Obserwacje zanotowane po 3 dniach od zrobienia doświadczenia:

Sposób nałożenia warstwy	Obserwacje
bezprądowe niklowanie	Struktura powłoki jest jednolita. Po zarysowaniu warstwa nie łuszczy się, jest trwała i trudno odchodząca. Barwa srebrna, połysk. Warstwa jest dość gruba.
bezprądowe miedziowanie	Powłoka jest równomierna, lecz nie jednolita. Warstwa jest cienka, nie ma odporności na ścieranie. Lekki połysk, barwa jasnoczerwona.
prądowe miedziowanie 0,1A	Jednolita powierzchnia nałożonej warstwy. Pokrycie jest nietrwałe i podatne na zarysowania. Barwa jasnoczerwona, matowa powierzchnia, brak odporności na ścieranie, warstwa grubsza niż przy miedziowaniu bezprądowym.
prądowe miedziowanie 0,01A	Jednolita warstwa. Powierzchnia podczas zarysowania łuszczy się i łatwo odchodzi. Barwa jasnoczerwona, matowa powierzchnia, brak odporności na ścieranie, warstwa cienka.
prądowe nikiel-miedź 0,1A	Struktura jednolita, odporna na zarysowania. Powłoka nie ulega oderwaniu od podłoża macierzystego. Warstwa najbardziej trwała i jednolita ze wszystkich przez nas wykonanych. Barwa jasnoczerwona, matowa powierzchnia.
prądowe nikiel-miedź 0,01A	Warstwa nie jest jednolita na całej powierzchni występują ubytki. Powierzchnia odporna na zadrapania. Barwa jasnoczerwona, matowa powierzchnia.

Wnioski:

Celem naszego ćwiczenia było miedziowanie oraz niklowanie stalowych podkładek. Oba te przypadki można zaliczyć do powłok katodowych, ponieważ są to powłoki ochronne z metali o wyższym od żelaza potencjale standardowym. Działanie takich powłok jest czysto mechaniczne, spełniają one swoje zadanie tylko wtedy, gdy są zupełnie szczelne. Z chwilą uszkodzenia powłoki proces korozji staje się intensywniejszy niż bez powłoki. Powłoka stanowi katodę, a żelazo ulega anodowemu rozpuszczeniu, podobnie jak w mikroogniwach na powierzchni stali.

Otrzymane powłoki różnią się znacznie wyglądem, odpornością na zarysowanie, jednolitością, grubością itp. W przypadku powłok pokrywanych tym samym metalem lecz za pomocą różnych metod (bezprądowo, prądowo przy natężeniu 0,1A i 0,01A) widać wyraźne różnice, co świadczy o wpływie natężenia prądu na jakość powłoki.

W wyniku osadzania bezprądowego otrzymujemy powłoki cienkie, średnio odporne na zarysowanie.

Stosując osadzanie prądowe dostrzegamy wyraźne różnice w grubości powłoki - jest ona grubsza na krawędziach, zwłaszcza przy zastosowaniu prądu o dużym natężeniu.

Przy zastosowaniu małego natężenia otrzymujemy powłoki, które dość łatwo się łuszczą, zwłaszcza przy zarysowaniu.

Osadzanie prądowe niklu, a następnie miedzi jest najodpowiedniejszym rozwiązaniem. Najlepszą otrzymaną powłoką jest powłoka nikiel-miedź nałożona przy natężeniu 0,1A - jest trwała, najbardziej odporna na zarysowania i nie łuszczy się.

Optymalne warunki miedziowania to zastosowanie prądu o natężeniu 0,1A i wcześniejsze nałożenie powłoki niklowej.

Przeprowadzenie tego ćwiczenia wymaga dokładności i odpowiedniej czystości, ponieważ łatwo można spowodować zabrudzenie podkładek, wówczas proces miedziowania i niklowania zostaje zakłócony.

---