LEKKOATLETYKA
IX.SKOK W ZWYŻ
1.Wymień ćwiczenia stosowane podczas nauczania skoku wzwyż techniką `flop'?
Przy opanowaniu tej techniki korzystamy z 6 ćwiczeń podstawowych, a w miarę potrzeb uzupełniamy ćwiczeniami wspomagającymi i specjalnymi.
Ćwiczenie 1. Skok wzwyż techniką „flop” na małej wysokości.
- jest to próba wyłonienia osób najzdolniejszych, które w miarę poprawnie wykonują skoki; należy wówczas wobec nich zastosować tylko te ćwiczenia, które pozwolą na opanowanie brakującego elementu lub wyeliminowanie błędów.
Ćwiczenie 2. Skok z miejsca z obrotem wokół osi poprzecznej.
- ćwiczący stoi tyłem do poprzeczki (ok. 2-3 stopy od zeskoku); zamach rąk z jednoczesnym przysiadem; poprzez wymach rąk i szybki wyprost nóg we wszystkich stawach odbicie w górę w tył; w czasie odbicia nadajemy ciału obrót, który pozwoli na optymalne poziome ułożenie nad poprzeczką; po ominięciu poprzeczki biodrami, wyprost nóg w górę.
Ćwiczenie 3. Skok ze skrzyni jako ćwiczenie lądowania i doskonalenia obrotu wokół osi poprzecznej.
- ćwiczenie bardzo podobne do poprzedniego, utrudnienie - odbicie od skrzyni; ćwiczący oprócz doskonalenia, uczy się przyjmowania odpowiedniej pozycji przed lądowaniem.
Ćwiczenie 4. Odbicie z obrotem wokół osi podłużnej.
- kilka kroków rozbiegu po łuku zakończonych odbiciem; podczas odbicia, wykonywanego przy współudziale nogi wymachowej i rąk wykonujemy ćwierć obrotu wokół osi podłużnej; lądujemy na obie nogi.
Ćwiczenie 5. Rozbieg po łuku.
- początkowa część rozbiegu odbywa się po prostej, końcowa zaś po łuku; ostrość łuku powinna być dostosowana indywidualnie do potrzeb ćwiczącego
Ćwiczenie 6. Skok wzwyż techniką „flop”.
2. Opisz technikę `flop'?
Rozbieg: początkowa cześć rozbiegu to linia prosta biegnąca pod kątem 70 stopni do poprzeczki, natomiast końcowa (3-4 ostatnie kroki) to łuk o większym lub mniejszym promieniu. Bieg po łuku powoduje niewymuszone obniżenie środka ciężkości ciała spowodowane pochyleniem się zawodnika do środka łuku a to z kolei stwarza możliwość wykonania przed odbiciem tylko nieznacznego podsiadu na nodze wymachowej. Pozwala to na zwiększenie szybkości rozbiegu. Inną zaletą rozbiegu po łuku jest to, że tułów i ręce zawodnika w chwili odbicia znajdują się daleko od poprzeczki.
Odbicie: czas odbicia wynosi 0,12-0,13 sek.,więc jest nieco krótszy niż w technice przerzutowej. Spowodowane jest to większą prędkością poziomą rozbiegu oraz szybkim wymachem nogi mocno ugiętej w stawie kolanowym. W końcowej fazie odbicia noga odbijająca jest całkowicie wyprostowana w stawach: biodrowym, kolanowym i skokowym a noga wymachowa, ugięta w stawie kolanowym i uniesiona udem do poziomu, kolanem skierowana jest od poprzeczki. Ramiona w wymachu zatrzymują się na wysokości głowy, a barki są lekko pochylone w kierunku poprzeczki.
Lot i lądowanie: poprawny lot jest następstwem dobrze wykonanego odbicia. Tor lotu środka ciężkości ciała zostaje narzucony przy odbiciu i zależy od kąta odbicia i impulsu siły rozwijanej w chwili odbicia. Zawodnik podczas utraty kontaktu z podłożem nie jest całkowicie zwrócony plecami do poprzeczki. Obrót dokonuje się dopiero w powietrzu, chociaż rotacja została zapoczątkowana w chwili odbicia. Uzyskanie rotacji wokół osi podłużnej wraz z obrotem wokół osi poprzecznej zapewnia najbardziej ekonomiczną, leżącą pozycje w powietrzu. W końcowej fazie odbicia i podczas wzlotu głowa zwrócona jest w kierunku poprzeczki a zawodnik patrzy na nią ponad ramieniem. Następnie odchyla głowę mocno do tyłu dążąc do maksymalnego „wygięcia” tułowia, co pozwala przenieść środek ciężkości jak najniżej nad poprzeczką. W czasie przemieszczenia bioder nad poprzeczką podudzia i stopy skierowane są prostopadle do zeskoku. Opadnięcie bioder wzniesienie nóg w górę ostatniej fazie omijania poprzeczki powoduje, że lądowanie następuje na barki i plecy. Głowa jest uniesiona, a broda skierowana ku mostkowi.
3.Jakie znasz techniki skoku wzwyż - opisz dwie z nich.
Wyróżniamy 7 technik skoku wzwyż:
- kuczna
- naturalna
- grzbietowa
- nożycowa
- kalifornijska
- przerzutowa
- flop
Technika naturalna - rozbieg pod kątem 30-45 stopni od poprzeczki. Odbicie nogą dalszą, w odległości 60-70 cm od porzeczki. W momencie odbicia noga wymachowa wykonuje wyrzut w górę prostując się w stawie kolanowym. Po uzyskaniu maksymalnej wysokości noga wymachowa opada po drugiej stronie poprzeczki, a w tym czasie skoczek przenosi nad poprzeczką nogę odbijającą, wykonując jednocześnie lekki skręt tułowia w jej stronę. Lądowanie na nogę wymachową.
Technika przerzutowa - rozbieg ma przebieg prostolinijny pod kątem 25-40 stopni do poprzeczki. Długość rozbiegu jest różna, ale zazwyczaj wynosi6-9 kroków. Im bliżej miejsca odbicia tym szybkość skoczka wzrasta. W przedostatnim kroku rozbiegu skoczek wykonuje podsiad na nodze wymachowej, której kąt ugięcia w stawie kolanowym wynosi 86-90 stopni. Podczas odbicia skoczek osiąga prędkość pionową 3-4 m/s a kąt wzlotu środka ciężkości wynosi 63-65 stopni. Lot trwa od momentu utraty kontaktu z podłożem do zetknięcia z zeskokiem. W czasie lotu skoczek wykonuje obroty wokół 3 osi: podłużna, poprzeczna, strzałkowa. Nad poprzeczką skoczek znajduje się w pozycji równoległej do niej, zwrócony brzuchem. Noga wymachowa i tułów na jednej linii, noga odbijająca ugięta w stawie kolanowym, odwiedziona w bok. Ręka zgodna z nogą odbijającą ułożona pod brzuchem, ręka wymachowa opuszczona w dół za poprzeczkę. W dalszej fazie lotu skoczek „nurkuje” za poprzeczkę głową i barkami aż do lądowania. Ląduje na plecach.
4. Podaj najważniejsze przepisy dotyczące rozgrywania konkursu skoku wzwyż?
5. Jaka budowa ciała powinna cechować wysokiej klasy skoczków wzwyż?
6. Ile kroków rozbiegu stosują zaawansowani zawodnicy skaczący techniką „flop”
Większość zawodników bierze rozbieg 7-10 kroków.
