T 3. ZARZĄDZANIE KRYZYSOWE

4. Sytuacje kryzysowe.

Sytuacja kryzysowa - należy przez to rozumieć sytuację będącą następstwem zagrożenia i prowadzącą w konsekwencji do zerwania lub znacznego naruszenia więzów społecznych przy równoczesnym poważnym zakłóceniu w funkcjonowaniu instytucji publicznych, jednak w takim stopniu, że użyte środki niezbędne do zapewnienia lub przywrócenia bezpieczeństwa nie uzasadniają wprowadzenia żadnego ze stanów nadzwyczajnych, o których mowa w art. 228

Infrastruktura krytyczna -systemy oraz wchodzące w ich skład powiązane ze sobą

funkcjonalnie obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia, instalacje, usługi

kluczowe dla bezpieczeństwa państwa i jego obywateli oraz służące zapewnieniu

sprawnego funkcjonowania organów administracji publicznej, a także instytucji

i przedsiębiorców.

Podstawowe pojęcia

Zarządzanie kryzysowe to działalność organów administracji publicznej będąca elementem kierowania bezpieczeństwem narodowym, która

polega na:

• zapobieganiu sytuacjom kryzysowym,

• przygotowaniu do przejmowania nad nimi kontroli w drodze zaplanowanych działań,

• reagowaniu w przypadku wystąpienia sytuacji

kryzysowych,

• na odtwarzaniu infrastruktury lub przywróceniu

jej pierwotnego charakteru.

Infrastruktura krytyczna obejmuje systemy:

a) zaopatrzenia w energię i paliwa,

b) łączności i sieci teleinformatycznych,

c) finansowe,

d) zaopatrzenia w żywność i wodę,

e) ochrony zdrowia,

f) transportowe i komunikacyjne,

g) ratownicze,

h) zapewniające ciągłość działania administracji

publicznej,

i) produkcji, składowania, przechowywania i

Planowanie cywilne:

a) całokształt przedsięwzięć organizacyjnych, polegających na opracowywaniu planów, w

tym planów reagowania kryzysowego, i programów, mających na celu optymalne

wykorzystanie dostępnych sił i środków w sytuacjach kryzysowych oraz w czasie

stanów nadzwyczajnych i w czasie wojny, w zakresie zapobiegania sytuacjom

kryzysowym, przygotowania do przejmowania nad nimi kontroli, reagowania

w sytuacjach kryzysowych oraz odtwarzania infrastruktury i przywracania jej pierwotnego charakteru

b) planowanie w zakresie wspierania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w

razie ich użycia oraz planowanie wykorzystania Sił Zbrojnych

Rzeczypospolitej Polskiej do realizacji zadań z zakresu zarządzania

kryzysowego;

Narodowy System Pogotowia Kryzysowego, „NSPK” - należy przez to rozumieć

realizowane przez organy administracji rządowej oraz Siły Zbrojne Rzeczypospolitej

Polskiej zadania i procedury mające na celu zapobieganie sytuacjom kryzysowym,

przygotowanie do przejmowania nad nimi kontroli w drodze zaplanowanych działań oraz

reagowanie w przypadku wystąpienia sytuacji

kryzysowych

Zadania z zakresu planowania cywilnego obejmują:

1) gromadzenie i przetwarzanie informacji o

możliwych do użycia siłach i środkach w

sytuacjach kryzysowych, w czasie stanów

nadzwyczajnych i w czasie wojny;

2) opracowywanie procedur postępowania na

wypadek zagrożeń;

3) przygotowywanie planów reagowania

kryzysowego

Na poziomie krajowym, wojewódzkim, powiatowym i gminnym tworzy się plany

reagowania kryzysowego.

• W skład planów reagowania kryzysowego,

wchodzą następujące elementy:

1) plan główny;

2) procedury reagowania kryzysowego;

3) załączniki funkcjonalne planu głównego.

• Załączniki funkcjonalne planu głównego

określające organizację ochrony przed

zagrożeniami radiacyjnymi zawierają tylko

plany reagowania kryzysowego, które są

tworzone na poziomie krajowym i

wojewódzkim.

