European Society of Veterinary Dermatology
E.Jazic,K.S.Coyner,D.G.Loeffler,T.P.Lewis
Tłumaczenie: xxx
Ocena klinicznych, cytologicznych, zakaźnych i histopatologicznych właściwości trądzika kotów
STRESZCZENIE
Kliniczne, cytologiczne, mikrobiologiczne i histopatologiczne właściwości kociego trądzika zostały zbadane u 22 kotów, skierowanych bądź dobrowolnie zgłoszonych do dermatologicznej przychodni weterynaryjnej w południowo-zachodnim regionie USA. Dla porównania oceniono również kilka parametrów u klinicznie zdrowych kotów. W celu stwierdzenia obecności kociego calici wirusa (FCV) oraz wirusa herpes (FHV-1) w zmianach chorobowych, wszystkie koty poddano badaniom za pomocą metody immunohistochemicznej. Początek trądzika u zarażonych kotów obejmował wiek od 6 miesięcy do 14 lat ze średnia wieku 4 lata.Najbardziej powszechnymi dermatologicznymi objawami były: zaskórniki(73%), wyłysienia(68%), strupy(55%),grudki(45%) oraz rumień(41%).Świąd był notowany w 35% przypadków.Obecność Malassezia pachydermatis została cytologicznie potwierdzona u czterech na 22 koty, czyli w 18% przypadków. Microsporum canis wyizolowano jedynie od jednego badanego kota. Bakterie zostały zidentyfikowane u 10 zwierząt, co stanowi 45%,z czego większość stanowiły koaguazododatnie Staphylococcus oraz alfa-hemilityczne Streptococcus. Histopatologicznie stwierdzono: limfoplazmatyczne zapalenie okołoprzewodowe(86%), rozszerzenie przewodu gruczołu łojowego(73%), rogowacenie mieszkowe wraz z zaczopowaniem i rozszerzeniem(59%),rozszerzenie i zatkanie gruczołu przywłosowego(32%), zapalenie mieszka(27%),ropnoziarniniakowe zapalenie gruczołu łojowego(23%) oraz czyraczność(23%).Za pomocą biopsji podbródka metodą immunohistochemiczną wykryto antygen FCV. Znajdował się on w materiale pobranym od jednego zarażonego kota, pochodzącego z gospodarstwa domowego oraz pięciu pozostałych, jednocześnie tam przebywających i posiadających trądzik. Badanie immunohistochemiczne nie wykazało antygenu FCV i FHV-1 u żadnego z pozostałych chorych czy zdrowych kotów.
WPROWADZENIE
Trądzik koci jest dobrze poznaną chorobą dotycząca kotów, która uważana jest za idiopatyczne zaburzenie w keratynizacji mieszków włosowych. Patogeneza tego stanu jest nieznana, ale podejrzewane są różnorodne czynniki takie jak zmiany cyklu wzrostu włosa, nieodpowiednia pielęgnacja, stres, ukryta predyspozycja łojotokowa, produkcja nieodpowiedniej ilości łoju skórnego,immunosupresja oraz wpływ współistniejących, przewlekłych infekcji wirusowych. Nie udowodniono jednak, aby któryś z tych czynników miał decydujący wpływ. U ludzi trądzik jest wieloczynnikowym zaburzeniem przywłosowych gruczołów łojowych, a za czynniki odgrywające w nim pierwszorzędne role uważane są zaburzenia prawidłowej keratynizacji mieszkowej,nadmiernej produkcji łoju, a także wahania równowagi hormonalnej.
Trądzik koci jest stosunkowo częstym zaburzeniem dla lekarza weterynarii, jednakże nie jest on dotąd jeszcze dokładnie przebadany. Celem spodziewanego badania było ocenienie klinicznych, cytologicznych, mikrobiologicznych i histopatologicznych właściwości trądzika kotów, jak również stwierdzenie poprzez immunohistochemię obecności lub braku kociego calici(FCV) i herpesvirusa(FHV-1) w przewlekłych, opornych na leczenie przypadkach.
MATERIAŁY I METODY.
ZWIERZĘTA.
