Pragnę zaznaczyć, że jedną z reguł uzyskiwania dobrych rezultatów, nie jest wizualny obraz postawy Strzelca, lecz statyczność broni w danej po­stawie. Potwierdzeniem tego są znaczne różnice w postawach podczas strzelania wielu mistrzów ognia, a także to, że wśród strzelców przyjmu­jących identyczne postawy, jedni uzyskują wysokie rezultaty, a drudzy ni­skie. Wreszcie, ten sam strzelec, dobrze przygotowany, nie zmieniając swo­jej postawy w trakcie strzelania, uzyskuje w jednej serii wysoki a w dru­giej niski rezultat. Piszę o tym dlatego, aby podkreślić, że wizualny obraz postawy strzeleckiej nie odgrywa decydującej roli.

Uzyskiwanie równowagi w poszczególnych postawach strzeleckich osiąga się złożonym działaniem większego zestawu rozmaitych mięśni (w sensie statycznym) w drodze systematycznych i logicznie opracowanych trenin­gów. Na przykład przygotowanie Strzelca — pistoleciarza polega na trzy­maniu broni w jednej, wyciągniętej i wyprostowanej lecz nie naprężonej w łokciu ręce. Stąd gros przygotowań będzie polegało na uzyskaniu sta­tyczności, w której broń będzie „przedłużeniem” ramienia (patrz rys. 2).

Położenie poziomo wyciąg­niętej ręki nie jest normalne i człowiek, nie jest doń przy­zwyczajony.. . Pod działaniem ciężaru broni ręka szybko się męczy, ciągle się rusza we wszystkie strony oraz dąży do normalnego położenia. Do­datkowo muszka w szczerbinie wyczynia, niesamowite harce, nie mówiąc już o nieposłusz­nym palcu wskazującym. Cel­ny strzał jest niemożliwy. Dlatego trening grup mięśniowych „strzelającej” ręki, od której zależy statyczność broni, jest zadaniem podstawowym. W rezultacie systematycznego treningu zmienia się charakter przekazu impulsów z centralnego systemu nerwowego do mięśni uczestniczących w poziomym trzymaniu wyciągniętej ręki, dzięki czemu organizm przy­stosowuje się do nietypowej pozycji. Zgodność między pracą mięśni a pra­cą układu, krwionośnego i oddechowego działa jednocześnie pomyślnie na system nerwowy.

Szczegółowy opis pracy pistoleciarza znajdzie Czytelnik w rozdziałach II i III.

.2. Celowanie

Właściwe celowanie nie polega na naprowadzaniu siłą mięśni przyrzą­dów celowniczych pod cel, lecz kontrolowaniu ich podczas odpalania po przyjęciu odpowiedniej' postawy strzeleckiej. Im większa jest statyczność broni, tym mniejszą pracę wykonuje wzrok i tym łatwiejsze jest celowa­

Rys. 2

---