WYKROCZENIA PRZECIWKO PORZĄDKOWI I SPOKOJOWI PUBLICZNEMU

Art. 49 k.w. - demonstracyjne okazywanie lekceważenia dla Narodu Polskiego, Rzeczypospolitej Polskiej, jej ustroju lub naczelnych organów.

§ 1 Przedmiot ochrony: dobro, jakim jest poszanowanie należne Narodowi Polskiemu, Rzeczpospolitej Polskiej, jej ustrojowi oraz naczelnym organom.

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na demonstracyjnym okazywaniu lekceważenia dla Narodu Polskiego, Rzeczypospolitej Polskiej, jej ustroju lub naczelnych organów.

Naród Polski - trwała wspólnota ludzka wytworzona na podstawie wspólnoty losów, historii, kultury, języka, terytorium i życia ekonomicznego, przejawiająca się w świadomości narodowej jej członków.

Okoliczność modalna miejsca - miejsce publiczne

Okazywanie lekceważenia - działanie uzewnętrznione w jakikolwiek sposób - np. słowem, gestem pogardy, brakiem szacunku

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna tylko w formie zamiaru bezpośredniego

§2 Przedmiot ochrony: prawidłowe używanie symboli Rzeczypospolitej Polskiej

Strona przedmiotowa:

zachowanie polegające na naruszeniu przepisów o godle, barwach i hymnie RP

Symbole RP w myśl ustawy z 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie RP ( Dz. U. nr 7 ze zm.) to: orzeł biały, biało czerwone barwy i „ Mazurek Dąbrowskiego” , i tym samym są częścią składową godła RP, barw RP i flagi państwowej RP

Wykroczenie formalne.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna lub wina nieumyślna

Art. 50 k.w. Nieopuszczenie zbiegowiska publicznego pomimo wezwania uprawnionego organu (Policja, SOK, Straż Miejska, Straż Pożarna).

Przedmiot ochrony: porządek w zakresie bezpieczeństwa osób.

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na nieopuszczeniu zbiegowiska publicznego pomimo wezwania uprawnionego organu

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa : umyślność (nieumyślność nie może zajść gdyż do osoby musi dotrzeć wezwanie)

Zbiegowisko publiczne - np. zebranie 4-7 osób przy wypadku drogowym.

Art. 51 k.w. Zakłócenie wybrykiem spokoju lub porządku publicznego oraz spoczynku nocnego albo wywołanie zgorszenia w miejscu publicznym.

Przedmiot ochrony: porządek i spokój publiczny oraz spoczynek nocny, niezakłócony przez zachowanie hałaśliwe lub gorszące wykraczające poza przyjęte normy społeczne.

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na krzyku i hałasowaniu, i inne wybryki.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa : umyślność

Art. 54 k.w. Naruszenie przepisów porządkowych - przepis blankietowy.

Podmiot: powszechny,

Strona podmiotowa: Zachowanie sprawcy polegające na naruszeniu przepisów porządkowych, wydanych tylko z upoważnienia ustawy i tylko wtedy, gdy same te przepisy nie określają sankcji za ich przekroczenie lub niedopełnienie, postępowanie sprawcy umyślne lub nieumyślne,

Przedmiot ochrony: ogólny - dobro chronione prawem, rodzajowy - porządek i spokój publiczny, bezpośredni - określony przez przepis porządkowy wydany z upoważnienia ustawy,

Strona przedmiotowa: sposób popełnienia - dowolny, określony w przepisie porządkowym,

Skutek - określony w przepisie porządkowym.

Art. 55 k.w. Kąpiel w miejscu zabronionym

Przedmiot ochrony: porządek w zakresie korzystania z wody dla celów rekreacyjnych oraz bezpieczeństwo osób

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na kąpieli w miejscu zabronionym

Przez kąpiel należy rozumieć czynność obejmującą pływanie jak również przebywanie w wodzie.

Okoliczność modalna miejsca - miejsce, które musi być wyraźnie określone przez zakaz. Zakaz kąpania się musi być podany do wiadomości publicznej ( np. umieszczenie znaków ostrzegawczych).

Skutek: wykroczenie formalne

Podmiot: powszechny. Sprawcą tego wykroczenia może być zarówno osoba, która posiada kartę pływacką jak i osoba, która takiej karty nie posiada.

Strona podmiotowa : umyślność lub nieumyślność.

Art. 56 k.w. Organizacja lub przeprowadzanie publicznej zbiórki ofiar bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom

Przedmiot ochrony: ochronie podlega porządek publiczny przed takimi zachowaniami, do podjęcia których wymagane jest uprawnienie lub zezwolenie.

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na organizowaniu publicznej zbiórki ofiar nie posiadając wymaganego zezwolenia lub wbrew warunkom zawartym w zezwoleniu albo przeprowadzanie takiej zbiórki nie posiadając zezwolenia lub wbrew jego warunkom.

Szczegółowo problematykę zbiórek publicznych reguluje ustawa z 15 marca 1933 r. o zbiórkach publicznych ( Dz. U. nr 12 z 1933, poz. 162 ze zm. Dz. U. nr 34 z 1990, poz. 198)

wszelkie publiczne zbieranie ofiar w gotówce lub naturze na pewien z góry określony cel wymaga uzyskania pozwolenia od organu gminy bądź wojewody.

nie jest wymagane zezwolenie na zbieranie ofiar na cele religijne, kościelną działalność charytatywno - opiekuńczą, naukową, oświatową i wychowawczą oraz na utrzymanie duchownych i członków zakonu, jeżeli odbywają się w obrębie terenów kościelnych, kaplic oraz w miejscach i okolicznościach zwyczajowo przyjętych w danej okolicy i w sposób tradycyjnie ustalony; ponadto nie jest wymagane zezwolenie do zbiórek, które są przeprowadzane w drodze loterii pieniężnych lub fantowych, jeżeli zbiórki te nie są przeprowadzane w miejscach publicznych ; do zbiórek wśród młodzieży szkolnej w lokalach szkolnych i do zbiórek koleżeńskich w lokalach urzędów publicznych, jeżeli uzyskano zgodę przełożonego.

podmiot: powszechny

strona podmiotowa: wina umyślna lub nieumyślna.

Art. 57 k.w. Organizowanie lub przeprowadzanie publicznej zbiórki ofiar w przypadku, kiedy zbiórka jest zabroniona

Przedmiot ochrony: porządek publiczny przed wybrykami niewłaściwego zachowania się

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na organizowaniu lub przeprowadzaniu publicznej zbiórki ofiar na uiszczenie grzywny orzeczonej za przestępstwo lub wykroczenie albo na uiszczeniu grzywny bądź ofiarowaniu pieniędzy dla skazanego lub ukaranego

przepis powyższy dotyczy wyłącznie kary pieniężnej w postaci grzywny.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa:

1) organizowanie zbiórki - objęte jest winą umyślną i tylko w formie zamiaru bezpośredniego

2) przeprowadzenie zbiórki - objęte jest winą umyślną jak i winą nieumyślną.

Art. 58 k.w. żebranie w miejscu publicznym

§ 1 Przedmiot ochrony: ochrona społeczeństwa przed wyłudzaniem, nadużywaniem jego ofiarności. Tym samym chroniony jest porządek w miejscach publicznych.

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na żebraniu w miejscu publicznym, przez osobę, która ma środki egzystencji lub jest zdolna do pracy.

Okoliczność modalna miejsca : miejsce publiczne

Miejscem publicznym jest miejsce ogólnie dostępne. Może to być miejsce, do którego wstęp ma każdy bez ograniczeń, np park, ulica, ale również miejsca, do których dostęp ograniczony jest kartą wstępu np. kino, autobus, stadion.

Żebranie to powtarzające się wypraszanie dla siebie w jakikolwiek sposób datków pieniężnych lub w naturze.

„Mając środki egzystencji” - jako znamię strony przedmiotowej, jest znamieniem ocennym, należy ustalić czy sprawca ma rzeczywiście jakieś środki egzystencji oraz czy są one dla niego i dla jego rodziny wystarczające dla zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych w zakresie m.in. wyżywienia, ubrania, mieszkania itp.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna w formie zamiaru bezpośredniego i zamiaru ewentualnego.

§ 2 Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na żebraniu w miejscu publicznym w sposób natarczywy lub oszukańczy.

Żebranie w sposób natarczywy - polega na wypraszaniu jałmużny, wielokrotnym zaczepianiu przechodniów, zatrzymywaniu przechodniów w celu otrzymania jałmużny, obrzucanie ich wyzwiskami, jeżeli nie ofiarowali jałmużny.

Żebranie w sposób oszukańczy - znamię to wskazuje na dodatkowy element oszustwa, który polega na tym, iż sprawca bez względu na to czy ma środki egzystencji czy też ich nie posiada, stara się wpłynąć na ewentualnych ofiarodawców poprzez takie działania oszukańcze, które mają wywołać uczucie litości np. udawanie kalectwa, otaczanie się dużą ilością dzieci , udawanie osoby ciężko chorej itp.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna tylko w formie zamiaru bezpośredniego.

Art. 60 k.w. prowadzenie działalności gospodarczej bez wymaganego zgłoszenia

§ 1 przedmiot ochrony : porządek publiczny w zakresie prawidłowości prowadzenia działalności gospodarczej

strona przedmiotowa: zachowanie alternatywne polegające na działalności gospodarczej bez wymaganego zgłoszenia lub bez wymaganej koncesji

Należy korzystać z ustawy z dnia 23 grudnia 1988r. o działalności gospodarczej ( Dz. U. nr 41 z 1988, poz. 324 ze zm.) Działalnością gospodarczą jest działalność wytwórcza, budowlana, handlowa i usługowa prowadzona w celach zarobkowych i na własny rachunek podmiotu prowadzącego taką działalność. Ustawa określa również co może być przedmiotem działalności gospodarczej, która nie wymaga zgłoszenia do ewidencji np. wytwarzanie przedmiotów użytku osobistego, domowego i gospodarczego oraz rękodzieła ludowego i artystycznego.

podmiot: powszechny

strona podmiotowa: wina umyślna lub nieumyślna

§2 strona przedmiotowa: zachowanie polegające na zaniechaniu w postaci nie dopełnienia obowiązku zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej zmian danych objętych wpisem.

Zgodnie z treścią cytowanej ustawy podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest obowiązany zgłosić organowi ewidencyjnemu, w ciągu 14 dni zmiany stanu faktycznego i prawnego odnoszące się do podmiotu gospodarczego i działalności gospodarczej, powstałe po wpisie do ewidencji, objęte danymi zawartymi w zgłoszeniu. Sprawca będzie odpowiadał za nie dopełnienie terminu a nie za jego terminowość.

Podmiot: indywidualny

Strona podmiotowa: wina umyślna lub nieumyślna.

§ 3 strona przedmiotowa: zachowanie alternatywne polegające na nie oznaczaniu siedziby i miejsca prowadzenia działalności gospodarczej albo nie oznaczenie wprowadzonych do obrotu towarów.

Siedziba podmiotu gospodarczego i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinny być oznaczone na zewnątrz, takie oznaczenie powinno zawierać nazwę firmy lub imię i nazwisko podmiotu gospodarczego oraz zwięzłe określenie rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto podmiot gospodarczy, który prowadzi działalność wytwórczą jest obowiązany zamieszczać na wyrobach wprowadzonych do obrotu oznaczenia zawierające nazwę firmy lub imię i nazwisko producenta i jego adres oraz nazwę lub symbol wyrobu niezależnie od oznaczeń wymaganych na podstawie odrębnych przepisów.

podmiot : indywidualny

strona podmiotowa: wina umyślna lub wina nieumyślna

Art. 61 k.w. Wprowadzenie w błąd co do stanowiska, tytułu, stopnia, odznaczenia, odznak lub noszenia określonego munduru.

§1 przedmiot ochrony: porządek publiczny

strona przedmiotowa: zachowanie w postaci przywłaszczenia sobie stanowiska, tytułu lub stopnia polega na jego używaniu tzn. na podawaniu informacji innym osobom, że sprawca jest zatrudniony na danym stanowisku, że posiada określony tytuł naukowy, bądź posiada stopień naukowy doktora lub określone stopnie wojskowe czy policyjne.

Forma powyższego zachowania może być formą słowną bądź formą pisemną. Ponadto zachowanie sprawcy obejmuje bezprawne noszenie odznaczenia, odznaki, stroju lub munduru.

