DYSCYPLINY OLIMPIJSKIE:
1. UJEŻDŻENIE:
KONKURENCJA JEŹDZIECKA MAJĄCA NA CELU PREZENTACJĘ STOPNIA WYSZKOLENIA KONIA I JEGO POROZUMIENIA Z JEŹDŹCEM. Charakteryzuje ją elegancja oraz precyzja zarówno w wykonaniu zadanego programu jak i w dyskretnym działaniu pomocy. Ujeżdżenie stanowi też jedną z prób w WKKW i powożeniu
Programy ujeżdżeniowe:
A)Konkursy ogólne- konkursy te są rozgrywane na zasadach ogólnych i mają na celu wyłonienie najlepszej pary. Ocenie podlega nie tylko wrażenie ogólne z przejazdu, predyspozycje i umiejętności jeźdźca i konia, ale także ocena każdego elementu programu, precyzja jego wykonania oraz dosiad i oddziaływanie jeźdźca, chody, impuls i posłuszeństwo konia.
* klasa L (1-8)
* klasa P (1-12)
* klasa N (1-12)
* klasa C (1-10)
* klasa CC (1-9)
* klasa CS (1, 2A, 2B, 3, 4, 5, 6, 7)
B)Konkursy dla młodych koni:
Prawo startu w tych konkursach mają tylko konie w odpowiednim wieku. Konkursy te mają na celu między innymi przygotowanie do Mistrzostw Polski Młodych Koni i muszą być sędziowane według zasad obowiązujących na Mistrzostwach. W konkursach tych najważniejsza jest ocena możliwości (predyspozycji) konia, jako przyszłego konia ujeżdżeniowego.
Wykonanie programu oceniane jest bardziej pod względem tendencji w wykonaniu (treningu), jakości chodów oraz ogólnego wrażenia (impuls, swoboda, rytm), niż precyzji jego wykonania i oddziaływania jeźdźca. Pary sędziowane są przez komisję wystawiającą jedną ocenę ogólną w skali od 0 do 10 punktów, z dokładnością do 0,1 punktu. Różnice w sędziowaniu mają między innymi swe odzwierciedlenie w odmiennym od konkursów zwykłych arkuszu ocen do wpisywania wyników. Dokładne zasady rozgrywania konkursów dla młodych koni umieszczone są w Biuletynie Polskiego Związku Hodowców Koni nr 14 (2003) z lutego 2003 w postanowieniach szczegółowych, dotyczących dyscypliny ujeżdżenia.
* konie 4-letnie (L1-MK4, L3-MK4, P1- MK4)
* konie 5-letnie (eliminacje do MPMK, MPMK)
* konie 6-letnie (eliminacje do MPMK, MPMK)
C) KONKURS DLA ZAWODNIKÓW
P10-R
N10-R
C10-R
W konkursach tych ocenie podlegają jeźdźcy, ich umiejętności i stopień zaawansowania, a tym samym umożliwiają rywalizację jeźdźców dosiadających koni o zróżnicowanych możliwościach ruchowych. Głównym ich celem jest sprawdzenie, czy wyszkolenie podstawowe jeźdźca zmierza we właściwym kierunku.
Umiejętności jeździeckie ustawione są na pierwszym planie, natomiast jakość dosiadanych koni nie powinna odgrywać zasadniczej roli. Ocenie podlega sposób przygotowania i wykonania przez jeźdźca poszczególnych elementów programu. Ocena końcowa - podobnie, jak w przypadku sędziowania konkursów dla młodych koni - jest oceną w skali od 0 do 10 punktów, z dokładnością do 0,10 punktu. Ocena zawodnika wystawiana jest na podstawie przejechanego programu, w oparciu o uwagi sędziów zamieszczone w arkuszu. Kryteriami zasadniczymi oceny są: dosiad, pomoce (ich skuteczność i umiejętność użycia), wpływ jeźdźca na wykonanie programu, a także wpływ jeźdźca na rytm, rozluźnienie, kontakt, impuls, wyprostowanie, zebranie(obniżenie bioder, przeniesienie środka ciężkości w kierunku zadu, odciążenie przoduruch staje się lżejszy, elastyczniejszy, szyja wyniosła) i posłuszeństwo konia.
