2.najwazniejsze sukcesy reprezentacji koszykówki(kobiet + mężczyzn) oraz zespołów klubowych
Mężczyźni:
31 ME my braliśmy udział 23razy.
- 1936 IV m-ce w turnieju olimpijskim w Budapeszcie
- srebro na XIII ME we Wrocławiu (1963)
- III miejsce na XIV ME w 1965 w Moskwie
- III m-ce na XV ME w Helsinkach
Kobiety:
27 turniejów mistrzowskich bierzemy udział w 22 zdobywając:
- Wicemistrzostwo Europy w 1980
- Wicemistrzostwo Europy w 1981
- Mistrzostwo Europy w 1999 w Katowicach
- VIII miejsce na Igrzyskach Olimpijskich w 2000 w Sydney
Zespoły krajowe:
-1934 AZS Warszawa zdobyła I m-ce na Akademickich Mistrzostwach Świata w Budapeszcie
- do 1970 w pierwszoligowych zawodach męskich drużyn prym wiodły zespoły Legii Warszawa (7 tytułów MP) i Wisły Kraków (4 tytuły) w kobiecych rozgrywkach AZS Warszawa 9 razy tytuł mistrzowski
- po 1970 dominacja zawodniczek TS Wisła Kraków
- w kolejnych latach czołówkę drużyn krajowych tworzyli koszykarze „Wybrzeża” Gdańsk, „Śląska” Wrocław, „Lecha” Poznań, a wśród kobiet „ŁKS” Łódź, „Ślęzy” Wrocław, „Włókniarza” Pabianice oraz „Spójni” Gdańsk
- Śląsk Wrocław Mistrzem Polski w latach 1970, 1977, 1980, 1981, 1987, 1992 w 1993 „PCS” Śląsk, 1966 „ESKA” Śląsk, 1998 „Zepter” Śląsk
3.utworzenie najważniejszych organizacji sportowych mających znaczenie dla rozwoju koszykówki
- w pierwszych latach 20 wieku nastąpił właściwy rozwój koszykówki w Europie
- od 1926 Międzynarodowa Amatorska Federacja Lekkiej Atletyki objęła patronat nad międzynarodową koszykówką następnie tę rolę przejęła Międzynarodowa Federacja Amatorskiej Piłki Ręcznej która utworzyła sekcję koszykówki
- 18. Czerwca 1932 w Genewie została utworzona Międzynarodowa Federacja Koszykówki Amatorskiej FIBA
- 1934 Polska przystąpiła do FIBA zajął się wszystkim Polski Zawiązek Gier Sportowych działający już od 19. Lutego 1928 utworzenie Polskiego Związku Koszykówki prezesem Marian Kozłowski
- 17. Kwietnia 1997 powstała Polska Liga Koszykówki która zajęła się organizacją rozgrywek męskich
4.pocztaki koszykówki w Polsce -systemy rozgrywek PZKosz
Początki Koszykówki sięgają ostatnich lat XIX w. gdzie uprawiano ją w Parku Jordana w Krakowie, Unowocześnienie koszykówki na podstawie amerykańskich wzorców nastąpiło dopiero na początku XX wieku dzięki Towarzystwu Zabaw Ruchowych we Lwowie. Początkowo zarezerwowana była tylko dla dziewcząt jako gra łagodna. Wielką propagatorką jest Ewa Germanówna która przyniosła przepisy i zasady tej gry z Angli. Zaczęto wprowadzać tę grę do szkół. Zaczęto prowadzić szkolne igrzyska. Powstało kilka klubów min. W Warszawie, Poznaniu, Łodzi, Krakowie itd., Dużą rolę w organizacji i rozwoju koszykówki odegrał założony w 1928r Polski Związek Gier Sportowych. Po II Wojnie Światowej rozwój koszykówki dzieli się na 3 okresy do 1970 po 1990 i trwający aktualnie. W 1947 wprowadzono rozgrywki Iwszoligowe męskie od 1950 żeńskie, 1951 powołano II ligę męską a nieco później żeńską. Koszykarze ponadto startowali w Pucharze Polski i różnego rodzaju mistrzowskich zawodach zrzeszeń i pionierów.. w latach 1948 -1950 centralnym szkoleniem objęto szerokie rzesze młodzieży organizując dla nich obozy sportowe. Od 1997 organizacją rozgrywek drużyn męskich zajęła się Polska Liga Koszykówki - drużyny startujące w rozgrywkach puchrowych pozyskują graczy z USA, Rosji, Białorusi, Ukrainy, Litwy czy krajów byłej Jugosławii.
1967 PZKosz podjął uchwałę dotyczącą szkolenia najmłodszych koszykarzy i w 1968 wydano pierwsze przepisy do gry w mini-koszykówkę.
Obecnie PZKosz organizuje zmagania które toczą się cyklicznie co sezon systemem kołowym (każdy z każdym) wraz z fazą play-off. Triumfator zostaje Mistrzem Polski, najsłabsze drużyny relegowane są do Iwszej ligi polskiej
5.ewolucja przepisów i jej wpływ na zmianę taktyki ataku i obrony
- Duża brutalność gry wymusiła wprowadzenie w 1894 roku tzw. rzutów osobistych. Ich linię wyznaczono na 6.1m
- Dopiero w roku 1915 przestano używać piłek do nogi. Zastąpiły je specjalnie szyte piłki do koszykówki. Wprowadzono również obowiązkowe tablice, kosze posiadały druciane lub metalowe obręcze i otwarte dno.
- Rok 1915 przynosi również zmiany, co do ilości grających zawodników. Składy posiadające po 5 zawodników stały się standardem (wcześniej grano 9 na 9). Zmianie ulega również odległość wykonywania rzutów osobistych z 6.1m przesunięto ją na 4.5m od kosza. Wartości zdobywanych koszy również uległy zmianie. Rzuty celne z pola liczono za 2pkt (wcześniej 3pkt), celne osobiste za 1pkt (wcześniej 2pkt). Zawodnicy wykluczani byli z boiska po 4 faulach.
- W 1937r. likwidacji uległ przepis, który zasadniczo spowalniał rozwój dyscypliny. Była to zasada rzutu sędziowskiego po każdym koszu, która dawała przewagę drużynie z wysokim graczem. Odejście od tej zasady mocno uatrakcyjniło i spopularyzowało koszykówkę.
- W latach 1937-38 zastosowano specjalne bezszwowe piłki. Wymogiem stały się jednolite kosze i tablice. Każdy mecz prowadziło dwóch sędziów, a drużyny miały 10 sekund na wyprowadzenie piłki.
- 11 stycznia 1947 roku wprowadzono zakaz stosowania obrony strefowej
- Przepis o 3 sekundach zostaje wprowadzony w 1948 roku.
- Zmianie ulega ilość fauli wykluczających zawodnika z gry. W 1952 roku zwiększono limit z 4 do 5 fauli. - Prawdopodobnie zbyt długie rozgrywanie akcji przez drużyny doprowadza w 1956 roku do wprowadzenia ograniczenia czasowego - 24 sekund na akcję. W tym samym roku powiększeniu ulega również pole 3 sekund.
- Pod koniec lat pięćdziesiątych wprowadzono limit fauli dla drużyny na kwartę. Siódmy faul oznaczał trzy rzuty osobiste dla poszkodowanej drużyny.
- Celem jeszcze większego uatrakcyjnienia koszykówki w 1984 roku wprowadzono rzut za 3 punkty zza linii 6.25m (w NBA jest to 7.24m).
- W roku 2000 w Europie zmieniono ilość kwart w meczu. Zamiast dwóch granych po 20 min, wprowadzono cztery grane po 10 min. Zmniejszono czas na rozgrywanie akcji do 24 sekund oraz skrócono czas wyprowadzenia piłki z własnej połowy na połowę przeciwnika do 8 sekund.
- 2006 Zlikwidowanie przepisu o rzutach sędziowskich po każdej sytuacji spornej (z koła) teraz w sytuacji spornej w posiadanie piłki wchodzi drużyna która nie uzyskała tego posiadania podczas rzutu sędziowskiego na początku meczu z miejsca najbliżej zaistniałej spornej sytuacji, decyduje o tym strzałka naprzemiennego posiadania piłki na stoliku sędziowskim
7.rola i zadania nauczyciela-trenera prowadzącego drużynę
Trener jest postacią która łączy w sobie funkcję trzech osób, jest reżyserem, bo sam wybiera aktorów, sam ich motywuje i poucza jak mają grać, jest scenarzystą bo sam wymyśla jak ma wyglądać akcja i jest suflerem bo podpowiada z ławki rezerwowych kto jak ma grać i co robić. Jednak w teatrze wszystko jest z góry ustalone, aktorzy wiedzą co grać, reżyser wie co się za raz wydarzy. W koszykówce natomiast jest wszystko podwojone i dodano motyw rywalizacji a wynik decyduje czyja "sztuka" jest lepsza.
Trener aby być dobrym "reżyserem" musi być szanowany przez zawodników. Musi mieć doświadczenie, wizję zespołu, doskonałą wiedzę techniczną i być dobrym psychologiem. Idealny trener, potrafi trafić do zawodników, rozgryźć przeciwników i dbać o motywację i chęć walki swojej drużyny. Drużyna z wielkimi gwiazdami i słabszym trenerem nie ma szans... Do wykonania zadania trenera potrzebna jest osoba o bardzo silnym charakterze ale także osoba o ludzkiej naturze. Łagodna owca jak i despotyczny dyktator nie sprawdzą się w roli trenera.
Obowiązki:
-przed meczem Co najmniej dwadzieścia (20) minut przed wyznaczoną godziną rozpoczęcia meczu, każdy trener lub jego reprezentant wręczy sekretarzowi listę nazwisk i numerów członków drużyny, którzy wezmą udział w meczu, jak również nazwisko kapitana, trenera i asystenta trenera.
Wszyscy wpisani do protokołu członkowie drużyny, są uprawnieni do gry, także w przypadku gdy przybędą na mecz już po jego rozpoczęciu. Co najmniej dziesięć (10) minut przed rozpoczęciem meczu obaj trenerzy potwierdzą podpisem w protokole zgodność imion i nazwisk swoich członków drużyny oraz nazwisk trenerów. W tym samym czasie wskażą pięciu (5) graczy, którzy rozpoczną mecz. Trener drużyny „A” udzieli tych informacji jako pierwszy.
-w czasie meczu Trener i asystent trenera mogą podejść do stolika sędziowskiego podczas meczu, w celu uzyskania informacji dotyczących statystyk, ale tylko wtedy, gdy piłka jest martwa i zegar czasu gry jest zatrzymany. Tylko trener może pozostawać w pozycji stojącej podczas meczu. Może on zwracać się do zawodników podczas meczu pod warunkiem, że pozostaje w strefie ławki swojej drużyny.
Kiedy kapitan opuszcza boisko, trener powinien poinformować sędziego o numerze zawodnika, który będzie pełnił funkcję kapitana na boisku. Wyznacza zawodnika do wykonywania rzutów wolnych w przypadku fauli technicznych i dyskwalifikujących. Jest uprawniony do prośby o przerwę na żądanie w czasie meczu zgłaszaną do stolika sędziowskiego
- po meczu powinien podziękować sędziom i drużynie przeciwnej pożegnać się z drużyną własną.
Powinien odebrać protokół zawodów.
8.planowanie pracy treningowej
Proces szkolenia musi być odpowiednio rozłożony w czasie. Nie może stanowić zbiory zdarzeń przypadkowych, lecz być działalnością świadomie zorganizowaną, w której udział czynników nieprzewidzialnych jest ograniczony do minimum. Narzędziem regulującym taki tok pracy jest plan.
Plan- planowanie w rzeczywistości sportowej każdego trenera jest "złem koniecznym". Bez planowania nie można liczyć nawet na dostateczny wynik sportowy, gdyż trener nie myśląc o celu swojej pracy nie umie ocenić wyniku, jaki osiąga jego zawodnik czy drużyna i logicznie na rzecz patrząc nie może skontrolować procesu treningowego, ani go tak poprowadzić, aby osiągnąć jakikolwiek wynik w głębszym znaczeniu. Spontaniczność w pracy trenera nie powinna mieć miejsca- każdy szczegół powinien być do końca dopracowany. Jednym słowem zaplanowany.
Plan powinien charakteryzować się następującymi cechami podstawowymi:
A. Celowość - wykonanie planu winno prowadzić do osiągnięcia zamierzonego celu w ściśle określonym terminie.
B. Elastyczność - możliwość dokonywania zmian i wprowadzania korekt w trakcie realizacji.
C. Wewnętrzna zgodność - nie powinien zawierać sprzeczności oraz elementów, które uniemożliwiają jego realizację.
D. Wykonalność - skoordynowanie zamierzeń z warunkami działalności, z aktualnymi możliwościami zawodników.
E. Przejrzystość strukturalna - jednoznaczny i zrozumiały zarówno dla trenera jak i zawodnika
F. Ekonomiczność - osiągnięcie celu jak najmniejszym nakładem pracy.
Każdy trener i nauczyciel wychowania fizycznego powinien znać podstawy planowania i stosować je w
Taktyka
Wyszkolenie techniczne w ataku:
• Poruszanie się zawodnika w ataku bez piłki: Postawa, Start-bieg, Zatrzymanie się, Zmiana tempa biegu, zmiana kierunki biegu
• Chwyty i podania: Chwyt górny, Chwyt półgórny, Chwyt dolny, Chwyt z podłoża, Chwyt jednorącz, Chwyt sytuacyjny, Podania oburącz, Podania jednorącz, Podania sytuacyjne:
• Kozłowanie piłki: (niskie- nie wyżej niż do wysokości kolan i wysokie- do wysokości bioder ), Kozłowanie w miejscu, Kozłowanie w biegu, Zatrzymanie po kozłowaniu, Zamiana tempa kozłowania, Zmiana kierunku kozłowania
• Rzuty do kosza Rzuty wykonywane z bezpośredniej odległości od kosza: (rzut w biegu po podaniu, rzut z półobrotem w biegu, po podaniu, w miejscu, rzut hakiem też po podaniu i w miejscu i wszystkie te rzuty po kozłowaniu) Rzuty z dalszej odległości od kosza (rzut pozycyjny z miejsca, rzut z wyskoku -po podaniu po kozłowaniu, z miejsca) Rzuty sytuacyjne (dobitka, rzuty wolne, wsady) Rzuty wykonywane przez zawodnika środkowego (rzuty z ustawienia tyłem do kosza i przodem do kosza)
• Pivot
• Zwody (rękami i piłką, zwód rzutem, zwód tułowiem i nogami, zwód wzrokiem )
• Atak indywidualny - gra 1:1 (celem atakującego jest wytrącenie z rytmu obrońcy minięcie go, i zdobycie pozycji do oddania rzutu)
• Atak tablicy-zbiórka
Elementy techniczne w obronie:
• Postawa w obronie (stabilna, dogodna do startu w różnych kierunkach, ekonomiczna dla pracy mm)
• Poruszanie się obrońcy (krok odstawno- dostawny, bieg, step)
• Odpowiednia pozycja pracy rąk i nóg dla obrony zawodnika z piłką i bez piłki
• Obrona zawodnika kozłującego
• Obrona zawodnika rzucającego
• Umiejętność przechwytu
• Defensywny atak piłki „niczyjej” - zastawienie i zbiórka z tablicy
• Obrona zawodnika środkowego (obrona z boku, z przodu b. rzadko z tyłu - obrona „od piłki”)

