Skan28

228 Zakazana archeologia - ukryta historia czimneka

cza, że poza wszelkimi innymi problemami stojącymi przed oszustem, jego sztuczne stopy musiałyby posiadać ruchome części.

10 czerwca 1982 roku Paul Freeman, policjant z Amerykańskiej Służby Leśnej, tropiąc łosia w okręgu Walla Walla w stanie Washington, zauważył włochate zwierzę dwunożne o wysokości prawie 2,5 m. które stało w odległości około 70 m. Po 30 sekundach duże stworzenie odeszło, Kranz zbadał odlewy śladów jego stóp. W miejscach charakterystycznych dla dużych stóp naczelnych znalazł linie skórne, pory skóry oraz inne elementy cechujące naczelne. Dokładne odciski skóry na bocznych ściankach śladów wskazywały na obecność giętkiej poduszki stopy.

Dlaczego, mimo wielu przekomyących dowodów, niemal wszyscy antropolodzy i zoolodzy pomijają milczeniem problem sasąuatcha? Kranz powiedział: „Boją się o swoją reputację i pracę". Napier wyraził podobną opinię: „Jednym z problemów, być może największym, przy badaniu spotkań z sasąuatchcro jest podejrzliwość, z jaką ludzie, którzy twierdzą, że go widzieli, traktowanlsą przez swych sąsiadów i pracodawców. W pewnych kręgach przyznanie się do takiego doświadczenia wiąże się z ryzykiem utraty osobistej reputacji, pozycji społecznej i zawodowej wiarygodności". Jako przykład podał „przypadek bardzo kwalifikowanego geologa, zatrudnionego przez spółkę naftową, który opowiedział swoją historię, lecz z powodu obawy przed zwolnieniem z pracy domagał się. aby jego nazwisko nie było podawane do publicznej wiadomości". Roderick Sprague, antropolog z Univensity of Idaho, powiedział natomiast

0 Kranzu: „Chęć oficjalnego badania nieznanego stworzenia pozbawiła go zarówno szacunku u wiełu współpracowników, jak również możliwości dalszego awansu akademickiego¹'

Większość relacji o sasąuatchu pochodzi z północno-zachodniej części USA i Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. „Musimy przyznać - stwierdził Napier - że człekokształtna istota o olbrzymich rozmiarach żyje współcześnie j na dzikich obszarach północno-zachodnich Stanów Zjednoczonych i Koluni-bii Brytyjskiej". Liczne informacje na jej temat pochodzą także ze wschodnich regionów USA i Kanady. „Fakt, że takie stworzenie istnieje i wdziera między nas. nierozpoznane i niesldasyfikowane, głęboko podważa wiarygodność współczesnej antropologii’ - podsumował Napier. Można również powiedzieć. że jest to cios dla wiarygodności biologii, zoologu i całej nauki.

Ameryka Środkowa i Południowa

Z południowych, meksykańskich lasów tropikalnych pochodzą relacje o istotach nazywanych sisimitc. Geolog Wendell Skousen przekazał, ze mieszkań# , Cubulco z Baja Verapaz w ten sposób opowiadają o nieznanych stworzenia^

„W górach żyją -dzicy ludzie*, duże istoty pokryte całkowicie krótkim, grubym, brązowym futrem Nic posiadają szyi. mają małe oczy. długie ^ram“\.

1 duże ręce. Zostawiają dwa razy dłuższe ślady stóp niż człowiek". Kilka w® donosiło, ze sisimite ścigały je w dół górskich stoków Skousen sądził poetą**

Żyjący małpolud?

229

kowo, iż nieznanymi isiotami mogły być niedźwiedzie, jednak po dokładnym wypytaniu tubylców odrzucił to wyjaśnienie. Informacje o podobnych stworzeniach pochodzą z Gwatemali, gdzie według podawanych relacji tajemnicze istoty porywają kobiety i dzieci.

Mieszkańcy Belize (dawniej Brytyjskiego Hondurasu) opowiadają o pólludz-kich stworzeniach nazwanych dwendis, które zamieszkują dżungle w południowej części państwa. Nazwa „dwendi" pochodzi z hiszpańskiego słowa ducnde, które znaczy „chochlik". Ivan Snnderson przeprowadził badania na terenie Belize i napisał w 1961 roku: „Kilkadziesiąt osób opowiedziało mi, że widziało te stworzenia, a byli to w większości ludzie godni zaufania, którzy pracowali dla tak poważnych instytucji jak Ministerstwo Leśnictwa. W kilkunastu przypadkach były to osoby kształcone bądź szkolone w Europie lub USA. Niższy rangą pracownik Urzędu Leśnictwa, który pochodził z lej okolicy, opisał szczegółowo dwie z tych małych istot. Zauważył je nagle, gdy dcho obserwowały go na skraju leśnej) rezerwatu w pobliżu gór Maya. Sytuacja ta powtarzała się kilkakrotnie (...|. Według podanego opisu ci mali ludzie mieli około 1-1,4 m wzrostu, dało o właśriwych proporcjach, lecz bardzo masywne barki i raczej długie ramiona. Byli pokryci grubymi, mocnymi, gęstymi, brązowymi włosami, które przypominały krótką sierść psa. Mieli bardzo spłaszczone twarze o żółtawym kolorze Włosy na ich głowę nie były dłuższe niż na pozostałej części ciała, z wyjątkiem dolnej, tylnej części szyi i środkowej części pleców". Dwendis okazją się być zatem odmiennym gatunkiem od dużego sasąuatcha z północno-zachodniego regionu Ameryki Północnej.

Z terenu Gujany w Ameryce Południowej pochodzą relacje o „dzikich ludziach" nazywanych didis. Pierwsi badacze słyszeli opowieści na icłi temat od Indian, którzy twierdzili, że istoty te mąją około 1,5 m wysokości, chodzą w wyprostowanej postawie, a ich ciało pokryte jest grubymi, czarnymi włosami.

W 1931 roku włoski antropolog Nelłoc Beccari usłyszał relację o didi od pana Hainesa, sędziego-rezydenta w Gujanie Brytyjskiej. Heuvelmans przedstawił następujące streszczenie tq opowieści: „W 1910 roku Haines szedł przez las >vzdluż Konawaruk, rzeki, która łączy się z Esseąuibo nieco powyżej swe-&o połączenia z Potaro. Natknął się nagłe na dwie dziwne istoty. Gdy go zoba-czyły stały na tylnych nogach. Miały ludzkie cechy, lecz były całkowicie pokryte czerwonawo-brązowym futrem j...J dwie istoty wycofały się powoli 1 zniknęły w lesic”.

Po przedstawieniu w swej książce o „dzikich ludziach' wielu podobnych felacji Sanderson stwierdził: „Najbardziej znaczący w relacjach z Giyuny ło*t że ani razu żaden tubylec - ani żadna osoba przedstawiająca jego opowieść - nie mówił, choć wiele mogłoby na to wskazywać, ze stworzenia te

jedynie 'małpami ogoniastymi*. We wszystkich przypadkach podkreślano, ż* są one bezogoniaste, chodzą w wyprostowanej postawie ciała i posiadają ludzkie cechy".