Bez nazwy (2)

mmrmm

udać. Nic już jednak nie byto w stanie uratować ich romansu. Łatwowierna, zakochana w córeczce rodzicielka,

niczego się nie domyślała. Ale jegomość za gustował w

miodkach. Przeleciał chyba pół mojej klasy. Oczywiście babską połowę.

Opowiedziałam o tym Danieli. Popatrzyła na mnie

uważnie. Siedziałyśmy przy wykwintnej kolacji, *którą przygotowałam osobiście. To też trzeba umieć. Rozkosze stołu mają wiele wspólnego z przyjemnościami łoża, a odpowiednia kompozycja przypraw doda wigoru nawet chłodnemu staruszkowi. Daniela podniosła w górę kielich z wonnym burgundem.

— Twoje zdrowie! Myślę, że dokonałaś właściwego wyboru!

„PALMA”

Przez pustynię idzie oddział óołniersy. W

pewnym momencie dowódca zauważa słaniającą się ze zmęczenia parę. Chcąc zrobić im cień. wydaje rozkaz:

—    Uformować palmę!

Żołnierze posłusznie wchodzą sobie na ramiona 1 formują palmę. Para podchodzi do

„palmy" i ?atrzymuje się. Po piętnastu minutach „palma" przewraca się.

—    Dlaczego „palma” się przewróciła?!? — wota dowódca.

—    Melduję, obywatelu dowódco, — mówi jeden z żołnierzy — że jak chłopak wyrzynal mi serce na tyłku, to jeszcze wytrzymałem, ale jak chciał zerwać banana, to już nie...

KASTROWANIE

Przyszedł mężczyzna do lekarza i poprosił o wykastrowanie. Już po wszystkim lekarz pyta pacjenta:

—    Niech pan mi powie, dlaczego się pan zdecydował na ten zabieg—

—    Bo widzi pan, ja bardzo kocham jedną dziewczynę i chcemy się pobrać, ale ona jest Żydówką, a u nieb jest taki zwyczaj—

—    Obrzezanie— — lekarz wpada pacjentowi w słowo.

—    No właśnie tak! A jak ja powiedziałem?

George KcWing

Niewdzięczna

Claudia nadawała się znakomicie do wykonania mego pl^nu. Była bowiem urodzoną hochsztapkrką. W półcieniu „£Iite-Bar“ widziałem błyski w jej oczach.

—    Mam udawać kleptomankę? Kleptomania? To przecież zupełnie proste: kraść. Nawet nie muszę próbować.

Zamówiłem jeszcze jednego drinka i wyjawiłem jej swój plan. Następnego popołudnia o godzinie trzeciej zadzwonił oczekiwany telefon.

—    Fan Miller? — zapytał męski głos. — Pan C.B. Miller?

—    Przy aparacie.

—    Nazywam się Damson. Jestem szefem bezpieczeństwa u Hummclmeyera.

Hummelmeyer to ogromny dom towarowy w naszym mieście.

—    Co mogę dla pana uczynić, panie Damson.

—    Mamy tu u siebie pańską żonę, to znaczy ona mówi, że jest pańską żoną. Mniej więcej metr pięćdziesiąt wzrostu, długie, rude włosy, niebieskie oczy, duże okulary przeciwsłoneczne, torba z plecionej słomy. W tej chwili płacze. Czy ten opis pasuje do pańskiej żony?

Pasował do Claudii w rudej peruce i niebieskich szkłach kontaktowych.

—    Wygląda na to, że to Esteila. Co się stało?

—    Jeden z moich detektywów przyłapał ją na kradzieży. Drobiazg, ale jednak... Włoski szal. Schowała go do torebki. Dziesięć dolarów, pięćdziesiąt. Ten młody człowiek dogonił ją na ulicy. Teraz siedzi tu i mówi, że musi ją pan uratować...

—    Mój Boże, znowu.