W wystawionej ocenie musi być zawarta podstawowa myśl, że tylko przepisowy dosiad umożliwia prawidłowe użycie pomocy, a tym samym efektywne oddziaływanie na dosiadanego konia. Pomyłki karane są w sposób następujący:
I pomyłka - (-) 0,2 pkt.,
II pomyłka - (-) 0,4 pkt.,
III pomyłka - eliminacja.
Konkursy ujeżdżenia mają na celu pokazanie stopnia podporządkowania konia jeźdźcowi i ich wzajemnego porozumienia.
Jest to konkurencja niezwykle trudna, gdyż pomoce stosowane przez zawodnika powinny być tak dyskretne, aby widz odnosił wrażenie, że koń nawet najtrudniejsze ewolucje wykonuje z własnej woli.
Wszyscy zawodnicy w danym konkursie wykonuję ten sam program.
Konkursy Kűr- dowolny układ pod muzykę, według określonego programu; pokazy bardzo widowiskowe
Zawody rozgrywane są na prostokątnym placu o wymiarach 20 x 60 m lub 20 x 40 m zwanym czworobokiem. Jest on ogrodzony płotkiem o wysokości do 30 cm. Na obwodzie umieszczone są tabliczki z literami, które pozwalają precyzyjnie opisać trasę przejazdu. Układ liter jest stały i jednakowy na całym świecie. Wjazd znajduje się zawsze w literze A
Zawody okręgowe może sędziować od 1 do 3 arbitrów, których stanowiska znajdują się przy literach H, C, M. Na imprezy ogólnopolskie zaleca się obsadę 5-osobową (dodatkowo przy literach B i E), obowiązkową na zawodach rangi mistrzowskiej. Sędziowie oceniają poprawność wykonania poszczególnych ruchów, przejść z jednego chodu do drugiego, precyzję rysunku figur.
Każdy element jest punktowany od 0- za ruch niewykonany do 10- za ruch wykonany doskonale. Niektóre ruchy punktowane są podwójnie np.. stęp wyciągnięty: chody wyciągnięte prezentuje się na przekątnych lub długich ścianach czworoboku.
Na końcu arkusza sędziowie podają 4 dodatkowe oceny ogólne za:
Chód- swoboda i regularność
Impuls- dążność do ruchu na przód, elastyczność kroków, rozluźnienie grzbietu, zaangażowanie zadu
Posłuszeństwo- uwaga i zaufanie, harmonia, lekkość wykonania, przyjęcie wędzidła
Dosiad jeźdźca i poprawność użycia pomocy
Kolejne pomyłki w przejeździe to odpowiednio 2, 4, 8 pkt karnych. Czwarty błąd powoduje eliminację, ale zawodnik ma prawo dokończyć przejazd. Eliminuje również wyjście konia wszystkimi czterema nogami poza ogrodzenie czworoboku.
Dla lepszego odzwierciedlenia poziomu wykonanego programu podaje się % zdobytych punktów w stosunku do max liczby. Za przyzwoity uznaje się już wynik w granicach 55%.
Ze względu na stopień trudności konkurs został podzielony na klasy: L, P, N, C, CC, CS. Najtrudniejsze programy wyższych klas mają swoje odrębne nazwy: Prix Saint Georges, Intermediaire I i II , Grant Prix , Grant Prix Special
Najłatwiejszy konkurs dotyczy klasy L i może być rozgrywany na najmniejszym czworoboku (20 x 40 m). Jest to konkurs dla młodych koni (od 4 lat) i debiutujących jeźdźców. Program obejmuje chody:
stęp pośredni
kłus roboczy
galop roboczy
oraz przejścia:
kłus roboczy- zatrzymanie- stęp pośredni
stęp pośredni- kłus roboczy- stęp pośredni
kłus roboczy- galop roboczy- kłus roboczy
W klasie P czworobok ma pełne wymiary i dochodzą nowe elementy: wężyk o dwóch łukach przy ścianie, cofanie (4 kroki), galop pośredni i kontrgalop.
