DOWODY, Prawo, Prawo i postępowanie karne


DOWODY

Procedura karna tworzy system potrójnych gwarancji trafności ustaleń faktycznych:

  1. normy celowościowe - normy pragmatyczne, wskazujące najlepszą metodę osiągnięcia pożądanego celu, w tym wypadku poznania prawdy materialnej - w formie norm prawnych, istnieją obok norm procesowych lub wypełniają treść nieokreślonych norm procesowych.

  1. normy sensu stricto gwarancyjne:

  1. nakazujące odpowiednie zachowanie podczas postępowania z dowodami, ze względu na zasadę uczciwego procesu

  2. stanowiące tzw. zakazy dowodowe - zakazy przeprowadzania lub wykorzystania dowodów w niektórych sytuacjach

  1. normy zapewniające korekturę błędnych ustaleń faktycznych - np. przepisy o zwrocie sprawy prokuratorowi celem uzupełnienia postępowania przygotowawczego, o apelacji, o zażaleniu.

Stosowanie ich wymaga dużej ostrożności, bowiem grozi to:

  1. dokonywanie ustaleń za pomocą środka lub techniki badawczej niesprawdzonej, będącej w fazie eksperymentalnej jest niedopuszczalne. Nauki nie wolno rozwijać kosztem oskarżonego, proces karny nie jest miejscem na sprawdzanie hipotez naukowych. Najpierw trzeba przeprowadzić odpowiednie badania laboratoryjne i wypróbować metodę na tyle, aby została uznana jej wartość diagnostyczna. Nowa metody tylko pod warunkiem pewności jej niezawodności.

  1. trafność nowej metody, czyli zdolność ustalenia tego, co należy ustalić - zdolność wyeliminowania błędów występujących przy użyciu innych metod.

Prawo dowodowe - ogół norm regulujących zbieranie, utrwalanie i wykorzystywanie dowodów w procesie.

Postępowanie dowodowe - przebieg procesowy, w czasie którego są zbierane, utrwalane, przeprowadzane oraz ocenianie dowody. Celem jego jest zbieranie materiału uzupełniającego poczynanie ustaleń faktycznych. Dokonuje się również ustaleń dowodowych już w trakcie przeprowadzania dowodów.

Źródło dowodu - osoba lub rzecz, od której pochodzi dowód (środek dowodowy) Będzie to zarówno rzecz ruchoma i nieruchoma, a więc i miejsce poddane oględzinom, zwłoki, oddzielone części ciała.

Środek dowodowy - nośnik informacji o fakcie podlegającym udowodnieniu. Będzie to zatem wyjaśnienie, zeznanie, opinia biegłego, cechy charakterystyczne ciała ludzkiego poddanego oględzinom lub badaniom, cechy charakterystyczne rzeczy, miejsca, zwłok, dokumentu.

Udowadnia się nie tylko czyn zarzucany oskarżonemu. Przedmiotem dowodu są też liczne fakty, których istnienie/nieistnienie wskazuje na przestępstwo.

Podział faktów:

  1. fakt główny - jego stwierdzenie jest głównym celem postępowania dowodowego. Jest nim przestępstwo lub niepopełnienie przestępstwa. W procesie jest zawsze tylko jeden fakt główny.

  2. fakty dowodowe - z których istnienia/nieistnienia można wyciągnąć wniosek o istnieniu faktu głównego. Nazywa się je poszlakami (poszlaka ma też drugie znaczenie - dowód niekorzystny dla oskarżonego).

Celem ich jest dostarczenie materiału potrzebnego do dokonania ustaleń faktycznych. Dzielą się na:

  1. poszukiwawcze

  2. ujawniające dowody

  3. kontrolujące dowody

  1. pierwotne - pochodzące od źródła dowodu, które zetknęło się bezpośrednio z faktem udowadnianym (świadek naoczny, oryginał dokumentu, wyjaśnienia oskarżonego)

  2. pochodne - pochodzące od źródła pośredniczącego między źródłem pierwotnym, a faktem udowadnianym (świadek ze słyszenia, kopia dokumentu, opinia biegłego)

  1. osobowe - pochodzące od osoby (żyjącego człowieka)