Należy korzystać z treści ustawy z dnia 17 lutego 1960 r. o orderach i odznaczeniach ( Dz. U. nr 10 z 1960r. poz. 66) oraz z ustawy z dnia 21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach ( Dz. U. nr 31 z 1978 r. poz. 130)

Mundurem jest ubiór lub jego części służące oznaczeniu przynależności do określonej jednostki organizacyjnej lub jego części służące oznaczeniu przynależności do określonej jednostki organizacyjnej lub wykonywania określonych funkcji albo służby.

Osoba, która posiada legalnie mundur i używa go niezgodnie z przeznaczeniem np. będąc na wycieczce, dopuszcza się wykroczenia z art. 127 k.w.

skutek: wykroczenie formalne.

podmiot: powszechny

strona podmiotowa: wina umyślna

§2 Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na ustanawianiu, wytwarzaniu, publicznym rozpowszechnianiu, używaniu lub noszeniu

a) godła, chorągwi albo innej odznaki lub munduru, co do których wydano zakaz

b) odznaki lub munduru organizacji prawnie nie istniejącej

c) odznaki lub munduru, na których ustanowienie lub noszenie nie uzyskano wymaganego zezwolenia.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: umyślność lub nieumyślność

WYKROCZENIA PRZECIWKO INSTYTUCJOM PAŃSTWOWYM, SAMORZĄDOWYM I SPOŁECZNYM

Art. 65 k.w. Wprowadzenie w błąd organu państwowego

Podmiot: powszechny

Strona przedmiotowa: zachowanie się sprawcy polega na wprowadzeniu w błąd organu państwowego co do tożsamości własnej lub innej osoby, bądź

też co do swego obywatelstwa, zawodu, miejsca zatrudnienia lub zamieszkania.

Organ państwowy to część aparatu państwowego charakteryzująca się następującymi cechami:

1) sprawowanie funkcji państwa,

2) działanie ww imieniu państwa,

3) posiadanie określonych uprawnień,

4) wyposażenie we władzę państwową.

„Jeżeli chodzi o zachowanie się opisane w art. 65 § 1 k.w. to z reguły sprawa jest oczywista gdy sprawca udziela celowo o fałszywych informacji. Potwierdzenie udzielenia fałszywych informacji w postępowaniu dowodowym przed kolegium do spraw wykroczeń najczęściej następuje w drodze porównania przewidzidanych dotyczących np. nazwiska czy miejsca zamieszkania z tymi, które wcześniej obwiniony przedstawił organowi państwowemu. Dane te są najczęściej zawarte w notatce służbowej. (...). Trudniejszy problem powstaje na tle art. 65 § 2 k.w., gdzie kolegium do spraw wykroczeń zawsze powinno badać czy nie udzielenie dokumentu tożsamości wynikało z faktu, iż obwiniony nie posiadał go przy sobie. W obecnym stanie prawnym nie ma bowiem obowiązku posiadania przy sobie dokumentu tożsamości. Nie posiadając takiego dokumentu przy sobie - nie popełnia się wykroczenia z art. 65 § 2 k.w. W przypadku takim na wezwanie organu państwowego obywatel ma obowiązek udzielić wiadomości co do swojej tożsamości, miejsca zamieszkania, obywatela, zawodu i miejsca pracy.

Odmowa udzielenia takich informacji stanowi również o istocie wykroczenia z art. 65 § 2 k.w. stąd też w notatce służbowej funkcjonariusza, któremu odmówiono okazania dowodu osobistego powinna znaleźć się również informacja czy w następstwie tego faktu obywatel został wezwany do podania swego nazwiska i innych danych.” M.Bojarski, W. Radecki Kodeks wykroczeń z komentarzem s.150

Art. 66 k.w. Fałszywy alarm

Przedmiotem ochrony przepisu art. 66 k.w. jest działalność instytucji przed podejmowaniem niepotrzebnych decyzji.

Strona przedmiotowa: zachowanie się sprawcy polega na tym, że ze złośliwości i swawoli, chcąc wywołać niepotrzebną czynność fałszywym alarmem, informacją lub innym sposobem, wprowadza w błąd instytucję użyteczności publicznej albo inny organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia.

Instytucja użyteczności publicznej albo organ ochrony bezpieczeństwa , porządku publicznego lub zdrowia to np. pogotowie ratunkowe, pogotowie gazowe, Straż Pożarna, Policja.

Wykroczenie to ma charakter bezskutkowy. Jest dokonane niezależnie od tego czy instytucja użyteczności publicznej albo inny organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia podjął czynność.

Wykroczenie to może być popełnione tylko z winy umyślnej w formie zamiaru bezpośredniego. Pobudką stojącą u podłoża psychicznego zachowania się sprawcy jest złośliwość lub swawola.

Art. 67 k.w. Uszkadzanie ogłoszeń, afiszów lub plakatów

Art. 68 k.w. Bezprawny wyrób pieczęci

Zachowanie się sprawcy wykroczenia z art. 68 k.w. polega na wyrobieniu pieczęci, godła lub znaku instytucji państwowej albo organizacji społecznej bez właściwego zamówienia lub wydanie takiej pieczęci, godła lub znaku, osobie nie uprawnionej do odbioru.

Właściwe zamówienie pochodzi od uprawnionej instytucji państwowej lub organizacji społecznej tj. takiej której pieczęć, godło lub znak ma służyć, albo organu nadrzędnego tej instytucji lub organizacji.

§ 2 art. 68 k.w. przewiduje odpowiedzialność za bezprawne posiadanie, zamawianie lub nabywanie pieczęci instytucji państwowej lub organizacji społecznej.

Wykroczenie to można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

Art. 69 k.w. Niszczenie, uszkadzanie lub usuwanie znaków umieszczonych przez organ państwowy

WYKROCZENIA PRZECIWKO BEZPIECZEŃSTWU OSÓB I MIENIA

Art. 70 k.w.

Zachowanie sprawcy wykroczenia z art. 70 § 1 k.w. polega na tym, że

1) będąc niezdolny do czynności, której nieumiejętne wykonanie może wywołać niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia człowieka, taką czynność przedsiębierze albo

2) porucza ją osobie do jej wykonania niezdolnej lub

3) wbrew obowiązkowi nadzoru dopuszcza do wykonania takiej czynności przez osobę niezdolną.

Natomiast § 2 wymienionego powyżej art,. przewiduje odpowiedzialność sprawcy, który podejmuje w stanie wskazującym na użycie alkoholu lub podobnie działającego środka czynności zawodowe wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości.

Czynność, której nieumiejętne wykonanie może wywołać niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia człowieka to „ czynność, która sama przez się niebezpieczna nie jest, ale która wykonywana nieumiejętnie może być niebezpieczna, przy czym to niebezpieczeństwo ogranicza się do życia lub zdrowia człowieka” M. Bojarski, W. Radecki Kodeks wykroczeń z komentarzem s. 158

Niezdolność do wykonania czynności może być wynikiem np. braku kwalifikacji, doświadczenia, dostatecznych sił fizycznych. Przy czym niezdolność ta może być zarówno czasowa jak i trwała.

„Czynności, o których mowa w § 1 k.w., mogą być różne; nie są one wcale związane z określonym zawodem, umiejętnością czy wiadomościami. Charakteryzuje je tylko to, że aczkolwiek wykonywane umiejętnie nie należą one do niebezpiecznych, jednakże w razie niewłaściwego wykonywania mogą wywołać niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia człowieka (np. wykonywanie czynności tragarza, dźwigowego, pielęgniarki itp.).

Wykroczenie z art. 70 § 1 k.w. ma charakter formalny, zachodzi niezależnie od tego czy niebezpieczeństwo w wyniku działania sprawcy nastąpiło. Odpowiedzialność sprawcy następuje już z chwilą przedsięwzięcia wskazanej w art. 70 § 1 k.w. czynności lub poruczenia takiej czynności osobie niezdolnej do jej wykonania lub dopuszcza do jej wykonywania przez osobę niezdolną. Przy czym warunkiem odpowiedzialności za to wykroczenie jest zarówno wina umyślna jak i nieumyślna.

Art. 71 k.w. Wadliwe wykonanie urządzeń lub uczynienie ich niezdatnymi do funkcjonowania

Art. 72 k.w. Niezabezpieczenie miejsca niebezpiecznego

Art. 73 k.w. Niezawiadomienie o niebezpieczeństwie

Art. 74 k.w. Niszczenie urządzeń zapobiegających niebezpieczeństwu

Art. 75 k.w. Doprowadzanie do wypadania ciężkich przedmiotów lub wylewania płynów - 1) powszechny, 2) postępowanie umyślne lub nieumyślne, 3) bezpieczeństwo ludzi i ochrona mienia, 4) niedbalstwo lub nieostrożność np. przy wykonywaniu czynności budowlanych

Art. 76 k.w. Rzucanie kamieniami w pojazd mechaniczny

Zachowanie się sprawcy polega na rzucaniu kamieniami lub innymi przedmiotami w pojazd mechaniczny.

Pojazdem mechanicznym jest każdy pojazd napędzany umieszczonym w nim silnikiem - bez względu na pojemność skokową silnika i maksymalną prędkość - jeżeli nie posiada cech konstrukcyjnych, które pozwalają na poruszanie go za pomocą siły mięśni (będzie to więc np. maszyna samobieżna, motorower - niezależnie od parametrów technicznych, ale nie rower z doczepionym silnikiem).

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art.76 k.w. jest to, że pojazd mechaniczny musi znajdować się w ruchu.

„Pojazd jest w ruchu zarówno w czasie jazdy, w momencie poruszania się, jak i w czasie postoju na przystanku, gdy zatrzymał się on tylko chwilowo i gdy jest w nim obecna jakaś osoba (kierowca, pasażer). Nie dotyczy to więc np. pociągu stojącego na bocznym torze, samochodu stojącego na ulicy w nieobecności kierowcy lub pasażerów itp.” J.Bafia, D. Egierska, I.Śmietanka Kodeks wykroczeń. Komentarz. W-wa 1980 s. 187

Strona podmiotowa wyraża się w umyślności w formie zamiaru bezpośredniego.

Art. 77 k.w. Niezachowanie środków ostrożności przy trzymaniu psa.

Podmiot: powszechny, 2) postępowanie umyślne lub nieumyślne, 3) bezpieczeństwo osób - w szczególności zdrowie i życie, a także mienie, 4) nie zachowanie zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia.

Art. 78 k.w. Drażnienie zwierząt

Art. 79 k.w. Nieoświetlenie miejsc publicznych

Art. 80 k.w. Uszkodzenie wału przeciwpowodziowego

Art. 81 k.w. Uszkodzenie urządzeń do ochrony brzegów

Art. 82 k.w. Naruszenie przepisów przeciwpożarowych

Art. 83 k.w. Nieostrożne obchodzenie się z materiałami wybuchowymi

WYKROCZENIA PRZECIWKO BEZPIECZEŃSTWU I PORZĄDKOWI W KOMUNIKACJI

Art. 84 k.w. Nieoznaczenie przeszkody w ruchu drogowym

Art. 85 k.w. Samowolna zmiana znaku drogowego

Art. 86 k.w. Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym - wykroczenie przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji. Art. 86 § 2 - typ kwalifikowany, przepis szczególny do art. 87; 1) powszechny - każdy uczestnik RD lub włączający się do ruchu albo osoba stwarzająca przeszkody w ruchu (np. usuwająca oznakowania, rozbijająca lampy), 2) postępowanie umyślne lub nieumyślne, 3) ochrona bezpieczeństwa i porządku ruchu drogowego, 4) niezachowanie należytej ostrożności (przez działanie lub zaniechanie)

Art. 87 k.w. Prowadzenie pojazdu przez osobę w stanie po użyciu alkoholu

Prowadzenie pojazdu w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, 1) powszechny, 2) postępowanie umyślne lub nieumyślne, 3) bezpieczeństwo w ruchu drogowym, 4) wykroczenie formalne - przepis szczególny do art. art. 70

Art. 88 k.w. Prowadzenie lub pozostawienie pojazdu bez wymaganego oświetlenia

Art. 89 k.w. Dopuszczenie do przebywania małoletniego na drodze publicznej

Art. 90 k.w. Tamowanie lub utrudniani ruchu

Art. 91 k.w. Zanieczyszczenie drogi

Art. 92 k.w. Niepodporządkowanie się znakowi lub sygnałowi drogowemu

Art. 93 k.w. Nieudzielenie pomocy ofierze wypadku

Art. 94 k.w. Prowadzenie pojazdu bez uprawnień lub niedopuszczonego do ruchu

Art. 95 k.w. Prowadzenie pojazdu bez dokumentów

Art. 96 k.w. Nielegalne dopuszczenie do ruchu

Art. 96a k.w. Bezprawne posiadanie oznaczeń pojazdu uprzywilejowanego

Art. 97 k.w. Naruszenie innych przepisów drogowych

Przepis blankietowy np. dot kierowców naruszających zakaz używania telefonu komórkowego w czasie prowadzenia samochodu.