• Plany ochrony infrastruktury krytycznej

tworzy się na poziomie krajowym i

wojewódzkim.

• Rada Ministrów sprawuje zarządzanie

kryzysowe na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej.

• Przy Radzie Ministrów tworzy się

Rządowy Zespół Zarządzania

Kryzysowego, zwany dalej

„Zespołem”, jako organ opiniodawczo doradczy

właściwy w sprawach

inicjowania i koordynowania działań

podejmowanych w zakresie zarządzania

kryzysowego.

W skład Zespołu wchodzą:

1) Prezes Rady Ministrów - przewodniczący;

2) Minister Obrony Narodowej i minister

właściwy do spraw wewnętrznych - zastępcy

przewodniczącego;

3) Minister Spraw Zagranicznych;

4) Minister Koordynator Służb Specjalnych -

jeżeli został powołany.

W posiedzeniach Zespołu, na prawach członka, biorą udział wyznaczone przez przewodniczącego, w zależności od potrzeb, następujące organy

administracji rządowej:

1) ministrowie kierujący działami administracji

rządowej;

2) Główny Geodeta Kraju;

3) Główny Inspektor Sanitarny;

4) Główny Lekarz Weterynarii;

5) Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej;

6)Komendant Główny Policji

7) Komendant Główny Straży Granicznej;

8) Prezes Państwowej Agencji Atomistyki;

9) Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego;

10) Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;

11) Szef Agencji Wywiadu;

12) Szef Obrony Cywilnej Kraju;

13) Szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego;

14) Szef Służby Wywiadu Wojskowego;

• Zespół realizuje, do czasu wprowadzenia stanu wojennego i

uruchomienia systemu kierowania obroną państwa, zadania wynikające z

Planu Reagowania Obronnego Rzeczypospolitej Polskiej, będącego

dokumentem wykonawczym do Polityczno-Strategicznej Dyrektywy

Obronnej Rzeczypospolitej Polskiej.

• Tworzy się Rządowe Centrum Bezpieczeństwa, zwane dalej „Centrum”,

będące państwową jednostką budżetową podległą Prezesowi Rady Ministrów.

• Centrum zapewnia obsługę Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów i Zespołu w

sprawach zarządzania kryzysowego.

• Rada Ministrów lub Prezes Rady Ministrów mogą zlecić Centrum dodatkowe zadania

związane z zarządzaniem kryzysowym

• Organem właściwym w sprawach zarządzania kryzysowego na terenie

województwa jest wojewoda.

• Organem pomocniczym wojewody w zapewnieniu wykonywania zadań

zarządzania kryzysowego jest wojewódzki zespół zarządzania kryzysowego, powoływany przez wojewodę, który określa jego skład, organizację, siedzibę oraz tryb

pracy, zwany dalej „zespołem wojewódzkim”.

• W skład zespołu wojewódzkiego wchodzą wojewoda jako przewodniczący, kierownik komórki organizacyjnej właściwej w sprawach zarządzania kryzysowego w urzędzie wojewódzkim jako zastępca przewodniczącego, a także inne osoby

wskazane przez przewodniczącego.

• Tworzy się wojewódzkie centra zarządzania kryzysowego, których obsługę zapewniają komórki organizacyjne właściwe w sprawach zarządzania kryzysowego w urzędach

wojewódzkich.

Stopnie alarmowe:

1) pierwszy stopień alarmowy - w przypadku uzyskania informacji o możliwości

wystąpienia zdarzenia o charakterze terrorystycznym lub innego zdarzenia, których

rodzaj i zakres jest trudny do prze-widzenia;

2) drugi stopień alarmowy - w przypadku uzyskania informacji o możliwości wystąpienia

zdarzenia o charakterze terrorystycznym lub innego zdarzenia, powodujących zagrożenie

bezpieczeństwa Rzeczy-pospolitej Polskiej;

3) trzeci stopień alarmowy - w przypadku uzyskania informacji o osobach lub

organizacjach przygotowujących działania terrorystyczne godzące w bezpieczeństwo

Rzeczypospolitej Polskiej lub wystąpienia aktów terroru godzących w bezpieczeństwa

innych państw albo w przypadku uzyskania informacji o możliwości wystąpienia innego

zdarzenia godzącego w bezpieczeństwo Rzeczypospolitej Polskiej lub innych państw;

4. czwarty stopień alarmowy - w przypadku wystąpienia zdarzenia o

charakterze terrorystycznym lub innego zdarzenia, powodujących

zagrożenie bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej lub innych

państw.

