0000007

KRÓTKA GRAMATYKA JĘZYKA JAPOŃSKIEGO

on, ona

W języku polskim używa się zaimków osobowych w 3. osobie, gdy dwóch rozmówców mówi o kimś trzecim. Tak jak w języku japońskim w 2. osobie preferowane są nazwiska i tytuły, tak też dla 3. osoby zaimek osobowy jest stosowany jeszcze rzadziej. Jeśli się nie zna nazwiska, mówi się w 3. osobie:

ano kata (uprzejmie) ta osoba (człowiek) ano hitO    ta OŁobd (człowiek)

Stosowanie zaimków osobowych w przypadkach

Obowiązują te same reguły, co dla rzeczowników: informacja gramatyczna również przekazywana jest za pomocą określnika. Np. dołączając no do zaimka osobowego, tworzy się dopełniacz, a zatem wyraża posiadanie:

watashi no mój, moja. moje anata no twój, pański oneesan no starszej siostry

Nie istnieją żadne specjalne formy czasu, osoby czy rodzaju. Czasowniki są często stosowane bez zaimków osobowych.

kaimasu kupuję, kupujesz, onfona/ono/panlpani kupuje, kupujemy, kupujecie, oni/państwo kupują

Język japoński zna tylko dwa prawdziwe czasy: teraźniejszy i przeszły. Przyszłość wyrażana jest innymi metodami.

Niezwykłość czasowników japońskich leży w wielości końcówek, za pomocą których można wyrazić subtelne różnice znaczeniowe: a więc np. ogólną prośbę o wspólne działanie, życzenie, brak żądania itp. Poza tym istnieją też różnice w stopniu uprzejmości. Formy różnią się w zależności od tego. czy mówi równy z równym, czy też z osobą stojącą wyżej w hierarchii. Wiele z tych niuansów wyraża się przez dodanie do rdzenia czasownika odpowiedniej końcówki.

Grupy czasowników

Czasowniki dzielą się na trzy grupy:

I grupa (u-czasowniki): czasowniki, które kończą się na -u

yomu czytać    kaku pisać

II    grupa (ru-czasowniki): czasowniki, które kończą się na -iru, -eru

dekiru umieć, potrafić kangaeru myśleć

III    grupa:    czasowniki sum oraz kum

Budowa rdzenia czasownika:

I grupa:    W tej grupie -u się odrzuca i w ten sposób otrzymuje

się rdzeń czasownika. Aby móc dodać określnik. pomiędzy rdzeniem a końcówką umieszcza się -i-.

czasownik	rdzeń
yomu czytać	yom-
nomu pić	nom-
kaku pisać	kak-
kau kupować	ka-

W tej grupie odrzuca się -m, końcówki można przyłączać bezpośrednio.

czasownik	rdzeń
dekiru umieć, potrafić yomeru potrafić czytać taberu jeść	deki- yome- tabe-
czasownik	rdzeń
suru robić	shi-
kuru przychodzić	ki-

II grupa:

III grupa:

Czas teraźniejszo-przyszły

Język japoński dysponuje - formą teraźniejszą twierdzącą

dwiema formami przeczącymi, przy czym jedna jest uprzejma, druga zaś neutralna.

Formę teraźniejszą twierdzącą tworzy się przez dodanie do rdzenia czasownika końcówki -masu:

dekimasu potrafię, potrafisz, potrafi itd.