zagrania w sytuacjach specjalnych
Są to sposoby rozegrania akcji i wprowadzenia piłki do gry w sytuacjach:
Rzutu sędziowskiego, wprowadzenia piłki zza linii bocznej i linii końcowej powinny te sytuacje służyć zarówno wyrobieniu sytuacji do oddania rzutu, jak również wprowadzenia piłki na obwód. Ważne jest wprowadzenia piłki do gry i wyznaczenie zawodnika do wykonania tej czynności.

WYBÓR ODPOWIEDNIEJ POSTAWY POZYCJI ORAZ PRACY RĄK I NÓG W STOSUNKU DO PRZECIWNIKA BEZ PIŁKI I Z PIŁKĄ

Krycie zawodnika bez piłki polega ma max ograniczeniu jego działań ofensywnych Obrońca powinien cały czas wywierać presje na atakującego co zmusi go do pełnego wysiłku jaki musi on włożyć aby uzyskać dogodna pozycje do otrzymania piłki W tym wypadku technika obrony zależy od odległości w jakiej znajduje się atakujący od bronionego kosza i od określonych przez trenera zadań Aby ułatwić nauczanie boisko dzielimy na 3umowne strefy

1(od linii końcowej do linii 6.25)broniący zajmuje pozycję na linii między atakującym a koszem Jego zadaniem będzie utrzymanie pozycji obronnej blisko atakującego i szybkie reagowanie na jego ruchy, mające uwolnić go spod jego opieki Przy kryciu zawodnika bez piłki obrońca trzyma obie kończyny górne ugięte w stawach łokciowych, rozstawione w bok, nieco powyżej pasa biodrowego

2(środek boiska)pozycja i działania obrońcy SA podobne do opisanych powyżej Obrońca stara się utrzymać pozycje, skrócić dystans i adekwatnie reagować na ruchy atakującego

3(od6.26 do końca boiska) zadaniem obrońcy jest niedopuszczenie do tego, aby przeciwnik otrzymał podanie Obrońca ustawia się na pozycji od piłki Stoi w pozycji rozkroczno- wykrocznej kończyna górna wysunięta w przód w górę w kierunku skąd ma nastąpić podanie, palce ręki szeroko rozwarte i ręka dłoniowo odwrócona w kierunku piłki Druga kończyna bliższa przeciwnika ugiętą w stawie łokciowym Ręka i przedramię obrońcy dotykają lekko ciała atakującego

Przy kryciu zawodnika bez piłki obrońca powinien być szczególnie czujny na wszystkie manewry stosowane przez atakującego np. start, zmiane kierunku biegu, zmiane tempa. Jeżeli atakujący wykonuje scinanie lub obieganie kryjacy go przeciwdziała poprzez dokładna kontrole zawodnika który posiada piłke i będzie starał się podac do ścinającego pragnącego w ten sposób uwolnic się spod kontroli obroncy Aby utrudnic manewr scinania obronca zwieksza dystans krycia przed odskok w tyl i zajmuje miejsce na drodze poruszania się atakującego

KRYCIE ZAWODNIKA KOZŁUJACEGO Boisko możemy podzielić na 4strefy w których kryjący kozłującego zbliżając się wraz z atakującym w kierunku bronionego kosza powinien pamiętać oz mianie pracy rąk w strefie A obrońca stara się atakować piłkę a jego przedramiona powinny wykonywac prace z dolu do góry strefa B praca ramion ukierunkowana jest na przeszkadzaniu w wykonaniu podania C obrońca powinien poruszac się z jedna reką uniesiona w górę pamiętając o tym by nie prostować kończyn dolnych Dobydwie rece powinny być bezwzględnie uniesione do góry Obrońca kryjacy kozłującego stara się zatrzymać przeciwnika z piłka w miejscu i uniemożliwić przekazanie piłki do współpartnerów, zmusić do poruszania się kozłowaniem w niezamierzonym kierunku, spychać w kierunku tej strefy boiska gdzie można uzyskać pomoc, utrzymać kozłującego jak najdalej od kosza, zmusiać do kozłowania reka słabszą, wymusic kozłowanie tyłem lub bokiem, nie dopuścić do umownego zagrania w ataku pozycyjnym

W momencie gdy przeciwnik kozłujący piłke został za trzymany obrońca przyjmuje pozycje max pressingu Dystans krycia zostaje skrócony do minimum, sylwetka obrońcy wyprostowana, rece uniesione w góre wykonują szybkie ruchy w zalezności od położenia piłki trzymanej i przemieszczanej przez atakującego

KRYCIE RZUCAJĄCEGO W WYSKOKU I W BIEGU- obrońca pragnie uniemożliwić lub utrudnic atakującemu rzut w wyskoku przez niedopuszczenie aby przeciwnik otrzymał podanie piłki na pozycje z której lubi rzucać, aktywna prtace konczyn górnych, która nie tylko uniemożliwi mu swobodne wykonanie rzutu ale zdekoncentruje jego uwagę bedaca warunkiem celności rzutu, synchronizuje wyskok w góre z wyskokiem atakującego i nakrycie dlonia piłki lub gdy to niemożliwe zmienienie palcami ręki toru lotu piłki Udana interwencja obrońcy w trakcie rzutu na kosz przeciwnika nalzezy do działan basrdzo efektownych

