Pojęcie i zakres materialnego prawa administracyjnego.
Konstytucję stosuje się bezpośrednio - jeśli ustawy, rozporządzenia są sprzeczne z konstytucją to są nieważne.
Prawo adm. mat. - jeden z działów prawa.
3 grupy:
Prawo adm. ustrojowe - określające ustrój gminy, powiatu, województwa, samorządu terytorialnego;
Prawo proceduralne adm. - to które jest zawarte w KPA; pokazuje w jaki sposób działa adm.
3. Prawo adm. materialne - wszystkie ustawy rozporządzenia, kodeks drogowy, prawo budowlane, prawo ochrony środowiska, o zagospodarowaniu przestrzennym, podatkowe, wodne.
Prawo materialne - zawiera normy ustanawiające wzajemne uprawnienia i obowiązki organów administracji państwowej i podmiotów znajdujących się na zewnątrz adm pań jako część aparatu państwowego. Każdemu uprawnieniu organu adm pań odpowiada określony obowiązek podmiotu organizacyjnie mu nie podporządkowanego. I odwrotnie, każdemu obowiązkowi adm pań odpowiada stosowne uprawnienie podmiotu znajdującego się na zewnątrz adm pań itd.
Źródła prawa: ustawy, rozporządzenia z mocą ustawy, umowy międzynarodowe, uchwały Sejmu i Senatu, rozporządzenia, zarządzenia, uchwały innych organów np. Rady Ministrów, KRRiT)
Wprowadzanie aktów prawnych w życie (3 rodzaje):
Decyzja adm. - akt woli organu adm (najniższym wójt lub burmistrz, prezydent miasta, minister, prezes RM), który przyznaje nam jakieś uprawnienia albo nakłada obowiązki.
Zostaje wydana w wyniku postępowania adm. Decyzję wydaje się tylko według prawa zawartego w ustawie lub rozporządzeniu wydanym na podstawie ustawy, ale nie zarządzenia (dotyczy podległych urzędników, nie obywateli).
Jeżeli brak zezwolenia - prawo do decyzji odmiennej.
Decyzja wydana w I instancji (wójt, burmistrz, prezydent miasta) ⇒ do wojewody (o ile ustawa przewiduje) lub do Samorządowego Kolegium Odwoławczego.
Decyzja w II instancji jest decyzją ostateczną. Decyzję z II można zaskarżyć do Sądu Adm. - NSA.
Decyzje wydawane na wniosek obywatela przez właściwy organ adm. lub z urzędu przez ten organ nie na wniosek np: o wydanie pozwolenia na broń - tylko wniosek obywatela, na budowę domu. Z urzędu: nakaz rozbiórki budowli.
Decyzje Konstytucyjne - taka, kiedy nabywa się prawo, którego się dotychczas nie miało, Deklaratoryjne - taka, która tylko stwierdza istnienie uprawnienia np: wydanie decyzji o przyznanie emerytury, wydanie dyplomu.
Przez samych obywateli bezpośrednio
Kodeks drogowy,
Prawo o ochronie środowiska.
Organy adm. mają prawo tylko kontrolować, czy stosujemy się do przepisów, o ile nie to może nakłonić do nałożenia kary (już musi być decyzja adm. - dlaczego I na jakiej podstawie).
Wykonanie tego prawa poprzez czynności materialno - techniczne adm.
Adm. prowadzi rejestry I ewidencje. Nabycie samochodu i rejestracja w urzędzie. Wpis to tylko czynność, ale odmowa wpisania samochodu to już decyzja.
Jak się odmawia ZAWSZE musi być decyzja (organ adm. musi wydać decyzję gdyż wtedy można ją zaskarżyć do NSA.
Różnice pomiędzy decyzją a zaświadczeniem.
Decyzja - akt woli adm., zaświadczenie - akt wiedzy adm. (na podstawie rejestru).
WÓJT
Jedną z form konkretyzacji jest decyzja. Wójt wydaje rocznie 2,5 tys. Decyzji, dotyczą one ochrony środowiska, zabudowywania i zagospodarowania terenu, przyznania pomocy społecznej, konstytucyjnej wolności stowarzyszania się.
Administracyjno-prawna regulacja w zakresie praw i wolności obywatelskich.
Wolność słowa, przekazywanie informacji.
Stowarzyszenie i związki.