  2. rzeczowe - pochodzące od rzeczy w najszerszym tego słowa znaczeniu

  1. pojęciowe - posiadające treść intelektualną (wyjaśnienia, zeznania, opinia, treść dokumentu)

  2. zmysłowe - treść intelektualna na dalszym planie, poznawanie bardziej za pomocą zmysłów (właściwości ciała, rzeczy, miejsca)

  1. bezpośrednie - dotyczą wprost faktu głównego

  2. pośrednie - poszlaki, które dotyczą faktu dowodowego. Powinny spełniać warunki:

  1. muszą wskazywać istnienie łańcucha poszlak, z których wynikać będzie jednoznacznie rozwikłanie kwestii faktu głównego, bowiem pojedyncze poszlaki niepowiązane ze sobą nie udowadniają niczego

  2. łańcuch poszlak musi być nierozerwalny, bez luk

  3. wszystkie dowody poszlakowe muszą być wiarygodne, wszelkie poszlaki wykazywane przez dowody muszą być udowodnione (udowodniona lub odrzucona)

  1. przypadkowe - naturalne

  2. z przeznaczenia - których źródła tworzono w procesie w celu udowodnienia pewnej okoliczności (treść protokołu zeznania świadka przybranego do oględzin)

  1. ścisłe - przeprowadzone w określonej w przepisach prawa dowodowego, jest bezwzględnie wymagany jako podstawa rozstrzygnięcia o winie i karze

  2. swobodne - nieprzeprowadzane w sposób ściśle wyznaczony przez prawo dowodowe (brak unormowania sposobu przeprowadzania) i nieutrwalone w formie protokołu. Przewiduje go art. 97. Jest on dowodem przeprowadzanym:

  1. we wszystkich postępowaniach sprawdzających, zarówno przed wszczęciem post. przygotowawczego, jak i w związku z badaniem zasadności wznowienia postępowania lub podjęcia warunkowo umorzonego postępowania

  2. w post. incydentalnych, toczących się poza rozprawą, oraz w post. przygotowawczym

Pewne fakty przyjmuje się za udowodnione, dlatego że ich udowodnienia uznano za zbyteczne. Mówimy wtedy o surogatach udowodnienia, które występują w różnej postaci i nasileniu. Są nimi: notoryjność, oczywistość, uprawdopodobnienie i domniemanie.

  1. notoryjność powszechna - wiedza nieograniczonej liczby osób w środowisku i miejscu, w którym toczy sie proces. Takich faktów nie udowadnia się [art. 168], np. katastrofa autobusowa, zamknięcie głównej ulicy na czas remontu, śmierć wieloletniego prezydenta miasta…

Rozgłos wydarzeń zależy od tego, w jaki sposób wiadomości o nich docierały do ogółu oraz od ich znaczenia i zainteresowania, jakie budziły w społeczeństwie.

  1. notoryjność urzędowa (sądowa) - wiedza organu procesowego o pewnych faktach, uzyskanych dzięki jego działalności urzędowej, np. wykonywanie ekspertyz w instytucie X, kierowanie szpitalem przez doktora Y, wyjazd za granicę świadka Z.

Art. 249§1 - środki zapobiegawcze można stosować „tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo”.

Art. 303 i 325a§2 - postanowieni o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia wydaje się „jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa”.

W domniemaniu widoczne są: fakt domniemany (fakt wysnuty z innego) oraz podstawa domniemania (fakt stwierdzający wysokie prawdopodobieństwo owego innego faktu).

  1. domniemanie faktyczne (praesumptiones homini) - pozostają poza kręgiem jakiejkolwiek regulacji prawnej.

  2. domniemanie prawne (praesumptiones iuris) - to domniemania nakazane przez normę prawną. Dzielą się one na:

  1. domniemania prawe wzruszalne (praesumptiones iuristantum) - można obalić przeciwdowodem

  2. prawe niewzruszalne (praesumptiones iuris ac de iure) - przeciwdowód jest niedopuszczalny

W procesie karnym znane są przede wszystkim domniemania prawne wzruszalne.

Najpoważniejszym z nich jest domniemanie niewinności (praesumptio boni viri), które zostaje obalone przez wyrok skazujący lub wyrok orzekający warunkowe umorzenie postępowania.

Na drugim miejscu domniemanie prawidłowości prawomocnego wyroku, które możne obalić wyrok uchylający lub zmieniający, wydany w wyniku kasacji lub wznowienia postępowania.