W klasie N pojawiają się chody boczne, zatrzymanie z galopu, zwykła zmiana nogi w galopie, półpiruety w stępie, serpentyna o 6 łukach w galopie, 5 kroków cofania.
W klasie C dochodzą: pojedyncze lotne zmiany w galopie, ośmiometrowe wolty (wolta- duże koło zataczane podczas jazdy konnej) w galopie, 6 kroków cofania, chody wyciągnięte.
W klasach najwyższych można zobaczyć jeszcze piaf i pasaż, układy są długie i skomplikowane.
W konkursach klas L, P, N obowiązuje kiełznanie wędzidłowe. Dopiero od klasy C wolno stosować munsztuk w połączeniu z wędzidłem. Zabronione są gumki wędzidłowe tzw. ślinianki oraz wytoki, wszelkiego rodzaju wypinacze, których można używać wyłącznie do lonżowania. Dyskwalifikacją grozi wjazd konia na czworobok w ochraniaczach lub bandażach.
Przed sygnałem startu jeździec może okrążyć czworobok, żeby przywitać się z sędziami. Po zakończeniu przejazdu opuszcza plac stępem na długiej wodzy.
Figury na czworoboku:
1- zmiana kierunku po przekątnej
2- półwolta
3- wolta
4- półwolta odwrotna
5- zmiana kierunku i powrót na ścianę w tę samą stronę
6- zmiana kierunku przez linię środkową czworoboku
7- trzy ciągi od linii środkowej: w lewo, w prawo, w lewo
8- ósemka z dwóch dziesięciometrowych kół
9- serpentyna o czterech zakrętach
10- zmiana kierunku przez ujeżdżalnię
Cel ujeżdżenia to harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia, wyszkolenie konia lekko niosącego jeźdźca, zrównoważonego, elastycznego, dobrze i szybko reagującego na polecenia. Dobrze ujeżdżony koń sprawia wrażenie, że wykonywanie nawet najtrudniejszych ćwiczeń przychodzi mu bardzo łatwo. Koń i jeździec powinni reprezentować wspólnie harmonię i elegancję, płynność ruchów, spokój, równowagę i wzajemne porozumienie.
Według statystyk Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej ujeżdżenie jest drugą po skokach dyscypliną jeździecką pod względem popularności i liczby uprawiających ją zawodników. Dwie najlepsze polskie zawodniczki zaczynają już liczyć się na światowych arenach. 23 miejsce Anny Bienias na Światowych Igrzyskach Jeździeckich w Rzymie oraz 11 miejsce Małgorzaty Morsztyn w Finale Pucharu Świata w 2001 r., to jak do tej pory nasze najlepsze wyniki w tej dyscyplinie.
SKOKI PRZEZ PRZESZKODY
Skoki przez Przeszkody to najpopularniejsza i najczęściej pokazywana w mediach dyscyplina jeździecka. Pierwsze oficjalne zawody w skokach przez przeszkody zorganizowano w 1864 roku w Dublinie i sport ten został umieszczony w programie igrzysk olimpijskich począwszy już od drugiej olimpiady nowożytnej rozegranej w 1900 roku w Paryżu.
Zawody w skokach przez przeszkody odbywają się na placu konkursowym /parcour/, na którym w zależności od klasy i rodzaju konkursu ustawionych jest od 8 do 15 przeszkód. Podstawowe rodzaje przeszkód to stacjonata, oxer, tripplebarre, mur, bramka i rów z wodą.