Art. 98 k.w. Zagrożenie bezpieczeństwa poza drogą publiczną lub naruszanie przepisów regulujących ruch po drogach wewnętrznych. 1)podmiot powszechny, 2) strona podmiotowa - postępowanie umyślne lub nieumyślne, 3)przedmiot ochrony porządek i bezpieczeństwo w ruchu pojazdów, 4) okoliczności modalne - miejsce - prowadzenie pojazdu mechanicznego poza drogą publiczną (podwórko, plac), sposób popełnienia wykroczenia - poprzez działanie powodujące zagrożenie bezpieczeństwa innych osób lub droga wewnętrzna - naruszenie przepisów.

Art. 99 k.w. Naruszenie stanu drogi

Art. 100 k.w. Uszkodzenie drogi lub pasa drogowego

Art. 101 k.w. Nieoczyszczenie drogi

Art. 102 k.w. Zaniedbanie stanu zjazdu

Art. 103 k.w. Uchylanie się od świadczeń na cele związane z komunikacją

Art. 103a k.w. Naruszenie w międzynarodowym transporcie drogowym

WYKROCZENIA PRZECIWKO OSOBIE

Art. 104 k.w. Skłanianie do żebrania

Art. 105 k.w. Dopuszczenie do demoralizacji nieletniego

Art. 106 k.w. Dopuszczenie do przebywania w niebezpieczeństwie

Art. 107 k.w. Złośliwe niepokojenie innej osoby

Zachowanie się sprawcy polega na złośliwym wprowadzeniu innej osoby w błąd lub w inny sposób złośliwym niepokojeniu.

Nie jest istotna dla popełnienia tego wykroczenia forma wprowadzenia w błąd. Może być ono osiągnięte poprzez słowo, gest, pismo itp.

Przy czym sprawca działa w celu dokuczenia innej osobie.

Koniecznym obok umyślności zachowania sprawcy jest wykazanie złośliwości sprawcy.

Przez złośliwe niepokojenie należy rozumieć bezprawne naruszenie spokoju i równowagi psychicznej innej osoby.

Art. 108 k.w. Szczucie psem

Zachowanie się sprawcy polega na szczuciu psem człowieka. Dla popełnienia wykroczenia wystarczy sama czynność szczucia.

Dla popełnienia wykroczenia wystarczy sama czynność szczucia. W wypadku nastąpienia skutku np. w postaci uszkodzenia ciała lub uszkodzenia odzieży sprawca może odpowiadać za odpowiednio: wykroczenie z art. 124 k.w. lub przestępstwa z art. 156 k.k., 157 k.k. , 288 k.k.

Strona podmiotowa umyślność w zamiarze bezpośrednim.

WYKROCZENIA PRZECIWKO ZDROWIU

Art. 109 k.w. Zanieczyszczenie wody

Przedmiot ochrony: przepis chroni czystość wody służącej do picia, pojenia zwierząt, kąpania się.

Strona przedmiotowa: zachowanie się sprawcy polega na zanieczyszczaniu wody:

służącej do picia lub pojenia zwierząt, znajdującej się poza urządzeniami przeznaczonymi do zaopatrzenia ludności w wodę (§ 1) w pływalni, kąpielisku lub innym obiekcie o podstawowym znaczeniu. Zanieczyszczanie wody może polegać na wlewaniu do niej nieczystości, odprowadzaniu ścieku, wyciekach z gnojowiska, czerpaniu jej brudnym naczyniem (po oleju, smarach), wyrzucaniu padliny, wnętrzności zwierzęcych, urządzaniu w takiej wodzie prania, załatwianiu potrzeby fizjologicznej itp. Chodzi tu o takie zanieczyszczenie, które wpływa ujemnie na smak wody, jej zapach lub wygląd.

Przedmiotem czynu jest woda przeznaczona do picia lub pojenia zwierząt znajdująca się poza urządzeniami przeznaczonymi do zaopatrywania ludności w wodę tj. znajdująca się w źródle, strumieniu, rzece, sadzawce, stawie, jeziorze oraz w pływalni, kąpielisku lub innym obiekcie podobnym przeznaczeniu.

Zgodnie z art. 98 ustawy z 24.10 1974 r. prawo wodne (Dz. U. Nr 38, poz. 230 ze zm.) do urządzeń przeznaczonych do zaopatrzenia ludności w wodę zalicza się studnie publiczne oraz urządzenia wodne służące do ujęcia i poboru wody, jak również urządzenia służące do jej magazynowania, uzdatniania rozprowadzania.

Skutek: Jest nim chociażby jednorazowe zanieczyszczenie wody.

Chociaż art. 109 k.w. mówi o zanieczyszczaniu (a nie o zanieczyszczeniu) wody, to znamiona wykroczenia określonego w tym artykule wyczerpuje nie tylko zanieczyszczenie spowodowane powtarzającym się działaniem (np. gospodarz codziennie wlewa nieczystości do rzeki w miejscu pojenia zwierząt przez inne osoby), ale i wywołane jednym czynem, polegającym przykładowo na wrzuceniu padliny lub śmieci do wody.

Podmiot : powszechny.

Strona podmiotowa: Wykroczenie z art. 109 § 1 k.w. popełnić można zarówno umyślnie jak i nieumyślnie. Natomiast wykroczenie z art. 109 § 2 k.w. można popełnić tylko umyślnie.

Szkodliwe zanieczyszczanie wody tj. takie, że może zagrozić życiu lub zdrowiu wielu osób lub spowodować zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach jest przestępstwem z art. 182 k.k.

Art.110 k.w. Zatrucie chorego

Art.111 k.w. Niezachowanie należytego stanu sanitarnego

Art.112 k.w. Nieprzestrzeganie wymagań sanitarnych w handlu okrężnym

Art.113 k.w. Nieprzestrzeganie czystości przy świadczeniu usług

Art.114 k.w. Odmowa udzielenia wyjaśnień organowi służby zdrowia

Art.115 k.w. Niepoddanie się szczepieniu lub badaniu

Art.116 k.w. Nieprzestrzeganie zarządzeń leczniczych

Art. 117 k.w. Nieprzestrzeganie czystości i porządku w obrębie nieruchomości i art. 10 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Przedmiot ochrony: przepis art. 117 k.w. chroni należyty stan i porządek w obrębie nieruchomości.

Strona przedmiotowa: zabronione zachowanie się polega na:

niewykonywaniu obowiązków w zakresie utrzymania czystości i porządku w obrębie nieruchomości,

niestosowaniu się do wskazań i nakazów wydanych przez właściwe organy w celu zabezpieczenia należytego stanu sanitarnego nieruchomości i zwalczania chorób zakaźnych.

Obowiązki w zakresie utrzymania czystości i porządku w obrębie nieruchomości określa ustawa z dnia 13.09.1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. Nr 132, poz. 622)

Art. 5 ust. 1 tej ustawy stanowi, że właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez:

1) wyposażenie nieruchomości w urządzenia służące do gromadzenia odpadów komunalnych oraz utrzymywanie tych urządzeń w odpowiednim stanie sanitarnym i porządkowym oraz przyłączenie do istniejącej kanalizacji sanitarnej,

2) gromadzenie powstałych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych w urządzeniach, o których mowa w pkt 1.

3) usuwanie i unieszkodliwianie odpadów komunalnych,

4) oczyszczanie ze śniegu i lodu oraz usuwanie błota i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości.

Wykonywanie obowiązków określonych w ust. 1 na terenie budowy należy do kierownika budowy (art. 5 ust. 2).

Oczyszczanie przystanków komunikacyjnych oraz wydzielonych krawężnikiem lub oznakowaniem poziomym torowisk pojazdów szynowych ze śniegu i lodu oraz usuwanie odpadów komunalnych, błota i innych zanieczyszczeń na tych terenach należy do obowiązków jednostek użytkujących tereny służące komunikacji publicznej (art. 5 ust. 3)

Obowiązki utrzymania czystości i porządku na terenach wyżej nie wymienionych należą w odniesieniu do dróg publicznych - do zarządu drogi, a w odniesieniu do pozostałych terenów - do gminy.

Właściciele nieruchomości przy wykonywaniu obowiązku usuwania i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zobowiązani są do udokumentowania korzystania z usług (okazanie umowy i dowodów płacenia za usługi lub okazanie, na żądanie wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, dowodów płacenia za składowanie odpadów na składowisku odpadów komunalnych) - art. 6 ust 1 ustawy.

Właścicielami nieruchomości, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, są także współwłaściciele, użytkownicy wieczyści, jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomościami.

Odpady komunalne to stałe lub ciekłe odpady powstające w gospodarstwach w obiektach użyteczności publicznej i obsługi ludności (np. szkołach, urzędach organów administracji, zakładach opieki zdrowotnej itp.), w tym nieczystości gromadzone w zbiornikach bezodpływowych, porzucone wraki pojazdów mechanicznych oraz odpady uliczne, z wyjątkiem odpadów niebezpiecznych z zakładów opieki zdrowotnej i zakładów weterynaryjnych (art. 2 ust.1 pkt 2 ustawy).

Nie wykonanie obowiązków, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy jest wykroczeniem z art. 10 ust. 2 tej ustawy.

W związku z powyższym przepis art. 117 k.w. w zakresie uregulowanym art. 10 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy nie ma zastosowania.

Strona podmiotowa:

Powyższe wykroczenie można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

Problematyka postępowania z odpadami całościowo została uregulowana w ustawie z dnia 27.06.1997 r. o odpadach (Dz.U. nr 96, poz. 592).

Naruszenia postanowień tej ustawy stanowią przestępstwa (art. 46 - 48) i wykroczenia (art. 49 -54). Możliwy więc będzie zbieg przepisów art. 10 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach i art. 51 ustawy o odpadach, jeżeli właściciel nieruchomości jako użytkownik, nie zwraca opakowań po substancjach trujących, substancjach trujących przeterminowanych, w uszkodzonych opakowaniach lub innych opakowań i wyrobów, na które obowiązek ten został rozszerzony i przez to nie utrzymuje czystości i porządku w obrębie nieruchomości (opakowania te zaśmiecają teren posesji).

Niewłaściwe postępowanie z odpadami mogące zagrozić życiu lub zdrowiu wielu osób lub spowodować zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach jest przestępstwem z art. 183 k.k.

art. 118 k.w. Ubój zwierzęcia bez badania

WYKROCZENIA PRZECIWKO MIENIU

art. 119 k.w. Kradzież lub przywłaszczenie

Wykroczenia z art. 119 k.w. są czynami przepołowionymi. Różni je od przestępstw generalnie wartość przedmiotu czynności wykonawczej (do 250 zł).

Przedmiot ochrony: przepis art. 119 k.w. chroni prawo własności i inne prawa majątkowe, w szczególności posiadanie.

Strona przedmiotowa: odpowiedzialność z art. 119 k.w. zachodzi w stosunku do osoby, która dopuszcza się kradzieży lub przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej.

Kradzież polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia.

Przez zabór należy rozumieć wyjęcie rzeczy spod władztwa dotychczasowego posiadacza wbrew jego woli (nie jest więc kradzieżą zawładnięcie rzeczą porzuconą) i przyjęcie jej we władztwo osoby sprawcy.

Przedmiotem czynu musi być rzecz ruchoma stanowiąca czyjąś własność przedstawiająca wartość majątkową (wyrażoną w pieniądzu) i użytkową (służącą zaspokojeniu jakichś potrzeb), jeżeli wartość nie przekracza 250 zł bez względu na jej substancję (przedmioty trwałe, ciekłe a także energia elektryczna lub gaz).

Rzeczą ruchomą lub przedmiotem w rozumieniu art. 115 § 9 k.k. jest także polski lub obcy pieniądz lub inny środek płatniczy oraz dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce.

Skutek: wykroczenie jest dokonane z chwilą zawładnięcia rzeczą, chociażby sprawca nie wyniósł jej ze sfery bytowania pokrzywdzonego i zawładnięcie było stosunkowo krótkotrwałe.

Podmiot: kradzież jest wykroczeniem ogólnosprawczym.

Strona podmiotowa: zabór cudzej rzeczy ruchomej tylko wówczas jest kradzieżą, jeżeli sprawca działa w celu przywłaszczenia. Jest to więc wykroczenie kierunkowe. Można je popełnić tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Jeżeli sprawca nie ma takiego celu, to kradzieży nie popełniono ale może wchodzić w grę odpowiedzialność z art. 127 k.w. (samowolne użycie mienia ruchomego) lub art. 191 k.k.