Domniemania prawne niewzruszalne zostały wyjątkowo wprowadzone w celu przyśpieszenia procesu, np. art. 125 (dotyczy pisma omyłkowo wniesionego przed upływem terminu), art. 138 (strona, a także inna osoba niebędąca stroną, której prawa zostały naruszone, przebywająca za granicą, ma wskazać adresata dla doręczeń w kraju).

Organ procesowy przeprowadza dowody na wniosek stron, quasi-pozwanego cywilnie [art. 416] albo z urzędu [art. 167].

  1. z urzędu - w post. przygotowawczym - wnioski stron są rzadkością

  2. na wniosek - w post. przed sądem - już akt oskarżenia zawiera wykaz dowodów, których przeprowadzenia domaga się oskarżyciel [art. 333§1-3].

Wniosek dowodowy - żądanie strony przeprowadzenia określonego dowodu.

Może być on złożony ustnie lub pisemnie. Bez względu na formę musi zawierać:

  1. oznaczenie źródła dowodu - np. imię i nazwisko świadka oraz adres,

  2. tezę dowodową - wskazanie, jakie okoliczności mają być udowodnione [art. 169§1]

Wniosek dowodowy może zmierzać do wykrycia lub oceny właściwego dowodu [art. 169§2].

Zgodnie z art. 170§1 wniosek taki oddala się, jeżeli:

  1. przeprowadzenie dowodu jest niedopuszczalne

  2. okoliczność, która ma być udowodniona, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albo jest już udowodniona

  3. dowód jest nieprzydatny dla stwierdzenia danej okoliczności

  4. dowodu nie da się przeprowadzić

  5. wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania

Oddalenie wniosku następuje w formie postanowienia [art. 170§3], bez względu na stadium, w jakim wniosek zgłoszono, i bez względu na jego formę. Postanowienie takie musi być uzasadnione [art. 98§3]. Organ może później dowód dopuścić, chociażby nie ujawniły się nowe okoliczności [art. 170§4].

Zakaz dowodowy - norma prawna zabraniająca dowodu w określonych warunkach lub stwarzająca ograniczenie w uzyskiwaniu dowodów.

Mają na celu ochronę:

  1. godności człowieka oraz integralności jego ciała i mienia

  2. ważnych interesów państwa

  3. stosunków rodzinnych i bliskich związków świadka z innymi osobami

  4. tajemnicy zawodowej i służbowej

Zakazy takie obowiązują tylko w zakresie określonym przez prawo i na jego mocy. Zakazy podzielono na:

  1. zakazy dowodzenia określonych faktów

  1. zupełne - niedopuszczalne jest dowodzenie wymienionych okoliczności jakimikolwiek środkami dowodowymi. Są to też zakazy bezwarunkowe, ponieważ nie można ich uchylić pod żadnym warunkiem. Do tych zakazów należą:

  1. warunkowe - można je pod pewnymi warunkami uchylić. Zakazami takimi są przepisy niezezwalające na dowodzenie okoliczności, które objęte są tajemnicą państwową [art. 179, 225§1 i 226], służbową i zawodową [art. 180, 225§1-3 i 226].

Drugi stopień obejmuje notariusza, adwokata, radcę prawnego i lekarza - tylko sąd [art. 180§2] może zwolnić z niej, gdy:

W post. przygotowawczym zezwolenie wydaje sąd, bez udziału stron, w terminie 7 dni od daty doręczenia mu wniosku prokuratora. W post. sądowym taki wniosek nie jest potrzebny. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie [art. 180§2 zd.3].

Trzeci stopień dotyczy wyłącznie dziennikarza [art. 180§3-5]. Zachodzą tu te same warunki zwolnienia z tajemnicy co w II stopniu. Zwolnienie nie może dotyczyć:

Te dwa wyłączenia upadają, gdy informacja dotyczy przestępstwa objętego prawnym obowiązkiem doniesienia [art. 240§1k.k.], np. zabójstwa lub morderstwa.

Tajemnica zawodowa i służbowa dotyczy także dokumentów [art. 226]. O wykorzystaniu dokumentów zawierających tajemnicę lekarską decyduje prokurator [art. 226].