Trudność konkursów jest stopniowana według specjalnego systemu klas odnoszącego się do wieku koni i umiejętności zapisujących się do nich par: jeździec-koń. W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone miedzy innymi maksymalną wysokością przeszkód:
Klasa LL- do 80 cm,
Klasa L do 100 cm
Klasa P - do 110 cm
Klasa N- do 120 cm
klasa C - do 130 cm
klasa CC1 - do 140 cm
Klasa CC-2 - do 150 cm
Klasa CC-3 - powyżej 150 cm
Stopień trudności toru przeszkód jest precyzyjnie skorelowany z listą startową konkursu, jego rodzajem i klasą oraz rangą imprezy. Jego konstrukcja opiera się na odpowiednim dopasowaniu zadań parkurowych, które wynikają: z optyki i rozmiarów przeszkód, z dystansów pomiędzy nimi, kształtu linii całkowitego przebiegu w konkursie, w tym geometrii zakrętów oraz geometrii linii na określoną ilość kroków galopu /foule/.
Zawody w skokach odbywają się na placu zwanym parkurem (z franc. PARCOURS). Znajdujące się na nim przeszkody mogą stać pojedynczo lub tworzyć kombinacje: szeregi i linie.
Zawodnik wjeżdża na parkur kłusem lub galopem, kłania się sędziemu i czeka na sygnał startu (zwykle dzwonek lub gwizdek). Od tego momentu ma 45 sekund na rozpoczęcie przejazdu. Sędzia zaczyna mierzyć czas przejazdu w momencie przecięcia celowników startowych oznaczonych strzałkami: białą i czerwoną. Start przed sygnałem powoduje eliminację. Podobnie jest w przypadku nieprzejechania celowników końcowych (biała i czerwona tarcza) lub przekroczenia przez konia czterema nogami ogrodzenia parkuru. Także pomylenie trasy przejazdu powoduje eliminację, chyba że zawodnik przed oddaniem następnego skoku naprawi błąd). W przypadku odmowy skoku na drugim lub trzecim członie szeregu zawodnik musi ponownie pokonać wszystkie elementy przeszkody
Na popularność i widowiskowość zawodów w skokach przez przeszkody wpływają między innymi jasne i proste przepisy ich rozgrywania. W ponad dwudziestu rodzajach konkursów skoków przez przeszkody podstawą klasyfikacji sportowej jest najkrótszy czas przebiegu i najmniejsza liczba błędów, którymi są: strącenie przeszkody /4 pkt karne/, odmowa skoku / pierwsza-4pkt karne, druga-eliminacja/, upadek jeźdźca lub konia i jeźdźca /eliminacja/, pomylenie trasy przebiegu /eliminacja/ lub przekroczenie normy czasu /pkt karne/.
W dzisiejszym systemie współzawodnictwa sportowego w skokach przez przeszkody na arenie ogólnoświatowej w sezonie otwartym najważniejszą imprezą są igrzyska olimpijskie. Dwa lata po każdej olimpiadzie odbywają się mistrzostwa świata /pierwsze MŚ miały miejsce w 1957 r./, a pozostałe lata wypełniają mistrzostwa Europy /po raz pierwszy ME rozegrano w 1953 r./. Oprócz tego odbywają się mistrzostwa kontynentów i regionów. Od blisko stu lat narodowe reprezentacyjne drużyny rywalizują corocznie w seriach konkursów o Puchar Narodów rozgrywanych podczas Międzynarodowych Oficjalnych Zawodów Konnych /CSIO/, które dla każdej federacji jeździeckiej są imprezą sztandarową. W sezonie halowym najważniejszą imprezą są coroczne rozgrywki Pucharu Świata / pierwszy Finał Pucharu Świata odbył się w 1979 r./. Juniorzy i Młodzi Jeźdźcy co roku rywalizują w ME. Ponadto przez cały rok w skali ogólnoświatowej kilkanaście razy miesięcznie mają miejsce zawody rangi CSI /Międzynarodowe Zawody Konne/, które ze względu na posiadany standard są kategoryzowane w systemie pięciogwiazdkowym. Narodowe federacje jeździeckie rokrocznie organizują system ogólnonarodowych zawodów w skokach przez przeszkody oraz mistrzostwa swoich krajów we wszystkich kategoriach wiekowych. Podstawą rozwoju dyscypliny skoków przez przeszkody są tysiące amatorskich klubów jeździeckich. W organizowanych przez nie zawodach szczebla regionalnego startują setki amatorów zarówno na dużych koniach jak i na pony.
