyną dolną.

ANALIZA 0x08 graphic
0x01 graphic

KINEMATYCZNA DYNAMICZNA

w stawach w cyklu chodu w poszczególnych grup mięśni

poszczególnych jego fazach i w cyklu chodu w poszczególnych

podfazach jego fazach i podfazach

poszczególnych części kończyn

dolnych względem siebie,

niezależnie od sił, które to

ustawienie powodują

kończyny dolne przemieszczają

się w płaszczyźnie strzałkowej

podczas marszu człowieka zdrowego

ANALIZA KINEMATYCZNA - ZAKRESY W CZASIE CHODU: !!!

wyprost w stawie biodrowym : 20°

zgięcie w stawie biodrowym : 25°

zgięcie w stawie kolanowym : 60°

zgięcie podeszwowe i grzbietowe

w stawie skokowym : od 15° do 20°

ANALIZA DYNAMICZNA CHODU:

Jakie mięśnie biorą udział w poszczególnych fazach chodu? (Zembaty tom II) !!!

CHÓD PATOLOGICZNY

Najczęstsze przyczyny chodu patologicznego:

RODZAJE CHODU PATOLOGICZNEGO :

- kołyszący - nadmierne lecz w granicach fizjologii kołysanie biodrami, występuje

najczęściej u kobiet

- marynarski - charakterystyczny z uwagi na szeroko rozstawione stopy, chód na szerokiej

podstawie; charakterystyczny dla pracujących na ruchomych platformach

- majestatyczny - ze spowolnionym cyklem chodu z uwagi na fizjologicznie mniejszy

tonus mięśniowy

- sztywny - przy zwiększonym fizjologicznie tonusie mięśniowym

- drobnym krokiem - zazwyczaj u osób z krótkimi kończynami

- koszący - u osób po udarach mózgu z porażeniem nerwu strzałkowego (opadająca stopa)

oraz niepełnym zgięciem w stawie kolanowym, chory przenosi chorą kończynę

dolną ruchem obwodzenia

- móżdżkowy - inaczej chód „człowieka pijanego”, na skutek uszkodzenia robaka móżdżku

trudności z utrzymaniem chodu prostoliniowego i równowagi

- tylnosznurowy - „tylnopowrózkowy” , przy uszkodzeniu sznurów tylnych rdzenia

kręgowego odpowiedzialnych m.in. za przewodnictwo czucia głębokiego tj.

czucia ruchu. Pacjent nie czuje że wykonał ruch kończynami dolnymi i musi stale

kontrolować wzrokiem umiejscowienie i ruch swoich kończyn dolnych

- królewski - występujący przy porażeniu lub osłabieniu siły mięśni prostujących stawy

biodrowe, w związku z tym rzut środka ciężkości ciała musi być przeniesiony do

tyłu, poza oś stawów biodrowych, ażeby nie dopuścić do niekontrolowanego

zgięcia się ich

- parkinsonowski - ściśle związany z chorobą Parkinsona, objawia się m.in. starczą,

zgarbioną sylwetką, chory chodzi na lekko ugiętych stawach kolanowych i

biodrowych

- brodzący - przy opadającej stopie, kiedy podczas chodu trzeba kompensacyjnie wysoko

unosić kolano, ażeby nie zaczepić stopą o podłoże, pozostawienie tej stopy na

podłożu odbywa się „z palców” zamiast „z pięty”, tak jak podczas chodzenia

(brodzenia) w płytkiej wodzie

- spastyczny - charakterystyczny u osób z występującym porażeniem typu spastycznego

kończyn dolnych

- kaczkowaty - przy porażeniu mięśni pośladkowych (głównie średnich), gdzie podczas fazy

przenoszenia miednica nadmiernie opada po tej stronie, określa się to mianem

objawu Trendelenburga; następuje jednocześnie samoistna kompensacja poprzez

pochylenie tułowia w stronę przeciwną do opadającej miednicy, nosząca nazwę

objawu Duchne'a (objaw szkodliwy dla kręgosłupa)

NAUKA CHODU:

Pionizację dzielimy na:

- w łóżku (bierna i czynna)

- przyłóżkowa:

1- coś pod głowę

2- coś pod tułów

3- siad prosty w łóżku

4- siad ze zwieszonymi nogami lub siad na krześle

5- stanie

- na stole pionizacyjnym:

- stosuje się u pacjentów długoleżących;