Przy rzucie w biegu obronca powinien wejść w rytm przeskoku atakującego, wykonac wraz z nim przeskok i starać się zablokować rzut reka przeciwna do reki rzucającego

Jeżeli atakujacy wykonuje rzut w biegu z prawej strony kosza obronca wykonuje przeskok jak przy lewej stronie kosza i blok wykonuje lewa ręką

PORUSZANIE SIĘ W OBRONIE- Do podstawowych sposobów poruszania się w obronie należy krok odstawno - dostawny oraz bieg Zawodnik kryjący wykonuje krok odstawno-dostawny przy obniżonej postawie w prawo w lewo w przód i w tył Ruch rozpoczyna zawsze noga bliższa kierunku poruszania się Noga dalsza odpycha się od podłoża i przesuwa ja w kierunku nogi rozpoczynającej ruch jeśli atakujący maja obrońcę po stronie kończyny dolnej wysuniętej w przód to mówimy że mija go po jego słabej stronie jeśli mija po stronie kończyny dolnej ustawionej z tyłu to mija po mocnej stronie. Zawodnik kryjący musi umieć ocenić kiedy i w którym kierunku atakujący będzie chciał go wyminąć W tym momencie obrońca przez wykonanie półobrotu w kierunku poruszającego się zawodnika musi przejść do biegu i poruszać się z taką szybkością która pozwoli mu zając pozycje obronna pomiędzy koszem a atakującym Krok biegowy w obronie ma coraz większe znaczenie Podczas ćwiczenia zmiany kroku należy zwrócić uwagę aby przejście z jednego sposobu poruszania się w drugi nie odbywało się za szybko gdyż jest to moment korzystny dla atakującego.

OBRONĄ nazywamy takie postępowanie, które nie pozwoli atakującym na prowadzenie akcji sposobem, jaki im najbardziej odpowiada, czyli takie postępowanie, które polega na stałym atakowaniu zawodnika będącego i nie będącego w posiadaniu piłki

TAKTYKĄ ZESPOŁOWEJ OBRONY nazywamy działania,. którego celem jest dążenie do zmniejszenia skuteczności ataku drużyny przeciwnej. Jest to przeciwstawienie ofensywnym koncepcjom przeciwnika takich form obrony, które w max. stopniu ograniczają liczbę pktów, które może on zdobyć w czasie gry.

OBRONA W SYTUACJI 2:2 (obrona przeciw zasłonom)

-Zasłona polega na takim ustawieniu się zasłaniającego, aby kryjący zasłaniającego stracił nad nim kontrolę,.

-Jest efektem akcji pomocy udzielonej przez zawodnika atakującego drugiemu atakującemu.

-Jej celem jest uwolnienie się zawodnika ataku od obrońcy.

Kryjący musi odpowiednio reagować na wyk. zasłonę w syt. gdy przeciwnik:

-posiada piłkę i rozpoczyna kozłowanie,

-jest w trakcie kozłowania,

-jest bez piłki i stara się ją otrzymać

Obrońca w każdej syt. powinien być tak kryty, by mimo wyk. zasłony nie tracić kontroli nad powierzonym do krycia zawodnikiem, do tego celu służą następujące manewry:

Walka na szczycie zasłony

Najtrudniejszy. Wymaga od kryjącego b. dobrej pracy nóg i dużej nieustępliwości. Polega na przeciśnięciu się obrońcy ze swoim przeciwnikiem pomiędzy zasłaniającym a zasłanianym. Obrońca wyk. swoje ruchy zgodnie z poruszaniem się atakującego. Manewr odbywa się po podaniu sygnału przez kryjącego zasłaniającego. Zawodnik kryjący zasłanianego stara się przecisnąć między zawodnikiem zasłaniającym a zasłanianym. W tym celu stara się umieścić swoją stopę poza stopy zawodnika, który wyk. zasłonę i poprzez wypchnięcie bioder w przód uniknąć zasłony.

Przepuszczanie

Ruch łatwiejszy w wykonaniu lecz mniej skuteczny. Jego zaletą jest to, że obrońcy pozostają przy atakujących, których kryją. Obrońca kryjący zawodnika, który otrzymał zasłonę widząc, że nie ma możliwości walki na szczycie zasłony, używa hasła „puść”. W tym momencie kryjący zasłaniającego cofa się o krok, umożliwiając swojemu partnerowi przejście pomiędzy zasłaniającym, a nim obserwując skuteczność akcji. Słabą stroną tego manewru jest przesunięcie w tył obu kryjących, co powoduje, że jeden z zawodników atakujących nie jest kryty krótko i jeżeli posiada piłkę, może w tym czasie oddać rzut do kosza.

Przekazywanie

Akcja mimo ujemnych stron ma duże znaczenie w grze. Powodzenie akcji jest uzależnione od umiejętności obrońców. Dużą rolę spełnia tu akt. obrońców przy przekazywaniu, zapobiegający zbliżeniu się atakującego z piłką w pobliże kosza, a zawodnikom bez piłki nie pozwala na przyjęcie podania. Przejęcie zawodnika, który wykorzystał zasłonę, musi odbyć się jednocześnie z sygnałem „biorę”, co zobowiązuje zasłoniętego partnera do krycia zasłaniającego. Obrońca, którego zawodnik atakujący otrzymał w tym czasie zasłonę, jest w niekorzystnej sytuacji, powinien po sygnale „biorę” cofnąć się w kierunku kosza i odciąć podanie do wbiegającego po zasłonie atakującego. Przekazywanie zaleca się stosować w wypadku, gdy nie dało się walczyć na szczycie zasłony lub wykonać przepuszczania.

Ważnym elementem gry przeciw zasłonom jest także zaskakiwanie, które stosujemy, gdy zasłona jest wykonywana dla zawodnika z piłką będącego w trakcie kozłowania.

SYSTEMY OBRONY ZESPOŁOWEJ

1. Obrona „każdy swego”

2. Podstawowa obrona „każdy swego”

Stosowana jest w odległości ok. 9m od bronionego kosza. Atakującego z piłką należy kryć krótko agresywnie od połowy boiska i sprowokować do zakończenia kozłowania przed umowną linią obrony. Pozostali obrońcy powinni zająć takie msca na boisku, aby uniemożliwić atakującym:

-zajmować dogodną dla nich pozycję

-otrzymać podanie

-uniemożliwić penetracje kozłem strefy podkoszowej

-wyk. współpracy poprzez zasłony i zmiany msc

Głównym zadaniem te obrony jest rozbicie płynności akcji ofensywnych prowadzonych przez drużynę przeciwnika. Charakteryzuje się tym, że zawodnicy natychmiast po stracie piłki wycofują się na wysokość linii obrony i przystępują do krycia przydzielonych im atakujących, gdy tylko znajdują się oni w tej części boiska. W czasie wycofywania się każdy z grających powinien odnaleźć zawodnika powierzonego mu do okrycia.

3. Obrona „każdy swego” na całym boisku

Celem zawodników stosujących ten rodzaj obrony jest jak najszybsze wejście w posiadanie piłki. Ten sposób obrony stosujemy przeciwko drużynie:

-o niskim poziomie zaawansowania technicznego

-niedoświadczonej i słabej taktycznie

-nieprzygotowanej kondycyjnie

-stosującej dobrze zorganizowany atak pozycyjny, ale hołdującej grze wolnej

-mającej dobrego środkowego operującego w strefie podkoszowej

-jako element zaskoczenia wprowadzający dezorganizację w poczynaniach przeciwnika

Głównym celem tej obrony jest krycie pierwszego podania, co można osiągnąć przez krycie we dwóch zawodników gracza, który wprowadza piłkę do gry, lub krycie we dwóch zawodnika otrzymującego pierwsze podanie.

Skuteczność tego sposobu obrony zależy głównie od umiejętności technicznych, agresywności i woli walki zawodników. Przy tej obronie zawodnicy zawsze musza być kryci od piłki krótko i agresywnie, posiadającego piłkę należy zmusić do popełniania błędu 3 lub 5 sek. lub wykonania podania, które będzie niecelne lub łatwe do przechwycenia.

W celu sprowokowania przeciwnika do złych podań w obronie na całym boisku stosuje się podwojenie, które polega na obronie zawodnika z piłką przez dwóch graczy obrony. Zadaniem zawodnika, który jako pierwszy atakuje gracza z piłką, jest takie ukierunkowanie i zepchnięcie go, aby znalazł się w części boiska, w której manewr ten będzie skuteczny. Drugi zawodnik zamykający podwojenie powinien wykonać ruch w kier. gracza z piłką w syt. gdy ten odwrócił się tyłem do kosza lub znalazł w mscu na boisku gwarantującym skuteczność podwojenia.

Przy zastosowaniu podwojenia zawodnicy obrony nie powinni sygnalizować zamiary wykonania tego ruchu, co zwiększa jego skuteczność. Podczas podwajania należy zwrócić uwagę na właściwa pracę ramion(naprzemianstr od dołu do góry), pozycja rozkroczno-wykroczna, nn ugięte we wszystkich stawach., ważne jest bliskie ustawienie stóp podwajających. Bardzo ważny jest moment wykonania podwojenia, który zależy od organizacji zawodników, ich właśc. wyszkolenia oraz celu, jaki to podwojenie ma przynieść.

4. Obrona „każdy swego” na połowie boiska

Krycie rozp. się tuż przed linią środkową boiska. Kryjący zawodnika kozłującego powinien ukierunkować go w takie miejsce na boisku, gdzie obrona będzie mogła podwoić krycie, co atakującemu utrudni wykonanie innych elem. gry.

5. Obrona na ¾ boiska i na całym boisku

Podczas tej obrony najw. zadanie dla obrońców to max. utrudnienie wyk. pierwszego podania celem przechwycenia piłki lub uniemożliwienia jakiejkolwiek akcji zawodnikowi, który otrzymał pierwsze podanie.