  1. zakazy dowodzenia za pomocą pewnych dowodów

  1. bezwarunkowe - to:

  1. warunkowe - dotyczą osoby świadka:

  1. zakazy stosowania określonych metod dowodzenia

  1. niektóre metody są wprost zakazane, a naruszenie tego zakazu pociąga za sobą zastosowanie swoistych sankcji procesowych

Swobodę wypowiedzi wyłączają zatem:

  1. kodeks, polecając zachowanie pewnych rygorów formalnych podczas czynności dowodowych, tym samym zakazuje czynności niezgodnych z tymi rygorami, np. oględzin lub badań ciała, które mogą wywołać uczucie wstydu, powinna dokonać osoba tej samej płci, chyba że łączą się z tym szczególne trudności.

Zakaz tego typu występuje najczęściej w ustawie.

Przede wszystkim poszukuje się dowodów, które odpowiedzą na pytanie, czy zostało popełnione przestępstwo i kto je popełnił. Poszukuje się więc źródeł dowodu w postaci osób i rzeczy. Dużą rolę odgrywa poszukiwanie oskarżonego, ponieważ jest on podmiotem odpowiedzialności karnej, a także dlatego, że jest źródłem dowodu, bez którego nie wolno się obyć [art. 174].

Poszukiwania rozpoczynają się przed wszczęciem procesu lub biegną równolegle z nim (niezależnie od procesu wszczętego), a nawet po jego zakończeniu (gdy umorzono śledztwo z powodu niewykrycia sprawcy). Dobywają się one w ramach tzw. czynności operacyjno-rozpoznawczych (Policja, ABW, CBA, Straż Graniczna).

Należy rozróżnić 2 podstawowe czynności poszukiwawcze w procesie karnym:

  1. Zatrzymanie rzeczy i przeszukanie

Są to dwie czynności, ale pozostają ze sobą w ścisłym związku. Art. 50 Konstytucji stanowi, że „zapewnia nienaruszalność mieszkania. Przeszukanie mieszkania, pomieszczenia lub pojazdu może nastąpić jedynie w przypadkach określonych w ustawie i w sposób w niej określony”.

  1. Zatrzymanie rzeczy przeprowadza się celem pozyskania dla postępowania karnego rzeczy [art.217§1], która:

Istota zatrzymania rzeczy polega na tym, że Policja lub inny organ dysponuje szczególnie wiarygodną wiadomością, iż w posiadaniu konkretnej osoby oraz znanym miejscu znajdują się rzeczy podlegające wydaniu i wówczas wzywa się do wydania ich dobrowolnie. Organami takimi mogą być: Policja lub inny uprawniony organ, np. CBA, ABW, Straż Graniczna, finansowy organ dochodzenia. Może nim być także prokurator.

Podstawą prawna zatrzymania jest (postanowienie) żądanie sądu lub prokuratora [art.217§1]. Jeżeli jednak uzyskanie postanowienia nie było możliwe w wypadku niecierpiącym zwłoki (np. gdy zachodzi konieczność zatrzymania narkotyku natychmiast po ujawnieniu, że handlarz go posiada) zażądać wydanie może Policja lob inny organ [art.217§1].

Jeżeli sąd lub prokurator w ciągu 7 dni od zatrzymania rzeczy nie zatwierdzi go, rzecz należy zwrócić niezwłocznie do osoby uprawnionej [art.203§1], chyba że nastąpiło dobrowolne wydanie rzeczy, a osoba nie złożyła wniosku o zatwierdzenie zatrzymania [art.230§1].

Z zatrzymania zawsze trzeba spisać protokół [art.143§1pkt6] bez względu na to , czy wydanie rzeczy odbyło się dobrowolnie, czy pod przymusem.

  1. Przeszukanie - organ prowadzący przeszukanie nie musi mieć wiarygodnej wiadomości o tym, w którym miejscu znajduje się poszukiwana rzecz, prowadzi je bowiem w celu znalezienia rzeczy. Wystarcza „uzasadnione podstawy do przypuszczenia”, że osoba podejrzana albo poszukiwane rzeczy sie tam znajdują [art. 219§1]. Można je prowadzić również w celu wykrycia lub zatrzymania albo przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej. Odznacza się ono wyższym stopniem naruszenia nietykalności pomieszczenia i osoby.