Przywłaszczenie polega na rozporządzeniu cudzą rzeczą ruchomą lub prawem majątkowym, znajdującą się legalnie w posiadaniu sprawcy wbrew woli osoby uprawnionej do dysponowania rzeczą z zamiarem pozbawienia tej osoby własności mienia i uczynienia z niego swojej własności.

Art. 119 k.w. przewidując karalność przywłaszczenia mówi o przywłaszczeniu ogólnie, obejmując więc karalność wszystkich znanych w prawie karnym postaci przywłaszczenia a mianowicie:

a) przywłaszczenie tzw. podstawowe (gdy rzecz przypadkowo znalazła się w posiadaniu sprawcy),

b) przywłaszczenie rzeczy znalezionej (chwilowo pozostawiona, a nie zgubiona może być przedmiotem kradzieży)

c) przywłaszczenie rzeczy powierzonej (sprzeniewierzenie).

Przesłankami faktycznymi urzeczywistniającymi zamiar w celu przywłaszczenia mogą być:

- bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy, prawa majątkowego na własność (odmowa zwrotu, zaprzeczenie otrzymania, zapewnienie o zwrocie, ukrycie itp.),

- przekazanie cudzej rzeczy, prawa majątkowego na własność osobie trzeciej (sprzedaż, zamiana, darowizna), bezprawne zużycie, przerobienie itp.

Ze względu na ochronę lasów ustawodawca odrębnie penalizuje kradzież, przywłaszczenie, a także wyrąb drzewa z lasu (art. 120 k.w.). Gdy czyn sprawcy jest skierowany na gałęzie, korzenie, krzewy lub pniaki to podlega kwalifikacji z art. 148 k.w.

Od przywłaszczenia należy odróżnić niezawiadomienie o znalezieniu cudzej rzeczy albo przybłąkaniu się cudzego zwierzęcia (art. 125 k.w.)

Karalność wykroczenia z art. 119 k.w. jest rozciągnięta na usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo (art. 119 § 3 k.w.).

Jeżeli sprawca kradzieży lub przywłaszczenia rzeczy ruchomej na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje tylko na żądanie pokrzywdzonego.

Kradzież, przywłaszczenie cudzej rzeczy przedstawiającej wartość niemajątkową (np. pamiątkowych zdjęć, listów, czy nawet zasuszonych kwiatów) jest wykroczeniem z art. 126 k.w.

Przepisu art. 119 k.w. nie stosuje się, gdy przedmiotem czynu jest:

-broń, amunicja, materiały lub przyrządy wybuchowe ( art.130 §1 pkt 2 k.w.), mleczko makowe, słoma makowa albo środki odurzające lub psychotropowe

-kradzież popełniono z włamaniem ( art. 279 k.k.) - art. 130 § 2 k.w.

-kradzież popełniono w warunkach rozboju ( art. 280 k.k.) lub kradzieży rozbójniczej ( art. 281 k.k.) - art. 130 § 3 k.w.

art. 120 k.w. Wyrąb drzewa w lesie

Wykroczenie z art. 120 k.w. polega na wyrębie drzewa w lesie albo kradzieży lub przywłaszczeniu z lasu drzewa wyrąbanego lub powalonego jeżeli wartość drzewa nie przekracza 75 zł.

Warunkiem karalności zachowania polegającego na wyrębie drzewa w lesie jest cel przywłaszczenia.

Przy czym skutek tego zachowania wyraża się w rozpoczęciu czynności wyrębu.

Kradzież to zabór mienia w celu przywłaszczenia

Przywłaszczenie to zachowanie się sprawcy władającego cudzym mieniem (w oparciu o czynność legalną) tak jak mieniem własnym (np. sprzedaż, przemalowanie).

Czyn polegający na wyrębie gałęzi, korzeni lub krzewów, karczowaniu pniaków stanowi wykroczenie z art. 148 k.w.

art. 121 k.w. Szalbierstwo

Przedmiot ochrony: przepis art. 121 k.w. chroni stosunki majątkowe przed wyłudzeniem świadczenia.

Strona przedmiotowa: kodeks wykroczeń przewiduje dwie postacie szalbierstwa.

Pierwsza postać tego wykroczenia określona w § 1 art. 121 k.w. polega na umyślnym wyłudzeniu przejazdu koleją lub innym środkiem lokomocji jeżeli miało to miejsce po raz trzeci w roku, a ponadto poprzedzone było dwukrotnym nieuiszczeniem nałożonej kary pieniężnej określonej w taryfie za wyłudzenie takiego przejazdu.

Druga postać szalbierstwa ( § 2 art. 121) polega na umyślnym jednokrotnym wyłudzeniu pożywienia lub napoju w zakładzie żywienia zbiorowego, wyłudzeniu przejazdu środkiem lokomocji należącym do przedsiębiorstwa nie dysponującego karami pieniężnymi określonymi w taryfie ( np. przedsiębiorstwa taksówkowego), wstępu na imprezę artystyczną, rozrywkową lub sportową, działanie automatu lub innego podobnego świadczenia, o którym wie, że jest płatne (np. urządzeń wesołego miasteczka).

Wg.A.Marka : inne podobne świadczenia dotyczyć mogą np. usług fryzjerskich, szewskich itp (Prawo wykroczeń Warszawa 1996, s. 153).

„Wyłudzenie przejazdu prywatną taksówką stanowi wykroczenie z art. 121 §2 k.w. bez względu na wysokość wyrządzonej tym czynem szkody” (OSNKW 1973, nr 4, poz.42 ). Sąd Najwyższy podkreślił ponadto, że „ zawarte w art. 121§ 2 k.w. określenie „wyłudza” (...) inne podobne świadczenie, o którym wie, że jest płatne”, nie obejmuje wyłudzenia mieszkania w hotelu bez zamiaru uiszczenia należności (OSNKW 1973, nr 2-3, poz. 27) oraz wypadku niewywiązywania się z zobowiązania zapłaty wynagrodzenia za zamówione dzieło (OSNKW 42/73).

W tym pierwszym wypadku sprawca może ponieść odpowiedzialność z art. 286 k.k.

Wyłączenie się do urządzenia telekomunikacyjnego i uruchomienie na cudzy rachunek impulsów telefonicznych jest przestępstwem z art. 285 k.k.

Wykroczenie z art. 121 k.w. zachodzi bez względu na wysokość wyrządzonej tym czynem szkody.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wykroczenie z art. 121 k.w. można popełnić tylko umyślnie.

W razie popełnienia wykroczenia z art. 121§ 2 k.w. można orzec obowiązek zapłaty równowartości wyłudzonego mienia.

Art. 122 k.w. Paserstwo potocznie jt. przyjęcie mienia pochodzącego z wykroczenia. Istnieją 4 formy paserstwa: nabycie (sprzedaż, zamiana), pomoc do zbycia, przyjęcie rzeczy, pomoc w ukryciu rzeczy. Korzyść majątkowa z paserstwa: dla sprawcy, innej osoby fizycznej i prawnej, jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej. Korzyść - wartość przyjętego przez pasera mienia.

Podmiot: powszechny,

Strona podmiotowa: postępowanie umyślne,

Przedmiot ochrony: mienie,

Strona przedmiotowa: potocznie - przyjęcie mienia.

Art. 123 k.w. Kradzież ogrodowa

Podmiot: powszechny, przedmiot ochrony: owoce, warzywa, kwiaty znajdujące się w cudzym ogrodzie, strona przedmiotowa:zabór w nieznacznej ilości owoców, warzyw, kwiatów, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego, jeśli nastąpi jednocześnie zniszczenie ogrodu - zachodzi wykroczenie z art.150.

Art. 124 k.w. Niszczenie cudzej rzeczy

Zachowanie się sprawcy polega na umyślnym niszczeniu, uszkadzaniu lub czynieniu niezdatnym do użytku mienia społecznego lub cudzego mienia, jeżeli szkoda nie przekracza 250 zł.

Przez niszczenie należy rozumieć takie oddziaływanie na rzecz, które powoduje , iż rzecz przestaje istnieć.

Uszkodzenie to zmniejszenie wartości danej rzeczy np. poprzez zmianę wyglądu zewnętrznego lub kształtu, bądź to przez naruszenie całości.

Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku następuje wtedy, gdy zachowaniem się swoim sprawca spowodował, iż nie nadaje się ona do wykorzystania w sposób zgodny ze swoim przeznaczeniem.

Wskazówką czy mamy do czynienia z przestępstwem czy wykroczeniem jest wysokość szkody będącej skutkiem czynu sprawcy.

Granicą jest szkoda, która nie przekracza 250 zł.

„W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że wysokość szkody wyrządzonej tym wykroczeniem może być wyższa niż wartość uczynionego niezdolnym do użytku mienia. Sąd Najwyższy stwierdził bowiem, że przestępstwo określone w art. 280 k.k. może polegać nie tylko na niszczeniu lub uszkodzeniu mienia społecznego albo cudzego, ale również na uczynieniu go niezdatnym do użytku, dlatego wartość mienia może być niższa od szkody wyrządzonej tym przestępstwem. Szkoda więc ma zasadnicze znaczenie, od jej bowiem wysokości zależy, czy określone we wspomnianym przepisie działanie lub zaniechanie stanowi występek czy też wykroczenie określone w art. 124 § 1 k.w. Wykroczeniem zaś jest wtedy, gdy szkoda nie przekracza 250 zł (por. OSNKW 1973, nr1 , poz 4) M. Bojarski, W. Radecki Kodeks wykroczeń z komentarzem s. 259. Wykroczenie z art. 124 k.w. jest wykroczeniem skutkowym, które można popełnić jedynie umyślnie.

Art. 125 k.w. Niezawiadomienie o znalezieniu rzeczy lub zwierzęcia

Podmiot: powszechny, przedmiot ochrony: mienie lub zwierzę, strona przedmiotowa - nie podjęcie odpowiednich działań zgodnie z k. cyw. art. 183 - zawiadomienia osoby uprawnionej lub właściwego organu państwowego. Sprawca nie może postępować z rzeczą jak z własną np. nie zbywa jej.

Art. 126 k.w. Kradzież, niszczenie, uszkodzenie rzeczy o wartości niemajątkowej

Wykroczenie może być popełnione tylko umyślnie, dot. rzeczy mających wartość osobistą niemajątkową np. pamiątkową. Ściganie na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 127 k.w. Samowolne używanie cudzego mienia ruchomego

Przedmiot ochrony: przepis art. 127 k.w. chroni prawo własności w zakresie wyłącznego dysponowania mieniem.

Strona przedmiotowa: wykroczenie to polega na samowolnym użyciu cudzego mienia ruchomego.

Samowolne użycie mienia nie zawsze musi polegać na jego zaborze np. korzystanie z urządzeń RTV innej osoby bez jej zgody, użycie do celów prywatnych pojazdu mechanicznego przez właściciela warsztatu, któremu pojazd ten powierzono do naprawy (OSNKW 1975, nr 10 - 11. poz.140).

W przypadku, kiedy sprawca samowolnie używa cudze mienie w ten sposób, że bierze np. cudzy rower by dojechać do określonego celu, a następnie porzuca go przez co czyni niemożliwym odzyskanie go przez właściciela postępując z tym mieniem jak ze swoim, sprawca popełnia bądź wykroczenie bądź przestępstwo kradzieży.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: Wykroczenie to można popełnić tylko umyślnie (samowolne użycie). Różni się ono od wykroczenia kradzieży z art. 119 k.w. w sferze strony podmiotowej - gdyż nie cechuje go zamiar przywłaszczenia. Sprawca czynu z art. 127 k.w. zabiera rzecz celem jej krótkotrwałego użycia z zamiarem jej zwrotu lecz dokonuje tego bez odpowiedniej na to zgody.

Art. 128 k.w. Urządzenie gry hazardowej

Przedmiot ochrony: przepis art. 128 k.w. chroni stosunki majątkowe przed grą hazardową.

Strona przedmiotowa: wykroczenie to polega na urządzaniu gry hazardowej albo użyczaniu do niej środków (kart, ruletki) lub pomieszczenia (lokalu). Sam udział w grze hazardowej nie stanowi wykroczenia.

Gra hazardowa to taka gra, w której wygrana lub przegrana zależy wyłącznie lub przeważnie od wypadku losowego, a nie umiejętności grających, np. poker, „oko”, ruletka.

W przypadku, kiedy wygrana urządzającego grę nie jest wynikiem jego umiejętności, lecz uzyskana została dzięki oszukańczym manipulacjom np. znaczone karty, czyn taki wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 286 k.k.