Wyższy stopień alarmowy może być wprowadzony z pominięciem niższych

stopni.

Jeżeli w sytuacji kryzysowej użycie innych sił i środków jest niemożliwe lub może okazać się

niewystarczające, o ile inne przepisy nie stanowią inaczej, Minister Obrony

Narodowej, na wniosek wojewody, może przekazać do jego dyspozycji pododdziały lub

oddziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, wraz ze skierowaniem ich do

wykonywania zadań z zakresu zarządzania kryzysowego.

Plany reagowania kryzysowego (PRK)

• _tworzy się na poziomie krajowym, wojewódzkim, powiatowym i gminnym i

aktualizuje się nie rzadziej niż co dwa lata

_ w skład PRK wchodzą:

- plan główny

- procedury reagowania kryzysowego

- załączniki funkcjonalne planu głównego (tylko na

poziomie krajowym i wojewódzkim)

RZĄDOWY ZESPÓŁ ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO

• PRZEWODNICZĄCY:

Prezes Rady Ministrów

• zastępcy:

Minister Obrony Narodowej

minister właściwy do spraw wewnętrznych

Minister Spraw Zagranicznych

Minister Koordynator Służb Specjalnych

RZĄDOWY ZESPÓŁ ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO

W posiedzeniach Zespołu biorą udział ministrowie kierujący działem:

• administracja publiczna

• budownictwo, gospodarka

przestrzenna i mieszkaniowa

• finanse publiczne

• kultura i ochrona

dziedzictwa narodowego

• oświata i wychowanie

• rolnictwo

• gospodarka

• gospodarka morska

• gospodarka wodna

• instytucje finansowe

• informatyzacja

• łączność

• sprawiedliwość

• środowisko

• transport

• zdrowie

• praca i zabezpieczenie

społeczne

RZĄDOWY ZESPÓŁ ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO

_Główny Geodeta Kraju

_Główny Inspektor Sanitarny

_Główny Lekarz Weterynarii

_Komendanci Główni: PSP, Policji, SG

_ Prezesi: PAA, ULC

_ Szefowie: ABW, AW, OCK, SKW,

SWW

RZĄDOWY ZESPÓŁ ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO

• Prezydent RP może skierować do prac Zespołu (na prawach członka)

• Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego lub innego przedstawiciela

• członkowie Zespołu mogą wyznaczać do udziału w jego pracach swoich

przedstawicieli

- (odpowiednio wiceprezesa RM, sekretarza lub

podsekretarza stanu, zastępcę

Zadania Zespołu Zarządzania Kryzysowego

• przygotowywanie propozycji użycia sił i środków

• doradzanie w zakresie koordynacji działania organów

• opiniowanie sprawozdań końcowych z działań

• opiniowanie potrzeb w zakresie odtwarzania IK

• opiniowanie i przedkładanie RM do zatwierdzenia krajowego planu reagowania kryzysowego oraz krajowego i wojewódzkich planów ochrony infrastruktury krytycznej

• opiniowanie projektów zarządzeń i decyzji Prezesa RM w sprawie NSPK

• opiniowanie współdziałania ze związkami OSP

• proponowanie, doradzanie, opiniowanie, organizowanie współdziałania

• Zespół realizuje, do czasu wprowadzenia stanu wojennego i uruchomienia systemu kierowania obroną państwa, zadania wynikające z Planu Reagowania Obronnego Rzeczypospolitej Polskiej, będącego dokumentem wykonawczym do Polityczno-Strategicznej Dyrektywy Obronnej Rzeczypospolitej Polskiej

Rządowe Centrum Bezpieczeństwa (RCB)