7. Jakie błędy popełniają najczęściej początkujący skaczący techniką”flop”
- trudności z wymierzeniem rozbiegu.
- brak właściwego rytmu w ostatnich 3 krokach.
- brak narastania szybkości rozbiegu.
- rozbieg nie po wyrysowanym łuku.
- postawienie stopy nogi odbijającej nie w linii rozbiegu
- gwałtowne albo niewłaściwe ruchy ramion w przygotowaniu do odbicia, niepełny wymach nogi wymachowej
- w ostatnim kroku rozbiegu tułów wyprostowany, bez widocznego odchylenia w stronę środka łuku rozbiegu, niemożliwość właściwego wykorzystania siły odbicia, obawa „rzucenia” na poprzeczkę.
- w ostatniej fazie odbicia ręce wzniesione w górę, tzw. „miękkie odbicie”
- ugięcie nóg w stawach kolanowych podczas przechodzenia poprzeczki, biodra opuszczone w dół, utrudnione przejście poprzeczki.
- tułów prosty, ręce wyciągnięte w przód, trudności z przeniesieniem tułowia i nóg
- przedwczesne podniesienie nóg w górę, zanim biodra zdołały minąć poprzeczkę.
8. Jakie przewyższenie w stosunku do wzrostu uzyskują najlepsi zawodnicy skacząc wzwyż?
VII. SKOK W DAL
1. Jakie fazy można wyróżnić w skoku w dal?
W skoku w dal wyróżniamy 4 fazy:
- rozbieg z zaznaczonym dwukrokowym rytmem przejścia w odbicie,
- odbicie,
- lot,
- lądowanie
2.Która faza występująca w skoku w dal jest najistotniejsza?
3. Co to jest rytm odbicia?
Rytm odbicia kształtuje się w ostatnich dwóch krokach rozbiegu. W tym czasie musimy obniżyć środek ciężkości, co wpłynie na wyprowadzenie nogi odbijającej na odpowiednią przed nim odległość i wydłuży drogę działania sił aktywizujących składową pionową odbicia. Obniżenie pozycji uzyskuje się w przedostatnim kroku przez zmianę kierunku odbicia nogą odbijającą. Lądowanie na nodze wymachowej odbywa się przy głębszym ugięciu w stawie kolanowym, pięta tej nogi znajduje się bardzo blisko podłoża. Noga odbijająca nie jest prowadzona do przodu,tak jak w poprzednich krokach, przy pełnym zgięciu w stawie kolanowym. Bezpośrednio po odbiciu z zakroku kąt między udem a podudziem wynosi nieco mniej niż 90 stopni. Gdy kolano nogi odbijającej mija kolano nogi wymachowej znajdującej się w podporze, następuje dynamiczny jej wyprost w kierunku miejsca odbicia. Skoczek „schodząc” bardzo aktywnie na nogę odbijającą, stara się przez dynamiczne jej wprowadzenie na miejsce odbicia powodować dalsze narastanie prędkości rozbiegu. Sposób postawienia stopy na miejsce odbicia warunkuje szybkość zgięcia i wyprostu nogi odbijającej w stawie kolanowym. Podczas prowadzenia nogi odbijającej na miejsce odbicia palce stopy są uniesione do góry, co zmniejsza napięcie mięśniowe. Gdy pięta zbliża się do miejsca odbicia, palce stopy wykonują gwałtowny ruch zginania tak, że stopa jest stawiana całą powierzchnią na miejscu odbicia. Ten sposób postawienia stopy przyśpiesza zginanie w stawie kolanowym, co jest równoznaczne z szybszym napinaniem mięśni aktywizujących odbicie i ze skróceniem czasu odbicia. Tułów utrzymuje pozycję pionową a ramiona pracują w płaszczyźnie strzałkowej.
4.Ile wynosi i jak powinien wyglądać rozbieg skoczka w dal?
Początkujący skoczkowie stosują rozbiegi 14-16, natomiast zaawansowani 20-21 kroków biegowych. Bieg skoczka w dal charakteryzuje się pionowo ustawionym tułowiem oraz nieco zwiększoną amplitudą ruchu w górę - w przód kolana nogi wymachowej. Pozycję tę można uzyskać na początku rozbiegu lub w trakcie. Należy pamiętać o 2 zasadach:
- największą szybkość biegu uzyskujemy przez dochodzenie do największej częstotliwości kroku przy zachowaniu jego pełnej amplitudy,
- długość kroku uzależniona jest od przyśpieszenia, jakie potrafimy nadać w końcowej fazie odbicia każdego kroku biegowego.
O dynamice odbicia decyduje aktywność stawiania stopy na podłożu a bliskie podłożą postawienie pięty nogi podporowej zwiększa amplitudę działania mięśni podudzia i stopy. Zjawisko to nazywamy popularnie „przednim grzebnięciem” Nie dotyczy to „grzebnięcia” samą stopą, ale jej aktywnego ruchu połączonego z aktywnym ruchem całej nogi w kierunku miejsca odbicia.
5. Dlaczego faza odbicia sprawia początkującym skoczkom w dal wiele trudności?
Początkujący skoczkowie w dal wykonują krótszy rozbieg, który uwarunkowany jest w pewnej części słabym przygotowaniem szybkościowym, ale główną przyczyną jest mała moc mięsni nogi odbijającej. Powodzenie skoku przy danej prędkości rozbiegu zależy od szybkości odbicia a to z kolei od dynamiki napięcia i wyprostu nogi odbijającej.
6. Jaką prędkość uzyskują czołowi skoczkowie w dal w końcowej fazie rozbiegu?
7.Podaj najważniejsze przepisy rozgrywania konkursu skoku w dal?
8.Opisz pracę kończyn dolnych podczas lotu skoku w dal techniką biegową?
W czasie lotu w technice biegowej biodra znajdują się w pionowej osi ciała. Wymaga to ułożenia ciała już przy odbiciu. Pionowe rozpędzenie ciała jest zapoczątkowane w momencie, kiedy kolano nogi wymachowej znajduje się na wysokości kolana nogi odbijającej. W czasie lotu kroki biegowe nóg zwiększają amplitudę ruchu a ręce muszą się dostosować do tej zmiany. Jeżeli zawodnik odbija się z nogi lewej, a skacze na 2,5 kroku biegowego, po wykonaniu w locie 2 kroków biegowych do lądowania prowadzi przed sobą lewą nogę i prawą rękę. Prawa noga i lewa rękę dołączają do nich w końcowej fazie lotu tak, aby składające się do lądowania nogi lekko ugięte w stawach kolanowych spotkały się przed tułowiem. Z tej pozycji następuje szybki wyprost nóg w przód i przeniesienie środka ciężkości ciała za ślady nóg. Jeżeli zawodnik skacze na 3,5 kroku biegowego i odbija się z lewej nogi, po wykonaniu 3 kroków biegowych w locie do lądowania prowadzi nogę prawą i lewą rękę. Następnie dołącza lewą nogę i prawą rękę. Dalsze działanie odbywa się tak jak przy technice 2,5 kroku biegowego. W obu przypadkach lądowanie odbywa się przy symetrycznej pracy nóg.
9.Jakie błędy popełniają najczęściej początkujący skaczący techniką biegową?