Urządzenie gry hazardowej o charakterze towarzyskim, wyłącznie dla rozrywki zarówno urządzającego jak i graczy (gdy nie ma chęci osiągnięcia korzyści majątkowej) nie stanowi wykroczenia z art. 128 k.w.

Według M. Bojarskiego, W. Radeckiego niezależnie od odpowiedzialności za wykroczenie z art. 128 k.w. czy przestępstwo oszustwa z art. 286 k.k. w stosunku do osoby urządzającej gry hazardowe (prowadzącej bezprawną działalność w zakresie gier losowych lub zakładów wzajemnych) może zachodzić odpowiedzialność z ustawy karnoskarbowej (art. 117 - 121 u.k.s.)

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wykroczenie umyślne, które może być popełnione z zamiarem bezpośrednim zabarwionym celem (dolus directus coloratus).

Pieniądze i inne przedmioty służące do gry, w myśl § 2 art. 128 k.w. podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.

Art. 129 Wyrabianie, posiadanie, nabywanie, dostarczanie narzędzi przeznaczonych do dokonywania kradzieży

Przedmiot ochrony: przepis art. 129 k.w. chroni stosunki majątkowe przed kradzieżą na etapie przygotowania do niej.

Strona przedmiotowa: wykroczenie to polega na:

1) wyrabianiu, posiadaniu lub nabywaniu wytrychów, dostarczaniu ich osobie nie trudniącej się zawodem, w którym są one potrzebne;

2) wyrabianiu, posiadaniu lub nabywaniu kluczy do cudzego domu, mieszkania lub innego pomieszczenia albo schowka bez zezwolenia osoby uprawnionej lub organu administracji;

3) wyrabianiu, posiadaniu, nabywaniu lub dostarczaniu innym osobom narzędzi przeznaczonych do dokonywania kradzieży.

Skutek: jeżeli wykroczenie polega na wyrabianiu, nabywaniu lub dostarczaniu ww. przedmiotów jest wykroczeniem materialnym; jeżeli natomiast polega na ich posiadaniu, to jest wykroczeniem formalnym.

Okoliczności modalne: do znamion czynu określonego w art. 129 § 1 pkt 3 k.w. należy sytuacja - brak zezwolenia osoby dysponującej pomieszczeniem lub organu.

Podmiot: powszechny. Czynu z art. 129 § 1 pkt 1 i 2 k.w. może dopuścić się tylko ten, kto nie trudni się zawodem, w którym przedmioty wymienione w tym przepisie są potrzebne.

Strona podmiotowa: Wykroczenie to można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

Wytrychy, klucze lub narzędzia podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.

Art. 130 k.w. Wyłączenia stosowania przepisów

Art. 131 k.w. Wykroczenia popełnione za granicą

WYKROCZENIA PRZECIWKO INTERESOM KONSUMENTÓW

Art. 132 k.w. Skreślony

Art. 133 k.w. Spekulacja biletami wstępu

Art. 134 k.w. Oszukiwanie przy sprzedaży towaru lub świadczeniu usług

Oszukiwanie przy sprzedaży towaru lub świadczenia usług. 1) podmiot indywidualny - sprzedawca, usługodawca, 2) postępowanie umyślne w zamiarze bezpośrednim, 3) ochrona interesów nabywcy oraz interesów osób korzystających z usług przed oszukiwaniem ich w zakresie ilości, wagi, miary, gatunku, rodzaju lub ceny kupowanego towaru, 4) oszukiwanie nabywcy co do ilości, wagi, miary, gatunku, rodzaju lub ceny przy sprzedaży towaru czy świadczonych usług, jeżeli nabywca poniósł szkodę, która nie przekracza 100 zł. (powyżej 100 zł - art. 286§1 KK - przestępstwo oszustwa).Usiłowanie jest karalne.

Art. 135 k.w. Ukrywanie lub odmowa sprzedaży towaru

Art. 136 k.w. Usuwanie oznaczeń z towaru

Art. 137 k.w. Naruszenie obowiązku uwidaczniania cen

Art. 138 k.w. Żądanie i pobieranie za świadczenie opłaty wyższej od obowiązującej albo bez uzasadnionej przyczyny odmówienie świadczenia, do którego jest zobowiązany. 1) indywidualny (dot. osób prowadzących określona działalność świadczeniodawczą lub zajmujący określone stanowisko, 2) postępowanie umyślne w zamiarze bezpośrednim, 3) ochrona interesów osoby, której świadczy się usługę, 4) żądanie i pobieranie za świadczenie opłaty wyższej od obowiązującej albo bez uzasadnionej przyczyny odmówienie świadczenia, do którego jest zobowiązany. Usiłowanie nie jest karalne.

Art. 139 k.w. Skreślony

WYKROCZENIA PRZECIWKO OBYCZAJNOŚCI PUBLICZNEJ

Art. 140 k.w. Nieobyczajny wybryk. Takie zachowanie, które narusza zasady współżycia społecznego w zakresie dobrych obyczajów i jest zdolne do wywołania zgorszenia (wykroczenie formalne - bezskutkowe), wykroczenie można popełnić tylko umyślnie. Podmiot powszechny, przedmiot ochrony - poczucie dobrych obyczajów, strona przedmiotowa każde zachowanie umyślne mogące spowodować zgorszenie np. załatwianie potrzeb fizjologicznych w miejscu publicznym.

Art. 141 k.w. Umieszczanie nieprzyzwoitych napisów. Używanie słów wulgarnych

Art. 142 k.w. Proponowanie czynu nierządnego

WYKROCZENIA PZRECIWKO URZĄDZENIOM UŻYTKU PUBLICZNEGO

Art. 143 k.w. Utrudnianie korzystania z urządzeń przeznaczonych do użytku publicznego - 1) powszechny, 2) zachowanie umyślne - ze złośliwości lub swawoli, w zamiarze bezpośrednim, 3) ochrona urządzeń użyteczności publicznej w celu ich niezakłóconego i zgodnego z przeznaczeniem funkcjonowania, 4) zachowanie sprawcy polegające na uszkadzaniu, niszczeniu, usuwaniu urządzeń.

Art. 144 k.w. Niszczenie roślinności

Art. 145 k.w. Zaśmiecanie miejsc dostępnych dla publiczności

WYKROCZENIA PZRECIWKO OBOWIĄZKOWI

EWIDENCJI

Art. 146 k.w. Niezgłoszenie urodzenia lub zgonu

Art. 147 k.w. Niedopełnienie obowiązku meldunkowego

Przedmiot ochrony: przepis art. 147 k.w. chroni prawidłowość danych dotyczących ruchu ludności

Strona przedmiotowa: wykroczenie z art. 147 k.w. polega na:

1) niedopełnieniu przez osobę podlegającą zameldowaniu lub wymeldowaniu obowiązku meldunkowego ( § 1) albo

2) niezawiadomieniu, wbrew obowiązkowi właściwego organu o niedopełnieniu przez inną osobę ciążącego na niej obowiązku meldunkowego.

Przepis art. 147 k.w. ma charakter blankietowy, ponieważ obowiązki, o których tu mowa nakłada ustawa z 10. 04. 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. Nr 32/1984/174 ze zm.). Ustawa ta określa, iż każdy, kto przebywa w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż 3 doby, jest obowiązany zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby licząc od dnia przybycia.

Można mieć tylko jedno miejsce stałego pobytu (art. 5 ustawy).

Pobyt czasowy to przebywanie osoby bez zamiaru zmiany miejsca stałego pobytu w innej miejscowości lub w tej samej miejscowości pod oznaczonym numerem.

Osoba zameldowana na pobyt czasowy i przebywająca w tej samej miejscowości nieprzerwanie dłużej niż 2 miesiące jest obowiązana zameldować się na pobyt stały , chyba że zachodzą okoliczności wskazujące na to, iż pobyt ten nie utracił charakteru pobytu czasowego np. w związku z pracą poza miejscem stałego pobytu, kształceniem się, leczeniem, czynną służbą wojskową itp.

Osoby przebywające w zakładach hotelarskich zobowiązane są zameldować się w ciągu 24 godzin licząc od chwili przybycia.

Turyści przebywający w domach wczasowych, wypoczynkowych, schroniskach, campingach również powinni dopełnić obowiązku meldunkowego w terminie 24 godzin od chwili przybycia.

Poza wyżej wymienionymi obiektami są zwolnieni z tego obowiązku, jeżeli pobyt ich nie przekracza 30 dni.

Zwolnieni od obowiązku meldunkowego są rodzice przybywający do swoich dzieci, a dziadkowie do wnuków na czas nie przekraczający 30 dni.

Cudzoziemcy obowiązani są zameldować się w ciągu 48 godzin od chwili przybycia do danej miejscowości jednak nie później od

przekroczenia granicy (art. 24 ustawy).

Obowiązek meldunkowy nie jest tożsamy z mieszkaniem bez zameldowania. Przepis art. 147 k.w. chroni interes administracji w zakresie informacji o ruchu ludności. Stąd został nałożony na obywateli obowiązek zgłoszenia się do urzędu celem podania informacji o pobycie stałym lub czasowym. Na tym kończy się obowiązek obywateli względem administracji.

Zdaniem M. Bojarskiego i W. Radeckiego obowiązek powyższy jest spełniony z chwilą zgłoszenia, choćby zgłaszający to nie spełniał wszystkich przesłanek warunkujących jego przyjęcie, np. w przypadku odmowy zameldowania osoby pod określonym adresem w przypadku braku uprawnień do zajmowania mieszkania.

Nie jest wykroczeniem z art. 147 k.w, posługiwanie się nieaktualnym wpisem o zameldowaniu na pobyt stały w dokumencie stwierdzającym tożsamość po uprawomocnieniu się decyzji o wymeldowaniu podjętej w trybie administracyjnym. Decyzja taka jest jednocześnie aktem przerywającym wykroczenie przeciwko obowiązkowi meldunkowemu polegającemu na wymeldowaniu się z tego pobytu. Obowiązek wymeldowania został spełniony przez inną osobę, niejako w sposób zastępczy przez uprawniony organ państwowy.

Dla przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenie z art. 147 § 1 k.w. jest niezbędne ustalenie faktu niedopełnienia obowiązku meldunkowego oraz ustalenie czasokresu przebywania bez dopełnienia tego obowiązku.

Niedopełnienie obowiązku meldunkowego jest wykroczeniem trwałym.

Podmiot: Sprawca czynu z § 1 art. 147 k.w. może być każdy na kim ciąży obowiązek meldunkowy, a z 5§ 2 art. 147 k.w. ta osoba, na której spoczywa obowiązek zawiadomienia właściwego organu o niedopełnieniu przez inną osobę obowiązku meldunkowego tj. w zasadzie każdy dysponent lokalu, do którego wprowadza się zobowiązany do zameldowania się (np. właściciel, administrator itp. osoby).

Strona podmiotowa: Wykroczenie z art. 147 k.w. można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

Art. 147a k.w. Niezarejestrowanie zakładu opieki zdrowotnej. Reklama świadczeń zdrowotnych.

SZKODNICTWO LEŚNE, POLNE I OGRODOWE

Art. 148 k.w. Szkodnictwo leśne - niszczenie gałęzi, karczowanie pniaków

Art. 149 k.w. Drobne paserstwo leśne

Art. 150 k.w. Szkodnictwo ogrodowe

Art. 151 k.w. Bezprawny wypas

Art. 152 k.w. Niszczenie kosodrzewiny

Art. 153 k.w. Drobne szkody leśne

Art. 154 § 2 k.w. Zanieczyszczenie gruntu polnego

Przedmiot ochrony: Przepis art. 154 §2 k.w. chroni grunty polne przed ich zanieczyszczeniem

Strona przedmiotowa: wykroczenie to polega na wyrzucaniu na cudzy grunt polny kamieni, śmieci, padliny lub innych nieczystości.

Przepis ten mówi o gruncie „ polnym” (a nie rolnym). Nie musi to być więc grunt „rolny” w rozumieniu ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ale także np. nieużytek.

Zanieczyszczenie innych miejsc, w zależności od ich charakteru musi być kwalifikowane np. z art. 91, 145, 162 k.w.

Szczegółowe kwestie związane z postępowaniem z odpadami komunalnymi zostały uregulowane w ustawie o utrzymaniu porządku i czystości w gminach (Dz. U. nr 132/1996/622) patrz uwagi do art. 112 k.w. , a z innymi odpadami w ustawie z 27.06. 1997 r. o odpadach (Dz.U. nr 96, poz. 592).

Naruszenia postanowień ustawy o odpadach stanowią przestępstwa (art. 46 -48) i wykroczenia (art. 49 -54), np. składowanie odpadów w miejscu na ten cel nie wyznaczonym lub na powierzchni ziemi, poza obiektami i urządzeniami technicznymi służącymi do ich kompostowania lub termicznego przekształcania jest wykroczeniem z art. 50 w zw. z art. 20 ust. 3 tej ustawy.