Zadania kryjącego, wprowadzającego piłkę do gry:

-jeżeli do piłki dochodzi tylko jeden przeciwnik-pomóc w kryciu tego zawodnika

-gdy do piłki startuje dwóch atakujących w jednej chwili, należy krótko kryć wprowadzającego piłkę, tak by podał do słabszego zawodnika ataku, a jeśli już podał do partnera należy wyk. podwojenie

Innym sposobem przeciwdziałania tej syt. będzie zajęcie pozycji obronnej na wys. linii rzutów wolnych, a kiedy piłka została wprowadzona do gry agresywne krycie zawodnika z piłką, by ten popełnił błąd.

Zawodnicy, do których skierowane jest pierwsze podanie, kryci są na linii podania w pozycji „zamkniętej”. celem takiej obrony jest wymuszenie wyk. długiego podania, które jest łatwiejsze do przechwycenia.

6. Obrona „stref” w ustawieniu 1:3:1, 2:1:2, 1:2:2, 2:3, 3:2

Obrona stref różni się od obrony każdy swego tym, że zawodnicy broniący odpowiedzialni są za krycie określonego pola boiska, a ich uwaga koncentruje się na ruchach piłki, którą muszą stale kontrolować. Pilnowanie przeciwnika posiadającego piłkę, śledzenie ruchów piłki oraz stała kontrola pozycji pozostałych przeciwników w zal. od położenia piłki i wyznaczonych stref do pokrycia, to podstawowe zadania obrońców.

Słabą str obrony stref są msca między dwoma zawodnikami obrony. Atakujący będą próbować ustawić się lub wchodzić z piłką w te pozycje, by oddać rzut z bliższej odl. Obrońcy aby temu zapobiec, muszą b.aktywną pracą rr i nn do min. zredukować możliwość zdobycia pktow z tych msc. Wszyscy musza dobrze współpracować i porozumiewać się i koordynować.

Obronę strefowa stosujemy gry:

-drużyna przeciwna posiada doskonały i silny atak pozycyjny

-przeciwnik dysponuje środkowym o wys. klasie sportowej

-nasz zespół posiada na swym koncie dużą ilość przewinień osobistych

-nasz zespół składa się z niskich i szybkich zawodników

Strefa 1:3:1

W tym ustawieniu najłatwiej jest określić zadania zawodników grających na wyznaczonych pozycjach. Przy takim rozmieszczeniu obrońców łatwiej jest zneutralizować poczynania środkowego oraz zawodników skrzydłowych. Słabymi mscami w tej strefie są rogi boiska. Zaletą jest to, że w polu 3 sek stale znajduje się 3 zawodników, którzy ubezpieczają podania w głąb strefy, w pobliże kosza oraz utrudniają wyk. rzutu z półdystansu.

Strefa 2:1:2

B. popularna i najczęściej stosowana, ponieważ zapewnia korzystne ustawienie zawodników do zbierania piłki z tablicy, a tym samym umożliwia zdobycie piłki i wprowadzenie ataku szybkiego. Jest b. skuteczny przeciwko zespołom posiadającym doświadczonych rozgrywających i typowego, wybitnego środkowego. Możemy z niej łatwo przejść do ustawienia 2:3. Miejscami niedostatecznie zabezpieczonymi w tej strefie są pola po obu str linii rzutów wolnych.

Strefa 2:3

Bardzo dobrze zabezpiecza pole podkoszowe i rogi boiska.

Strefa 3:2

Najlepsze ustawienie przeciw zespołom mającym zawodników celnie rzucających z półdystansu. Stosowana przez zespoły preferujące ofensywny styl gry. Stwarza dobra pozycję wyjściową do wyprowadzenia szybkiego ataku, gdy drugą linię tworzy 2 wysokich, dobrze zbierających piłkę z tablicy zawodników. Nie zabezpiecza w pełni części boiska między pierwszą, a drugą linią obrony oraz rogów boiska.

Strefa 1:2:2

Zaleta jest rozmieszczenie zawodników na pozycjach dogodnych do zbierania piłki z tablicy. Jest bardzo elastyczna i pozwala - w zal. od sposobu atakowania drużyny przeciwnej- zmieniać ustawienie zawodników lub nawet całe systemy obrony. W poszczególnych polach bronienia możemy rozmieścić każdego bez wyjątku zawodnika naszej drużyny.

7. Agresywna obrona stref (zone press)

Zadaniem jest jak najszybsze wejście w posiadanie piłki. Gra tym systemem polega na krótkim i aktywnym kryciu wszystkich zawodników, przy zachowaniu zasad obowiązujących przy obronie stref.

Zona stref polega na tym, że zawodnik posiadający piłkę jest kryty przez dwóch obrońców(podwojenie krycia) w ten sposób, że zostaje zmuszony do niedokładnego podania, które pozostali obrońcy będą starali się przechwycić.

Pressing strefą, dzięki możliwości przechwytu piłki, ułatwia drużynie przejście do kontrataku, ponieważ drużyna broniąca w określonej części boiska posiada przewagę liczebną, a przeprowadzone w tej syt. akcje kończą się rzutem do kosza.

Jedną z zalet jest to, że pozwala na pełne wykorzystanie optymalnych możliwości składu osobowego drużyny. Gracze aby skutecznie kryć w tym systemie, powinni stale dosk. umiejętności:

-przechwytywanie piłki

-szybkie wycofywanie się na ustalone pozycje w strefie

-przejście do szybkiego ataku

Zone Press dzięki zaskoczeniu jakie wprowadza w poczynania ofensywne może być stosowana:

-na początku meczu

-po przerwie na żądanie, wówczas gdy zona-press ma być stosowana w każdym dogodnym momencie, po sygnale wzrokowym, werbalnym, po rzutach osobistych.

Zastosowanie tego typu obrony zal. przede wszystkim od przygotowania fiz. obrońców i ich indywidualnych predyspozycji psychofiz.

Pressing strefą może być stosowany w następujących ustawieniach: 3:2, 1:2, 1:2:2, 2:2:1, a także 1:1:1:2, 3:1:1, 1:3:1. Ważne jest, aby każdy zawodnik umiał grać na każdej pozycji, a ustawić ten rodzaj obrony możemy na połowie boiska, na ¾ i na całym boisku.

OBRONA KOMBINOWANA

Łączy w różnych proporcjach elem. tech. i taktyczne indywidualnej obrony „każdy swego” i obrony strefą. Część zawodników kryje wg zasady „ks”, a część wg obrony stref.

Najcz. stosowanymi kombinacjami tej obrony są:

-czterech kryje „strefą” i jeden „ks”

Obrona stosowana przeciwko drużynie posiadającej w swoim składzie zawodnika lidera w działaniach ofensywnych zespołu.

-trzech kryje strefą, a dwóch ks

Obrona match-up

Powstała z połączenia obrony ks i strefowej. Podczas jednej akcji przeciwnika obrońcy rozp. krycie ks, a następnie przechodzą do obrony stref, a także wykorzystują elem. obrony kombinowanej.

Korzyści:

-możliwość zdobycia piłki, ponieważ atakujący potrzebują czasu, aby przeciwstawić się etgo rodzaju obronie

-wprowadza chaos taktyczny przeciwnika

-nie wszystkie drużyny potrafią grać przeciwko tej defensywie

10 zasad skutecznej gry match-up:

-naciskaj na gracza z piłką

-kryj wszystkie rzuty

-nie dopuszczaj do penetracji podaniem lub kozłowaniem

-rr musza być uniesione i cały czas aktywne, ruchy rr musza zniechęcić do podań penetracyjnych

-odcinaj podania do nisko grającego środkowego

-nie daj rzucić za 3 pkty, lepiej grać 1:1 niż pozwolić na rzut za 3 pkty

-orientuj się, gdzie jest piłka i harmonijnie dostosuj swoją pozycję

-stosuj zasady obrony ks, przy doskoku do gracza z piłką

-uprzedzaj ruch piłki, ale tylko wtedy, gdy piłka opuszcza palce podającego

-nigdy nie pozwól przeciwnikowi po mocnej stronie na ścięcie przed sobą

-porozumienie słowne między graczami decyduje o powodzeniu

Odpowiedzialność zawodników środkowych

Odpowiadają oni za graczy ataku znajdujących się na pozycjach średniej i niskiej oraz otrzymujących piłkę w rogu.

Obrona przeciw przewadze liczebnej atakujących

Sytuacja 2:1

Kiedy 2 atakujących rozgrywa akcję przeciwko jednemu broniącemu, ten powinien jak najszybciej wycofać się w okolicę linii rzutów wolnych. Wracając na pozycję obronną powinien tak się poruszać, aby zmusić atakujących do wyk. jak największej ilości podań, co może ułatwić mu przechwycenie piłki. Celem gry 2:1 jest opóźnienie momentu wykonania rzutu.

Sytuacja 3:2

W tym przypadku dwóch kryjących wycofuje się jak najszybciej w okolice bronionego kosza i gra strefą, koncentrując się na położeniu piłki. Jeżeli broniący zorientują się, że szybki atak przeciwnika jest słabo zorganizowany, powinni zmienić ustawienie stając obok siebie w polu 3 sekund. Spowoduje to zatrzymanie się kozłującego, który będzie miał utrudnione podanie piłki do współpartnerów.

Sytuacja 4:3

Można stosować ogólne zasady obrony w sytuacjach 2:1 i 3:2, zastopować szybki ruch atakujących, aż do momentu otrzymania pomocy. W tym celu zawodnik prowadzący piłkę musi być pokryty krótko i agresywnie, zepchnięty w kier. linii bocznej i zatrzymany.

METODYKA OBRONY ZESPOŁOWEJ

Przy nauczaniu taktyki należy pamiętać o:

-powtarzaniu podst. elem. obrony indywidualnej aby poprawić refleks, szybkość i precyzję pracy rr i nn.

-przygotowaniu teoretycznym obejmującym wiad z zakresu:

a) stosowanej taktyki

b) ogólnych zasad drużynowego działania przeciwko określonym systemom atakowania

-tym, że w każdym systemie obrony spotykamy podobne sytuacje

-tym, że obrońcy muszą opanować sposoby sygnalizacji i porozumiewania się

-tym, że w planach taktyki obrony należy przewidzieć wszystkie przeciwdziałania i systemy obrony

W nauczaniu stosujemy formę ścisłą i fragmentów gry. Ćwiczenia w formie ścisłej powinny uwzględniać założenia taktyczne, zaś w formie fragmentów gry odtwarzać określone syt. w obronie i uczyć umiejętności elastycznego dostosowywania się do zmieniających się sytuacji.