- nie zautomatyzowane rozpoczynanie rozbiegu
- niespionizowany tułów w końcowej fazie rozbiegu
- patrzenie na belkę
- zwalnianie końcowej fazy rozbiegu
- zbyt małe obciążenie środka ciężkości ciała w podporze na nodze wymachowej
- wykonanie podporu na nodze wymachowej na całej stopie (spadek prędkości)
- zbyt wysokie prowadzenie pięty nogi odbijającej na miejsce odbicia - naskok
- stawianie nogi odbijającej piętą na miejscu odbicia
- stawianie nogi odbijającej na palce w miejscu odbicia
- nierównoczesny wymach swobodnych części ciała w trakcie odbicia
- mała amplituda wymachu swobodnych części ciała
- niesymetryczna praca nóg i rąk w fazie lądowania
- brak wyprostu nóg w końcowej fazie lądowania
- brak przemachu ramion w przód po lądowaniu
10. Wymień ćwiczenia, jakie należy stosować przy nauczaniu skoku w dal techniką biegową?
11. Jakie czynniki zew i wew. wpływają na skrócenie lub wydłużenie rozbiegu?
Przy prawidłowym rytmie odbicia długość rozbiegu zdeterminowana jest głównie zdolnością przyśpieszenia i siłą mięśni nóg, a szczególnie nogi odbijającej.
12. Ile razy w technice biegowej skoczek dokonuje zmiany nóg w locie i od czego to jest uzależnione?
W technice biegowej możemy wykonywać 2,5 i 3,5 kroku biegowego. Zawodnicy dysponujący bardzo dużą szybkością ( częstotliwością kroku biegowego) skaczą na ogół na 3,5 kroku, ci zaś, których dyspozycje oparte są na skoczności i nieco mniejszej szybkości, skaczą techniką 2,5 krokową. Ruch „biegowy” w powietrzu ułatwia zachowanie prędkości.
13. Jakie znasz techniki skoku w dal - wymień zasadnicze różnice?
Wyróżniamy następujące techniki:
- naturalną
- piersiową
- biegową (na 2,5 kroku biegowego i 3,5 kroku biegowego)
W zasadzie istnieją tylko dwie pozostałe, bowiem naturalna jest najprymitywniejszą formą techniki biegowej i można ją traktować jako skok na 1,5 kroku biegowego. W technice naturalnej skoczek w powietrzu przyjmuje pozycję kuczną. Z kolei w technice piersiowej po odbiciu noga wymachowa zostaje opuszczona w dół i dołączona do pozostawionej z tyłu nogi odbijającej. Ramię po stronie nogi wymachowej wykonuje ruch dołem w tył i spotyka się poza głową z drugą ręką. Moment ten jest równoczesny ze spotkaniem obu nóg, lekko pozostawionych za tułowiem. W końcowej fazie lotu w technice naturalnej następuje wyprostowanie nóg, natomiast w technice piersiowej występuje równoczesny zamach górnej i dolnej części ciała w przód. Z kolei różnica między techniką piersiową a biegową jest taka, że w czasie lotu w technice biegowej biodra znajdują się w pionowej osi ciała a w piersiowej poza nią. Zasadniczą różnicą jest również wykonywanie kroków w trakcie lotu w technice biegowej.
14. Jakie wyniki uzyskują najlepsi czołowi zawodnicy (czki) w skoku w dal?
VI. RZUT DYSKIEM
1. Jaki jest główny cel opanowania rzutu dyskiem z miejsca?
W rzucie dyskiem chodzi o stworzenie takich warunków lotu sprzętu, aby została zachowana właściwa oś obrotu i aby dysk w locie zachowywał się stabilnie, bez kołysania. Wymaga to zachowania określonej prędkości obrotów.
2. Opisz pozycję wyrzutną przy rzucie dyskiem?
Po wylądowaniu na obu nogach na średnicy koła dyskobol znajduje się w pełnej równowadze. Ciężar ciała spoczywa głównie na ugiętej prawej nodze, opartej na śródstopiu ustawionej pod kątem do linii kierunkowej rzutu. Najważniejszą rzeczą jest, aby miotacz w czasie obrotu oraz w momencie wylądowania i przyjęcia pozycji wyrzutnej nie zmieniał kątów pomiędzy osią barków i osią ramienia prawego, jak również między osiami bioder barków. W pozycji wyrzutnej prawe ramię z dyskiem, odprowadzone daleko do tyłu, wskazuje kierunek rzutu, a tułów, pochylony w przód na ugiętej prawej nodze, tworzy z lewą nogą linię prostą.
3. Opisz rozbieg w rzucie dyskiem?
W kole zawodnik może ustawić się w następujących pozycjach:
- ustawienie bokiem do kierunku rzutu
- ustawienie tyłem do kierunku rzutu z lewą stopą lekko odstawioną w tył
- ustawienie tyłem do kierunku rzutu - stopy równolegle
Zawodnik stoi w kole w rozkroku na szerokość barków, z lekko obniżonym środkiem ciężkości przez ugięcie nóg w stawach kolanowych biodrowych. Ciężar ciała rozłożony na obie nogi. Następnie zawodnicy wykonują kilka przedmachów i zamachów, potem dyskobol ustawia się w pozycji wyjściowej, która charakteryzuje się skrzyżowaniem osi bioder i barków, tworząc kąt skupienia(znajduje się pomiędzy osią bioder a osią barków) oraz poziomy kąt napięcia( oś barków a oś ramienia). Następnie zawodnik wykonuje obrót. Występują w nim fazy:
- wejście w obrót
- faza bezpodporowa
- lądowanie i przyjęcie pozycji wyrzutnej
Wejście w obrót trwa od końcowej fazy pozycji wyjściowej do oderwania lewej nogi od podłoża. Potem następuje skręt w lewo z pozycji wyjściowej i oderwanie prawej nogi od podłoża(droga przemieszczenia się miotacza ogranicza się do przeniesienia ciężaru ciała z prawej nogi na lewą) Z chwilą przeniesienia ciała w lewo dyskobol wykonuje skręt w lewo. Ruch skrętny rozpoczyna się skrętem lewej stopy, ugiętego kolana, następnie całej nogi.
4.Opisz czynności ruchowe miotacza dyskiem przypadające na fazę jedno- i dwupodporową?
Faza jedno- i dwupodporowa występuje podczas obrotu a dokładniej podczas wejścia w obrót. Wejście w obrót trwa od końcowej fazy pozycji wyjściowej do oderwania lewej nogi od podłoża. Faza dwupodporowa wejścia w obrót trwa od rozpoczęcia skrętu w lewo z pozycji wyjściowej do momentu oderwania prawej nogi od podłoża. Droga przemieszczenia się ogranicza się tylko do przeniesienia ciężaru ciała z prawej nogi na lewą. Z chwilą przeniesienia ciała w lewo dyskobol wykonuje skręt w lewo. Ruch skrętny rozpoczyna się skrętem lewej stopy, ugiętego kolana, następnie całej nogi. Skręt prawej stopy trwa krócej, a po odepchnięciu się nią i oderwaniu jej od podłoża w kierunku środka koła następuje faza jednopodporowa i trwa do momentu oderwania lewej stopy od podłoża. Dyskobol odpycha się prawą stopą od podłoża przenosząc ją w przód ugiętą w stawie kolanowym i biodrowym. Jest to energiczny ruch w kierunku rzutu, po czym w wyniku odbicia lewą nogą następuje przemieszczenie ciała w przód. Podczas całego wejścia w obrót dysk znajduje się stale nad piętą lewej nogi, a kolano prawej nogi po przeciwnej stronie niż dysk.
