Bez nazwy 1

i:

1 I ;

Wprowadzenie

Socjoterapia, znana już wcześniej, zwłaszcza w psychiatrii, teraz przeżywa swój prawdziwy renesans. Można to wiązać z rozwojem pomocy psychologicznej i nadzieją na objęcie nią coraz to szerszej grupy młodych osób borykających się z problemami natury psychologicznej, wynikającymi głównie z niekorzystnych warunków wychowawczych i socjalizacyjnych. Początkowo ta forma pomocy była często stosowana w przypadku dzieci z rodzin z problemem alkoholowym. Następnie upowszechniła się w pracy z dziećmi zaniedbanymi i w zasadzie pozbawionymi opieki rodzicielskiej. Powstały więc ośrodki socjoterapeutyczne całodobowego pobytu oraz świetlice socjoterapeutyczne - zwykle zamiast wcześniej funkcjonujących świetlic środowiskowych. Wypracowany przez nie model można określić jako terapię wychowawczą znaną w literaturze przedmiotu zwłaszcza z prac Natalii Han-Ilgiewicz (1961).

Istnieje również węższe znaczenie pojęcia, gdzie socjoterapia oznacza specjalistyczną procedurę pracy z grupą ukierunkowaną na realizację celów głównie terapeutycznych i psychoedukacyjnych. W tym sensie więc socjoterapia jest postrzegana jako forma pomocy psychologicznej, przez którą rozumie się zwykle profesjonalną aktywność polegającą na operowaniu środkami psychologicznymi w celu niesienia pomocy ludziom cierpiącym lub poszukującym drogi rozwoju osobistego i zawodowego (Sawicka, 1999). Czerpie ona inspiracje z grupowej psychoterapii dzieci i młodzieży, treningu interpersonalnego i warsztatów psychologicznych. W swych założeniach grupowe spotkania socjoterapeutyczne służą korygowaniu doświadczeń urazowych, sprzyjają budowaniu własnego ,ja” oraz rozwojowi społecznemu i osobistemu ich młodych uczestników. Cele te wyprowadza się z następujących tez:

- socjoterapia jest ukierunkowana na pracę z dziećmi i młodzieżą, a zatem wydarzenia podczas spotkań grupowych powinny być dostosowane do ich potrzeb oraz fazy rozwoju;