out0025 jpeg

czytanymi książkami były pozycje amerykańskiej fikcji kryminalnej i detektywistycznej. Na bazie swoich badań Worpole stawia hipotezę, że w latach trzydziestych i czterdziestych ten rodzaj fikcji dał mężczyznom z miejskich środowisk robotniczych możliwość poznania języka, stylu i tematu, który był bardziej realistyczny i odpowiedni dla ich życia; bliższy warunkom ich bytowania, bardziej zbliżony do sposobu, w jaki sami postępowali i komunikowali się z innymi ludźmi. Takie bliskie kulturowe realia nie były obecne w literaturze pisanej dla angielskiej klasy wyższej i średniej przez nią samą. Jak pisze sam Worpole:

to w amerykańskiej fikcji wielu czytelników z klasy robotniczej [...! znalazło realizm miejskiego życia, potwierdzenie korupcji wielkiego biznesu i pozbawiony protekcjonizmu portret życia i języka klasy robotniczej, nieobecny w brytyjskiej beletrystyce popularnej tego okresu, najmniej zaś w powieści kryminalnej, przejmującej się obsesyjnie trupem w bibliotece, udziałami pułkownika na omku papierów wartościowych i nieujarzmioną namiętnością na Nilu (Worpole, 1983, s. 35; por.: R. Chandler, 1980, s. 186).

Wprowadza to interesujący kontrapunkt dla Orwellowskich skarg na upadek angielskiego morderstwa oraz popularności amerykańskiej powieści kryminalnej. Być może to porównanie ujawnia między innymi różnicę pomiędzy krytyczną arbitralnością gustu a socjologią kultury 9[Bourdieu, 1984, szczególnie s. 11-57).

W każdym razie spekulacjom Worpole’a przyszło w sukurs historyczne studium White’a na temat robotniczej ulicy w Północnym Londynie, w pobliżu Finsbury Park. Ten rejon, Campbell Bunk, ma reputację jednego z najbardziej prymitywnych i chuligańskich w Londynie, a White przedstawia historyczną panoramę jego rozwoju i ostatecznej śmierci. W odniesieniu do tematu amerykanizacji zauważa:

Kino [...J połączyło męską młodzież z Campbell Road i spoza niej. Zwłaszcza dotyczyło to amerykańskich rozmówek f...j Filmy amerykańskie przedstawiały bohaterów i bohaterki inaczej niźli ich brytyjskie odpowiedniki. Czar i siła oddziaływania filmów w rodzaju Little Caesar (z Edwardem G. Robinsonem, 1930), Public Enemy (z Jamesem Cagneyem, 1931), Scarface (z Gcorgc’cm Raftcm, 1932) pomagała robotniczym dzieciom widzieć siebie raczej jako bohaterów niż widzów, raczej jako podmioty niż przedmioty. Zaadaptowany amerykański akcent, ubiór i maniery, które wielu krytyków uważało za bezwolne naśladownictwo nowej kiczowatej kultury, można zinterpretować całkiem inaczej. Ten zapożyczony styl był całkowicie świadomym utożsamieniem się widzów z bardziej demokratycznym dyskursem niż ten, który mogło zaoferować społeczeństwo brytyjskie (razem z ruchem robotniczym) (White, 1986, s. 166)¹².

A zatem spojrzenie na wpływ amerykańskiej kultury popularnej

38