5. Jak przebiega czynność pomiaru odległości podczas rzutu dyskiem?
Rzut odbywa się z koła o średnicy 2,5 m otoczonego siatką ochronną o wysokości 4 m i wylotem z przodu 6 m. Aby rzut był ważny dysk musi upaść w wycinku koła o kącie 40 stopni. Zawodnik staje tyłem do kierunku rzutu, po czym wykonuje obrót, trzymając dysk w wyprostowanej w łokciu ręce. Podczas obrotu i po wykonaniu rzutu nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło opuszcza jego tylną częścią.
Pomiar rzutu odbywa się za pomocą taśmy, która przechodzi przez środek koła i ślad dysku.
6.Wymień ważniejsze przepisy obowiązujące podczas rozgrywania rzutu dyskiem?
7. Wymień ćwiczenia stosowane podczas rzutu dyskiem?
8. Wymień błędy, jakie można zauważyć u początkujących dyskoboli?
9. Metody nauczania rzutu dyskiem?
W metodyce nauczania rzutu dyskiem wyróżnia się następujące etapy:
1. Pokaz rzutu dyskiem z obrotem:
- pokaz rzutu przez trenera lub zawodnika, który poprawnie opanował technikę.
- pokaz rzutu na filmie, zdjęciach, rysunkach.
- objaśnienie podstawowych zasad techniki rzutu, z położeniem nacisku na najważniejsze elementy ruchu
- omówienie najlepszych wyników i rekordów świata
2. Ćwiczenia oswajające z dyskiem.
- trzymanie dysku - dysk należy ułożyć tak, by spoczywał swobodnie na ostatnich członach rozstawionych palców opuszczonej w dół ręki
- po ułożeniu dysku w ręce ruchy wahadłowe we wszystkich płaszczyznach( przód, tył bok, krążenia, koła, ósemki) - w staniu, w półprzysiadzie, w marszu, w małych podskokach obunóż i jednonóż wykonywanych w przód, w tył, w bok
3. Nauka wypuszczania dysku z ręki.
- toczenie dysku po płycie boiska - w przód przed siebie z wykroku lewą nogą w przód
- wyrzuty i podrzuty dysku w górę z palca wskazującego,
- przerzuty - przechwytywanie dysku z ręki do ręki
- „żonglerka” dyskiem,
- z wykroku nogą lewą w przód wyrzucanie dysku w górę w przód,
- z ustawienia bokiem i przedmachu „wypuszczenie” dysku w bok
4. Nauczanie wyrzutu.
- ćwiczenia imitacyjne rzutu dyskiem z miejsca (praca skrętna nóg i tułowia)
- rzut dyskiem z miejsca z ustawienia bokiem, w skos i tyłem do kierunku rzutu,
5. Nauczanie obrotu.
- z ustawienia przodem w wykroku lewą nogą do kierunku rzutu, skok prawą nogą w przód z lądowaniem na ugiętą prawą,
- z ustawienia przodem do kierunku rzutu, z wykroku lewą nogą, prawa ręka przed sobą wskazuje w górę w skos, skok prawą nogą w przód z jednoczesnym półobrotem i dostawieniem lewej nogi z tyłu linii. Ręka prawa wskazuje ten sam kierunek, kierunek pochylony tułów - kierunek przeciwny,
- jak wyżej, z przyjęciem prawej nogi na śródstopie, a po natychmiastowym dostawieniu lewej nogi tyłu w linii puszczenie prawej ręki luźno bokiem od ciała,
- jak wyżej, z imitacją pozycji wyrzutnej i wyrzutu,
- ćwiczenia wejścia w obrót z ustawienia bokiem i tyłem oraz przeskoku z wykorzystaniem ruchu obrotowo-postępowego, zakończone imitacją wyrzutu(ćwiczenie wykonywa polonii narysowanej w kole lub na płycie betonowej)
- jak wyżej, wykonywane z drążkiem, piłką, lekkim pierścieniem sztangi,
6. Rzuty dyskiem z obrotem.
- rzuty z obrotem z ustawienia przodem do kierunku rzutu,
- rzuty z obrotem z ustawienia bokiem do kierunku rzutu,
- rzuty z obrotem z ustawienia tyłem do kierunku rzutu,
(rzuty należy wykonywać w linii bez koła, następnie z koła)
7. Doskonalenie techniki.
- rzuty dyskiem z obrotem bez odrywania prawej nogi od podłoża,
- rzuty dyskiem z obrotem ze zwróceniem uwagi na wyprzedzenie sprzętu przez dolne partie ciała,
- rzuty dyskiem z obrotem seriami,
- rzuty dyskiem z obrotem na technikę, co 3-4 min z zaznaczeniem największych odległości
8. Utrwalenie techniki.
- wolne wejście w obrót i szybszy wyrzut bez oderwania obu nóg w pozycji frontalnej po wyrzucie
- szybkie wejście w obrót i lekki sprężysty wyrzut bez oderwania obu nóg w pozycji frontalnej, po wyrzucie wytrzymanie ręki przed sobą za dyskiem,
- jak wyżej z aktywnym wytrzymaniem-wyhamowaniem w finale lewej strony-osi przy wyrzucie, a po nim - luźne działanie prawej ręki,
- szybki obrót i wyrzut dysku oraz przeskok na prawą nogę w celu utrzymania równowagi w kole.
IV. RZUT OSZCZEPEM.
1. Opisz czynności ruchowe występujące w strefie odprowadzenia oszczepu?
Strefa odprowadzania oszczepu ma miejsce podczas rozbiegu a dokładnie w „strefie wyrzutu”(druga część składowa rozbiegu). Prędkość rozbiegu w strefie wyrzutu dochodzi u mężczyzn do 6,5 - 8 m/s, a u kobiet 4 - 5,5 m/s. Odprowadzenie oszczepu powinno odbywać się bez utraty prędkości osiągniętej w rozbiegu ustaloną liczbą kroków (4,5,6 - oma). Celem podstawowym odprowadzenia oszczepu jest pełne cofnięcie ręki z oszczepem do wyprostu w stawie łokciowym i przygotowanie się do wyrzutu. Odprowadzenie oszczepu odbywa się stopniowo, miękkim, łagodnym ruchem ręki w kierunku przeciwnym do kierunku rzutu i nieco w dół. Towarzyszy temu stopniowy obrót tułowia w prawo do ustawienia lewym barkiem do kierunku rzutu, co powoduje skrzyżowanie osi bioder z osią barków. Głowa zwrócona jest twarzą do kierunku rzutu, co jednak nie może przeszkadzać obrotowi tułowia w prawo. Ostatni krok przed wyrzutem nazywamy krokiem skrzyżnym. Następuje tu maksymalne wyprzedzenie sprzętu przez dolne części ciała i przyjęcie pozycji wyrzutnej. W kroku tym prawa noga ugięta w stawie kolanowym ląduje na podłożu i pozostaje ugięta, tułów jest odchylony od kierunku rzutu i ciężar ciała spoczywa na nodze prawej. Zwrócenie tułowia w prawo powoduje ustawienie prawej stopy w prawo - o 35 - 45 stopni w stosunku do kierunku rzutu. Lewa ręka ugięta w stawie łokciowym znajduje się przed klatką piersiową, co umożliwia utrzymanie pozycji zamkniętej.