W przeciągu 14 miesięcy przebadano 22 koty posiadające trądzik koci i pochodzące z południowo-zachodniego regionu USA. Siedemnaście z zarażonych kotów posiadało prywatnych właścicieli, natomiast pięć pozostałych pochodziło ze schroniska Hermitage No-Kill w Tucson w Arizonie. Ponadto 5 zdrowych kotów, nie wykazujących żadnych objawów skórnych było jednocześnie ocenianych jako zdrowa grupa kontrolna. Koty te były własnością personelu weterynaryjnego. Zmiany trądzikowe zdefiniowano jako zaskórniki wraz ze strupami, rumieniem, i/lub wyłysieniem podbródka. Główny badający ocenił każdego kota pod kątem obecności bądź braku następujących zmian w okolicy podbródka lub dolnej wargi:zaskórniki,strupy,wyłysienia,grudki,obrzęk,krosty,guzki,przetoki oraz bliznowacenie. Dodatkowo w badaniu tym orzeczono, że objawy schorzenia były obecne i trwałe w przeciągu trzech tygodni. Wszystkie formy leczenia zostały zaprzestane na minimum trzy tygodnie przed badaniem. Właściciele oraz personel schroniska wypełnili kwestionariusz, wprowadzając imię, wiek, płeć, oraz rasę kota, a także jego pochodzenie, szczepienia, środowisko życia(w domu, poza domem, kombinacje), przebyte schorzenia ze szczególnym uwzględnieniem wcześniejszych chorób górnych dróg oddechowych, kliniczne objawy trądzika kociego,liczbę pozostałych zwierząt w gospodarstwie i czy pozostałe koty trzymane w domu przechodziły trądzik koci. Każdy właściciel podpisał dokument, opisujący sposób postępowania w stosunku do przedstawienia i zapewnienia zgody na udział kota w badaniu.
ZABIEGI.
Wszystkie 27 kotów poddano zupełnemu badaniu fizykalnemu oraz testowi diagnostycznemu. Na początku pobrano materiał z każdego kociego podbródka w celu wykonania posiewu na dermatofity, materiał na hodowle otrzymano szczoteczkową metoda Mackenzie, a następnie posiano na pożywkę testową na dermatofity(DTM) oraz na podłoże Sabouraud'a używając płytek Dermoduet.(Bacti-Laboratory,MountainView,CA,USA). Hodowle te były przetrzymywane w temperaturze pokojowej i oceniane pod kątem dziennego wzrostu grzybów w przeciągu 21 dni. Następnie za pomocą powierzchownej cytologii odciskowej pobranej z okolicy podbródka odnotowano obecność Malassezia sp. Po tym etapie wykonano głęboką zeskrobinę na obecność nużycy.
HISTOPATOLOGIA I HODOWLE BAKTERYJNE
W celu pobrania bioptatów koty poddano sedacji za pomocą dożylnej kombinacji ketaminy HCl 3-6mg/kg(Vetaket Injectable,100mg/ml)(Lloyd Laboratories, Shenandoah, IA<USA), acepromazyny w dawce 0,2-0,3 mg/kg(Acepromazine Maleate Injectable10mg/ml) (VEDCO, St.Joseph, MO, USA) oraz atropiny w dawce 0,02-0,05 mg/kg (Atropine Sulphate Injectable, 0,54 mg/ml) (VEDCO).Skórę okolicy podbródka i wargi przycięto a pole aseptycznie przygotowano w celu pobrania bioptatów za pomocą 4mm trepanu na tlenowe i beztlenowe podłoża bakteryjne. Następnie bioptaty umieszczono, aż do momentu przygotowania podłoży bakteryjnych, w sterylnej szklanej rurce, zawierające 1ml wody destylowanej. Materiały skórne do badań histopatologicznych pobrano za pomocą 6mm trepanu z oddzielnego miejsca na podbródku i zakonserwowano w 10% formalinie. Miejsca, z których pobierano bioptaty zaszyto rutynowo za pomocą 3,0 nici nylonowych.
W laboratorium próbki pobrane 4mm trepanem zostały zmacerowane. Posiano je na dwa podłoża zawierające agar tryptozowo-sojowy z 5% wkładem czerwonych krwinek baranich. Jedno podłoże inkubowano w temperaturze 37*C temperaturze, w atmosferze wzbogaconej, w 10% CO2,pozostałe beztlenowo. Pozostałe hodowle posiano na agar czekoladowy, inkubując w 37*C w atmosferze z dodatkiem, 10% CO2 oraz na podłoże MacConkeya,inkubując w 37*C. Hodowle następcze wymagających mikroorganizmów z agaru czekoladowego posiano na podłoże bulionowe z tioglikolanem i inkubowano w 37*C w atmosferze wzbogaconej, w 10% CO2.