W grze szkolnej wprowadzać:

-zmianę sposobu atakowania i obrony

-fragmenty typowe w określonym czasie gry

-gry kontrolne z obcym przeciwnikiem

Systematyka ćw. obrony zespołowej:

-Podst. ćw. techniki obrony o założeniu taktycznym

-Zajmowanie pozycji i pomoc w kryciu środkowego

-Ćw. obrony przeciw zasłonie:

*obrona syt. 2:2

*doskonalenie walki na szczycie zasłony (3:3)

-Ćw. podst. obrony ks w odl. 9m od kosza

-Nauczanie obrony stref

SPOSOBY ROZGRYWANIA ATAKU SZYBKIEGO

-po zebraniu piłki z tablicy po niecelnym rzucie do kosza-po zabraniu połki w strefie 4 nastepuje podanie do gracza strefy2, zawodnik 2jak najszybciej kozłuje w przód a jeśli możliwe podaje do 1so str.środkowej Po podaniu 2 biegnie w swoim pasie 3 w momencie zebrania piłki startuje w pasie bocznym Jako trailer biegnie5 a 4 zabezpiecza tyły

Jeżeli 4 podaje do 1 2i3 zajmują pasy boczne a trailerem jest5

Gdy zbiera5 może podać do2 ten do środkowego1 trailerem może być 4i5 gdy 2 nie może podac do strefy środkowej kozłuje do pasa srodkowego boczne zajmuja 1i4 trailerem będzie 3lub5 Gracz kozłujący może poruszać się bocznym pasem i po kilku kozłach podać do 1

Jeżeli piłka zbierze 1lub2 to ten z piłka rozpoczyna kozłowanie kierując się do pasa srodkowego boczne zajmuja 1i4 trailer5

-niecelnym rzucie wolnym-tak samo jak niecelny z gry

-celnym rzucie przeciwnika-zespół musi mieć zawodnika który po stracie punktu potrafi bardzo szybko przejść za linię końcową i wyprowadzić podanie Wprowadzajacymi piłke do gry powinni być ci zawodnicy, którzy znajduja się najbliżej kosza Wyrzucający nie może ustawic się pod tablica Zawodnik musi wiedzieć czy podaje do strefy krótkich podań czy stara się wykonac długie podanie w okolice środka boiska Kiedy rozpoczynamy od podania do rozgrywającego to boczne pasy zajmują najszybsi zawodnicy umiejacy rzucac z półdystansu Rozgrywajacy albo kozłuje o pasa środkowego albo podaje do drugiego rozgr.

-celnym rzucie wolnym-4i5 ustawieni blisko kosza w strefie gdzie będą zbierac piłki po ewentualnie niecelnym rzucie 3 znajduje się po stronie 5 i w przypadku niecelnego zastawia rzucającego 2 zajmuje miejsce za rzucającym poza 6,25 1 tez za 6,25 w strefie krotkich podan 5zanim piłka dotkie podłoża chwyta ją i biegnie za linie koncową podaje do1 który jeżeli to możliwe podaje do 2 w pasie środk. I biegnie swoim pasem 3 zajmuje drugi pas boczny

-przechwyceniu podania-drużyna która straciła piłke jest nieprzygotowana do obrony, zespół który przechwycił zwrócony jest twarza do atakowanego kosza co ułatwia stworzenie przewagi liczebnej Sposó przeprowadzenia uzależniony jest od miejsca przechwytu piłki Okolice linie srodkowej przechwytujący kozłuje i konczy kacje 1:0 lub 1:1 za nim powinien poruszac się partenr celem rozegrania 2:1 Partenerem gracza który przechwycił powinien być znajdujący się najbliżej niego Przebiega według rozegrania przewagi 2:1 Po wejściu w posiadanie okolicach bronionego kosza lub w strefie podan sytuacyjnych rozgrywamy tak jak po niecelnym rzucie

-rzucie sędziowskim

-wzdłuż linii bocznej boiska-przeprowadzany ponieważ zawodnicy wracaja do obrony zagęszczają środkowa część boiska, piłka może być pewnie i bezpiecznie przeniesiona na połowe przeciwnika, umożliwia szybsze rozpoczęcie ataku pozycyjnego jeżeli szybki będzie nieskuteczny Zasady nie odbiegają od organizacji ataku w srodkowej części boiska Pierwsze podanie wykonane jest po tej samej stronie po której piłka została zebrana Zawodnik który otrzymuje pierwsze podanie musi ustawić się twarzą do atakowanego kosza i po ocenie sytuacji wykonac podanie lub rozpocząć kozłowanie Zawodnik stojacy najdalej od bronionego kosza przebiega do pasa bocznego i otrzymuje drugie podanie

METODYKA SZYBKIEGO ATAKU

1Ćwiczenia mające na celu rozwój podstawowych predyspozycji i zdolności motorycznych, ze szczególnym uwzględnieniem szybkości oraz ćwiczeń kształtujących szybkość reakcji Te cechy można kształtować w całym procesie treningowym

2Cwiczenia mające na celu opanowanie techniki szybkościowej tzn. umiejętnego wykonywania wszystkich elementów techniki przy max szybkości w biegu, z równoczesnym przestrzeganiem podstawowych założeń taktycznych

-Prowadzenie piłki wzdłuż boiska w dwójkach i trojkach

-nauka chwytow piłki odbitej od kosza i pierwszego podania

-nauka zajmowania odpowiednich pozycji gdy piłka zostaje zdobyta

-nauka wyjscia do pierwszego podania

-nauka zajmowania pasów i przeprowadzania piłki przez środkową część boiska

-nauka rozgrywania przewag

-nauka 2szybkiego ataku- kontynuacja

3ćwiczenia właściwego, najbardziej odpowiedniego dla danego zespołu systemu gry szybkim atakiem

-ćw. W formie ścisłej

-wprowadzamy pozorujących obrońców

-agresywne krycie w określonych częściach boiska

-gra szkolna 5:5 na jeden kosz

-specjalizacja na poszczególnych pozycjach tylko z zawodnikami o wysokim stopniu zaawansowania technicznego

KONTYNUACJA SZYBKIEGO ATAKU-atakujący przeprowadzając kontratak powinni wykorzystać tez sytuacje gdy zawodnicy drużyny przeciwnej nie zajęli właściwej pozycji w obronie Dla powodzenia powtórzenia szybkiego ataku konieczne jest aby każdy z graczy wiedział jakie miejsce na boisku zająć, po przekroczeniu linii środkowej

ATAK POZYCYJNY-rozpoczyna drużyna z chwilą, gdy szybki nie powiódł się, ponieważ przeciwnik zdążył zorganizować zespołowa obronę Początkiem ataku poz. Jest umowny sygnał lub określone ustawienie na boisku, z którego rozpoczyna się zaplanowane akcje Rozmieszczenie zawodników powinno zagwarantować dogodne możliwości skutecznego działania w ataku Ustawienie zawodników na boisku determinuje w dużym stopniu sposób atakowania Organizacja współpracy atakujących w każdej akcji ma na celu ułatwienie wyjścia na dogodna pozycje do rzutu jednemu z graczy zespołu Im bliżej kosza znajduje się zawodnik kończący zagranie tym prawdopodobieństwo trafności rzutu będzie większe Zgodnie z pozycjami zajmowanymi przez zawodników wyróżniamy

1 podstawowy rozgrywający

2rzucający obrońca rozgrywający

3niski skrzydłowy

4silny skrzydłowy lub drugi środkowy

5srodkowy(center)

W każdym wariancie ataku szybkiego musza być przestrzegane wspólne dla wszystkich zasady

-ruchy zawodników bez piłki muszą być skoordynowane z ruchami piłki

-krótkie akcje muszą w efekcie przygotować dobre miejsce z którego atakujący będzie mogł oddać rzut do kosza

-stały ruch piłki i zawodników utrudni rozegranie zespołowej obrony

-zawodnicy muszą być przygotowani do zebrania piłki z tablicy po niecelnym rzucie własnym

-rozmieszczenie zawodników na boisku powinno zabezpieczać przed szybkim atakiem i kontratakiem przeciwnika

-opanowanie przez zawodników systemu wzajemnego porozumiewania

Myśląc o doborze taktyki atakowania winno się wziąć pod uwage skład osobowy jakim się dysponuje Należy przeanalizowac jakie SA dobre a jakie złe strony naszych graczy

Atak pozycyjny może być rozgrywany bez zawodnika środkowego, z jednym środkowym, z dwoma srodkowymi

ZASŁONY, KOMBINACJE DWÓJKOWE I TRÓJKOWE-W każdym systemie gry wielu udanych zagran dotyczy 2 lub 3 zawodników atakujących, którzy wykonuje określone ruchy przeciw obronie zdobędą pozycje do oddania rzutu na kosz Jeżeli zespół atakujący w wyniku tych ruchów uzyska w określonej strefie boiska przewagę liczebna lub taktyczną nad przeciwnikiem to z reguły efektym tej akcji będą zdobyte punkty Kombinacje mogą być rozgrywane pomiędzy dwoma lub trzema zawodnikami zarówno z wykorzystaniem jak i bez zasłon Takie akcje mogą wykonać rozgrywający pomiędzy sobą, skrz.z rozg, Roz ze środ. Oraz skrz. Ze srodk. A także rozg-rozgr-skrz i rozg-skrzy-srodk

Podstawa skutecznego współdziałania co najmniej dwóch zawodników zmierzającego do uwolnienia partnera spod kontroli obrońcy SA zasłony

Zasłona polega na zajęciu miejsca przez zasłaniającego na przypuszczalnej drodze poruszania się kryjącego Dzięki zasłonie partner który posiada piłke ma ułatwione zadanie aby wejść z piłką pod kosz, kozłując piłke zbliżyć się w kierunku kosza, wykonać rzut z dalszej odległości od kosza W wypadku gdy gracz zasłaniany nie posiada piłki zasłona umozliwia mu wyjscie na dogodną pozycje do otrzymania piłki