2. Jakie znasz sposoby odprowadzania oszczepu podczas wykonywania rozbiegu?
3. Jaka jest przeciętna długość rozbiegu w rzucie oszczepem i jego dwu podstawowych częściach składowych?
Całkowita długość rozbiegu wynosi u mężczyzn 26 - 30 m, u kobiet 22 - 26 m. Pierwsza cześć, tzw. „dobieg” odbywa się na przestrzeni 14 - 18 m zamkniętej dwoma znakami kontrolnymi. Drugą cześć rozbiegu nazywamy „strefą wyrzutu”, w której następuje odprowadzenie oszczepu, przygotowanie się do wyrzutu, wyrzut, hamowanie i przyjęcie pozycji po wyrzucie. Wszystkie te czynności są wykonywane w przestrzeni 11 - 12 m u mężczyzn, 8 - 9 m u kobiet.
4. Jak przebiega czynność pomiaru odległości podczas rzutu oszczepem?
Odległość rzutu mierzy się od śladu zaznaczonego grotem do listwy łuku po promieniu, odczytując wynik na wewnętrznej krawędzi listwy z dokładnością do 2 cm. Nie wolno wykonywać rzutów z obrotem. Każdy zawodnik ma prawo do 3 rzutów, zaś 8 najlepszych po trzech próbach wykonuje dalsze 3 rzuty w tzw. Finale.
5.Przeciwny do kierunku rzutu oszczepem wiatr ma dodatni czy ujemny wpływ na wyniki i dlaczego?
W rzutach oszczepem, kiedy wiatr wieje w kierunku przeciwnym do kierunku rzutu(rzuty pod wiatr),uzyskuje się największe odległości, a więc rzut pod wiatr ma dodatni wpływ na wyniki. Rozpatrując lot oszczepu w zależności od ułożenia sprzętu, powietrze opływa jego płaszczyzny w różny sposób. Istotną rolę odgrywa tu tzw. kąt ataku (kąt spotkania strumienia powietrza z płaszczyzną przedmiotu lub inaczej kąt zawarty między płaszczyzną przedmiotu a wektorem prędkości). Wyrzucając oszczep pod mniejszym kątem, następuje wytworzenie się większej siły nośnej, która waha się w granicach 3-5 stopni, a to z kolei powoduje osiągnięcie dużych odległości.
6. Ile kroków wykonuje się w strefie odprowadzania oszczepu?
Mężczyźni 11 - 12 metrów, kobiety 8 - 9 metrów. Odprowadzenie oszczepu powinno odbywać się bez utraty prędkości osiągniętej w rozbiegu ustaloną liczbą kroków (4,5,6 - oma).
7. Opisz pozycję wyrzutną podczas rzutu oszczepem?
8. Czym charakteryzuje się rytm rozbiegu w strefie wyrzutu?
9. Co to jest łuk napięty?
10.Wymień podstawowe przepisy obowiązujące podczas rozgrywania rzutu oszczepem?
1.Kolejność, w jakiej zawodnicy wykonują swoje próby w konkursie, ustala się przez losowanie.
2.Każdy zawodnik powinien być sklasyfikowany na podstawie wyniku uzyskanego w najlepszym skoku.
3.Jeżeli w konkursie startuje więcej niż ośmiu zawodników, każdy z nich ma prawo do dalszych trzech prób, a ośmiu (lub więcej) zawodników, ma prawo do dalszych trzech prób. W przypadku, gdy więcej niż jeden zawodnik uzyska ósmy wynik, wszyscy oni mają prawo do wykonywania dalszych trzech prób. Gdy w konkursie startuje ośmiu lub więcej zawodników, każdy z nich ma prawo do wykonania sześciu prób.
4.Oszczep należy trzymać za osznurowanie. Musi być wyrzucona ponad barkiem lub górną częścią ramienia ręki wyrzucającej. Nie może być ciśnięty ani rzucony z obrotem. Nie wolno stosować żadnych nowych stylów rzutu oszczepem.
5. Rzut jest nieważny, kiedy ostrze metalowego grotu dotknie ziemi później niż inna część oszczepu.
6.Zawodnik nie może przekroczyć żadnej z równoległych linii wyznaczających rozbieg.
7.Rzut jest nieważny, jeżeli zawodnik dotknie jakąkolwiek częścią ciała łuku, bądź linii przeprowadzonych od krańców łuku pod kątem prostym do równoległych linii wyznaczających rozbieg albo też dotknie podłoża bądź ziemi za tymi liniami lub za łukiem.
8.Po przygotowaniu się i rozpoczęciu rzutu zawodnik nie może w żadnym momencie obrócić się, tak, aby jego plecy były skierowane w stronę łuku dopóki oszczep nie zostanie wyrzucony w powietrze.
9.Zawodnikowi nie wolno opuścić rozbiegu dopóki oszczep nie dotknie ziemi. Wówczas, po zachowaniu równowagi, może opuścić rozbieg nie przekraczając łuku i linii przeprowadzonych od końca łuku.
10.W razie złamania się oszczepu w jakiejkolwiek fazie rzutu, próbę uważa się za nie odbytą pod warunkiem, że rzut był wykonany prawidłowo.
11.Rzut odnotowuje się jako nieważny, jeżeli został wykonany niewłaściwie lub oszczep wyrzucony w sposób nieprawidłowy.
12.Po wykonaniu rzutu oszczep należy odnosić do miejsca rzutu, a nie odrzucać.
11. Wymień ćwiczenia stosowane podczas nauczania rzutu oszczepem?
1.ĆWICZENIA WSPOMAGAJĄCE W NAUCZANIU
TECHNIKI RZUTU OSZCZEPEM
- rzut oszczepem oburącz znad głowy miejsca stojąc przodem do kierunku wyrzutu
- rzut oszczepem jednorącz znad głowy z przejściem na prawą nogę po wyrzucie
- bieg z oszczepem trzymanym nad barkiem,
- bieg z oszczepem i odwodzenie go do tyłu „górą”,
- bieg z „odprowadzonym” oszczepem,
- bieg z oszczepem z przyśpieszeniem
- bieg z oszczepem ułożony na barkach - oś barków równolegle do kierunku biegu,
- rzuty „jak oszczepem” różnym sprzętem pomocniczym z miejsca, marszu, biegu,
- ruch pozorujący wyrzut oszczepem trzymając gumę od ekspandera,
- z pozycji klęku wykrocznego wyprost prawej kończyny dolnej, przyjęcie pozycji wyrzutnej i wyrzut oszczepu.
