PEDAGOGIKA NOWEGO WYCHOWANIA

Nowe Wychowanie to ruch społeczny, który pojawiał się stopniowo głównie
w Europie i USA.

Nowe Wychowanie było spontaniczną i skrajną krytyką szkoły tradycyjnej, powstałej na podłożu pedagogiki Herbarta.

Definicja D. Drynda:

Nowe wychowanie to ruch pedagogiczny zmierzający do odnowy szkoły
i radykalnej zmiany w wychowaniu.

Odrzucono XIX w. pedagogizm, a w szczególności wiarę w uniwersalną metodę kształcenia.

Nowe wychowanie uważało, że pedagogika ma być narzędziem odrodzenia ludzkości.

Kolebką Nowego wychowania w Europie była Francja, rozwinął się również
w Szwajcarii, Niemczech, Anglii i w Rosji. Ruch dotarł również na inne kontynenty.

Właściwy rozwój i rozkwit NW przypada na ostatnie dziesięciolecie XIX wieku, a jego górną granicą jest wybuch II wojny światowej.

1879 r.- umowny chronologiczny początek NW.

W Polsce ruch ten rozwijał się w tym samym czasie co w Europie Zachodniej, ale miał odrębne uwarunkowania. Pojawienie się tego ruchu było uwarunkowane podziałem Polski między zaborców.

GŁÓWNE IDEE NOWEGO WYCHOWANIA:

• Postulat pajdocentryzmu- oparcie wychowania na naturalnych siłach tkwiących w samym wychowanku, pedagogika wychodząca od dziecka,

• Krytyka pierwszoplanowości nauczyciela na rzecz wychowania wychodzącego od naturalnych potrzeb dziecka,
  oraz uwzględniająca jego fazy rozwoju,

• Poszanowanie naturalnego tempa rozwoju każdego wychowanka bez sztucznego przyspieszania,

• Akceptacja indywidualnych różnic i spontanicznej socjalizacji, czyli akceptacja wchodzenia dziecka w różne grupy rówieśnicze,

• Aktywizm - wychowanie to proces aktywnego wzrastania jednostki w społeczną świadomość gatunku,

- wychowanie to spontaniczna aktywność wychowanków wyznaczona ich bieżącymi zainteresowaniami
i aktualnie przeżywanymi problemami.

PODSTAWOWE ZASADY PEDAGOGIKI
NOWEGO WYCHOWANIA
WEDŁUG A. FERRIERE :

• Wybór odpowiedniego środowiska dla szkoły, miejsca
  w którym szkoła ma funkcjonować,

• Konieczność poznania cech indywidualnych dziecka
  i jego predyspozycji społecznych,

• Szkoła na miarę dziecka- dopasowanie metod
  do predyspozycji społecznych,

• Współpraca szkoły z rodziną i więź szkoły z życiem pozaszkolnym,

• Selekcja uczniów według kryteriów psychologicznych uwzględniających rozwój umysłowy, uzdolnienia zamiłowania,

• Dominacja zagadnień wychowawczych nad dydaktycznymi,

• Nauka oparta na aktywności dzieci, ich samodzielności
  i twórczości,

• Samorzutność organizowania się życia społecznego dzieci
  i młodzieży, szczególnie samorządności,

• Wspieranie wychowania estetycznego i moralnego w jego powiązaniach z codziennością,

• Koedukacja.

KRYTYKA :

Zarzucano utopijność wielu zasad. Idea wychowania dla pokoju, wolności i demokracji była podważana przez faszyzm
i stalinizm.