CCF20090513025

•    ,,C<> znów chcesz, żebym zrobił?" (znaczenie: „Zostaw mnie tera/, w spokoju, to pierwsza chwila dzisiaj, kiedy mogę trochę odpocząć”).

•    „Jesteś chyba nieco zmęczony” (znaczenie: „Czemu zrobiłeś się nagle taki zly?").

Pominięcia mają zazwyczaj jedną z trzech form:

1.    Wypowiedzi w formie pytania. „Ty wciąż tutaj?” (znaczenie: „Chciałabym być sama przez kilka godzin”).

2.    Prośba w formie obojętnej obserwacji. „Co za piękny dzień” (znaczenie: „Pojedźmy gdzieś za miasto”).

3.    Pominięte odniesienia. Komunikat jest niejasny i nie określa, kto czuje, co czuje i do kogo. „Było trochę gniewu ostatnio" (znaczenie: „Ja byłem na ciebie zly z powodu całej tej dodatkowej pracy, odkąd zwolniłaś pomoc domową”). „Nie było zbyt dużo kontaktu” (znaczenie: „Ja czułam, że straciłam kontakt z moim mężem i najstarszą córką).

Prze ni ie szcza n ie

Uczucia muszą czasem wyjść na jaw, a przemieszczenie pozwala na wyrażenie ich w bezpieczniejszy sposób lub wobec bezpieczniejszej osoby. Przemieszczenie pozwala ci wyrazić twoje uczucia pośrednio. Jeśli kierujesz się zasadą zabraniającą okazywania tego, że coś cię boli, możesz znaleźć ujście dla swego bólu przez wyrażenie złości. Jeśli nie wolno ci okazywać złości w stosunku do żony, możesz zaatakować syna z powodu niewykonania obowiązków. Oto typowe przykłady substytucji:

1.    Szef krytykuje twoją pracę. Jesteś zły, atakujesz żonę za zle gospodarowanie

pieniędzmi na jedzenie.    w

2.    Przeraziłaś się, kiedy twój syn wbiegł na jezdnię. Ze zloSBą krzyczysz na niego, źc jest „głupi i pomylony”.

3.    Czujesz się dotknięta i trochę osamotniona, kiedy twoja córka spędza każdego

wieczoru trzy godziny rozmawiając przez telefon. Napadasz na nią za to, żc nie schowała mleka do lodówki.    j

4.    Czujesz się dotknięta i zla, kiedy twój małżonek wyraża chęć spędzenia urlopu bez

ciebie. Twoja reguła zabraniająca wyrażania złości zmiiąjfa cię do przekształcenia jej w uczucie depresji.    je

5.    Nie jesteś w stanie wyrazić utajonej radości z powodu tego;'że twoje dzieci spędzą lato z twoim eks-małżonkiem. Wyrażasz zaniepokojenie o ich-zdrowie i bezpieczeństwo.

?

Niespójne komunikaty

Niespójne komunikaty pojawiają się, gdy informacje przekazywane przez twoją pozę, mimikę, ton głosu, tempo mówienia nie zgadzają się z treścią lego, co mówisz. Kobieta mówi do swej córki: „Nie jestem zdenerwowana tym, że do późna nic było cię w domu”, ale jej głos jest ostry, chrapliwy, mówi szybko, macha palcem, drugą rękę wspiera na biodrze. Słowa po prostu nie pasują do tego, co wyraża ciało i glos. „Smutno mi, gdyż nie udało nam się zebrać całej rodziny” - oznajmia mężczyzna przy obiedzie. Jego oczy wwiercają się w oczy syna, jego szczęki są ściśnięte, jedna z dłoni zaciska się w pięść i gniecie serwetkę. Mówi, że jest smutny, ale komunikuje coś jeszcze. Może to być gniew, może być także wstrząsająca rozpacz.

Kiedy komunikaty nie pasują do siebie, członkowie rodziny są zmuszeni do wybrania, który z nich jest tym prawdziwym. Muszą czytać w myślach i próbować zgadnąć, co mówiący naprawdę komunikuje. Poniższe przykłady niezgodnych komunikatów podzielone są na cztery części: (I)'słowa, (2) glos i język ciała, (3) interpretacja słuchacza i (4) rzeczywisty komunikat.