2.ĆWICZENIA SPECJALNE W DOSKONALENIU ELEMENTÓW TECHNIKI RZUTU OSZCZEPEM
- rzut oszczepem z miejsca z ustawienia stopy lewej na podwyższeniu,
- rzut oszczepem z podwójnego lub potrójnego kroku skrzyżnego,
- rzut oszczepem do celu,
- rzut oszczepem na wyznaczoną odległość,
- wyrzuty oszczepem pod różnym kątem ( z miejsca, z marszu, z biegu ),
- rzuty oszczepem w dokładnie wyznaczonym kierunku,
- rzuty oszczepem o nieco większym i nieco mniejszym ciężarze,
- rzuty oszczepem seriami,
- rzuty oszczepem z 3-4 minutową przerwą między seriami z zaznaczeniem odległości
12. Wymień błędy występujące najczęściej u początkujących oszczepników?
- kurczowy uchwyt oszczepu,
- trzymanie oszczepu nie na linii rzutu, zbyt z boku,
- brak równowagi w czasie rozpoczęcia wyrzutu,
- lądowanie oszczepu wyraźnie z prawej strony linii kierunkowej rzutu,
- zmniejszenie prędkości biegowej w czasie kilku końcowych kroków biegu,
- tendencje do rzutów spalonych
- niepełne cofnięcie ręki z oszczepem w strefie wyrzutu:
- zbyt mały lub zbyt duży kąt wylotu sprzętu:
13. Metody nauczania rzutu oszczepem?
Metodyka nauczania rzutu oszczepem obejmuje 10 etapów:
- pokaz i objaśnienie techniki rzutu oszczepem,
- nauka uchwytu, trzymania, ułożenia oszczepu oraz wyrzutu samą ręką przed siebie,
- rzut oburącz z trzech kroków,
- rzut jednorącz z trzech kroków,
- rzut jednorącz z trzech kroków z ustawienia bokiem,
- bieg z oszczepem i odprowadzenie ręki z oszczepem,
- rzut z odwiedzeniem na 5 kroków, nauka rytmu 5-krokowego bez oszczepu,
- rzuty z krótkiego rozbiegu w rytmie 5 kroków odwiedzenia,
- rzuty z pełnego rozbiegu,
- doskonalenie techniki.
Pokaz i objaśnienie techniki rzutu oszczepem:
Prezentujemy rzut oszczepem wykonując go w całości na rzutni, objaśniamy zasady techniki oraz opisujemy czynności zawodnika w poszczególnych fazach rzutu. Wyjaśniamy zasady bezpieczeństwa przy ćwiczeniach z oszczepem i informujemy o zasadach organizacji treningów.
Nauka uchwytu, trzymania, ułożenia oszczepu oraz wyrzutu samą ręką przed siebie:
Demonstrujemy sposoby uchwytu (uchwyt: fiński, naturalny, klasyczny). Uchwyt powinien być mocny, lecz nie kurczowy, dłoń zawsze chwyta za osznurowanie, w ten sposób, że oś podłużna oszczepu przechodzi skośnie między kłębami kciuka i palca małego, a oszczep trzymany jest wszystkimi palcami.
Rzut oburącz z trzech kroków:
Pozycja wyjściowa - rozkrok, oszczep trzymany nad głową, grot na wysokości czoła,
- wykonanie 3 kroków, rozpoczynając lewą nogą (praworęczni), w trakcie: odchylenie tułowia do tyłu, cofnięcie ramienia górą w tył oraz przeniesienie ciężaru ciała do tyłu,
gdy lewa nogą znajdzie się z przodu, następuje wyrzut przez ruch tułowia, a potem ruch ramion,
- próby utrzymania nóg na podłożu - noga zakroczna we wspięciu,
- jw. po wyrzucie wykonujemy krok prawą nogą w przód.
Rzut jednorącz z trzech kroków z ustawienia bokiem:
Pozycja wyjściowa - rozkrok, stopy przodem do kierunku rzutu, oszczep odwiedzony w tył, tułów obrócony lewym barkiem w kier. rzutu, biodra lekko w prawo, grot na wysokości czoła.
- trzy kroki, wyrzut przez ruch wyprostny i obrotowy bioder i tułowia, dalej włącza się bark, ramię, przedramię i dłoń,
- jw., - lecz kroki w rytmie przyśpieszonym,
- pierwszy krok lewą nogą, odbicie z lewej nogi, szybki przeskok na nogę prawą i przeniesienie nogi lewej do przodu
- jw. - w momencie postawienia nogi lewej - wyrzut w sposób opisany powyżej.
Bieg z oszczepem i odprowadzenie ręki z oszczepem:
- biegi z oszczepem trzymanym jednorącz nad głową, grot skierowany nieco w dół,
- biegi powtarzane na dystansie 30-50 m w tempie jednostajnym i zmiennym,
ręka trzymająca oszczep jest prawie nieruchoma, ręka wolna pracuje jak w biegu sprinterskim,
- biegi jak wyżej i odprowadzenie ręki z oszczepem w tył (grot przy głowie i na wysokości czoła), z obróceniem barków w prawo.
Rzut z odwiedzeniem na 5 kroków:
Pozycja wyjściowa - ustawienie za znakiem kontrolnym w rozkroku lub wykroku, ręka imituje trzymanie oszczepu.
- marsz: pięć kroków, w czasie 3 pierwszych - odwiedzenie ręki do tyłu i obrót tułowia w prawo, palce stóp w kierunku rzutu, następnie przeskok i krok oporowy, utrzymując pozycję wyrzutną,
- ćwiczenie jw., lecz z oszczepem i zakończone wyrzutem oszczepu bez zatrzymania pozycji wyrzutnej. Rzuty z krótkiego rozbiegu w rytmie 5 kroków odwiedzenia: Pozycja wyjściowa - dowolna.
- swobodny rozbieg z 3-5, potem z 7-9 kroków od znaku kontrolnego,
na znaku kontrolnym rozpoczynamy odwodzenie oszczepu w rytmie 5-krokowym i zakończenie wyrzutem oszczepu,
- zwiększanie prędkości dobiegu.
Rzuty z pełnego rozbiegu:
Rzuty z pełnego rozbiegu są wykonywane na rzutni.
dla każdego ćwiczącego dobieramy właściwą, optymalną długość rozbiegu,
wyznaczamy dwa znaki kontrolne (1 - miejsce rozpoczęcia rozbiegu, 2 - strefa wyrzutu),
całkowita długość rozbiegu jak i dł. strefy wyrzutu może być korygowana, lecz korekty te są niewielkie.
14.Fazy występujące w rzucie oszczepem?
1.Całość rzutu oszczepem dzielimy na następujące elementy:
-uchwyt - trzymanie i ułożenie oszczepu,
-pozycja wyjściowa,
-rozbieg,
-przygotowanie do rzutu,
-wyrzut,
-ruchy po wyrzucie - utrzymanie pozycji.
ALBO
2.W rzucie oszczepem rozróżniamy następujące elementy: uchwyt i trzymanie oszczepu, rytmiczny rozbieg, przeskok, pozycja wyrzutna, rzut i zatrzymanie się przed linia.