Próbki pobrane trepanem 6mm zostały rutynowo przygotowane do histologicznej oceny i zatopiono je w parafinie. Cztery z nich zostało zabarwione hematoksyliną i eozyną(H&E) i ocenione przez komisję patologiczną. Patolodzy zostali poinformowani o klinicznej klasyfikacji każdej z próbek(od zdrowego czy zarażonego kota). Bioptaty każdego kota były oceniane pod względem zmian naskórka, mieszków włosowych, przydatków skóry, skóry właściwej oraz tkanki podskórnej. Dodatkowe próbki użyte zostały w celu wykrycia obecności lub braku antygenów FCV i FHV-1 za pomocą IHC.
IMMUNOHISTOCHEMIA-KOCI HERPESVIRUS-1 I KOCI CALICIVIRUS
Wykorzystano metodę wykrywania awidynowo-biotynowego kompleksu immunoperoksydazy FHV-1 i FCV w formalinowo-parafinowych preparatach. Każdy bloczek parafinowy poddany został procesowi deparafinizacji i rehydratacji. Wszystkie preparaty zanurzono w następującym roztworze przez dwie minuty: ksylen no.1, Ksylen no.2, 100%Alkohol, 95%etanol, 70%etanol i woda. Skrawków nie można było suszyć w czasie barwienia. Wewnątrzpochodna peroksydaza była inaktywowana poprzez zanurzanie preparatów w roztworze złożonym z 4ml 50% H2O2 oraz 100ml metanolu przez 12 minut w temperaturze pokojowej. Preparaty płukano trzykrotnie w buforze fosforanowym(PBS). Następnie zanurzono w roztworze Proteazy XIV (Sigma no.P5147) (50mg/100mlPBS) (Sigma,St.Louis,MO,USA) i inkubowano przez 20 min. W 37*C. W końcu ponownie przepłukano trzykrotnie w PBS.
Nieswoiste przeciwciała wiążące miejsca były blokowane przez przykrycie skrawków tkanek 3-4 kroplami roztworu normalnej surowicy końskiej w PBS. Próbki wówczas inkubowano przez 10 minut w temperaturze pokojowej pod przykryciem komory nawilżającej. W roztworze surowicy końskiej rozcieńczono przeciwciała FHV-1, FCV i negatywne przeciwciała kontrolne, a następnie do każdej części dodano po 2-4 krople. Próbki z kolei inkubowano w komorze nawilżającej przez 1 godzinę w 37*C. Następnie zanurzano trzykrotnie na 30 min w PBS. Na każdy z preparatów zastosowano awidynowo-biotynowy roztwór peroksydazy. Przygotowano go 30 min przed użyciem. Preparaty inkubowano po raz kolejny przez 45 min w 37*C, a następnie zanurzono trzykrotnie w PBS.
2mg/ml roztworu 3,3-diaminobenzydyny-4HCl(DAB) przygotowano dodając 100 mikrolitrów zmrożonego DAB do 10 ml PBS. Zaraz przed użyciem dodano 4 mikrolitry 50% H2O2. 2-4 krople DAB dodano do każdego preparatu i inkubowano przez 5 min. Nadmiar DAB wylano, a próbki z kolei przepłukano wielokrotnie wodą destylowaną lub PBS. Preparaty zabarwiono kontrastowo, używając hematoksyliny(1:7 rozcieńczenie Gillsa no3),odwodniono alkoholem i przykryto szkiełkami nakrywkowymi. Obecność antygenów FHV-1 wskazywały brązowe przebarwienia cytoplazmatyczne i wewnątrzjądrowe. O obecności antygenów FCV świadczyły brązowe wybarwienia cytoplazmatyczne. Dla obydwu wirusów IHC wskazało wynik pozytywny i każdy wirus został wyizolowany za pomocą PCR.
WYNIKI
ZWIERZĘTA.