Niewłaściwe postępowanie z odpadami mogące zagrozić życiu lub zdrowiu wielu osób albo spowodowanie zniszczenia w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach jest przestępstwem z art. 183 k.k.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wykroczenie to można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

Jeżeli sprawca zanieczyścił prywatny grunt polny, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.

Art. 155 k.w. Niszczenie lub uszkadzanie urządzeń melioracyjnych

Art. 156 k.w. Niszczenie zasiewów, sadzonek lub traw

Art. 157 k.w. Nieopuszczenie lasu, pola oraz innych miejsc

Przedmiot ochrony: przepis art. 157 k.w. chroni wolność osoby uprawnionej do dysponowania lasem, polem, ogrodem, pastwiskiem łąką lub groblą, przy czym może to być nie tylko osoba prywatna (z reguły właściciel, ale także jego domownik, pracownik itp.), ale także osoba reprezentująca instytucję dysponującą lasem, polem itp.

Strona przedmiotowa: zachowanie się sprawcy polega na nieopuszczeniu cudzego lasu, pola, ogrodu, pastwiska, łąki lub grobli mimo żądania osoby uprawnionej.

Nie ma wykroczenia, jeżeli sprawca z jakiegokolwiek tytułu jest uprawniony do przebywania w tym miejscu, np. każdy może przebywać w lesie w miejscu, w którym nie ma zakazu wstępu, ale dotyczy to lasów państwowych. Prywatny właściciel lasu może zabronić wejścia do swego lasu, a więc może osobę, która tam wejdzie wyprosić. Jeśli ta osoba nie posłucha wezwania, popełni wykroczenie z art. 157k.w.

Jest to wykroczenie formalne, trwałe.

Jeżeli przebywanie w danym miejscu jest zabronione na podstawie innych przepisów, np. ustawy o rybactwie śródlądowym (art. 27 ust. 1) to przepisu art. 157 k.w. nie stosuje się.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wykroczenie to można popełnić tylko umyślnie, gdyż sprawca musi wiedzieć, że osoba uprawniona żąda od niego opuszczenia miejsca .

Jeżeli czyn dotyczy miejsc stanowiących własność prywatną, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego (§ 2).

Art. 158 k.w. Bezprawny wyrąb drzewa przez właściciela

Art. 159 k.w. Niezapobieganie szkodnikom leśnym

Art. 160 k.w. Bezprawna zmiana lasu na uprawę rolną

Art. 161 k.w. Bezprawny wjazd do lasu

Art. 162 k.w. Zanieczyszczenie lasu

Art. 163 k.w. Niszczenie grzybów lub grzybni

Art. 164 k.w. Niszczenie gniazd, legowisk, nor, mrowisk

Art. 165 k.w. Płoszenie lub zabicie dziko żyjącego zwierzęcia

Art. 166 k.w. Puszczanie psa w lesie

Wykroczenia z ustawy z dnia 10.04.1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. nr 32/1984/174 ze zm.)

Ustawa o ewidencji ludności i dowodach osobistych reguluje stosunki wynikające z ruchu ludności i stwierdzenia tożsamości obywateli. Dane z tego zakresu są niezbędne w planowaniu i organizowaniu wielu dziedzinach życia społecznego. Regulacje dotyczą dokumentów stwierdzających tożsamość spełniają istotną rolę w zapewnieniu szeroko rozumianego porządku prawnego, w tym również na użytek organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości.

Naruszenia niektórych postanowień ustawy stanowią wykroczenie z art. 55 tej ustawy.

Przedmiot ochrony: przepis art. 55 ustawy chroni prawidłowe, wolne od jakichkolwiek zakłóceń wykonywanie obowiązków w zakresie posiadania i posługiwania się dowodami osobistymi.

Strona przedmiotowa: przepis art. 55 ustawy określa kilka typów wykroczeń, a mianowicie:

1. Uchylanie się od obowiązku posiadania lub wymiany dowodu osobistego - art.55 pkt 1 w zw. z art.34 ust.1, art. 40 ustawy.

Obowiązek posiadania dowodu osobistego wynika z art. 34 ust.1 ustawy, w myśl którego osoba będąca obywatelem polskim i zamieszkała w Rzeczpospolitej Polskiej jest obowiązana posiadać dowód osobisty:

1) od ukończenia 18 roku życia,

2) od ukończenia 15 roku życia, jeżeli pozostaje w stosunku pracy lub nie zamieszkuje wspólnie z osobami pod których władzą rodzicielską lub opieką się znajduje, albo nie pozostaje pod władzą rodzicielską lub opieką..

W myśl art. 34 ust.2 ustawy osoba będąca obywatelem polskim ma prawo otrzymać dowód osobisty od ukończenia 13 roku życia.

Posiada dowodu osobistego wg. art. 40 ustawy, ma obowiązek wymienić ten dokument w razie:

1) zmiany danych, które zamieszczone są w dowodzie osobistym,

2) uszkodzenia dowodu osobistego lub zaistnienia innych okoliczności utrudniającej ustalenie tożsamości osoby,

3) upływu terminu ważności dowodu osobistego.

W świetle art. 36 ustawy, dowód osobisty jest ważny 10 lat od daty jego wydania (ust. 1).Gdy Dowód osobisty został wydany osobie, która nie ukończyła 18 roku życia, to jest ważny 5 lat od daty jego wydania (ust. 2). Dowód osobisty został wydany osobie, która ukończyła 65 rok życia, jest ważny na czas nieoznaczony, jeżeli osoba zwróciła się o wydanie dowodu osobistego z takim terminem ważności.

2. Zatrzymanie cudzego dowodu osobistego - art. 55 pkt 2 ustawy.

Treść pktu 2 art. 55 ustawy wskazuje, że wykroczeniem jest każde bezprawne zatrzymanie cudzego dokumentu osobistego niezależnie od okoliczności. Poprzednio tylko przy przyjmowaniu do pracy lub jako zabezpieczenie wykonania świadczenia.

3. Nie zwrócenie dowodu osobistego w razie utraty obywatelstwa polskiego - art. 55 pkt 3 w zw. z art. 43 pkt 1 ustawy.

Obowiązek zwrotu dowodu osobistego w razie utraty obywatelstwa polskiego wynika z art. 43 pkt 1 ustawy.

Dowód osobisty jest dokumentem stwierdzającym tożsamość obywatela polskiego. Stąd utrata obywatelstwa polskiego rodzi obowiązki zwrotu dowodu osobistego.

4. Nie zawiadomienie o znalezieniu Dowodu osobistego w przypadku, o którym mowa w art. 42 ust. 2 - art. 55 pkt 4 ustawy.

Przepis art. 42 ust.2 ustawy stanowi, że w razie znalezienia własnego dowodu osobistego, zgłoszonego jako utracony, należy niezwłocznie zawiadomić o tym organ gminy, któremu zgłoszono wniosek o wydanie nowego dowodu osobistego, jeżeli w miejsce zgłoszonego jako utracony nie został jeszcze wydany nowy dokument.

5. Nie zwrócenie znalezionego dowodu osobistego w przypadku, o którym mowa w art. 42 ust. 3 - art. 55 pkt 5 ustawy.

Obowiązek zwrotu znalezionego własnego lub cudzego dowodu osobistego, w miejsce którego wydano już nowy dowód osobisty lub cudzego dowodu osobistego, należy niezwłocznie złożyć znaleziony dokument najbliższemu organowi gminy.

Przywłaszczenie, znalezionego cudzego dowodu osobistego jest przestępstwem z art. 275 § 1 k.k.

Wszystkie wykroczenia z art. 55 ustawy są wykroczeniami formalnymi.

Podmiot: powszechny.

Strona podmiotowa : wykroczenie z art. 55 pkt 1 ustawy, polegające na uchylaniu się od obowiązku posiadania lub wymiany dowodu osobistego można popełnić tylko umyślnie, ponieważ ustawowe znamię „ uchyla się” zawiera w sobie element celowości a to decyduje o umyślności.

Pozostałe typy wykroczenia można popełnić również nieumyślnie.

Wykroczenie z art. 55 ustawy zagrożone jest karą ograniczenia wolności do 3 miesięcy albo karą grzywny

Wykroczenia z ustawy z dnia 22.04. 1959 r. o zwalczaniu niedozwolonego wyrobu spirytusu (Dz. U. nr 27, poz. 169 ze zm. )

Przepisy ustawy chronią monopol na produkcję spirytusu przed nielegalnym jego wytworzeniem, zbywaniem i przechowywaniem. Nielegalne gorzelnictwo godzi w akcję antyalkoholową. Warunki pokątnej produkcji spirytusu zagrażają zdrowiu ludzi poprzez możliwość występowania w jego składzie szkodliwych dla zdrowia składników. Nielegalne gorzelnictwo godzi również w interesy fiskalne państwa. Z tych i innych powodów ustawodawca wprowadził szereg postanowień obwarowanych sankcją karną, czy sankcją prawa o wykroczeniach.

Wykroczenia zostały stypizowane w art. 6 i 8 ustawy.

1) odkażanie spirytusu skażonego - art. 6 ust. 2 ustawy.

Przedmiot ochrony: Przepis ten chroni społeczeństwo przed możliwością nabywania czy spożywania skażonego spirytusu, który był nielegalnie poddany zabiegom odkażającym.

Strona przedmiotowa: zachowanie się sprawcy polega na odkażaniu spirytusu skażonego lub na poddaniu takiego spirytusu działaniu środka osłabiającego to skażenie.

Spirytusem w myśl art. 11 ustawy jest wywar uzyskany w drodze fermentacji, destylacji lub w drodze chemicznej, zawierający alkohol etylowy.

Spirytus skażony to taki, do którego dodano środki powodujące zmianę zapachu, barwy, smaku a przede wszystkim takie, których spożycie jest szkodliwe dla zdrowia ludzkiego. Z tego też względu odróżnienie spirytusu skażonego musi być łatwo zauważalne np. przez odpowiednie jego zabarwienie (np. denaturat barwi się kolorem fioletowym). Skażony spirytus zachowuje swoje właściwości, a z tego względu, że jest przeznaczony do innych celów cena jego jest znacznie niższa, co właściwie może zachęcić do jego odkażania.

Sposób odkażania nie jest tu istotny. Może to być oddziaływanie mechaniczne lub chemiczne.

Gdy przedmiotem czynu jest większa ilość tego spirytusu mamy do czynienia z przestępstwem z art. 6 ust. 1 ustawy.

Wykroczeniem z ust. 2 art. 6 ustawy jest dopuszczenie się czynów polegających na odkażaniu spirytusu skażonego lub nie poddaniu takiego spirytusu działaniu środka osłabiającego to skażenie w nieznacznych rozmiarach.

W świetle § 1 wydanego na podstawie art. 6 ust. 4 ustawy rozporządzenia Ministra Przemysłu Spożywczego i Skupu z dnia 13. 04 1960 r. w sprawie określenia nieznacznej ilości spirytusu odkażonego lub osłabionego pod względem mocy działania środka skażającego (Dz. U. nr 24, poz. 136) „za nieznaczną ilość odkażanego spirytusu lub osłabianego pod względem mocy działania środka skażającego uważa się w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy - ilość nie przekraczającą 1 litra 100% spirytusu”.

Wykroczenie z art. 6 ust. 2 ustawy jest wykroczeniem formalnym.

Jest popełnione z chwilą podjęcia czynności odkażających.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wykroczenie to można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

2) dopuszczenie do popełnienia wykroczenia z art. 6 ust. 2 w nieruchomości, gospodarstwie albo w pomieszczeniu będącym we władaniu sprawcy - art. 8 ustawy

Przepis art. 8 chroni te same dobra prawne w art. 6 ust. 1 i 2 ustawy.

Zachowanie się sprawcy wykroczenia z art. 8 ustawy polega na dopuszczeniu do popełnienia wykroczenia określonego w art. 6 ust. 2 ustawy w nieruchomości, gospodarstwie albo pomieszczeniu będącym we władaniu sprawcy.

Przez dopuszczenie należy rozumieć zarówno zachowanie się aktywne polegające na przygotowaniu takiego pomieszczenia.

Wykroczenia z ustawy o cudzoziemcach (Dz. U. Nr 114/1997/739)

art. 104

Ustawa reguluje kompleks zagadnień związanych z cudzoziemcami, którymi są wszyscy nie posiadający obywatelstwa polskiego (art. 2). Naruszenia niektórych postanowień ustawy stanowią przestępstwo (art. 103) i wykroczenie (art. 104).

