Kazano mi oddać następne pięć strzałów. Tym razem w. środku tarczy było widocznych bardzo dokładnie pięć przestrzelin ze sobą powiązanych, zajmujących powierzchnię około 2,5 cm².

We wszystkich następnych strzelaniach na pierwszym roku podchorą­żówki byłem najlepszym strzelcem w kompanii z kb „Mauzer”, doskonale przystrzelanym przez nieznanego mi podoficera, którego wartości wzrokowe musiały być zbliżone do moich.

W następnych latach przydzielano nam w szkole broń, z której bez próbnych strzałów nigdy nie mogłem trafić w środek celu, dlatego też moje wyniki nie przekraczały oceny dostatecznej. Odczuwałem przez dłuż­szy czas ogromną niechęć do strzelectwa, które mimo wielkiego wysiłku, jaki wkładałem, nie przynosiło oczekiwanych rezultatów.

W 1933 roku Wraz ze wszystkimi oficerami pułku brałem udział w strze­laniu o mistrzostwo pułku z kb 1 (18 próbnych + 60 ocenianych) z trzech postaw do tarczy 10 pierścieniowej (średnica dziesiątki '= 10 cm) na odle­głość 300 m, czas 3 godziny. Zawodnik był osamotniony, bez kibica. Mani­pulacja przyrządami celowniczymi — dozwolona.

Ku memu wielkiemu zadowoleniu zdobyłem wicemistrzostwo pułku, uzy­skując o jeden punkt mniej od zwycięzcy, któremu pożyczyłem karabin po odstrzelaniu swojej konkurencji.

Podczas zawodów w tymże roku o mistrzostwo dywizji sytuacja się powtórzyła. Przegrałem znów o 1 pkt do kolegi, strzelającego po mnie z mojej broni. Zadawałem sobie pytanie — dlaczego przegrywam i to 1 pkt ? Nie miałem wówczas żadnego treningu. A gdyby tak zmusić się do jakiegoś treningu? Czy nie biłbym wszystkich na głowę? Spróbuję. Za­cząłem przemyśliwać i doświadczać, jak utrzymać linię celowania pod celem. Czasu na powyższe przedsięwzięcie było mało. O 6 rano musiałem być na pobudce w kompanii szkolnej. Praca w terenie na ćwiczeniach trwała do godzin popołudniowych. Wieczorem nauka. Większość niedziel była częściowo zajęta nadzorem przy czyszczeniu broni maszynowej w kom­panii lub innymi czynnościami w pułku. Dlatego w sezonie wiosennym i letnim zawsze od świtu do godziny 5⁴⁵ realizowałem na przykoszarowej strzelnicy własny, jakże nieudolnie opracowany plan treningów „ostrych”.

Wydawało mi się, że przez samo strzelanie można osiągnąć doskonałe rezultaty, co było zgodne z ówczesną ogólną opinią „znawców”. Nie rozu­miałem jeszcze, że ostre strzelanie kryje w sobie mnóstwo błędów nie­możliwych wprost do wykrycia.

Był to pierwszy etap mojej kariery. Po roku doświadczeń najskrytsze moje marzenia spełniły się.

W roku 1936 stanąłem do zawodów o mistrzostwo Polski, zdobywając tytuł „Polski Mistrz Karabinu Wojskowego” (kb 1 kb 3), ustanawiając jednocześnie dwa rekordy Polski. Pragnę dodać, że z kb 1 strzelało wów­czas 422 zawodników a z kb 3 — 403.

Najbardziej ucieszył mnie rezultat uzyskany z kb 3, ponieważ był rze­czywiście bardzo wysoki. Była to konkurencja szybkiego strzelania z kb (20 naboi) do nagle pojawiających się zamaskowanych celów, na odległoś­ć

---