Wiek rozpoczęcia choroby w przypadku 14 kotów był znany i sięgał od 6 miesiąca do 14 lat, ze średnią wieku 4 lata. W grupie kotów było 16 wykastrowanych samców(73%) i 6 wysterylizowanych samic(27%). Większość zwierząt(17,77%) było domowymi kotami krótkowłosymi(DSH). Pozostałe 5 kotów stanowiły: domowy długowłosy(DLH), Bengal, Maine Coon, Manx oraz Abisyński. Koty zdrowe służyły jako nie dotknięta chorobą grupa kontrolna, w której wszystkie długowłose koty domowe(2 kastrowane samce i 3 wysterylizowane samice) były w wieku 1-9 lat, ze średnią 4 lata. Świąd stwierdzono u 6 (35%) kotów należących do prywatnych właścicieli. Siedem dotkniętych schorzeniem kotów wykazywało kliniczne objawy wskazujące na chorobę, górnych dróg oddechowych(zmienne kichanie, wypływ z oczu i nosa, zapalenie spojówek, zmiany głosu). Czas występowania objawów kociego trądzika był znany w przypadku 14 kotów i sięgał od 1 miesiąca do 5lat ze średnią wieku 1 rok. Długość występowania choroby nie była możliwa do ustalenia u 5 kotów ze schroniska Hermitage No-Kill i 3 należących do prywatnych właścicieli. Chociaż wszystkie zarażone koty wykazywały objawy podobne do tych opisywanych w literaturze, to i tak występowała duża zmienność. Najbardziej powszechnymi objawami były: zaskórniki(73%), wyłysienia(68%),strupy(55%), grudki(45%) oraz rumień(41%). Zmianami rzadziej występującymi były: obrzęk(18%), krosty(9%), guzki/przetoki(9%) oraz bliznowacenie(4,5%).
U 5 zarażonych kotów świąd był ściśle ograniczony do okolicy podbródka. Z kolei u 21 dotkniętych schorzeniem kotów nie stwierdzono żadnych innych dermatologicznych zmian. Jeden kot wykazujący w okolicy podbródka zaskórniki, rumień oraz strupy posiadał również uogólniony świąd, który występował w okolicach twarzy, kończyn, pachwin i brzucha. Posiadał ponadto widoczny rumień wraz z wystrzyżonym włosem, a ostatecznie zdiagnozowano u niego także atopowe zapalenie skóry.
ZABIEGI.
W badaniu mikroskopowym materiału pochodzącego z zeskrobiny podbródka nie stwierdzono obecności Demodex sp. u żadnego z 22 zarażonych ani 5 zdrowych kotów. Jednakże w wyniku cytologii odciskowej wykazano 2-4 komórki Malassezia sp. u 4 z 22(18%) dotkniętych kotów, ale u żadnego zdrowego. Microsporum canis wyizolowano od pojedynczego chorego kota, pochodzącego ze schroniska.
HISTOPATOLOGIA I BAKTERIOLOGIA.
Oceniono próbki pochodzące z biopsji skóry podbródka 22 zarażonych oraz 5 zdrowych kotów. U 9 chorych kotów(41%) w naskórku występowała łagodna akantoza. Obrzęk międzykomórkowy naskórka odnotowano w 5 przypadkach(23%). Umiarkowana ogniskowa parakeratoza była obecna u jednego kota, natomiast u kolejnego zaobserwowano ogniskowe surowiczokomórkowe strupy. U 2 kotów stwierdzono głęboki naciek skórny. U jednego miał on charakter ropno-ziarniniakowy. Drugi kot posiadał rozległe skupiska neutrofili, makrofagów oraz komórek limfoplazmatycznych. Limfoplazmatyczne zapalenie okołoprzewodowe o charakterze łagodnym bądź miernym zidentyfikowano u 19 kotów(86%). Szesnaście badanych zwierząt(73%) miało rozszerzenie przewodu gruczołu łojowego, zmienne od łagodnego do ciężkiego. Umiarkowane zwłóknienie okołoprzewodowe występowało w materiale biopsyjnym od jednego kota. Rono-ziarniniakowe zapalenie gruczołu łojowego miało miejsce u 5 kotów(23%). U siedmiorga badanych stwierdzono zatkanie i rozszerzenie gruczołu przymieszkowego, o charakterze od łagodnego do ciężkiego. Limfoplazmatyczną infiltrację gruczołu okołomieszkowego zaobserwowano u czterech osobników(18%). U 13 kotów stwierdzono występowanie zmian mieszkowych tj.: rogowacenie mieszkowe, zatkanie, zaczopowanie, rozszerzenie o charakterze łagodnym bądź ciężkim. U 6 kotów(27%) wykryto zapalenie mieszków włosowych. W 2 przypadkach było to ropne zapalenie światła mieszków włosowych, w 4 pozostałych natomiast limfoplazmatyczne ścienne zapalenie mieszków włosowych. Przerost mieszków występował u 4 kotów(18%). U 5 badanych(23%) odnotowano czyraczność. Ostatecznie w 4 przypadkach(18%) stwierdzono łagodne lub umiarkowane zapalenie okołomieszkowe. U kotów, u których histopatologicznie stwierdzono zapalenie mieszków włosowych i czyraczność jednocześnie, występował wzrost bakterii z posiewu materiału biopsyjnego.