front każdej przeszkody oznakowany jest chorągiewkami: czerwoną z prawej, białą z lewej strony. Wyznaczają one kierunek w jakim trzeba je pokonać.
konkursy mają różne zasady i warunki rozgrywania, jednak większość przewinień karanych jest jednakowo, np. za strącenie górnego drąga przeszkody, naruszenie choćby jedną nogą lustra wody w rowie, lub nadepnięcie ograniczającej go listwy oraz za nieposłuszeństwo konia (wyłamanie, konieczność wykonania wolty, zatrzymanie) jeżdziec zarabia 4 pkt. karne. Kolejne nieposłuszeństwo powoduje eliminację podobnie jak upadek zawodnika.
jedynie w konkursach najwyższej rangi: Mistrzostwa, Finał Pucharu Świata, Igrzyska Olimpijskie, Puchar Narodów dozwolony jest jeden upadek kosztujący 8 pkt. , ale następny także jeźdźca eliminuje.
upadek konia oznacza eliminację w każdym przypadku
gdy zawodnik nie zmieści się w przyjętej normie czasu to za każdą całą lub rozpoczętą sekundę powyżej tej normy dolicza się punkt karny.
przekroczenie przyjętego czasu maksymalnego oznacza eliminację
* jeżeli w czasie jazdy rozlegnie się sygnał sędziego jeździec musi przerwać jazdę i poczekać na ponowne pozwolenie startu. W przypadku odmowy skoku na drugim lub trzecim członie szeregu zawodnik musi ponownie pokonać wszystkie elementy przeszkody.
RODZAJE KONKURSÓW:
KONKURS DOKŁADNOŚCI - jeden z podstawowych konkursów; ma on założoną normę czasu; o zajęciu określonego miejsca decyduje liczba uzbieranych punktów karnych; w ten sposób rozgrywane są najłatwiejsze konkursy klasy LL; o pierwsze miejsce można przeprowadzić rozgrywki, przy czym ostatnia odbywa się na zasadach konkursu zwykłego
KONKURS ZWYKŁY- zawodnicy z jednakową liczbą punktów karnych klasyfikowani są na podstawie czasu przebiegu; w przypadku jednakowego wyniku kandydatów do pierwszego miejsca przeprowadza się rozgrywkę- zwycięża zawodnik z lepszym czasem; rozgrywany od klasy P
KONKURSY SPECJALNE: rządzą się własnymi zasadami
KONKURS SZYBKOŚCI- błędy popełniane na parkurze przeliczane są na karne sekundy i dodawane do czasu przebiegu
KONKURS Z WYBORU PRZESZKÓD- jeździec może skakać w dowolnej kolejności przez wszystkie przeszkody, a pokonanie każdej bez zrzutki jest warte określoną z góry liczbę punktów; najcenniejszy jest tzw. joker- stacjonata z pojedynczego, cienkiego drąga, lekceważona przez konie; każdą przeszkodę można skoczyć dwa razy, a zwycięzcą zostaje ten, kto w określonym limicie czasu uzbiera najwiecej punktów
KONKURS DWUFAZOWY
KONKURS SZWAJCARSKI
KONKURS Z WYBORU TRASY
KONKURS SZEŚCIU BARIER
KONKURS O WZRASTAJĄCYM STOPNIU TRUDNOSCI
KONKURS POTĘGI SKOKU- w przebiegu podstawowym jeźdźcy mają do pokonania 4-6 przeszkód o wys. min 140 cm, z których przynajmniej jedna jest pionowa i ma wysokość 170-180cm (najczęściej mur); gdy przebieg podstawowy nie wyłoni zwycięzcy przeprowadza się maksymalnie 4 rozgrywki na dwóch przeszkodach, z których jedna jest szeroka (np.. okser), a druga to mur; obie muszą być podwyższone o 10,15,20 cm; wygrywa zawodnik który czysto pokona najwyższą wysokość;
KONKURS NA STYL JEŹDŹCA- obowiązkowe w klasie L; zrzutki oraz czas nie są decydujące; ocena zawodników pod względem przygotowania technicznego przez kwalifikatora PZJ lub osobę przez niego upoważnioną; ocenia podlega: styl skoków, galop z właściwej nogi na zakrętach, liczba foule konie między poszczególnymi przeszkodami, obowiązkowe koła w kłusie i galopie na początku, w środku i na końcu przejazdu; punkty karne za błędy i zrzutki; przebieg jest komentowany; aby otrzymać licencję zawodniczą i najniższą II klasę sportową trzeba trzykrotnie ukończyć parkur klasy L max z 5 punktami na koncie