• jest to państwowa jednostka budżetowa podległa Prezesowi RM

• Centrum kieruje dyrektor powoływany i odwoływany przez Prezesa RM

• zastępców Dyrektora powołuje i odwołuje Prezes RM na wniosek Dyrektora

• Prezes RM określa, w drodze rozporządzenia, organizacje i tryb działania Centrum

• CENTRUM ZAPEWNIA OBSŁUGĘ RADY MINISTRÓW, PREZESA RM I ZESPOŁU

W SPRAWACH ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO

Zadania Rządowego Centrum Bezpieczeństwa

• planowanie cywilne

• monitorowanie potencjalnych zagrożeń

• przygotowanie do uruchamiania procedur związanych z zarządzaniem kryzysowym

• przygotowywanie opinii i stanowisk Zespołu

• współpraca z NATO, UE i innymi organizacjami

• przygotowanie i obsługa prac Zespołu

• zapewnienie obiegu informacji w strukturach ZK

• realizacja zadań stałego dyżuru w ramach gotowości obronnej państwa

• przeciwdziałanie, zapobieganie i likwidacja skutków zdarzeń o charakterze terrorystycznym

• planowanie w zakresie infrastruktury krytycznej

• dotyczące NSPK

Ministrowie, kierownicy urzędów centralnych - zadania

• Realizują - zgodnie z zakresem swojej właściwości - zadania dotyczące zarządzania kryzysowego

• tworzą zespoły zarządzania kryzysowego

• określają skład i tryb pracy zespołów

• tworzą centra zarządzania kryzysowego

Wojewodowie - zadania

• kierowanie działaniami (monitorowanie, planowanie, reagowanie, usuwanie skutków)

• planowanie cywilne

• szkolenie

• wnioskowanie użycia SZ RP

• wykonywanie przedsięwzięć wynikających z dokumentów planistycznych wykonywanych w ramach planowania operacyjnego

• zapobieganie, przeciwdziałanie i usuwanie skutków zdarzeń o charakterze terrorystycznym

• ochrona infrastruktury krytycznej

• wynikających z wykazu przedsięwzięć NSPK

Organy samorządu terytorialnego - zadania

• kierowanie działaniami (monitorowanie, planowanie, reagowanie, usuwanie skutków)

• planowanie cywilne

• szkolenie

• wykonywanie przedsięwzięć wynikających z planu operacyjnego funkcjonowania (powiatu, miasta, gminy)

• przeciwdziałanie skutkom zdarzeń o charakterze terrorystycznym

• ochrona infrastruktury krytycznej

Ministrowie, kierownicy centralnych organów administracji rządowej, wojewodowie, organy samorządu terytorialnego - tworzą

ZESPOŁY ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO,

do zadań których należy:

• planowanie cywilne

• realizacja zadań stałego dyżuru w ramach gotowości obronnej państwa

• wykonywanie zadań NSPK

• realizacja zadań w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej

Ministrowie,… (wybrani), wojewodowie, organy samorządu terytorialnego (gminy fakultatywnie)- tworzą

CENTRA ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO, do zadań których należy:

• pełnienie całodobowego dyżuru

• współdziałanie z innymi centrami

• nadzór nad funkcjonowaniem systemu wykrywania, alarmowania i ostrzegania

• współpraca z podmiotami monitorującymi

• współdziałanie z podmiotami ratowniczymi, poszukiwawczymi i humanitarnymi

• dokumentowanie działań centrum

• realizacja zadań stałego dyżuru w ramach gotowości obronnej państwa

współdziałanie w zakresie informowania i przekazywania poleceń dla jednostek ochrony zdrowia w przypadkach

5 REZERWY PAŃSTWOWE

1. USTAWA z dnia 30 maja 1996 r. o rezerwach państwowych Dziennik Ustaw z 2007 r. Nr 89 Poz. 594. (tekst jednolity)

2. USTAWA z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym Dziennik Ustaw z 2007 r. Nr 52 Poz. 343

Ustawy określają zasady:

  1)   tworzenia i gospodarowania rezerwami państwowymi surowców, materiałów, paliw, maszyn, urządzeń, produktów rolnych, produktów i półproduktów żywnościowych, produktów leczniczych i wyrobów medycznych, a także innych wyrobów niezbędnych do realizacji zadań w dziedzinie obronności i bezpieczeństwa państwa;

2. tworzenia, utrzymywania i finansowania zapasów obowiązkowych węgla kamiennego.

