Kaplica w Akwizgranie (obecnie część Katedry w Akwizgranie) - jeden z najważniejszych zabytków sztuki karolińskiej, wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.

Stanowiąca rdzeń obecnej katedry kaplica została zbudowana w latach ok. 786-800 przez Odona z Metzu jako część kompleksu pałacowego Karola Wielkiego i miejsce jego pochówku. Została konsekrowana w 805 roku przez papieża Leona III. Historyczny kompleks tworzyła kaplica i położony na północ pałac cesarski. Kaplica miała plan zbliżonym do koła, z niewielkim prostokątnym prezbiterium oraz westwerkiem poprzedzonym prostokątnym atrium. Natomiast pałac miał plan prostokątny, pośrodku dłuższych boków znajdowały się półokrągłe absydy. Także półokrągłe zamknięcie znajdowało się od strony zachodniej. Oba ściśle oparte na osi zachód-wschód założenia były połączone prostopadle usytuowanym gankiem.

Kaplica wyrażała nie tylko pobożność cesarza, lecz także potęgę jego władzy i przede wszystkim świadomość odnowienia dawnej potęgi cesarstwa rzymskiego. Zawiera ona świadomą syntezę antycznego i chrześcijańskiego dziedzictwa, była największą budowlą centralną położoną na północ od Alp. Struktura przestrzenna i dekoracja kaplicy jest podporządkowana biblijnej wizji Niebiańskiego Jeruzalem, natomiast oktogonalny plan odwołuje się do antycznej i chrześcijańskiej symboliki liczby osiem - która symbolizuje harmonię i doskonałość i przede wszystkim oktawę Zmartwychwstania znaną już w III wieku po Chrystusie.

Od strony architektonicznej kaplica jest wzorowana na bizantyjskim kościele w San Vitale i kościele św. Sergiusza i Bachusa w Konstantynopolu. Dobór wzorów ma podłoże czysto ideowe - akwizgrańska kaplica miała upamiętniać zjednoczone Cesarstwo Rzymskie. Wzniesiona jest na planie centralnym: środkowa, ośmioboczna część otoczona jest przez dwukondygnacyjną, szesnastoboczną nawę zewnętrzną. Część centralna nakryta jest ośmiobocznym sklepieniem klasztornym, obejście - sklepieniem krzyżowym. Od strony zachodniej umieszczono westwerk z emporą i tronem cesarza między wieżami.

Wnętrze podzielone jest na cztery kondygnacje, przy czym najwyższa pochodzi z XVII-wiecznej nadbudowy kaplicy, która otrzymała kopułę. Trzy dolne kondygnacje podporządkowane są arkadowej artykulacji ścian, które de facto niemal w całości są przeprute monumentalnymi arkadami. Najniższą kondygnację charakteryzuje masywność arkad, zwieńczona jest wydatnym gzymsem, ponad którym znajduje się brązowa balustrada, której fragmenty pochodzą z czasów karolińskich. Dwie wyższe kondygnacje zwieńczone są wysoko usytuowanymi arkadami o trójdzielnym podziale, który tworzą pary marmurowych kolumn o łącznej liczbie 32. Kolumny te mają porządek koryncki, 22 z nich to antyczne spolia, pochodzące z Rzymu i Rawenny. Pierwotny komplet trzydziestu dwóch spoliów został zdjęty przez wojska francuskie podczas najazdu na Akwizgran w 1792 roku, dziesięć z nich bezpowrotnie przepadło, pozostałe zostały odzyskane i wtórnie wbudowane.

W okresie gotyckim dobudowano do niej chór, całość przebudowano na katedrę w XIX wieku.

art folie |ärt fôˌli|

historia sztuki dla początkujacych

Posts Tagged `sztuka romańska'

notatki - sztuka romańska

z jednym komentarzem

Sztuka romańska

Sztuka romańska (styl romański, romanizm) - styl w sztukach plastycznych wykonywanych z kamienia XI - XIII wieku. Najwcześniej formy stylistyczne zostały ukształtowane na terenach zajmowanych obecnie przez dzisiejsze północne Włochy, Francję i zachodnie Niemcy (XI - XII wiek). Wkrótce zasięgiem nowego stylu objęte zostały kolejne tereny Europy i wraz z prowadzonymi wyprawami krzyżowymi przeniknął na Bliski Wschód.

Pierwsza wielka formacja stylowa dojrzałego średniowiecza, ogarniająca całą podporządkowaną rzymskiemu Kościołowi Europę, sięgająca też na Bliski Wschód (wyprawy krzyżowe).

 

Architektura romańska

Architektura romańska rozwijała się od X - XIII wieku w nowo powstających, samodzielnych krajach Europy.