Rodzaje przeszkód:
PRZESZKODY NATURALNE: elementy topografii terenu albo wzorowane na nich konstrukcje stworzone przez człowieka; ich cechą jest stałość, tzn. nie mają elementów, które można strącić i zbudowane są z solidnych materiałów; wkomponowane w otoczenie i bezpieczne(?- wymagają doświadczenia, odwagi i pewności konia i jeźdźca, błąd może kosztować zdrowie lub życie człowieka i konia)
1- bariery- stacjonaty
2- kłody
3- sągi drewna, mury, stoły z bali, bankiety różnych rozmiarów i kształtów
4- paśniki, beczki, wozy z sianem, zagrody dla owiec, chatki, nawet samochody, tu na rys. korner
BRAMKI I OKSERY: są ruchome; montowane na przenośnych stojakach; kłódki są tak zbudowane by oparte na nich drągi spadały przy uderzeniu; wymiary określone przez przepisy: długość drągów 3-4 m w hali, 3,5-4m na otwartym parkurze; wysokość i szerokość skoków zależy od klasy konkursu;
PIONOWE:
1- stacjonata- najprostsza przeszkoda zbudowana z drągów lub desek
2- szlaban- rodzaj stacnjonaty
3- koperta- dwa drągi skrzyżowane w płaszczyźnie pionowej, używana tylko na treningach
4- bramka sztokholmska- o różnych stopniach trudności (węższa i szersza)
5- mur- masywna, zabudowana przeszkoda w postaci murku lub zamka; podwyższa się ją przez dodawanie kolejnych warstw cegieł
6- hydra- na szczycie ma żywopłot, który koń może „czesać” nogami; stawiana zwykle na trasie stipla; na parkurze musi być tak zbudowana, żeby przewracała się przy przetrąceniu
PRZESZKODY SZEROKIE:
7- okser- dwie stacjonaty o równej wysokości ustawione jedna za drugą
8-pijany okser- drągi na stacjonatach zawieszone są ukośnie
9- doublebarre (czyt, dablar)- dwie stacjonaty, z których pierwsza jest niższa od drugiej
10- triplebarre (czyt. triplbar)- 3 stacjonaty, z których każda następna jest wyższa od poprzedniej o tę samą wysokość
11- pająk- dwie skrzyżowane stacjonaty tworzą leżącą kopertę; przeszkoda dość niebezpieczna i obecnie rzadko spotykana
12- wachlarz- drągi oparte są z jednej strony na kilku stojakach, a z drugiej na jednym
13- rów z wodą- szerokość 3-4,5 m, na odskoku może znajdować się hydrka lub kłoda nie wyższa niż 50 cm; dno po stronie lądowania powinno dochodzić do poziomu gruntu łagodną pochyłością; brzeg utwardza się progiem wpuszczonym w ziemię; na odskoku i zeskoku znajdują się białe listwy- nadepnięcie każdej z nich jest równoznaczne ze zrzutka
„Kompetentne projektowanie torów przeszkód jest w zasadzie wstępnym warunkiem rozwoju sportu jeździeckiego. Profesjonalizm i odpowiedzialność gospodarza toru przekładają się również na postęp hodowlany, powodzenie przedsięwzięcia jakim jest organizacja zawodów hippicznych i tym samym wpływają w istotny sposób na rozwój rynku jeździeckiego w ogóle. (…) Budowanie parkurów to spektakularne i niepowtarzalne przedsięwzięcia na poziomie międzynarodowym, ale również, a właściwie przede wszystkim tytaniczna, fundamentalna, konsekwentna i przynosząca w końcowym efekcie najwspanialsze owoce praca na szczeblu podstawowym. Tu nieustannie potrzebne będą wyłącznie rytmiczne, przyjazne i profesjonalnie rozwijające zarówno młode konie jak i początkujących jeźdźców tory przeszkód. W tej mierze gospodarz toru szczególnie nie może zawieść. Ponad wszystko tej rzetelnie i odpowiedzialnie wykonanej w terenie pracy oczekują od niego trenerzy, właściciele koni, hodowcy, organizatorzy zawodów hippicznych i całe rzesze ludzi, którym na sercu leży dobro koni i jeździectwa.” „Parkury” Krzysztof Koziarowski i Łukasz Jankowski