Rezerwy dzieli się na:

  1)   rezerwy mobilizacyjne - służące realizacji zadań związanych z obronnością i bezpieczeństwem państwa, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb Sił Zbrojnych oraz bezpieczeństwa publicznego w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa państwa, a także w czasie podwyższania gotowości obronnej państwa;

2) rezerwy gospodarcze - służące w szczególności zaspokajaniu podstawowych surowcowych, materiałowych i paliwowych potrzeb gospodarki narodowej oraz utrzymaniu ciągłości zaopatrywania ludności kraju w podstawowe produkty rolne, produkty i półprodukty żywnościowe, produkty lecznicze i wyroby medyczne w okresach, o których mowa w pkt 1, a także eliminowaniu lub łagodzeniu zakłóceń w funkcjonowaniu gospodarki narodowej, wynikających z nieprzewidzianych zdarzeń i okoliczności oraz klęsk żywiołowych.

• W ramach rezerw gospodarczych wyodrębnia się stany zastrzeżone dla celów mobilizacyjnych.

• Rezerwy gospodarcze ropy naftowej lub paliw w rozumieniu tej ustawy odpowiadają stanom zastrzeżonym.

Podmioty tworzące rezerwy

Rezerwy mobilizacyjne tworzą ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie, każdy w zakresie swojej działalności statutowej, w zakresie rzeczowym i ilościowym niezbędnym do realizacji zadań związanych z

obronnością i bezpieczeństwem państwa

Rezerwy gospodarcze tworzy minister właściwy do spraw gospodarki w zakresie:

1. surowców, materiałów i paliw;

2. produktów leczniczych i wyrobów medycznych w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia;

3. produktów rolnych, produktów i półproduktów żywnościowych w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa.

Wydatki związane z gospodarowaniem rezerwami są pokrywane ze środków budżetu państwa.

Środki te są przeznaczone na pokrycie:

1)   przyrostu i zmiany struktury rezerw, zgodnie z ustaleniami planów tworzenia rezerw;

2) kosztów utrzymywania i magazynowania rezerw;

3)   kosztów wymiany rezerw;

4) nakładów inwestycyjnych związanych z budową i modernizacją infrastruktury technicznej utrzymywania rezerw.

Agencja Rezerw Materiałowych

Agencja podlega ministrowi właściwemu do spraw gospodarki.

Do zakresu działania Agencji należy:

1. gospodarowanie rezerwami w zakresie:

a) surowców, materiałów i paliw,

b) produktów leczniczych i wyrobów medycznych,

c) produktów rolnych, produktów i półproduktów żywnościowych;

2.   utrzymywanie zapasów państwowych w rozumieniu ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym (Dz. U. Nr 52, poz. 343);

3. opracowywanie projektu planu rzeczowego i finansowego tworzenia rezerw;

4. inicjowanie przedsięwzięć inwestycyjnych na potrzeby rezerw;

5. opracowywanie projektu informacji, o których mowa w art. 4 ust. 3, w terminie do dnia 31 marca każdego roku kalendarzowego za rok poprzedni;

6. wykonywanie innych zadań określonych w odrębnych ustawach.

6. FAZY ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO.

• Zapobieganie

• Przygotowanie

• Reagowanie

• Odbudowa

FAZA ZAPOBIEGANIA

• Prace legislacyjne w zakresie prawa kryzysowego;

• Identyfikacja i klasyfikacja zagrożeń;

• Analiza ryzyka zagrożeń i prognozowanie rozwoju sytuacji;

• Prognozowanie strat i zniszczeń, ustalenie hierarchii priorytetów;

• Działalność edukacyjna, profilaktyczna i prewencyjna;

• Koordynowanie działań wielokierunkowych, tworzenie banku informacji;

• Opracowywanie programów minimalizowania strat i egzekwowanie prawa;

• Organizowanie systemów monitorowania zagrożeń, zapobieganie symptomom;

• Przygotowanie polityki informacyjnej i jej wdrożenie;

• Rygorystyczne przestrzeganie przez wszystkich standardów bezpieczeństwa;

• Prowadzenie badań nad zwiększeniem poziomu bezpieczeństwa;

• Formułowanie programów kryzysowych (około 20).