Zawodnik po podaniu piłki do współpartnera może wykonać zasłonę do piłki lub od piłki Zasłona może być wykonana w biegu lub w miejscu Zasłone w ruchu zawodnik wykonuje biegnąc blisko kryjącego na drodze jego prawdopodobnego poruszania się w obronie Wykonując zasłane w miejscu zawodnik ustawia się bardzo blisko kryjącego na jego drodze poruszania się Stopy ułożone równolegle w rozkroku, ustawione na szerokość barków Środek ciężkości obniżony przez ugięcie kończyn dolnych w stawach kolanowych Ręce skrzyżowane na klatce piersiowej która chronią przed ewentualnym kontaktem z przeciwnikiem Zasłony w miejscu mogą być wykonane z przodu, z boku i z tyłu

ABY ZASŁONA MOGŁA BYĆ WŁAŚCIWIE WYKORZYSTANA NAŁEŻY STOSOWAĆ SIĘ DO PONIŻSZYC UWAG

1zasłony bez opanowania podstawowych elementów indywidualnego atakowania nie przyniosą efektu

2wszyscy zawodnicy muszą umieć wykorzystać zasłony oraz wiedzieć kiedy i jak ścinac lub kozłowac po wykonaniu zasłony

3kiedy obronca kryje luźno lub jest ustawiony w pozycji pomocy atakujący powinien rzucać jeżeli jest zbyt daleko aby oddać rzut powinien otrzymać zasłone z przodu, zbliżyć się do zasłaniającego i sprzed niego oddac rzut

4zasłona jest skuteczna jeżeli obrońca kryje krótko

5kiedy zasóina została wykonana atakujący musi ścinać natychmiast ponieważ kryjacy ma ograniczona możliwość ruchu

6ustawienie zasłaniającego w stosunku do kryjąceo określa rodzaj zasłony a sposób wykorzystania wybiera zasłaniany

7bacznie obserwować reakcje obrońcy na zasłonę aby wybrać najwłaściwszy atak postepowania

8przy zasłonach z tyłu zawodnik ma do wybory dwie drogi poruszania się

METODYKA ZASŁON

-ćw. Specjalne w formie ścisłej

-ćw. Wykonywania zasłon na pozorującym ćwiczącym

-ćw. Wykonywania zasłon w sytuacji 2:1

-ćw zasłon w sytuacji 2:2

ATAK POZYCYJNY PRZECIW OBRONIE STREFĄ- Obrona strefa polega na kryciu przez każdego zawodnika zespołu broniącego, wyznaczonego pola gry Najczestrzym sposobem gry przeciwko tej obronie będzie szybki atak, którego celem jest zdobycie kosza zanim przeciwnik zajmie swoje miejsce w obronie Jeżeli szybki ataka jest nieskuteczny drużyna musi rozpocząc atak pozycyjny Należy mieć opracowane takie sposoby atakowania które przy zastosowaniu wielu wariantów będą skuteczne zarówno przy obronie2:1:2 jak i 1:2:2 czy tez 2:3 i 1:3:1 Dużą trudność stanowi dopasowanie odpowiedniego sposobu rozbijania obrony strefowej do możliwości i umiejętnoości zawodników Aby atak przeciwko strefie był skuteczny należy znaleźć odpowiedx na pytania z jakich pozycji w danym schemacie należy oddawać rzuty i czy mamy zawodników którzy będą gwarantowac wysoka skuteczność rzutów, w jaki sposób będzie można zbierac piłke z tablicy, jakie SA możliwości penetracji oraz wprowadzenia graczy, w jaki sposób przenieść gre na jedną strone celem uzyskania przewagi liczebnej oraz w jaki sposób możemy zapewnic asekuracje po stracie piłki Oprócz wyboru własnego systemu atakowania skuteczną grę zawodników warunkuje dokładna znajomość miejsca na boisku które SA dla obrońców trudne do pokrycia Pozwala to na dokonanie takich manewrów które pozwola wykorzystać słabe punkty obrony przeciwnika i z tych miejsc Zdbic punkty Dobór ustawienia zawodników zależeć będzie od sposobu obrony, warunków fizycznych atakujących od umiejętności gry tych zawodników w odpowiednim ustawieniu Bardzo waznym elementem przeciw obronie strefą jest zmuszenie obrońców poprzez szybką wymiane podań oraz ciągły ruch zawodników wbiegających w głąb strefy do przemieszczania się co przynosi przewie liczebna

ATAK PRZECIWKO OBRONIE KOMBINOWANEJ atak pozycyjny przeciwko obronie kombinowanej 4+1 Zadcaniem tej obrony jest wyeliminowanie najlepszego rzucającego zawodnika z druzyny atakującej w tym celu jest on kryty krótko i agresywnie od piłki zas pozostali kryja strefa Pozostali zawodnicy zajmują miejsce trudne do krycia a nastepnie przez szybkie podania piłki i niewielkie przesunięcie zdobywaja pozycje rzutowe Zawodnik kryty indywidualnie w wypadku uwolnienia się od obrońcy włącza się do akcji odensywnej

ZASADY NAUCZANIA:

-świadomości i aktywności- zawodnik powinien świadomie i aktywnie pracować nad podnoszeniem indywidualnych umiejętności i wiedzieć dlaczego to robi

-poglądowości- pokaz i objaśnienie, diagramy, tablice, filmy

-systematyczności- od łatwego do trudnego, realizowanie planu pracy, która wytycza kierunki szkolenia

-utrwalania

-przystępności i indywidualizacji- dostosowanie materiału do umiejętności ćwiczących, intensywność, rodzaj i treść ćwiczeń dostosowana do wieku, płci itd.

METODY NAUCZANIA:

-analityczna- rozłożenie elem. na proste części przy nauczaniu techniki. Stanowi uzupełnienie metody syntetycznej, rola pomocnicza.

-syntetyczna- nauczanie techniki danego elementu w całości

-kombinowana- S+A- pozwala mniej zdolnemu uczniowi na opanowanie trudnego dla niego elementu techniki

FORMY NAUCZNIA:

-zabawowa- uatrakcyjnienie zajęć przy elementach techniki, doskonalenie, pobudzenie i zainteresowanie dyscypliną sportową, współzawodnictwa

-ścisła- elem. tech. i taktyki, nie ma przeciwnika, dokładna P.W, ruchy, kolejność; cel- nauczenie, utrwalenie, doskonalenie (nawyki ruchowe, koordynacja, orientacja, refleks), kształcenie obustronne

-fragmenty gry- najważniejsza z form! Taktyka i technika. Stwarzamy warunki podobne do gry właściwej. Uczy się zachowania w zmieniających się sytuacjach gry oraz wyboru sposobu postępowania w zależności od interwencji przeciwnika.

-nauczanie przez grę:

Gra uproszczona- stosowana z początkującymi, wzbudzenie zainteresowania, zapału do dyscypliny. Nie egzekwowanie wszystkich przepisów gry.

Gra szkolna- w trakcie gr wyznaczenie konkretnych zadań do realizacji (technika, taktyka) np. gra do 10 podań.

Gra właściwa- opanowanie nauczanego materiału. Są to gry kontrolne (z udziałem zawodników z tej samej drużyny) oraz sparingi (z różnymi przeciwnikami). Gra prowadzona przez sędziego lub osobę nie związaną z drużyną.

PORUSZANIE SIĘ ZAWODNIKA W ATAKU BEZ PIŁKI:

- POSTAWA- pozycja rozkroczno-wykroczna, NN roztawione na szer. bioder, lekko ugięte w stawach biodrowych, kolanowych i skokowych. Stopy ustawione równolegle, na calej pow. Śr. ciężkości obniżony, ciężar rozłożony równomiernie na obie stopy, tułów nieco do przodu. Kończyny górne ugięte w stawach łokciowych, trzymane przed sobą, przygotowane do chwytu lub innego ruchu.

-START-BIEG- Krok biegowy- sposób poruszania się po boisku, ruch zapoczątkowuje pięta N zakrocznej, NN ugięte. Bieg do kontrataku- na śródstopiu. Ustawienie stóp rozkroczno-wykroczne.

-ZATRZYMANIE- Stanowi część składową elementów takich jak zmiana kierunku biegu, rzut w wyskoku itd.

Na jedno tempo- przez wykonanie naskoku i równoczesne ustawienie stóp na podłożu

Na dwa tempa- przez kolejne stawienie stóp na podłożu (w wykroku)

Przez mały wypad w przód.

-ZMIANA TEMPA BIEGU- uwolnienie się od obrońcy i wyjście na dogodną pozycje do oddania rzutu. Nauczamy we fragmentach gry.

-ZMIANA KIERUNKU BIEGU- przez zatrzymanie i start w przeciwnym kierunku-zwrot na śródstopiu i odbicie z podłoża N zewn., a następnie wewn. N zewn. Ustawiona do kierunku biegu i bieg. Może być lekkie odchylenie tułowia w przód- przyspieszenie.

Przez wyhamowanie nogą wykroczną, przeciwną do kierunku startu- przeniesienie ciężaru ciała na nogę wykroczną zewn., obniżenie śr. ciężkości, półobrót na śródstopiu i palcach oraz odbicie z równoczesnym przeniesieniem nogi wewn. do nowego kierunku biegu.

Przez wykonanie obrotu- poprzedzone zatrzymaniem na jedno lub dwa tempa.

METODYKA:

-pokaz i objaśnienie

-ćw. wyrabiające sprawność ogólną

-różne formy biegu (ze zmianami, na sygnał dźwiękowy/ wzrokowy)

-krok biegowy i sprint

-poszczególne manewry indywidualnego poruszania się po boisku w ataku bez piłki

ĆWIECZENIA:

1. bieg dookoła sali, na sygnał zmiana tempa biegu

2. na sygnał półobrót- bieg tyłem, drugi sygnał- półobrót i przyspieszenia

3. bieg z obrotami

4. na sygnał zatrzymanie na jedno/ dwa tempa

5. na jeden sygnał przyspieszenia na drugi zatrzymania

6. trójkami na końcowej linii boiska- sygnał-bieg, sygnał- zatrzymanie (kolejna trójka)

7. bieg po przekątnej boiska, zmiana kierunku. Bieg przez zatrzymanie.

