Skan50

272

273

Zakazana archeologia - ukryta historia ezlotvickń 1

Anatom R H. Tuttle powiedział: „Kształt tych odcisków nie różni się od fla. dów stóp ludzi chodzących zwykle boso i stawiających duże kroki"

Tuttle stwierdził ostatecznie: „Opierając się jedynie na morfologii odcisków grupy G. można powiedzieć, że istoty, które je pozostawiły, należały do rodzaju Homo [...] ponieważ ślady te tak bardzo przypominają odciski stóp Honto sapiens. Jednak ich wczesne pochodzenie powstrzyma prawdopodobnie wie-lu paleoamropologów' przed przyjęciem takiego wyjaśnienia Podejrzewam* że jeśli nie byłyby one datowane lub gdyby wy datowano je na późniejszy okres, większość specjalistów przypuszczalnie zaakceptowałaby opinię, że są to ślady przedstawicieli Homo |...| przypominają one małego, bosego Homo sapiens

Tuttle oświadczy! również, że stopa A. afarensis nie mogła wykonać odkrytych w Laetoli odcisków Jak widzieliśmy, posiadała ona długie, zakrzywione palce. Zdaniem Tbttle'a trudno wyobrażać sobie, „by talae palce pasowały , dokładnie do śladów z Laetoli" Identyczny zarzut można przedstawić w odniesieniu do stopy jakiegokolwiek innego gatunku australopiteków.

Stern i Susman sprzeciwili się jednak opinii T\itlle'a. Przekonani, że odciski z Laetoli są śladami niemal małpich stóp A. afarensis, zaproponowali inne wyjaśnienie. Starożytne australopiteki szły po wulkanicznym popiole podwi-jająe długie palce, jak czasami robią to szympansy. Z tego powodu ich ślady tak bardzo przypominały odciski dość krótkopalczastej stopy człowieka.

Czy austrałopiteki idące z podwiniętymi palcami mogły zostawić prawie ludzkie ślady? TUttle uważał, że jest to wyjątkowo nieprawdopodobne. Jeżeli homtnid z Laetoli miał długie palce, wówczas, zdaniem Tuttlca, znaleziono by dwa rodzaje śladów - długich, rozciągniętych palców i krótkich, podwiniętych palców z wyjątkowo głębokimi odciskami kostek. Tak jednak nie było, cO oznaczało, ze długopalczasta stopa A afarensis nie mogła zostawić swych śladów w Laetoli.

Nawet Tim White, który również sądził, iż to Australopithecus afarensis pozostawił odciski stóp w Laetoli. stwierdził: „Model podwiniętych palców -przypominający zachowanie szympansa*, zaprezentowany przez Sterna i Susmo* na (1983), zakłada znaczne zróżnicowanie bocznych długości palców na śladach z Laetoli Nie jest to jednak widoczne na skamieniałych odciskach".

Kwestionując bezpośrednio pogląd Johansana. Włiite a, lauimera i Ltwe-joya, którzy uznali, że ślady odkryte w Laetoli pozostawił Australopithecus afarensis, 'IIIUle powiedział „Z powodu zakrzywieniu i wydłużenia palcó^ a także innych cech szkieletowych świadczących o nadrzewnym trybie zyo* J [ ..| jest nieprawdopodobne, by Australopithecus afarensis z Hadant z tereoU Etiopii rnógł zostawić takie odciski stóp, jakie odkryto w Laetoli" Tego typu wypowiedzi sprowokowały Johansona i jego zwolenników do przedsiawiefl»' * starannie opracowanych kontrargumentów.

Tim White opublikował na przykład w 1987 roku pracę badawczą na teina odcisków z laetoli, w której odrzucił argumenty Tttllea przemawiające za ty®, że ich sprawcą był bardziej rozwinięty łiominid niż A. afarensis.

Ciągle coś nowego z Afryki

White powiedział: „Nie ma nawet strzępu dowodu wśród 26 osobników reprezentujących rodzinę człowiekowatych w zbiorze ponad 5 000 szczątków kręgowców z Laetoli, który świadczyłby o obecności na tym stanowisku bardziej rozwiniętego hominida plioceńskiego" Jednak jak widzieliśmy w naszym przeglądzie afrykańskich skamieniałości hominidów, istnieje w rzeczywistości kilka „strzępów" dowodów wskazujących na obecność w pliocenie istot podobnych do osobników sapiens. Część z nich odkryto w pobliżu Laetoli. Ponadto szczątki szkieletowe człowieka i tak znajdywane są bardzo rzadko, nawet na stanowiskach, gdzie występują inne niewątpliwe ślady jego obecności.

White stwierdził proroczo: „ostatecznie nauka udowodni, że odciski z Laetoli są w niewielkim stopniu odmienne od śladów stóp pozostawianych w analogicznych okolicznościach przez współczesnych ludzi”. Jednak w tej chwili można zaobserwować. 7.c nie różnią się one od odcisków stóp człowieka. Nawet sam White powiedział również: „Nie mylę się. Przypominają one ślady stóp współczesnych ludzi. Jeśli dziś znaleziono by jeden z nich w piasku kalifornijskiej plaży i zapytano by czteroletnie dziecko, co to jest. odpowiedziałoby natychmiast, że ktoś tędy przechodził. Nie byłoby ono w stanie odróżnić go od setki innych śladów na płazy. Nikt nie mógłby go odróżnić. Budowa zewnętrzna jest identyczna. Wyraźnie widać dobrze ukształtowaną, współczesną piętę, z mocno wyodrębnionym lukiem, i dobrze wykształconą poduszkę dużego palca, który znajduje się zresztą w prostej linii i nie jest skierowany w bok, jak w przypadku stóp małp człekokształtnych".

Tuttle zauważyJ natomiast: „we wszystkich dostrzegalnych cechach morfologicznych stopy osobników, którzy zostawili ślady grupy G. nie różnią się od stóp współczesnych ludzi".

.Czarna Czaszka”, czarne myśli

W 1985 roku Alan Walker z Johns Hopkins University odkrył na zachód od Jeziora Turlana skamieniałą czaszkę hominida, zabarwioną na czarno minerałami. Nowe znalezisko, nazwane „Czarną Czaszką", wzbudziło wątpliwości odnośnie obrazu ewolucji hominidów, przedstawionego przez Donalda Johansona.

Według pierwotnej liipotezy Johansona Australopithecus afarensis dal początek dwóm liniom hominidów. Układ ten można sobie wyobrazić w postaci drzewa z dwoma gałęziami. Ich pień stanowi Australopithecus afarensis. Na jednej gałęzi znajduje się linia Homo, przebiegająca od Homo habilis poprzez Homo crectu.s do Homo sapirns, na drugiej - australopiteki.

Johanson i White twierdzili, że Australopithecus afarensis dal początek Australopithecus africanus, a z niego powstał z kolei Australopithecus robu-^stus. Tendencja rozwojowa zmierzała w kierunku coraz większych zębów, szczęk ¹ czaszki, króra posiadała jednocześnie grzebień kostny biegnący wzdłuż jej wierzchołka. Służył on u masywnych australopiteków do przyczepu silnych Mięśni szczękowych. Następnie Australopithecus robustus dal przypuszczalnie