STOWARZYSZENIA
z założenia niezarobkowe, PCK, TPD, ZHP
samorządne (członkowie opracowują program, wysokość składki)
nie może mieć celów zarobkowych (zarobki rozdzielone między członków)
Partia zmierza do objęcia władzy, stowarzyszenie nie (jedynie wpływ na państwo). Organem nadzorującym stowarzyszenie jest organ administracji rządowej szczebla wojewódzkiego - wojewoda
Można powiedzieć iż stowarzyszenia stanowią najbardziej rozpowszechnioną i przez to podstawową formę zrzeszania się obywateli. Byt prawny stowarzyszeń reguluje ustawa z 7 IV 1989r.- Prawo o stowarzyszeniach. Przepisom ustawy nie podlegają:
organizacje społeczne działające na podstawie odrębnych ustaw lub umów mnr, których RP jest stroną,
kościoły oraz inne związki wyznaniowe oraz ich osoby prawne,
organizacje religijne, których sytuacja prawna jest uregulowana ustawami o stosunku pań do kościołów i innych związków wyznaniowych,
komitety powstające w celu przygotowania wyborów do Sejmu i Senatu oraz do organów samorządu terytorialnego, jeżeli są one przeprowadzane na podstawie ustaw lub zarządzeń władz,
partie polityczne.
Wg ustawy stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o charakterze niezarobkowym, samodzielnie określającym swoje cele, programy działania i struktury organizacyjne i opierającym swą działalność na pracy społecznej swych członków. Stowarzyszenie ma prawo uchwalać akty wew dotyczące jego działalności, a także zatrudniać pracowników do prowadzenia swych spraw.
Członkami stow mogą być w zasadzie osoby fizyczne; przepisy przewidują szczególne członkostwo osób prawnych, a mianowicie jedynie w charakterze członków wspierających. Prawo tworzenia i uczestniczenia w stow przysługuje obywatelom polskim mającym pełną zdolność do czynności prawnych oraz nie pozbawionym praw publicznych. Małoletni w wieku od 16 do 18 lat mogą należeć do stow, ale nie mogą wchodzić w skład ich zarządów. Cudzoziemcy mogą korzystać z prawa zrzeszania się w stow z niewielkimi ograniczeniami. Otóż cudzoziemcy mający miejsce zamieszkania w Polsce mogą zrzeszać się w stow na zasadach przewidzianych dla obywateli polskich. Mogą oni więc zarówno tworzyć stow, jak i wstępować do stow już istniejących. Natomiast cudzoziemcy nie mający miejsca zamieszkania na terytorium Polski mogą jedynie wstępować do stowarzyszeń, i tylko wtedy, gdy statuty tych stow na to pozwalają. Nie mają oni zaś prawa do tworzenia stow.
Prawo o stow przewiduje dwie formy stow:
stowarzyszenia (stow właściwe, rejestrowe) oraz stow zwykłe (stow o formie uproszczonej). Stowarzyszenie (właściwe, rejestrowe) może być utworzone przez co najmniej 15 osób.
Osoby w tej liczbie, pragnące założyć stowarzyszenie, uchwalają statut stow i wybierają komitet założycielski. Komitet ten składa następnie do sądu rejestrowego wniosek o rejestrację stow wraz ze statutem, listą założycieli, protokołem wyboru komitetu założycielskiego oraz informacją o adresie tymczasowej siedziby stow. Sąd rejestrowy po przeprowadzeniu rozprawy orzeka w formie postanowienia o zarejestrowaniu lub odmowie zarejestrowania.
Stow może posiadać swój majątek, który składa się ze składek, spadków, zapisów, dochodów. Prawo o stowarzyszeniach określa zasady nadzoru nad stow i przewiduje, iż nadzór ten sprawuje organ adm-wojewoda oraz sąd rejestrowy.
Rozwiązanie stow znajduje zastosowanie jeżeli działalność stow wykazuje rażące lub uporczywe naruszanie prawa lub postanowień statutu i nie ma warunków do przywrócenia działalności zgodnej z prawem lub statutem. Do rozwiązania stow może dojść jeszcze w innych okolicznościach. Mianowicie sąd na wniosek wojewody wydaje postanowienie o rozwiązaniu stow jeśli: a) liczba członków stow zmniejszyła się poniżej liczby wymaganej do jego założenia, b) stow nie posiada przewidzianych w ustawie władz i nie ma warunków do ich wyłonienia w okresie dłuższym niż rok.