Przedmiot ochrony: przepis art. 104 ustawy chroni porządek publiczny w zakresie przestrzegania szczegółowych regulacji dotyczących cudzoziemców.

Strona przedmiotowa: przepis ten określa kilka form zachowania się, które stanowią wykroczenie.

1) nieopuszczenie terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przed upływem terminu ważności wizy pobytowej z prawem do pracy wydanej na czas określony w zezwoleniu (art. 9 ust. 3 i 4), wizy tranzytowej (art. 11 ust.1) - art. 104 ust.1 w zw. z art. 12 ustawy.

2) niezwrócenie posiadanej przez cudzoziemca karty (stałego i czasowego) pobytu organowi, który ją wydał, w wypadku nabycia obywatelstwa polskiego, cofnięcia zezwolenia na osiedlenie się lub wyjazdu na stałe za granicę - art. 104 ust.1 w zw. z art. 21 ust. 4 ustawy.

3) nie zwróci karty pobytu cudzoziemca w razie jego zgonu. Obowiązek spoczywa na osobach obowiązanych do zgłoszenia zgonu stosownie do przepisów o aktach stanu cywilnego (np. domownikach) - art. 104 ust.1 w zw. z art. 21 ust. 5 ustawy.

4) niezgłoszenie (niezwłoczne) utraty dokumentu paszportowego Policja - art. 104 ust. 1 w zw. z art. 27 ustawy.

5) naruszenie nakazów lub zakazów określonych w decyzji o wydaleniu cudzoziemca z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (np. dotyczący trasy, miejsca przekroczenia granicy) - art. 104 ust. 1 w zw. z art. 54 ustawy.

6) nieopuszczenie terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w terminie określonym w decyzji o odmowie udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony lub o cofnięciu takiego zezwolenia (art. 22), o cofnięciu zezwolenia na osiedlenie się i o nakazaniu opuszczenia terytorium Rzeczpospolitej Polskiej z powodu:

- skazania prawomocnym wyrokiem w Rzeczpospolitej Polskiej za przestępstwo umyślne na karę co najmniej 3 lat pozbawienia wolności.

- wymagań ze względu na obowiązek lub bezpieczeństwo państwa albo ochronę porządku publicznego (art. 24 ust.1)

art. 104 ust. 1 w zw. z art. 22, 24 ust. 1 ustawy.

Wykroczenie z art. 104 ust.1 ustawy popełniono w różnych formach przez niepodporządkowanie się postanowieniom ukazanych w tym przepisie artykułów jest wykroczeniem formalnym.

Strona podmiotowa: wykroczenie to można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

Podmiot: wykroczenie z art. 104 ust. 1 jest wykroczeniem indywidualnym. Może je popełnić tylko cudzoziemiec. W przypadku naruszenia przepisu art. 21 ust. 5 ustawy sprawcą może być osoba obowiązana do zgłoszenia zgonu.

Wykroczenie z art. 104 ust. 1 zagrożone jest karą grzywny.

Wykroczenia z ustawy z dnia 16.10.1997 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 114, poz. 492 ze zm.)

Ochrona przyrody, jako jeden z ważniejszych kierunków ochrony środowiska przyrodniczego, oznacza zachowanie, właściwe wykorzystanie oraz odnawianie zasobów i składników przyrody. W szczególności dziko występujących roślin i zwierząt oraz kompleksów przyrodniczych i ekosystemów (art. 2 ustawy).

Naruszenia niektórych postanowień ustawy stanowią wykroczenia z art. 58 i 59

1. Naruszenie zakazów i ograniczeń ustawowych obowiązujących tylko w parkach narodowych i rezerwatach przyrody - art 58 ust. 1 w zw. z art. 36 ustawy.

Wykroczenie to może polegać na naruszeniu m.in.:

zakazu budowy lub rozbudowy obiektów i urządzeń w parku narodowym i rezerwacie przyrody z wyjątkiem obiektu i urządzeń służących celom parku lub rezerwatu oraz związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego i leśnego;

wymogu uzgodnienia z wojewodą (na terenie rezerwatu przyrody) lub dyrektorem parku narodowego (na terenie parku narodowego), gdyż zgodnie z art. 9 ust. 2 dyrektor parku wykonuje na terenie parku kompetencje wojewody, wydawania pozwoleń budowlanych na obiekty i urządzenia w parku narodowym lub rezerwacie przyrody, które tam w ogóle mogą być budowane lub rozbudowywane, a więc służą celom parku lub rezerwatu.

2. Naruszenie zakazów i ograniczeń wprowadzonych w akcie o objęciu ochroną obiektu lub terenu spośród określonych ramowo w art. 37 ust.1 - art. 58 ust.1 w zw. z art. 37 ust. 1 ustawy.

Mechanizm stosowania art.58 ust. 1 w zw. z art. 37 ust.1 ustawy przedstawia się w ten sposób, że najpierw trzeba sprawdzić, jakie zakazy i ograniczenia zostały wprowadzone na terenie chronionym lub w odniesieniu do obiektu chronionego. Następnie należy stwierdzić, że zakaz lub ograniczenie zostały naruszone, sprawcy można postawić zarzut winy co najmniej nieumyślnej, a czyn rzeczywiście jest wykroczeniem, a nie np. przestępstwem z art. 181 § 2-3, 5, art. 187, art. 188 k.k..

Wykaz takich zakazów i ograniczeń znajdować się będzie w akcie normatywnym o objęciu danego terenu lub obiektu ochroną, np. w rozporządzeniu Rady Ministrów o utworzeniu parku narodowego, w rozporządzeniu MOŚ, ZN i L o uznaniu za rezerwat przyrody, w rozporządzeniu wojewody o utworzeniu parku krajobrazowego itd.

Przykładowe zakazy i ograniczenia określone ramowo w art. 37 ust. 1 ustawy dotyczą m.in. :

poławiania, wędkowania, rybołówstwa, chwytania i zabijania dziko żyjących zwierząt, zbieraniu poroży zwierzyny płowej , niszczeniu nor i legowisk zwierzęcych, gniazd ptasich i wybierania jaj, pozyskiwania, niszczenia lub uszkadzania drzew i innych roślin, wysypywaniu, zakopywaniu i wylewaniu odpadów lub innych nieczystości, innego zanieczyszczania wód i gleby oraz powietrza, wydobywaniu skał, minerałów, torfu i bursztynu, paleniu tytoniu, zakłócenia ciszy, używania łodzi motorowych, pływaniu, żeglowaniu, uprawianiu sportów wodnych i motorowych, prowadzenia żeglugi pasażerskiej, używania motolotni i lotni oraz inne.

Wykroczenie z art. 58 ust. 1 ustawy jest wykroczeniem ogólnosprawczym. Można je popełnić umyślnie lub nieumyślnie. Jest ono zagrożone karą zasadniczą aresztu lub grzywny. Na podstawie art. 58 ust. 2 ustawy orzeka się przepadek narzędzi i przedmiotów służących do popełnienia wykroczenia oraz przedmiotów uzyskanych za pomocą wykroczenia jak też obowiązek odszkodowawczy ( przywrócenie do stanu poprzedniego albo nawiązkę).

Przepis art. 58 ust. 1 ustawy jest lex specialis w stosunku do art. 148,151,152,162,163,164,165 k.w.

Możliwy jest natomiast zbieg przepisów art. 58 ust. 1 ustawy i art. 120 k.w., gdyż wykroczenie z art. 120 k.w., to także a w praktyce przede wszystkim, zamach na mienie.

3. Wypalanie roślinności - art. 59 ustawy.

Przedmiot ochrony: dobrem chronionym jest tu życie biologiczne, które doznaje uszczerbku wskutek wypalania roślinności w miejscach w tym przepisie wskazanych.

Strona przedmiotowa: Wykroczenie to polega na wypalaniu roślinności na łąkach, pastwiskach, nieużytkach, rowach, pasach przydrożnych, szlakach kolejowych, w strefie oczeretów i trzcin.

Miejsca, o których tu mowa nie muszą być objęte szczególnymi formami ochrony przyrody przewidzianymi w rozdziale 3 ustawy.

Popełnia więc wykroczenie z art. 59 ustawy również ten, kto wypala roślinność na terenach nie objętych ochroną.

Przepis ten nie obejmuje swoją dyspozycją wypalania roślinności na polach uprawnych, np. słomy po kombajnie. Zachowanie takie, sprzeczne z postanowieniami ustawy o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. nr 49/1994/196) i wydanego na jego podstawie rozporządzenia MSW z 3.11.1992 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. nr 92, poz. 460) może być kwalifikowane jako wykroczenie z art. 8 k.w.

Ponieważ art. 59 ustawy nie chroni bezpieczeństwa przeciwpożarowego, możliwy jest zbieg przepisów art. 59 ustawy i art. 82 k.w. (art. 9§1 k.w.).

Natomiast jednoczynowy zbieg wykroczenia z art. 59 ustawy i przestępstwa z art. 163 § 1 pkt. 1k.k. , art. 164 § 2 k.k. jest zbiegiem pozornym (stosuje się zasadę konsumpcji).

Podmiot: Wykroczenie z art. 59 ustawy jest wykroczeniem powszechnym.

Strona podmiotowa: Wykroczenie to można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

Zagrożone jest ono karą aresztu albo grzywny.

Art. 51 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie ( Dz.U. Nr 147 poz. 713)

art. 51 ust. 1

pkt 1

Przedmiot ochrony: Bezpieczeństwo i spokój ludzi znajdujących się na zebraniach publicznych lub mogących znajdować się w zabudowaniach mieszkalnych,

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na działaniu w postaci strzelania do zwierzyny ;

okoliczności modalne: miejsca - 500 m od miejsc zebrań publicznych, 100 m od zabudowań mieszkalnych czas - w czasie trwania zebrań publicznych.

skutek: wykroczenie formalne

Jednakże, gdy sprawca spowoduje skutki określone w art. 160 § 1 lub 3, 152, 155 §2 lub 156 § 3 ponosi odpowiedzialność tylko za przestępstwo, ponieważ wykroczenie z art. 51 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy zostanie wówczas skonsumowany.

Podmiot: powszechny ( uprawniony, jak i nieuprawniony do polowania)

Jeżeli jednak powyższe wykroczenie popełnia osoba niuprawniona do wykonywania polowań, to jego czyn jest również przestępstwem z art. 53 pkt 6 cytowanej ustawy, i ponosi odpowiedzialność zgodnie z dyspozycją art. 10 k.w.

pkt 2

przedmiot ochrony:

jaja, pisklęta oraz gniazda ptaków łownych

strona przedmiotowa:

Zachowanie w postaci działania, polegającego na wybieraniu jaj, piskląt oraz gniazd ptaków łownych

Niszczenie gniazd ptaków, które nie są objęte ochroną łowną lub gatunkową jest wykroczeniem z art. 164 § 1-3 k.w.

Wykroczenie to jest wykroczeniem materialnym.

Strona podmiotowa: umyślność lub nieumyślność.

pkt 3

przedmiot ochrony: zwierzyna łowna

strona przedmiotowa:

Zachowanie sprawcy polega na przetrzymywaniu zwierzyny (schwytanie i przetrzymywanie lub sytuacja, gdy zwierzę przybłąkało się) bez odpowiedniego zezwolenia.

Jest to wykroczenie materialne.

Zabrania się hodowli fermowej zwierząt łownych z wyjątkiem bażanta, ponadto dopuszcza się prowadzenie hodowli zagrodowej zwierząt łownych w celu badań naukowych, dydaktyki, zasiedleń gatunkami lub eksportu zwierzyny łownej.

Zezwolenie na hodowlę zwierząt łownych wydaje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej.

Ponadto, w szczególnych przypadkach wojewoda może uprzednio wyrazić zgodę na chwytanie i przetrzymywanie zwierzyny (art. 9 ust. 2 cyt. ustawy).

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna i nieumyślna.

pkt 4

przedmiot ochrony: inna zwierzyna niż łowna oraz zwierzyna łowna w większej liczbie.

Strona przedmiotowa: zachowanie sprawcy polega na działaniu w postaci pozyskiwania zwierzyny innej lub w większej liczbie, niż przewidziano w upoważnieniu.

Wykroczenie to jest wykroczeniem formalnym.

Gdy sprawca pozyskał zwierzynę bez upoważnienia, to ponosi odpowiedzialność za przestępstwo z art. 53 ust. 4 cyt. ustawy.

pkt 5

przedmiot ochrony: urządzenia łowieckie

Urządzenia łowieckie to:

1) urządzenia służące do przygotowywania karmy (np. wiaty, doły, piwnice ziemne).

