Stare źródła antropologiczne zawierają w sobie wiarę w to, że ludy pierwotne oczekują iż rytuału prowadzą do natychmiastowej interwencji w ich sprawy i wyśmiewają tych, którzy wzbogacają swoje rytuały uzdrawiające europejskimi lekarstwami , tak jakby świadczyło to o niedostatku wiary.
U podstaw naszej kultury leży założenie, że inni nie znają prawdziwej duchowej religii. Magię oddzielono starannie od innych ceremonii. europejska wiara w magię doprowadziła do fałszywego rozróżnienia kultur pierwotnych i nowoczesnych i przyczyniła się do okaleczenia religioznawstwa porównawczego.
Maussa słowo to nie oznacza jakiegoś konkretnego rodzaju rytuałów, lecz raczej całokształt rytuałów i wierzeń ludów pierwotnych. To Frazerowi zawdzięczamy wyizolowanie i utrwalenie koncepcji magii jako skutecznego symbolu. U Malinowskiego magia bierze swój początek w wyrażaniu jednostkowych emocji. Malinowski analizował skutki kreatywne zwykłego języka w tak oryginalny sposób, że wywarł głęboki wpływ na współczesną lingwistykę. Przez magię powinniśmy rozumieć cud. Możliwość cudu była ciągle obecna; nie zależała ona od rytuału mogła się pojawić gdziekolwiek i kiedykolwiek jako odpowiedź na cnotliwe pragnienia lub wymagania sprawiedliwości. Wierzono w moc cudownych interwencji, nie było jednak żadnej pewnej metody zaprzęgnięcia jej do własnych celów. Była ona zarazem tak podobna do islamskiej baraka, teudońskiego Szczęścia czy polinezyjskiej mana i zarazem tak od nich różna, jak wszystkie one różnią się między sobą.
W cudownym okresie naszego chrześcijańskiego dziedzictwa cuda nie zdarzały się tylko w skutek odprawiania rytuału, ani też rytuały nie były odprawiane wyłącznie w nadziei na cud.
Możliwość magicznej interwencji jest nieustannie obecna w umysłach wierzących, więc rzeczą ludzką i naturalną żywić nadzieję na materialne korzyści z odtwarzania symboli kosmicznych.
Błędem jednak jest traktowanie pierwotnego rytuału jako działania mającego przede wszystkim na celu wywołanie magicznych skutków.
Od czasu pierwszego soboru jerozolimskiego apostołowie usiłowali zająć stanowisko kwestii duchowej interpretacji świętości. Od tego czasu fizjologiczny stan człowieka miał stać się nieistotny z punktu widzenia jego możliwości zbliżenia się do ołtarza. Grzech miał być uważany za kwestię woli nie zaś warunków zewnętrznych. Wciąż jednak duchowe ambicje młodego kościoła napotykały sprzeciw wobec idei, jakoby stany ciała były bez znaczenia z punktu widzenia rytuału.
Z każdym kolejnym wiekiem dziedziczymy coraz dłuższą i bardziej żywotną tradycję antyrytualistyczną. To dobrze i słusznie o tyle, o ile dotyczy naszego własnego życia religijnego, strzeżmy się jednak bezkrytycznego przenoszenia naszego lęku przed formalizmem na nasz osąd innych religii.
Ruch ewangelicki wpoił nam przekonanie, że każdy rytuał to pusta forma, że każda kodyfikacja zachowań jest obca naturalnym odruchom współczucia i, że każda religia zewnętrzna to zdrada prawdziwej religii wewnętrznej.
Błędem jest przypuszczanie, że może istnieć religia w całości wewnętrzna, bez reguł, liturgii, bez zewnętrznych znaków stanów wewnętrznych. Forma zewnętrzna jest warunkiem istnienia zarówno religii jak i społeczeństwa w ogóle.
Jako istota społeczna, człowiek jest też istotą rytualną, rytuał wypierany w jednej formie odradza się w innych tym silniej, im większa intensywność interakcji społeczne.
Rytuały społeczne kreują rzeczywistość, która bez nich byłaby niczym. Można powiedzieć, że rytuał jest dla społeczeństwa czymś ważniejszym niż słowa dla myśli, bowiem nie można wejść w relacje społeczne bez działań symbolicznych.
Codzienne zachowania symboliczne spełniają kilka zadań. Zapewniają one mechanizm skupienia uwagi, metodę mnemotechniczną i kontrolę doświadczenia.
Rytuał nie tylko pomaga nam wybierać doświadczenie, na którym koncentrujemy uwagę. Jest on również twórczy na poziomie zachowania, jako, że zewnętrzny symbol może w tajemniczy sposób wspomóc koordynację ciała i umysłu.
Rytuał ogniskuje zatem naszą uwagę, tworzy ramy, ożywia pamięci wiąże teraźniejszość z odpowiednią przeszłością. To w ten sposób wzmaga on postrzeganie, czy raczej zmienia sposób postrzegania, ponieważ zmienia zasady selekcji.
Formułowanie doświadczeń rytuał może wysuwać się na pierwsze miejsce. Może czynić dostępną wiedzę, której w inny sposób nie można by było uzyskać. Nie tylko eksternalizuje on doświadczenie wydobywając ja na światło dzienne lecz również wyrażają w ten sposób doświadczenie, zarazem je modyfikuje.
Pewnych rzeczy nie możemy doświadczyć bez rytuału. Zdarzenia, które zachodzą w regularnych sekwencjach, nabierają znaczenie w relacji z innymi zdarzeniami w sekwencji. Przejście przez jedną część wzoru jest procedurą niezbędną dla uświadomienia sobie kolejnej części.
Durkheim był świadomy, że skutkiem rytuałów religijnych jest kreacja i kontrola doświadczenia. Dzięki niemu przedstawiciel pierwotnego ludu odprawiający rytuał przestał być traktowanym jako mim i magik.
Radcliffe -Brown pozornie przywrócił więź między rytuałem religijnym a świeckim, co ograniczało go do realizacji w zachowaniu wartości znaczących społecznie.
Słowa rytuał używa się ostrożnie i spójnie na oznaczenie działań symbolicznych odnoszących się po sacrum. W efekcie inny bardziej powszechny rodzaj niesakralnego rytuału bez skutków religijnych musi zostać nazwany inaczej. Zatem Radcliffe - Brown najpierw usunął barierę między tym, co sakralne, a tym , co świeckie, tylko po to, by ją następnie odbudować.