- mierzymy ciśnienie i tętno

- objawy ortostatyczne czyli nietolerancja pionizacji: blednięcie, zimny pot,

zawroty głowy

- w pierwszym dniu pionizacji na stole kąt nachylenia do 30° i nie powinna

trwać dłużej niż 5 minut

- godzina pionizacji na stole ustawionym pod kątem 80° świadczy o tym, że

układ krążenia jest już przystosowany do pionizacji

- można zacząć naukę chodu na stole pionizacyjnym przez podanie

pacjentowi kul, ucząc go podparcia kończynami górnymi lub uczymy

ćwiczeniami równoważnymi sterowanymi górą,też na stole, np. rzucanie

piłki pacjentowi

- te parametry są dla osób, które będą chodzić, a np. tetraplegicy nie będą

chodzić i powinni być pionizowani codziennie

- właściwą naukę chodu zaczyna się od ćwiczeń równoważnych w barierkach - stwarzają

one pacjentowi poczucie bezpieczeństwa i komfortu psychicznego, w barierkach

uczymy chodem czterotaktowym naprzemiennym

- w pierwszym etapie są to ćwiczenia równoważne sterowane:

- dołem - oparte głównie o balans miednicy oraz wymachy i przenosy

kończyn dolnych

- górą - oparte na balansie tułowia oraz na wymachach i przenosach kończyn

Górnych

- elementem stwierdzającym uzyskanie właściwej równowagi jest tzw. test wagowy,

polegający na postawieniu pacjenta na dwóch wagach, nawet łazienkowych, jedna noga

na jednej wadze, jeśli wagi się zrównoważą tzn. że uzyskaliśmy właściwą równowagę

CHÓD W BARIERKACH:

- wydłużanie dystansów do pokonania

- podłoże o zmiennej twardości

- pokonywanie różnicy poziomów

- pokonywanie schodów w górę i w dół, podczas wchodzenia obowiązuje zasada rozpoczynania kończyną dolną zdrową, bądź lepszą funkcjonalnie, podczas gdy druga kończyna dolna może być tylko dostawiana; podczas schodzenia - odwrotnie.

APROKSYMACJA - docisk z jednoczesną stabilizacją

ASEKURACJA:

Chory podczas nauki chodzenia zawsze powinien być asekurowany:

podczas nauki chodzenia

funkcjonalnie, kontakt bezpośredni następuje w razie potrzeby

Podczas wchodzenia po schodach asekurujący znajduje się z tyłu poniżej chorego; podczas schodzenia - poniżej i z przodu.

Asekuracja ta polega na bezpiecznym sprowadzeniu chorego na podłoże w razie upadku, a nie na podtrzymywaniu chorego „na siłę” w pionie

NAUKA PADANIA:

Prowadzona tylko u osób młodych, trwale niepełnosprawnych, mogących amortyzować

upadek za pomocą kończyn górnych.

RODZAJE CHODZENIA O KULACH:

- dostawny - prawa kula, prawa noga dostawiana,

lewa kula i lewa noga dostawiana

nogą, następnie lewą kulę jednocześnie z lewą nogą

- synchroniczny - stawiamy dwie kule jednocześnie z nogą

chorą, dostawiamy nogę zdrową

- kangurowy - dwie kule razem do przodu, następnie dwie nogi

razem do przodu

Zawsze uczymy pacjenta dwóch rodzajów chodu, żeby nie dochodziło do przemęczenia.

1



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
CHÓD PRAWIDŁOWY(1), Fizjoterapia, Biomechanika
chód patologiczny(1), FIZJOTERAPIA, kinezyterapia
KINEZYTERAPIA ĆWICZENIA 23.04.2008- CHÓD O KULACH I PNF(1), FIZJOTERAPIA, kinezyterapia
KINEZYTERAPIA WYKŁAD- CHÓD 11.04.2008, Fizjoterapia, kinezyterapia
CHÓD PRAWIDŁOWY, Technik masażysta, Fizjoterapia
chod, FIZJOTERAPIA, kinezyterapia
KINEZYTERAPIA WYKŁAD 15.04.2008 CHÓD 3, Fizjoterapia, kinezyterapia
KINEZYTERAPIA WYKŁAD 13.05.2008- wojta i bobath, Fizjoterapia, kinezyterapia
kin4, fizjoterapia, kinezyterapia
POMIARY OBWODOWE (1), Fizjoterapia, Kinezyterapia
GIMNASTYKA KOREKCYJNA, FIZJOTERAPIA, kinezyterapia
Metoda Charlesa Blissa - kopia z int, Fizjoterapia, kinezyterapia
Kinezyterapia - wykład9, FIZJOTERAPIA, Kinezyterapia
Ćwiczenia oddechowe(1), FIZJOTERAPIA, Kinezyterapia
Cwiczenia samowspomagane, Fizjoterapia, kinezyterapia
Pomiary- SFTR, Fizjoterapia, Kinezyterapia

więcej podobnych podstron