2) urządzenia służące do dokarmiania zwierzyny grubej (np. karmniki, lizawki, paśniki)

3) urządzenia ułatwiające odstrzał i odłów zwierzyny (np. ambony)

Strona przedmiotowa:

Zachowanie sprawcy polega na działaniu w postaci niszczenia.

Wykroczenie to ma charakter materialny.

Podmiot: indywidualny (tylko osoba upoważniona do łowiectwa)

Art. 21 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz.U. nr 106, poz. 680)

ust. 1

Przedmiot ochrony: prawidłowe organizowanie i przeprowadzanie imprez masowych.

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na działaniu w postaci organizowania imprezy masowej nie posiadając wymaganego zezwolenia lub przeprowadzanie takiej imprezy wbrew wydanemu zakazowi.

Impreza masowa - impreza sportowa, artystyczna lub rozrywkowa, na której może być obecnych - w przypadku stadionu, innego obiektu nie będącego budynkiem lub terenu umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej - nie mniej niż 1000 osób, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej - nie mniej niż 300 osób.

Nie są imprezami masowymi w rozumieniu niniejszej ustawy imprezy odbywające się w teatrach, operach, filharmoniach, kinach, muzeach, bibliotekach, galeriach sztuki, domach kultury, a także imprezy organizowane w placówkach oświatowych, imprezy sportowe z udziałem sportowców niepełnosprawnych, imprezy organizowane w ramach współzawodnictwa sportowego dzieci i młodzieży oraz imprezy rekreacyjne.

Organizator imprezy - osoba prawna, fizyczna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, przeprowadzająca imprezę masową.

Zezwolenie na przeprowadzenie imprezy masowej wydaje wójt, burmistrz albo prezydent miasta.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna lub wina nieumyślna

ust. 2

Przedmiot ochrony: prawidłowość przebiegu imprezy masowej

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na zaniechaniu w postaci nie wykonania polecenia porządkowego, które zostało wydane na podstawie ustawy przez organizatora imprezy lub służby porządkowe.

Służby porządkowe organizatora imprezy masowej, w tym pracownicy agencji ochrony osób lub mienia są uprawnieni do:

- sprawdzania uprawnień do przebywania na imprezie masowej

- legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości

- przeglądania zawartości bagaży, odzieży osób w przypadku podejrzenia, że osoby te wnoszą przedmioty, o których mowa w art. 14 ust. 2

- w przypadku stwierdzenia braku uprawnień osób do przebywania na imprezie masowej albo zakłócania przez te osoby porządku wezwania ich do opuszczenia imprezy masowej

- ujęcia w celu niezwłocznego przekazania Policji osób stwarzających bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia.

Skutek: wykroczenie materialne.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna lub wina nieumyślna

Art. 43 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ( Dz.U. nr 35 ze zm. tekst jednolity Dz.U. nr 127 z 29 października 1996 r. poz. 593)

Ust. 1

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na działaniu w postaci sprzedawania lub podawania napojów alkoholowych

Okoliczność modalna sytuacji: sprzedaż lub podawanie napojów alkoholowych kiedy to jest zabronione albo kiedy sprawca nie posiada wymaganego zezwolenia albo kiedy sprawca posiada zezwolenie, ale sprzedaż lub podawanie napojów alkoholowych odbywa się wbrew jego warunkom

Przedmiot czynu: napój alkoholowy

Napój alkoholowy jest to produkt przeznaczony do spożycia, zawierający alkohol etylowy w stężeniu przekraczającym 1,5 proc. ( art. 46 §1 cyt. ustawy).

Jest to wykroczenie formalne.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna lub nieumyślna.

Ust. 2

Podmiot: indywidualny

Sprawcą tego wykroczenia może być tylko kierownik zakładu handlowego lub gastronomicznego niedopełniający obowiązku nadzoru.

Skutek: wykroczenie materialne.

Ust. 3

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na działaniu w postaci spożywania napojów alkoholowych:

1) na terenie szkół oraz innych zakładów i placówek oświatowo - wychowawczych, opiekuńczych i domów studenckich

2) na terenie zakładów pracy oraz miejsc zbiorowego żywienia pracowników

3) w miejscu i czasie masowych zgromadzeń

4) w ośrodkach i obiektach komunikacji krajowej

5) w obiektach zajmowanych przez organy wojskowe i spraw wewnętrznych, jak również w rejonie obiektów koszarowych i zakwaterowania przejściowego jednostek wojskowych

6) w ośrodkach szkoleniowych, jeżeli napoje zawierają więcej niż 18 proc. alkoholu

7) w domach wypoczynkowych jeżeli napoje zawierają więcej niż 18 proc. alkoholu

8) na imprezach na otwartym powietrzu, jeżeli napoje zawierają więcej niż 4,5 proc. alkoholu, jedynie po uzyskaniu zezwolenia

9) w innych nie wymienionych wyżej miejscach, obiektach lub na określonych obszarach gminy, ze względu na ich charakter, rada gminy może czasowo wprowadzić zakaz spożywania napojów alkoholowych.

Wykroczenie formalne

Strona podmiotowa: wina umyślna lub nieumyślna

Podmiot: powszechny

Ust. 4 Usiłowanie wykroczenia określonego w ust. 1 i 3 jest karalne

Zgodnie z dyspozycją art. 11§ 2 k.w. odpowiedzialność za usiłowanie dokonania wykroczenia zachodzi, gdy ustawa tak stanowi.

Ust. 5

W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 lub 3 można orzec przepadek napoju alkoholowego, chociażby nie był własnością sprawcy.

Art. 27 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych ( Dz.U. nr 6 poz. 43, z późn. zm.)

Ust. 1 Bezprawny wyrób, posiadanie lub pozbywanie broni działającej na zasadzie sprężonego powietrza

Przedmiot ochrony: bezpieczeństwo osób oraz porządek publiczny przed takim postępowaniem z bronią, które może zagrozić osobie oraz porządkowi publicznemu.

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na działaniu w postaci bezprawnego wyrabiania lub posiadania lub pozbywania wiatrówki lub innej broni sportowej, która działa na zasadzie sprężonego powietrza

wyrabianie: jest to proces wytwarzania broni lub jej istotnych elementów, nawet metodą zupełnie prymitywną .

Na wykonywaniu broni wymagane jest uzyskanie koncesji.

Posiadanie: jest to faktyczne dysponowanie rzeczą niezależnie od czasu trwania, tytułu własności i celu posiadania.

Na posiadanie broni działającej na zasadzie sprężonego powietrza również wymagane jest pozwolenie.

Pozbycie broni: zachowania w postaci : sprzedaży, zamiany, darowizny lub nawet porzucenie broni

Broń można zbyć tylko osobie posiadającej zezwolenie na dany rodzaj broni, bądź sprzedaż za pośrednictwem podmiotu uprawnionego do handlu bronią i amunicją

podmiot: powszechny

strona podmiotowa: wina umyślna lub wina nieumyślna

Ust. 2

Przepis normujący naruszenie następujących zakazów:

1) naruszenie zakazu noszenia broni (art. 4 ust. 2)

2) niezawiadomienie Policji o zmianie miejsca zamieszkania (art. 10) przez osobę, która posiada pozwolenie na broń

3) odstąpienie i oddawanie w zastaw broni (art. 13 ust. 1 i 2)

4) niezawiadomienie i oddawanie w zastaw broni (art. 13 ust. 3)

5) niezdeponowanie posiadanej broni lub naruszenie zakazu jej noszenia (art.15 ust. 1)

6) sprzeczne z przepisami przewożenie i przesyłanie broni, amunicji i materiałów wybuchowych (art. 21 i 25 ust. 4)

7) naruszenie przepisów o niektórych rodzajach broni białej i innych przedmiotów niebezpiecznych (art. 32)

Skutek: przestępstwo formalne

Podmiot: indywidualny

Strona podmiotowa: wina umyślna lub nieumyślna

Art. 27 ustawy z 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym ( Dz. U. nr 21 poz. 91 ze z.)

pkt 1 Kłusownictwo wędkarskie

Przedmiot ochrony: zasoby ryb

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na działaniu w postaci amatorskiego połowu ryb, nie posiadając wymaganych dokumentów - karty wędkarskiej lub karty łowiectwa podwodnego albo bez zezwolenia uprawnionego do rybactwa, jeżeli połów następuje na jego wodach.

Z obowiązku posiadania karty wędkarskiej są zwolnione osoby do lat 14 z tym, że mogą one uprawiać amatorski połów ryb wyłącznie pod opieką osoby pełnoletniej.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: umyślność lub nieumyślność

pkt 2 Naruszenie zakazów ochronnych

Przedmiot ochrony: bezpieczeństwo osób i mienia, środowisko wodne

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na amatorskim połowie ryb i jednoczesnym naruszeniem zakazów ochronnych określonych w samej ustawie oraz przepisach wykonawczych i związanych z ustawą:

- połów ryb pozostających pod ochroną gatunkową,

- połów ryb niewymiarowych (o wymiarach ochronnych patrz. - rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej o wykładni niektórych przepisów ustawy o rybactwie śródlądowym Dz. U. nr 60 z 1997 r. poz. 372),

- połów ryb w okresie ochronnym

- połów ryb w odległości mniejszej niż 50 m od budowli i urządzeń hydrotechnicznych piętrzących wodę,

- połów ryb więcej niż dwiema wędkami jednocześnie, a w wypadku ryb łososiowatych i lipieni - więcej niż jedną wędką

- łowienie ryb wędką w odległości mniejszej niż 50 m od rozstawionych w wodzie narzędzi i narzędzi połowowych uprawnionych do rybactwa ; w odległości mniejszej niż 75 m od znaku oznaczającego dokonywanie podwodnego połowu ryb kuszą; przez podnoszenie i opuszczanie przynęty w sposób ciągły, z wyjątkiem łowienia ryb pod lodem,

- łowienie kuszą ryb: łososiowatych, na szlaku żaglowym od dnia 15. 10 do 15.05., przy użyciu specjalnych aparatów do oddychania w wodzie, a ponadto w odległości mniejszej niż 75 m od innych osób oraz ustawionych w wodzie narzędzi połowowych.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna lub wina nieumyślna

pkt 3 Naruszenie przepisów ochronnych i porządkowych

Przedmiot ochrony: bezpieczeństwo osób i mienia, środowisko wodne, zasady prawidłowej gospodarki rybackiej

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na naruszeniu przepisów ochronnych i porządkowych

1) amatorski połów raka błotnego i szlachetnego (art.2)

2) wprowadzenie do wód gatunków ryb nie występujących w Polsce bez zezwolenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w porozumieniu z MOŚZN i L i po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody (art. 3)

3) nie wypuszczanie niezwłocznie i z zachowaniem niezbędnej staranności ryb złowionych z naruszeniem przepisu art. 8 ust. 1 pkt 1-3 (art. 9)

4) nie posiadanie dokumentu stwierdzającego pochodzenie ryb przez osobę fizyczną lub prawną przetwarzającą lub wprowadzającą ryby do obrotu (art. 10 ust. 2)

5) połów ryb i raków przez wyciąganie ich z nor oraz naruszanie nor (art. 11)

6) wstęp do obrębu hodowlanego bez wymaganego uzgodnienia z uprawnionym do rybactwa (art. 13 ust.2)

7) zaniechanie obowiązku oznakowania obrębu hodowlanego i ochronnego przez uprawnionego do rybactwa (art. 16)

8) bezprawne posiadanie narzędzi i urządzeń połowowych (art. 20 ust. 1)

9) nieoznakowanie i niezarejestrowanie sprzętu pływającego służącego do połowu ryb (art. 20 ust. 2)

10) nieoznakowanie w sposób trwały, umożliwiający ustalenie właściciela narzędzi rybackich i narzędzi połowowych (art. 20 ust. 4)

11) podejmowanie z wody narzędzi rybackich i narzędzi połowowych przez osoby nieuprawnione (art. 20 ust. 5)

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wina umyślna lub wina nieumyślna

pkt 4 Naruszenie lub bezprawne umieszczenie oznakowań obrębów hodowlanych lub ochronnych

Przedmiot ochrony: należyty stan oznakowań obrębów hodowlanych lub ochronnych

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na dwojakiej formie działania

1) naruszenie oznakowań obrębów hodowlanych i ochronnych - usunięcie, zniesienie, uszkodzenie, uczynienie nieczytelnymi itp.

2) bezprawne umieszczenie takich oznakowań

Podmiot: powszechny (przy czym w formie działania określonym w pkt 2 z wyjątkiem uprawnionego do rybactwa, który zobowiązany jest do oznakowania obrębów).

Strona podmiotowa: wina umyślna lub wina nieumyślna.

1

---