Histopatologiczna ocena biopsji u 4(80%) z 5 zdrowych kotów wykazywała bardzo łagodne zapalenie limfoplazmatyczne. Co ciekawe, w tych 4 przypadkach występowało bardzo łagodne limfoplazmatyczne zapalenie okołoprzewodowe. Ekstensywny wzrost tlenowych i beztlenowych bakterii odnotowano u 10(45%) z 22 chorych kotów. Od 4 badanych wyizolowano koagulazododatnie Staphylococcus, natomiast od 2 kotów alfahemolityczne Streptococcus,a także E.coli, Bacillus cereus oraz Micrococcus sp w 3 innych przypadkach. Jednocześnie alfahemolityczne Streptococcus i koagulazododatnie Staphylococcus odnotowano u jednego kota. Pseudomonas aeruginosa stwierdzono u jednego zdrowego kota.
IMMUNOHISTOCHEMIA- KOCI HERPESVIRUS-1 I KOCI CALICIVIRUS.
Nie udowodniono immunohistochemicznie infekcji FHV-1 w próbkach tkanek od chorych kotów. Pozytywne immunohistochemiczne barwienie na obecność FCV stwierdzono w próbce od jednego zarażonego kota. Immunohistochemczne barwienie tych tkanek było negatywne u wszystkich 5 kotów ze zdrowej grupy kontrolnej.
RAPORT PRZYPADKU CHOROBOWEGO.
Kot, który wykazywał obecność antygenu FCV pochodził z gospodarstwa domowego, w którym poza nim przebywało jeszcze 5 kotów. Wszystkie koty w tym gospodarstwie posiadały różnego stopnia świądowe zapalenie skóry podbródka. Wszystkie z nich trzymane były cały czas w warunkach domowych, a ostatnio przemieszczone zostały z Florydy do Arizony. Zmiany rozwinęły się 2 miesiące po zmianie miejsca zamieszkania. Zmiany nie ustąpiły nawet wówczas, gdy plastikowe miski wymieniono na pojemniki, wykonane ze stali nierdzewnej. Właściciel próbował stosować liczne, aktualne preparaty zawierające nadtlenek benzoilu, mupiracynę oraz kombinacje antybiotykowo-sterydowe, wraz z antybiotykami ogólnoustrojowymi, jednakże baz żadnej poprawy. Problem rozpoczął się od jednego kota, a następnie stopniowo pojawiał się u pozostałych. Ani przed ani po rozwinięciu się zmian na podbródku właściciel nie zauważył objawów schorzeń górnych dróg oddechowych, z wyjątkiem okresowej zmiany głosu u jednego z kotów. Po wystąpieniu zmian na podbródku dwa koty z gospodarstwa otrzymało roczną szczepionkę przeciw schorzeniom układu oddechowego(4 miesiące przed wykonaniem biopsji). Jednakże dwa z pozostałych kotów nie otrzymywało żadnej szczepionki tego roku. Zatem, wydaje się, ze wpływ szczepionki na występowanie danego przypadku chorobowego jest znikomy. Przebadano 3 koty zamieszkujące omawiane gospodarstwo. Zmiany podbródkowe ewaluowały od zwykłych zaskórników do różnorodnych strupów, a jeden z kotów posiadał ciężką czyraczność. Zeskrobiny i hodowle dematofitów były we wszystkich 3 przypadkach negatywne. W wyniku badania cytologicznego najciężej chorego kota nie wykryto obecności Malassezia, jednakże odnotowano ropnoziarniniakowe zapalenie wraz z bakterią, o rzadkim kształcie pręcika. Biopsje pobrano od kota w najcięższym stanie chorobowym. Bakteryjna hodowla tkankowa miała wynik ujemny. Zmiany histopatologiczne dotyczyły łagodnej akantozy oraz łagodnego rozszerzenia gruczołu przymieszkowego. W skórze właściwej znajdowało się kilka rozległych skupisk neutrofili, makrofagów oraz komórek limfoplazmatycznych. W powierzchniowej i środkowej warstwie skóry właściwej stwierdzono umiarkowaną okołonaczyniową do śródmiąższowej infiltrację limfoplazmatyczną. Te zapalne ogniska rozszerzyły się do głębszych warstw tkanki. Włosy znajdowały się przeważnie w fazie anagenu, bez czopów keratynowych ani zapalenia. Występowała natomiast bardzo łagodna limfoplazmatyczna infiltracja