WKKW
Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego to jedna z trzech olimpijskich dyscyplin jeździeckich. Wszechstronność dyscypliny polega na tym, że zawodnicy prezentują swoje konie podczas trzech kolejnych dni w trzech bardzo odmiennych próbach: ujeżdżeniu, w terenie i na parkurze. Coraz częściej te trzy próby rozgrywa się w ciągu dwóch a nawet jednego dnia.
Próbę ujeżdżenia sędziuje 1-3 sędziów, którzy oceniają w skali od 0 do 10 poszczególne figury wykonywane na czworoboku o wymiarach 20 x 60m. Liczy się precyzja wykonania figur, elegancja, posłuszeństwo konia i jego chody tzn. stęp. kłus i galop. Ocenia się też dosiad jeźdźca i używanie pomocy. Uzyskane punkty bonifikacyjne przelicza się na punkty karne. Teoretycznie gdyby program wykonany został na maksymalne oceny we wszystkich elementach, zawodnik ukończyłby tę próbę z wynikiem zerowym. Oczywiście jest to niemożliwe, więc każda para otrzymuje mniej lub więcej punktów karnych. Wynik poniżej 30 punktów karnych zdarza się bardzo rzadko i można go określić jako wybitny. 30 - 50 punktów karnych osiągają tylko bardzo ujeżdżone konie, 50 - 60 punktów karnych przyznaje się przy średnio dobrze wykonanym programie. Niekiedy zdarza się widzieć niedostatecznie przygotowanego konia, który kończy tę próbę z wynikiem 80 i więcej punktów karnych
Drugi dzień nazywany jest dniem prawdy. Przeszkody w crossie nie spadają gdyż są zbudowane na stałe. Są to imitacje naturalnych przeszkód jakie może spotkać jeździec galopujący w terenie na przełaj a więc rowy, płoty, zwalone drzewa, żywopłoty, rzeki, szlabany, zagrody itp. Tu zawadzenie o przeszkodę może skończyć się upadkiem konia i jeźdźca. Wbrew opiniom ludzi nie rozumiejących tego sportu, wypadki zdarzają się na szczęście dość rzadko. Istnieje wiele przepisów mających na celu niedopuszczenie nieprzygotowanych koni i jeźdźców do zawodów. System kwalifikacji uniemożliwia start w zawodach trudniejszych, o ile koń i jeździec nie poradzili sobie ze startem łatwiejszym. Szkolenie konia do zawodów klasy Mistrzostw Europy czy Olimpiady trwa zwykle 5-10 lat i tylko nieliczne są w stanie podołać wymaganiom. Próba terenowa w wersji uproszczonej zawodów to tylko jeden odcinek czyli cross. Na zawodach rangi mistrzostw odcinków takich jest więcej: odcinek a - drogi i ścieżki, odcinek b - stipl, odcinek c - drogi i ścieżki, dopiero ostatnim odcinkiem d jest cross. Tegoroczną nowością było rozegranie zawodów olimpijskich w Atenach w wersji uproszczonej. W pełnym WKKW dystans czterech odcinków może przekraczać trzydzieści kilometrów i zawierać ponad czterdzieści przeszkód. Zawodnik, który pokona próbę terenową bez zatrzymań i upadków oraz w normie czasu otrzymuje za ten dzień wynik ,,0” i przechodzi do trzeciej próby z bagażem punktów karnych jakie otrzymał za próbę ujeżdżenia. Jednak część koni zawsze popełnia błędy, za które otrzymuje się punkty karne: zatrzymanie przed przeszkodą 20 punktów, drugie zatrzymanie na tej samej przeszkodzie 40 a trzecie wyłącza zawodnika z konkursu.