Przepisy ustawy przewidują możliwość tworzenia związków stow. Mogą go założyć co najmniej trzy stowarzyszenia; założycielami i członkami związku mogą być również inne osoby prawne.
Drugi rodzaj stow, stow zwykłe są uproszczoną formą i nie posiadają osobowości prawnej. Założyć je mogą co najmniej trzy osoby prawne, które uchwalają regulamin działalności określając nazwę, cel, teren i środki działania, a także przedstawiciela reprezentującego stow. Stow zwykłe nie podlega rejestracji.
Partie polityczne.
Partie polityczne - partia musi być zarejestrowana w sądzie wojewódzkim w Warszawie. Z chwilą zarejestrowania partia uzyskuje osobowość prawną. O zgodności działań partii za statutem decyduje Trybunał Konstytucyjny. Partia powinna się utrzymywać ze składek członków, zbiórek publicznych, otrzymywać spadki i darowizny, powinna opierać się na pracy społecznej członków ale może również zatrudniać pracowników zawodowych i prowadzić działalność gospodarczą z tym, że cały dochód powinien być przeznaczony na cele statutowe partii.
Partia polityczna jest to organizacja społeczną występującą pod określoną nazwą, stawiającą sobie za cel udział w życiu politycznym, w szczególności przez wywieranie wpływu na kształtowanie polityki pań i sprawowanie władzy. Prawo tworzenia i członkostwa w partii przysługuje obywatelom RP, którzy ukończyli 18 lat. Prawa powoływania w Polsce partii ani uczestniczenia w nich nie mają cudzoziemcy, choćby posiadali stałe miejsce zamieszkania w RP. Partię polityczną utworzyć może co najmniej 1000 osób fizycznych posiadających pełną zdolność do czynności prawnych. Powołanie partii polega na złożeniu stosownego zgłoszenia o utworzeniu partii do ewidencji prowadzonej przez sąd wojewódzki. W zgłoszeniu zawarte powinno być określenie nazwy i siedziby partii oraz sposób wyłaniania organu upoważnionego do reprezentowania partii przy czynnościach prawnych, imiona, nazwiska i adresy oraz podpisy co najmniej 1000 osób. Z chwilą zarejestrowania uzyskuje osobowość prawną. Ustawa nie przewiduje odmowy przyjęcia zgłoszenia jako środka uniemożliwiającego powołanie partii. Charakterystyczne jest powierzenie stosowania środków nadzorczych Trybunałowi Konstytucyjnemu. Partie mogą czerpać środki finansowe dla realizacji swych celów ze składek członkowskich, darowizn, spadków, zapisów itp. Partie nie mogą korzystać z jakiegokolwiek wsparcia rzeczowego i pomocy finansowej pochodzących od osób zagranicznych w rozumieniu prawa dewizowego i osób prawnych z wyłącznym udziałem podmiotów zagranicznych. Może prowadzić działalność gospodarczą - dochód przeznaczony na cele statutowe.
Partie otrzymują pomoc od państwa w formie dotacji:
celowe (zapewnienie partii możliwości działania, tylko ta, która w ostatnich wyborach osiągnęła co najmniej 3% ogólnych głosów)
podmiotowe (zależne od ilości osób wprowadzanych do parlamentu
Funkcje partii politycznych:
artykułują i generują potrzeby i interesy społeczne
rekrutacja polityczna (kreowanie i przygotowanie kadr)
wyborcza
rządzenia.
Partia nie może posiadać jednostek organizacyjnych w zakładzie pracy.
Likwidacja partii:
samorozwiązanie - w trybie określonym w statucie
postanowienie sądu o wykreśleniu wpisu partii z ewidencji
Zgromadzenia.
Każdy może korzystać z pokojowego zgromadzania się, co najmniej 15 osób w celu wspólnych obrad lub wyrażania stanowiska. Każde zgromadzenie powinno mieć przewodniczącego. Wszystkie zgromadzenia publiczne mogą być organizowane beż żadnego zezwolenia władz. Wyjątek, gdy właściwa władza wyda zakaz urządzenia zgromadzenia. Konkretny powód - dlaczego zakazuje się, przyczyny, faktyczne zagrożenia. Zakaz wydaje wójt, burmistrz, prezydent, etc. Istnieje możliwość odwołania się od takiej decyzji.