okołoprzewodowe. Poza tym gruczoły łojowe były w normie. Głęboko w skórze właściwej znajdowały się skupiska neutrofili, makrofagów, komórek limfoplazmatycznych. Właśnie w tym regionie zapalnym znaleziony został immunohistochemicznie calicivirus. Te histopatologicznie zmiany nie były zgodne z wynikami dotyczącymi bardziej wirulentnej formy FCV. Należy zauważyć, że caliciviridae wykazują niezwykłą różnorodność genetyczną. Te bardziej zjadliwe szczepy są genetycznie odrębne, co może tłumaczyć różnice ze względu na patogenezę, przebieg kliniczny a także zmiany histologiczne. Interesujące byłoby pobranie biopsji od 4 pozostałych kotów w celu zbadania obecności FCV. Możliwe jest, że koty z danego gospodarstwa były nosicielami FCV. Stan dwóch kotów(łącznie z calici pozytywnym kotem) poprawił się w przeciągu terapii, podczas której podawano im niskie dawki Interferonu doustnie(30 IU p.o. dziennie) oraz żel cynkowo-lizynowy.
Pozostałe koty z łagodniejszymi objawami nie reagowały na tego typu terapię.
DYSKUSJA.
Badania 22 kotów wykazały obecność klinicznych, cytologicznych, mikrobiologicznych i histopatologicznych właściwości kociego trądzika. W przeciwieństwie do poprzednich sprawozdań, odnotowano silną predylekcję płciową u kastrowanych samców(76%) w stosunku do wysterylizowanych samic(27%). Przyczyna tej różnicy jest niełatwa do uchwycenia. Androgeny są mało prawdopodobnym czynnikiem przyczyniającym się, jednakże koty były wykastrowaneWiek badanych kotów różnił się znacznie, sięgając od 6miesiąca do 14 roku życia, ze średnią wynoszącą 4 lata. W przeciągu obserwacji stwierdzono, że w przeciwieństwie do ludzkiego trądzika, kocie schorzenie nie jest ograniczone wyłącznie do wieku dojrzewania. Wśród objawów klinicznych u 22 badanych kotów zaobserwowano wysoki procent zaskórników(73%), strupów(55%), co jest zgodne ze wcześniejszymi spostrzeżeniami. Pozostałe powszechne zmiany obejmowały wyłysienia(68%), grudki(45%) oraz rumień(41%). Świąd występował w 35% przypadków. U kotów ze świądem zlokalizowanym w okolicy podbródka, zidentyfikowano obecność bakterii ropnych(5/5,100%), z czego jeden z tych pięciu kotów posiadał Malassezia sp. Jeden kot z uogólnionym świądem wykazywał atopowe zapalenie skóry.
Bakteryjne ropne zapalenie skóry, infekcja Malassezia pachydermatis oraz nużyca mogą powodować, bądź być powiązane z objawami klinicznymi kociego trądzika. W żadnej z zeskrobin pobranych od chorych kotów nie stwierdzono nużycy. Bardziej zaawansowane przypadki kociego trądzika mogą być powikłane wtórnymi infekcjami bakteryjnymi. Bakteriami wikłającymi trądzik koci, odnotowanymi wcześniej są: Pastereulla multocida, beta-hemolityczne Streptococcus oraz koagulazododatnie Staphylococcus. Badania wykazały, ze 10 z 22(45%) kotów posiadało bakterie wyizolowane poprzez tlenowe i/lub beztlenowe hodowle. U 6 kotów stwierdzono alfa-hemolityczne Streptococcus bądź koagulazododatnie Staphylococcus, natomiast dwie te bakterie występowały jednocześnie tylko u jednego kota. Pozostałymi wyizolowanymi organizmami były Micrococcus sp. oraz Bacillus cereus. Do flory rezydującej na skórze kotów zaliczamy Micrococcus sp., koagulazoujemne Staphylococcus, alfa-hemolityczne Streptococcus oraz Acinobacter spp. Koagulazododatnie Staphylococcus, a wśród nich Staphylococcus aureus oraz Staphylococcus intermedium są także powszechnie izolowane ze skóry zdrowych kotów i uważane za składnik mikroflory rezydującej. Organizmy te mogą grać rolę czynników wtórnie wikłających trądzik koci. Stosunkowo rzadko występujące