8. zmiana kierunku przez półobrót

9. zmiana kierunku przez wyhamowania na N wykrocznej

10. wzdłuż linii boiska-przy każdej linii zatrzymanie

CHWYTY I PODANIA:

Fazy nauczania:

1. Pokaz i objaśnienie mające na celu dokładne zapoznanie ćwiczącego z prawidłowym wykonaniem elem. oraz jego zastosowaniem w grze.

2. Nauczanie i doskonalenie elem. techniki początkowo w warunkach najprostszych i najprzystępniejszych dla ćw. Stosowanie ćw. pomocniczych i wprowadzających oraz ćw. W formie zabawowej i ścisłej.

3. Nauczanie i doskonalenie w warunkach zbliżonych do zawodów. Stosowanie ćw. w formie fragmentów gry oraz gry szkolnej.

4. Doskonalenie w czasie gry właściwej.

RODZAJE CHWYTÓW:

-chwyt górny (dosiężny, doskoczny)- stosujemy go, gdy piłka leci powyżej głowy; aby wejść w jej posiadanie zawodnik musi wyciągnąć kończyny górne aż do całkowitego ich wyprostu, gdy piłka leci wyżej- należy wykonać wyskok jednonóż/ obunóż, a po wylądowaniu na podłoże, chronić piłkę przed przeciwnikiem

-chwyt półgórny- piłka chwytana na wys. pasa biodrowego do głowy, ruch k.górnych w kierunku piłki, rr ugięte grzbietowo w st. prom-nadgarstk., kciuki i palce wskazujące skierowane znajdują się w bliskiej odległości od siebie. Palce rozluźnione, szer. rozstawione tworzą wraz z dłońmi rodzaj pow. wklęsłej. W chwli kontaktu piłki z palcami kończyny górne, stopniowo zginane w st. łokciowych, zmniejszają szybkość jej lotu

-chwyt dolny- gry tor lotu piłki znajduje się poniżej pasa biodrowego; dłonie zwrócone są na zewn., palce skierowane w przód w skos w dół; postawa obniżona przez ugięcie k. dolnych, w zależności od wys.lotu piłki; przy podaniu kozłem zwracamy uwagę na kąt odbicia piłki od podłoża

-chwyt z podłoża- gdy piłka toczy się po podłożu; śr. ciężkości wyraźnie obniżony, LN w wykroku (gdy piłka „zagarnięta” z prawej str.tuł.), PR o szer. rozstawionych palcach, ułożona dłoniowo „podbiera” piłkę z podłoża w kierunku biegu, LR przytrzymuję ją z góry z przodu; po przejęciu-kozłowanie, podanie lub rzut do kosza

-chwyt jednorącz- wykorzystywany w wyjątkowych sytuacjach, częściej przez zawodników środkowych;

-chwyt sytuacyjny- gdy piłka leci w dość znacznej odl. od zawodnika lub przy zbieraniu piłki od tablicy; po aktywnym wyjściu (doskoku) do piłki zawodnik przyjmuje ją na wyciągniętą rękę (bliższą piłki) z natychmiastowym „głośnym” dochwytem drugą R.

RODZAJE PODAŃ:

-podanie oburącz z przed kl. piersiowej - najczęsciej stosowane podanie; postawa: w małym wykroku, stopy ustawione równolegle (palce skierowane dośrodkowo), stopy rozstawione trochę szerzej niż na szer. bioder, ciężar równomiernie rozłożony na obie kończyny-ugięte we wszystkich stawach, postawa stabilna; piłka 3mana na wys. kl. piersiowej, palce RR szer. rozstawione, obejmują piłkę z tyłu i z boku, kończyny ugięte w st. łokciowych-blisko tuł.; wyrzut piłki następuje poprzez wyprost NN i RR we wszytskich stawach, oraz zgięciu dłoniowym w st. prom.-nadgarstk., których osie poprzeczne są ułożone są w ostatniej fazie wyrzutu skośnie do wewn., palce kierowane są w dół-nadaje to rotacje piłce (celniejsze podanie), piłka powinna być podawana równolegle do podłoża, pomocny jest wykrok w przód N zakroczną w kierunku toru lotu piłki

Metodyka nauczania podania oburącz sprzed kl. piersiowej:

Chwytów i podań uczymy jednocześnie, metodą syntetyczną,

-ćw. oswajające z piłką (np. kręcenie piłki na palcu, uderzenia otwortą dłonią o piłkę-zwiększając częstotliwość, przerzucanie piłki z ręki do ręki nad głową, krążenia piłki, przetaczania, przerzuty itd.)

-gry i zabawy oraz ćw. w formie zabawowej

-ćw. w formie ścisłej (podania w parach, zwiększanie siły podania poprzez wykrok N zakroczną, zwiększanie odl., w ruchu, na sygnał itd.)

-doskonalenie podań w formie ścisłej (w miejscu, w prostych ukł. ćw.w dwójkach, w dwuszeregu, na obwodzie koła, wprowadzając większą liczbę piłek)

-podanie oburącz z nad głowy- na bliższe odl., szczególnie gdy obrońca znajduje się w bezpośr. odl. od podającego; najczęście stosowane po chwycie piłki lecącej ponad głową; postawa: wykroczno-rozkroczna, NN lekko ugięte, ciężar ciała równomiernie rozłożony na cąłe pow. stóp, piłka trzymana nad głową, palce RR szeroko rozstawione, ułożone z tyłu i lekko z boku piłki, KG ugięte w st. łokciowych i wysunięte w przód; przy podaniu prostujemy NN i przenosimy ciężar ciała na śródstopie, a KG zostają wyprostowane w st. łokc. i wysunięte w przód na wys. głowy; rr zostają mocno zgięte w st. prom.-nadg., palce szer. rozstawione, opuszczone w dół; po podaniu KG pozostają na wys. barków;

-podanie oburącz dołem- ma zastosowanie przy wykonywaniu zasłon (tzw. podanie „z ręki do ręki”); postawa: ustawienie NN j.w; po podaniu; po podaniu piłki jest ona przeniesiona na P/L str. tuł., i jest trzymana blisko biodra na jego wys., KG ugięte w st. łokc. skierowanych na zewn. w celu osłony piłki, piłka trzymana po str N zakrocznej; KG zostają wysunięte w przód do wyprostu w st. łokc., dłonie w przedłużeniu przedramienia, ciężar ciała zostaje przeniesiony na śródstopie N wykr.w mom. wyrzutu piłki, podczas przekazywania piłki RR opuszczają piłke-„zawieszają” ja w pow.;

-podanie oburącz kozłem- najczęściej gdy jesteśmy kryci przez wys. obrońcę,; postawa: j.w, piłka trzymana jest na wys.pasa, palce ułożone na piłce podobnie jak przy podaniu sprzed kl. piersiowej, KG ugięte w st. łokciowych-blisko tułowia, łokcie lekko odwiedzione w bok; wyprowadzenie podania przez całkowity wyprost w st. łokciowych i wysunięcie ich w przód w kierunku podłoża, w ostatniej fazie następuje zgięcie grzbietowe rr w st. prom-nadg., a w chwili wyrzutu zastają zgięte dłoniowo, w tym samym czasie KD ugięte we wszystkich stawach- przy wyprowadzeniu podania prostują się, ciężar ciała zostaje przeniesiony na N wykr., stopa N zakr u trzymuje kontakt z podł. Przez śródst. i palce lub zostaje przeniesiona w kierunku podania;

-podanie jednorącz- na dłuższe odl, zwłaszcza w ataku szybkim; postawa: w wykroku, N zakr. jednoimienna z R podającą, c.c. nieznacznie na N zakr., piłka trzymana na wys. głowy, palce PR są z tyłu na piłce, dłoń zgięta grzb. w st. prom-nagd., palce LR przytrzymuja piłkę z przodu, KG ugięte w st. łokciowym, R niemal pod kątem prostym do tułowia,P st. łokc. wysunięty nieco w przód przed piłkę, L w bok w dół; nieco z ustawienie po skosie do kierunku podania; w chwili podania nast. lekki obrót R. Bez skrętu tułowia i wyprowadzenie KG w przód równolegle do podłoża do wyprostu w st.łokc., w ostatniej fazie opuszczenie dłoni w przód o palcach szer. rozstawionych, druga kończyna opuszczona w dół blisko tułowia,; wyprost NN;

-podanie hakiem- stosujemy gry zawodnik kryjący znajduje się blisko podającego; podczas ataku szybkiego, w sytuacjach 2:1; w ust bokiem do kierunku podania, głowa do partnera, piłkę trzymaną oburącz przenosimy z P str. ciała na wys. poniżej obręczy barkowej, PR odwiedziona w bok, nieznacznie ugięta w st. łokciowym i mocno ugięta w st. prom-nadg.ułozona z tyłu piłki, lewa podtrzymuje; początkowo piłka w obu RR, następnie przonosimy do PR, przez obrót w st. ramieniowym unosimy bokiem ruchem zamachowym w górę i w momencie wyrzutu prostujemy w st. łokciowym, równoczesnie R zginamy dłoniowo a szer. rozstawione palce opuszczamy w dół;

-podanie jednorącz kozłem-np. przy rozgrywaniu sytuacji 2:1;

-podanie jednorącz dołem

-podania sytuacyjne: tyłem wokół tułowia, „flip”, „lob”

KOZŁOWANIE PIŁKI:

-kozłowanie niskie- gdy zawodnik znajduje się pod kontrolą obrońcy i w bezpośrednim z nim kontakcie; piłka odbija się nie wyżej niż do wys. kolan;

-kozłowanie wysokie- do wys. bioder, stosowane gdy gracz ma przed sobą wolną przestrzeń i jak najszybciej pragnie zbliżyć się do kosza

Technika kozłowania:

-kozłowanie w miejscu- w poz. rozkr-wykr., kozłuje piłke po str. N zakr., Kd ugięte we wszystkich stawach, śr. ciężkości mocno obniżony i przeniesiony nieznacznie w przód, prawidłowa postawa umożliwia szybki start i przejście do kozłowania w biegu, ćw. kozłuje piłkę z P i L str blisko tułowia, do wys. kolan, popychając piłkę z góry szer. rozstawionymi palcami w kierunku podłoża, praca KG polega gł. na prostowaniu i zginaniu w st. łokciowym oraz prom-nadg.;

