FIZJOPATOLOGIA OGÓLNA - WYKLAD PIERWSZY 24 I 2009
LITERATURA :
Brzozowski R. Vademecum diagnostyki i terapii PZWN WARSZAWA 1994
Fibak. J. Chirurgia repetytorium PZWL WARSZAWA 2004
Horst. A. Fizjologia patologiczna PZWL WARSZAWA 1996
Maśliliński S Dyżewski J. patofizjologia PZWL WARSZAWA 2002
Pisarski T. Położnictwo i ginekologia PZWL WARSZAWA 1993
Zachorska - Markiewicz B. Małecka Tendera Ewa Patologia kliniczna dla studentów medycyny WARSZAWA 1996.
PATOLOGIA OGOLNA. DEFINICJA, CELE, ZADANIA, PATOLOGII RYS CHISTORYCZNY.
Współczesna patologia ogólna zajmuje się przede wszystkim patogenezą tj. mechanizmami rozwoju zmian chorobowych samogenezą. Mechanizmami procesu zdrowienia. Nozologią tj nauką o chorobie oraz etiologią nauką o przyczynach chorób. Patologia opiera się w dużej mierze na badaniach doświadczalnych oraz scala i integruje podstawowe nauki medyczne z naukami klinicznymi.
I TEORIA CHOROBY - humoralna stworzył największy lekarz starożytności Hipokrates z wyspy Kos. (460-377 p.n.e.) Za podstawowe substancje organizmu uznał on 4 soki. Krew, Śluz, Żółć, i tzw Czarną Żółć. Prawidłowy stosunek tych płynów miał decydować o prawidłowych czynnościach organizmu. Natomiast przewaga któregoś z nich miała wywoływać chorobę. Koncepcja Hipokratesa wykazuje duże analogie z dzisiejszą nauką o temperamentach człowieka sangwistyczna, (sangwi -krew), flegmatycznej (phe śluz), cholerycznej (hole- żółć), melancholicznej (melos, hole czarna żółć).
Przeciwstawną teorie stworzył rzymski lekarz Asklepiades ok. 120 - 56 r p.n.e. odrzucił on tłumaczenie choroby nie pomyślnym stanem soków i przyjął że jest ona skutkiem zmian w atomach i przestrzeniach m-dzy atomowych. Teoria ta zwana teoria solidystyczną była pierwszą teorią komórkowo tłumacząca zjawiska choroby.
Najwybitniejszy lekarz starożytnego Rzymu Galen ok. 130 - 200 n.e Widział on przyczyny choroby w jakościowych i ilościowych zaburzeniach płynów. W zmianach budowy liczby rozmieszczenia i wielkości jednorodnych tkanki i niejednorodnych narzady stałych składników organizmu oraz w zaburzeniach przemiany kierującej wszystkimi procesami ustrojowej siły życiowej.
CELSUS (53 p.n.e) Podał on podstawowe objawy stanu zapalnego. BOL-DOLOR, OBRZEMIENIE - TUMOR, PODWYZSZONA TEMPERATURA CALOR, ZACZERWIENIENIE RUBOR, do których Galen dodał później jeszcze upośledzenie czynności chorego narządu . Prawdziwie rewolucyjny pogląd przedstawił w 17784 John hunter wg którego zapalenie jest reakcją na czynnik uszkadzający częściowo tkankę. Zasadniczy przełom w dyskusjach nad zagadnieniem powstawania choroby nastąpił dopiero w wieku XIX kiedy pojawiły się dwie przeciwstawne doktryny
1 Teoria humoralna - przez Carla fon Rokitunskiego teoria komórkowa przez Rudolfa Virhoffa. Duże zasługi nad rozwojem patologii ogólnej w XIX w wnieśli Maren die Purkinie, Napoleon, Nikodem Cybulski (polak) W`ladysław Botkin.
W 1935 Aleksiej Speransky ogłosił teorie nerwizmu zakładającą neurogenny charakter wszystkich zjawisk czym podporządkowująco zarówno poszczególne komórki jak i cały organizm OUN.
Oryginalną i większości teoria tłumacząca rozwój i proces powstawania chorób była przedstawiona w latach 1936 - 45 przez Kanadyjskiego uczonego Homsa Hellego. Teoria adaptacji organizmu do czynników uszkadzających która wyjaśniła dynamikę rozwoju większości zmian przebiega wstrząs oraz określa odczyn zapalny jako zespół miejscowy adaptacyjny. Współczesny postęp w dziedzinie genetyki molekularnej przyczynia się coraz bardziej do argumentowania na podłożu wszystkich czynności życiowych leżą procesy molekularne.