Art. 227 - przeszukanie lub zatrzymanie rzeczy powinno być dokonane zgodnie z celem tej czynności, z zachowaniem umiaru i poszanowania godności osób, których ta czynność dotyczy, oraz bez wyrządzania niepotrzebnych szkód i dolegliwości.

Przeszukanie wolno zatem przeprowadzić w celu [art. 219§1]:

Przeszukania może dokonać [art. 220§1] prokurator lub Policja na polecenie sądu lub prokuratora, a w wypadkach wskazanych w ustawie także inny organ, a zatem CBA, ABW i Straż Graniczna (w granicach swojej właściwości funkcjonalnej).

W wypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli postanowienie sądu lub prokuratora nie mogło zostać wydane, organ dokonujący przeszukania okazuje nakaz kierownika swej jednostki lub legitymację służbową, a następnie zwraca się niezwłocznie do sądu lub prokuratora o zatwierdzenie. Sąd lub prokurator muszą skontrolować przeszukanie bez jego postanowienia, bez względu na to, czy życzy sobie tego osoba, u której odbyło się przeszukanie [art. 220§3]. Musi zatem wydać postanowienie, w którym zatwierdza lub odmawia i wówczas wszczyna post. dyscyplinarne lub nawet karne.

Postanowienie należy doręczyć osobie, u której go dokonano, tylko wtedy, gdy zażąda ona tego w terminie 7 dni od daty czynności. O prawie żądania należy ją pouczyć [art. 220§3].

Rozróżnić trzeba przeszukanie osoby od przeszukania pomieszczeń i innych miejsc.

Protokół przeszukania (osoby, pomieszczenia i innych miejsc) trzeba zawsze spisać.

Postępowanie z przedmiotami znalezionymi lub zatrzymanymi obejmuje:

  1. Kontrola korespondencji, przekazu informacji i przesyłek

Art. 218 §1 - instytucje i podmioty prowadzące działalność w dziedzinie poczty u telekomunikacji, urzędy centralne oraz instytucje i przedsiębiorstwa transportowe obowiązane są wydać sądowi lub prokuratorowi, na żądanie zawarte w postanowieniu, korespondencję i przesyłki oraz wykaz połączeń telekomunikacyjnych, w tym korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną, z uwzględnieniem czasu ich dokonania i innych danych związanych z połączeniem lub przekazem. Tylko sąd lub prokurator mają prawo je otwierać lub zarządzić otwarcie.

Urzędy, instytucje lub podmioty prowadzące działalność telekomunikacyjną obowiązane są niezwłocznie zabezpieczyć, na żądanie sądu lub prokuratora zawarte w postanowieniu, na czas określony nieprzekraczający 90 dni dane informatyczne przechowywane w urządzeniach zawierających te dane na nośniku (cd) lub w systemie informatycznym (serwer).

Art. 218 i 218a §1 zezwalają na odroczenie ogłoszenia postanowienia sądu lub prokuratora na czas oznaczony, niezbędny ze względu na dobro sprawy, lecz nie później niż do prawomocnego zakończenia postępowania. Odroczenie takie jest jednostronne - w stosunku do adresata korespondencji, przesyłki lub uczestnika rozmowy telefonicznej, abonenta telefony czy nadawcy. Dopiero po doręczeniu postanowienia rozpoczyna bieg termin do złożenia zażalenia [art. 236], które w tym wypadku staje się środkiem kontroli post fatum.

Korespondencję i przesyłki bez znaczenia dla postępowania zwraca się niezwłocznie jednostkom, które je wydały [art. 218 §3], a dane informatyczne zwalnia się spod zabezpieczenia [art. 218a §2].

  1. Kontrola i utrwalanie rozmów

Podsłuch procesowy dopuszczalny jest tylko po wydaniu postanowienia o wszczęciu postępowania przygotowawczego w celu wykrycia i uzyskania dowodów dla toczącego się postępowania lub zapobieżenia popełnienia nowego przestępstwa [art. 237 §1].