III. BIEGI SZTAFETOWE.
1. Jakie znasz sposoby przekazywania pałeczki sztafetowej?
Znamy dwa sposoby przekazywania pałeczki sztafetowej: pierwszy łatwiejszy, polegający na wahadłowym podaniu pałeczki „od dołu”, drugi, trudniejszy, z podaniem „od góry”. Przekazywanie pałeczki sztafetowej:
- od dołu:
wyciągnięta do tyłu ręka odbierającego jest wyraźnie ugięta w stawie łokciowym,
dłoń ułożona stroną grzbietową ku górze,
kciuk i palec wskazujący szeroko rozwarte,
podający pałeczkę sztafetową wkłada ją ruchem od dołu ku górze tak, aby odbierający mógł chwycić ją jak najbliżej dłoni podającego
- od góry:
wyciągnięta do tyłu ku górze ręka odbierającego pałeczkę sztafetową jest prosta w stawie łokciowym,
Dłoń kończyny skierowana stroną grzbietową ku dołowi,
Kciuk i palec wskazujący szeroko rozwarte,
podający wkłada pałeczkę sztafetową w dłoń odbierającego ruchem od góry tak, aby mógł on odebrać pałeczkę jak najdalej od dłoni podającego
2. W których miejscach 400-metrowej bieżni wyznacza się strefy zmian?
3. Opisz jak wygląda przekazywanie pałeczki w biegu 4x400 m.
4. Z jakich powodów czasy sztafety są na ogół lepsze od sumy indywidualnych czasów zawodników w niej startujących?
5. Czym różni się technika przekazywania pałeczki w biegu sztafetowym 4x400 i 4x100?
6.Wymień przepisy obowiązujące podczas rozgrywania biegów sztafetowych?
7. Czym należy się kierować ustalając kolejność zawodników biegnących sztafetach 4x400 i 4x100?
Kryteria doboru zawodników do poszczególnych odcinków sztafety zależą od budowy ciała biegaczy i specyfiki biegu na poszczególnych odcinkach. W sztafecie 4x100 ustalając kolejność zawodników należy brać pod uwagę te cechy budowy, które wpływają na szybkość biegu po krzywiźnie. Zawodników cięższych i wyższych, o mniejszej częstotliwości kroków należy wyznaczać do biegu na prostych odcinkach. Odcinki z wirażem powinni biegać zawodnicy niżsi i o mniejszej masie ciała o kroku rytmicznym. Ustalenie kolejności biegaczy w sztafecie 4x400 zależy od szeregu czynników. Na ogół zawodnicy 3 i 4 powinni być bardziej doświadczeni niż pozostali dwaj.
V. PCHNIĘCIE KULĄ.
4. Od czego zależy odległość w pchnięciu kulą?
Odległość, jaką wyrzucony przez miotacza sprzęt pokona w fazie wyrzutu, zależy od wielkości siły działania, długości jej drogi i optymalnego kąta wyrzutu.
6. Jakie fazy można wyróżnić podczas pchnięcia kulą?
Pchnięcie kulą składa się z następujących elementów:
1) pozycja wyjściowa:
- koncentracja
- ustawienie w kole i trzymanie kuli
- waga
- kłębek zwinięty
2)faza doślizgu (doskoku)
- równoważne padanie
- różna praca kończyn dolnych
- zamknięta pozycja w czasie doślizgu (doskoku)
- wyprzedzanie sprzętu
3) pozycja wyrzutna:
- rozmieszczenie nóg w kole,
- układ tułowia po doślizgu (doskoku),
- łuk napięty;
4)faza wyrzutu
- praca prawego biodra i prawej nogi-stopy
- praca lewego biodra i lewej nogi-stopy
- praca tułowia, głowy i kończyn górnych
- skoordynowanie całości ruchów
- wytrzymanie równowagi w kole
7.Wymeń ćwiczenia stosowane w metodyce nauczania pchnięcia kulą?
1.Pchnięcia piłkami lekarskimi o różnym ciężarze w staniu w rozkroku i wykroku z marszu i w truchcie - jednorącz i oburącz (wyprostna praca we wszystkich stawach).
2.Pchnięcia piłkami lekarskimi o różnym ciężarze z klęku jednonóż i obunóż - PR, LR oburącz.
3.Pchnięcia piłką lekarską w siadzie rozkrocznym na skrzyni ze skrętem T.
4.Klęk obunóż na materacu z piłką lekarską trzymaną w PR na wysokości prawego barku, LR lekko ugięta w stawie łokciowym wysunięta do przodu, szybkie wypchnięcie piłki na ścianę lub do współćwiczącego i przejście do leżenia przodem.
5.Klęk obunóż z piłką lekarską trzymaną oburącz przed klatką piersiową: wykonać skręt T w prawo a następnie wypchnąć piłkę oburącz w przód i przejść do leżenia przodem.
6.Siad rozkroczny, piłka lekarska trzymana w PR na wysokości prawego barku, wykonać skręt T w prawo, a następnie wypchnąć piłkę PR w górę w przód.
7.Klęk na prawym kolanie, LN wysunięta do przodu, wykonać skręt T w prawo, a następnie wypchnąć piłkę PR w przód..
8.Szeroki rozkrok, wykonać skręt T w prawo, a następnie wypchnąć piłkę PR w przód.
9.Ćwiczący ustawieni w dwójkach twarzą do siebie:
- 1-ka w marszu, w przód wypycha piłkę lekarską oburącz na przemian z wysokości prawego i lewego barku do cofającej się 2-ki.
10.Ćwiczący porusza się w truchcie z piłką lekarską, na sygnał przyjmuje pozycję jak do pchnięcia kulą i wypycha piłkę PR
II. BIEG PRZEZ PŁOTKI.
9. Czym charakteryzuje się ostatni krok przed atakiem na płotek?
Ostatni, trzeci krok, tuż przed wykonaniem ataku na płotek, jest nieco krótszy niż drugi dla uzyskania większej koncentracji przed samym momentem zaatakowania płotka.
12. Opisz możliwie zwięźle atak na płotek?
Atak płotka - w momencie ataku płotka sylwetka płotkarza jest mocno wyciągnięta w przód w górę, bez załamywania bioder. Noga atakująca rozpoczyna pracę udem, ciągnąc je wysoko w górę, bez podsiadania na nodze zakrocznej. Potem następuje szybkie „wystrzelenie” podudzia ponad listwę płotka. W tym momencie następuje pchnięcio-odbicie nogą zakroczną, przesuwają linię bioder kierunku płotka. Tułów pozostaje lekko pochylony do przodu. Zawodnicy o dobrej koordynacji ruchowej mogą sobie pozwolić na dodatkowy ruch skłono-rzutu tułowia w przód, przyśpieszający zejście nogi atakującej w dół. Ręka dalsza nodze atakującej, ruchem zdecydowanym ciągnąc dłoń w przód nad płotek, powinna znajdować się na wysokości pięty nogi atakującej, a nawet nieco niżej. Ręka bliższa nodze atakującej wykonuje w tym czasie nieznaczny ruch łokciem w tylno-dolne położenie, niezbyt daleko odchodząc w bok tułowia. W momencie przechodzenia przez płotek wzrok powinien być skierowany na następny płotek, ale nigdy na płotek atakowany.
13. Opisz możliwie zwięźle zejście z płotka?
Zejście z płotka - aktywne szybkie ściągnięcie nogi atakującej w dół i przeniesienie nogi zakrocznej ruchem okrężnym do wewnątrz i postawienie jej w przód, wyraźnie przed nogą schodzącą z płotka, na wprost do kierunku biegu. Ramiona wykonują ruch kompensacyjny pozwalający na zachowanie równowagi. Rozpoczęcie opuszczania nogi atakującej wykonuje się z aktywnym podnoszeniem biodra nogi atakującej.
