Katedra i Klinika Chirurgii Zwierząt Nr książki klinicznej: xxx
Wydział Medycyny Weterynaryjnej Data przyjęcia: xxx
Akademii Rolniczej w Lublinie Data wydania: xxx
Właściciel: xxx
Ordynator: xxx
Kuratorzy: xxx
Historia Choroby
I.Wywiad (Anamnesis)
Kot został znaleziony poprzedniego dnia w pobliżu domu obecnego właściciela. Został zabrany w stanie wycieńczenia i z widocznym zasychającym, ropnym wyciekiem z pod powiek prawej gałki ocznej.
II. Ocena wartości osobniczej i ogólny stan zdrowia zwierzęcia (Generalia et status praesens)
1. Opis zwierzęcia
Kot, samiec, pers błękitny, masa ciała ok. 4 kg.
Budowa ciała prawidłowa, mierny stan utrzymania i odżywienia. Temperament zrównoważony, reakcja na bodźce prawidłowa. Nieznaczna apatia.
2. Badanie stanu ogólnego
Błony śluzowe naturalnych otworów ciała bladoróżowe, wilgotne, bez wykwitów pierwotnych i wtórnych. Węzły chłonne dostępne do badania bez zmian.
C- 39,9°C T-120/min O-36/min
III. Badanie szczegółowe zwierzęcia
Oglądaniem, po usunięciu zaschłej wydzieliny, stwierdzono obecność perforującej rany rogówki w prawej gałce ocznej, wyciek ropny z gałki ocznej i obrzęk okolicy oczodołu.
IV. Badania dodatkowe
Nie przeprowadzono.
V. Rozpoznanie (Diagnosis)
Vulnus perforata corneae
Panophthalmitis
VI. Rokowanie (Prognosis)
quod ad functionem- niepomyślne, quod ad vitam- ostrożne
VII.Leczenie (Therapia)
Wypatroszenie oczodołu- exenteratio orbitae
Po wcześniejszej głodówce wykonano premedykację przy użyciu:
Siarczanu atropiny - prep. Atropinum sulfuricum - 0,05 mg /kg m.c. i.m.
Ksylazyny - prep. Rometar - 2 mg/kg m.c. i.m.
Diazepamu - prep. Relanium - 0.5 mg/kg m.c. i.m.
Do znieczulenia ogólnego użyto:
Ketaminy - prep. Narkamon - 15 mg/kg m.c. i.m.
Przebieg operacji:
Kota ułożono na lewym boku. Wygolono skórę w okolicy oczodołu na odległość ok. 3 cm wokół szpary powiekowej, odtłuszczono denaturatem i odkażono jodyną. Pole operacyjne ograniczono jałowymi serwetami chirurgicznymi, które przypięto do skóry kleszczykami Backhausena. Zabieg rozpoczęto od zszycia powiek szwem ciągłym na okrętkę z pozostawieniem długich końców mających służyć do podtrzymywania usuwanej gałki ocznej. Następnie w odległości ok. 5mm wokół szpary powiekowej dokonano przecięcia skóry, po czym odpreparowano skórę do krawędzi oczodołu. Nożyczkami tępokończystymi przecięto powięź oczodołową i oddzielono nimi, posuwając się po okostnej, całą zawartość oczodołu. Po dojściu do otworu wzrokowego przecięto wiązkę nerwowo-naczyniową i usunięto gałkę oczną wraz z tkankami oczodołu. Powstały krwotok zatamowano poprzez ucisk tamponem. Po ustąpieniu krwotoku jamę oczodołu wypełniono setonem nasączonym antybiotykiem. Następnie zszyto brzegi powiek szwami pojedynczymi węzełkowymi. W przyśrodkowym kącie oka pozostawiono otwór, aby umożliwić stopniowe podciąganie setonu. Zdjęto ograniczające pole operacyjne serwety, a okolicę rany przemyto wodą utlenioną oraz odkażono jodyną.
VIII. Postępowanie pooperacyjne:
Po zabiegu podano antybiotyk Linco-Spectin 0.8 ml s.c. Dalsze leczenie:
na załączonej karcie klinicznej
IX. Zalecenia dla właściciela:
Zabezpieczenie rany i szwów oraz wystającego setonu przed zniszczeniem
(kołnierz)
2. Podawanie antybiotyku Linco-Spectin 0.8 ml s.c. przez 3 dni po opuszczeniu
Kliniki
3. Codzienne wizyty w Klinice w celu podciągania setonu i podawania antybiotyku
4. Wizyta w klinice dziesiątego dnia po zabiegu w celu usunięcia szwów.
X. Rozpoznanie różnicowe - (Diagnosis differentialis)
1. Rany powierzchowne rogówki - dotyczą jedynie nabłonka przedniego rogówki. Rany te powstają najczęściej w wyniku zadrapań lub otarć. W okolicy miejsca uszkodzenia występuje nacieczenie, a rogówka w tym miejscu jest zmętniała co świadczy o powstałym procesie zapalnym. Diagnostycznie pomocna jest próba fluoresceinowa. Ubytek nabłonka przedniego rogówki odsłania zakończenia neuronów czuciowych co powoduje znaczny ból, który powoduje łzawienie i mrużenie oczu. Objawem towarzyszącym jest gromadzenie się w worku spojówkowym surowiczo-włóknikowego wysięku.
2. Rany głębokie rogówki - dotyczą wszystkich warstw tworzących rogówkę. Objawy są podobne jak przy ranach powierzchownych rogówki ale są silniej wyrażone. Wokół rany powstaje naciek leukocytarny i miejscowe zmętnienie rogówki, którego wielkość zależy od wielkości urazu. Ponadto obserwuje się wrastanie naczyń krwionośnych ze spojówki gałkowej do miejsca uszkodzenia. Również w tym przypadku w worku spojówkowym obecny jest surowiczo-włóknikowy wysięk. Zakażone, kilkudniowe rany nabierają cech owrzodzenia rogówki. W przypadku gdy rana sięga do warstwy granicznej tylnej może dojść do powstania pęcherzyka rogówki. Również tutaj obecność rany rogówki można stwierdzić za pomocą próby fluoresceinowej, a do odróżnienia rany głębokiej i świeżej rany perforującej rogówkę można wykonać test Seidla.
3. Wrzód rogówki - może być klasyfikowany jako powierzchowny lub przenikający głęboki w zależności od ilości zrębów tkanki, która została uszkodzona. Ubytek rogówki może sięgać do warstwy granicznej środkowej, istoty właściwej lub warstwy granicznej tylnej. Jeżeli ubytek sięga do warstwy granicznej tylnej to ulega ona uwypukleniu i tworzy się pęcherzyk rogówki. Przyczynami wrzodów są najczęściej urazy rogówki, choroby powiek np.: entropium, podwójny rząd rzęs, infekcje, a także choroby układowe takie jak np. syndrom Cushinga. Objawami towarzyszącymi wrzodom rogówki są zamykanie szpary powiekowej, ból oka, zmętnienie rogówki i naczynia wrastające powierzchniowe lub głębokie. Przy badaniu rogówki w oświetleniu bocznym po wcześniejszym zakropleniu fluoresceiną nie obserwuje się wybarwienia wrzodu rogówki.
1