Upadek kosztuje aż 65 punktów karnych. Gdyby zdarzyło się że koń na całej trasie czterokrotnie odmówił skoku, kończy się to jego eliminacją, podobnie jak po upadku konia. Przy każdej przeszkodzie czuwa tzw. sędzia terenowy, którego zadaniem jest notowanie wszystkich błędów. Jak ważna jest próba terenowa świadczą proporcje punktów karnych za błędy na przeszkodach do wyniku za próbę ujeżdżenia lub skoków. Otóż różnica pomiędzy prowadzącym zawodnikiem po pierwszym dniu a zajmującym ostanie miejsce wynosi na ogół 20 - 40 punktów. Kara za jedno wyłamanie 20 punktów, za dwa na jednej przeszkodzie 60 punktów lub za upadek 65 punktów może całkowicie zniwelować przewagę lidera nad najsłabszym rywalem.
Również próba w skokach na parkurze, która rozgrywa się trzeciego dnia nie jest konkursem skoków sensu stricto, a jedynie sprawdzianem sprawności konia po próbie wytrzymałości. Zrzutka i wyłamanie karane są 4-ma punktami, odmowa 4-ma, druga powoduje eliminację, a upadek 8-ma punktami. A więc jeden upadek w crossie przewyższa rozbudowanie aż 16 przeszkód w parkurze. W praktyce każda z prób; ujeżdżenie, cross i skoki ma duże znaczenie. Tylko zawodnicy, którzy bezbłędnie pokonają cross mogą marzyć o zwycięstwie, ale ponieważ takich jeźdźców jest zawsze kilku czy kilkunastu, decyduje lepszy wynik z dwu pozostałych prób. Tak zwaną czwartą konkurencją nazywają zawodnicy przeglądy komisyjne koni. Pierwszy komisyjny przegląd koni odbywa się przed zawodami a prowadzi go komisja sędziowska w składzie trzyosobowym w towarzystwie delegata weterynaryjnego. Przyświeca mu idea, że dobro konia jest na pierwszym miejscu. Koń, który wykazuje jakąkolwiek kulawiznę nie może być dopuszczony do startu. W wątpliwych przypadkach Komisja może zalecić zbadanie konia w specjalnie oznaczonym miejscu przez lekarza weterynarii, który składa raport komisji sędziowskiej, do której zawsze należy ostateczna decyzja o dopuszczeniu konia lub jego wyłączeniu.
Drugi przegląd koni odbywa się bezpośrednio przed crossem a trzeci, najbardziej dramatyczny trzeciego dnia zawodów przed próbą w skokach. W trosce o zdrowie konia Komisja sędziowska ma obowiązek wyłączenia konia który zbyt mocno odczuł trudy próby terenowej. Koń może wykazywać pewne objawy zmęczenia, ale musi poruszać się swobodnie w stępie i kłusie. Troska o zdrowie zawodników dotyczy nie tylko konia ale i jeźdźca. Każdy jeździec co 6 miesięcy a junior co 3 miesiące musi poddać się badaniom przez lekarza sportowego, który stwierdza zdolność pacjenta do uprawiania sportu jeździeckiego. Każdy startujący musi mieć przy sobie na widocznym miejscu tzw. kartę medyczną zawierającą kilkadziesiąt ważnych dla lekarza informacji potrzebnych w razie nieszczęśliwego wypadku. Nie można rozpocząć zawodów bez obecności karetki pogotowia ratunkowego