Zagadnienie 32 łączy się z 33. na podstawie Głowiński „Narracja jako…”
I Monolog to wypowiedź jednego podmiotu mówiącego, której cechą konstytutywną i odróżniającą od dialogu jest samodzielność znaczeniowa oraz jednorodność i zamknięcie formy. Wplecenie w strukturę monologu wypowiedzi innego podmiotu powoduje automatycznie przekształcenie monologu w dialog, tj. układ następujących po sobie wypowiedzi kilku podmiotów, dotyczących (zazwyczaj) wspólnego tematu. Uczestnicy dialogu wchodzą na przemian w role nadawcy i odbiorcy komunikatu. Zrozumienie pojedynczej wypowiedzi współtworzącej dialog wymaga (choć nie zawsze) kontekstu wypowiedzi ją okalających. Teoretycy aktu komunikacji podkreślają jednak, że przeciwstawienie monologu i dialogu jest w istocie zabiegiem przeprowadzonym wyłącznie dla potrzeb dyskursu naukowego, w praktyce bowiem obie formy przenikają się i współistnieją w sposób uniemożliwiający jednoznaczne i precyzyjne zakreślenie ich granic. Cząstkami składowymi dialogu są minimonologi, z kolei monolog wraz z następującą po nim repliką, którą przeważnie prowokuje, staje się elementem dialogu
II Dialog a monolog. Definiując specyfikę dialogu, badacz wymienia jego trzy podstawowe aspekty: napięcie pomiędzy uczestnikami dialogu wynikające z, wspomnianej już, wymienności ról nadawcy i odbiorcy, wpływ otoczenia i warunków, w jakich toczy się dialog (konsytuacja) oraz różnorodność kontekstów przywoływanych przez poszczególnych uczestników rozmowy. Ostatnia z wymienionych cech dialogu jest jednocześnie cechą odróżniającą go od monologu - wypowiedzi jednokontekstowej. Podział ten jest dla badacza podstawą do wyodrębnienia trzech typów dialogu. W przypadku dominacji pierwszego aspektu mamy do czynienia z dialogiem "osobistym" (którego skrajnym przykładem jest kłótnia), drugiego - dialogiem "sytuacyjnym", trzeciego - konwersacją
III Monolog i dialog nie mogą być rozumiane jako dwie obce sobie nawzajem formy wypowiedzi językowej, które zdolne są jedynie występować w liniowym następstwie, ale jako dwie siły nieustannie walczące ze sobą o przewagę w przebiegu każdej wypowiedzi". Splot dialogu i monologu jest szczególnie wyraźny na obszarze literatury. Wszak każdy tekst literacki jest komunikatem monologowym, pochodzącym od jednego nadawcy (w ujęciu zewnątrztekstowym - autora, w ujęciu wewnątrztekstowym - narratora / podmiotu lirycznego), co nie znaczy, że żywioł dialogowości jest w nim nieobecny. Przeciwnie, patrząc z szerszej perspektywy, każdy utwór literacki jest cząstką dialogu, który toczy się nieustannie pomiędzy dziełami powstającymi współcześnie a tradycją literacką. Każda nowa wypowiedź literacka jest zarówno odpowiedzią na teksty już powstałe, ich tematykę, treści ideologiczne i rozwiązania formalne, jak i pytaniem zadawanym autorom tekstów mających się dopiero narodzić. W tekście literackim, rozpatrywanym jako komunikat monologowy, dialog może zawierać się w formie jawnej lub ukrytej. Z pierwszą sytuacją spotykamy się przede wszystkim w dramacie - rodzaju literackim z gruntu dialogowym, pozbawionym instancji narratorskiej, którego świat przedstawiony jest skonstruowany z wypowiedzi bohaterów-osób dramatu. Jednak i w tym wypadku nie można mówić o ograniczeniu formy komunikacyjnej dramatu jedynie do wypowiedzi dialogowej.
IV Z monologowością liryki wiążą się jej cechy konstytutywne: subiektywizm i ekspresywność wypowiedzi. Jednak i tu dostrzec można ślad dialogowości ukrytej, np. w postaci bezpośrednich zwrotów i pytań retorycznych kierowanych do adresata monologu (liryka zwrotu do "ty" lirycznego) bądź w typowej dla liryki bezpośredniej sytuacji, kiedy podmiot liryczny sam zadaje sobie pytania czy też dzieli się z samym sobą wątpliwościami, stając się w ten sposób interlokutorem własnej wypowiedzi.
V Rodzajem literackim, w którym monolog i dialog są równoprawnymi formami wypowiedzi, jest epika. Najlepszym tego przykładem jest → powieść - gatunek, w którym w monologowej wypowiedzi narratora "zanurzone" są (jako przytoczenia w formie mowy zależnej, niezależnej lub pozornie zależnej) monologi i dialogi bohaterów. W obrębie epiki termin "monolog" funkcjonuje jako określenie tych form narracji, w których "ujawnia się podmiot mówiący jako konkretna i określona osoba, której "ja" uzewnętrznia się w wypowiedzi narracyjnej, decydując o jej strukturze językowej". Przywołanej tu definicji autorstwa M. Głowińskiego towarzyszy klasyfikacja narracyjnych form monologowych, wśród których badacz wyodrębnił m.in. monolog wypowiedziany i monolog wewnętrzny. Znakiem dialogowości monologu wypowiedzianego jest wyraźnie eksponowana funkcja konatywna i fatyczna komunikatu, tj. jego ukierunkowanie na odbiorcę i dążenie do podtrzymania kontaktu z nim. Odbiorca zaprojektowany w utworze (poprzez treść i konstrukcję monologu) jest nie tylko biernym słuchaczem monologu, lecz przysługuje mu także prawo repliki i wtrąceń, nieobecnych bezpośrednio w tekście, możliwych jednak do zrekonstruowania na podstawie wyrażonej w monologu reakcji podmiotu mówiącego.