kolonie E.coli oraz Bacillus cereus wyizolowane od dwóch kotów prawdopodobnie reprezentują florę tymczasowa. Jeden z kotów nie wykazujący żadnych objawów klinicznych posiadał wysoki wzrost Pseudomonas aeruginosa. Bakteria ta mogła być tymczasowym bądź zakażającym czynnikiem poprzez biopsję. E.coli, Bacillus spp., oraz Pseudomonas aeruginosa są uważane za organizmy przejściowo bytujące w normalnej, zdrowej skórze kota. Przeprowadzone badania udowodniły,że najbardziej istotnymi cechami kociego trądzika były limfoplazmayczne zapalenie okołoprzewodowe oraz rozszerzenie przewodu gruczołu łojowego, które zaobserwowano odpowiednio w 86% oraz 72% przypadkach zarażonych kotów. Co ciekawe, w 4 z 5 przypadków klinicznie zdrowych kotów zanotowano łagodne limfoplazmatyczne zapalenie okołoprzewodowe. Możliwym jest, ze to okołoprzewodowe zapalenie stanowiło wczesne histopatologiczne objawy powiązane z trądzikiem kocim. Zgodnie z wcześniejszymi raportami prawie 60% kotów wykazywało rogowacenie mieszkowe, zaczopowanie i rozszerzenie o różnym nasileniu. Obecna literatura przedstawia trądzik koci jako idiopatyczne zaburzenie mieszkowej keratynizacji, w bardziej zaawansowanych przypadkach spotykane też jest zapalenie okołomieszkowe, zapalenie mieszków włosowych oraz czyraczność powiązana z ropnoziarniniakowym zapaleniem skóry oraz ciężkim zatkaniem i rozszerzeniem gruczołu przymieszkowego. Zapalenie mieszków włosowych, czyraczność oraz zapalenie okołomieszkowe notowane były odpowiednio w 27%,23% oraz 18% przypadków. Dotąd ziarniniak kwasochłonny był uważany za przyczynę kociego trądzika. U żadnego z kotów nie stwierdzono histopatologicznie rozwoju ziarniniaka kwasochłonnego. Zmiany naskórka były łagodne i występowały rzadko wśród badanych kotów. Zmiany obejmowały łagodną akantozę, międzykomórkowy obrzęk naskórka, ogniskową parakeratozę oraz strupy surowiczokomórkowe. Występowanie trądziku u kotów domowych było wielokrotnie opisywane, a infekcyjna etiologia tego zaburzenia podejrzewana, ale nigdy potwierdzona. Trzy gospodarstwa domowe i jedno schronisko przedstawione w tym badaniu, posiadały dwa lub więcej kotów z kocim trądzikiem. Wykazano, ze zakażenie dermatofitami ma wpływ na rozwój zmian trądzikowych. Microsporum canis wyizolowano od jednego kota pochodzącego ze schroniska. Nie wykazano u niego żadnych histologicznych objawów dermatofitozy. Kot ten najprawdopodobniej był nosicielem M.canis i odgrywał rolę w rozwoju trądzika u pozostałych kotów. Siedem z badanych kotów wykazywało objawy wskazujące na schorzenia górnych dróg oddechowych(zmienne kichanie, wypływ z oczu i nosa, zapalenie spojówek). Głównymi przyczynami chorób górnych dróg oddechowych są z reguły FHV-1 oraz FCV. FHV-1 jest wirusem zawierającym dwuniciowe DNA, który powoduje od 50% do 80% infekcji górnych dróg oddechowych kotów na całym świecie. FHV-1 uznawany jest za przyczynę wrzodziejącego zapalenia skóry twarzy i nosa o charakterze pęcherzykowego, wrzodziejącego, strupowego, powodującego martwicę, zapalnego stanu chorobowego, z często występującym nacieczeniem eozynofilowym. Zmiennej martwicy przydatków skóry towarzyszy wypadnięcie łodygi włosa. Zaobserwowano również sporadyczną degenerację kolagenu. Na powierzchni nabłonka przydatków w różnej ilości widoczne były ciałka wtrętowe. U żadnego z kotów biorących udział w badaniach nie stwierdzono obecności FHV-1 ani histologicznie ani immunohistochemicznie. Opierając się o wyniki badań, FHV-1 nie powinien być uważany za diagnozę różnicową kociego trądzika.