Słowa: „Strasznie milo mi widzieć cię w domu”.

Glos i język ciała: Ton głosu bezbarwny, jednostajny, oczy wpatrzone w podłogę, półuśmiech, ciało zwrócone lekko na bok.

Interpretacja słuchacza'. Postanawia zawierzyć temu, co mówi język ciała i barwa głosu. Przyjmuje, żc mówiący czuje się niezręcznie i jest zawiedziony. Słuchaczowi jest przykro.

Rzeczywisty komunikat: „Cieszę się, że jesteś w domu. Niestety nic udało mi się skończyć pracy, jak to zaplanowałem i obawiam się, żc nic uda mi się jej dokończyć teraz, gdy ty wróciłeś”. Mówiący kieruje się zasadą zabraniającą wyrażania czegokolwiek poza radością z powrotu bliskiej osoby. Wynikiem jest niespójny komunikat.

Słowa: „Nic nie szkodzi, żc nie pójdziemy. Jest tyle do zrobienia w domu".

Glos i język ciała: Promienny uśmiech, który znika nienaturalnie szybko, pochylone ramiona, opuszczona głowa, wysoki, uspokajający glos.

Interpretacja słuchacza: Postanawia zaufać uspokajającym słowom, ale czuje napięcie i przykrość, ponieważ język ujawnia ogromne rozczarowanie.

Rzeczywisty komunikat: „Jestem ogromnie rozczarowana tym, że nie mogliśmy pójść do kina dziś wieczorem”.

Słowa: „Ja tylko chcę trochę więcej wsparcia, poczucia, że troszczysz się o mnie". Glos i język ciała: Glos wysoki i krzykliwy, niemal zrzędzący, usta zaciśnięte w prostą linię, wzruszanie ramionami, patrzenie znad okularów.

Interpretacja słuchacza: Postanawia zawierzyć temu, co mówi ciało i barwa głosu. „On czasem wzrusza ramionami w ten sposób i wpatruje się znad okularów, gdy jest rozzłoszczony. Musi być zły". Słuchacz odbiera komunikat jako żądanie.

Rzeczywisty komunikat: Prośba o pomoc i brak nadziei, żc ktoś może ją zaoferować. Język ciała mówiącego wyrażający brak nadziei jest najwyraźniej podobny do tego, jakim się posługuje wyrażając złość. Słuchacz, zmylony sprzecznymi komunikatami, przyjmuje, że mówiący ukrywa poirytowanie.

Słowa: „Strasznie się o ciebie martwię, kiedy tak się spóźniasz".

Glos i język ciała: Ręce skrzyżowane na piersi, ciężar ciała na jednej nodze, usta zaciśnięte w cienką linię, glos jest szorstki i podniesiony.

Interpretacja słuchacza: Postanawia zareagować na słowa. Czuje się trochę niepewny, gdyż słowa nic pasują do języka ciała.

Rzeczywisty komunikat: „Czekałam i martwiłam się o ciebie. Jestem zła, że nie raczyłeś zadzwonić”.

Słowa: „Może zabierzesz jeszcze kilka zabawek dla dziecka?”

Glos i język ciała: Głos nieco wysoki i monotonny, tułów pochylony do przodu, potrząsanie głową na obie strony, wskazywanie palcem.

Interpretacja słuchaczu: Postanawia zawierzyć temu, co mówi ciało i barwa głosu. Glos i wskazujący palec są interpretowane jako krytyczne, drwiące.

Rzeczywisty komunikat: „Martwi mnie, że ona nic ma czym się bawić u ciebie w domu. Boję się, żc przestanie chcieć być z tobą, ponieważ będzie się lam nudzić". Ponieważ mówiący w przeszłości mówił monotonnym głosem i wskazywał palcem, wyrażając irytację, słuchacz domyśla się, że jest to przejaw irytacji i reaguje złością.

429