FAZA PRZYGOTOWANIA

• Dostosowanie prawa do warunków na wszystkich poziomach;

• Prace organizacyjne i logistyczne, zabezpieczenie ciągłości kierowania;

• Negocjowanie i podpisanie umów i porozumień o pomocy wzajemnej;

• Prace planistyczne, szkoleniowe, programowe i weryfikacyjne;

• Przygotowanie i wdrożenie funkcji kryzysowych:

(ostrzegania i alarmowania, informowania publicznego, koncepcji ewakuacji, realizacji różnych form pomocy i opieki, ratownictwo, funkcjonowanie instytucji publicznych, służb i urządzeń użyteczności publicznej, szacowania szkód.);

• Inwentaryzacja zasobów komunalnych, partnerów i prywatnych;

• Określenie katalogu potrzeb od szczebli wyższych;

• Zorganizowanie centrum operacyjnego i urzutowanie zasobów;

• Przygotowanie administracji i ekspertów oraz analiza doświadczeń;

• Ocena zdolności kryzysowej i współpracy z mediami;

• Przygotowanie współpracy z sąsiadami i organizacjami pozarządowymi.

FAZA REAGOWANIA

• Ostrzeganie (informowanie społeczeństwa i instytucji, wykonanie wstępnych prac zabezpieczających, ocena bezwzględności nadciągającego zagrożenia, rozwiniecie centrum operacyjnego);

• Zapewnienie akceptowanego poziomu bezpieczeństwa ludności cywilnej (wyprowadzenie ludności z prognozowanych stref zagrożenia, udzielenie niezbędnej pomocy, zapewnienie minimum zaopatrzenia, utrzymanie sprawności służb publicznych, przygotowanie programów opieki);

• Zabezpieczenie mienia (ewakuacja mienia, zabezpieczenie przed zniszczeniem, przed kradzieżą, izolowanie niektórych terenów);

• Zapewnienie wszechstronnej pomocy (uruchomienie programów pomocy i opieki);

• Odtwarzanie minimalnych standardów życia (ustalenie priorytetów, utrzymanie ciągłości zaopatrzenia, usuwanie zawałów, uruchamianie placówek np. szkół);

• Dokumentowanie działalności.

FAZA ODBUDOWY

• Etap odbudowy doraźnej: uruchomienie programów pomocy indywidualnej, dokumentowanie odbudowy doraźnej, analizowanie szacunków strat i szkód, przygotowywanie umotywowanych wystąpień o pomoc, przywracanie normalnych funkcji urządzeniom użyteczności publicznej, naprawa uszkodzonych konstrukcji i infrastruktury, objęcie opieką ludzi specjalnej troski i uruchomienie programu pomocy prawnej);

• Etap odbudowy długofalowej: zbieranie i przetwarzanie informacji, formułowanie programów odbudowy, ustalenie priorytetów, mobilizowanie zasobów, planowanie odbudowy, koordynowanie wysiłków, korygowanie i weryfikowanie planów);

• Kapitalizacja doświadczeń;

• Formułowanie wniosków.

7. PLANOWANIE KRYZYSOWE NA SZCZEBLU WOJEWÓDZTWA

INFORMOWANIE, OSTRZEGANIE I ALARMOWANIE LUDNOŚCI

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 października 2006 r.
w sprawie
SYSTEMÓW WYKRYWANIA SKAŻEŃ I WŁAŚCIWOŚCI ORGANÓW
W TYM ZAKRESIE

(Dz. U. Nr 191, poz. 1415)

§ 2. 

Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

2) ALARMOWANIE - działania mające na celu natychmiastowe przekazanie sygnału do właściwych terytorialnie władz, służb i ludności na danym terenie, informującego o zagrożeniu skażeniem, skażeniu lub o innym zagrożeniu wymagającym natychmiastowego działania;

6) OSTRZEGANIE - działania mające na celu przekazanie komunikatów i informacji uprzedzających o prawdopodobnych zagrożeniach i zalecających podjęcie działań zabezpieczających i ochronnych oraz instruujące o sposobach wykonania takich działań;

8) POWIADAMIANIE - przekazanie, przy użyciu wszelkich dostępnych środków, określonych sygnałów lub informacji mających na celu zaalarmowanie właściwych władz i ludności o możliwości wystąpienia, wystąpieniu lub ustąpieniu zagrożenia skażeniem oraz przekazanie sposobu postępowania w danym przypadku...

§ 3.

1. W przypadku wprowadzenia stanu nadzwyczajnego, w szczególności stanu klęski żywiołowej, w celu zapobieżenia skutkom katastrofy naturalnej, awarii technicznej lub działań terrorystycznych, mogących spowodować wystąpienie skażeń chemicznych, biologicznych lub promieniotwórczych, a także w przypadku przeprowadzania ćwiczeń i treningów, systemy funkcjonują lub są
uruchamiane i rozwijane w ramach jednolitego krajowego systemu wykrywania skażeń i alarmowania.

ZARZĄDZANIE ZASOBAMI

Przyjmuje się następujące założenia organizacyjne:

• bazy danych o zasobach utrzymywane są w systemach informatycznych Wojewódzkiego Centrum Zarządzania Kryzysowego oraz Wydziału Zarządzania Kryzysowego;

• wypełniając zasadę początkowej samowystarczalności:

• organizacje reagowania kryzysowego, przez pierwsze 24 godziny korzystać muszą z własnych zasobów;

• gospodarstwa domowe zlokalizowane w rejonie dotkniętym niebezpiecznym zdarzeniem, na własnych zasobach polegać muszą przez 72 godziny od jego wystąpienia,

• wsparcie ewakuowanym udzielane będzie w miejscach ich rozmieszczenia;

• przewiduje się organizowanie akcji pozyskiwania darów;

• zgłaszających się ochotników wykorzystywać się będzie zgodnie z ich kwalifikacjami;

• przewiduje się możliwość otrzymywania i udzielania wzajemnej pomocy międzywojewódzkiej oraz wystąpienie do wyższych szczebli zarządzania kryzysowego o wsparcie i udzielenie pomocy w uzyskaniu wyczerpanych zasobów.

Zasoby przeznaczone są głównie:

• na zabezpieczenie warunków życiowych poszkodowanej ludności;

• na wsparcie działań jednostek reagowania kryzysowego specjalistycznym sprzętem, którego jednostki te nie posiadają;

na uzupełnienie potrzeb jednostek reagowania kryzysowego, gdy wyczerpią one własne kanały i możliwości zaopatrywania

EWAKUACJA LUDNOŚCI

W zależności od charakteru powstałej klęski żywiołowej (katastrofa naturalna, awaria techniczna), przyjmuje się następujące sposoby przeprowadzenia ewakuacji ludności:

• ewakuacja ludności w trybie natychmiastowym (doraźna),

• ewakuacja ludności w trybie wyprzedzającym (planowa).

Ewakuacja ludności w trybie natychmiastowym wymagać będzie od zarządzających i prowadzących ewakuację ludności podjęcia niezbędnych przedsięwzięć jak:

• szybkiego wyznaczenia oraz przygotowania punktów zbiórek,

• zorganizowania procesu powiadamiania i informowania ludności o prowadzonej ewakuacji,

• zorganizowania punktów pomocy przedlekarskiej dla poszkodowanych,

• zorganizowania oraz podstawienia środków transportu dla ewakuowanej (poszkodowanej) ludności,

• izolację zagrożonego rejonu oraz zabezpieczenie pozostawionego mienia,

• skierowanie ewakuowanych osób do wyznaczonych miejsc (rejonów) tymczasowego zakwaterowania,

• zorganizowanie w miejscach (rejonach) tymczasowego zakwaterowania niezbędnej pomocy medycznej oraz zaopatrzeniowej w podstawowe środki materiałowe, niezbędne do przeżycia dla ewakuowanej (poszkodowanej) ludności,

ścisłej koordynacji i współpracy wszystkich uczestniczących sił i środków przy ewakuacji ludności

---