Przepisy ustawy nie dotyczą zgromadzeń: a) organizowanych przez organy pań lub samorządu terytorialnego, b) odbywanych w ramach działalności kościołów, c) związanych z wyborami władz pań i samorządowych. Organizatorami zgromadzeń mogą być osoby mające pełną zdolność do czynności prawnych, osoby prawne, inne organizacje, a także grupy osób.
Zgromadzeniem publicznym jest zgromadzenie organizowane na otwartej przestrzeni dostępnej dla nie określonych imiennie osób. Funkcje nadzorcze dotyczące zgromadzeń należą do gminy. Zorganizowanie zgromadzenia publicznego wymaga uprzedniego zawiadomienia organu gminy właściwego ze wzg na miejsce zgromadzenia. Zawiadomienie to organ powinien otrzymać nie później niż trzy dni, a najwcześniej 30 dni przed datą. Organ gminy ma obowiązek zakazać odbycia zgromadzenia jeżeli: 1) jego cel lub odbycie sprzeciwiają się ustawie lub naruszają przepisy ustaw karnych, 2) odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach. Od decyzji zakazującej przysługuje odwołanie do wojewody. Zgromadzenie publiczne powinno mieć swojego przewodniczącego, który nie tylko odpowiada za sprawny przebieg zgromadzenia. Rozwiązanie zgromadzenia przez przedstawiciela organu gminy może mieć miejsce wówczas, gdy jego przebieg zagraża życiu lub zdrowiu albo mieniu, albo gdy narusza przepisy ustawy bądź przepisy ustaw karnych.
Prawa człowieka i obywatela.
Rozdział II Konstytucji - prawa i podstawowe wolności człowieka:
Prawo osobiste,
Prawo polityczne,
Prawo socjalne, ekonomiczne i kulturalne.
Prawo osobiste. Art. 38 konstytucji - RP zapewnia każdemu obywatelowi prawną ochronę życia, art. 41 - o wolności i nietykalności osobistej każdego człowieka (decyzję o aresztowaniu wydaje prokurator, zgodę na tymczasowe aresztowanie po 48 godzinach może wydać sąd, niesłusznie zatrzymany ma prawo do odszkodowania w ciągu 1 roku), art. 14 - RP zapewnia wolność prasy i innych środków społecznego przekazu, art. 54 - reglamentacja sądowa (rejestracja nowego pisma - ochrona przed nieuczciwą konkurencją.
KRRiT - naczelny organ adm. rządowej, dba o: aby radio i TV przestrzegały pewnych norm (respektowały chrześcijański system wartości), wydaje
DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZA
Zarobkowa działalność, wytwórcza, handlowa, budowlana i usługowa. Podejmowanie i wykonywanie równe dla wszystkich, bez zagrożenia dla zdrowia, życia ludzkiego, wolności osobistej, ochrony środowiska. Nie dotyczy leśnictwa i rolnictwa, hodowli zwierząt, ogrodnictwa.
Przedsiębiorca - osoba fiz. lub prawna, spółka prawa handlowego, która zawodowo i we własnym imieniu prowadzi działalność gospodarczą. Obowiązkowy wpis do rejestru przedsiębiorstw. ( nie dotyczy rolnictwa, hodowli zwierząt, ogrodnictwa warzywnictwa, leśnictwa,). Wykonywanie i podejmowanie działań
KONCESJA
Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej w dziedzinie, na którą państwo posiada monopol. Przedsiębiorca musi mieć konto bankowe i zawiadomić Urząd Skarbowy.
ZEZWOLENIA NA PROWADZENIE DZIAŁALNOŚCI
dla każdego, o ile przedstawi, że odpowiada wszystkim warunkom wydania zezwolenia. Wydawane przez centralne i terenowe organy administr. Koncesję wydaje organ koncesyjny - minister, tylko w 8 działach: magazynowanie i przetwarzanie paliw i energii; ochrona osób i mienia; handel materiałami wybuchowymi; transport lotniczy, budowa i eksploatacja płatnych autostrad; przewozy kolejowe; rozpowszechnianie programów radiowych i TV
MAŁY PRZEDSIĘBIORCA
Zatrudnia mniej niż 50 pracowników, a jego przychód netto ze sprzedaży w poprzednim roku obrotowym nie przekracza 7 mln euro (równowartość zł)
ŚREDNI PRZEDSIĘBIORCA
Mniej niż 250 pracowników, przychód netto < niż 40 mln euro