Metda Felicie Affolter.
Opracowana przez Felicie Affolter terapia, nazywana również
„ psychopedagogiką rozumnego działania dłoni” wykorzystuje dotyk, który angażuje wszystkie zmysły. Droga ta umożliwia eksplorowanie, stopniowe poznawanie i przekształcanie rzeczywistości przez osoby przejawiające zaburzenia spostrzegania- wobec których instrukcje słowne nie są skuteczne.
W swojej metodzie Affolter opiera się na aktywności polegającej na poznawaniu otoczenia przez dotyk, którego głównym celem jest rozwiązywanie problemów dnia codziennego. To dotyk umożliwia człowiekowi nawiązanie kontaktu fizycznego z drugą osobą czy przedmiotem, a także zapewnia komfort psychiczny niezbędny dla dalszego rozwoju. Dotyk staje się bazą dla zrozumienia otaczającego świata, który wpływa na kształtowanie się myślenia. Wykonywanie codziennych czynności, niezbędnych w życiu wymaga zaangażowania wszystkich zmysłów .
Metoda proponowana przez F. Affolter przeznaczona jest dla osób, które mają poważne zaburzenia w sferze kontaktów międzyludzkich, z obniżoną sprawnością fizyczną z różnymi rodzajami uszkodzenia mózgu, także autystycznych. Należy do grupy metod stymulowania poszczególnych zmysłów
i doskonalenia ich koordynacji.
Terapia odbywa się w ścisłym kontakcie dotykowym terapeuty z dzieckiem. Ręce terapeuty są pomostem między pomyślanym aktem, a uzyskanym wynikiem. Są drogą do realizacji zadania .Są brakującym dziecku ogniwem, możliwością precyzyjnego, kierowanego przez świadomość, zamierzonego wykonania zadania. Terapeuta - nauczyciel nigdy jednak nie wyręcza ucznia, ponieważ to uczeń ma poczuć się sprawcą działania, przeżyć włożony w wykonanie danej czynności wysiłek jako własny. Zadaniem nauczyciela jest prowokowanie do działania, a w momentach wahania ucznia przesłanie sygnału dotykowego, który umożliwi odnalezienie się w trudnej sytuacji i kontynuację zadania.
Szczególną uwagę należy zwrócić na dobór pomocy dydaktycznych w czasie pracy tą metodą. Ważne są przedmioty, z którymi spotykamy się w życiu codziennym, a które są w ciągłym użyciu. Nie promuje się stosowania zabawek, gdyż nie tworzą one realnej rzeczywistości. Zaleca się kontakt z materią ożywioną- owoce, jarzyny, ponieważ pobudzają one silnie zmysły
i nigdy nie są obojętne. Wywołują bądź przyjemne doznania, bądź budzą wstręt, który trzeba przezwyciężać- jednak zawsze dostarczają bogatych
i urozmaiconych informacji.
Dzięki tej metodzie osoby z zaburzeniami spostrzegania uczą się poszukiwać bodźców czuciowych potrzebnych do zrozumienia i dostosowania się do otaczającego i wciąż zmieniającego się świata. Uwzględniając cele i założenia metody Affolter , można stwierdzić, że jest ona cenna we wspomaganiu rozwoju dzieci autystycznych. Jest jednym ze sposobów nawiązania
z dzieckiem kontaktu, który w przypadku dzieci autystycznych jest utrudniony. Metoda umożliwia odbiór informacji napływających do własnego ciała i przyswojenie zasad ruchu. Dostarcza stymulacji zmysłów, dzięki czemu dziecko poznaje położenie swojego ciała oraz ułożenie poszczególnych jego części w przestrzeni podczas działania. Spostrzega więc schemat i jego granice, dzięki czemu może poczuć się sprawcą. Wpływa to na doskonalsze panowanie nad własnymi ruchami oraz możliwość usystematyzowania dopływających z zewnątrz informacji. Pojawia się przewidywalność ruchów, co sprzyja redukcji lęku.
We wczesnej terapii dziecka najważniejsze jest, aby prowokować je do działania, do tego aby ciągle było obecne i nie uciekało. Metoda ta jakby wymusza to poprzez ciągły kontakt dotykowy. Dzięki temu możliwe jest stopniowe przezwyciężanie lęku przed dotykiem i hartowanie wnętrza dłoni.
U wielu osób a zwłaszcza dzieci autystycznych jest to często sfera nadwrażliwa, dlatego praca tą metodą pozwala włączyć w repertuar odbioru informacji również dłoń. Usprawnienie dłoni jest warunkiem dalszego prowadzenia terapii, którego kolejnym etapem jest integracja dotyku z innymi zmysłami.
Metoda ta opisana jest w książce „Spostrzeganie, rzeczywistość, język” Felicie
Affolter - tłumaczenie Tomasz Duliński WSiP, W-wa 1997r.
1
2