Wolno przeprowadzić podsłuch wtedy, gdy toczące się postępowanie lub uzasadniona obawa nowego przestępstwa dotyczą:

Organem uprawnionym do wydania postanowienia o przeprowadzeniu kontroli i utrwaleniu treści rozmowy jest sąd. Bez wniosku prokuratora, także w toku post. sądowego, sąd nie może wydać takiego postanowienia [art.237§1]. Tylko w wypadkach niecierpiących zwłoki kontrolę i utrwalenie rozmów telefonicznych może zarządzić prokurator, który w ciągu 3 dni musi zwrócić sie do sądu z wnioskiem o zatwierdzenie. Sąd zobowiązany jest wydać postanowienie w przedmiocie wniosku w ciągu 5 dni na posiedzeniu bez udziału stron [art.237§2].

Podsłuchem można objąć: osobę podejrzaną, oskarżonego, pokrzywdzonego lub inną osobę, z którą może się kontaktować oskarżony albo która może mieć związek ze sprawcą lub grożącym przestępstwem [art.237§4].

Odtwarzać zapisy mogą sąd lub prokurator, w wypadkach niecierpiących zwłoki, za zgodą sądu lub prokuratora, także Policja [art. 237 §6].

Kontrola i utrwalanie rozmów mogą być prowadzone najwyżej na okres 3 miesięcy, z możliwością przedłużeń, w szczególnie uzasadnionym wypadku, na okres najwyżej dalszych 3 miesięcy [art. 238 §1]. Dłuższy podsłuch niż 6 miesięcy nie wchodzi w rachubę.

Po zakończeniu kontroli sąd zarządza zniszczenie utrwalonych zapisów, jeżeli nie mają znaczenia dla postępowania. Zniszczenie następuje również, kiedy sąd nie zatwierdzi wniosku prokuratora [art. 238 §3].

Zażalenie przysługuje osobie, której dotyczy postanowienie o podsłuchu. Może domagać się zbadania zasadności oraz legalności kontroli. Zażalenie na postanowienie prokuratora rozpoznaje sąd powołany do rozpoznania sprawy w I instancji [art. 240, 329 §1].

Kontrola operacyjna polega na:

Kontrolą operacyjna jest więc m.in. wszelka forma podsłuchu, podglądanie lub obserwacje z użyciem kamer, noktowizorów i innych urządzeń umożliwiających uzyskiwanie w sposób tajny informacji oraz utrwalanie dowodów uzyskanych w ten sposób.

Wykonują ją:

˗ gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne

Kontrola ta może być podjęta tylko wówczas, gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne.

Zgodę na kontrolę operacyjną Policji, ABW, CBA i Straży Granicznej wydaje sąd okręgowy na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji lub Straży Granicznej, Szefa CBA lub Szefa ABW po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, lub na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji lub Straży Granicznej i zgody prokuratora okręgowego. Gdy działa ABW lub CBA sądem właściwym jest Sąd Okręgowy w Warszawie.

  1. Poszukiwanie oskarżonego - znane są 2 sposoby:

13



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
dowody, Prawo, [ Postępowanie cywilne ], [ Postępowanie karne ] (WithNight)
Test+3+dowody, Prawo, [ Postępowanie cywilne ], [ Postępowanie karne ] (WithNight)
kazusy post przyg II studenci 26.11, Prawo, postępowanie karne
Prawo i postępowanie karne skarbowe
CESARE BECCARIA o przestepstwach i karach, Prawo, Prawo i postępowanie karne
POSTĘPOWANIE KARNE, Prawo, POSTĘPOWANIE KARNE
Prawo karne wykonawcze (KKW) - skrypt, Prawo, Prawo i postępowanie karne
ROZDZIAŁ 15, Prawo i Postępowanie karne-skarbowe książka, notatki
ROZDZIAŁ I zagadnienia wstępne, Prawo, postępowanie karne
Tryb przyspieszony, PRAWO, POSTĘPOWANIE KARNE
Kazusy - postępowanie przygotowawcze i pierwszoinstancyjne, PRAWO, POSTĘPOWANIE KARNE
ROZDZIAŁ 1, Prawo i Postępowanie karne-skarbowe książka, notatki
kazusy studenci, Prawo, postępowanie karne
ROZDZIAŁ 11, Prawo i Postępowanie karne-skarbowe książka, notatki
Kazusy do środków przymusu, PRAWO, POSTĘPOWANIE KARNE
Prawo i postępowanie karne, UMK Administracja, Wykłady, Prawo i postępowanie karne skarbowe

więcej podobnych podstron