Koci calicivirus jest wirusem posiadającym pojedynczą niezwiniętą nić RNA. Infekcje FCV towarzyszą takim schorzeniom jak choroby górnych dróg oddechowych, wrzodziejące zapalenie języka, przewlekłe limfoplazmatyczne bądź rozrostowe zapalenie jamy ustnej, zapalenie płuc, zmiany na poduszeczkach łap oraz kulawizny. Odnotowano również w ciągu ostatnich pięciu lat kilka przypadków krwotocznej choroby caliciwirusowej. Stan ten charakteryzuje się występowaniem obrzęku skórnego (najczęściej na kończynach), wyłysień, strupów oraz owrzodzeń(szczególnie na nosie, wargach, małżowinach usznych, wokół oczu oraz dystalnych członkach). Umieralność ogólna w przypadku tej choroby sięga 50%. Towarzyszą jej podwyższona ciepłota, objawy ze strony górnych dróg oddechowych, anoreksja, sporadyczna żółtaczka, wymioty oraz biegunka. W bardziej wirulentnych przypadkach chorobowych najczęstszymi zmianami histopatologicznymi były martwica i owrzodzenie nabłonka. Początkowym objawem ze strony skóry owłosionej była segmentowa martwica warstwy podstawowej i kolczastej nabłonka. Zmiany martwicze widoczne były także w nabłonku mieszków włosowych. We wczesnych objawach, do których zaliczyć można m.in. zmiany na poduszeczkach łap i zapalenie neutrofilne najcięższy przebieg martwica miała w miejscach połączeń skóry owłosionej z nieowłosioną. Bardziej przewlekłe zmiany chorobowe przebiegały w formie całkowitej martwicy nabłonka, której towarzyszyły zwyrodnienia jamiste w warstwach powierzchownych oraz ubytki na pograniczu nabłonkowo-podnabłonkowym.
Badanie metodą IHC wykazało u jednego kota obecność antygenów FCV. Pozostałe koty nie posiadały tego typu antygenów. Brak wirusa w wynikach badania IHC większości kotów świadczy o tym, że ani FHV-1 ani FCV nie pełnią istotnej roli w przebiegu przewlekłego trądzika kociego. Jednakże wykazanie, że antygeny wirusowe mogą być obecne chociażby w jednej sekcji próbki biopsji i mogą być potencjalnie niezauważane przez IHC wskazuje na możliwość występowania fałszywie negatywnych wyników.
Przyszłe badania nad rolą wirusa w patogenezie kociego trądziku powinny polegać na analizie wielu biopsji w celu zminimalizowania powyższej możliwości. Badania wykorzystujące technikę PCR mogą być skuteczniejsze w identyfikacji antygenów FCV i FHV-1, jako etiologicznych czynników w przewlekłym trądziku kotów.
Podsumowując, badania te potwierdziły najczęściej występujące histologiczne właściwości kociego trądziku u większej grupy kotów, niż zrobiono to dotychczas. Właściwości te to: limfoplazmatyczne zapalenie okołoprzewodowe, rozszerzenie przewodu gruczołu łojowego, rogowacenie mieszkowe wraz z zaczopowaniem i rozszerzeniem. Te histologiczne cechy świadczą o tym, że wiele przypadków kociego trądziku jest spowodowane zaburzeniami w rogowaceniu mieszkowym. Prawie 50% badanych kotów wykazywało jednocześnie infekcje bakteryjne. Najczęściej izolowanymi organizmami były koagulazododatnie Staphylococcus oraz alfa-hemolityczne Streptococcus. Malassezia sp. Wykryto w 22% przypadków. Odkrycia te sugerują, że wtórne infekcje są ważną komponentą kociego trądziku, natomiast identyfikacja tych bakteryjnych bądź grzybiczych organizmów może polepszyć rezultaty leczenia. Nie stwierdzono wpływu FHV-1 na trądzik koci, jednakże przyszłe badania nad rolą FCV mogą być wskazówką dla przyszłych odkryć.
PODZIĘKOWANIA.
Autorzy dziękują Dermatologicznej Klinice dla Zwierząt za sfinansowanie badań. Podziękowania przekazujemy także dla Phyl'a Koch'a za jego trud w gromadzeniu materiałów oraz Dr Teda Clark'a za jego pomoc w edycji fotografii histopatologicznych. Na końcu podziękowania dla personelu schroniska Hermitage No-Kill Cat w Tucson w Arizonie za udostępnienie pięciu kotów.