1

Przykłady ćwiczeń

1.    Pozycja wyjściowa — leżąc tyłem, głowa poza stołem zawieszona na pod-wieszce odciążającej.

Ćwiczenie: skłony głowy w prawo i w lewo w odciążeniu (ryc. 283).

2.    Pozycja wyjściowa — leżąc tyłem, głowa poza stołem, terapeuta odciąża głowę i jednocześnie wykonuje lekki wyciąg za głowę.

Ćwiczenie: skręt głowy w prawo i w lewo w odciążeniu.

3.    Pozycja wyjściowa — leżąc tyłem głową leży na równym podłożu. Opór terapeuty na głowę.

Ćwiczenie: napięcie izomctryczne mięśni zginaczy głowy (mm. pochyłych, mostkowo-obojczykowo-sutko-wych) przez próbę odery/aniu głowy od podłoża.

Poza ćwiczeniami mięśni głowy i szyi ćwiczymy z oporem mięśnie obręczy kończyny górnej i kończyn górnych w pozycjach, które nie powodują zwlękr szenia bólu i aio obciążają kręgosłupa

Ryc. 284. Zastosowanie kołnierza ortope-dyc2noqo w leczeniu bólów odcinka szyjnego kręgosłupa.

w odcinku szyjnym, najlepiej w pozycji leżącej. Należy pamiętać o unikaniu wykonywania gwałtownych ruchów skrętnych z obciążeniem. W ciągu całego dnia chory powinien zwracać uwagę na prawidłową postawę w czasie chodu, w czasie pracy i wypoczynku. W wypadku braku poprawy stosuje się czasowo kołnierz oitopedyczny (ryc. 284).

^Wliespolc ~Td z e n l <Twy^ nV)szyjnyra następujemiedoIrrwlCTrtelnły"ucisk rdzenia kręgowego przez wypukłości kostne i inne otaczające rdzeń struktury

Obraz kliniczny zespołu rdzeniowego charakteryzuje się zaburzeniem czucia w kończynach górnych, osłabieniem mięśni i pogorszeniem koordynacji. Może występować drętwienie, mrowienie i ból, szczególnie w końcach palców. W kończynach dolnych może dojść do wystąpienia napięcia spastycznego. Często obserwuje się wygórowane odruchy ścięgnisle mięśnia trójgłow^rego. Odruchy kólanowTCrteż/śą wygórowane, a po-deszwowe osłabione.

W przypadku zespołu rdzeniowego stosuje się ćwiczenia w odciążeniu oraz zabiegi i ćwiczenia rozluźniające, a więc ćwiczenia w wodzie, masaż wirowy, ćwiczenia czynno wolne kończyn górnych i dolnych.

Nie należy w przypadkach mielopatii stosować wyciągów osiowych, które na ogól zwiększają bóle. Należy także stwierdzić, że możliwości stosowania ćwiczeń są dużo mniejsze niż w spon-dyłozie lędźwiowej, a wyniki leczenia też są na ogół dużo gorsze.

Ostatnio wykorzystuje się również w prolilaktyce i leczeniu bólów kręgosłupa w odcinku szyjnym zasady systemu

.jogi itp.

Metody te mają za zadanie doprowadzić do rozluźnienia mięśni I relaksu psychicznego.

KINEZYTERAPIA PO AMPUTACJACH KOŃCZYN DOLNYCH I GÓRNYCH

Andrzej Zembaty

3) prawidłowo zaprogramowano i pro- amputowanej stopy Jest bardzo trudna.

Czynniki te śą ściśle ze sobą powi<£/ ominąć wykonując amputację typu jsy_: . Zla albo nawet niewystarczająca’ me'a. Polega ona na ścięciu dolnych n~

sad¹ Kości goleni razem z powierzchniami stawowymi i przykryciem powstałej powierzchni od dołu odpowiednio wypreparowaną skórą z okolicy pięty. “Na poziomie goleni za optymalny pod pomoc^S względem długości uważa się kikut 1 *

V 19 cm, w zależności od wyjściowej dłu-góscT goleni. Dolna połowa goleni po-zbawiona dostatecznej masy mięśnio-stawie wej jest mało ukrwiona i dlatego dłuższe kikuty goleni mogą stwarzać pro-pozio- bierny w usprawnianiu i protezowaniu. kończyny lub umiejscowić- Obserwuje się często ich zasinienie, po-schorzenia, które było przyczyną tliwość, podatność na otarcie naskórka, zakażenia, owrzodzenia i martwice skó-

Zabiegiem dość powszechnie stosowanym przy odjęciach na poziomic stawu

wał kikut w sterowaniu protezą. Óbcc- kolanowego jest amputacja Callandoru,

\Trzy czynniki decydują o uzyskaniu optymalnych wyników w kinezyterapii po amputacji w obrębie kończyn dolnych. Są to: ł) dobry kikut,

2) odpowiednia proteza,

wadzone ćwiczenia.

jakość jednego z nich może negatywąłę zaważyć na całości procesu kinezytera pii.

Jakość kikuta zależy t/d:

1)    długości,

2)    technik, operacyjnych, z których został wytworzony,

3)    kształtu,

4)    zahartowania,

5)    braku ograniczeń ruchu powyżej miejsca amputacji. \

Długość. Determinowanie'’’^

ampuLacji. Poziom odjęcia określa dlu gość. a przez to masę pozostałych po operacji mięśni. Ma to zasadniczy Aplyw na silę, jaką będzie dyspononie przeważają poglądy, że przy odjf ciach na poziomie stóp należy oszczędzać przodostople głównie zaś paluch. Uratowanie pierwszego palca może zapewnić poprawne przetaczanie w fazie obciążenia. Zachowanie przodostopia

nie zaburza równowagi czynnościowej w zespołach dynamicznych zginaczy grzbietowych i podeszwowych stopy. Amputacje na poziomie stępu nie dają takiej gwarancji. Obserwuje się tendencje do występowania ograniczenia ruchu zgięcia grzbietowego w stawie skokowym górnym. Walka z tym ograniczeniem za pomocą krótkiej dźwigni

Wyżej wymienione komplikacje można

bardzo podobna do zabiegu Syme'a. Po ścięciu_ powierzchni stawowych obb I kTylććrlcości udowej od dołu pokrywnN^ się śkrocońą o kilka cm kość udową wypreparowaną operacyjnie skórą / okolicy rzepki. Zamyka ona ranę opom