lechoń bajron, Studia, Filologia polska


Jan Lechoń

Ballada o Lordzie Byronie

Nadchodzi noc bezrozumna, w której się nawet nic nie śni.
Wkoło nas same są cienie, lampy mdły płomień już kona.
Usta niegodne całować i usta niegodne pieśni!
Zapomnieliśmy zbyt rychło bladego lorda Byrona
!

Już gwiazdy nocy pogasły, dzień się z niej jakiś wytaszcza
I koń już bije na bruku podkową mocno podkutą.
O dzieci! Czyż te ciemności to nie jest cień jego płaszcza?
On tego konia popędza swoją angielską szpicrutą
.

O! nie jedź tędy! Fontanny zatrute wszystkie w twych zamkach,
Koniom wydarto wnętrzności a klawikordom
klawisze!
W twoich komnatach są ludzie, co się wieszali na klamkach,
Ach! myśmy liście jesienne, którymi wicher kołysze.

Tylko w nas pamięć została jakichś umarłych niebiosów,
Gdzie chrzęści wata obłoków i pieśni płyną kastratów,
Szelestu sukni niemodnej i pukla jedwabnych włosów,
Które czesałaś przy lampie, owiana muzyką światów.

Zmurszałe
świętych posągi schodzą z katedry wieżycy,
Głaszczą po pyskach chimery
i patrzą w dół zamyśleni.
Skąd dzikie wycie Murzynów bucha gardzielą ulicy

I miasto w niebo wystrzela słońcem ze sztucznych promieni.
Wstąpmy do sklepu po suknie, po jakieś dobre uczynki,
A później, ciepłym wieczorem, pełnym Maneta
koloru,
Idźmy posłuchać, jak czarny H
amlet, pobladły od szminki,
Woła stu nagim tancerkom: "Ofelio
! Idź do klasztoru!".

W kącie kaplicy więziennej, gdzie dyszy nędza i zbrodnia,
Przyklęknął święty Franciszek
, i pierś mu łkanie rozdziera.
Patrz! Rzeka płynie! Wyrzuca trup nieznanego przechodnia,
Który nikogo nie kochał, ani nie czytał "Werthera"
.

Na chwałę świętej Teresy przed damą śpiewa ktoś pean
.
To najmodniejszy poeta, co róż jej szczyci się listkiem.
Chodź. Z młodym pięknym lotnikiem, który przeleciał Ocean,
Pójdziemy opium zapalić i zapomnimy o wszystkiem.

Już klony żółkną i buki stoją w czerwonym pożarze,
Na wody stawów zeschniętych liści osypał się wieniec.
W taką to noc, jak ta właśnie, kiedyś w ogrodzie w Weimarze


Człowiek, co wszystko zrozumiał, zatęsknił niby młodzieniec.
Pod burz chmurami, na fali mórz wichurami pędzonej,
Czeka cię czarny twój okręt, któremu dość już przystani.
Do Grecji płyńmy! Do Fedry
i do Kasandry szalonej,
Przez morze, bite rózgami, i w głosy syren wsłuchani.

Ten grzmot kamieni - to S
yzyf! Ten ryk - to Hekuba szczeka.
"To tu jest Grecja! - wołają. - Ten stadion gdzie tłumy biega.
A tam jest Muza Tragiczna
”. Krzyczą: "Tam nic cię nie czeka!".
Wiec płyńmy! Nic mnie nie straszy. Bo człowiek powstał z niczego.

Jan Lechoń, Lutnia po bekwarku, Londyn 1942, wyd. M. I. Kolin.

w. 7 George Gordon Noel Byron (1788-1824) - jeden z największych angielskich poetów i dramaturgów.

w. 12 szpicruta - elastyczny pręt pokryty skórą lub rzemienna plecionka używane do poganiania konia.

w. 15 klawikord - klawiszowy instrument muzyczny, będący prototypem fortepianu.

w. 24 zmurszały - przestarzały, skostniały.

w. 25 chimera - w mitologii greckiej: potwór ziejący ogniem, o postaci lwa z głową kozy i wężem zamiast ogona.

w. 30 Édouard Manet (1832-1883) - malarz francuski, jeden z najwybitniejszych malarzy XIX wieku.

w. 31 Hamlet - bohater tragedii Williama Shakespeare'a pod tym samym tytułem.

w. 32 Ofelia - bohaterka tragedii „Hamlet” Williama Shakespeare'a.

w. 35 święty Franciszek z Asyżu (1181-1226) - włoski duchowny katolicki, patron m.in. ludzi ubogich, więźniów, zwierząt.

w. 37 Werter - bohater powieści Johanna Wolfganga von Goethego „Cierpienia młodego Wertera”.

w. 39 pean - słowa pochwały, uwielbienia.

w. 46 Weimar - miasto w Niemczech, jedno z europejskich centrów kulturalnych.

w. 51 Fedra - w mitologii greckiej: córka Minosa i Pazyfae, żona Tezeusza - pogromcy Minotaura.

w. 51 Kasandra - w mitologii greckiej: wieszczka, w przepowiednie której nikt nie wierzył.

w. 54 Syzyf - w mitologii greckiej: założyciel i król miasta Efyra; ukarany przez bogów za swą próżność bezsensowną, niekończącą się pracą polegającą na toczeniu na wzgórze ogromnego kamienia, który za każdym razem spadał z powrotem na dół.

w. 54 Hekuba - w mitologii greckiej: królowa Troi.

w. 56 Muza Tragiczna - inaczej: Melpomene; w mitologii greckiej: jedna z dziewięciu muz, bogiń sztuki i nauki.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Formalizm amerykański, Nauka, Studia, Filologia Polska, Zajęcia, Teoria Literatury
POEZJA LEGIONOWA, STUDIA, FILOLOGIA POLSKA, Romantyzm
Agaj-Han Z. Krasi˝skiego, STUDIA, FILOLOGIA POLSKA, Romantyzm
Teoria literatury, Nauka, Studia, Filologia Polska, Zajęcia, Teoria Literatury
Morfonologia - notatki z zajęć, Studia, Filologia polska - notatki i teksty, Gramatyka opisowa
krytyka, STUDIA, FILOLOGIA POLSKA, Romantyzm
Grochowiak, Studia, Filologia polska, HLP
Plan wycieczki, Studia, Filologia polska, Centrum Edukacji Nauczycieli, Konspekty z metodyki
Grochowiak - Poezje wybrane, Studia, Filologia polska, HLP
II (02) Sławiński - Semantyka wypowiedzi narracyjnej, STUDIA, FILOLOGIA POLSKA, Teoria dzieła litera
PETRARKA w poezji staropolskiej, Notatki - studia - filologia polska
III (02) Sławiński - Synchronia i diachronia, STUDIA, FILOLOGIA POLSKA, Teoria dzieła literackiego
Środki stylistyczne, Studia, Filologia polska, Centrum Edukacji Nauczycieli, Konspekty z metodyki
Lekcja mulitimedialna - szczęście, Studia, Filologia polska, Centrum Edukacji Nauczycieli, Konspekty
Zagadnienia do egzaminu z najnowszej lit, Studia - Filologia polska, III rok, Zagadnienia do egzamin
Modernizm, Notatki - studia - filologia polska
Antymonachomachia, Studia, Filologia Polska
2. ROMANTYZM DO ROKU 1831, STUDIA, FILOLOGIA POLSKA, Romantyzm

więcej podobnych podstron