-kozłowanie w biegu- piłka prowadzona z boku tułowia, palce RR kontaktują się z piłką, ułożone nieco z tyłu piłki,

-zatrzymanie po kozłowaniu- w momencie ostatniego odbicia, na jedno lub dwa tempa;

-zmiana tempa kozłowania-zwalnianie lub przyspieszenie, musza być zsynchronizowane z kozłowaniem

-zmiana kierunku kozłowania- poprzez zmianę ręki (wykonanie kozła przed sobą, za plecami, między NN, wykonanie półobrotu lub obrotu)

NAUCZANIE KOZŁOWANIA:

1. pokaz i objaśnienie

2. ćw. oswajające z piłką („żonglerka z piłką”)

3. Kozłowanie piłki w miejscu, w marszu i w biegu prawą, a następnie lewą ręką (niska postawa kozłująca)

4. Starty i zatrzymania kozłującego na sygnał wzrokowy lub słuchowy

5. Kozłowanie piłki ze zmianą tempa i kierunku kozłowania (poprzez wykonanie kozła rzed sobą, kozłowanie za plecami, zmianę ręki z półobrotem i obrotem)

6. Kozłowanie w asyście przeciwnika.

RODZAJE RZUTÓW:

-rzuty wykonywane z bezpośr. odl.:

(w biegu po podaniu; z półobrotem w biegu, po podaniu, w miejscu; hakiem w biegu, po podaniu, w miejscu; wszystkie wymienione rzuty po kozłowaniu piłki)

-rzuty wykonywane z dalszej odl.:

(pozycyjny z miejsca, w wyskoku po podaniu, w wyskoku po kozłowaniu piłki, w wyskoku z miejsca)

-rzuty sytuacyjne: dobitka, rzuty wolne, wsady

-rzuty wykonywane przez zawodnika środkowego

RZUT DO KOSZA Z BIEGU PO PODANIU:

Poprzedzony jest wykonaniem przez zawodnika przeskoku. Zawodnik wbiegający z prawej strony kosza przed chwytem piłki wykonuje odbicie z NL, lądując w momencie przejęcia piłki na NP. następnie wykonuje krok i równoczesne odbicie z podłoża NL; najdogodniejsza pozycje-pod kątem 45° do tablicy; pierwszy krok przeskoku powinien być stosunkowo długi, wykonywany płynnie i nisko nad podłożem, drugi- krótszy, a jego efektem powinno być najtrafniejsze ustawienie stopy do odbicia i wykonanie max odbicia wzwyż; lądowanie następuje na obie nn lub nogę przeciwną odbijającej;

RZUT PO KOZŁOWANIU:

Poprzedzony jest wykonaniem przeskoku. Zawodnik kozłujący chwyta piłkę oburącz, stawiają NP., która zapoczątkowuje przeskok, kozłujacy piłkę np. PR, najczęściej wykonuje ostatnie uderzenie piłki o podłożę w czasie obciążenia NL, reszt j.w;

RZUT POZYCYJNY (jednorącz z miejsca):

Wykonywany po zatrzymaniu zawodnika w dalszej odl. od kosza- z dystansu- lub bliżej- z półdystansu. Piłka jest trzymana na wys. brody, przy zachowaniu linii celowania oko-piłka-kosz, przebiegającej nad piłką lub nad głową, gdy linia celowania przebiega pod piłką. Zawodnik stoi w postawie rozkr-wykr., KD ugięte, tułów prosty, lekko pochylony do przodu, linia barków prostopadle do kierunku rzutu, piłka trzymana dwiema rr na wys. brody blisko ciała. Palce obu rr trzymające piłkę są max. Odwiedzione od siebie i zgięte grzbietowo. PR z tyłu piłki, LR z dołu lekko z przodu; wyrzut piłki poprzedza obniżenie pozycji, z równocześnym prostowaniem KD i wznoszeniem ich w górę- ponad głowę, w ostatniej fazie spoczywa tylko na palcach ręki rzucającej, równocześnie w wyprostowaniem PR następuje grzbietowe zginanie R, końcowy kontakt z piłką mają 3 środkowe palce, dłoń do podloża, palce szer. rozstawione; minimalne wspięcie na śródstopie i po rzucie powrót do P.W;

RZUT Z WYSKOKU:

Po chwycie piłki zawodnik trzyma ją na wys. kl. piersiowej, blisko tułowia; KG mocno ugięte w st.łokc, palce PR z tyłu, lekko z boku piłki, RL również z tyłu,lekko z boku; postawa rozkr-wykr. na całych stopach, PN lekko z przodu, ciężar ciała rozł. równom., następuje obniżenie śr. ciężkości, dynamiczny wyprost w stawach, odbicie od podłoża i wzlot ciała pionowo w górę; piłka zostaje przeniesiona wzdłuż linii śr. ciała nas głowę, wyrzut piłki w momencie, kiedy ciało przestaje się wznosić; po wyrzucie PR pozostaje jesczze chwilę wyprostowana w górze wraz ze zg. dłon. R, lądowanie w miejscu odbicia- przez śródstopie, amortyzujemy przez zgięcie w stawach i przyjmujemy p.w;

NAUCZANIE RZUTU POZYCYJNEGO:

1. Pokaz i objaśnienie

2. Rzut jednorącz (bez kosza). W dwójkach naprzeciwko siebie- zwracać uwagę na poprawność ruchu.

3. W ustawieniu wzdłuż boiska (3m od ściany)- każdy z piłką wykonuje rzuty

4. Dwóch zawodników w odl 5-6m od siebie, trzeci w śr. trzyma rr zniesione w górę; zewn wykonuja rzuty do siebie ponad rr środkowego;

5. rzuty z bliskiej odl. na kosz, rzut nie musi być celny, lecz prawidłowo wykonany

6. Doskonalenie formy ruchy i celności rzutu w różnych rodzajach ćw. oraz z różnych miejsc

7.rzut jednorącz w asyście przeciwnika

(dla początkujących przydatne będą ćw. w pozycjach izolowanych-siad, leżenie)

NAUCZANIE RZUTU W BIEGU PO PODANIU:

1. Pokaz-objaśnienie.

2. Rzut jednorącz spod kosza.

3. Rzut jednorącz z podskokiem (odbicie obunóż spod kosza)

4. Rzut jednorącz po wykonaniu kroku i odbicia N przeciwną R rzucającej (w dwójkach). Przy rzucie PR ćwiczący stoi w poz. zakr-wykr z LN w zakroku, przenosząc LN w przód wykonuje na niej podskok z równoczesnym wykonaniem rzutu;

NAUKA PRZESKOKU BEZ PIŁKI:

1. W odl 4-5m od kosza (z P/L str) położony materac, w rzedzie 5 m od materaca- ćw wybiega, wykonuje przed materacem odbicie z NL, ląduje za materacem NP., wykonuje krok i odbicie z NL, markuje rzut do kosza

2. Bieg wokół sali, na sygnał przeskok i wykonywanie rzutu

3. Ćw. wykonują przeskok pod koszami znajdującymi się na sali

4. Bieg dookoła sali wykonując przeskok przez rozłożone na sali przeszkody

5. w odl. 4-5m od kosza z P str. położony materac, pierwszy z rzędu wybiega trzymając piłke, wykonuje przeskok przez materac i w wyskoku stara się dotknąć piłką siatki kosza (rr max. wyprostowane), lądowanie na dwie NN

6. ust. j.w; z boku materaca stoi prowadzący lub ćw. i na wyciągniętej R trzyma piłkę, pierwszy z rzędu wybiega i w chwili wykonywania przeskoku zabiera piłkę z dłoni, wykonuje

drugi krok i rzut do kosza

7. j.w., z tym że stały podaje piłkę do wybiegającego, najpierw z krótkiej odl, potem troche dalej od materaca

8. Ćw. ustawieni w rzędzie, z prawej str. kosza w odl. 6-8 m. Pierwszy z rzędu wyrzuca piłkę w górę w przód, chwyta wykonując przeskok, a następnie rzuca do kosza; to samo po odbiciu piłki kozłem od podłoża;

9. rzut w biegu wykonywany w formie ścisłej

NAUCZANIE RZUTU PO KOZŁOWANIU:

1. Pokaz-objaśnienie

2. Rzut po wykonaniu jednego kozła

3. każdy z piłką w szeregu wzdłuż boiska (4m od ściany), PN w zakroku, LN w wykroku, kozioł PR, jednocześnie NP. przenosi w przód, chwyta piłkę odbitą od podłoża, wykonuje krok NL i wyprowadza rzut; należy zwracać uwagę na to, aby nie przenosić PN w przód przed odbiciem się piłki od podłoża;

4. ćw. jak wyżej tylko w ustawieniu z prawej str. kosza

5. j.w tylko dwa kozły przed wprowadzeniem rzutu

6. forma właściwa rzutu po kozłowaniu (od połowy boiska)

NAUCZANIE RZUTU W WYSKOKU Z MIEJSCA:

1. w dwójkach, piłka na parę, os. z piłką rzuca ją oburącz z dołu nad głowę partnera, który mus wyskoczyć i złapać piłkę w pow.,

2. podania piłki w wyskoku

3. bezpośr. pod tablicą, piłka 3mana na wys. kl. piersiowej, wyskok z równoczesnym przeniesieniem piłki nad głowę i rzut i tablicę

4. odbicie piłki o tablicę w wyskoku z odbicia obunóż (indywidualnie określamy ilości odbić lub następny z rzędu podbiega i odbija piłkę)

INDYWIDUALNY ATAK- GRA 1:1:

Powodzenie indywidualnego ataku uzależnione będzie od: zdolności oceny działań obronnych przeciwnika, oddalenie od kosza, lokalizacji piłki; ustawienie współpartnerów i ich kryjących; stopnia poziomu wyszkolenia specjalistycznego i umiejętności wykorzystania wszystkich wyuczonych manewrów atakujących;

Jego skuteczność zależy od: szybkiego i zdecydowanego wykonania manewru „ścinania” i „obiegania” po podaniu piłki; dokładnego i w odpowiednie miejsce skierowanego podania do wybiegającego zawodnika, który w tym czasie utrzymuje stały kontakt wzrokowy z posiadającym piłkę; zakończenie akcji- przez wykonanie przy pełnej szybkości rzutu na kosz w biegu lub po kozłowaniu

---