 | Pobierz cały dokument wiczenie1.mibm.wip.pw.fizyka.2.laborki.fiza.2.50.doc Rozmiar 153 KB |
1.Teoria
Zasada działania licznika GEIGERA−MULLERA.
Licznik Geigera−Mullera jest detektorem używanym do wykrywania promieniowania wysyłanego przez izotopy radioaktywne. Zbudowany jest z dwóch elektrod : cylindrycznej katody i umieszczonej wzdłuż jej osi i odizolowanej nici − katody. Całość jest szczelnie zamknięte wypełnione gazem pod zmiejszonym ciśnieniem. Do elektrod doprowadzane jest wysokie napięcie.
Gdy przez komorę licznika przejdzie cząstka naładowana lub kwant γ, gaz zawarty w liczniku zostaje zjonizowany. W skutek jonizacji powstaje ujemny elektron i dodatni jon. Różnicy potencjałów na anodzie i katodzie powoduje odpowiednio przyciągnie elektronu i dodatniego jonu. Gdy zostaną w polu elektrycznym przyśpieszone do odpowiednich dużych energii mogą wzbudzić lub zjonizować kolejne atomy gazu, dalsza jonizacja powoduje rozprzestrzenianie się wyładowania elektrycznego na całą objętość komory licznika. Proces ten ma charakter lawinowy. Powstały impuls elektryczny oznacza że przez licznik przeszła cząstka jonizująca.
2.Wyznaczanie charakterystyki licznika Geigera−Mullera
Wyznaczanie charakterystyki progowej licznika Vp
Napięci progowe licznika jest to wartość napięcia od którego licznik zaczyna wykrywać cząstki jonizujące.
Wartość Vp wyznaczyliśmy zwiększając stopniowo różnicę potencjału na elektrodach licznika, aż do zaobserwowanie rozpoczęcia zliczania impulsów.
Vp = 492 V
Wyznaczanie napięcia pracy oraz plateau licznika.
Napięcie pracy wyznaczyliśmy z wykresu napięcia[V] oraz ilości zliczeń [I]
Pomiary rozpoczeliśmy od napięcia max=720V i zmiejszaliśmy o 10V.
Poniższa tabelka obrazuje otrzymane wyniki, a na połączonej kartce Nr1 znajduje się wykres z zaznaczonymi U1 oraz U2(napięcie początku i końca plateau).