I. BIEGI KRÓTKIE.
4. Opisz strukturę kroku biegowego?
Krok biegowy składa się z dwóch podstawowych elementów: fazy podporowej i fazy lotu. W fazie podporowej wyróżniamy moment przedniego amortyzacyjnego podporu oraz odbicie będące główną siłą napędową podczas biegu. (fazę amortyzacyjną należy skracać do minimum, gdyż jej przedłużanie jest niecelowe i nieekonomiczne - aby ograniczyć jej oddziaływanie na szybkość biegu należy stawiać nogę na podłożę aktywnie i szybko - tzw. ruchem "grzebiącym"). Im wyższa szybkość biegu tym krótszy czas trwania podporu i dłuższa faza lotu.
6. Jakie czynniki zewnętrzne mają wpływ na wyniki biegu na 100 metrów?
Wyniki biegów na 100 metrów są uzależnione od wysokiej średniej szybkości na całym dystansie.
15. Od jakich czynników zależy długość kroku biegowego?
Długość kroków zależy przede wszystkim od:
- siły odbicia
- długości nóg
16. Jakie czynniki warunkują częstotliwość kroku biegowego?
Częstotliwość kroków biegowych uzależniona jest od:
- ruchliwości procesów nerwowych osobnika
- intensywności wysiłku
- siły mięśni kończyn i ich długości
- techniki ruchu
17. Jak ustawia się bloki startowe?
Podstawę bloków układa się prostopadle do linii startu pośrodku toru (na krzywiźnie nieco skośnie, bliżej linii wewnętrznej toru) przybijając ją mocno do podłoża. Pierwszy blok umocowuje się z lewej lub prawej strony podstawy, w zależności od tego, która noga będzie nogą wykroczną. Umocowuje się go w odległości około 45 cm od linii startowej dla chłopców a 40 cm dla dziewcząt, tj. mniej więcej w odległości długości podudzia zawodnika lub dwóch jego stóp. Drugi blok umiejscawia się za pierwszym w odległości około 25 cm dla chłopców i 20 cm dla dziewcząt, tj. w odległości jednej stopy. Liczby te należy traktować jako orientacyjne, muszą one, bowiem być dostosowane do każdego zawodnika indywidualnie, między innymi w zależności od zaawansowania i doświadczenia w biegu. Ściankę pochylni pierwszego (przedniego) bloku ustawia się pod kątem 40-45°, drugiego natomiast pod kątem około 70-75°. Pamiętać przy tym należy, że bardziej skośnie ustawiony blok jest przeznaczony zawsze dla stopy nogi wysuniętej w przód.
19. Jakie znasz rodzaje kroków biegowych - scharakteryzuj je.
Wyróżniamy 2 rodzaje kroków biegowych:
- klasyczny - cechuje się głównie mocnym tylnim odbiciem, dużym wahadłem tylnim i przednim, efektywną pracą rąk, wysokim prowadzeniem kolana nogi wolnej i dość dużą amortyzacją w czasie lądowania.
- zmodyfikowany - cechuje się mocnym przednim grzebnięciem, dzięki któremu nadrabia się brak mocnego tylnego odbicia, tułów prostuje się, by przez grzebnięcie zredukować hamowanie w czasie biegu.
X. PYTANIA OGÓLNE.
11. Wymień konkurencje 10- boju i 7- boju lekkoatletycznego w kolejności ich rozgrywania?
Dziesięciobój - konkurencja lekkoatletyczna na otwartym stadionie, rozgrywana tylko przez mężczyzn, w skład, której wchodzi 10 konkurencji. W hali mężczyźni rozgrywają siedmiobój
Dziesięciobój rozgrywany jest w ciągu 2 kolejnych dni:
Siedmiobój - dyscyplina lekkoatletyczna, składająca się z 7 konkurencji. Na otwartym stadionie rozgrywana wyłącznie przez kobiety (mężczyźni rozgrywają tam dziesięciobój) a w hali przez mężczyzn (kobiety w hali startują w pięcioboju).
Konkurencje siedmioboju kobiet na otwartym stadionie rozgrywane są w ciągu 2 dni w następującej kolejności:
Konkurencje siedmioboju mężczyzn w hali rozgrywane są w następującej kolejności:
VIII. TRÓJSKOK.
3. Metodyka nauczania trójskoku?
Opanowanie uproszczonej formy trójskoku jest bardzo łatwe i szybkie. Na początku zawodnik musi opanować umiejętność biegu z przyśpieszeniem wraz z odbiciem do skoku, nabywać nawyki aktywnego odbicia po wykonaniu zeskoku z wysokości 30-40 cm, a potem uczyć się drugiego i trzeciego skoku. Ważne jest przestrzeganie kolejności ćwiczeń podczas nauki uproszczonego schematu trójskoku:
1.Pokaz:
- pokaz za pomocą technik video,
- wzorowy pokaz na stadionie,
- objaśnienie trójskoku z omówieniem poszczególnych faz.
2.Ćwiczenia przygotowawcze:
- przyspieszenia wykonywane na bieżni 30-40 m,
- przyspieszenia wykonywane na skoczni,
- przyśpieszenia w formie skróconego rozbiegu 5-7 kroków biegowych,
- podskoki na jednej nodze 20-25 m,
- podskoki obunóż w miejscu (skipy A i C),
- wieloskoki 20-25 m,
- przeskoki w dwurytmie w miejscu i w przód,
- pierwszy skok trójskoku + drugi skok z miejsca,
- skoki w dal z krótkiego rozbiegu,
- trójskok z odbicia z miejsca,
- przeskoki w rytmie trójskoku w miejscu i w przód.
3.Opanowanie rytmu rozbiegu i trafienia w belkę:
- biegi z góry i pod górę,
- biegi przez piłki lekarskie,
- rozbiegi z przebieganiem miejsca odbicia,
- rozbieg skrócony z pierwszym odbiciem,
- pełny rozbieg na skoczni z pierwszym odbiciem do trójskoku.
4.Połączenia rozbiegu z pierwszym skokiem:
- przebieganie krótkiego, średniego i pełnego rozbiegu z odbiciem pierwszego skoku,
- jw. + lądowanie w piaskownicy,
- opanowanie połączenia rozbiegu z pierwszym skokiem trójskoku.
5.Obicie zagrzebujące:
- imitacja „zagrzebującego” ruchu odbicia stojąc przy drabince, płotku,
- różne formy biegów z zagrzebującym ruchem,
- podskoki z obciążeniem,
- wieloskoki pod górę i na przyrządach,
- wspięcia z obciążeniem,
- opanowanie „zagrzebującego” odbicia.
6.Opanowanie pierwszego i drugiego skoku:
- pierwszy i drugi skok trójskoku z małego (5-7 kroków) i średniego (5-7-9-11 kroków) rozbiegu,
- jw. + lądowanie w piaskownicy,
- zeskoki z wysokości 30-50 cm z odbicia z miejsca i z rozbiegu,
- jw. + lądowanie w piaskownicy na jedną i dwie nogi.
7.Opanowanie drugiego i trzeciego skoku
- drugi skok trójskoku i wymach do trzeciego skoku z 5-7 kroków rozbiegu,
- drugi i trzeci skok z lądowaniem w piaskownicy z 5-7-9 kroków,
- drugi i trzeci skok z wysokości 30-90 cm z miejsca i rozbiegu 3-5 kroków,
- skok w dal z odbicia nogą wymachową z 5-7-9 kroków,
- jw. + lądowanie w piaskownicy.
8.Opanowanie rytmu trójskoku:
- trójskok wykonywany z różnej długości rozbiegu (należy stosować znaki kontrolne).