Termin “romańska” został wprowadzony dopiero w XIX wieku, naprzód w filologii dla określenia grupy języków wywodzących się z łaciny, później dla sztuki i architektury powstałej po ponownym zainteresowaniu się sztuką starożytnego Rzymu.

Okres trwania architektury romańskiej jest umowny i przyjmowany różnie w poszczególnych państwach. Najtrudniej jest określić moment przejścia od architektury wczesnego chrześcijaństwa do romańskiej we Włoszech. Przyjmuje się, że pod tym względem Francja i Niemcy wyprzedziły Włochy. Tak samo mało precyzyjnie określa się moment zakończenia epoki romańskiej. Najwcześniej, bo już w połowie XII wieku, od tego stylu odeszli budowniczowie we Francji, w innych krajach Europy okres romański trwał jeszcze przez prawie cały wiek.

Po przekroczeniu 1000 roku, który wydawał się ludziom żyjącym w na przełomie wieków momentem szczególnym, rozpoczęto na szeroką skalę wznoszenie nowych kościołów. Właśnie budownictwo sakralne odegrało największą rolę w kształtowaniu się nowego stylu architektonicznego, nazwanego stylem romańskim.

Kościoły pełniły w tym okresie podwójną rolę: były ośrodkami kultu oraz często spełniały funkcję obronną, dając schronienie podczas oblężeń.

Użycie kamienia, jako najczęściej stosowanego budulca i obronny charakter budowli, miały duży wpływ na kompozycję bryły budowli.

Kościół romański to budynek złożony z prostych brył (prostopadłościanów, walców, ostrosłupów) o surowym, ciężkim i monumentalnym charakterze. Grube mury i wąskie otwory okienne i drzwiowe, masywne wieże, podkreślają obronność założeń. Rzeźba i malarstwo są podporządkowane architekturze. Ponowne zainteresowanie się architekturą klasyczną i znaczny rozwój sztuki budowlanej, pozwoliły na powstanie wielu monumentalnych dzieł. Nie powielano jednak wzorów antycznych. Na kształtowanie się architektury romańskiej, oprócz architektury starożytnego Rzymu znaczny wpływ wywarła architektura wczesnego chrześcijaństwa i architektura przedromańska, a zwłaszcza dziedzictwo okresu karolińskiego. Zasięg architektury romańskiej przekroczył granice Cesarstwa Zachodniego, obejmując także Europę Środkowo-Wschodnią i Skandynawię. Jej wzorce wraz z krucjatami dotarły także do Syrii i Palestyny. W okresie romańskim po raz pierwszy od czasów starożytnych ukształtował się w miarę jednolity styl, obejmujący swoim wpływem tak duży obszar.

Kaplica pałacowa w Akwizgranie

kaplica pałacowa w Akwizgranie - przykryta kopułą

Jest najlepiej zachowanym zabytkiem architektury karolińskiej. Na polecenie Karola Wielkiego wznosił ją do 786 r. do 800 roku mistrz Odo z Metzu, na wzór kościoła San Vitale w Rawennie. Konsekrowana w 803 roku przez papieża Leona III. Wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Miejsce pochówku Karola Wielkiego.

Kaplica łączyła się z innymi częściami pałacu. Środkowa część masywu zachodniego, z polichromowaną na czerwono arkadą, otwierała się na atrium, które mogło pomieścić siedem tysięcy osób. Władca ukazywał się z empory umieszczonej nad wejściem. Jeszcze wyżej znajdowała się mała kaplica. Wnętrze właściwiej kaplicy dzieli się na dwie kondygnacje o odmiennych funkcjach. Przyziemie służyło potrzebom liturgicznym, a poziom empor był zarezerwowany dla władcy i jego świty. Po zachodniej stronie empory stoi oryginalny marmurowy tron Karola Wielkiego. Władca uczestniczył z tego miejsca w mszach odprawianych przy głównym ołtarzu, który znajdował się naprzeciwko. Element, który łączyły obie strefy kaplicy to środkowa ośmioboczna nawa, oddzielona od niskiego obejścia masywnymi arkadami oraz smukłymi kolumnowymi przeźroczami od biegnącej wyżej empory. Bizantyjski charakter miały złote mozaiki w kopule oraz pochodzące właśnie z Bizancjum organy. W Akwizgranie odlano kraty służące jako balustrada empory oraz brązowe drzwi głównego portalu, ozdobione na wzór dzieł starożytnych lwimi głowami. Najważniejszą zmianą budowli było zastąpienie dwukondygnacyjnego karolińskiego sanktuarium gotyckim chórem.

---